Minding the Gap (2018)

Hoor goede dingen in de Filmspotting podcast...

Critic Reviews zijn ook uitstekend , zie ik.

Wel ook een zware zit vermoedelijk, als ik de synopsis zo lees.

Ja dit was erg mooi.

Tegelijkertijd ontroerend en schrijnend. Maar te allen tijde enorm ingevoeld, en vol empathie.

Als Bing Liu straks een fictie film maakt zal ik die zeker kijken.

Mooi gefilmd en fijne score van Nathan Halpern (The Rider). Dit is geen standaard talking heads docu en je leert die jongens voor je gevoel echt kennen, warts and all.

4*

Oppervlakkig

Na Mid90s ook hier wel zin in. Helaas was dit ook een tegenvaller. Het begint als wat gasten die jaren bevriend zijn en houden van skaten. Maar gaandeweg hebben ze allemaal wat problemen en dat loopt door in hun weg naar volwassenheid. De film is over vrij lange periode gefilmd. Toch wist het niet echt diep te worden. Ergens had dit een boyhood moeten zijn of een hoop dreams. Dat niveau word ook nergens maar een beetje aantikken. Zonder al te flauw te klinken gaat het uiteindelijk veel meer naar een teen moms episode. Duidelijk een film die zonder al te veel idee is gefilmd waardoor uiteindelijk het ook wat los zand is.

Zag er verder wel aardig uit, daarom ook jammer dat je nergens word meegezogen en zo weinig te vertellen heeft uiteindelijk.

2.5 sterren

Zoals ik de synopsis las dacht ik dat het misbruik een meer centrale rol zou spelen in de documentaire. Maar Minding the Gap is vooral een ontroerende docu die op een erg sterke manier heel persoonlijk maakt hoe het is om te leven in een stad waar je niets hebt.

Het wordt heel inzichtelijk gemaakt hoe beschadigend de armoede en het ontbreken van een toekomstperspectief zijn. Het geweld en het alcoholmisbruik, beginnen aan kinderen als je daar nog niet aan toe bent, de gebroken gezinnen, het komt eigenlijk allemaal voort uit het leven in een plaats waar je weinig kansen hebt wat te maken van je leven. Natuurlijk is niet iedere situatie exact hetzelfde, maar dat is toch wel een beetje de algemene strekking.

De prachtig zwierig in beeld gebrachte beelden van het skaten maken de boodschap duidelijk dat skaten echt een uitlaatklep voor die jongens is. Vond dat echt mooi gedaan. Mooi eenvoudige maar krachtige muziek ook. Op zich had de documentaire wel ietsje korter gekund nog, en ik werd er wel behoorlijk gek van hoe ze allemaal praten in de docu. Om de paar woorden zegt iemand "like". 3.5*.

De hele tijd vond ik het al sfeervol en mooi in beeld gebracht. Tegen het einde bleek hoe elk zijn eigen omgaan met het verleden heeft, uitend in een heden en toekomst en hoe Bing Liu elk persoon in hun waarde laat, zorgvuldig omgaat met wat men gedeeld heeft, en zo getuigt een echte vriend te zijn, kwam de afronding naar boven er van mij achteraan. Krachtig, mooi verbeeld, integer.

Lekker wijf die Nina.

De documentaire toont natuurlijk veel knap skateboarden van de drie vrienden Zack (de leider met een alcoholprobleem), Keire (de sympathieke zwarte jongen) en Bing (de documentairemaker van Chinese afkomst) maar al snel wordt duidelijk dat de film eigenlijk over hun slechte jeugd gaat waardoor ze zijn gaan skateboarden om hun ellende thuis te vergeten. In feite gaat het over hun stadje Rockford want ergens komt voorbij dat dit stadje de op één na meest misdadige stadje van de VS is met een kwart van alle misdaad bestaande uit huiselijk geweld (met op de achtergrond de financiële crisis die veel mannen werkloos en ‘ontmand’ maakte). Al achten Zack en Keire de term kindermishandeling wat zwaar voor de klappen die ze als kind wel eens kregen en lijkt alleen Bing echt te zijn mishandeld, er was wel veel ruzie thuis waardoor ze thuis evengoed ongelukkig waren (en Zack mishandelt zelf wel zijn vriendin).

Om aan te haken bij actuele maatschappelijke thema’s worden met name nog de discriminatie van en geweld tegen zwarten en geweld tegen vrouwen nogal benadrukt, maar uiteindelijk gaat de film over het skateboarden als therapie voor het geruzie thuis: net als thuis levert skateboarden blauwe plekken op maar in het skateboarden kun je trainen om controle te krijgen waar dat in hun echte leven niet lukt. En de documentaire is zelf ook weer een vorm van therapie voor de drie jongens (‘katharsis’ heet dat in de psychologie). Wellicht vanwege die therapeutische openheid wordt deze film zo extreem geprezen door de kranten (zowel de NRC als de Volkskrant geven de documentaire vijf uit vijf sterren!) maar bij al dat praten over hun ellende thuis, dus al dat buiten hangen van de vuile was, voelde ik me een beetje een voyeur en dus ongemakkelijk (ik weet niet goed waarom ik deelgenoot moet zijn van hun leven c.q. therapiesessie). De doumentaire is boeiend maar het geniale dat de maximale score zou rechtvaardigen heb ik niet kunnen vinden (maar hij is wel een stuk beter dan Mid90s).

Na het recent uitgekomen mid90s is er nu met Minding the Gap nog een film, documentaire in dit geval, waarin het skaten centraal staat. Waar ik Mid90s goed kon waarderen, geldt dit voor Minding the Gap nog meer, omdat die wat dieper gaat. Bing Liu heeft over een periode van enkele jaren zijn skatevrienden Zack en Keire gevolgd, hetgeen resulteert in een respectvol en indringend portret, waarin Liu zelf weliswaar minder maar niet minder indrukwekkend een rol inneemt. We leren de jongens kennen als hechte vrienden, verenigd door hun voorliefde voor het skaten, maar misschien nog wel meer door hun gemeenschappelijke achtergrond, die gekenmerkt wordt door (emotionele) armoede en mishandeling. Voor zowel Zack, Keire als Bing gold/geldt het skaten als een wezenlijke uitlaatklep en is dat niet zomaar een uit de hand gelopen hobby. Zie bijvoorbeeld de tekst op het skateboard van één van hen: "This device cures heartache".

Minding the Gap wisselt spectaculaire shots van adembenemende skate acties en trucs af met een inkijkje in de hoofden van de jongens, die allen op hun manier gekweld worden door hartzeer. Dit maakt dat de documentaire nooit benauwend wordt. De interviews die Liu heeft met zijn vrienden zijn ingetogen en vol van respect, waarbij hij toch heel wezenlijke vragen kan en mag stellen. Op de vraag van Liu aan Keire wat de documentaire voor hem betekent, antwoordt hij veelbetekenend dat het lijkt op een gratis vorm van therapie. En dat is denk ik de spijker op zijn kop en is ook wat Minding the Gap zo mooi maakt. Een pareltje dus dat een groot publiek verdient.

"It's just like free therapy" zegt Keire Johnson, één van de drie jongeren die centraal staan in deze zeer persoonlijke documentaire gemaakt door Bing Liu, die zijn beste vrienden Keire en Zack Mulligan hier portretteert. De wat fragmentarische structuur van de documentaire verraadt het feit dat Liu's persoonlijke betrokkenheid bij het onderwerp de film negatief beïnvloedt. Hoewel hij niet bang is om zijn vrienden, maar ook zichzelf en (in één van de meest bijzondere momenten) zijn moeder moeilijke, zeer persoonlijke vragen te stellen, krijg je als kijker mogelijk het gevoel dat je als een voyeur zit te kijken naar intieme momenten in een leven waar je desondanks toch te weinig inzicht in krijgt. Wel een moedig project en Bing Liu blijkt een expert in het filmen van de vele skateboard-stunts.

Mooie documentaire, dit kijkje in de levens van deze jonge mannen met een voorliefde voor skateboarden, en misschien is het zelfs meer dan dat. Is het ook een redmiddel, een troost, een toevlucht, een way of life. Het skateboarden vind ik erg mooi gefilmd. Het voelt haast alsof je met ze mee vliegt over de weg. Een heerlijk vrij gevoel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem niet spectaculair vind. Ik vind hem goed, maar niet boven gemiddeld. Tijdens de film werd ik overvallen door een enorme hoofdpijn, waardoor ik me niet meer goed kon concentreren en het mij te lang duurde. Dat is jammer, want ik vind het interessante jongens en hun stunts en hun verhalen verdienen wat mij betreft zeker een plekje op het grote doek. Voldoende. 3,5*

Minding the Gap

Uitstekende documentaire van Bing Liu. De grootste kracht van Minding the Gap is dat Liu ook echt de emoties laat zien die uiteindelijk allemaal naar boven komen. Zijn interviewstijl is voortreffelijk, en de mensen die hij interviewt leggen ook hun hele ziel en zaligheid bloot. Vooral de gesprekken met Liu’s moeder over de mishandeling van zijn vader is schrijnend om te zien, maar ook Zack is een intrigerend persoon.

Minding the Gap laat zien dat de giftige en gewelddadige relatie tussen vader/zoon vaak wordt overdragen van generatie op generatie. Zack weet er maar met moeite van los te komen, maar het kost hem wel de relatie met zijn vriendin en kind. Keire heeft nog ongelooflijk veel respect en liefde voor zijn overleden vader, en ondanks alles wat hem is aangedaan zit je op het laatst op de begraafplaats ook met een brok in je keel naar Keire te kijken. Vooral omdat je begrijpt waarom hij toch nog zo van zijn vader houdt, en dat je dit allemaal voelt en begrijpt is de grote kracht van Liu’s documentaire.

Uitstekende documentaire over een paar jongvolwassenen die in hun jeugd samen skaten. Het skaten was in hun jeugd ongetwijfeld een ontsnapping van het huiselijk geweld waar ze allemaal mee te maken hebben gehad. Een persoonlijk document (gemaakt door één van de vrienden zelf) dat hier en daar weet te ontroeren. De vicieuze cirkel van generatie op generatie en de economische situatie waarin ze zich bevinden en hoe ze hier verschillend mee dealen komt goed naar voren.