Meningen
Hier kun je zien welke berichten Flavio als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Sacco e Vanzetti (1971)
Verrassend sterke film over twee Italiaanse anarchisten die ter dood werden veroordeeld. De VS waren in de 20e eeuw extreem paranoïde over het Rode Gevaar, wat zich uitte in McCarthy's bekende heksenjacht, maar al veel eerder had je de Palmer Raids, waarbij Europese immigranten met linkse sympathieën werden gearresteerd en gedeporteerd. Een schokkend relaas over hoe de veroordeling van de twee onschuldige mannen tot stand kwam, waarbij de rechter en aanklager steeds schaamtelozer hun moordlust botvieren. Daar waar Vanzetti strijdt om zijn onschuld te bewijzen geeft Sacco het al snel op, wetende dat hij van het systeem niet kan winnen.
Goed geacteerd door met name Volanté en O'Shea als zijn advocaat, maar ook de acteurs uit het tegenkamp zijn goed- ze halen het bloed onder je nagels vandaan en het onrecht is schrijnend. Ik vond de combi Morricone en Baez wonderwel passen, het liedje Here's To You, dat ik al wel kende, heeft door die herhaling iets bezwerends.
Safety Last! (1923)
Alternatieve titel: Hooger Op
Leuke film met Harold Lloyd, pas de eerste die ik van hem zag.
Zoals in wel meer slapstick-films is een verder niet bijster interessante romance de kapstok waaraan het verhaal wordt opgehangen. Het onverwachte bezoek van zijn geliefde brengt "the boy" (Lloyd was al tegen de 30, maar soit) in een lastig parket wat tot grappige situaties in het warenhuis leidt. De grappen volgen elkaar snel op en het tempo ligt hoog, tot aan de klim wordt begonnen, die vrijwel in real time wordt getoond. Dat sleepte soms een beetje, maar er kwam steeds op tijd wel weer een geslaagde grap.
Saikaku Ichidai Onna (1952)
Alternatieve titel: The Life of Oharu
Bij een film die meerdere decennia beslaat kiezen regisseurs er doorgaans voor om een jonge actrice te casten en die ouder te schminken. Mizoguchi doet het hier andersom: de actrice die Oharu speelt, Kinyo Tanaka, is al ruim de 40 gepasseerd, en dat is haar ook aan te zien. Het begin van de film, bijvoorbeeld als tientallen meisjes worden afgewezen en zij uiteindelijk wordt gekozen als jonge blom die de troonopvolger moet baren, is om die reden niet erg geloofwaardig.
Het eerste deel kampt niet alleen met de te oude hoofdrolspeelster, het was ook te fragmentarisch als Oharu van de ene op de andere plek belandt, als gewilde prostituee, kortstondig getrouwde vrouw, verschoppeling op de vlucht, en dat allemaal in een tijdsbestek van een slordige 20 minuten. Daarna wordt het tempo rustiger en Tanaka groeit ook in haar rol als haar personage ouder wordt, en het laatste half uur vond ik met name erg goed. Muziek viel me ook positief op, en uiteindelijk kom ik wel op een ruime voldoende uit, maar ik zie er geen meesterwerk in.
Salaam Cinema (1995)
Alternatieve titel: سلام سينم
Bijzonder, confronterend docudrama waarbij Makhmalbaf van een open auditie meteen ook een film maakt. Het begint met een rumoerige bijeenkomst, die nog voor enig gevaar zorgt als mensen onder de voet dreigen te worden gelopen. Acteurs in spe wordt vervolgens gevraagd om op bevel in huilen uit te barsten, en om de druk wat op te voeren schroomt de regisseur niet af te tellen en zuigende vragen te stellen. Het is een bloedserieus spel van afwijzing en toenadering, mensen benen teleurgesteld weg, waarna ze weer voor de camera gehaald worden. Het is soms een beetje te veel en ik had ook best te doen met sommigen, tot het besef neerdaalt dat iedereen die in deze film verschijnt uiteindelijk zijn droom werkelijkheid heeft zien worden. De film lijkt overigens volledig te zijn geïmproviseerd, maar dat kan natuurlijk ook bij het spel horen.
Makhmalbaf kreeg nogal wat kritiek op zijn rol als meedogenloze regisseur, maar ook hij speelde een rol, en een van zijn vragen was of mensen acteur wilden zijn, of humaan. De twee meisjes in de laatste akte gaan tegen deze valse tegenstelling in, maar het is interessant hoe zijn in de rol van regisseur dezelfde tactieken toepassen waar ze zelf eerder nog slachtoffer van waren.
Er is weinig info te vinden over wat er verder met de acteurs uit de film gebeurde, maar de man met de boeventronie kreeg een rol als politieagent in Nun va Goldoon (1996), dat vind ik een grappig detail gezien de discussie die hij heeft met Makhmalbaf in deze film, en het meisje dat Iran wilde ontvluchten om bij haar vriendje te zijn kreeg de hoofdrol in Gabbeh (1996) .
Salaire de la Peur, Le (1953)
Alternatieve titel: The Wages of Fear
Fascinerende film, waarin een zootje gestrande Europeanen vast zitten in een gat in Honduras en proberen daar weg te komen. Als die kans zich aanbiedt slaat het lamlendige sfeertje om en krijg je een spannende tocht voorgeschoteld, met veel memorabele scenes.
Mooiste scene vond ik de subtiele manier waarop de ontploffing van de eerste vrachtwagen werd getoond- de sigaret die wegwaait.
Wel vraag ik me af wat 2000 US$ toen waard was,dat ze er een ticket van konden kopen snap ik, maar iemand had het zelfs over een huis kopen.
Helaas door omstandigheden de film in 3 delen gezien, waardoor de opbouw niet goed uit de verf komt. Bij herziening zal er nog wel wat bijkomen.
Salauds, Les (2013)
Alternatieve titel: Bastards
Duistere film, af en toe wat verwarrend en erg pessimistisch, niemand komt er best van af (die gele fiets die gevonden werd in een flash forward (?) doet vrezen dat het ook met Joseph niet goed afloopt), maar ik lees dat een aantal mensen vonden dat de actrices erg op elkaar leken? Dat vond ik totaal niet, OK ze hadden alledrie bruin haar. Maar kan me geen enkele scene herinneren dat ik even twijfelde naar welke van de 3 actrices ik nou aan het kijken was- al was het alleen maar om de context van de scene.
Goed passende sinistere soundtrack van the Tindersticks, met geweldig nummer op het eind als die naargeestige homevideo wordt afgespeeld, die zoals al eerder opgemerkt niet echt nodig was.
Salò o Le 120 Giornate di Sodoma (1975)
Alternatieve titel: Salò, or the 120 Days of Sodom
Pasolini maakt zijn faam wel waar als omstreden filmmaker- ik kan niet zeggen dat ik fan van hem ben na drie films, maar hij is wel iemand met een zeer eigen stem. Intrigerend is Salo zeker, maar vooral wanstaltig en uitermate cynisch, en ik had soms moeite naar het scherm te blijven kijken. De fascinatie voor uitwerpselen en het gedwongen consumeren daarvan aan een tafel die feestelijk was gedekt, het was zowel walgelijk als absurd. Hoewel ik het wat overdreven vind dat sommige critici zoals Ebert deze film niet durfden aan te zien, is het niet verrassend dat een notoire smeerpijp als John Waters dit tot een van zijn favoriete films rekent.
Maar is het, los van de stront en verkrachtingen, ook een goede film? Ik vond het contrast tussen het plechtige en smerige, de hoge cultuur en de subversieve handelingen, wel interessant. Dat geldt ook voor het in rituelen gevormde geweld en misbruik, waarbij ze eerst hun eigen dochters aan elkaar uithuwelijken, die ook allerminst gespaard worden, en dan op zoek gaan naar zowel bewakers als slachtoffers. Binnen de muren van het slot golden nieuwe wetten, waar iedereen zich min of meer aan aanpaste. Slechts een enkeling kwam in opstand of probeerde te ontsnappen, de rest deed wat hun werd opgedragen, of verviel in totale passiviteit. Daarin herken ik talloze experimenten wat groepsdruk bijvoorbeeld met iemand kan doen, maar uiteraard ook de vernietigingskampen.
De acteurs waren erg overtuigend in hun ongeremde wreedheid, ik kon met name de President niet uitstaan met zijn glimmende kraaloogjes en smerige grijns. Wel bijzonder om te lezen in de IMDb-trivia dat de acteurs geen idee hadden dat het zo'n schokkende film zou worden, en dat de sfeer op de set juist zeer joviaal was.
Salt of the Earth, The (2014)
Alternatieve titel: Le Sel de la Terre
Het mooist aan de documentaire zijn de indrukwekkende foto´s, die soms wel schilderijen lijken. Met name de massa-foto´s in de goudmijn zijn prachtig, en de foto´s van stervende en overleden mensen in Afrika gruwelijk. Maar hoe mooi of sprekend de foto´s ook zijn, een documentaire is toch vooral bewegend beeld en daar vond ik de film wat minder in uitblinken. Het leven van Salgado is natuurlijk zeer interessant, maar moeilijke vragen werden hem niet echt gesteld. Het is het portret van een fan, een bewonderaar, en dan krijg je al snel een kritiekloze film. Wat hem dreef was zijn liefde voor mensen, maar zijn eigen gezin kwam er bekaaid van af.
Saltburn (2023)
Na het sterke Promising Young Woman opnieuw een bijtende satire van Emerald Fennell, fijne regisseur wel. Leuk geacteerd door Keoghan en Pike, maar alle acteurs komen wel uit de verf (al is de bijrol van Mulligan wel heel mager). Mooi stijlvol gefilmd en prima soundtrack, al ben ik niet zo enthousiast over het slotnummer, dat vond ik vroeger ook al een saai liedje.
Wel jammer dat er een veel te uitleggerig einde aan is gebreid, waarin Oliver zijn hele snode plan tot in detail uitlegt- dat was onnodig. Een beetje meer vertrouwen in het publiek volgende keer s.v.p.
Samaria (2004)
Alternatieve titel: Samaritan Girl
Prima Ki-duk Kim weer, ik heb nog geen slechte film van de man gezien. Samaria is een vrij wonderlijk verhaal met een sterke religieuze (katholieke) ondertoon: dat blijkt al uit de titel en poster, maar ook de devote glimlach van de jonge prostituee Jae-yeong, de anekdotes van de vader over wonderen en de nodige symboliek wijzen die kant op.
Jae-yeong begint als een soort Maria Magdalena maar is uiteindelijk -na haar zelfopoffering- eerder een Christus figuur. Na haar dood laat Yeo-jin haar aanvankelijke weerzin varen en treedt in haar voetsporen om "goed te doen"- wat in haar naïviteit betekent alle klanten van Jae-yeong weer af te gaan en terug te betalen. De vader is daarentegen een soort wraakengel, die steeds verder gaat met het beschermen van zijn dochter. Natuurlijk is het niet realistisch dat hij zijn dochter haar gang laat gaan maar ook bij hem is er sprake van een vorm van boetedoening: zijn vrouw is overleden, hij is verantwoordelijk voor de opvoeding van zijn dochter en heeft kennelijk gefaald.
Niet Kim's beste film, hij geeft zoals wel vaker symboliek voorrang op realisme maar drijft dat hier te ver door imho, waardoor de acties van de protagonisten de hele film door onlogisch aanvoelen. Neem de laatste scène: een mooi beeld natuurlijk de haperende en uiteindelijk vastzittende auto bestuurd door de rijbewijsloze Yeo-jin, maar geen vader zou zijn dochter op die manier achterlaten. De soundtrack is best mooi maar inwisselbaar met talloze andere Aziatische films.
De schaamte en de ontering bij de vader is te groot en hij besluit haar achter te laten.
Ik dacht dat hij zijn vrienden bij de politie belde om zich te laten arresteren? Maar ik kan het fout hebben, het is niet echt duidelijk.
Samson and Delilah (1949)
Best vermakelijk maar je moet het niet te serieus nemen, wat nochtans wel de bedoeling van de makers lijkt. Het verhaal is minder episch dan andere DeMille-films en dat ligt voor een deel aan de hoofdrolspeler. Victor Mature's Samson is vooral een dommekracht en allesbehalve een leider, hij maakt een wat onnozele indruk. Hedy Lamarr geeft wel goed gestalte aan Delilah en was zeker een prachtige vrouw. Ze was met haar 35 lentes niet meer piepjong hier trouwens. Angela Lansbury speelt ook nog even mee, maar ik zie in haar, jong of oud, toch altijd de kranige dame uit Murder, She Wrote.
De dialogen zijn houterig en zullen wellicht semi-letterlijke Bijbelcitaten zijn, het maakte in elk geval een allesbehalve natuurlijke indruk. Alleen George Sanders weet zijn teksten geloofwaardig te brengen, maar die speelt dan ook een koning- die kan zich dat soort tegeltjeswijsheden veroorloven. De scènes waarin Samson zijn kracht bewijst zijn het leukst, het gevecht op zijn bruiloft voorop. De worsteling met de leeuw is overduidelijk gedaan met een stuntman, daar valt iets voor te zeggen vanuit het perspectief van Mature, ook al schijnt de leeuw tandeloos te zijn geweest.
San Michele Aveva un Gallo (1972)
Alternatieve titel: St. Michael Had a Rooster
De hoofdfiguur is zo’ n typische Russische romanheld, van goede komaf, in de literatuur vaak wat jonger en ziekelijk, verongelijkt dromend van heroïek, zichzelf ontroerend bij het idee van zijn heldendood. De scène dat Giulio uit de doeken doet hoe hij herdacht wil worden is van een publieke navelstaarderij die je alleen op social media nog tegenkomt. Het past allemaal ook wel in het beeld dat ik heb van het vroege socialisme, toen men met wat kameraden van de studie op pad ging om wat landwerkers te verlichten, in deze film al plaatsmakend voor de arbeiders, goedschiks dan wel kwaadschiks. Met enig genoegen wordt de held van dit verhaal genadeloos gefileerd, tot de laatste snik belachelijk gemaakt. Het levert een bijzondere film waarin op zich niet veel gebeurt, en die met name in de tweede akte veel wegheeft van toneel, maar die mede dankzij het aanstekelijke spel van Brogi (en de genadige speelduur) niet verveelt.
Sands of Iwo Jima (1949)
Sands of Iwo Jima kent misschien weinig verrassingen, het is een vaardig gemaakt oorlogsdrama. Zoals vaak met dit soort films moet je er de aandacht bij houden wie wie is, en ik moest Wikipedia erbij pakken om te zien wie nou sneuvelde op die heuvel (één van de broers zo blijkt). Ook blijkt dan dat drie van de originele flag bearers een bijrolletje hebben, een grappig detail. Hoe het hun is vergaan komt dan weer aan bod in Flags of our Fathers, ik kan me overigens niet herinneren of deze film daar dan ook ter sprake komt.
Wayne is goed in een rol die hem op het lijf geschreven is, de harde marinier met een klein hartje, maar veel bijrolacteurs komen minder goed uit de verf, uitgezonderd misschien de vertolkingen van Pvt Thomas en Pvt Conway. Van regisseur Dwan ken ik alleen van de stomme versie van Robin Hood maar hij toont zich een vaardig regisseur. Hij maakt goed gebruik van archiefbeelden, je ziet wel duidelijk wanneer het om echte beelden gaat, aan de korrel, de schokkerige camera, maar dat stoort niet. Ik ben toch wel benieuwd naar ander werk van hem.
Sanshô Dayû (1954)
Alternatieve titel: Sansho the Bailiff
Mizoguchi vertelt met soms prachtige beelden van manshoge wuivende grashalmen, nauwe bospaadjes en weidse stranden een triest verhaal over kinderen die als slaven worden verhandeld. Sterke scene trouwens als ze op de bootjes worden gezet. Ik hoopte dat Zushio later nog zou afrekenen met die valse heks, maar daarmee zou ik waarschijnlijk de onderliggende boodschap van de film niet hebben begrepen. Want het is geen wraakfilm, maar eerder een soort innerlijke reis, waarin de vraag gesteld wordt of je je persoonlijkheid laat beïnvloeden door externe omstandigheden, of weet je ondanks alles een goed mens te zijn en te blijven? Zushio kiest in eerste instantie voor opportunisme, maar als hij door zijn zusje tot de orde wordt geroepen komt hij tot inkeer. De beloning is er echter niet want zijn zusje pleegt zelfmoord, zijn vader blijkt gestorven en zijn moeder is ook niet helemaal okselfris meer.
Overigens vond ik de ontsnappingsscène wel nogal vreemd. Anju zegt dat Zushio alleen moet gaan omdat hij dan meer kans heeft te ontsnappen, en offert zichzelf op. Maar dan vraagt ze bij het afscheid of hij de stervende vrouw mee kan nemen. Daarmee worden de kansen van Zushio weer behoorlijk klein, en bovendien had ze dan natuurlijk net zo goed zelf ook kunnen meegaan. Later in het kamp hoort ze dat ze waarschijnlijk gemarteld wordt en besluit ze weer te ontsnappen (net zo makkelijk, van bewakers geen spoor), om vervolgens een eind aan haar leven te maken. Dit leek me te voorkomen en dus een beetje onnodig.
Santa Sangre (1989)
Alternatieve titel: Holy Blood
Jodorowsky doet Fellini meets Orlacs Hände met een vleugje giallo. Beetje kort door de bocht wellicht, want dit is toch vooral een eigenzinnige film. Vergeleken met de andere films van Jodorowsky verrassend coherent en toegankelijk. Wel enorm grotesk, werd meteen weer even herinnerd waar Álex de la Iglesia zijn inspiratie vandaan heeft, en niet over de hele linie best geacteerd, maar zonder meer onderhoudend. Leuk dat deze op Netflix staat, al zal het horror-etiket dat aan de film kleeft ook tot teleurstellingen gaan leiden.
Saratoga Trunk (1945)
Wat een vreemde film...het begon allemaal nog best aardig, als de mooie, aan lager wal geraakte onechte dochter van een van de notabelen van New Orleans naar haar geboortegrond terugkeert en op wraak zint. Hoogstaand is het allemaal niet, maar Bergman heeft er lol in, en het sfeertje van New Orleans is leuk getroffen. Wel moet je een ouderwets staaltje blackface op de koop toenemen, Robson kreeg zelfs een Oscar-nominatie voor haar rol van bozige voodoo-huishoudster. Comic relief bestaat verder uit Cupidon, de olijke dwerg. En om de schok voor moderne ogen nog wat groter te maken draaft bovendien Cooper op als cliché-Texaan, die vrouwen flink door elkaar rammelt om ze bij zinnen te krijgen, een toverformule die inmiddels enigszins in onbruik is geraakt.
Dan ergens halverwege blijkt die wraak toch niet zo belangrijk, of deze was al zoet genoeg door een gereserveerde plek in het restaurant te claimen, en de film verandert nadrukkelijk van toon. Het wordt allemaal buitengewoon flauw met als dieptepunt het vage zijplotje over een stuk spoor, de Saratoga trunk uit de titel. Dat leidt uiteindelijk tot de uiterst merkwaardige scène waarin treinen vol rouwdouwers een potje met elkaar gaan knokken. De scène dat de gehavende Cooper met de nog gehavender Cupidon als voetbal onder de arm de balzaal in strompelt is al helemaal bizar en de laatste scène wordt nadrukkelijk een poging gedaan een ironische knipoog aan het geheel toe te voegen, hm nee. Het is uiteindelijk een mislukking van een film geworden, daar kan zelfs de schoonheid van Ingrid Bergman niet tegenop.
Sasameyuki (1983)
Alternatieve titel: The Makioka Sisters
Het is een Japans specialisme te noemen in de cinema, familiedrama's waarbij er grote zorgen zijn de dochters, of in dit geval de zusters, aan de man te krijgen. Ozu is natuurlijk een van de meesters in het genre, en ik moest geregeld aan hem denken bij het kijken van deze film, maar hij is zeker niet de enige.
Zoals wel vaker in dergelijke drama's zijn de zusters die wel gehuwd zijn niet bijster gelukkig, maar persoonlijk geluk is hooguit bijvangst zo lijkt het, het gaat vooral om de reputatie van de familie. De een na de andere kandidaat komt voorbij, in scenes vol ongemak, terwijl ook de jongste dochter al aanzoeken krijgt maar ja, de volgorde van trouwen is ook niet onbelangrijk, je zus inhalen wordt niet op prijs gesteld.
Ichikawa verpakt de huwelijkszorgen in mooie shots, met kleurrijke landschappen en fotogenieke kimono's. Van de zussen is de rebelse jongste degene die het best aansluit bij de moderne kijker en die zal het meeste sympathie oproepen, maar de dromerige, wat stijve Yukiko was me eigenlijk liever. Ik voelde dan ook mee met de met haar oudere zus getrouwde Teinosuke die lijdzaam toeziet hoe zijn onmogelijke liefde van hem wordt weggenomen. Ben het wel enigszins eens met de kritiek dat het verloop weinig verrassingen kent maar dat ik desondanks ruim 2 uur geboeid bleef kijken is toch een verdienste van de film.
Satana Likuyushchiy (1917)
Alternatieve titel: Satan Triumphant
Leuk inderdaad, al blijven die heel vroege silents toch wel achter bij de meesterwerken die vanaf midden jaren 20 verschenen. Maar voor een film uit 1917 is dit toch wel een klassefilm met knap spel van Mozzhukhin en Lissenko en niet te vergeten Pavlov met die sardonische duivelskop. Vond vooral de scenes dat de Hymn of the Triumphant -zeg maar de Bolero van die tijd- weer eens werd aangeslagen tof. Erg spijtig dat beide delen met een lap tekst eindigen (al is een flard van de ontknoping van deel 1 wel weer te zien als herinnering in deel 2).
Sátántangó (1994)
Alternatieve titel: Satan's Tango
Vandaag dan eindelijk gezien, en in één woord geweldig.
In één keer kijken is me niet gelukt, uiteindelijk heb ik de 7 uur film in tien uur gekeken. Als ik ooit aan een herziening toekom, wat uiteraard wel de bedoeling is, moet ik dat iets beter plannen.
Satantango is niet eens zo'n zware film, behalve de lengte dan. Het verhaal is niet heel eenduidig, zo zou het om een post-communistische vertelling gaan maar de film is gebaseerd op een boek uit 1985, toen het communisme al wel wat op zijn laatste benen liep, maar het was nog geen 1989. Wat precies de beweegredenen van Irimias waren blijft voor mij onduidelijk, net als zijn deal met de kapitein en de wapenhandelaar, maar hij had toch wel alle trekjes van een valse profeet.
Wat Satantango werkelijk bijzonder maakt zijn de beelden, gevat in lange, lange shots: de wandelingen in de eeuwige regen, de bezopen dorpelingen in een repetitief dansje, de ongemakkelijke scene met de kat, de intense close-ups met de tollende camera, het was genieten. Soms zakte het natuurlijk wat in, dat kan ook haast niet anders met zo´n lengte, maar ik dacht eigenlijk zelden "schiet eens op", terwijl daar objectief toch alle reden voor was. Maar ik vond het wel fijn, rustgevend, kijken hoe een figuurtje minutenlang zijn pad vervolgt tot hij een stipje aan de horizon is.
Schitterende muziek van Vig moet ook zeker vermeld worden: de score met melancholieke accordeontonen behoort meteen tot mijn favoriete filmscores, ondanks de bedrieglijke eentonigheid ging het me nooit vervelen, integendeel.
Saul Fia (2015)
Alternatieve titel: Son of Saul
Heftige film over de Holocaust die duidelijk door veel mensen niet gewaardeerd wordt. Omdat de camera zo dicht op de huid zit een intieme film, maar tegelijkertijd voel je een afstand tot Saul, die niet bepaald een likeable character is. Maar dat maakt deze film ook juist veel realistischer dan wat ik , oneerbeedig gezegd, toch een beetje zie als een "feelgood-Holocaust" film als La Vita e Bella. Ik noem die film expres omdat dat ook een film was over een vader in een kamp, die zijn zoon wil redden. In Son of Saul gebeurt min of meer hetzelfde, met het verschil dat Saul's "zoon" dood is. Maar de films zijn verder verschillend als dag en nacht.
Saul is een man die murw gebeukt is- hij sluit zich af voor de ellende om hem heen, en daarmee ook ons, de kijkers- het blijft vaag en rommelig wat er op de achtergrond gebeurt. Maar wat je ziet en hoort is genoeg, ik vind het eerder een pluspunt dat de film niet heel expliciet is. Een van de heftigste scenes is die in de gaskamer- deed me denken aan de brand-scene in Come and See, al vond ik die nog gruwelijker.
Als Saul een jongen vindt die op mirakuleuze wijze de gaskamer overleeft (om alsnog te worden gedood), stelt hij vast dat dat zijn zoon is, en de rest van de film gaat hij op zoek naar een rabbi om hem te begraven. Dat doet hij met niets ontziende verbetenheid, ten koste van een aantal mensenlevens, die al ten dode waren opgeschreven, terwijl hij tegelijk nauwelijks interesse toont in de op handen zijnde opstand. Alsof hij zijn laatste restje menselijkheid en energie bewaart voor het ritueel.
Het ontbreken van sentimentaliteit, het tonen van het kamp vanuit het gezichtspunt van een man die geen hoop meer koestert, en de bijzondere cameravoering, maken dit een uiterst sobere en grimmige film over de Holocaust. Maar dat past mijns inziens meer bij het thema dan een film vol heroïek en sentiment.
Als ik een minpuntje mag noemen: ik vond de Sonderkommandos wel erg doorvoed er uit zien - aangezien de opstand in 1944 plaats vond lijkt het me niet waarschijnlijk dat er toen nog Europese joden waren die er zo uitzagen. Niet dat alle acteurs nu een Christian Bale-dieet hadden moeten volgen maar het viel me op- en haalde me daardoor even uit de film.
Scarlet Empress, The (1934)
Ambitieuze en onderhoudende film over de troonsbestijging van Catharina de Grote is een visueel festijn, waarbij je haast ogen tekort komt. Het paleis dat vol staat met bizarre beelden en vervormde religieuze symbolen zou niet misstaan in een fantasy epos. Het is dan ook bepaald geen geschiedenisles, al zal de kern van wat er op het scherm gebeurt gebaseerd zijn op de werkelijkheid. Von Sternberg staat o.a. bekend om zijn inventieve beeldtaal, een aantal voorbeelden zijn hier al genoemd zoals de trappenbestorming door tientallen paarden maar ook een subtiel shot als dat van Aleksei met op de achtergrond een gewei, waardoor het lijkt alsof hij hoorns draagt- een bekend symbool van de bedrogen man- treft doel,.
Los van de weelderige en bizarre decors en de spannende shots en dito montage is het acteerwerk ook meer dan in orde. Ik ben geen grote fan van Dietrich maar hier speelt ze meesterlijk en geloofwaardig zowel de rol van het wereldvreemde meisje als die van de gehaaide tsarina in spe. Ook de vertolkingen van de andere voornaamste rollen zijn dik in orde.
Het wordt allemaal gebracht met licht-absurdistische humor en gevatte dialogen, en de film vliegt dan ook voorbij. Hoe meer films ik van von Sternberg zie, hoe meer ik hem begin te waarderen, een groots regisseur.
Scarlet Letter, The (1926)
Talloze keren verfilmd, onder andere door Wim Wenders, maar de meeste versies zijn redelijk obscuur en/of staan in laag aanzien. Deze verfilming van Sjoström (of Seastrom zoals hij zich hier noemt) is in elk geval de moeite waard, Lilian Gish is prima als de vrouw die onder het juk van de Puriteinen (een soort christelijke Taliban) een buitenechtelijk kind baart en daarop wordt verstoten door haar godvrezende gemeenschap. De film toont de onbarmhartigheid en kleingeestigheid, en breekt een lans voor liefde en vergeving. Niet heel spannende thema's misschien, maar mooi uitgevoerd. En wetende dat het op sommige plekken tegenwoordig niet veel verbeterd is, blijft de boodschap toch nog altijd actueel.
Scener ur ett Äktenskap (1973)
Alternatieve titel: Scènes uit een Huwelijk
Goede film over de relatie tussen man en vrouw binnen het huwelijk als beklemmend en tot mislukken gedoemd instituut. Geweldig geacteerd door de beide hoofdrolspelers, Liv Ullman is met name fenomenaal. Eerste helft - de aanloop- vond ik verreweg het meest interessant vanaf minuut 1 voel je al aan dat er iets grondig mis is. De tweede helft vond ik wat minder sterk al lag dat wellicht ook aan het feit dat ik bijna in slaap viel (ik had niet gerekend op 3 uur film).
Scent of a Woman (1992)
Maar even meegepikt voor hij van Netflix verdwijnt. Al kan enige overacting Pacino niet ontzegd worden, hij komt ermee weg, en O'Donnell vond ik heel degelijk, die had hier volgens mij ook zo'n beetje zijn enige goede filmrol te pakken. Scent of a Woman begint wel aardig, al was het vooral leuk een piepjonge Hoffman te zien, en vanaf de eerste ontmoeting tussen Slade en Charlie is het behoorlijk onderhoudend, met de kleine, eenvoudige maar mooi uitgevoerde tango-scène als hoogtepunt.
Helaas zakt het daarna in tot een bedenkelijk niveau. Het gedeelte met de Ferrari was al op het randje en wordt gevolgd door een nogal overdramatische confrontatie omtrent het pistool (al levert dat wel een van de beste quotes van de film op: "I don't know if I want to kill you or adopt you"), maar echt uit de bocht vliegen doet Scent of a Woman tegen het einde, met de ronduit belachelijke schoolbijeenkomst. Een aanfluiting van jewelste en het laatste greintje realisme wordt vakkundig om zeep geholpen ten faveure van zo'n vervelende moraliserende speech die -uiteraard- kan rekenen op een staande ovatie. Heel jammer dat juist het einde me waarschijnlijk het meest bij zal blijven.
Schastye Moe (2010)
Alternatieve titel: My Joy
De eerste Loznitsa die ik zie, met de wat cynische titel My Joy, is een beklemmend, duister drama dat hier opvallend laag gewaardeerd wordt. Het is geen vrolijk makende film, maar ik was vanaf het eerste shot geïntrigeerd. Het begint redelijk conventioneel als een road movie waarin ontmoetingen en verhalen centraal staan, tot de hoofdpersoon halverwege de film halfdood wordt geslagen en daarna niet meer kan praten (net als de buiten beeld gebleven metgezel van zijn aanvallers, die een trauma in zijn kindertijd opliep).
Er gebeuren vreemde dingen. Hij belandt bv in hetzelfde huis als waar dat eerdergenoemde trauma plaatsvond, wordt daar misbruikt en beroofd van zijn vrachtwagen, en loopt doelloos rond, om te worden opgepikt door dezelfde oude man die hij eerder een lift had gegeven. Het eindigt in een lange, intense scène waarin iedereen, vriend en vijand, door hem wordt gedood, waarna hij in de nacht verdwijnt.
Vriendelijkheid en argeloosheid worden de hele film door afgestraft, een erg positief mensbeeld spreekt niet bepaald uit My Joy. Het camerawerk is van dezelfde DoP die werkte aan o.a. The Death of Mr Lazarescu, en net als in die film volgt hij zijn personage dicht op de huid. De scène op de markt die beavis ook al aanhaalde beviel mij het meest, als de camera zich door een menigte beweegt, en een gevoel van totale verlorenheid zich opdringt.
Geen makkelijke film maar veel beter dan de magere score hier doet vermoeden.
Schatjes! (1984)
Alternatieve titel: Army Brats
Klassieker uit de jaren 80, ooit wel gezien als kind, en leuker dan ik dacht. Een film die nu niet meer snel gemaakt zou worden, een anarchistisch zooitje is het eigenlijk, maar dat geeft het ook charme. Vooral Geert de Jong is leuk als de steeds verder afglijdende moeder ("Ik ben te zat lul!"), maar ook Faber en de kinderen waren lekker op dreef. Soms zakt het wel even in, misschien had er nog wel een minuut of tien uitgeknipt kunnen worden, maar over de hele linie toch redelijk grappig. Wel wat kleine, niet al te storende foutjes, zoals de zelfherstellende voorruit. Ik vond dat gedoe bij de legerbasis wel irritant, de film heeft ook een waardeloze opening, en Rijk de Gooyer vond ik een overbodig personage- die speelt een beetje zijn eigen film lijkt het.
Se Incontri Sartana Prega per la Tua Morte (1968)
Alternatieve titel: If You Meet Sartana Pray for Your Death
If You Meet Sartana Pray for Death zo luidt de Engelse titel, dat doet vermoeden dat die Sartana een wrede gast is die zijn slachtoffers langdurig martelt voor ze een genadeschot krijgen. Maar de meeste boeven krijgen helemaal geen tijd voor een schietgebedje want ze leggen massaal het loodje enkele seconden nadat ze zijn geïntroduceerd.
Dergelijke westerns met héél veel schieten kunnen mij meestal niet zo bekoren omdat ze vaak zo leeg en inspiratieloos zijn, maar er valt altijd wel wat te genieten van goed uitgevoerde westernclichés, zoals ook hier: het stoffige westernstadje, de zwijgende revolverheld, het kaartspel in de saloon (inclusief een vet grijnzende pianospeler), het zit er allemaal in. Maar men had kennelijk bedacht wat diepte te geven aan het verhaal door van verraad het hoodthema te maken. Dat wordt echter met zoveel enthousiasme uitgevoerd dat het nogal komisch begon te worden na de zoveelste bad guy die met verbijstering op zijn gezicht zijn laatste adem uitblaast als hij door zijn eigen leider/ kompaan/ echtgenote/ maitresse/ de slager om de hoek wordt gedood.
Jammer dat het enige vrouwelijk schoon (Maria Pia Conte) zo'n klein rolletje had dat zelfs haar dood off-screen plaatsvindt.
Sea Hawk, The (1940)
Oerdegelijke avonturenfilm met duidelijke verwijzingen naar de appeasement-politiek van Chamberlain richting nazi-Duitsland. De speech van de Britse vorstin op het eind laat daar weinig misverstand over bestaan. Ook best spectaculaire beelden van een zeeslag in het begin, knap gemaakt. Toch ben ik wat lauw met de score, misschien omdat Flynn altijd dezelfde rol speelt- het is weer een bijzonder eendimensionaal gebeuren. Hij kon er zelf misschien weinig aan doen dat hij zo vaak voor dezelfde rol werd gevraagd maar het werkt niet in zijn voordeel. Wel leuke rol van Flora Robson als Elizabeth en Claude Rains is ook niet verkeerd als de ambassadeur.
Search, The (1948)
Alternatieve titel: Achter de Wolken
Sterke film, ten onrechte enigszins in de vergetelheid geraakt. Een boeiende opening waarin de werkzaamheden van de UNRRA, een vroeg, pre-UN internationaal samenwerkingsverband, worden belicht. De authenticiteit wordt daarbij versterkt door de opnames in het verwoeste Duitsland. Maar de film wint aan kracht als Montgomery Clift op het toneel verschijnt, die hier een van zijn beste rollen neerzet. Toch wel een ondergewaardeerd acteur. Ook kudo's aan Jandl als het jongetje en Novotna als zijn moeder. Het is een beetje onduidelijk hoeveel maanden de film in beslag neemt, maar het is niet ongebruikelijk dat jonge kinderen een taal extreem snel leren weet ik uit eigen ervaring. Het einde is natuurlijk weinig verrassend maar wist me toch te ontroeren.
Searchers, The (1956)
Alternatieve titel: De Woestijnhavik
Prima western met goede John Wayne, met prachtige beelden en een interessante plot. Jammer wel dat het opperhoofd Scar gespeeld wordt door een westerling, terwijl de rollen van de overige indianen wel door native Americans worden ingevuld.
De film is soms wat rommelig, met onduidelijke tijdsprongen, en heeft een paar onnodige zijplots (zoals die met Laurie en Charlie), maar over het algemeen vond ik het wel vlot verteld. Een herziening leidt in veel gevallen tot een betere beoordeling zo kan ik uit commentaren opmaken, dus misschien heb ik niet alles in één keer goed geïnterpreteerd- ik vond het eerlijk gezegd vrij rechttoe rechtaan, ik dacht wel dat Marty de niet-erkende zoon van Ethan was maar dat wordt niet helemaal duidelijk.
Gebaseerd op ware gebeurtenissen, en ik heb me na de film nog eens ingelezen over de Comanches en die waren toch wel behoorlijk bruut. De vraag is natuurlijk of hun brute gedrag (gruwelijke martelingen en verkrachtingen) een antwoord was op gewelddadigheden van de settlers, Mexicanen of andere indianenstammen, of dat het iets eigens was, iets cultureels. Maar het beeld van de nobele wilde die in harmonie met de natuur leeft die sommige latere westerns oproepen, is eigenlijk net zo karikaturaal als dat van de savage die blanken terroriseren en meisjes roven.