Paranoid Park (2007)

Grownups do stuff for money. There is no other reasons.


Van Sant is weer lekker op dreef, al duurde het eventjes voor ik er echt in kwam. Met een aantal van die luchtige klassieke deuntjes en bijzondere shots en close-ups in combi met het misdaad(met zowaar een heuse horrorscene - gefilmd van bovenaf!)verhaal kwamen mijn gedachten regelmatig bij Hitchcock, en meer specifiek, Psycho, terecht... en dan kan een douche-scène ook geen toeval meer zijn...?

Verder een bijzonder keuze aan nummers (vrijwel meteen al ''I Can Help'' van Billy Swan!), een keur aan hallway-scenes zoals we die al 'kenden' van Elephant en een mooie opbouw middels een ingenieus spel met de tijd en het schriftje van Alex en Macy die telkens weer opduikt. Toch vond ik het acteerwerk niet vreselijk overtuigend, Gabe Nevins zou het volgens mij beter doen als posterboy voor een kledingmerk o.i.d..

Het is dan ook vooral van de hand van Van Sant waar ik van genoten heb.


3,5*.

Vreselijk saaie, vreemde film die mij werkelijk waar geen moment wist te raken. Ik zet zelden een film af, dit doe ik echt alleen als er te lang NIKS gebeurd. Het was weer eens zo'n film, na drie kwartier uitgezet.

...het was vreselijk

Vreemde, dromerige film. Verveelde niet echt, maar zoals gezegd een beetje vreemd en het einde zei me eigenlijk ook niets.

word vrijdag 07/12/2012 uitgezonden op NED.2 om 0:10

Als de beginscenes al mooi zijn qua beelden en bijzonder zijn qua muziek kan er bij mij vaak weinig misgaan. De toon is gezet, de sfeer is voelbaar, het klopt.

Prachtig hoe de camera in slow motion over de ramps met de skateboarders meegolft en draait, de muziek erbij is hip en passend. Alsof je zelf in het vacuum van de concentratie, ontspanning en beweging zit. Schitterend.

Zo gaat het ook als Alex een ellenlange gang in school doorloopt met 'Let me Help' als score. Slechts twee voorbeelden uit een film die tjokvol zit met dergelijke mooie scenes.

Ik bemerkte veel afwisseling in aanpak van gelijksoortige scenes, zodat de film afwisselend blijft in sferen en doorlopend blijft boeien.

Het acteren van Gabe Nevins is uitmuntend (stemgebruik, houding), realistisch, herkenbaar en naturel. Conversaties lijken net live interviews en gesprekken. Gabe is via voice-over tevens de verteller van het verhaal. Muziek bestaat uit catchy songs, het is een mooie soundtrack.

Ik heb het alleen nog over het uiterlijk gehad, het verhaal is ook erg goed.

Ik vind deze film erg goed en van een hoge kwaliteit. En ik denk ook dat het de doelgroep erg goed aanspreekt door de uitvoering op deze wijze. Ik vind het een mooie en hippe film.

Leuk sfeertje heeft deze film wel. Een beetje dromerig. Past ook goed bij wat Alex meemaakt. Is het wel echt wat hij mee gemaakt heeft, ik begrijp wel dat het onwerkelijk kan overkomen als je zo iets mee maakt. Verder heeft de film ook wel een fijne soundtrack, vooral de ambient liedjes. Echt veel gebeurd er niet en de film geeft voornamelijk een arthouse-achtige indruk. Sommige problemen worden wel herkenbaar gebracht, zoals het gevoel dat je omgeving er haast niet is, omdat je al je eigen zorgen aan het verwerken ben.

Toch een beetje lastige film, omdat ik tijdens het kijken vond dat het dromerige sfeertje wel beter uitgewerkt kon worden. Hoe precies weet ik niet. Misschien lag het aan de voice-overs van Alex die een beetje storend waren in een rustige, dromerige film als deze.

Leuk stijltje heeft Van Sant (van wat ik tot nu toe heb gezien). Een bijzonder magisch-realistisch stijltje weet hij te creëren.

Wat een prachtige film die je een hele goede kijk geeft in het leven van een puber. Alle emoties en indrukken die er op je af komen. Soms zaten er echt scènes tussen waardoor je jezelf ook weer even die leeftijd waant. Vooral de muziek hielp erg bij deze scènes. Er wordt daardoor een speciale sfeer neergezet die je bijna kan proeven en dat vind ik heel erg knap gedaan. Er heerst ook inderdaad een dromerige sfeer.

De scène waarin je ziet wat er daadwerkelijk is gebeurd met de beveiligingsbeambte is hele erg heftig en indrukwekkend. Zeker als je ziet dat het lijkt alsof het Alex allemaal onberoerd laat maar in de scène zelf zie je hoe traumatiserend het voor hem geweest moest zijn.

De gehele film door weet de regisseur het dromerige sfeertje vast te houden zonder dat het saai wordt en dat is denk ik wel de kracht van deze film.

Goeie film, fijne dromerige sfeer en prachtig in beeld gebrachte skateboard scènes. Het verhaal neemt niet veel om handen, maar met het husselen van scènes, rustige manier van vertellen en heerlijke muziek is ook dit weer een heerlijke indie film van van Sant.

Op naar de volgende en dat is Gerry..!!

Ik zei het al eerder hier, maar ook bij deze van Sant geldt; geduld is een schone zaak.
Hij voegt er wat leuke vindingen (vooral de scène waarin de hoofdpersoon zit te malen en het stuk daarna). Ook wordt de combinatie geluid & slow-motion weer veelgebruikt.
Verder kon deze van Sant mij helaas niet bekoren, na de geweldige Death-trilogy. Iets miste.

Mooi dat hij het 'natuurlijke' wil behouden, maar zodra dit ten koste gaat van gedegen acteerwerk (zoals bij het alternatieve emo-vriendinnetje van Alex) moet je dit niet toelaten. Daarentegen werkt dit bij de hoofdpersoon wel heel goed; zijn stoïcijnse baby-face doet inderdaad goed zijn werk en klopt bij de hele sfeer die de film wil overbrengen.

Verder werkelijk één van de meest experimentele films wat muziekgebruik betreft. De stukken die hij gebruikt zijn gewaagd en plaatsen je in een situatie waarin je als kijker telkens moet heroverwegen wat er met je gebeurt. Het beste is echter om je door van Sant mee te sleuren in zijn creatie. Nipte voldoende. 3*

Graag zou ik u/jou de Hongaarse film "Dealer" aan willen raden, waanzinnig mooi gefilmd en ik heb zo'n gevoel dat de sfeer u/jou ook wel zal raken.

Is overigens te bekijken op Youtube.

gebeurde net iets te weinig om echt te boeien.

Ik dacht dat ik er niks aan zou vinden. Maar het is toch best wel een goed verhaal. De lange saaie scenes werkte bij mij niet. Maar het verhaal wordt verder goed verteld.

Knap gefilmd en met een ijzersterke hoofdrol, maar eigenlijk raakte ik nergens onder de indruk van de film en/of betrokken bij Alex. Raar en jammer, en dus ook wel een beetje teleurstellend. Wat hij meemaakt is bijzonder heftig, maar op de een of andere manier slaagt Van Sant er niet helemaal in om die impact op mij over te brengen.

Het enige wat ik hierover te melden heb is: schoenmaker blijf bij je leest.

Van Sant, laat de regie over aan echte regisseurs en blijf bij uw camera.

? Ik begrijp je commentaar niet helemaal. Volgens IMDb heeft Van Sant precies één credit voor "Camera and Electrical Department", namelijk een videofilm uit 1987 waarvoor hij de "slate" verzorgde. Daarentegen heeft hij wel 32 films geregisseerd, waaronder toch een paar sterke zoals Drugstore cowboy, Good Will Hunting en Milk. Paranoid Park was dan niet zo geweldig, maar daarnaast heeft hij toch wel aardig werk afgeleverd?

Ik denk dat 'moesty' zich vergist met Anton Corbijn.

mooie film met een heerlijk dromerige feel. Fijn authentieke acteurs, maar daar zit ook een van de flaws van de film: Het emo-vriendinnetje van Alex kan niet, maar dan ook ECHT NIET acteren, tot op een niveau dat elke scene waar ze in speelde de film onderuit haalt. Ik heb me dan ook afgevraagd of haar rol niet een favor was naar het iemand (wellicht dochter van geldschieter, iets in die geest). Ook de sfeerbeelden vond ik af en toe iets te bij elkaar geraapt overkomen. Het zijn mooie beelden en ze doen hun werk wel, maar toch had het allemaal iets meer aansluiting met elkaar kunnen hebben. Het merendeel werkt wel, maar toch, er had meer in gezeten. Het lijkt dus allemaal net iets te houtje touwtje ten opzichte van Elephant die verhaaltechnisch veel strakker in elkaar zit en daarom gevoelsmatig veel meer impact heeft. Het einde was ook erg onbevredigend, niet op een hier-moet-ik-even-ver-nadenken-manier of erg trieste afloop, maar meer omdat de film gewoon opeens stopt zonder dat ik het gevoel had dat er nog een soort van emotionele richting aan zit.

Toch, overwegend is het een goede film door het heerlijke tempo, mooie camerawerk en de bijzondere vertelling.

Ik heb er even moeten over nadenken maar besef nu dat Gus een grote fout heeft gemaakt door ons te laten zien wat er echt is gebeurd. Gewoon een insinuatie (maar de rest aan het publiek overlaten) had veel sterker geweest. Nu we het daadwerkelijk weten kunnen we het ook weer makkelijk loslaten. Het had ook veel beter bij de algemene stijl (en focus) van de film gepast. Een rare beslissing.

Eigenlijk wel goed bekeken, AC1. Niet alleen is het altijd effectiever om de kijker het werk te laten doen, maar de dubbelzinnigheid zou ook de betrokkenheid verhogen. (Het zou trouwens ook een mooie gewetensvraag zijn: wat zou je als kijker zelf doen? Wat zou je doen als je zeker wist dat je schuldig was – zou je je gaan aangeven? En wat zou je doen als je niet zeker wist of je schuldig was – zou je op zoek gaan naar de ware toedracht?)

Sterke film over een puberende skater, die op het eerste gezicht kampt met de typische tienerproblemen, maar ondertussen speelt er een veel belangwekkendere kwestie in zijn leven, die grote invloed op hem heeft. Ik ga niet verder spoileren, want dat zou zonde zijn . Het acteerwerk van onze jeugdigde protagonist wordt hoe dan ook erg knap neergezet door Gabe Nevins. Vooralsnog heeft hij niet in iets anders belangwekkends gespeeld, wat vreemd is, want vind hem wel een talent. Overigens heeft deze film een chille, erg gevarieerde soundtrack.

Ik had op meer spanning en confrontaties gerekend; zoveel stress heeft deze puber nou ook weer niet. Zijn ouders zijn lief voor 'm, hij heeft een mooie vriendin en hij kan goed skaten. Hij komt zelfs in gesprek met de wat oudere jongens in het skatepark. De omschrijving beweert dat de seksuele druk in de relatie hoog lag. Volgens mij viel dat allemaal wel mee maar doordat Alex amper iets zegt weet die vriendin natuurlijk ook niet waar ze aan toe is. Als zijn vader hem aansprak reageerde hij steeds maar met twee woorden. Af en toe gaat hij naar zijn kamer om iets op te schrijven en terwijl deze activiteit (de gedachtes van je af schuiven) een belangrijk onderdeel vormt in dit drama worden deze scènes wat onbenullig achtergelaten. Het geheel is wel aardig neergezet maar eigenlijk iets te braaf gezien het uitgangspunt.

Ik kan er niet zo veel mee, te nihilistisch, naargeestig maar dan verder niet zo veel daar mee doen. Wel zeer aardige cinematografie van Doyle en zeer aangename muziekkeuzes van Van Sant. Al had ik wel verwacht dat de film veel dromeriger en sfeervoller zou aanvoelen, dat gevoel had ik itt velen helemaal niet.

Thema van Paranoid Park is loodzwaar maar de uitwerking weet niet de gewenste lading mee te krijgen. Er wordt heel weinig met de thematieken gedaan waardoor ik niet zo veel 'feel' had met de worstelingen van Alex. Ook ben ik in de verste verte niet zo introvert geweest, en daar heb ik vaak niet veel begrip voor. Ook die moord is me iets te kolderiek.


In potentie had het een dijk van de film kunnen wezen maar de uitwerking kent te veel gebreken.Van Sant's films zijn vaak erg deprimerend, deze ook maar vreemd genoeg voelt het helemaal niet zo aan. Subtiliteit had Paranoid Park geen kwaad gedaan.

Nihilistisch & naargeestig zag ik echt niet... Er gebeuren nare dingen maar VSant toont ze net heel gevoelig, empathisch. Het subtiele spel met de chronologie is ook iets dat hij net als in Last Days en Elephant gebruikt als geen ander. Het maakt het geheel poëtisch en vloeiend. Prachtig (!) sounddesign, en mooi gefilmd. Dik 4*.

Bijzondere film weer van Van Sant. Doyle dus achter de camera en doet het meer dan prima. Dromerige, haast poëtische beelden. Mooi hoe de skateboardscènes veelal met veel grit gefilmd zijn. Leuk het momentje dat je meerdere skaters opeenvolgend door het beeld ziet vliegen. Wel voelde de camera minder vrij aan vergeleken met Elephant.

Maar vooral de combinatie met de soundtrack is bijzonder sterk in deze film. De muziek is zeer divers, van ambient naar Beethoven (negende symfonie) naar punk. Af en toe ook muziek die de sfeer van een oude kermis doet oproepen, heel erg bevreemdend, maar wel erg interessant.

Een aantal opeenvolgende scènes die samen een hoogtepunt van de film vormen: het treinincident, visueel niet heel bijzonder, maar de combinatie met Beethoven werkt hier heel sterk, gevolgd door een shot van de brug begeleid door bliksemgeluiden, waarbij het beeld heel fraai flikkert, vervolgens zie je je het hoofdpersonage lopen terwijl je al zijn gedachten prachtig chaotisch hoort, en ten slotte de douchescène, waar je letterlijk de wanhoop hoort. Erg sterk.

Personages weten wel maar matig aan te spreken, hoewel de belevingswereld wel duidelijk wordt overgebracht: vriendinnetje die in haar eigen wereldje leeft en totaal niet doorheeft dat er iets speelt bij haar vriendje (leuk die dumpscène waar je niets hoort van de dialoog, terwijl het zo duidelijk te zien is wat er gebeurt), terwijl de andere vriendin duidelijk minder de oogkleppen op heeft.

Uiteindelijk gaan de personages en hun beslommeringen behoorlijk langs me heen, en blijft vooral een indruk achter van een audiovisueel mooie film. 4*.

Leuk filmpje.

Ben verre van een fan van dat hele skaters cultuurtje, maar gelukkig doet Van Sant er weer wat bijzonders mee. Op momenten zeer vergelijkbaar met Elephant, want ook hier maakt Van Sant regelmatig gebruik van dromerige, lang uitgerekte shots. Sommigen vinden het misschien saai, maar ik kan er zeker wel van genieten. Het levert een lekker surrealistisch sfeertje op.

Muziek/soundtrack is over het algemeen ook sterk, al vond ik sommige losse nummertjes niet al te best gekozen. Gelukkig wordt dat in andere scenés dan weer helemaal goedgemaakt, door middel van mooie, sfeervolle ambient nummers, en sterk sounddesign. Zo is de beginscene prachtig surreëel, maar het hoogtepunt wordt wat mij betreft gevormd door de douche-scene. Beklemmend, en erg knap.

Anyway, goede film. Nergens wordt het écht indrukwekkend, en het mist de impact die bijvoorbeeld een Elephant wel had, maar zeker de moeite waard om eens gezien te hebben. Voorlopig een dikke 3,5*.

Echt niet mijn soort film.

Ondanks de vrij korte speelduur heb me niet weten te vermaken met dit werkje.

Vond het allemaal nogal vrij saai, het verhaal wist me niet te boeien, acteerwerk niet al te best het enige wat aardig was in de film was de sfeer maar verder vond ik het allemaal zeer matig.

1,5*

Geen hoogvlieger. De cineast wist blijkbaar niet goed wat voor film hij moest maken. Een thriller, een drama, een portret van een bepaalde jeugdcultuur....

De ene keer ben je in een droom, het volgende moment volgt een komische noot, dan denk je weer dat een politie-inspecteur zich vastbijt in een zaak.....maar uiteindelijk wordt er helemaal niets uitgewerkt en blijft alles open.

Nu Van Sant heeft genoeg klasse om het niet op een fiasco te laten uitdraaien.

Na Last Days gisteren gezien te hebben, nu deze opgelegd. Deze beviel me iets beter, maar het is jammer dat er uiteindelijk bitterweinig wordt gedaan met de rode draad in deze film, want qua sfeer en qua pacing doet deze film het wel. Ik had lang het idee dat deze film beter ging worden dan Elephant, want het boeide me echt wel, maar vlak voor het einde verloor hij me toch wel een beetje, waardoor ik toch Elephant toch iets beter vind dan deze film. Ik vind de stijl van Van Sant wel goed, al ben ik minder fan van het niet-chronologische en mag het wat meer plotgedreven zijn. Traag zoals anderen zeggen, vond ik het dan weer niet. Net zoals bij Last Days, had ik het gevoel dat hier meer in zat, maar het is uiteindelijk wel een veel betere film dan Last Days geworden.

Een der komende dagen ook maar eens My Own Private Idaho bekijken.

Ik zou Gus Van Sant niet meteen spontaan in mijn toplijst van regisseurs plaatsen, maar eigenlijk ligt deze regisseur me wel met zijn authentieke touch die hij meegeeft aan zijn films. Hij slaagt er toch in om in elk van zijn films een bepaalde stijl mee geven of een onderwerp aan te kaarten rond een bepaald personage of thema.

Hier belicht hij de skaterswereld als achtergrond. Dromerige beelden vaak ook met een geblurde achtergrond. Hij dompelt je onder in deze wereld, maar dan ook weer niet helemaal zoals dat meer het geval was in Mid90s (Film, 2018). Het is meer achtergrond en sfeerscheppend. Centraal staat toch eerder Alex die met zijn geweten worstelt na een tragische gebeurtenis.

De kijker wordt met flashbacks en -forwards meegenomen met het personage Alex. Sommige scènes passeren 2x de revue. Ik vond het best aangenaam om te volgen, zowel op technisch vlak als qua plot. De scène waarbij zijn lief gedumpt werd, was ook sterk omdat deze zonder klank was. Toch weet je perfect waarover het gaat. De soundtrack is speels, maar past binnen de leefwereld van de jongeren. Het einde is open en je weet niet waar het zal eindigen. Op zich vind ik dit meestal prima, hier vond ik het toch eerder onafgewerkt. De film eindigt ook abrupt, wellicht ook daardoor dat ik wat op mijn honger achterbleef.