The Omen (1976)

Helemaal geen fan van het horrorgenre, maar dit soort film, waar het meer om het mysterie en de dreiging gaat dan om de gruwel, daar kan ik wel van genieten.

Trage maar fijne opbouw opbouw van de onrust en de spanning, een aantal beklemmende scenes, en een (althans voor mij) verrassend einde.

Goeie acteurs ook, met als 'man van de match' de kerel die als priester voor veel animo zorgt.

Erg sfeervol werkje. Regisseur Donner kiest in The Omen voor een vrij snelle aanpak: de eerste kill valt al na een pakweg tiental minuten, maar dat werkt hier wel. Als kijker heb je toch al wel door hoe de vork in de steel zit, dus dan is het efficiënter om creepy situaties met het concept van het kind als Antichrist te creëren. De kills zijn vrij iconisch te noemen, met op kop (pun not intended) de glasplaat-onthoofding. Maar ook wat er met de priester gebeurt, of de scène waarin Damien met zijn fietsje langzaam richting zijn moeder rijdt zijn heerlijke horrormomentjes. Het heeft allemaal soms iets weg van een bepaald concept waar de latere (en veel slechtere) Final Destination films hun mosterd vandaan haalden. Wanneer ze op onderzoek gaan in Italië verliest de film een beetje vaart (het eerste uur is superieur), maar tegen het einde aan wordt het gelukkig terug heel beklijvend. Het einde zelf is ook gewoon fantastisch goed; geen miraculeus happy end. Verfrissend. 4* voor deze horrorklassieker.

Horrorklassieker met Gregory Peck over de geboorte van de zoon van de duivel. De geboorte van de film verliep overigens minder eenvoudig dan de geboorte van het duivelskind. De speurtocht naar de mannelijke hoofdrol en de regisseur verliep moeizaam.

Hoewel het horrorgenre met grote kaskrakers als The Exorcist en Jaws zich enigszins uit het B-genre had ontworstelt, zegden acteurs als William Holden en Roy Scheider af voor de hoofdrol. De carrière van Peck die dus niet de eerste keus was, bevond zich op dat moment in een dipje. Hij had er wel oren naar en hapte toe. Ook de regisseur was niet de eerste keus. De gerenommeerde regisseur Mike Hodges zag het horrorproject niet zitten. Te riskant. Voor hem kwam Richard Donner, die vooral bekend stond als regisseur van tv-series. Het betekende zijn doorbraak als filmregisseur.

Bij de realisatie van het vervolg (Damien: Omen II) lagen de papieren trouwens anders. Het grote succes van The Omen leidde ertoe dat Hodges graag bereid was het script te leveren voor het vervolg dat twee jaren later uitkwam. Hij zou de film eveneens regisseren maar hield daar na een paar weken alweer mee op vanwege artistieke meningsverschillen. De hoofdrol ging naar William Holden die ineens erg geïnteresseerd was in het project.

Maar goed. Terug naar deel 1. The Omen had ik slechts één keer eerder gezien en dat was zeker 20 jaar geleden. De film viel me toen wat tegen. Het was dan ook in een tijd dat ik veel brute slashers uit de jaren 80 bekeek en die referenties kleurden toen erg mijn opinie over de kwaliteit van een horrorfilm. The Omen lijkt weinig op een slasher uit de jaren 80. De film heeft geen jump scares, geen hoge bodycount en geen opzienbarende gore.

De film hangt ook niet van sensationele plotwendingen aan elkaar. In plaats daarvan ontvouwt zich langzaam een gruwelijk en onvoorstelbaar scenario dat beklemmend onder de huid kruipt. De legendarische soundtrack ‘Ave Satani’ van Jerry Goldsmith voedt de duistere sfeer nog eens extra. The Omen is gewoon heerlijke atmosferische horror opgesierd met een handvol verontrustende moord- en actiescenes.

Mijn mening heb ik dus maar herzien. The Omen veroorzaakt een uitstekend apocalyptisch basisgevoel en piekt daarin met enkele gedenkwaardige spannenede momenten. Tegen het einde voegen pessimisme en fatalisme zich zwaarmoedig bij dat basisgevoel in een zinderende finale. Ik heb genoten!

The Omen zag ik minimaal twee keer eerder, maar maakt ook deze keer weer diepe indruk. Nu kom ik via muziek regelmatig de thematiek van The Omen tegen en dat draagt zeker bij aan het kijkplezier. De film moet het meer van sfeer en mystery hebben dan pure horror. Enkele heftige momenten zorgen er alsnog voor dat deze scenes monumentaal zijn. Zo is dit een regelrechte jaren 70 klassieker. The Exorcist is nog een tandje beter, The Omen heeft op een aantal vlakken de tand des tijds minder goed doorstaan, toch blijft het uniek om een kijkje in het leven van Damien te krijgen.

Na het succes van The Exorcist uit 1973 waren bovennatuurlijke horrorfilms opeens erg in trek. The Omen is misschien niet zo bekend als The Exorcist, maar als horrorfilm doet ze er nauwelijks voor onder.

Regisseur Richard Donner brak internationaal door met deze film en zou later furore maken met films als Superman en de Lethal Weapon-reeks. Met The Omen laat hij zijn klasse als regisseur zien. Hij weet de spanning goed op te bouwen en wordt hierbij geholpen door een briljante score van Jerry Goldsmith (die hiervoor terecht een Oscar ontving) en uitstekend acteerwerk van vrijwel de gehele cast.

Dit alles maakt van The Omen één van de beste horrorfilms ooit gemaakt. De film was een succes in de Amerikaanse bioscopen en kreeg nog drie vervolgen en een remake in 2006.

The Omen

Vroeger ooit gezien, maar nooit een stem gegeven. Na de film weer gezien te hebben blijf ik nog steeds even enthousiast. De film heeft zoveel sfeer en je zit er direct in, omdat de film een goede opbouw heeft. De acteurs doen het uitstekend, zelfs de honden haha. Ook is de score enorm goed.

3,5 sterren.

Naast The Exorcist van 1973, vind ik de de beste horror film van de jaren 70. Met vooral de creepy sfeer en setting vooral voorop. De cast speelt prima en Damien en de honden zijn erg creepy, zeker de moeite waard hetzij de film soms net iets te traag is maar dat zijn de jaren 70 nu eenmaal.

Helemaal met de boven buurman eens

"Look at me, Damien! It's all for you.”

Dit vond ik dan wel weer een hele toffe horrorfilm. Misschien weten sommigen het wel dat ik niet per direct de grootste fan ben van films uit de jaren zeventig, alleen ben ik bang dat ik tot nu toe misschien de verkeerde film heb gekeken. Dit is in ieder geval wel de beste film samen met ‘The Exorcist’ die ik van die tijd heb gezien. Duidelijk dat ‘The Omen’ ook een belangrijk onderdeel is geweest in de evolutie van de horrorfilms, en Donner levert echt fantastisch mooi werk af. Want hoewel de film nergens écht eng wordt is dit film wel invloedrijk en gewoon heel interessant om te volgen. En ik wil best geloven dat deze film destijds in de eind jaren zeventig rete eng is geweest.

De film start overigens vrij rustig, duidelijk is dat Donner veel tijd vrijmaakt voor de character development en heeft daar overigens niet veel tijd voor nodig. We zien Robert opweg naar het ziekenhuis waar zijn pasgeboren kind is overleden, en hij besluit na inspelen van een priester een zoontje te adopteren. Daarna schakelen we de jaren door tot hij vijf is, en dan begint eigenlijk de film te lopen waar de oppas zelfmoord pleegt. Die springt van het dak af met een touw om haar nek, en spreekt de legendarische woorden wat de quote is die ik bovenaan heb staan.

Wanneer Damien dan eindelijk losgaat, begint ook het gehele mysterie om zijn personage. Een geboren kind van de duivel, een heel vet concept die destijds natuurlijk volledig tegen maatschappelijke wensen in gingen. Op zich vond ik het best leuk wat Donner deed in dit opzichte, waar je eigenlijk een volledig mysterie volgt maar, toch wel een beetje krom hoe hij toch zijn vrouw achter liet terwijl die priester precies zei wat er ging gebeuren.

Je zit op een gegeven moment wel iets té lang te wachten op een wat spannender moment. Die Rottweilers deden mij eigenlijk niet zoveel en voor de rest kent de film ook niet echt hele bijzondere momenten, tot je eigenlijk bij het slotstuk komt. Waar de fotograaf dus onthoofd wordt door een glasplaat, en Robert uiteindelijk met de nieuwe nanny (en duidelijk ook een medewerkster van Satan) in gevecht raakt en haar vervolgens bewerkt met wat keukengerei wat er nog best bloederig en leuk aan toe gaat.

Ik ben best fan van deze film, overigens ook de tweede Donner film die ik heb gezien deze week en het kon me wel bekoren. Vermakelijk op en top en zelfs met vlagen nog lekker spannend, al zal de film hedendaags gewoon niet echt eng worden, ik kan wel inzien waarom dit destijds best een ding was. Prachtige productie trouwens, en Donner laat hier toch zijn meesterschap zien. Leuke horror, die vooral op psychologisch vlak inspeelt, en daar ook echt wel raadt mee weet.

Vergeet Tales From The crypt niet!

De born again Christen Bob Munger kwam met het idee voor The Omen. De man gelooft dat dit gaat gebeuren en wilde met deze film ook mensen bekeren. Maar het moest ook een publieksfilm worden. En omdat eerder zowel Rosemarys Baby als The Exorcist flinke hits waren was er in Hollywood interesse voor. Na enige terughoudendheid. Richard Donner maakte het script realistischer en had van The Exorcist geleerd.

Ook in herziening is dit zeker bijlange na niet zo goed als die twee eerdergenoemden. De latere Peck acteert zoals vaker niet zo subtiel. Remmick is beter op zijn plek. Donner speelt leuk met de blik van Damien, Ook is de film leuk met scenes die in context scary worden. De muziek is overdadig, maar bij vlagen haast briljant.

De dramalaag is lang niet zo goed als die in de andere twee. En daardoor mist de film net een beetje extra. De film was de doorbraak van Richard Donner, die zou uitgroeien tot een publieksregisseur. Ik hou mijn beoordeling hetzelfde.

Ik dacht: deze heeft een hoog gemiddelde, die moet ik eens kijken.

Daar kwam ik mooi bedrogen uit. Horror is sowieso niet echt mijn favoriete genre, maar soms heb ik er gewoon zin in. Dit was voor mij 1 van de meest slaapverwekkende films, maar ik kijk films altijd uit om te beoordelen. Bij deze: 0,5 ster.

Graag gezien. Een paar knappe set pieces van ‘kills’ (de sterfgevallen van de babysit, de fotograaf, van de priester en van Remick zijn echt zeer goed opgebouwd). Aanvullend een geniaal einde (dat lachje van Damien), de score van Jerry Goldsmith met dat religieus/gregoriaans tintje , de boodschap dat religie zeer donkere kanten bevat en waarvan de mensheid niet kan winnen, de hint dat het kwaad zich net in de hogere klasse van de politiek heeft geïnfiltreerd waardoor het alle macht krijgt ... in alles overklast the omen de middelmatige thriller ondanks een sobere vormgeving en klassieke vertelling met een overtuigende Gregory Peck in een verder weinig opvallende maar degelijke cast.

Een classic film met sterk acteer spel van de cast.

Nog steeds een hele spannende film die kwalitatief sterk is.

Na vele jaren weer herzien. Nog steeds een spannende film die wellicht erg jaren 70 is maar toch zeker wel de tanddestijds heeft doorstaan!