Pamyo (2024)

Hier kijk ik wel naar uit. En zeker als Choi Min-sik in een film speelt wil ik die wel zien. Maar deze regisseur heeft nog niet echt bepaald films gemaakt waarmee hij me overtuigde, dus eerst maar eens afwachten wat deze nieuwe horrorfilm van hem word.

Lastig op naar te kijken. Gaat over eer en geesten (en het uitdrijven ervan) in de familie wat me niet allemaal even duidelijk was. Kwam als een trage film over. Dacht een paar keer dat hij afgelopen was maar toch niet. Laatste half uur moet ik nog een keer afzien. Of niet.

De titel Pamyo (in het Koreaans letterlijk 'graven') verwijst naar het opgraven van lichamen uit hun begraafplaats. Het plot van deze film draait dam ook om een ​​groep spiritualisten die een baby proberen te redden van een vloek die de eerstgeboren zoon van een welvarende bloedlijn teistert en waar opgravingsrituelen bij zijn betrokken.

Oosterse mystiek Sjamanistische rituelen, een generatievloek, Koreaanse geschiedenis, Feng Shui-meester, voortekenen, grafopgravingen, een wraakzuchtige vooroudergeest, begrafenisondernemers, mantra's op het lichaam geschreven, een demonische shogun en een mogelijkheid tot een vervolg. Deze film heeft het allemaal. En het is enigszins onsamenhangend...

De film is opgedeeld in zes hoofdstukken, duurt meer dan twee uur en ontvouwt het verhaal zich in meerdere richtingen. Het bezit een Aziatische kijk op spiritualiteit en exorcisme, die het Koreaanse publiek denk ik net iets beter kent en herkent. In ieder geval was er minder horror als je zou verwachten en ook niet zo mysterieus, De film had wel een sterk anti-Japans gevoel. Maar compenseert dit gebrek aan angsten door de vreemdheid van de Koreaanse occulte en spiritualistische rituelen.

Dat gezegd hebbende, de sfeer is goed opgebouwd, soms niet meer dan een dreigend voorgevoel. De acteurs zijn geen onbekende en deden het allemaal goed. De speciale effecten waren weliswaar spaarzaam maar netjes gedaan. De film is niet echt uniek of heel angstaanjagend maar wel effectief genoeg.

Wat denk ik het succes van de film in (en buiten) Zuid-Korea verklaart want dit is de meest succesvolle Koreaanse horrorfilm die de bovenste regionen van de top 25 van grootste kassuccessen van het land haalt. Een beetje lastig te beoordelen want het is een gemiddelde film maar door (voor westerlingen) iets ongebruikelijkere geesten/demonen wel lekker kijkvoer!

Tegenvallende zuid-koreaanse horrorfilm die maar weer eens bewijst dat je bepaalde zaken soms beter kunt suggereren dan te laten zien. Het eerste uur is geweldig, met een heerlijk onbehaaglijk sfeertje en een constant gevoel van dreiging. Visueel oogt het ook allemaal bijzonder strak en verzorgd. Gaandeweg meent regisseur Jae-hyun Jang helaas dat sommige dingen expliciet in beeld moeten worden gebracht, met averechts effect. Weg is het mysterie en de knap opgebouwde spanning, waarna de film doorsukkelt naar een matte en weinig bijzondere finale. Jammer! Hier had veel meer ingezeten.

Feng shui meester en ‘geomancer’ Kim Sang Deok [Choi Min-sik] slaat de handen ineen met sjamanen Lee Hwarim [Kim Go-eun] en Bong Gil [Lee Do-hyun] voor een lucratieve opdracht. De Koreaans-Amerikaanse Park Ji Yong [Kim Jae-cheol] gelooft dat zijn pasgeboren kind vervloekt is en dat die vloek alleen verbroken kan worden als het lichaam van zijn grootvader opnieuw wordt begraven. Sang Deok voelt meteen dat er buitengewoon sterke en duistere krachten verbonden zijn aan het graf, maar gaat na enige aandringen toch akkoord met een bizar ritueel dat de vloek op grond waarin het graf zich bevindt moet opheffen. Bovennatuurlijke horror heeft lang nodig om op gang te komen en had meer gebruik mogen maken van de kracht van suggestie, maar dit ziet er prachtig uit en zorgt voor genoeg kippenvelmomenten.

Mooi occult filmpje, niet bijsterend eng of spannend, maar de Koreaanse rituelen en folklore maken het wel speciaal. En leuk dat het script wat kleine onverwachte wendingen neemt (ook ten opzichte van de normale cliché's). Hoogtepunten waren vooral de sfeervolle rituelen met muziek, hoewel ik het krachtiger vond bij Gok-seong. Aanrader voor de liefhebber van spirituele Aziatische films, voor de standaard horrorliefhebber is deze film wat minder interessant.

Speciaal niet zo echt mijn ding. Ik vond het ook redelijk traag allemaal. Ik zeg niet dat het verhaal niet goed was maar het tempo was te traag denk ik. Acting was ook wel redelijk goed net als de cinematografie en effecten. Er miste iets aan de vibe van de film waardoor ik het maar matig kon appreciëren.

Vreselijk domme film, hoop druk gedoe ..ik heb m wel afgekeken omdat ik lekker op bank lag met mn teckel. Dat was dan ook meteen het hoogtepunt van mijn laatste 2 uur

Exhuma (2024) is #6 op Letterboxds lijst met beste horrorfilms van 2024, waarvan ik (mede dankzij de horrorchallenge) 17 zag. Nog niet veel trouwens, maar er liggen er nog een stuk of wat op de kijkstapel die er ook op staan. Door de metascore van 80 en hoge rating op letterboxd had ik behoorlijke verwachtingen, maar die werden niet helemaal waar gemaakt.

Met 134 minuten vraagt Exhuma het nodige geduld, en het verhaal moet je dan wel een beetje grijpen. Helaas heb ik weinig met Sjamanen en vloeken en ondanks enkele freaky momenten en de aanwezigheid van Choi Min-Sik bleef ik toch grotendeels onaangedaan terwijl de scènes elkaar op bleven volgen. Slecht is het niet, en de film is onmiskenbaar best vakkundig gemaakt, maar voor mij was het een heel klein beetje saai.

3*

-Bij de Horrorchallenge 2024