Le Passé (2013)

Familiedrama met één en al ellende. Des te depressiever dat het geheel erg realistisch aandoet. Het acteerwerk is prima en de spanningen voelbaar. Een 'mooie' beeltenis wat trouwen, scheiden en kinderen allemaal voor diepe wonden kan meebrengen. Het verhaal had gaandeweg wel meer moeite me vast te kunnen houden. Op een of andere manier werd ik niet helemaal meegesleept en was het einde onbevredigend. Maar ik denk dat een drama met deze thematiek niet genoeg in mijn straatje past.

Prachtige film en ik vind het nogal meevallen met de ellende. Het zijn zware thema's, zeker maar het wordt nergens melodramatisch. Op het einde krijgt de film haast trekjes van een detective als de waarheid achterhaald dient te worden.

Acteerwerk is buitengewoon en net als de verhaallijn overtuigend.

Aanrader.

Ik heb de film vandaag pas gezien en was behoorlijk onder de indruk en heb de film dan ook in een ademteug uitgekeken. Het het spel van de personages, het verhaal etc etc etc wist me allemaal te intrigeren maar ik raakte toch even wat verward op het einde en daarom ben ik dan ook even hier de bevindingen nagegaan van andere kijkers.

Als Samir zijn "reuktest" doet rolt er een traan over de wang van zijn vrouw, ik hoor hier niemand over, alleen commentaar of haar handen nu wel of niet bewogen... Het wordt ook niet specifiek in beeld gebracht en je moet echt goed kijken, alle aandacht gaat na het totaalbeeld uit naar de handen die bewegenloos in elkaar blijven liggen, dat duurde in mijn ogen dan weer zolang dat ik begon te twijfelen of ik de traan nu wel of niet gezien had.....

Nu ga ik ervan uit dat die traan echt is gerold, voor mij is dat geen open einde.


Zoals mijn voorganger schrijft, een aanrader.

Knappe film over complexe relatieproblemen met volwassenen en kinderen en die, beetje bij beetje, naarmate één en ander wordt verduidelijk (en soms blijft de vraag bestaan) een bijna-thrillerallure krijgt. Boeiend is het alleszins, bewijze dat de film van in het begin je aandacht gaande houdt.

Net als in "A Separation" een sterk scenario en sterk acteren.

De dialogen zijn eenvoudig en logisch en de karaktertekening duidelijk.

Die Farhadi zal ons nog veel cinemaplezier bezorgen.

Ik kan bevestigen dat die traan er wel degelijk is of daar veel uit opgemaakt kan worden, is een andere zaak...

Nee ok, maar voor mijn gevoel gaf het een mooie twist aan de laatste scene

Misschien wat te traag opgebouwd, maar dit heeft wel als voordeel dat je gaandeweg een duidelijk beeld krijgt in de relatieproblemen van de verschillende personages. Het acteerwerk is prima en het geheel is sober, herkenbaar en realistisch uitgewerkt. Opmerkelijk is wel dat door al die dramatiek de film mij niet echt wist mee te slepen in het verhaal. Kan daardoor ook een pluspunt zijn om niet al te melodramatisch uit te pakken. Daarom een 7/10

Melancholische topfilm. Opbouw wellicht wat traag maar de drama wordt mooi en reëel geacteerd. Geen ingewikkelde dialogen en herkenbare problemen als het op familiebanden aankomt. Ik was er erg van onder de indruk.

Mooie menselijke drama. Goed acteerwerk van klein en groot.

Autoriteit was, vrijheid is (of toch niet?)

Een Iraanse emigrant keert terug om de scheidingspapieren van zijn voormalige huwelijk met een Française te tekenen. Eenmaal terug in zijn vroegere huis beziet hij de puinhoop die zijn ex en haar verloofde van hun gezinsleven hebben gemaakt. Dan blijkt het aanstaande huwelijksgeluk van de twee getekend te zijn door een web van leugens en veronderstellingen, die voornamelijk invloed hebben op hoe de drie betrokken kinderen zich verhouden tot de aanstaande inhuldiging. Het verleden als een duistere fantoom dat voortleeft in hoe het nageslacht zich ontwikkelt in de tegenwoordige tijd. Voor mij is het dan óók eerst en vooral een film over volwassen keuzes en de invloed op kinderlevens.

Farhadi is een meester in een zichzelf haast wegcijferende filmtaal; zonder overbodige opsmuk als visuele tierelantijntjes in gekozen locaties, editing, cameratechnieken en speciale effecten. Voor het grootste gedeelte registreert de camera slechts de alledaagse handelingen tussen acteurs en de dialogen die zij met elkaar hebben. Slechts sporadisch stuurt de camera bij met goed getimede visuele touches om de innerlijke belevingswereld van de personages te visualiseren. Idem voor de ijzingwekkend mooie soundtrack, waarmee net zo spaarzaam wordt omgesprongen om de kracht ervan te bewaren voor emotioneel meer heftige momenten.

Het registrerende in stijl fungeert wonderwel als een soort 'objectieve' morele meetlat waartegen de verschillende personages worden gelegd. Elk personage, ongeacht leeftijd, wordt even gelaagd geportretteerd als kwetsbaar subject dat moet leren leven met het onbespreekbare leed dat Ahmad stukje bij beetje blootlegt. Net als bij 'A Separation' (2011) voelde ik dat mijn eigen oordeel over de karakters tot aan de aftiteling bleef verschuiven. In de klassieke theatrale zin weet Farhadi steeds een discussie te ontlokken over behoorlijk heftige thema's (euthanasie, scheiding, fouten in opvoeding). Zijn personages worden nooit gepresenteerd als afgerond of makkelijk vast te pinnen, maar zij worden allen even liefdevol als onverbiddelijk getoond in hun onhebbelijkheden, ondeugden en menselijke zwakheden.

Het is een subtiele film geworden over onthechting en (onuitgesproken) verschillen tussen mensen in cultuur, gender, maatschappelijke positie, juridische status. Verschillende levens raken aan elkaar, worden ontegenzeggelijk door elkaar beïnvloed, maar tegelijkertijd is er altijd een ruimte waarbinnen het onmogelijk is om een ander werkelijk te kunnen doorgronden. Elk mens wordt gevormd door én staat in afstand tot anderen.

Terug naar het pedagogische aspect wat ik eerder benoemde. Voor mij is de film een bespiegeling op relatief recente maatschappelijke tendensen om relatievorming niet meer te koppelen aan ouderwetse gezinsstructuren, die gevolgen hebben voor de manieren waarop familiebanden lopen. Relaties worden diffuus. Twijfel over wie waarvoor verantwoordelijk is. Meer zeggenschap voor de kinderen, terwijl zij nog niet in staat kunnen en mogen zijn om bepaalde beslissingen te nemen. Het creëert een soort postmoderne onduidelijkheid over wie of wat er uiteindelijk de autoriteit over het gezinsleven draagt. Kinderen worden gedwongen om volwassen inzichten te krijgen tegenover volwassenen die kinderlijke keuzes maken in hun zoektocht naar liefde en genegenheid.

Wat dat betreft is de Iraanse Ahmad best een complex personage. Enerzijds biedt hij als vertrouwde buitenstaander enige structuur en regelmaat te midden van de woelingen die dit gezin plagen; anderzijds zijn z'n autoriteit en legitimiteit verkeken in zijn eigen keuze om weg te vluchten voor zijn eigen moeilijkheid om in het Westen te aarden. De niet-westerling wordt de brug tussen een meer patriarchale gezinsstructuur en meer vrije westerse invulling, maar tegelijkertijd is die positie paradoxaal: hij is namelijk wél en niet onderdeel van het betreffende gezin. Overigens is óók Ahmad wederom niet één ding. In tegenstelling tot de 'echte' ouders kan hij wel invoelend zijn naar de eisen en wensen van de kinderen, terwijl de werkelijke opvoeders bijna agressief proberen om hun eigen opvattingen erdoor te drukken.

Volgens mij is het Farhadi allerminst erom te doen dat één levensstijl prevaleert boven andere levensstijlen, maar hij signaleert maatschappelijke ontwikkelingen waarbinnen Oost en West, elk afhankelijk van culturele context, worstelen met het wegvallen van vroegere zekerheden in dit veranderde tijdsgewricht. Klassieke gezinsstructuren passen niet meer in de manier waarop relaties aangegaan worden. Zij zijn echter (nog) de enige stabiele factor die vorm geven aan een veilige thuishaven voor opgroeiende kinderen. De nieuwe tijd geeft angsten om het wegvallen van zekerheden die in veel van ons resoneren, maar die aan de andere kant niet meer passen in verworven vrijheden van verschillende emancipatiegolven. Onorthodoxe familiebanden, zoals hier geportretteerd, jagen angst aan én bieden hoop voor nieuwe invullingen van toekomstige gezinsstructuren.

goeie film zat goed in mekaar, was van plan een hoog cijfer te geven maar heb me bedacht nadat ik het einde zag. Hou er niet van zo open end.

Sommigen zijn daar juist weer dol op:

Jiskefet - Johnny en Willy - Boekwinkel (open einde) - YouTube

Ja, ik word hier een beetje melig van. Open einde of niet, ik ben wel zo ongeveer klaar met het bedompte, depressieve naturalisme van Farhadi. Hier vindt ie het nodig om een op zichzelf al tamelijk dramatische situatie van gebroken gezinnen en interculturele problematiek (al blijft dat laatste een beetje in de lucht hangen) in een vreselijk geforceerd ellendig plotje te persen, om het allemaal nog extra onontkoombaar te maken.

‘t Is inderdaad om zelfmoordneigingen van te krijgen, of een aanleiding om eens flink naar de fles te grijpen. Maar bij mij komen, bij het aanschouwen van dit soort ijverige pogingen om iets met een opeenstapeling van ellende dramatisch in de verf te zetten, op een gegeven moment onvermijdelijk de lachspieren in actie.

De opmerking van Farhadi ergens dat het publiek mag oordelen of een personage verantwoordelijk of schuldig is, vind ik minder om te lachen. Het riekt inderdaad allemaal een beetje naar moralisme.

‘Verantwoordelijkheid’? ‘Schuld?’ Daar over te oordelen, laat ik in dit geval aan de liefhebbers over. Ik heb er geen zin in.

Le Passé is een sterke innemende film over diverse liefdesrelaties en welke invloed deze hebben op elkaar en de daaruit ontsproten kinderen. Het grootste mankement van de film in mijn ogen is het feit dat ik in het geheel niet wist waar dit naartoe moest. De opbouw is zeer traag. Daarnaast worden allerlei thema's aangeboord zoals familiale onthechting (ik kon met moeite onderscheiden wie de vader/moeder van al die verschillende kinderen was), culturele verschillen, maatschappelijke diversiteit, opvoedingsproblematiek in nieuw-samengestelde gezinnen, depressie en jaloezie ...

Nu, de trage opbouw geeft wel duidelijk de complexe relaties weer tussen Ahmad, Samir,Marie (en Lucie). Marie bevindt zich aan een mijlpaal aan haar leven: langs de ene kant tracht ze het ene af te sluiten (maar lukt dat niet) en aan de andere kant tracht ze een nieuwe toekomst op te bouwen, maar weet ze niet of ze Samir kan of moet delen. Daarbovenop komt de spanning van de puberale tienerdochter die de relatie duidelijk afkeurt.
De film is sober gefilmd met sterke dialogen en veel dramatiek. Ook de plotwendingen zijn aardig ingewerkt in het verhaal.

Ik ben ook blij dat het einde open is, een einde zonder happy end alvast, maar nog steeds met de troostelijke (wan)hoop of het ooit nog goed komt. Ik vreesde even dat zijn vrouw zou reageren op die parfum. Gelukkig gebeurde dit niet. Mooi staaltje van regie om te focussen op die hand overigens.

Deze prachtige film is aan jou niet besteed. Heb je daar wel eens aan gedacht.?

Had de film al gezien, gister op tv.Misschien een te loodzware film, die je zeker niet moet bekijken voor een gezellig avondje uit. Zelfs op je bank komt hij hard binnen. Opvallend is dat de film vol zit met z.g "slechte vrouwen". De mannetjes zijn onbetekenend. Wat uit springt is het fantastische acteren,met het kleine knulletje voorop. Wil je je toch aan de film wagen, zet dan een flinke fles whiskey naast je.

Dat heb je goed gezegd! Inderdaad niet aan mij besteed!

Prachtig.

Had 'm al een tijdje geleden opgenomen staan omdat ik goeie dingen had gelezen, maar de gecompliceerde plotbeschrijving schrok me in eerste instantie af. En toen ik op deze site las dat de film 130 minuten zou gaan duren zonk de moed me helemaal in de schoenen.

Maar geleidelijk aan merkte ik meer en meer dat het me begon te boeien. De donkere herfstachtige sfeer, met personages wiens onderlinge verhoudingen me steeds weer verrasten - ik dacht eerst dat het een 'gescheiden man ontmoet nieuwe vriend van zijn vrouw'-verhaal zou worden maar niets van dat al. Af en toe een korte pauze, en uiteindelijk de film heerlijk zitten kijken. Klein, puur drama zonder poespas maar waarin toch niets is wat het lijkt.

Dat de vrouwen als de bad guys werden afgeschilderd is totaal niet bij me opgekomen. Integendeel, ik vond dat ieder personage juist mooi werd neergezet en dat er geen personage - ook de schitterend spelende kinderen niet - aandacht te kort kwam.

4,0*

Het is niet de eerste keer dat de regisseur vrouwen als 'bad afschildert......

Maar voor mij kwamen ze niet 'bad' over

Ik vind dat de vrouwen in de films van Farhadi (ik heb ze alle 7 gezien) assertief overkomen, maar zeker niet "bad".

Le Passé

Weer een fantastische film van Farhadi. De man stelt nooit teleur, en ook Le Passé is weer een mooi menselijk verhaal over een aantal personages die de pijnlijke gevolgen van hun acties onder ogen moeten komen. Oud zeer, pijnlijke scheidingen, omgaan met verlies en fatale beslissingen, de consequenties dragen van deze beslissingen, een verstoorde moeder-dochter relatie etc. Farhadi kiest weer voor vrolijke kost...

Maar de man is een meester in het schrijven van dialogen die levensecht aanvoelen, en het uitwerken van complexe en herkenbare personages. En met Rahim, Bejo, Mosaffa en de jonge Burlet heeft hij ook fantastische acteurs gecast. Ik was helemaal vergeten dat Bejo in de The Artist heeft gespeeld, en haar eerste scene is een leuke knipoog naar deze geweldige Oscarwinnaar.

Mooie film waarin uitzonderlijk goed geacteerd wordt m.n. door het kleine jongetje! Je wordt niet heel blij van de film, maar je leeft erg mee met de moeder en de dochter.

Opnieuw een echt sterk drama van Farhadi die echt blijft nazinderen. Voor één of andere manier heeft Farhadi echt een gave om een drama op een ingetogen manier te brengen, maar het toch erg boeiend of spannend te maken. Er gebeurt natuurlijk ook wel heel wat in deze film. Verder leunt hij daarbij vooral op dialoog, en niet echt op muziek. Maar het strafste van allemaal, is gewoon hoe herkenbaar en realistisch de situaties ook overkomen. Hij heeft ook een echt typische stijl waarbij je toch direct een film van hem kan herkennen, wat ik straf vind. Maar terwijl het verhaal zich ontplooit en de personages in gesprek met elkaar gaan, zijn ze vaak op de achtergrond bezig met van alles en nog wat, en dat maakt dat alles levendig en dynamiek is. De acteerprestaties zijn ook van een hoog niveau, en je leeft ook met de personages mee. De film dwingt je ook tot nadenken over wat de personages doen, en of ze het juiste doen (al maakt het zelf geen oordeel). En uiteindelijk kan je eigenlijk niemand iets kwalijks nemen. Er zijn voor mij weinig drama's die in de buurt van Le passé komen. Ik vind hem een beetje onderschat.

Shame on me: ik wist niet eens dat deze film van dezelfde regisseur was als van het schitterende 'a separation'.

Ik rolde wat lauw in deze film die traag op gang komt en stond op een bepaal moment op het punt om hem maar te laten voor wat hij was.
Gelukkig heb ik dat niet gedaan. Gaandeweg ontpopt deze film, die zich als het zoveelste relatiedrama aankondigt, zich tot een echte thriller eigenlijk, alleen op een manier verteld zoals ik het nog nooit gezien heb. Het gruwelijke verhaal dat aan de basis ligt van heel deze film wordt elliptisch verteld en komt naar het einde toe steeds meer zijn rol opeisen.

In deze film lijkt dan ook niets zich te ontwikkelen zoals je dat zou verwachten (zo ontspint er zich bijvoorbeeld geen conflict tussen de twee mannen, wat je bij rivalen normaliter wel zou kunnen verwachten).

Dat vind ik echt wel top aan deze film. Ook prettig is dat iedereen in se eigenlijk wel een persoon is om van te houden. Sommige personages zou je (zeker in real life) wel wat kunnen aanwrijven maar niemand wordt met de vinger gewezen (hoewel Samir uiteindelijk wel bij zichzelf uitkomt) en conflicten worden uiteindelijk wel uitgepraat. Met Ahmad als perfecte moderator, waarvoor hij ook naar Parijs gehaald werd, zoals hij zelf ontdekt en verwijt aan zijn ex. Misschien niet echt realistisch, en ook wel wat ironisch in deze film waar dingen misliepen door een gebrek aan communicatie… die vervolgens opgehelderd worden met (meestal) heel rustige, klare communicatie. Daar hou ik wel van. Van de mensen en de manier waarop ze met elkaar (blijven) praten.

De enigen die echt goed drama/verhaal weten neer te zetten zijn de Fransen. Ook door hun geweldige acteurs.Kijk naar het verleden van Frans drama met hele grote namen en geweldige films.Vanwege de taal vermoed ik zijn grote Franse acteurs ( Deneuve???....en die knappe acteur, met die helblauwe ogen....heet ie ook alweer??? )nooit in Hollywood opgedoken, op Reno en een andere enkeling na.

Een vrouw woont samen met haar nieuwe vriend en drie kinderen. Dan komt haar ex na vier jaar logeren om de scheiding te tekenen. Een explosieve situatie dus met genoeg stof voor een film. En dat klopt ook. Een film die een hoop te vertellen heeft, die mooi opbouwt met enkele erg mooie scenes en waar ook erg knap geacteerd wordt.

Ja, die Fransen zijn en blijven toch de heersers van het sociale drama. Een bijna alledaags beeld van een verscheurd gezin dat in een draaikolk van onverwerkte geschiedenissen ronddraait. Niemand weet exact hoe alle details uit het verleden ingrijpen in het heden; er rest maar een middel om te ontsnappen aan totale ontsporing: praten, praten en nog eens praten. Meestal levert dat nogal vermoeiende praatfilms op, maar niet bij de Fransen (hoewel de trilogie van Before Sunrise/Sunset/Midnight er ook mag wezen).

Deze Le Passé doet niet onder voor Un Conte Du Noel of ... Caché.

Vandaag te zien op TV > ARTE > 20:15 uur

Vier jaar nadat hij zijn vrouw Marie [Bérénice Bejo] en zijn dochter Lucie [Pauline Barlet] achterliet om terug te keren naar zijn geboorteland Iran, keert Ahmad [Ali Mossafe] terug naar Parijs om de echtscheidingsprocedure af te ronden. Daar ontdekt hij dat Marie een relatie heeft met Samir [Tahar Rahim] wiens vrouw in coma ligt en wiens zoontje Fouad [Elyes Agis] emotionele problemen heeft. Geleidelijk blijkt dat iedereen geheimen over hun verleden te verbergen heeft en wanneer die boven komen drijven lopen de emoties hoog op. Een wat melodramatisch en vaak deprimerend relaas, maar over het algemeen goed geacteerd, met name door Bejo.

Wederom een ongenuanceerde, weinig subtiele prent van Farhadi. Ik dacht dat het aan mij als westerling lag, dat ik zijn Iraanse films over eer en trots er steeds zo dik bovenop vond liggen. Als buitenstaander vallen bepaalde culturele en maatschappelijke excessen allicht sneller op. Maar deze Franse film maakt het zowaar nog bonter.

Onze vrije seksualiteit leidt tot onherstelbare sociale en psychologische schade. Er hoeft maar één vrouw in het rond te wippen en meerdere huishoudens gaan eraan ten onder. Gebroken gezinnen, samengestelde gezinnen die ook weer breken, jaloezie, schuld, loyaliteitskwesties, depressie, zelfmoord, het kan niet op. Vooral zielig voor al die onschuldige kindertjes, die zitten met een complex van hier tot ginder, alleen omdat mama open huis houdt.

Farhadi is een uitstekend filmmaker, maar zijn trucje begint me nu flink te irriteren. Hij verkleint culturen tot spotprenten en maakt van de maatschappij een karikatuur. Alsof hij een samenleving voor een lachspiegel zet en daarmee een paar excessen overdreven veel in het oog laat springen.

Maar dan zonder dat er iets te lachen valt.

Meeslepend real life drama. Het verhaal, de setting en de acteurs trekken me helemaal mee; héééérlijk vind ik dit.

Voor wie hier van kan genieten lijkt Bik Eneich: Un Fils me een absolute aanrader.