On the Waterfront (1954)

Voor een film uit 1954 komt dit nog best goed binnen. Ik kan me recentere films herinneren die veel meer mank gingen op ouderdom. Het tijdsbeeld is sowieso boeiend en misschien wel het beste dat de film te bieden heeft. Zo is de rol van de kerk natuurlijk echt niet van deze tijd. Verder gaat On The Waterfront er best rechtlijnig en voorspelbaar aan toe. Van spitvondige plotwendingen moet de film het in ieder geval niet hebben. Voor mij is het gewoon een lekker tripje terug in de tijd.

Misdaad/drama En romantiek zijn ze nog vergeten te vermelden...

De criminele karakters spelen hier grandioos!..

De aanleiding om deze film eens te gaan zien was een recente uitvoering van de filmmuziek, waar ik erg van onder de indruk was. In de eerdere reacties lees ik meer negatieve dan positieve geluiden over de score van Bernstein en naar verluidt was hijzelf ook ontevreden over het gebruik van zijn muziek. Ik vond ook dat die in de concertzaal beter tot z'n recht kwam dan op de geluidsband van deze film, maar uiteindelijk heb ik van zowel concert als film erg genoten. Mooie compositie, sterke film. 3,5*

De opkomst van method acting is merkbaar aan het binnensmonds praten en aan de amerikanismen ("coulda" i.p.v. "could have") en grammaticale fouten ("good" i.p.v. "well"). De acteurs zijn erg lichamelijk, zowel in de intieme als in de vechtscènes. Karl Malden is erg kloek voor een priester. Ze improviseren, vooral in de taxiscène en wanneer Brando met die handschoen van Eva Marie Saint speelt. Het woord pigeon wordt in letterlijke en figuurlijke zin gebruikt. Naast stool pigeon passeren nog andere synoniemen voor klikspaan de revue: canary, rat en cheese eater. Haviken zien de duiven als hun prooi.

De personages hebben een verleden: hij als bokser, zij op de nonnenschool. Hun remmingen en frustraties worden hierdoor bepaald. Ze worden met dilemma's geconfronteerd: geweten tegenover carrière, wraak tegenover liefde.

Er is grotendeels op locatie geschoten, wat een grauwe sfeer creëert. De dokken zijn een ruwe en ongezonde omgeving. Je ziet het opwaaiende stof, sigarettenrook, stoom en de adem in de koude lucht. Beklemmend is dat je de acteurs doorheen het gaas van een volière te zien krijgt of door een hek of een kier. Zelfs Brando's jasje in de eerste helft heeft een traliemotief. Het litteken op z'n wenkbrauw is goed gedaan. Kort voor het einde geeft een subjectief camerastandpunt z'n waggelen weer.

Het is een indrukwekkend drama met sociale en psychologische elementen. Het enige minpunt is het al te optimistische einde, wanneer opeens alle dokwerkers partij kiezen voor de geslagen hond. De slotwoorden van Lee J. Cobb, "I'll be back", zouden later gestolen worden. De muziek van Bernstein klinkt robuust en antiromantisch door de dominantie van koperblazers en pauken.

Goede film voor zijn tijd, maar de film is merkbaar gedateerd als het gaat om de romantiek en liefde; Terry weet het hart van Edie te veroveren, ondanks dat hij medeplichtig is aan de dood van haar broer en dat voor haar verzwijgt. Wanneer hij later alsnog toegeeft dat hij medeplichtig is, is ze aanvankelijk overstuur en boos, maar smelt ze later alsnog wanneer hij haar voordeur intrapt en hardhandig beetpakt en kust. Want, zo weten filmkijkers, dan smelten vrouwen en raken ze overmand door de liefde. Die Hollywoodse filmromantiek is in het licht van #metoo nogal zuur om te zien.

Echter draait de film vooral om de havens van NY, waar de mobster Johnny Friendly de scepter zwaait en er een omerta geldt. Dat is een stuk boeiender en beter uitgewerkt, en ook de reden dat de film toch een relatief hoog cijfer van mij krijgt. Het acteerwerk van de jonge Brando en de oudere Lee J. Cobb zijn uitstekend en houden de film hoog.

Tijd voor een herziening van deze film. Een film die vooral bekend is vanwege het verhaal en natuurlijk de acteerprestatie van Marlon Brando. Dat verhaal staat nog altijd recht, maar ik heb Brando al beter weten spelen. Waarmee ik geen afbreuk wil doen aan zijn rol hier. Voor die tijd was de mee realistische aanpak zeker vooruitstrevend. Maar hij heeft nog meer charisma in bvb A Street Car Named Desire. 3 jaar voor deze film. Voor mij had hij had hij daar zijn Oscar mogen winnen.

De focus door de critic ligt zo hard op Brando en het verhaal dat soms wel vergeten wordt dat visueel dit niet altijd zo goed is, de muziek nogal fout en het geheel toch wat verouderd. Het is nog altijd een goeie film, daar niet van. Liefhebbers van het oude Hollywood zullen hier best van genieten. Maar het heeft de tand des tijds niet heel doorstaan.

Een film wat geroemd wordt om diverse (niet inhoudelijke) redenen. Dat maakt me altijd een beetje huiverig over wat ik kan verwachten, met name omdat ik juist vooral naar de inhoud kijk. Op dat gebied liet de film me niet in de steek, al had ik op (veel) meer gehoopt. De (acteer)kwaliteit is er zeker, het plot is interessant, maar niet meer dan dat, en de tijd wordt uitstekend benut, zodanig zelfs dat het na de 'ontknoping' nog doorgaat.

Alleen is het voor mijn smaak veel te uitgesproken, te oppervlakkig, er wordt niets aan interpretatie overgelaten, zelfs emoties niet, waardoor ik steeds op zekere afstand als toeschouwer naar de film bleef kijken. Het lukt niet om met de personages mee te leven. Het verhaal, de actie, en de emoties van de personages zijn overduidelijk, maar komen niet door het scherm. De film is heel rechtlijnig waarbij je zo door de personages heen kijkt, nergens weten ze te verrassen, nergens hoef je na te denken. Kleine 3,5*.

Wat een goeie film zeg! Wist eigenlijk niet wat ik ervan moest verwachten. Maar dit is echt zon film waar je wel heel even in moet komen maar als je er eenmaal in zit blijft ie zo boeiend. Geen onzinnige scenes waar veel klassiekers wel mee te maken hebben, gewoon rechttoe-rechtaan. Het geluid is erg passend zeker met dat lekkere tromgeroffel. Het einde is gewoon erg goed waarin je je helemaal mee kunt leven. Het acteren is prima alhoewel hoofdpersonage misschien nog beter had kunnen zijn maar in ieder geval voor mij goed genoeg. En dit allemaal van een film begin jaren 50.

5 sterren van mijn zijde!

Film die er na 65 jaar nog steeds staat (Zag hem ondertussen al 3 à 4 keer).

Indrukwekkend sociaal drama met schreinende toestanden waarbij instanties die voor de belangen van de arbeiders moeten instaan, deze uitbuiten, onder druk zetten en hun eigen macht tot in het misdadige toe misbruiken.

Een aaneenschakeling van sterke scènes, sommige soms vertederend binnen het ruwe van de film en waarbij ik zeker de eenvoudige dialogen tussen Brando en de debuterende Eva Marie Saint onthou en bovenal de onthutsende scène in de taxi met de twee broers.

Een sterk verhaal binnen een cinematografisch knap geheel.

Er wordt door de ganse cast echt overtuigend geacteerd maar van Marlon Brando kunnen wel stellen dat, ondanks dat de man vele schitterende vertolkingen bracht, deze "On the Waterfront zeker op zijn visitekaartje mocht.

Dat je metoo hierbij betrekt lijkt me totaal niet relevant , dit scenario is bovendien helemaal niet zo vergezocht als je denkt als je wat meer zou begrijpen van menselijk gedrag en in dit geval de context van het hele verhaal eromheen .

Film was voor mij verder af en toe wat lastig te volgen omdat de ondertiteling ontbrak en sommige dialogen niet altijd even goed te volgen waren .
Ondanks dat is het algemene verhaal wel duidelijk .

“Conscience... that stuff can drive you nuts!”

Wat een weergaloze acteerprestatie van Marlon Brando. Het is een moeilijke rol, want Brando moet als Terry loyaliteit, twijfel, naïviteit, kracht, verliefdheid en uiteindelijk idealisme en het opkomen voor het goede combineren, en hij doet dat op een realistische en oprechte manier. De omslag van Terry komt natuurlijk en realistisch over, en dat is uiteindelijk zeer belangrijk voor het slagen van On The Waterfront. Saint, Cobb en Malden hebben ook sterke rollen, en de troosteloze en beklemmende sfeer die Elia Kazan weet te creëren is fantastisch gedaan.

De (zeer betaalbare) Blu-ray is momenteel porto-vrij bij Amazon.nl.

Matig.

Ik had vooraf nog nooit van deze film gehoord, en kwam er toen achter dat het op één van mijn kijklijsten stond omdat het 1 van de beste films moest voorstellen. Nu ben ik al geen fan van dit soort films, maar ik vind dit niet echt tot 1 van de beste films behoren.

Vooral de eerste helft van deze film is niet doorheen te komen, ik vond het allemaal zeer vermoeiend. Steeds weer een nieuw saai personage en een verhaal dat wat mij betreft totaal niet op gang kwam. Het is pas laat op de film, zeg maar vanaf de 75ste minuut, dat het echt zijn niveau begint te ontstijgen maar dan is het al te laat.

Brando doet het dan wel weer goed, en dit is ook de eerste jongere rol die ik van hem zie. Ik ken hem vooral van zijn meer iconische, maar latere rollen. Hier doet hij het ook erg aardig en zet wat mij betreft een goed en boeiend personage neer. Hij is daarmee direct weer de enige want de rest vond ik maar saai.

Visueel is er niet al te veel te beleven behalve een aardig gedecoreerde haven en prima belichting. Een soort rampenfilm die de poster aangeeft ga je echt niet krijgen, maar ik vond wat je nu te zien kreeg wel prima. Camerawerk vond ik dan wat minder, iets te statisch en klassiek. Verhaal zelf zal wel wat om het lijf hebben, maar echt boeiend vond ik het pas na een hele lange tijd.

Het probleem dat ik met deze film heb is dat ik er nergens voeling mee krijg. De personages wekken totaal geen sympathie op bij mij en het zal me worst wezen wat er met ze gebeurd. Ook de acties of beslissingen van de personages laten me koud. Het wil gewoon nergens echt aanslaan.

Het laatste half uurtje is dan wel weer boeiend wanneer het verhaal ook wat vaart krijgt en naar een prima finale toewerkt die dan wel weer wat voeling heeft. De personages lijken ook echt tot leven te komen terwijl ze daarvoor wel halfdood leken te zijn. Verder vind ik de romantiek nogal geforceerd erbij gehaald maar ik denk dat dat iets van die tijd is. Wat mij betreft vooral een remmer voor het tempo.

Matig wat mij betreft, maar ik denk dat ik gewoon te laat geboren ben om hier de volle meerwaarde van in te zien. Boeiend laatste half uur, vermoeiende eerste 70 minuten met een paar kleine uitschieters. Brando doet het erg goed, maar voor de rest beken ik weinig dat me echt aansprak.

Degelijke misdaadfilm waarbij de maffia de lakens uitdeelt in de haven door ook de vakbond te controleren. De werknemers kunnen niets anders dan alles te ondergaan om te vermijden dat ze werkloos worden of in het slechtste geval te worden geïntimideerd met in sommige gevallen de dood tot gevolg.

Ondanks alles werd ik toch niet zo begeesterd door de film dan aanvankelijk gedacht. Marlon Brando daarentegen brengt de film naar een hoger niveau. Mooie charismatische rol! Mede met het uitgangspunt van de film de troeven van On the waterfront. Een klassieker zie ik er niet in, maar voor de rest wel zeer degelijk zonder meer.

Een titel die ik speciaal voor mijn vakantie aangeschaft heb en waar ik eens goed voor wilde gaan zitten. Wat te verwachten wist ik niet helemaal vanwege bepaalde kritieken. Zou dit een oubollige film worden? Zou dit iets voor mij zijn? En de antwoorden zijn duidelijk, neen, verre van oubollige maar fraai binnen het tijdsbeeld, en ja, dit valt wel in de smaak.

Veel introductie komt er niet aan te pas, we weten binnen minuten wat de rol van Terry is, zijn knaagende gemoed en zijn betrekking tot Johnny Friendley. De film vervolgt zich daarna met Terry die steeds meer tussen twee vuren inkomt te staan, de geestelijke nood met betrekking tot Edie, en de compromisloze Friendley die alleen aan zijn macht denkt. De kerk speelt tevens een grote rol in de gedaante van Father Barry, iets dat voor sommige kijkers gedateerd aanvoelt, maar ik zelf perfect in het tijdsbeeld vind passen.

Brando is uitstekend en uiteraard niet raar dat hij een Oscar kreeg. De rol van Terry in het geheel is toch best lastig te noemen en hij zet deze tragische antiheld, die last van zijn geweten krijgt en een romantische en idealistische kant aan hem zelf ontdekt, meer dan goed neer. Kruimige baantjes, bekend als snitch en handlanger, 'verkocht' als bokser door zijn broer voordat hij naam kon maken. Je zou toch zeggen dat het Terry wel eens mee mag zitten. De soundtrack van Bernstein is heerlijk, Eve Marie Saint een plezier voor het oog, er zijn een aantal scènes met een fijne opbouw, en de hardheid van die tijd, met een schimmige vakbond en dergelijke praktijken, is erg stijlvol gebracht in het zwart wit.

On The Waterfront, ook wel bekend als De Wrede Haven, is met recht een fraaie klassieker die met een bepaalde tragiek geladen is. Het leven destijds was hard, en nietsontziend als het niet meezat. Een van de weinige minpunten zijn de traag aanvoelende scènes rond de liefde tussen Eve en Terry, maar verder is deze film een waardevolle toevoeging van mijn collectie.