The Omen (1976)

Helemaal geen fan van het horrorgenre, maar dit soort film, waar het meer om het mysterie en de dreiging gaat dan om de gruwel, daar kan ik wel van genieten.

Trage maar fijne opbouw opbouw van de onrust en de spanning, een aantal beklemmende scenes, en een (althans voor mij) verrassend einde.

Goeie acteurs ook, met als 'man van de match' de kerel die als priester voor veel animo zorgt.

Erg sfeervol werkje. Regisseur Donner kiest in The Omen voor een vrij snelle aanpak: de eerste kill valt al na een pakweg tiental minuten, maar dat werkt hier wel. Als kijker heb je toch al wel door hoe de vork in de steel zit, dus dan is het efficiënter om creepy situaties met het concept van het kind als Antichrist te creëren. De kills zijn vrij iconisch te noemen, met op kop (pun not intended) de glasplaat-onthoofding. Maar ook wat er met de priester gebeurt, of de scène waarin Damien met zijn fietsje langzaam richting zijn moeder rijdt zijn heerlijke horrormomentjes. Het heeft allemaal soms iets weg van een bepaald concept waar de latere (en veel slechtere) Final Destination films hun mosterd vandaan haalden. Wanneer ze op onderzoek gaan in Italië verliest de film een beetje vaart (het eerste uur is superieur), maar tegen het einde aan wordt het gelukkig terug heel beklijvend. Het einde zelf is ook gewoon fantastisch goed; geen miraculeus happy end. Verfrissend. 4* voor deze horrorklassieker.

Horrorklassieker met Gregory Peck over de geboorte van de zoon van de duivel. De geboorte van de film verliep overigens minder eenvoudig dan de geboorte van het duivelskind. De speurtocht naar de mannelijke hoofdrol en de regisseur verliep moeizaam.

Hoewel het horrorgenre met grote kaskrakers als The Exorcist en Jaws zich enigszins uit het B-genre had ontworstelt, zegden acteurs als William Holden en Roy Scheider af voor de hoofdrol. De carrière van Peck die dus niet de eerste keus was, bevond zich op dat moment in een dipje. Hij had er wel oren naar en hapte toe. Ook de regisseur was niet de eerste keus. De gerenommeerde regisseur Mike Hodges zag het horrorproject niet zitten. Te riskant. Voor hem kwam Richard Donner, die vooral bekend stond als regisseur van tv-series. Het betekende zijn doorbraak als filmregisseur.

Bij de realisatie van het vervolg (Damien: Omen II) lagen de papieren trouwens anders. Het grote succes van The Omen leidde ertoe dat Hodges graag bereid was het script te leveren voor het vervolg dat twee jaren later uitkwam. Hij zou de film eveneens regisseren maar hield daar na een paar weken alweer mee op vanwege artistieke meningsverschillen. De hoofdrol ging naar William Holden die ineens erg geïnteresseerd was in het project.

Maar goed. Terug naar deel 1. The Omen had ik slechts één keer eerder gezien en dat was zeker 20 jaar geleden. De film viel me toen wat tegen. Het was dan ook in een tijd dat ik veel brute slashers uit de jaren 80 bekeek en die referenties kleurden toen erg mijn opinie over de kwaliteit van een horrorfilm. The Omen lijkt weinig op een slasher uit de jaren 80. De film heeft geen jump scares, geen hoge bodycount en geen opzienbarende gore.

De film hangt ook niet van sensationele plotwendingen aan elkaar. In plaats daarvan ontvouwt zich langzaam een gruwelijk en onvoorstelbaar scenario dat beklemmend onder de huid kruipt. De legendarische soundtrack ‘Ave Satani’ van Jerry Goldsmith voedt de duistere sfeer nog eens extra. The Omen is gewoon heerlijke atmosferische horror opgesierd met een handvol verontrustende moord- en actiescenes.

Mijn mening heb ik dus maar herzien. The Omen veroorzaakt een uitstekend apocalyptisch basisgevoel en piekt daarin met enkele gedenkwaardige spannenede momenten. Tegen het einde voegen pessimisme en fatalisme zich zwaarmoedig bij dat basisgevoel in een zinderende finale. Ik heb genoten!

The Omen zag ik minimaal twee keer eerder, maar maakt ook deze keer weer diepe indruk. Nu kom ik via muziek regelmatig de thematiek van The Omen tegen en dat draagt zeker bij aan het kijkplezier. De film moet het meer van sfeer en mystery hebben dan pure horror. Enkele heftige momenten zorgen er alsnog voor dat deze scenes monumentaal zijn. Zo is dit een regelrechte jaren 70 klassieker. The Exorcist is nog een tandje beter, The Omen heeft op een aantal vlakken de tand des tijds minder goed doorstaan, toch blijft het uniek om een kijkje in het leven van Damien te krijgen.

Na het succes van The Exorcist uit 1973 waren bovennatuurlijke horrorfilms opeens erg in trek. The Omen is misschien niet zo bekend als The Exorcist, maar als horrorfilm doet ze er nauwelijks voor onder.

Regisseur Richard Donner brak internationaal door met deze film en zou later furore maken met films als Superman en de Lethal Weapon-reeks. Met The Omen laat hij zijn klasse als regisseur zien. Hij weet de spanning goed op te bouwen en wordt hierbij geholpen door een briljante score van Jerry Goldsmith (die hiervoor terecht een Oscar ontving) en uitstekend acteerwerk van vrijwel de gehele cast.

Dit alles maakt van The Omen één van de beste horrorfilms ooit gemaakt. De film was een succes in de Amerikaanse bioscopen en kreeg nog drie vervolgen en een remake in 2006.