- Home
- filmfan0511
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten filmfan0511 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
O Brother, Where Art Thou? (2000)
Een erg fijne film van het oudste Coen broertje. O Brother, Where art thou is een Coen productie door en door. Soms werkt hun stijl niet voor mij, maar hier absoluut wel. Veel absurde en surreële humor; een beetje in het verlengde van The Big Lewowski, maar dan nog een tikkeltje onzinniger (op de goede manier). Clooney met zijn haarmiddeltjes, The Soggy Bottom Boys, de geflipte bankovervaller die opeens koeien begint neer te maaien, die hele sequentie met de Ku Klux Klan, die kleine stukjes tussendoor met de gouverneur en zijn campagne; hilarisch, bevreemdend, maar bovenal fris en origineel. Heel wat elementjes uit de Odyssee heb ik ook kunnen oppikken, wat telkens leuk was om te doen, maar er zullen er nog wel een heel deel aan me voorbij zijn gegaan. De drie vrouwen als de verleidelijke sirenen, John Goodman als de een-ogige cycloop, zoektocht naar en het terugveroveren van de echtgenote, het orakel in het begin, etc. Leuk en origineel, zo'n losse en moderne hervertelling van Homer's epische werk.
Visueel ook echt een prachtige film, met heel mooi en fel kleurgebruik. Mooie omgevingen telkens van het rurale Zuid-Amerika. Acteurs spelen ook heel fijn, inclusief elke bijrol. Vooral Clooney speelt denk ik één van de beste rollen uit z'n carrière. Ook Nelson met z'n lompe hoofd de hele tijd is lachen. Constant leuk gebruik van muziek en liedjes complementeert het geheel. Minpuntjes waren voor mij dat ik er in het eerste kwartier moeilijk inkwam (maar dat heb ik steevast bij elke Coens film; hun films zijn toch telkens een apart universum) en het wat mindere einde. Het hele middenstuk, met de daadwerkelijke reis, is echter fantastisch. Dikke 4*, een top 3 Coen wat mij betreft!
Ocean's Thirteen (2007)
Net zoals m'n bovenbuurman hier heb ik de Ocean's trilogie de afgelopen weken eens bekeken, wel voor de eerste keer voor mij. Wat is dit derde deel een verademing ten opzichte van Ocean's Twelve, zeg. Echt een wereld van verschil. Ocean's Thirteen keert hoognodig terug naar het sprankelende, kleurrijke en levendige Las Vegas, en dit pompt zoveel energie en sfeer in de film dat ik vanaf het begin al doorhad dat de makers zich wel herpakt hadden. Sterker, ik vind dit derde deel zelfs iets beter dan Eleven. Bon, er valt natuurlijk wel iets over te zeggen dat het praktisch dezelfde films zijn, maar over onoriginaliteit val ik niet bij dit soort films. Het tweede deel probeerde origineel te zijn, en kijk wat daar gebeurde. Neen, dit deel doet het prima, verloopt op een lekker tempo, heeft een heel frisse visuele stijl én geeft elk personage van de crew iets te doen. Het leek alsof ik sommige personages pas voor het eerst zag; ze krijgen hier echt een eigen gezicht. Ook fijn dat de casino baas van deel 1 hier ook even onder een hoedje speelt met de crew, wat mij betreft het leukste personage van de trilogie. Wel een groot minpunt van deze afsluiter is de degradatie van Pitt en Clooney tot veredelde bijrollen. Ze hebben eigenlijk werkelijk het minste te doen van iedereen, vreemd.
Teveel moet je er natuurlijk allemaal niet bij nadenken, want dan stort het plot als een kaartenhuisje in elkaar. Maar erg vermakelijk voor een keer is dit absoluut.
Ocean's Twelve (2004)
Een waardeloos vervolg, deze Ocean's Twelve. De eerste film was nu geen briljante cinema, maar wel erg vermakelijk en charmant. Dit tweede deel bevat niets van dat charme, duurt veel te lang en is ronduit saai. Las Vegas als locatie wordt duidelijk gemist ook. Dit werkte allemaal niet. Vanaf het middenpunt lijkt er ogenschijnlijk nog wat schwung in het geheel te komen, maar op een paar scènes na was dat ook maar valse hoop. Het gedeelte met Bruce Willis was, hoewel flauw, nog wel geinig. Het vervelendste is natuurlijk dat de twist op het einde het hele tweede uur van de film totaal nutteloos maakt. Een heel gedoe rond niks uiteindelijk.
Wat was wel positief? De cast natuurlijk. Pitt vond ik hier wat ongeïnteresseerder overkomen, maar vooral Clooney en Damon waren uitstekend en best grappig. Van de bijfiguren is Elliot Gould veruit de leukste. Met een sterrencast als deze moet je toch een betere film kunnen maken, zou je denken.
Magere 2*. Puur ter voltooiing gooi ik het derde deel er ook nog wel eens achteraan, hopelijk kan die het niveau terug wat omhoog krikken.
Octopussy (1983)
Octopussy balanceert op het randje, maar kan er nog wel nèt mee door. Het hele concept wordt, net zoals in Moonraker, ogenschijnlijk zelfs door de makers niet au sérieux genomen, maar juist die foute campiness zorgt ervoor dat het nog wel vermakelijk is. Het verhaal is redelijk saai en ook onsamenhangend tot het einde, maar door de vele verschillende exotische locaties en de over the top actie-momenten verveelt het nooit, al springt geen enkele scène er echt positief boven uit.
Moore als Bond ben ik wel meer gaan appreciëren, vooral zijn meer luchtige humor en one-liners, maar toch begint hij hier wel opmerkelijk te oud te worden voor de rol van vrouwenmagneet en vechtbaas. Je merkt wel dat er sleet op deze Bond-era begon te komen.
3*
Old (2021)
Wat een miskleun van een film. De acteerprestaties zijn ten eerste lachwekkend slecht (die accenten ook, mijn god). Het tweede slechtste punt zijn de dialogen. Shyamalan kan echt voor geen meter schrijven, dat moet ie zelf na tig films toch ook doorhebben zou je denken. Het schrijfwerk is echt van een kaliber dat doet denken aan een film als The Room. Het regisseren zelf lukt dan wel iets beter, er zitten enkele redelijke shots in, maar daar is het wel ook mee gezegd. Grotendeels vreemd gekozen camerahoeken, en een lelijke filter over het geheel, nja. Wat blijft er dan over? Tja, het concept is natuurlijk tof en interessant, en je blijft tegen beter weten in hopen dat Shyamalan er iets écht interessants of cools mee gaat doen, maar op een paar zaken en momenten na blijft dat uit. Ik begrijp dat de film gebaseerd is op een goed ontvangen graphic novel, dus dit is echt wel een jammerlijk gemiste kans. Het bronmateriaal kan zo goed of interessant zijn als het wil, maar Shyamalan verprutst het in de uitwerking.
Old is waarlijk B-film niveau, zonder de kwinkslag, de fun of de zelfreflectie. 1.5*.
Old Guard, The (2020)
Dit leek me op voorhand echt 10x niks te worden, maar viel uiteindelijk toch nog mee. Vaak mooie beelden (soms wel ook verrassend lelijke, die flashbacks bijvoorbeeld..), wat toffe actie en een paar fijne acteurs. Het verhaal heeft natuurlijk amper iets om het lijf (het concept is echter wel cool, daar kon meer mee gedaan worden), maar dat is ook niet waarom je een film als deze opzet. Wel voor de actie, en die was hier oké. Had veel bruter mogen zijn, maar het moet mainstream blijven natuurlijk.. Charlize Theron heeft zich het laatste decennium heruitgevonden als een actieheldin, en die rol past haar wel goed. Ze is wat te overdreven stoer soms, maar ach. Matthias Schoenaerts zette de beste prestatie neer.
Echt goed is dit natuurlijk niet, daar heb je een beter script voor nodig. Die vervelende edgy popliedjes die er de hele tijd ingegooid worden zijn ook echt vreselijk, laat dat toch uit een film. Vermakelijk? Bwah ja hoor, dat wel. Het einde schreeuwt wel ''we gaan hier nog minstens zes vervolgen op maken''. Hoera.
Omen, The (1976)
Erg sfeervol werkje. Regisseur Donner kiest in The Omen voor een vrij snelle aanpak: de eerste kill valt al na een pakweg tiental minuten, maar dat werkt hier wel. Als kijker heb je toch al wel door hoe de vork in de steel zit, dus dan is het efficiënter om creepy situaties met het concept van het kind als Antichrist te creëren. De kills zijn vrij iconisch te noemen, met op kop (pun not intended) de glasplaat-onthoofding. Maar ook wat er met de priester gebeurt, of de scène waarin Damien met zijn fietsje langzaam richting zijn moeder rijdt zijn heerlijke horrormomentjes. Het heeft allemaal soms iets weg van een bepaald concept waar de latere (en veel slechtere) Final Destination films hun mosterd vandaan haalden. Wanneer ze op onderzoek gaan in Italië verliest de film een beetje vaart (het eerste uur is superieur), maar tegen het einde aan wordt het gelukkig terug heel beklijvend. Het einde zelf is ook gewoon fantastisch goed; geen miraculeus happy end. Verfrissend. 4* voor deze horrorklassieker.
On Her Majesty's Secret Service (1969)
Alternatieve titel: Ian Fleming's On Her Majesty's Secret Service
Een vrij fijne Bondfilm eigenlijk. Goh ja, je zou het traag en misschien zelfs wat saai kunnen noemen, en dat is On her Majesty's secret Service met momenten zeker wel, maar na een groot stuk van de Bond films gezien te hebben, begin ik er toch achter te komen dat het grotendeels de wat meer 'realistische' of down to earth delen zijn die ik het beste kan smaken. Weinig gadgets, geen one man army James Bond; wél een spion aan het werk. Juist datgene vind ik ook aan de eerste Connery-delen zo leuk. Bovendien is de setting van de Alpen leuk, en biedt dat mogelijkheden tot wat leuke ski- en bobsleeachtervolgingen. Diana Rigg is wellicht één van de leukere Bond girls, en Lazenby is pijnlijk ondergewaardeerd als Bond. Er hadden hem best wat meer delen gegund mogen worden. Hij had waarschijnlijk de pech om meteen na de iconische Sean Connery de rol te moeten overnemen. Geef me eerlijk gezegd maar liever Lazenby dan de latere Roger Moore. De vrij ernstige toon van de film, inclusief het on-karakteristieke tragische einde, past beter in een Bondfilm dan je zou denken. Gesmaakt werd dat indertijd echter niet blijkbaar, dus ging het hierna maar vijftien jaar lang de lollige toer op met Moore. Tja, ieder z'n ding zeker.
Feit is wel dat de film veel te lang duurt, en Blofeld als dé aartsvijand van de serie toch steeds maar een sulletje is. Al is hij hier wel een stuk sterker dan in You Only Live Twice. Het vrolijke theme-deuntje in de aftiteling is trouwens ook wel een hele grote toon-bederver, zo 2 seconden na het tragische einde. Traditie be damned, zou je toch denken in zo'n geval. 3.5*.
Once upon a Time in America (1984)
Alternatieve titel: C'era una Volta in America
Once Upon a Time in America is poëtisch en beeldschoon, maar tegelijkertijd ook schrijnend en gruwelijk. In het geheel dus een representatie van het menselijke leven zelf, in al zijn facetten, en qua thematiek en diepgang neemt de film soms literaire proporties aan. Dat komt onder andere door de speelduur van bijna vier uren waardoor er in groot detail drie tijdsperiodes uit het leven van vele personages uit de doeken kan worden gedaan, maar ook door de manier waarop deze verschillende periodes en verhalen gepresenteerd worden door Leone. Als een puzzel, die stukje bij beetje completer wordt. Maar nooit volledig, want ook in het echte leven blijven er vragen en mysteries soms onbeantwoord. Als het verhaal van de film chronologisch gemonteerd zou zijn, zit je denk ik meteen met een minder speciale film, dus dat was een geniale beslissing van Leone.
Het camerawerk en de beelden, de enorm rijke en gedetailleerde sets en aankleding (en dan nog wel in drie tijdsperiodes); beter wordt het gewoon niet. Op vlak van sfeer vond ik de eerste periode, toen ze nog kinderen waren, het mooist, maar toch is elke scène tot de aftiteling een plaatje om naar te kijken. Puur op visueel vlak is het denk ik nog net allemaal een tikkeltje mooier dan Leones (grote) westernfilms, maar dat is verder ook gewoon een vergelijking die niet echt op gaat. Het allermooiste aspect van de film is dan misschien nog wel de muziek van Morricone, die de beelden wonderwel ondersteunt. Lieflijk, nostalgisch en puur. Soms zelfs als ondersteuning van gruwelijke momenten, wat een interessant effect teweegbrengt. De muziek creëert dus in combinatie met de beelden en de verschillende tijdsovergangen een nostalgisch gevoel, en wekte daardoor gevoelens op die ik bij weinig filmmuziek ervaar. Dan heb je ook nog eens een fantastische cast, zowel de kindacteurs als de volwassenen. De Niro en eigenlijk vooral zelfs Woods zijn heerlijk genuanceerd op dreef, maar ook de zijpersonages hebben elk hun eigen charme en gezicht. Van de kind-acteurs is Jennifer Connelly het best, maar er valt echt op niemand iets aan te merken. Misschien is Pesci z'n kleine rolletje wat overbodig, maar nu ook niet echt misplaatst.
En ja, dan zit je gewoon met een film waar ik geen kleinigheid op heb aan te merken. Sommige individuele scènes of momentjes zijn af en toe wat random, maar ook die hebben wel hun charme. De film bevat geen strak-beregeld narratief, en juist dat is er het mooie aan. Ik vind de film nét niet Leones absolute meesterwerk (een eer die ik nog steeds geef aan The Good The Bad and The Ugly), maar het is zonder twijfel wel zijn meest doordachte, poëtische, en interessante werk. Lager dan 5* kan ik hier niet voor geven.
Once upon a Time in... Hollywood (2019)
Alternatieve titel: Once upon a Time in Hollywood
''It's official, Old buddy. I'm a has-been''
Bovenstaande quote gelukkig helemaal niet toepasbaar op Tarantino. Naar eigen zeggen wordt dit zijn voorlaatste film, laten we vooral hopen dat hij dat niet meent.
Once Upon a time in Hollywood is een heel bijzondere film. In feite gebeurt er doorheen de film zeer weinig vanuit traditioneel 'plot' oogpunt. We volgen twee mannen, Rick Dalton en Cliff Booth, doorheen hun dagdagelijkse escapades in '60s Hollywood. Het rode draadje is de hippie bende van Manson, maar verder is dit gewoon een karakterstudie in al zijn geromantiseerde glorie. Ik denk wel dat de film beter werkt als je een beetje achtergrondinfo hebt over de historische gebeurtenis die aan de grondslag hiervan ligt; anders kan de rol van Robbie wel erg nutteloos en random overkomen. En ook het einde bereikt dan niet de volledige impact wellicht. De laatste tien minuten zijn zowel hilarisch door Cliff Booth, als een flinke excessieve uitbarsting van geweld in volle Tarantino stijl, maar zonder de voorkennis mis je wel het soort alt-history gevoel van gerechtigheid voor Sharon Tate . Maar bon, mensen die er niet veel over wisten op voorhand kunnen me misschien tegenspreken.
De film is vooral een enorme tour de force voor DiCaprio en Pitt. De leukste rol is voorbehouden voor Pitt, maar vooral in z'n western filmscènes mag Leonardo toch ook even lekker door het lint gaan. De Golden Globe en waarschijnlijk binnenkort ook Oscar voor Pitt zijn meer dan verdiend, maar DiCaprio is in feite toch minstens even sterk. Beide zijn voor het grootste deel van de film gescheiden, maar de scènes die ze delen worden gekenmerkt door een sterke chemie. Beste scènes waren die op de ranch met Cliff Booth. Zware horror vibes hier, en dat deed me beseffen dat Tarantino echt geschikt zou zijn om eens een full-on horrorfilm te maken. Beklijvend en ik denk dat ik niet de enige ben die dacht dat Pitt's personage hier het loodje ging leggen.
Begrijpelijk dat deze film niet voor iedereen is, ook niet eens voor elke Tarantino fan wellicht. Het is specialer, opbouwender, rustiger en meer ingetogen dan zijn andere films; het tempo is rustig en heeft z'n eigen specifieke flow, maar man ik heb er toch maar weer van genoten, waarschijnlijk juist door en niet ondanks al deze zaken. Ik sluit niet uit dat ik de film een hogere score geef bij herziening, maar voor nu vind ik 4* wel mooi.
One Life (2023)
Ik ben hier blijkbaar een stuk minder positief over dan de meeste andere hier. Ik vond de film vooral heel makkelijk proberen scoren. Tuurlijk is het echte verhaal heel indrukwekkend, mooi en bewonderenswaardig, maar dat hoeft zich niet automatisch te vertalen naar wat je over de film zelf moet vinden. Het gevoel bekroop me soms dat regisseur James Hawes dacht dat het verhaal wel voor zich zou spreken en er daardoor zelf niet al te veel moeite meer in moest steken. Want het wordt allemaal wel keurig in beeld gebracht, maar dat is het dan ook. Er zit weinig identiteit in de film; het is heel erg volgens de boekjes allemaal. En de overdreven sentimentaliteit, zeker tegen het einde aan, voelde, opnieuw, aan als heel makkelijk willen scoren. Ik voelde er vrij weinig bij, juist omdat het me als kijker zo werd opgedrongen om iets te voelen. Antony Hopkins lijkt naar zijn derde beeldje te dingen, maar dat zou ik niet helemaal juist vinden. Goed, hij is een fantastisch acteur en verdient het, maar ook hij speelt toch eerder op de automatische piloot hier. Niettemin is hij het beste onderdeel van One Life. Zijn jongere counterpart weet de aandacht nauwelijks te trekken en ook de rest van de cast sneeuwt een beetje onder.
Lager dan 2.5* ga ik er niet aan geven, daar steekt het allemaal te oerdegelijk voor in elkaar. Maar méér dan dat is het voor mij zeker niet.
Operation Fortune: Ruse de Guerre (2023)
Alternatieve titel: Operation Fortune
Ik zal nooit de grootste fan worden van Guy Ritchie, maar uit pakweg de helft van zijn films haal ik toch meestal wel iets. Operation Fortune voelt echter wel héél erg aan als lopende band-werk. Echt alles in deze film heb je al wel eens elders gezien, zélfs in de filmografie van Ritchie zelf. Het verhaaltje is vermakelijk en wordt luchtig gebracht, waardoor het zeker geen vervelende zit is, maar het is wel zo dertien-in-een-dozijn als ze gemaakt worden. Statham speelt de rol die hij altijd speelt, maar dan iets ongeïnteresseerder. Ik kan hem meestal wel goed hebben in dit soort rollen, maar ook hij lijkt echt bezig te zijn op de automatische piloot. Aubrey Plaza probeert wat geforceerd edgy te zijn. De absolute uitschieter van de cast is zonder twijfel Hugh Grant; heerlijke gortdroge rol. Na dit en The Gentlemen hoop ik dat hij een Guy Ritchie-vaste waarde wordt, want hij trekt het niveau van de film eigenhandig omhoog. Zijn samenspel met Josh Hartnett is ook nog wel leuk. Fijn dat hij in een grappigere fase van zijn carrière is aanbeland.
Maar Grants rol daargelaten, is dit gewoon pure middelmaat. Nergens slecht, maar ook nergens speciaal, uniek, spannend, enerverend, hilarisch. De actiescènes heb je al eerder gezien. De humor is voorspelbaar en afgezaagd. De dynamiek van de groep voelt nergens levendig of grappig aan. Dit waren ooit Ritchie's sterkste punten als regisseur, dus het ontbreken van die elementen weegt dan natuurlijk wel snel door. De manier waarop hij zijn simpele verhaaltjes vroeger in beeld bracht, de inventiviteit en gelaagdheid van een Snatch of Lock, Stock, ontbreken in deze Ruse de Guerre. Maar vermakelijk is en blijft het wel. 2.5*.
Oppenheimer (2023)
De nieuwste film van Christopher Nolan is toch altijd een event zoals weinig andere films dat tegenwoordig nog zijn. Na Tenet, die ik persoonlijk veruit zijn minste vond, is Nolan ook weer helemaal in vorm. Oppenheimer duurt de volle drie uur, maar Nolan laat het absurd veel korter aanvoelen. Wat echt bewonderenswaardig is, want in principe is het een vrij zware zit, met veel gepraat, politiek gekonkel, ontzettend veel personages waaronder een resem aan fysici, een hoop biografische achtergrondinformatie en grote thema's. Maar het vliegt voorbij, en het steekt allemaal zo ontzettend vlot en sterk in elkaar. Het tempo is gigantisch snel, maar toch niet té snel. Ook al krijgt niet elk stukje informatie evenveel tijd om te ademen; toch ben je gevoelsmatig altijd wel volledig mee. Het 'spelen' met de tijdlijnen voelt hier ook helemaal niet aan als een gimmick, wat in sommige Nolan-films wel het geval is. Alles voelt hier vrij functioneel aan voor het verhaal en de karakterschets van Oppenheimer.
De Trinity test tegen het einde van het tweede uur is overigens zowat het beste dat Nolan in zijn hele carrière heeft gefilmd; ik zat ademloos toe te kijken. Qua spektakel vrij ingetogen, maar de absolute verschrikking en ontzetting voor wat een atoombom is en teweeg kan brengen, kwam wel fantastisch over. Het (gebrek aan) geluid en de visuele effecten; wow. Het is misschien geen spektakelfilm zoals je gewend bent van Nolan, maar wat maakt dit niettemin een immense indruk op het grote scherm. Qua beeld en geluid voelt alles episch en groots aan; qua bioscoopervaring dit jaar vooralsnog onovertroffen. Het uur hierna vond ik echter zowaar nog beter, en is waar de film zich écht onderscheidt ten opzichte van de rest van Nolans oeuvre wat mij betreft. Geen simpele oplossing, geen overdonderende climax, geen makkelijke emoties: de realiteit is hard en complex en een onontwarbaar kluwen aan verschillende waarheden en leugens, en er kan geen makkelijk einde aan dit 'verhaal' gebreid worden. Ik vond het politieke spelletje intelligent geschreven, en Robert Downey Jr. weet in dit laatste uur te schitteren. Oppenheimers morele crisis ten gevolge van de Bom wordt in de laatste akte ook prima weergegeven en geacteerd door een fantastische Cillian Murphy, en leidt tot een perfecte eindscène. Ik had kippenvel in ieder geval. De filosofische en morele vraagstukken die Nolan opgooit geven stof tot nadenken, maar hebben natuurlijk maar 1 cynisch/pessimistisch antwoord.
Heel dikke 4*, schommelt op de rand van 4.5*.
Other Guys, The (2010)
Opnieuw een samenwerking tussen regisseur Adam McKay en Will Ferrell, eentje die in vergelijking met Anchorman zwaar tekortschiet. Er zitten wel wat leuke grapjes in, bijna allemaal uit de hoek van Ferrell, maar de cast om hem heen is niet al te memorabel. Wahlberg is zelfs ronduit vervelend, en heeft ook totaal geen leuke buddy chemistry met Ferrell. Maar puur door Ferrells grappige prestatie kan The Other Guys er als komedie nog net mee door. Het is op vlak van de actie dat de film door de mand valt. Chaotisch, lelijk en oninteressant gefilmd. McKay is duidelijk allesbehalve een kundige actieregisseur, en had beter volledig ingezet op het komediegehalte. Die achtervolging in de openingsscène met Samuel L. Jackson en The Rock is al vreselijk, en dat is eigenlijk het niveau dat elke actiescène in de rest van de film aantikt. In z'n geheel is het net vermakelijk genoeg voor een keertje, maar het is toch van een niveau 'hap, slik en klaar'. 2.5*.
Others, The (2001)
Alternatieve titel: Los Otros
Wauw. Heel erg onder de indruk. Dan heb ik het in de eerste plaats over die opmerkelijk fantastische plottwist op het einde die de hele film op z'n kop draait. Ik moet zeggen dat ik het écht niet zag aankomen, en achteraf gezien lijkt bijna elk detail en elke merkwaardigheid in de film perfect te passen met de twist in het achterhoofd. Zoiets is heel erg knap natuurlijk. The Others bestaat echter uit meer dan alleen de twist, en is ook op elk ander vlak van een uitzonderlijk hoog niveau. De aankleding en het authentieke interieur van het oude Engelse landhuis is schitterend en enorm sfeervol. Al die uitgebreide kamers, de schilderijen en kandelaren, de donkere belichting, etc. Visueel is het echt een heel mooie film, inclusief de buiten-scènes met de mistige tuin. Ultieme vorm van sfeer. Dit wordt versterkt door de niet-traditionele, maar niettemin spannende, horrormomentjes; voetstappen op de bovenverdieping, een piano die vanzelf begint te spelen, de gordijnen die opeens weg zijn. Het is niet in your face maar subtiel, en daardoor kruipt het juist onder je huid. Het is een van de meest atmosferische films die ik in lange tijd zag.
Alleen deze elementen hadden al een geweldige film opgeleverd, maar dit wordt aangevuld door passende, sferische muziek en een heel sterke cast. De kindacteurs zijn niet al te sterk, maar bijvoorbeeld die huishoudvrouw speelt een heel goede rol, en vooral Nicole Kidman is ijzersterk. Klassenbak van een actrice. Ze is kil en koud, maar tegelijkertijd ook meelevend en bezorgd, bang en hysterisch. Ze haalt veel emoties uit de kast, en heeft enkele heel sterke individuele scènes (wanneer ze tegen haar man uitbarst, of wanneer ze haar kinderen op het einde in ontreddering vasthoudt wanneer ze eindelijk beseft/aanvaardt dat ze alledrie dood zijn). Het enige minpunt is misschien dat het wel heel snel duidelijk is dat die drie huishoudhulpjes geesten/dood zijn en lange tijd dacht ik eigenlijk ook dat dat de 'twist' ging worden. Gelukkig was dat niet het geval. In ieder geval was dit een schitterende, atmosferische film met een heel sterke cast, veel sfeer, enkele spannende momenten en een knaller van een plottwist. 4.5*.
Ouija: Origin of Evil (2016)
Alternatieve titel: Ouija 2
Ik ben sinds de uitstekende Netflix horrorserie The Haunting of Hill House wel fan van regisseur Mike Flanagan, maar deze Ouija kon me niet helemaal bekoren. Het is extreem clichématig en brengt niets nieuws. Dat was wel anders in Hill House, waar ik vooral genoot van de technische hoogstandjes. Ook dat is hier relatief mager. Het is niet lelijk, setting is best ok, maar echt sfeervol wordt het niet, en al zeker niet eng. De acteurs waren wel prima gelukkig. De halve cast van Hill House wordt opgetrommeld, waardoor het bijna een 'hé die herken ik ook' spelletje werd. Maar ze deden wat ze moesten doen.
Het is kort allemaal, en het kijkt wel vlotjes weg, maar goed valt dit niet te noemen. Die laatste tien minuten vond ik zelfs vreselijk. Maar bon, 2.5* toch nog.