For Sama (2019)

Ijzersterke en aangrijpende docu al kan je het eerder een digitaal gevisualiseerd dagboek noemen van de Syrische burgeroorlog in Aleppo gezien vanuit het hart van de bevolking. Rauw, hard, mensonterend ... niet geschikt voor gevoelige kijkers, maar wel iets waarvan je een krop van in de keel krijgt. Schaamteloos en ongemeen meedogenloos hoe Russische gevechtsvliegtuigen bombardementen uitvoeren op dichtbevolkte wijken.

Beelden zijn vaak schokkerig met die hand held camera, maar tonen bij deze ook vaak de chaos weer in de strijd om te overleven. Ik lees hierboven dat ze (bevolking en de wereld) Assad vroeger wel steunden. Mja, dogen lijkt me een beter woord te zijn. Soms wordt de beslissing genomen dat een dictatoriale macht voor meer stabiliteit en valse vrede zorgt dan het ontzetten van die man met veel chaos en instabiliteit tot gevolg (zie maar naar Libië, Irak en co). Waarmee ik er niet voor pleit dat ze Sadam Hoessein en Khadaffi maar moesten laten betijen, integendeel, maar de wereld zit complexer in elkaar dan dat ...

Ik zag ook een docu met een bevolking die kost wat kost tracht te overleven in moeilijke omstandigheden, nooit opgeeft, hoop blijft koesteren voor een betere toekomst. De veerkracht en weerbaarheid van de mens is groot...

Ok.

For Sama is een documentaire met enkele schokkende en zeer meeslepende beelden, maar ook een hoop irritaties. Of het nou precies propaganda is of niet laat ik er even buiten want daar heb ik te weinig verstand van. Dat verstand ga ik ook niet krijgen van For Sama overigens want op informatief vlak is er niet al te veel te leren.

Zo is het meer een soort videodagboek die waarschijnlijk voor de dochter van Al-Kateab gemaakt is, maar dat gevoel brak voor mij niet heel erg door. Er worden inderdaad stukjes leven verteld over de familie Al-Kateab maar het voelt gewoon niet zo heel erg aan als een videodagboek gericht op een kind, ondanks dat er wel enkele pogingen zijn.

For Sama is een rauwe documentaire die expliciete beelden van grof geweld niet schuwt. Het laat de situatie dus zien zoals het is en die is soms behoorlijk heftig. Dode lichamen van kinderen en volwassenen worden in volle glorie getoond, maar ook bomaanslagen zien we volop in beeld. Dat laatste vond ik overigens de meest indrukwekkende stukken uit deze docu.

Meeslepend is het soms zeker en het schokt regelmatig omdat de beelden echt zijn. Dit gebeurt dus helaas in een continent naast die van ons. Verder laat ik er even buiten wie nou de ultieme schurken zijn, ik denk vooral dat de mens dat zelf is. Elke kant binnen deze situatie verteld namelijk een ander verhaal denk ik zo.

Irritatiepunten vanuit deze docu vind ik enkele sentimentele beelden. Ik snap volledig welk punt je wil maken door bijvoorbeeld twee jonge kinderen en een moeder die om hun broertje/zoon treuren in beeld te brengen, maar ik vind het toch een soort van respectloos. In zo'n soort moment hoor je helemaal niet te filmen. Misschien ervaren die mensen dat in zo'n situatie anders, maar ik zou het vreselijk vinden denk ik zo.

Maar ook andere scenes waarin Al-Kateab inzoomt op treurende en kwetsbare mensen zijn grote irritatiepunten voor mij. Het neemt direct sympathie weg die ik voor de situatie heb en zo is de documentaire erg impactloos terwijl dat helemaal niet moet. Sowieso loop ik constant met de gedachte rond waarom je überhaupt enkele dingen in beeld brengt die hier worden getoond. Een camera pakken zou bij mij 1 van de laatste gedachtes zijn in zo'n omgeving. Toch is dat ook een teken van moed door de zaken gewoon in beeld te brengen met gevaar voor eigen leven.

Soms zeldzaam indrukwekkend, maar te veel irritatie om er een echt hoog cijfer aan kwijt te kunnen. Het blijft een droevige situatie die daar bezig is. Respect dat dit soort documentaires dus gewoon gemaakt worden, maar impact had het door te veel irritatie eigenlijk gewoon niet zo zeer op me.

Zucht.

Kan bovenstaande propaganda verwijderd worden aub?

Bericht wegens ongepast verwijderd

Stevige documentaire die niet helemaal doet wat het zegt maar desondanks een stevige indruk achterlaat betreffende het lot van burgers in een dergelijk zwaar bevochten stad.

For Sama benoemd zichzelf als een dagboek voor de kleine Sama. Waarom ging Waad naar Aleppo? Waarom bleef ze tijdens de eerste onrusten? Waarom was ze met haar latere man Hamza zo volhardend te blijven terwijl de hel in alle hevigheid los barstte? Tot daar gaat alles goed en we zien de ernst van de situatie toenemen en het grove geweld rondom van rebellen en regeringstroepen. Toch het dagboek zoals verwacht met veel achtergrond waarin je Waad leert kennen komt niet los. De opname/ film wordt eerder een chaotisch aantal beelden van geweld, explosies, doden, gewonden en chaos rondom een langzaam groter wordende Sama.

Niet dat dit veel uitmaakt overigens. For Sama lijkt zich daarmee juist te centraliseren als beeld van burgers in oorlogsgebied met als beelden de tol die zij betalen, het verlies en de angst. En daar slaagt de documentaire toch meer dan behoorlijk in, het is het ultieme beeld van overleven in een brandhaard en het dweilen met de kraan open wat het hospitaal betreft. Grof, visueel gruwelijk, stress en angst. Hoe kan je daar leven? Schrijnend zijn de huilende kinderen bij hun broertje en de moeder die het jongetje ten koste van alles zelf wil dragen. Het zijn onvervalste emoties die weliswaar brutaal maar wel eerlijk in beeld worden gebracht. Daarnaast toont het toch een warme cultuur waar mensen verknocht zijn aan familie en omgeving.

Te midden van dit wordt er toch geleefd, gelachen, getrouwd en zelfs kinderen gekregen. Het is een bijzondere en zelfs dubbele tragiek in deze ravage vol menselijk lijden. Commentaar is er dan hoe Waad dingen filmt die je misschien niet zou moeten filmen, tja, brutaal is het wel, maar zoals gezegd het zijn ook onvervalste en eerlijke emoties die getoond mogen worden aan de wereld in de ijdele hoop, van mijn kant dan, dat mensen hier misschien eens wat van leren. For Sama is daarmee een bruut eerlijke en goede documentaire te noemen. Ja, hier hou ik wel van.

Voornamelijk indrukwekkend vanwege de erg nabije beelden van het leven in Oost-Aleppo, in de hoopvolle revolutieperode alsook daarna tijdens de belegering.

Over de (complexe) politieke context en de beweegredenen van de revolutionairen kom je niet al teveel te weten.

Nauwelijks duiding bij het conflict in Syrië of de achtergronden daarvan. Wel een inkijk in de moeilijke leefomstandigheden in Aleppo, met hier en daar indrukwekkende beelden.

[Moderator: politiek bericht / link verwijderd.]

Ik hoef niet de film volledig te zien, haakte snel af was nog leugenachtiger dan ik dacht (meeste scenes kende ik al helaas, ben zelf half Syrisch en volg het conflict al van het begin, veel contacten in Aleppo ook) om te weten dat dit propaganda van de hoogste level is, aan Al Qaeda gelinkte jihadisten worden neergezet als vrijheidstrijders terwijl zij Oost Aleppo aanvielen 15 maanden na het begin van het conflict (in Aleppo was er nauwelijk "opstand" tot de FSA het aanviel in de zomer van 2012 met hulp van Al Nusra en andere jihadisten) . Wijken worden binnengevallen en jihadisten wonen tussen de burgers waar uiteindelijk natuurlijk gevechten onstaan. Deze man Hamza die zelf militaire operaties uitvoerde bij fronten als bij o.a. Al Ramouseh district (Zuid Westen van Aleppo) in de zomer van 2016 probeerde hij met zijn mede jihadisten Aleppo te belegeren ( in Juli kwamen er 100en burgers om bijv. door aanvallen met raketten en mortieren op door regeringen gecontroleerde West Aleppo toen deze slag begon) maar verloor de slag om deze stad in December van dat jaar, dat jij hem alleen kent van de film prima. De meeste mensen in Syrië hebben liever Assad dan deze sectarische huurlingen (zegt genoeg over deze "opstandelingen"), die hun eigen kinderen gebruiken om sancties en bombardementen uit te lokken op hun voormalige buren door naive Westerlingen met eenzijdige propaganda te indoctrineren, de meeste mensen in Aleppo spugen op deze familie.

Poeh..

Je zou kunnen zeggen dat de gebeurtenissen van vorige week een vervolg zijn op deze docu. Immers, het eindigde met de verdrijving van de rebellen uit Aleppo en nu staan deze rebellen terug aan de voordeur in de stad. Doordat de burgeroorlog opnieuw in de actualiteit komt, geven verschillende nieuwsprogramma's een overzicht wat er in Syrie sinds 2011/2012 aan de hand is.

Want deze docu focust zich vooral op : ' hoe is het (over)leven in een oorlogssituatie ?'. Maar geen achtergrond, geen duiding. Waardoor enige argwaan over de objectiviteit van deze docu toch niet misplaatst is. Oorlog is nooit een verhaal van goeden tegen slechten. De docu is het sterkst wanneer men menselijk leed laat zien. Bloedmooie stille momenten zoals de vrouw die haar zoon uit het ziekenhuis draagt naar de begraafplaats, als de vrouw een fruit krijgt van haar man. Burgers zijn altijd het slachtoffer, dat staat vast en deze docu drukt ons nogmaals met de neus op de feiten.

Maar het blijft eenzijdig en mikt men op sentiment (af en toe een triestig muziekje omdat ze niet overtuigd waren van hun beelden ?). Het einde met een happy end, samen aan de kerstboom doet afbreuk aan hun betoog. Het thema religie wordt vermeden.

For Sama bevat gruwel en ontbering wat nogmaals eens bewijst hoe waanzinnig de wereld is in bepaalde plaatsen maar weinig info over persoonlijke motieven. Waarom een gezin stichten in die omstandigheden ? Waarom blijven ? Waar naar toe gaan ? For Sama is een moedig portret van een gezin in oorlogstijd maar ook een beetje een vaag portret.