- Home
- james_cameron
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
One Life (2011)
Na Deep Blue en Earth wederom een visueel indrukwekkende samenvatting van een BBC-serie, in dit geval Life. Natuurlijk is het weinig meer dan een 'greatest hits' parade van spectaculaire beelden, voorzien van een ander muziekje en een andere verteller, in dit geval Daniel Craig, maar goed, het blijft indrukwekkend. Het inkorten van bepaalde fragmenten komt de snelheid absoluut ten goede en er is gekozen voor een helderen, overzichtelijke opbouw. Al met al zou ik eerder de serie aanraden dan deze film, maar voor mensen die niet zoveel tijd willen investeren en toch een mooie docu willen zien is dit een prima alternatief.
Only God Forgives (2013)
Eerste tegenvaller van regisseur Nicolas Winding Refn. De film is leeg en doet geforceerd aan. Stijl boven inhoud kan best leuk zijn (dat bewijst bijvoorbeeld een film als Spring Breakers), maar hier pakt het verkeerd uit. De personages zijn vaag, de plot weinig meer dan een standaard wraakverhaaltje dat zo weggelopen is uit een Steven Seagal-film. Ryan Gosling is aanwezig, maar ook niet meer dan dat. De fraaie sfeertekening en de mooie production design zijn de enige pluspunten. De David Lynch-achtige droomscenes doen denken aan Refn's eerdere Fear X, waardoor de film toch wel weer enigzins binnen zijn oeuvre lijkt te passen.
Only Living Boy in New York, The (2017)
Aanvankelijk wat stroef en pretentieus drama over de net afgestudeerde Thomas (Callum Turner), wiens comfortabele leven in New York overhoop wordt gegooid wanneer hij ontdekt dat zijn vader (Pierce Brosnan) een affaire heeft met de veel jongere Johanna (Kate Beckinsale, hier erg mooi). Plot en personages rommelen het eerste uur maar een beetje door, tot de puzzelstukjes in elkaar beginnen te vallen en de film zowaar toewerkt naar een sterk en memorabel einde.
Only the Brave (2017)
Hier en daar werd ik een beetje gek van het getoonde hillbilly-milieu en het dik aangezette redneck-taalgebruik, maar over het algemeen is dit een prima gespeeld en meeslepend drama, visueel tot in de puntjes verzorgd. De meer dan degelijke cast kan ook geen kwaad natuurlijk. Ik kende het verhaal achter deze brandweermannen niet, iets dat de impact van het verhaal ten goede komt. Iets te lang en niet alle personages komen even goed uit de verf, maar bij vlagen behoorlijk indrukwekkend.
Onward (2020)
Geslaagde Pixar-film, met de gebruikelijke kunstig uitgebalanceerde mix van avontuur, komedie en emotie. En prachtige animatie niet te vergeten. De stemmen van Tom Holland en Chris Hemsworth passen uitstekend bij de twee hoofdpersonen en de plot ontvouwt zich op onderhoudende wijze, langzaam toewerkend naar een spectaculaire en tegelijkertijd best ontroerende finale. Hier en daar iets te geforceerd qua aktiescenes en flauwe grappen en grollen, maar overwegend erg leuk.
Oost, De (2020)
Alternatieve titel: The East
Na Rabat en Wolf de derde prima film op rij van regisseur Jim Taihuttu, waarbij hij ditmaal bewijst ook om te kunnen gaan met een grote internationale produktie. Vooral op visueel vlak weet hij te indruk te maken; de film ziet er qua camerawerk en production design prachtig uit. Des te teleurstellender is het dan ook dat Taihattu gaandeweg de grip op het controversiële materiaal verliest, resulterend in een bespottelijke Rambo-achtige finale en een einde dat de plank flink misslaat. Zijn vaste akteur Marwan Kenzari, doorgaans betrouwbaar, weet daarnaast niet te overtuigen in een belangrijke bijrol. Jammer, want tot ongeveer een half uur voor het einde is De Oost een meeslepende, intense filmervaring.
Op Handen Gedragen (2003)
Achter de schermen bij de uitvaart van prins Claus. Mooie documentaire, zonder gebruik van voice-over. Vooral de scenes rondom de journaal-uitzendingen zijn erg fraai. Ik heb niets met het koningshuis, maar de beelden zijn hier en daar best wel weer aangrijpend. Gezien als onderdeel van de Michiel van Erp-dvd 'Wij En Ons Koningshuis', waar ook nog de korte documentaires 'De Koningin Komt Eraan' en 'Het Defilé' op staan. Die zijn overigens ook de moeite van het kijken waard.
Open Grave (2013)
Saaie apocalyptische thriller, met een plot dat wanhopig probeert mysterieus te zijn maar eigenlijk voornamelijk vervelend is. De nogal anonieme personages helpen ook niet bepaald. Je blijft kijken omdat je uiteindelijk wel wilt weten hoe alles precies in elkaar steekt, maar de eindstreep halen is best een opgave.
Openbaring, De (2022)
Aanvankelijk best onderhoudend, dit surrealistische drama over de zonderlinge Jacob (Victor Löw) die aan het begin van de corona-uitbraak bij zijn alleenstaande moeder (Leny Breederveld) intrekt. Gaandeweg worden plot en het personage van Jacob helaas steeds minder interessant en gaat de film in de finale een kant op waar ik niet zoveel mee kon. Het spel van Löw is ook lang niet overal even sterk.
Operation Fortune: Ruse de Guerre (2023)
Alternatieve titel: Operation Fortune
Hugh Grant steelt de show in deze verder nogal futloze, dertien-in-een-dozijn aktiekomedie, met vooral onnodig veel tekst en uitleg. De plot is feitelijk totaal niet interessant en omdat er eigenlijk niets op het spel staat ben je als kijker amper betrokken bij de gebeurtenissen. Hier en daar komt de boel kortstondig tot leven, maar nergens ontstijgt dit de middelmaat. Behalve dan wat betreft de volstrekt maffe maar innemende rol van Hugh Grant.
Oppenheimer (2023)
De Love Actually onder de historische drama's, met zoveel bekende koppen in de kleinste rolletjes dat je continu zit te denken "zit die er ook in?". De overdaad aan personages en vooral dialogen zorgt voor een lange zit, temeer omdat vrijwel de hele film zich binnenshuis afspeelt, wat niet bepaald zorgt voor een epische kijkervaring. Episch lang, dat wel. Afgezien hiervan valt er weinig op de film aan te merken. Cillian Murphy is geweldig in de hoofdrol en hij wordt bijgestaan door een magistrale cast, met vooral Robert Downey Jr. imposant in een belangrijke bijrol. Sporadisch aan de taaie kant door de abstracte materie en het continu heen en weer springen in de tijd, maar Nolan heeft er al met al een intelligente, meeslepende en vooral fascinerende film van gemaakt.
Ordinary Man (2005)
Interessante film, goed gespeeld en gefilmd (zeker gezien het miniscule budget). Een paar nare scenes (en wat overbodige details zoals die vage homofiele politiemannen) en een ongeloofwaardige afwikkeling van het verhaal verminderen helaas de impact van het geheel.
Orígenes Secretos (2020)
Alternatieve titel: Secret Origins
Verrassend leuk, deze droogkomische spaanse mengeling van thriller en superheldenfilm. De plot zit vernuftig in elkaar en barst uit zijn voegen van de grappige verwijzingen naar allerlei comic books en films, maar het zijn vooral de sympathieke en slim uitgewerkte personages die dit de moeite waard maken. Alles zit net even wat anders in elkaar dan je aanvankelijk denkt en herhaaldelijk wordt je als kijker op het verkeerde been gezet. Erg geinig.
Orion and the Dark (2024)
Alternatieve titel: Orion en het Donker
Aanvankelijk best leuk, deze door Charlie Kaufman geschreven animatiefilm, maar al snel verliezen plot en personages momentum en is het doorbijten. De stemmencast kan er mee door maar is niet bijzonder; de animatie is beneden peil. Leukste detail zijn de documentaire-fragmenten voorzien van de hilarische voice-over van Werner Herzog, maar die momenten duren helaas veel te kort.
Oslo, 31. August (2011)
Alternatieve titel: Oslo, August 31st
Taai onderwerp voor een film, deze dag uit het leven van een ex-verslaafde die zijn vroegere vrienden gaat opzoeken in Oslo. Gelukkig levert het geen zwaarmoedige film op. Dit is vooral te danken aan de uitstekende hoofdrol van Anders Danielsen Lie, die zijn personage humor en een gevoel van melancholie meegeeft. Regisseur Joachim Trier brengt alles op subtiele en overtuigende wijze in beeld. Vooral het gebruik van geluid (of het ontbreken daarvan) is zeer bijzonder.
Other Boleyn Girl, The (2008)
Ik vond de film wat aan de saaie kant, vooral in het eerste uur, waar het verhaal nog weinig om het lijf heeft en de intriges veel weg hebben van een soap-opera. Halverwege krijgt de film een meer dramatische lading en wordt alles wat interessanter, maar echt boeiend is de film helaas nergens. Bana is bovendien behoorlijk miscast als de koning. Portman en Johansson doen het wel vrij goed, al is het akteerwerk van Portman soms iets te dik aangezet. De beste rol is voor slechterik David Morrissey, die een heerlijk fout heerschap neerzet. Zorgvuldig in elkaar gezet, met overtuigende art direction en mooie muziek, maar het eindresultaat is middelmatig. Misschien leuk als eerste onderdeel van een filmmarathon, gevolgd door Elizabeth en The Golden Age.
Other Guys, The (2010)
Begint erg grappig, maar naarmate de film vordert wordt het materiaal steeds meer standaard en voorspelbaar. De bizarre dialogen en de maffe rol van Ferrell tillen het geheel net boven de middelmaat uit. Wahlberg is oké als zijn partner, maar ik heb hem wel eens beter zien spelen. Spectaculaire aktiescenes en een degelijke supporting cast zorgen dat de aandacht erbij blijft. Had meer ingezeten, dat wel.
Other Shore, The (2013)
Alternatieve titel: The Other Shore: The Diana Nyad Story
Fascinerende, intieme documentaire over Diana Nyad, de Amerikaanse zwemster die in 2013 op 64-jarige leeftijd de eerste persoon ooit werd die van Cuba naar Florida zwom zonder de bescherming van een haaienkooi en zonder het gebruik van vinnen. Nyad is een charismatisch brok energie die haast onmenselijke eisen stelt aan zichzelf, daarbij gedreven door jeugdtrauma's, waar ze hier openlijk over spreekt. De epische krachttoer die zij uiteindelijk levert wordt helaas nogal afgeraffeld aan het einde van de documentaire. Tot die tijd is dit een eersteklas portret van een uniek talent.
Other Side of the Door, The (2016)
Jammer van de fantasieloze uitwerking van de plot, vooral in de tweede helft van de film, want het concept is sterk, de sfeer verontrustend en de schrikeffecten overwegend effectief. Door het verhaal te situeren in India krijgen de gebeurtenissen direct een mystieke lading mee, iets dat de film zeker ten goede komt. Helaas strompelt de film na een sterk begin maar een beetje voort, om tegen het vlakke einde vrijwel alle kracht te verliezen. Hier had duidelijk meer ingezeten.
OtherLife (2017)
Alleraardigste australische thriller over de gevaren van virtual reality, een soort low budget variant op Inception. Die kwaliteit heeft de film niet, maar het spannende script bevat veel interessante details en invalshoeken. Visueel is het daarnaast allemaal heel netjes verzorgd en zowel plot als cast kunnen er mee door.
Otto Montagne, Le (2022)
Alternatieve titel: The Eight Mountains
Traag maar onderhoudend en aangrijpend drama over de levenslange vriendschap tussen een jongen uit de stad en een leeftijdsgenoot die opgroeit in de italiaanse Alpen. De film weet goedkoop sentiment vakkundig te vermijden en regisseur Felix van Groeningen kiest wijselijk voor een subtiele en observerende aanpak. Je moet er wel even inkomen, maar eenmaal in de flow van het verhaal heb je wel wat. Mooi gespeeld en prachtig in beeld gebracht, waarbij maximaal gebruik wordt gemaakt van het indrukwekkende berglandschap.
Ouija (2014)
Karig horrorwerkje, niet slecht maar wel erg middelmatig. De film profiteert van de leuke Olivia Cooke in de hoofdrol, maar wordt ontsierd door anonieme personages en een wel heel erg voorspelbaar script. Hier en daar een paar enge momenten en aardige special effects, maar dit is absoluut dertien-in-een-dozijn. Gevolgd door Ouija: Origin Of Evil van regisseur Mike Flanagan, dat op ieder vlak superieur is.
Ouija: Origin of Evil (2016)
Alternatieve titel: Ouija 2
Het eerste deel niet gezien, maar dat is voor deze inventieve prequel geen gemis. Regisseur Mike Flanagan begint binnen het horrorgenre één van de meer betrouwbare regisseurs te worden en hij stelt ook ditmaal niet teleur. De film is visueel netjes verzorgd (let op de repeterende ouderwetse cigarette burns in de rechterbovenhoek!), heeft een lekker bizar plot en is bij vlagen behoorlijk spannend en creepy. De cast kan er tevens goed mee door. Nee, hier is weinig mis mee.
Our Brand Is Crisis (2015)
Vlakke en nogal saaie politieke satire, met Sandra Bullock als een door de wol geverfde adviseur die wordt gevraagd een weinig populaire boliviaanse presidentskandidaat aan de macht te helpen. De plot steekt erg voorspelbaar in elkaar en het script grijpt er eigenlijk continu net naast. De toch niet verkeerde cast kan uiteindelijk weinig met het karige materiaal en er valt bijzonder weinig te lachen.
Our Idiot Brother (2011)
Bescheiden maar sympathieke en doorlopend onderkoeld grappige komedie, met Rudd in een leuke hoofdrol. De actrices om hem heen tillen de film echter boven de middelmaat uit; Banks, Deschanel en Mortimer zijn alledrie goed op dreef. De film biedt uiteindelijk qua plot iets te weinig verrassingen en originaliteit, maar charme en een lekkere laidback sfeer is er in overvloed.
Ours, L' (1988)
Alternatieve titel: The Bear
Prachtige beelden in een simpel maar doeltreffend verhaaltje. Soms wat knullig in elkaar gezet (een beer die een bad trip heeft?!), maar overwegend meeslepend en aandoenlijk.
Out of Africa (1985)
Vaak voor gewaarschuwd en heel lang tegen aan gehikt, maar wat blijkt: de film is lang zo slecht nog niet. Met ruim 2 1/2 uur is de boel aan de lang(dradige) kant en de dik aangezette score had wel een tikkeltje minder overheersend mogen zijn, maar de prettig voortkabbelende plot en de sympathieke personages maken veel goed. Redford speelt weer eens de zoveelste versie van zichzelf, maar Meryl Streep is hier uitstekend. Het duurt even voor de boel op gang komt, maar dan valt er genoeg te genieten, niet in de laatste plaats door de prachtige natuuropnamen.
Out of the Furnace (2013)
Nogal standaard plot, maar wat een sfeer en wat een fijn akteerwerk. Christian Bale is uitstekend in de hoofdrol en hij ziet zich omringt door een eersteklas cast, waarin vooral Casey Affleck en Woody Harrelson positief opvallen. Het eerste uur is bijzonder boeiend en meeslepend; jammer dat de film naar het einde toe steeds dunner wordt qua plot en een beetje verwordt tot een nogal standaard uitgewerkt wraakverhaaltje. Echter, zoals gezegd is alles zo sfeervol in beeld gebracht en wordt er zo goed gespeeld dat je dit graag op de koop toeneemt. Na Crazy Heart weer een prima film van regisseur Scott Cooper.
Outcast (2010)
Het verhaaltje van deze horrorfilm is vrij standaard, maar de uitwerking van het gegeven is opmerkelijk te noemen. Door het verhaal te situeren in een ghetto-achtige achterstandswijk wordt er een naargeestige wending aan het geheel gegeven, resulterend in een sfeervolle en bij vlagen intense kijkervaring. Visueel ziet alles er bijzonder fraai uit, waarbij maximaal effect wordt behaald uit de treurige maar imposante decors van flatgebouwen en braakliggende industrieterreinen. De toevoeging van allerlei bizarre details aan de plot werkt ook goed. Tegen het einde wordt een en ander helaas toch wat voorspelbaar en traditioneel, maar al met zeker geen verkeerde film.
Outfit, The (2022)
Spannende en qua plot vernuftig in elkaar stekende thriller, met een geweldige onderkoelde rol van Mark Rylance als kleermaker die in het Chicago van de jaren '50 noodgedwongen zaken doet met gangsters. De beperkte setting en de nogal toneelmatige aanpak zorgen niet bepaald voor visueel spektakel, maar personages en plot zijn levendig genoeg om dit op te kunnen vangen.