Dom za Vesanje (1988)

ik heb nog nooit gezien dat film en muziek zo goed bij elkaar kwamen.

zo realistisch...niet te geloven zeg.. alles klopt aan deze film

4 sterren

Ik heb nog nooit zo veel kabels aan een zwevende lepel of kalkoen vleugels zien hangen, dus wat ..telekinetische krachten

Het subtiele gebruik van grapjes in de film deed me vaak denken aan die uit de films van Jean-Pierre Jeunet. Flauw, maar vaak uiterst origineel gebracht.

De film had een hoog voorspelbaarheids- gehalte, en spanning was er niet tot nauwelijks.
Toch was het verhaal in combinatie met de typisch aanwezige zigeuner muziek best aardig, maar werd het mede door de vrij lange speelduur uiteindelijk allemaal wat saai.

In dat opzicht ben ik het dus eens met JJ_D.

Film schommelt tussen de 3 en 3,5 sterren. Voorlopig maar even dat eerste!

Poster vind ik overigens fantastisch.

Doet wat met je deze film, zowel de muziek als drama!

Oh mijn god, die scene tussen minuut 24 en 28. Die fantastische beelden. Die muziek. Kippenvel. Dit is echt een weergaloos stukje cinema!

Een film die meer aandacht verdient. Schitterende cinema, met flair, melancholie, passie en humor die men nauwelijks nog tegenkomt. Terecht worden vergelijkingen met Fellini gemaakt denk ik (en waarom eigenlijk niet La Grande Bellezza?), maar doe dat alleen wanneer je gedwongen wordt om nieuwe kijkers in een bepaalde richting te laten denken.
Want Kusturica is een fenomeen op zich, en de Balkan heeft een verhaal op zich, en die twee mengen zich hier tot een epische vertoning.

Centraal staat, zoals vaak bij de man, een zigeunerfamilie die eerst uitgebreid wordt geïntroduceerd. Kleinzoon Perhan is de held van het verhaal, die ondanks alle armoede, dronken familieleden, grijpgrage buren en ander tuig in zijn omgeving de familie moet redden. Maar ook hij lijkt langzaam, en (zo lijkt het) uit nood geboren aan een crimineel leven toe te geven.
Tot zover een gemiddeld verhaal zoals men dat vaker kan tegenkomen. Kusturica filmt echter met zoveel gevoel voor dramatiek en fantasie en weet de traditionele Balkanmuziek zo mooi te gebruiken dat het een episch karakter krijgt. Prachtige scenes om bij weg te dromen, zoals dat feest op het water in het begin, ontzettend mooi. En dit is cinema die je nergens anders ziet, flamboyant, fantasierijk en meeslepend, en tegelijk de droefgeestige schijt-aan-alles ondertoon die de Balkan zo eigen is.
Bij de meeste films van Kusturica is dat laatste vaak het punt van kritiek, zeker als het de gebruikte humor betreft, die soms bijzonder banaal is. Met name is dat te ontwaren in Black Cat, White Cat. Zo echter niet hier, deze film is veel serieuzer en gebalanceerder. Het enige dat Kusturica hier te wijten valt is wellicht dat hij zich nu en dan in onduidelijkheden verliest. En misschien is het allemaal wat langgerekt, maar uiteindelijk vind ik het alleen maar beter in het tweede deel.

Wat mij betreft met Underground Kusturica's beste. En dat mag met minder dan 150 stemmen wel wat meer aandacht krijgen.

Sterke film weer van Kusturica, de regisseur met één van de meest unieke en onderscheidende stijlen die je kan vinden. De humor is dit keer redelijk gedoseerd en komt daardoor goed uit de verf. Maar het is vooral inderdaad de melancholie en de liefde voor de levenskracht van gewone mensen die ik erg waardeer in deze Balkan-regisseur. Tegen alle slagen van het noodlot en streken van je medemensen in gewoon doorgaan, met een waardigheid die niet wordt tenietgedaan door modderstromen, zuippartijen of opvliegende kalkoenen. En dan is er natuurlijk nog de muziek en vooral hoe dat gebruikt wordt in Time of the Gypsies. Heerlijke film, maar toch net niet zo goed als Underground, die wat meer statuur heeft.

Dit tragische, surrealistische, rommelige, maar vooral breedvoerige (de productie duurde echt veel te lang) coming-of-age portret van een gevoelige zigeunerjongen op weg naar volwassenheid, spelend in een straatarm dorp, ergens in voormalig Joegoslavië, miste structuur (dan was ie meer intrigerend geweest). Een film over mensen die leven volgens hun eigen wetten, regels en gebruiken. De regisseur maakte bovendien gebruik van amateurspelers en dat was te merken.

De film begint als een film over een obscuur dorpje en zijn bewoners in Joegoslavië. Een soort rariteitenkabinet. Later komt er wel wat meer verhaal in als de film zich meer concentreert op één van de bewoners die het gaat maken in Italië. Het belangrijkste aan de film is echter vooral de sfeer die gecreëerd wordt. Een surrealistische sfeer met mooi belichte en bijzondere scenes, al duurt de film wel wat te lang. Maar het is helaas ook weer zo'n film die ze vandaag de dag toch echt niet meer maken.