Gisaengchung (2019)

Eén van de meest beroerde films ooit gezien. Een overdreven verhaal en slecht geacteerd. Er zaten weinig verrassingen in of goede of grappige dialogen. Ik ben eraan begonnen vanwege de Oscars en hoge rating op IMDB maar ik kon er maar moeilijk doorkomen. Een hoge rating is niet altijd een garantie voor een goede film, zoveel is duidelijk.

Prachtig en indringend. Soms te slapstick maar wat een kijkgenot met mooi in beeld gebrachte (symbool) dramatiek en symboliek.

In een woord ‘geweldig’ wat een mooie film

Dan toch na jaren maar eens bekeken. Het verhaal zelf houdt de film in ieder geval boeiend genoeg om te blijven kijken. Alleen blijven de acteerprestaties net iets te luchtig om het serieus genoeg te laten lijken. Waarschijnlijk moest het ook zo worden neergezet, want het heeft zoals het genre al aangeeft ook deels een komisch tintje.

Al met al een prima film, maar krijgt van mij niet de hoge beoordeling die hij van het grote publiek wel krijgt. Maar zeker de moeite waard om een keer gezien te hebben.

Geen moment sterk of vernieuwend helaas, vooral raar en onsamenhangend op zijn koreaans.

Geen idee waar deze mega hoge waardering vandaan komt eerlijk gezegd. Jammer

Ja, was wel een mooie film. Al had ik toch ergens verwacht dat de film meer met geld ofzo ging te maken hebben. Dat de arme familie meer in de financiële problemen zou komen. Maar het was anders wel leuk om naar te kijken. Heb ook een paar keer gelachen. Alleen het laatste had ik toch niet zo verwacht.

Een film met veel sterke kanten maar een naar mijn mening te vergezocht plot om tot een echt hoge score te komen. De film begint sterk met die wonderlijke familiedynamiek van Ki-Teak en het infiltreren bij de familie Park. Je voelt natuurlijk aankomen dat dit niet eeuwig goed kan blijven gaan. Er zijn tal van wijzen waarop dit langzaam zou kunnen ontsporen. Daarom is het zo jammer dat er nog een vrij bizarre verhaallijn bij moet komen met de oude huishoudster en haar man in de geheime kelder om de film in een - wat mij betreft - ongewenste stroomversnelling te doen geraken. Als vervolgens de familie Park - verrassing, o, verrassing! - plots eerder thuiskomt van het kamperen, dreig ik af te haken. Het wordt bijna slapstick, wat de film tot dan toe totaal niet past. Heel vreemde keuze van de makers. Gênant clichématig dat meneer en mevrouw Park besluiten op de bank te gaan slapen met de familie van Ki-Teak schuilend onder de tafel, ik kreeg serieus American Pie-associaties. Toch ben ik blij dat ik niet echt afgehaakt ben. Het sterkste aan de film moest namelijk nog wel komen; Ki-Teak die meneer Park een mes in de ribben steekt. Heel knap hoe de haat van de vader voor meneer Park, of niet eens zozeer voor meneer Park zelf als wel voor de ongelijkheid, voor de vernedering van arm-zijn en stinken subtiel maar overduidelijk en geloofwaardig wordt neergezet. Song Kang-ho levert sowieso een geweldige acteerprestatie, al blijft dat moeilijk beoordelen bij acteurs die je zelf niet verstaat. Sterk begin en sterk einde dus (al had die epiloog dan weer achterwege mogen blijven), maar een flink dissonant middenstuk. Toch wel zeker voldoende.