Once upon a Time... in Hollywood (2019)

'We love pussy.'

'Yes we do!'

In eerste instantie toch een beetje een tegenvaller. Het zal ook niet eenvoudig zijn als Tarantino zijnde om iedere keer met iets nieuws te komen. Vooral na Inglorieus Bastards, The Hatefull Eight en Django. In mijn ogen toch wel zijn besten maar in alle eerlijkheid wel films die moeten rijpen en die je vaker moet zien, en wellicht dat deze vlieger net zo opgaat voor Once Upon A Time...

Het gebruikelijke recept komt voorbij rollen van kolderieke situaties, grof geweld, bijzondere verhaallijnen die door elkaar lopen, buitenissige karakters en een vaak onnavolgbare ode aan wat QT mooi vind. Dit met als rode lijn, die naar het einde steeds duidelijker wordt, het drama in huize Polanski op naam van Charles Manson. Een betrokkenheid overigens tot de hoofdrolspelers die tot het einde raden blijft en een vrij bijzondere wending tot gevolg heeft.

Toch is het verhaaltechnische allemaal wat té apart met betrekking tot bepaalde zaken die geen verband hebben. Uiteraard heeft Tarantino daar andere bedoelingen mee, maar daar moet je maar oog voor, en trek in, hebben. Ik vind de tijd die aan de hele carrière van Dalton besteed wordt op het randje. Het verschijnen van Damian Lewis als McQueen voelt als onnodig. Ik weet dat hij bij toeval het drama ontlopen heeft, toch maakt Lewis als McQueen te weinig indruk en wordt er te weinig mee gedaan. Dus ja, waarom...? Net als Tate die zichzelf gaat zitten bewonderen in de bios en schaamteloos met zichzelf te koop loopt. Voegt ook erg weinig toe.

Wel geweldig is DiCaprio, en vooral Pitt vind ik erg sterk. De geweldsuitbarsting op het einde is subliem net als de muziek. Samen met alle nostalgie, alle stijl en detail is Once Upon A Time zeker de moeite waard om te kijken maar waar de film staat in de rangschikking samen met de rest van Tarantino's repertoire durf ik nog niet te zeggen.

'We love pussy.'

'Yes we do!'

In eerste instantie toch een beetje een tegenvaller. Het zal ook niet eenvoudig zijn als Tarantino zijnde om iedere keer met iets nieuws te komen. Vooral na Inglorieus Bastards, The Hatefull Eight en Django. In mijn ogen toch wel zijn besten maar in alle eerlijkheid wel films die moeten rijpen en die je vaker moet zien, en wellicht dat deze vlieger net zo opgaat voor Once Upon A Time...

Het gebruikelijke recept komt voorbij rollen van kolderieke situaties, grof geweld, bijzondere verhaallijnen die door elkaar lopen, buitenissige karakters en een vaak onnavolgbare ode aan wat QT mooi vind. Dit met als rode lijn, die naar het einde steeds duidelijker wordt, het drama in huize Polanski op naam van Charles Manson. Een betrokkenheid overigens tot de hoofdrolspelers die tot het einde raden blijft en een vrij bijzondere wending tot gevolg heeft.

Toch is het verhaaltechnische allemaal wat té apart met betrekking tot bepaalde zaken die geen verband hebben. Uiteraard heeft Tarantino daar andere bedoelingen mee, maar daar moet je maar oog voor, en trek in, hebben. Ik vind de tijd die aan de hele carrière van Dalton besteed wordt op het randje. Het verschijnen van Damian Lewis als McQueen voelt als onnodig. Ik weet dat hij bij toeval het drama ontlopen heeft, toch maakt Lewis als McQueen te weinig indruk en wordt er te weinig mee gedaan. Dus ja, waarom...? Net als Tate die zichzelf gaat zitten bewonderen in de bios en schaamteloos met zichzelf te koop loopt. Voegt ook erg weinig toe.

Wel geweldig is DiCaprio, en vooral Pitt vind ik erg sterk. De geweldsuitbarsting op het einde is subliem net als de muziek. Samen met alle nostalgie, alle stijl en detail is Once Upon A Time zeker de moeite waard om te kijken maar waar de film staat in de rangschikking samen met de rest van Tarantino's repertoire durf ik nog niet te zeggen.