Mid90s (2018)

Het begon goed, maar al snel krijg je flink wat hopeloos domme dialogen te verwerken - ze horen erbij op die leeftijd en in zo'n groepje, maar toch. Dan komt het terecht in een vrij standaard drama vaarwater met soms aardige, soms sterke resultaten. Het einde deed de spreekwoordelijke nachtkaars na. Mooie soundtrack, wel iets te aanwezig, mooi gefilmd, en prima geacteerd.

Een zes, al bij al.

P.s.: "op school..."? Ik heb geen school, leraar of ook maar 1 klasgenoot gezien... maar dat was misschien een punt dat Hill ook wilde maken(?).

Fijne 'coming of age' film die zich afspeelt in het skate milieu ergens in de nineties. Dus geen I-phones en ander ongeries. De erg jonge Stevie vindt aansluiting bij een groep hangjongeren en gaat een zomer vol eerste keren tegemoet. Fraai vormgegeven drama waarin ook nog eens een boel muziekstijlen uit de nineties samen komen. Deed mij ook aan 'Kids' denken, maar mid90's pakt al met al wel wat luchtiger uit. En dat is ook meteen de terechte kritiek die ik bij de bovenburen vaak terug lees. Maar die beelden van de ondergaande zon en die gasten die dan op de middenbaan van de snelweg komen aangezwierd met de mama's and the papa's in de discman.... prachtig!

Deze was op tv en eens meegepikt. Goh vond het geen slechte film en wel eens het bekijken waard, maar qua verhaal heb je het na één kijkbeurt wel gezien. De cast kwam naturel over, zeker die jongen deed het prima.

Hill achter de camera.

Mid90s is absoluut niet de film die ik daarmee had verwacht van iemand als Jonah Hill. Ik weet niet wat dit project voor hem betekent heeft, maar ik denk wel dat hij erg goed gekeken heeft naar wat andere regisseurs binnen dit soort films doen. Het kan namelijk bijna niet dat zo'n bekend acteur met een film aan komt draven die voelt als beginproject.

Daarmee zijn de stijlkeuzes uiteraard intentioneel maar niet echt geweldig. Vooral omdat ik het persoonlijk niet zo boeiend vind, maar gelukkig weten de personages binnen die stilering uitermate goed te boeien. Toen ik de naam 'Fuckshit' voorbij hoorde komen wist ik me weer even te herinneren dat dit van Jonah Hill afkomstig is, verder voelt de film toch redelijk uniek aan gelukkig. Is hier ook absoluut nodig.

Wat de film vooral wat in de weg zit is de zweverigheid. De film gaat nergens echt heen en pas helemaal richting de finale komt het ergens terecht. Dan is het echter al wat te laat, want verder stuitert de film wat rond tussen personages die allemaal op hun eigen manier een loser zijn. Losers waarvan sommige succes willen bereiken en anderen juist hebben opgegeven. Vernieuwend is het niet, gelukkig nog wel boeiend.

Ik vind het wat lastig om uit te drukken wat ik van de film vind. Het is redelijk allemaal en kwalitatief best onderhoudend, maar het is geen film die echt over iets beschikt dat je bij zal blijven. Het boeit wanneer je het kijkt, maar komt vooral wazig over eenmaal de film wordt afgesloten. Ik kan er uiteindelijk na inzinking weinig mee, waardoor ik het niet veel hoger ga geven dan dit cijfer.

Een film met The Pharcyde, Souls of Mischief en Gravediggaz maar ook Nirvana en Morrissey kan sowieso op mijn welwillendheid rekenen. Dat heeft de film overigens niet nodig, want ook zonder de fijne soundtrack heeft de film een hoop te bieden. De grootste troef is Stevie/Sunburn zelf; wat een fantastisch mannetje. De film kent een hoop sterke scènes, zonder enige overacting (behoudens dan misschien de overacting die hoort bij onzekere tieners die stoer willen zijn). Het is een grijze film, in de zin dat alle personages hun mooie en lelijke kanten hebben. Dat geeft de film geloofwaardigheid en maakt hem ook ontroerend. Aanrader.

Jonah Hil heeft mij als acteur eigenlijk nooit kunnen bekoren. Mijn oordeel over zijn regiedebuut is niet veel beter. Het is een coming-of-age film over een jonge tiener (een prima rol van Sunny Suljic trouwens), die bij gebrek aan begrip thuis zijn heil zoekt bij een groep hangjongeren. De film probeert een inkijkje te geven in de tienercultuur in de jaren 90, maar veel dieper dan de kleurrijke bijnamen van de jongelui en het haast oeverloos gebruik van het woord “fuck” gaat de film niet. De film riep bij mij herinneringen op aan Skate Kitchen (2018), die mij toch iets beter bevallen is.

De problematische thuissituatie komt mijn inziens niet goed tot uiting maar het "leven" in de vriendengroep wordt goed weergegeven.