- Home
- james_cameron
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
P!nk: All I Know So Far (2021)
Intieme, onderhoudende documentaire die zich voornamelijk richt op de oprechte pogingen van P!nk om haar gezin onderdeel te laten uitmaken van haar leven tijdens een grote wereldtournee in 2019. Dat dit haar redelijk goed afgaat mag een wonder heten gezien de hectiek om haar heen. De muziek en de liveshows komen binnen de documentaire op de tweede plaats, iets dat gelukkig niet al te storend is. Iets meer context had geen kwaad gekund en het geheel duurt uiteindelijk net iets te lang, maar dit kijkje in het privéleven van een superster is overwegend de moeite waard en sporadisch best aangrijpend.
P2 (2007)
Niet slecht, deze door Alexandre Aja geproduceerde thriller met horrorelementen, maar plot en personages zijn net iets te dun om echt indruk te maken. De film moet het vooral hebben van een paar extreem bloederige en gruwelijke momenten. Uiteindelijk is het allemaal echter erg dertien-in-een-dozijn, hoe vlot en vakkundig de film ook gemaakt is.
Pacific Rim (2013)
Visueel spektakel van Del Toro, die echt alles uit de kast haalt om te imponeren. Special effects en production design zijn dan ook helemaal geweldig. De plot hangt er een beetje verloren bij, dat is wel jammer; het script dient slechts als kapstok voor de overdadige aktiescenes. De personages missen ook de benodigde charisma, waardoor je de film meer over je heen laat komen dan daadwerkelijk beleeft. Sommige elementen, zoals de kibbelende 'komische' wetenschappers, werken totaal niet; andere weer wel. Geen algehele overwinning derhalve, maar als spektakelstuk moeilijk te overtreffen.
Pact, The (2012)
Redelijke horrorfilm, spannend en bij vlagen behoorlijk eng. Grootste pluspunt is het gebrek aan uitleg; gaandeweg wordt één en ander duidelijk qua plot, maar niet aan de hand van dialogen. De beelden spreken in dit geval grotendeels voor zich. Knap gedaan. Jammer is dan wel weer dat het tempo erg laag ligt. Akteerwerk is redelijk; Caity Loitz is een aangename verschijning in de hoofdrol en doet denken aan een jonge versie van Gillian Anderson uit The X-Files. Casper van Dien in een bijrol moeten we dan maar op de koop toenemen.
Paddington (2014)
Onweerstaanbare oer-engelse familiefilm die precies de juiste toon weet te treffen. Heerlijk onderkoelde humor en leuke personages, gekoppeld aan een energiek script en zeer fraaie vormgeving maken hier een klein feestje van. De film heeft veel vaart en is kunstig vlot gemonteerd, zonder gehaast of afgeraffeld aan te voelen. Zo kan het dus gelukkig ook nog steeds: in krap anderhalf uur een leuk verhaal vertellen.
Paddington 2 (2017)
Leuk vervolg, maar net wat minder charmant en grappig dan het origineel. De film wordt ten dele gekenmerkt door de bekende valkuilen van een sequel: het moet allemaal grootser, drukker en sneller. Dat Paddington 2 dan toch bijna net zo leuk is als zijn voorganger is vooral te danken aan de enthousiaste cast. Met name Hugh Grant is een zeer geïnspireerde keuze geweest voor de slechterik. Verder veel geslaagde grappen en een inventieve production design. Zo is de scene met het tot leven komende pop-up book echt schitterend gedaan.
Paha Maa (2005)
Alternatieve titel: Frozen Land
Meeslepende, overwegend tragische mozaïek van levens, met elkaar verbonden door een reeks toevallige gebeurtenissen. Hier en daar behoorlijk expliciet qua geweld en op emotioneel niveau hakt de boel er herhaaldelijk flink in. Goed gemaakt en gespeeld, met het naargeestige winterse finse landschap alom aanwezig op de achtergrond.
Pahanhautoja (2022)
Alternatieve titel: Hatching
Maffe, verontrustende coming of age-film uit Finland over een meisje dat een vreemd ei vindt, waar uiteindelijk iets heel bizars uit tevoorschijn komt. Goed gemaakt en gespeeld, met eersteklas special effects (fijn om een keer weinig tot geen cgi te zien) en een onvoorspelbaar plot. Nadelen zijn er helaas ook; de toon is soms wat onevenwichtig en bepaalde plotontwikkelingen zijn een beetje kort door de bocht. Gelukkig is het allemaal net bizar en grotesk genoeg om toch te blijven boeien.
Pain & Gain (2013)
Ik heb regisseur Michael Bay nog niet kunnen betrappen op een gevoel voor humor. Toch best een nadeel bij het maken van een komedie, zou je zeggen. De Bad Boys-films vond ik vrij tergend, de twee meest recente Transformers-films waren tijdens de zogenaamd 'komische' scenes bijna niet om aan te zien. Wat dat betreft valt deze Pain & Gain nog best mee, al is de film uiteindelijk veel te lang, te geforceerd en te flauw. De cast doet hun stinkende best, daar ligt het in ieder geval niet aan. Wahlberg, Johnson en Mackie zijn op dreef in de hoofdrollen en het is dan ook aan hen te danken dat de film het aankijken waard is. Regisseur Bay stelt alles in het werk om hun leuke spel teniet te doen met zijn gebruikelijke onnodig drukke montage, patserige camerawerk en overvolle soundtrack, maar toch sluipt er af en toe een leuke scene doorheen.
Pain Hustlers (2023)
Emily Blunt is altijd leuk, maar zelfs zij heeft moeite deze oppervlakkige en voorspelbare film over de desastreuze gang van zaken bij een farmaceutisch bedrijf enige meerwaarde te geven. Het is een typisch rise and fall-verhaaltje geworden, vrij dik aangezet qua akteerwerk (Chris Evans gaat hier nog net niet over de top) en voorzien van een stevig moraallesje. Onderhoudend en vlot geregisseerd door Harry Potter- en Fantastic Beasts-veteraan David Yates, maar binnen het genre geen topper.
Painted Bird, The (2019)
Alternatieve titel: Nabarvené Ptáce
Bizarre surrealistische oorlogsfilm, waarin een zwijgzaam jongetje een mythische reis maakt door het bezette Oost-Europa van WOII. Zijn vele ontmoetingen resulteren doorgaans in nare toestanden als seksueel misbruik, verminking, moord en allerlei andere vrolijke zaken. Het gaat er derhalve niet zachtzinnig aan toe, al wordt één en ander wel verrassend smaakvol en subtiel in beeld gebracht. Visueel is de film overigens absoluut indrukwekkend, met verpletterend mooi zwart/wit camerawerk. De door het leven getekende kop van Udo Kier heeft er nog nooit zo expressief uitgezien. Maar met een speelduur van bijna drie uur is deze verder grotendeels plot- en dialoogloze film een behoorlijk taaie zit.
Pájaros de Verano (2018)
Alternatieve titel: Birds of Passage
Apart sfeertje in deze misdaadfilm over de opbloei van de drugsindustrie en het geweld in Colombia in de jaren '70. De abstracte personages en de nogal kunstzinnige aanpak van het verhaal staan een lekkere kijkervaring nogal in de weg, zeker omdat het akteerwerk nu ook niet bepaald geweldig is. De film heeft echter wel zo zijn momenten en er zijn genoeg prachtige karakteristieke koppen om de aandacht er net bij te houden.
Pale Blue Eye, The (2022)
Christian Bale en Harry Melling zijn beiden prima in dit onderhoudende, zij het iets te voor de hand liggende en nogal trage moordmysterie. Het ziet er allemaal sfeervol uit, maar personages en plot weten lang niet altijd te boeien. Het venijn zit 'm echter in de staart; net wanneer je denkt dat het verhaal is afgerond trekken de makers het tapijt onder je vandaan en volgt nog een verrassend sterke, emotioneel beladen toegift.
Palindromes (2004)
Niet helemaal geslaagd en visueel niet bepaald geïnspireerd, maar interessant en onderhoudend genoeg voor een ruime voldoende. Bizarre personages, zwarte humor en een deprimerende kijk op het amerikaanse gezinsleven- het zit er weer allemaal in. De gimmick om Aviva te laten vertolken door een hele reeks actrices van allerlei leeftijden werkt verrassend goed en de film wordt sterker naarmate hij vordert. Origineel en maf, maar gelukkig vaak ook tot nadenken stemmend.
Palm Springs (2020)
Leuke, energieke variatie op Groundhog Day. Niet erg origineel dus, maar de sympathieke personages en de constante stroom van onderkoelde dialogen en geslaagde visuele vondsten maken de film toch wel de moeite waard. En J.K. Simmons is hilarisch in een bijrol.
Pamela: A Love Story (2023)
Alternatieve titel: Pamela, a Love Story
Te lange maar verder best onderhoudende documentaire waarin Anderson verrassend open en eerlijk vertelt over haar tumultueuze priveleven en carriere. Wanneer de onvermijdelijke sekstape zich aandient begint de boel een beetje vast te lopen in somber gedoe en veel geklaag, waarna het niet helemaal meer goedkomt, maar tot die tijd beschikt de documentaire over veel boeiend archiefmateriaal en leuke anecdotes. Het laatste kwartier, met Anderson op Broadway in de zoveelste versie van de musical Chicago, had wat mij betreft achterwege mogen blijven.
Pan (2015)
Overdaad schaadt, dat blijkt maar weer. En dan vooral een overdaad aan CGI. Deze prequel van het Peter Pan-verhaal heeft een hoog tempo en door al het spektakel zul je je niet snel vervelen, maar slechts weinig scenes maken enige indruk en de personages zijn dermate vlak en oninteressant dat de hele film feitelijk verspilde moeite is. Hugh Jackman is nog wel vermakelijk als Blackbeard en de jonge Levi Miller kan er mee door als Peter, maar Garret Hedlund is behoorlijk miscast als Hook. Veel aktie en heel veel special effects, maar het resultaat is eigenlijk net zo weinig memorabel als Steven Spielberg's Hook. Ook hier ontbreekt het de film aan een sterk plot.
Panic in Needle Park, The (1971)
Al Pacino is hier geweldig, in pas zijn tweede film en zijn eerste hoofdrol, als charismatische kruimeldief die met zijn vriendin steeds dieper wegzakt in drugsverslaving. Het deprimerende milieu waarin de film zich afspeelt is knap in beeld gebracht en de haast documentaire-aanpak wordt kracht bijgezet door het ontbreken van een score. Naar het einde toe verliest de film helaas wat aan kracht, maar tot die tijd is dit een toepasselijk rauwe, intense kijkervaring.
Panique au Village (2009)
Alternatieve titel: Paniek in het Dorp
Absurde low-tech stopmotion animatiefilm, behoorlijk flauw maar wel inventief en soms best geestig. Gelukkig heb ik de originele franse versie gezien, waarbij de stemmen subtiel gedaan zijn. Nasynchronisatie lijkt me dodelijk voor een dergelijke film. Al met al niet heel bijzonder, maar de vormgeving is grappig en de personage zijn verfrissend belachelijk.
Pantani: The Accidental Death of a Cyclist (2014)
Redelijk boeiende documentaire over opkomst en ondergang van Marco Pantani, de meest flamboyante en populaire wielrenner van zijn tijd, die in 1998 zowel de Tour de France als de Giro d'Italia won. Het eerste uur is prima, maar zodra de ellende begint (vermeende doping etc.) wordt één en ander vreemd genoeg minder interessant en begint de film te slepen. Fraaie archiefbeelden evenwel en zinnige interviewfragmenten.
Panthère des Neiges, La (2021)
Alternatieve titel: The Velvet Queen
Schitterend in beeld gebrachte documentaire over natuurfotograaf Vincent Munier en schrijver-beroepsavonturier Sylvain Tesson, die in het Tibetaans Hoogland wekenlang te voet door het desolate landschap trekken, op zoek naar de uiterst schuwe sneeuwluipaard. Traag, met evenveel aandacht voor het lange wachten als voor de mooie plaatjes, maar als je je er aan overgeeft is dit een indrukwekkende kijkervaring. En de beeldenpracht is fenomenaal.
Papa, Sdokhni (2018)
Alternatieve titel: Why Don't You Just Die!
De waanzin ten top in deze zeer vermakelijke, fraai gestileerde komische misdaadthriller uit Rusland. Het is een gevalletje stijl boven inhoud, maar die stijl is zo cool en vindingrijk dat plot en personages er niet door beperkt worden. Mooi kleurgebruik ook, met overheersende rood- en groentinten. Ultragewelddadig en bloederig, maar laat je daar niet door tegenhouden. De film is vooral grappig en inventief.
Paper Towns (2015)
Best leuke verfilming van het gelijknamige coming-of-age boek van John Green, met Nat Wolff en topmodel Cara Delevinge in sympathieke hoofdrollen. Het heeft uiteindelijk allemaal niet zoveel om het lijf en de film bevat weinig zaken die we niet eerder en beter hebben gezien in tig vergelijkbare films, maar het script zit subtiel in elkaar en het melancholische sfeertje is goed getroffen. Eigenlijk vond ik de mooie Halston Sage (die wel wat weg heeft van een jonge Rachel McAdams) nog het leukst. Let overigens op de grappige cameo van Ansel Elgort, je weet wel, de hoofdrolspeler van die andere John Green-verfilming (waar overigens Nat Wolff ook al in zat).
Paperboy, The (2012)
Beetje vreemde film, niet slecht maar ook niet bepaald boeiend. De prima cast levert degelijk werk af, met vooral Nicole Kidman in een maffe maar gedenkwaardige rol. John Cusack is ook overtuigend als ranzige bajesklant. Het verhaal, over de moord op de plaatselijke sheriff in een broeierig plaatsje in Florida, laat echter te wensen over. Het zijn echt de personages die de film moeten dragen en dat lukt slechts ten dele. Pas tegen het einde wordt de plot een beetje spannend, maar ook dan is het allemaal net niet interessant genoeg. Kleine tegenvaller dus van regisseur Lee Daniels.
Páramo, El (2021)
Alternatieve titel: The Beast
Zorgvuldig gefilmd en fraai vormgegeven, met veel aandacht voor beeldcompositie en kleurgebruik, maar inhoudelijk is dit duistere sprookje helaas aan de saaie en voorspelbare kant. De plot is gewoonweg te karig voor een hele film en er zijn te weinig personages. Het lage tempo helpt ook niet mee. Het monster is overigens wel cool.
Paranoia (2013)
Zwakke thriller, voorspelbaar en oppervlakkig uitgewerkt. De aanwezigheid van zwaargewichten als Harrison Ford en Gary Oldman in belangrijke bijrollen geeft valse hoop; beiden bakken er weinig van. Liam Hemsworth in de hoofdrol heeft heel wat minder charisma dan broer Chris en zelfs de mooie Amber Heard is hier amper de moeite waard. Beste aspect van de film betreft de fijne techno-soundtrack, gemaakt door 'onze' Junkie XL.
Paranoid Park (2007)
Binnen het meer experimentele oeuvre van regisseur Gus Van Sant is dit een wat toegankelijker werkje, al blijven plot en personages aan de abstracte kant. Het akteerwerk is soms ook nogal amateuristisch. Gelukkig wordt één en ander gecompenseerd door inventief camerawerk van Christopher Doyle, een aardige soundtrack en een prima hoofdrol van Gabe Nevins.
Paranômaru Akutibiti: Dai-2-Shô - Tokyo Night (2010)
Alternatieve titel: Paranormal Activity 2: Tokyo Night
Beetje saaie bedoening dit, met een nogal vergezocht verhaaltje en weinig effectief enge momenten. Hier en daar best creepy, maar de verrassing is er duidelijk af. Ook visueel is het allemaal weinig interessant. Tegen het einde openbaart zich nog wel een leuke link met het origineel, maar meer dan een tweederangs rip-off is dit toch echt niet.
Paranormal Activity 2 (2010)
Natuurlijk minder verrassend en effectief dan het eerste deel, maar toch wel weer creepy en vernuftig in elkaar gezet. Het is dit keer wat meer uitleggerig, deels noodzakelijk om de twee films op logische wijze met elkaar in verband te brengen. Gevolg is wel dat de gebeurtenissen minder mysterieus zijn. Het camerawerk is ook niet altijd even geloofwaardig. Iemand die doodsbang is gaat niet rustig allerlei enge zaken filmen. Maar goed, al met al een waardige opvolger.
Paranormal Activity 3 (2011)
Verrassend effectieve prequel, goed gemaakt en met een slim bedacht plot. Verreweg het meest spectaculaire en heftige deel uit de reeks, met veel Poltergeist-achtige toestanden en een snellere aaneenschakeling van gebeurtenissen dan voorheen. De film is ook behoorlijk eng en er is een groot aantal extreme schrikeffecten. Het tijdsbeeld is niet helemaal overtuigend en hier en daar kun je wat vraagtekens plaatsen bij bepaalde plotwendingen, maar overwegend is dit een prima horrorfilm. Slimme zet om de regisseurs van de uitstekende (nep?)documentaire Catfish aan te trekken voor de regie.