San Michele Aveva un Gallo (1972)

Niet de laatste Tolstoi verfilming van de gebroeders,in een werk dat eerder een farce te noemen valt dan een echt drama.Giuilo is een volslagen anti-held wiens poging tot Revolutie volkomen pathetisch en stompzinnig is en ook als zodanig in beeld wordt gebracht.
Na de schijn executie scéne die eerder aan Dostoyevsky ontleend lijkt te zijn bestaat de kernsequentie van een minuut of 30 slechts uit Giulio die doordraait in zijn cel,niet alleen redevoeringen aan imaginaire medestanders houdend maar ook kinderliedjes zingend( met name het eponieme SMAUG ).
Ook de laatste sequentie is zeer lang en speelt in de moerassen van de Po-delta,en doet qua weidse traagheid sterk aan Jancsó denken.Overigens ligt het tempo doorheen de hele film zelfs naar Taviani normen zeer laag.Opvallend is ook de voorkeur voor de kleuren rood,geel en oranje die er niet fraai uitzagen,maar dat kan ook aan de matige print liggen.
Gezien het bouwjaar en de marksistiese voorkeuren van de regisseurs mogen we vermoeden dat de film ook een ironisch commentaar is op de bekende ontwikkelingen aan de extreme linker flank in het IT van die tijd.
De farcicale toon wordt doorheen de film nog versterkt door het gebruik van het vrolijke capriccio Italien van Tchaikovsky als achtergrondmuziek.

De hoofdfiguur is zo’ n typische Russische romanheld, van goede komaf, in de literatuur vaak wat jonger en ziekelijk, verongelijkt dromend van heroïek, zichzelf ontroerend bij het idee van zijn heldendood. De scène dat Giulio uit de doeken doet hoe hij herdacht wil worden is van een publieke navelstaarderij die je alleen op social media nog tegenkomt. Het past allemaal ook wel in het beeld dat ik heb van het vroege socialisme, toen men met wat kameraden van de studie op pad ging om wat landwerkers te verlichten, in deze film al plaatsmakend voor de arbeiders, goedschiks dan wel kwaadschiks. Met enig genoegen wordt de held van dit verhaal genadeloos gefileerd, tot de laatste snik belachelijk gemaakt. Het levert een bijzondere film waarin op zich niet veel gebeurt, en die met name in de tweede akte veel wegheeft van toneel, maar die mede dankzij het aanstekelijke spel van Brogi (en de genadige speelduur) niet verveelt.