Gok-seong (2016)

Fantastische Koreaanse misdaad film. Zelden heb ik het bovennatuurlijke zo overtuigend verweven gezien in een realistische setting. Het vakmanschap druipt er vanaf. Doet me denken aam het beste werk van Fincher of Villeneuve.

4,5

Wederom een erg puike film van Zuid-Koreaanse makelij. Het is sowieso een cinema die me over het algemeen erg bevalt, en The Wailing is ook weer een uitstekend voorbeeld hiervan. Al genrehoppend zien we, op zeer fraai gefilmde wijze, het (politie-)onderzoek naar een mysterieuze ziekte op het Koreaanse platteland, waarbij om onduidelijke redenen mensen bloederige slachtingen aanrichten onder hun familie. Hoewel de film veel bekende elementen langs laat komen, zoals uitgebreid en regelmatig knullig politiewerk, een exorcisme en meerdere zombiefilm-achtige scenes, is de film over het algemeen juist niet zo formulaïsch en daardoor verrassend genoeg, en (zoals ik al eerder zei) visueel erg fraai. Ik vind zelf de mix van genres juist erg leuk en goed gedaan, maar ik kan me voorstellen dat sommigen die meer op bijvoorbeeld een serieuze horror of detective zitten wachten het daar niet helemaal mee eens zijn. Ik vermaak me er in ieder geval opperbest mee, al is de film wél wat overdreven lang. En na Chugyeogya zal ik ook die andere film van Hong-Jin Na maar eens opzoeken, dit smaakt naar meer.

Hong-jin Na kende ik nog van The Chaser, een film die niet bepaald perfect was maar erg sterke goede kanten hand. Deze is wat beter en heeft een rare genremix en gaat van een politiefilm die niet zelden komisch is naar horror en zeker ook drama met een opvallend Christelijke beleving van goed en kwaad, zonder dat het een erg drammerig religieuze film wordt overigens. een film als Memories of Murder is nooit ver weg, al is dit wel veel meer horror. Knap gemaakt. En ik vond het niet eens te lang.

Niets aan toe te voegen.. het laatste half uur is rondweg geniaal en liet mij met een rot gevoel achter..ik heb hem gelijk weer gezien daarna.. meesterlijk.. 9/10

Ik sta er weer iedere keer van te kijken als ik zie hoeveel echte goeie films ik nu al inmiddels gezien heb uit Korea. Iedere keer weer weten ze me te verbazen. Zeker de misdaad thrillers zijn altijd super goed en nu ook weer deze horror/drama. Inmiddels weet ik dat er uit Korea enkele hele goeie regisseurs komen, maar ik begrijp wel dat sommige mensen die niet bekend zijn met de Koreaanse cinema niet snel zullen kiezen voor dergelijke films. Persoonlijk was ik snel verkocht na het zien van de ene na de andere stevige film. Mijn broer bijvoorbeeld kan deze films niet kijken enkel vanwege de taal. Dat is iets waar ik me nooit echt aan gestoord heb. Zodra ik weer een nieuwe Koreaanse film zie of eentje die ik nog niet zag, is mijn interesse meteen gewekt. Het zijn vaak niet alleen goede verhalen maar het acteren is bijna altijd van hoog niveau. Op deze film, The Wailing, zat ik al een tijdje te wachten. Ik kon deze wel eerder zien maar dan zonder NL subs en zeker Koreaanse films moet je NL ondertiteld kijken, want ik weet niet hoe het met jullie is maar van die taal kan ik echt helemaal niks maken.

Als Nederlander komt het, tenminste voor mij, soms als een komedie over, terwijl dat toch totaal niet de bedoeling is . Maar als je ziet en hoort hoe een Koreaan moet huilen, dan lijkt het vaak alsof het komisch bedoeld is terwijl dat niet zo bedoeld zal zijn. Hun taal is helemaal anders maar hoe ze huilen is ook compleet anders dan dat wij zouden huilen. Toch ergens wel raar, want je zou denken dat huilen over de hele wereld het zelfde is. Maar bij een Koreaan klinkt dat echt heel anders. Of ben ik de enige die dat vind?

Derde lange speelfilm van de Zuid-Koreaanse schrijver/regisseur Na Hong-jin die met de Actie-thrillers the Chaser & the Yellow sea, uit respectievelijk 2008 en 2010 al redelijk wat bekendheid verwierf.

Die nam nog eens aardig toe met the Wailing ( Goksung ) in 2016. Een behoorlijk ambitieuze film waarin de regisseur zich bijna tweeënhalf uur lang waagt aan het Horror/Mystery genre terwijl er ook weer verscheidene elementen uit zijn vorige films terugkomen.

De acteur Kwak Do-won, die ook al in the Yellow Sea een rol had, speelt hier een lokale politieman in een klein, afgelegen dorp waar diverse inwoners lichamelijk in verval raken en geestelijk vreemd gedrag beginnen te vertonen. In eerste instantie wordt aan een soort virus gedacht maar al vrij snel wordt er gewezen naar een vreemde en onbekende Japanner (een rol van Jun Kunimura die ik al eens gezien had in Takeshi Kitano's Outrage uit 2010) die zich onlangs in de bossen rondom het dorp gevestigd heeft.

Vandaar uit ontwikkelt zich een vrij unieke/originele, als wel spannende en heftige combinatie van Horror, Mysterie en zelfs Fantasy. Het scenario van Na Hong-jin zelf staat garant voor flink wat gruwelijke scenes, slimme plotwendingen en vaak snijdende spanning.

Een ander sterk onderdeel van the Wailing is het camerawerk dat grotendeels prachtige, sfeervolle beelden op het scherm tovert. De openingsscene waarin de leidende politieman zich naar een plaats delict spoed bewijst dat al direct door middel van een aantal magnifieke shots van het ruige en bergachtige Koreaanse landschap dat gehuld wordt in druilerige regenval. Die beelden zijn al onmiddellijk een lust voor het oog.

Datzelfde geldt voor het merendeel van het acteerwerk, al vind ik wel dat het personage dat gespeeld wordt door Kwak Do-won het zo nu en dan wat overdrijft.

Dat zorgt er aan de andere kant wel weer mede voor dat de film, ondanks zijn niet geringe lengte constant blijft boeien zodat de erg lange speelduur hier ook wel gerechtvaardigd is.

Dat alles bezorgt ons uiteindelijk een tamelijk exceptionele, en naar mijn mening voortreffelijke film, die zondermeer tot één van mijn meest bijzondere kijkervaringen van de laatste jaren mag worden gerekend

Begint een beetje traag maar word langzaam steeds spannender. Geen fan van het einde, daarom maar 2.5 sterren.

Heb m natuurlijk onmiddelijk op 4k UHD aangeschaft. Ziet er schitterend uit. Wat een gruwelijk goede film.

Wat een afschuwelijk belachelijk slechte film. Ik dacht in het begin dat het een komedie was, zo kinderachtig. Ik heb al wat Z-Koreaanse films gezien en deze was absoluut de slechtste, en het bleef maar duren, mijn vrouw is na een uur afgehaakt en eigenlijk had ik dat beter ook gedaan...

Maar het begin was ook zeker bij momenten erg komisch. Wat is daar mis mee?

"Gokseong" is een film van de Zuid-Koreaanse regisseur en schrijver Hong-jin Na, bekend van Hwanghae (Film, 2010) en Chugyeogja (Film, 2008) , wordt nu al beschouwd als een van de geweldige werken in het horrorgenre, die een macaber deel van de oosterse cultuur belichten over legendes, vloeken, boze geesten en mystiek en was een van de hoogtepunten op het filmfestival van Cannes in 2016.

Toevallig begint na de aankomst van een vreemdeling een vreemde ziekte zich te verspreiden in het kleine dorpje Gokseong, wat leidt tot een reeks brute moorden. Wat op het eerste gezicht alleen maar misdaden uit hartstocht lijken te zijn, neemt alleen maar donkerdere contouren aan, aangezien alle sterfgevallen plaatsvinden onder mysterieuze omstandigheden. Verantwoordelijk voor het onderzoek zoekt politieagent Jong-Goo (gespeeld door Do Won Kwak, bekend van Ajeossi (Film, 2010) naar aanwijzingen en verklaringen voor de tragische gebeurtenissen. Wanneer zijn dochter, Hyo-jin (gespeeld door Kim Hwan-hee), de vreemde symptomen van de ziekte krijgt, moet hij tegen de klok vechten om de mysterieuze zaak op te lossen en om haar leven te redden.

Met een spannend verhaal laat "Gokseong" een volksverhaal voorbij komen, dat geassocieerd wordt met oosterse mystiek en ook met het occultisme, gekenmerkt door elementen van mysterie, horror en het bovennatuurlijke, als bewakers, demonen en sjamanen, en de ontvouwing van het plot krijgt het geleidelijk intensere en verontrustende contouren. De technische kwaliteit is een aspect dat opvalt in de film. Het beeld en de soundtrack zorgen voor een meeslepende en b(r)oeiende combinatie als sfeer. Dit wordt uitgedrukt door de constante regen, de modder, de onzekerheid van het kleine dorp, evenals make-up- en bloedbadscenario's, die het mystieke en de griezelige sfeer van de film, waardoor het mysterie wordt vergroot en de aandacht van de kijker wordt vastgehouden.

Het script speelt goed in op de verwachtingen en bouwt sommige personages met een twijfelachtige manier op, zonder hun werkelijke bedoelingen te doorgronden. Een relatief eenvoudig verhaal wordt op een complexe en intrigerende manier gepresenteerd, waarin ogenschijnlijk scènes zonder groot doel ons veel laten zien, waarbij aandacht moet worden besteed aan kleine details, of het nu occulte symbolen zijn of religieuze verwijzingen. In het hele verhaal worden kraaien en geitenkoppen gebruikt, die de dood en het kwade voorteken symboliseren en verwijzen naar het profane en hekserij.

De film weet een sfeer van terreur op te bouwen zonder misbruik te maken van de typische genretrucs. De humoristische momenten worden gebruikt om de aanpak van een onderwerp dat op zichzelf al behoorlijk gespannen is, wat zachter te maken.

Noemenswaardig is hier de geweldige prestatie van Do Won Kwak in de karikaturale rol van de soms angstige, luie en vaak onhandige politieagent, hoewel goedbedoeld.

Met een competente rol van de cast, een efficiënte regie die een sfeer creëert die mysterie, horror en komedie combineert en veel reflectie biedt met een einde dat openstaat voor verschillende interpretaties en ook vanwege zijn originaliteit, is "Gokseong" een van de belangrijkste films binnen de filmgeschiedenis. genre van de afgelopen decennia.

Een film voor de echte liefhebber van het griezelgenre!

Wij waren dusdanig onder de indruk dat de film van ons een waardering krijgt van een fraaie 9!

Dit is een hele fijne film. prachtig geschoten en meer dan twee-en-een-half uur lang. Er zijn nog wel wat horror subgenres waar deze onder zou kunnen vallen. Echo's van toch wel minstens twee klassiekers uit de jaren 70. Leek zelfs even rechtstreeks op de meesterwerk status af te gaan, maar dat is richting het einde net iets te hoog gegrepen nog. Mogelijk moet een rewatch over enkele jaren daar definitief uitsluitsel over geven.

Twee agenten onderzoeken een bizarre, moeilijk te verklaren moord. Sergeant Jong-goo [Kwak Do-won] krijgt nachtmerries over een kannibalistische oudere man en niet lang daarna begint zijn normaal zo lieve dochter [Kim Hwan-hee] zich heel anders te gedragen. Haar moeder gelooft dat er bovennatuurlijke krachten in het spel zijn en roept de hulp in van een Japanse sjamaan [Kim Do-yoon]. Ondertussen richt het onderzoek zich op een Japanse man [Jun Kunimura] die net in de omgeving is gekomen en een mysterieuze, ogenschijnlijk verwarde vrouw [Chun Woo-hee]. Als Hang-jin de zonderlinge en onnodige komische momenten had weggelaten, was dit een perfect bovennatuurlijk mysterie met een flink aantal schokkende en angstaanjagende scènes. Kunimura en Woo-hee zijn indrukwekkend, maar de beste prestatie komt op naam van de 13-jarige Kim Hwan-hee die op griezelig overtuigende wijze verandert van de ideale dochter in een bezeten monster.

Deze Zuid-Koreaanse thriller begint wel goed. Mooie setting, een hoop mysterie en de nodige humor. Zo'n typisch klein dorpje met uitzonderlijke gebeurtenissen, dit keer ergens in Zuid-Korea. Af en toe wordt een tip van de sluier gelicht, maar het duurt te lang. Geen probleem met lange films, maar hierdoor wordt de spanning wat teniet gedaan. Het betert later terug wat, al bleef ik helaas op mijn honger zitten.