Skate Kitchen (2018)

Guardian

Fijne film.

Coming of age met vleugje Andrea Arnold? Ik weet het niet, Moselle is anders genoeg en heeft tegelijkertijd nog net niet dat betoverende van American Honey, al moest ik er bij bepaalde scènes wel aan denken. Wat mij betreft een mooie sprong vooruit ten opzichte van haar succesvolle debuut The Wolfpack (2015), dat ik een maandje terug voor het eerst eindelijjk zag.

Qua script is het misschien niet zo baanbrekend, maar het gevoel en de vrijheid die ze erin weten te leggen lieten mij dat direct vergeten. Mooi geschoten ook.

Tweede goede skate film die ik zie dit jaar, na het indrukwekkende Minding the Gap (2018). Rachelle Vinberg draagt de film met gemak, leuke meid ook.

4*

Ik doe er nog een halfje bij wegens de hoge gunfactor (een nietszeggend vaag begrip om mijn cijfer-uitdeel-onkunde te verhullen).

Fijn om een film met conflicten te zien (die weliswaar aan de voorspelbare en geforceerde kant zijn), maar zonder oordeel en cynisme. Neem alleen al hoe het de verbindende sociale kant van sociale media laat zien. De enige negatieve uiting is louter een voortzetting van een bestaand (straat)conflict. Moselle zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt bij Camille en haar vrienden te (willen) zijn. Camille is een beperkt en tegelijk sterk uitgewerkt personage. Daarmee bedoel ik dat veel wordt weggelaten, voornamelijk op het gebied van haar verleden (school en vrienden?) en haar toekomst (nergens krijg je een idee van hoe ze hierover denkt). Het is zomer(vakantie) en waarschijnlijk heeft ze haar high school diploma behaald (ze is net achttien geworden). Haar personage wordt in het nu echter enorm invoelbaar; haar gevoelens, identiteit, seksualiteit. In dat opzicht vergelijkbaar met jaargenoten als Eighth Grade en Madeline's Madeline. Vooral Camille's thuissituatie met gescheiden ouders (eigenlijk het enige wat we over haar verleden via een gesprek met vriendin Janay krijgen te weten) wordt mooi verbonden met conflicterende (schuld)gevoelens en de worsteling met haar zelfbeeld en identiteit. Ik denk dat de keuze van Moselle en de andere scriptschrijvers om verleden en toekomst vrijwel geheel uit te sluiten bijdraagt aan het zo puur mogelijk neerzetten van de belevingswereld van Camille.

De gebezigde taal en gedragen mode zorgen ook voor een mooi tijdsdocument van een hippe jeugd(sub)cultuur, die ik waardeer, maar helaas nooit zelf deel van ben geweest of zal worden. Wat ik eerder las over de spontane ontstaansgeschiedenis en authentieke aanpak van dit project is zeker in de uitwerking te zien. Met Nico Leunen achter de montagetafel wordt de intuïtieve cinematografie bovendien voorzien van een fluïde dromerige sfeer die niettemin gegrond blijft in naturel realisme. De soundtrack is voortreffelijk, zowel de reeds bestaande nummers als de voor de film gecomponeerde muziek. Het zorgt voor momenten van beroering en euforie.

De magie van een American Honey heeft Skate Kitchen inderdaad niet, maar toch wel die van een Beach Rats of die van de zojuist aangehaalde vergelijkingen.

Goed verwoord, compleet mee eens.

Het is gewoon top om soms weer zo'n juweeltje te zien die je tegelijkertijd melancholisch stemt over je eigen 'verloren' jeugd en een euforisch gevoel geeft over de bubbel waarin deze Kids (pun intended) hun wereld beleven. Dan vergeef je Moselle de soms net iets te geforceerde conflictsituaties makkelijk.

Uitstekende film over een tienermeisje die het liefst met haar nieuwe vriendinnen in het park skate. De film heeft niet echt een verhaal, maar is wel een oprecht overkomend portret (de eerste helft is in dat opzicht ook het beste). De skate-scenes zijn goed in beeld gebracht en de film heeft vooral een heerlijke, onbezonnen sfeer en een fijne soundtrack. De jeugdige cast komt heel naturel over.

Wat veel skate films de laatste tijd

Hoewel ik vermoedelijk niet tot de doelgroep hoor, vind ik dit toch een mooie film over volwassen worden. Vaak gaat dat van au, zoals deze film met zijn inkijkje in de authentiek ogende jongerencultuur laat zien.

In eerdere commentaren wordt verwezen naar American Honey (2016). Ik kan daarin meegaan, al ontbreekt wel een beetje de magie van die film, zoals McSavah terecht opmerkt.

Zal komen omdat het nu een olympische sport is.

Welke films zijn er nog meer dan?

Minding The Gap en Mid '90s

En ik vond ze alledrie erg de moeite, wonderlijk genoeg. Ik heb niet eens iets met skaten

Niet mijn film. In feite gaat hij nergens over. Meisje wil skaten, mag niet van haar moeder, vlucht en komt terecht in de skate wereld. Punt.

Twee sterren. 2*

De zoveelste film over een puberleven dat om skaten draait. Er zit geen enkele drama in de film, anders dan het drama dat elke puber beleeft in z’n zoektocht naar volwassenheid. Dat maakt de film enerzijds geloofwaardig maar anderzijds ook saai.

Jammer dat het script zo leunt op uitgelijnd conflictsituaties; vader en moeder, moeder en dochter, groep meiden vs groep jongens, en vervolgens nog weer intern. De hoofdpersoon is sympathiek: ze maakt (inschattings)fouten en zet zich af tegen een moeder die duidelijk het beste met haar voor heeft, maar ze is ook eerlijk, en beweegt zich op veel momenten juist weer tussen [de] schurende linies door. In die balans blijft het doorgaans prettig kijken naar haar persoonlijke zoektocht.

Een mooie scène met de moeder aan het eind maakt nog het nodige goed op scriptbasis, waar laatstgenoemde eerder wel heel goedkoop uit de film was verdwenen. Prachtige skate-cinematografie. Jaden Smith had ik nog niet gecast met een revolverloop in m'n nek.

Mooie dromerige film over skatemeisjes maar mist dat extra speciaals om er een echte topper van te maken.

Mooie oprechte film waarin het meeste tussen de regels gebeurt. Ik weet niet zeker of dit onder mumblecore valt, ik zit niet zo diep in de materie, maar ik had het idee dat het allemaal maar half gescript was. De meeste gesprekken kwamen zeer natuurlijk over. Ook lang niet alles werd uitgesproken, je moest het als kijker allemaal maar een beetje zelf invullen, wat overigens moeiteloos gaat.

De meeste karakters waren ontzettend sympathiek. Ik vond vooral de eerste helft fijn, als Camille heel vanzelfsprekend in die groep wordt opgenomen waar ze duidelijk niet echt (of niet meteen) op haar plaats is.

Ook sterk is het hoe het gebruik van mobiele telefoons en sociale media wordt weergegeven, op een heel natuurlijke manier, zonder oordeel, zonder nadruk, gewoon zoals het is. Voor fictiemakers is dat toch lastig. Een relatie die uitgaat via een berichtje is nogal saai en er moet bij ontvoeringen en ongelukken altijd iets bedacht worden (telefoon stuk, geen bereik) om het geloofwaardig en vooral spannend te maken. Hier was de 'nieuwe' technologie gewoon onderdeel van het leven. Knap werk.

Aandoenlijke film. Eigenlijk alle skatefilms die ik heb gezien hebben een aangename vibe. En net als in bijvoorbeeld Minding the Gap ziet het skateboarden er schitterend uit. Misschien doet skateboarden het gewoon ook goed op film. Hoe dan ook, dit is een erg fijne film. Heel ontroerend dat gevoel van vrijheid dat de film uitstraalt. Het verwarmt je hart om de sympathieke Camille direct geaccepteerd te zien worden door de groep vrienden. Mooie rebellen ook, met een bijzonder geloofwaardige groepsdynamiek. Al die dialogen zijn heel natuurlijk.

Van het drama kan dat dan weer wat minder gezegd worden. Dat is echt behoorlijk gekunsteld. De min of meer losse scènes waarin je de groep gewoon ziet skaten en rondhangen zijn eindeloos veel beter. Je ziet ook een New York zoals je dat in films niet vaak ziet. Heel fraai al die dromerige beelden. Veel films beelden de grote stad af als een verstikkende plaats, maar een film als Skate Kitchen laat een andere kant zien. Kwam er overigens pas naderhand achter dat Devon wordt gespeeld door de zoon van Will Smith. Grappig genoeg is hij de slechtste acteur van allemaal. 3.5*.

In Skate Kitchen zoomt regisseur Crystal Moselle in op een groep vrouwelijke skaters in New York. Een film over subculturen. Een authentieke film die zich baseert op de vrouwelijke skateboardcrew Skate Kitchen. Authenticiteit is gegarandeerd. De groep bestaat echt en de leden van de groep spelen zichzelf.

Het idee van een speelfilm over de meidengroep ontstond toen Moselle in opdracht van het modelabel Miu-Miu een reclamefilm met de groep draaide. Moselle zag potentie voor een langere film en zo ontstond het project Skate Kitchen, dat op een puntige manier een beeld geeft van de levensmoraal en levensomstandigheden van de vrouwelijke skaters

In het middelpunt staat de 18-jarige Camille. Een schuchtere vrouw die met haar moeder in Long Island woont. Als Camille gewond raakt bij een mislukte truc met haar skateboard (verderop in de film leren we dat de term daarvoor “being creditcarded” is) verbiedt haar moeder haar het skateboarden. Nou ja, moeders wil is geen wet. Camille geeft niet op en sluit zich zelfs aan bij de Skate Kitchen crew. Het blijkt het begin van haar weg naar de volwassenheid.

Het verhaal is tamelijk overzichtelijk en is met elementen van een love interest en wat onderlinge haat en nijd zelfs enigszins conventioneel en voorspelbaar. Toch is de film meer dan het zoveelste gemakkelijk invulbare coming-of-age drama. De film is een mooie mengeling van fiction en documentaire. Moselle vangt met die stijl heel precies het leefmilieu van de jonge vrouwen. Met vaart. Met opzwepende muziek. Met dialogen die (in mijn oren althans) erg authentiek klinken. En natuurlijk ontbreken in het geheel de wilde skateboardritten en -sprongen niet.

Skate Kitchen is een turbulente schets van de route die Camille aflegt naar zelfbevestiging en vriendschap. Ook een schets van een skateboardcrew met meisjes die tegen de verwachtingen van hun ouders, de vriendjes en hun milieu in hun eigen weg kiezen Mooie film.