Scent of a Woman (1992)

2de kijkbeurt bevalt me toch wat minder dan de eerste kijkbeurt, het valt me nu vooral op hoe Pacino het grootste deel van de film moet dragen.
Alle lof voor Pacino natuurlijk maar zijn tegenspeler Chris O'Donnell was een beetje stijfjes, dit is natuurlijk ook zijn personage maar hij kon ook nooit echt een meelevend gevoel bij me oproepen.
Het einde is ook wel wat jammer, na de geweldige speech had de film eigenlijk niet meer zolang door moeten gaan. Het cliché volle hollywood achtige einde was echt te geknutseld en onnodig.

Scent of a Woman blijft onlangs alles goed overeind, Pacino zet hier weer een prachtige emotievolle rol neer maar de film valt teveel op zijn schouders.

Behoorlijk aan het twijfelen tussen een 3,5 en een 4, maar ik hou het voorlopig op een krappe 4

Mijn lievelingsfilm, al pacino wat ben je toch een topper! kolonel slade, mss een van de meest hilarische filmpersonages die ik ooit mijn leven heb gezien. wat een lef, wat een pit, wat een uitstraling geeft pacino aan het personage van slade.

de fim bevat sterke scenes, en de chemie tussen de twee hoofdrolspelers zit ook heel sterk.
de scene waarin slade begint te flippen tegen zijn familie is ook onvergetelijk.

ik heb eigenlijk niets maar dan ook niets slecht aan deze film op te merken.

Wat een fantastische rol van Al Pacino. Sowieso een 4* film wat mij betreft en Pacino weet het geheel naar een 4,5* te tillen.

5 sterren Superfilm met terechte Oscar voor Al Pacino, helaas ook de enige. Dialogen zijn waanzinnig, voorla tijdens "hoorzitting" op het college. Ook goede rol van O'Donell.

De acteerprestatie van Pacino is fenominaal!

Het is allemaal niet bijster vernieuwend of erg speciaal in uitvoering, maar Scent of a Woman zit als film uitstekend in elkaar. Pacino doet het prima als norse kolonel en ook de rest van de cast (waaronder een jonge Philip Seymour Hoffman) doen goed werk. Het script is prima, de score van Thomas Newman ondersteunt de beelden op sterke wijze en regisseur Brest schept een goede sfeer. Hier en daar, zeker tegen het einde, wordt het allemaal wellicht een tikkeltje te sentimenteel, maar gelukkig gaat de film niet al te vaak over die grens. Scent of a Woman is vooral een sympathiek en goedgemaakte film, niets veel meer en niet veel minder.

3,5 sterren.

Menigmaal was het me een raadsel waar Brest nu precies naartoe wilde met Scent of a Woman, maar ineens werd het duidelijk. Het gaat niet om het plot, de personages of visueel wapengeschut. Scent of a Woman gaat over normen en waarden, of beter, het chronische gebrek daarvan. Zeker ook in deze tijd, meer nog zelfs. Brest levert een tijdloze film af die toevalligerwijs tot grote hoogten stijgt met een briljante Pacino en vlijmscherpe dialogen.

Het talent van Seymour-Hoffman was hier al duidelijk zichtbaar

mijns inziens een sentimentele en clicherijke film van Brest (hoe kan het ook anders)

maar ooh wat kan Al Pacino het verschil maken..

Ten eerste petje af voor meneer Pacino. Heerlijk hoe hij in zijn rol zit.
Vond het een mooi verhaal, moest even slikken toen hij voor het eerst zijn planning deelde met Charlie. Scené bij broer van Slade vond ik heel sterk, hoe zijn neefje hem emotioneel probeerde te pakken maar vooral de reacties van Slade hierop.

Dan komen we bij het einde aan wat ik dan weer helemaal niets vond. Eerst krijg je een fantastische speech te horen van Pacino, erg sterk. Maar hoe vervolgens werd gereageerd door de studenten na de ''hoorzitting'' keerde mijn maag zich letterlijk om. Zoetsappig is hier geloof ik het juiste woord voor. Alleen dat maakt het dat ik 0,5 minder geef omdat het gewoon een sterke film is met een te zoetsappig eind.

De regisseur vond de (tegengestelde) personages en de omstandigheden waaronder ze samenkomen belangrijker dan het verloop van het verhaal, inclusief de moralistische boodschap. Middelpunt hier was de met conflicten beladen verhouding tussen de ex militair en de student. Martin Brest gaf de cast volop de gelegenheid om "hun scènes" tot het bittere einde uit te spelen. Al Pacino had zich dusdanig in zijn rol verdiept dat het hem een Oscar opleverde.

Een film die de juiste mensen gecast heeft. Ik moest in de rol van Chris O'Donnell aan Tobey Maguire denken en hoe die de film zou verprutst hebben als hij de rol van Chris had overgenomen. Chris O'Donnell is een de juiste man in de juiste rol. En ook Al Pacino doet het geweldig natuurlijk. We zijn zijn stijl met roepen wel gewoon, maar in dit soort rollen komt dat zeer mooi uit. Hij is nu eenmaal een gefrustreerde veteraan die in het verleden niet altijd het juiste heeft gedaan en nu met die erfenis rondloopt. Blind, eenzaam en aan de drank, wegkwijnend bij z'n familie die hem eerder uit schuldgevoelens hebben opgenomen maar hem eerder als een patiënt zien dan hun dierbare familielid.

De film kijkt als een soort roadmovie waarin we Frank Slade en Charlie volgen. Elk hun eigen problemen die ze uiteindelijk van elkaar oplossen. En daar merk je wel dat de personages centraal staan met een zeer goeie uitwerking. Ergens doet de film me altijd denken aan Rain Man, waar het duo van dienst Tom Cruise en Dustin Hoffman was. Dan vind ik dat de karakters van Charlie en Frank Slade beter uitgewerkt zijn.

Scent of a woman is op zich een wat voorspelbare Hollywoodfilm, maar dan wel een kwaliteitsvolle. Er is tijd voor een lach op tijd en stond, maar het wordt geen komisch drama uit de jaren '80. De muziek van Thomas Newman is met momenten nogal melig, maar de man weet wel om de muziek zo goed als weg te laten bij de cruciale momenten: het etentje met de familie van Slade, de zelfmoordpoging van Slade en de eindspeech in het college. waardoor die momenten veel sterker uit de verf komen.

Mooi.

Gisteravond, na het zien van deze film wist ik nog niet zeker wat ik ervan moest vinden. Maar nu wel. Dit is toch een zeer mooie prent, en dat is met name te danken aan Al Pacino, die echt een wereldprestatie neerzet. Deed me denken aan Robert deNiro in Awakenings, twee zeer verschillende rollen, maar allebei zeer lastig om te spelen. Fantastisch gespeelt door beiden, maar nu verder over Scent of a woman.

Eerst wist ik niet wat de titel betekende, nu wel; Geur van een vrouw. Prachtige titel. Pacino die van elke vrouw de parfumgeur ontrafelt, prachtig. Hieruit voort komt de scene dat hij danst met dat ene meisje in het luxe restaurant. Schitterende scene. Zo bevat deze film zeer veel meer gedenkwaardige en prachtige scenes, maar die bleef mij het meest bij. En ook daar, dacht ik dus aan Awakenings. Bruggetje is wel snel gemaakt toch?

Dan heeft deze film wel een paar minpuntjes, de muziek, die de sfeer moet bepalen was nogal tam. Zo nu en dan kwam het op de goede momenten. Maar het had van mij meer gemogen. Ook het einde, vind ervan wat je wilt, er zullen vast wel wat haken en ogen in zitten ja. Maar hier komt wel tot uiting hoe de band tussen Pacino en O'Donnel gegroeid is. En uit hij zijn karakter(Pacino) tegen de docent die O'Donnel wil schorsen. Misschien ietwat clicheerijk, maar ik vind het ook wel weer goed doordacht.

Er had misschien iets meer uitgehaald kunnen worden, maar door de prestatie van Pacino valt dat voor mij toch weg.

Een mooie 8*

Lekkere film. Gewoon 'lekker'.

Dit is en blijft een sterke film met een top Al Pacino.
Nog bij opmerken dat in deze film de nog jonge, en ondertussen helaas overleden, Philip Seymour Hoffman is te zien.

Leuk dat je Hoffman noemt... In de film een jongeling die ik toen al vond opvallen. De gebaartjes vooral, het corpsb(r)allerige, het ongemak dat ie in de rol legde. Pa in het bestuur, maar trekt aan het kortste eind moreel gezien. Dit is inderdaad DE rol die Pacino de verdiende Oscar moest gaan opleveren. Hij kon er alles in leggen waar die sterk in is. Mooi verhaal. Moraliteit niet duimenduk erbovenop, gaat meer om wat deze veteraan uiteindelijk deed belanden waar die nu is. Blind geworden ziet ie in waar het fout is gegaan in zijn leven, en is zich van andere zaken bewust, zoals het geurtje dat een vrouw draagt. Een mooie manier om pars pro toto te zeggen dat wat voor anderen misschien 'kleine dingen' zijn, in wezen staan voor een groter iets.

Voor de eerste keer bekeken dit weekend en ik vond Scent of a woman heel goed. verveelt helemaal niet ook al duurt de film 2h30min. Al Pacino speelt fantastisch goed, ik heb gefascineerd gekeken hoe hij die rol vertolkt... Sterk werk! Door zijn prestatie sleept de film je mee tot de laatste heel mooie scene. 8/10

Ik vond het vooral traag en irritant. Veel mensen hier vinden Al Pacino door zijn reputatie vast het toppunt van cool, maar ik heb eigenlijk nauwelijks films met hem gezien en bekijk het dus wellicht wat objectiever. Ik vond hem slechts irritant met dat 'Whoo-ah' van hem, om het nog maar niet te hebben over die passieve sukkel van een Charlie. Er is vaak totaal geen wisselwerking tussen de twee, slechts Pacino die gelul over hem uitstort.

En naast de irritante karakters valt het vooral op hoe traag de film is. Scenes die minutenlang aanslepen met slap en vervelend geouwehoer zonder dat het verder echt ergens heengaat.

Daarnaast heeft het die suffe begin jaren '90 vibe over zich heen, waar de film natuurlijk verder niets aan kan doen, maar wat het wel extra vervelend maakt. Beetje in de sfeer van Rainman en wel meer films uit die tijd, wat nu gewoon hopeloos gedateerd is geraakt.

Het enige leuke is de vroege rol van Philip Seymour Hoffman, was leuk om hem te zien als jonge gast, je ziet al de veelbelovende flair en het acteertalent.

Gezien het gemiddelde zal ik wel weer iets missen, maar so be it.

1,5*

Hele mooie film. Een meesterwerkje...

Dit acteerd al pacino zo goed ! een van mijn favoriete films . raad hem dan ook iedereen aan om hem een keer te bekijken . ze mede speler is iets minder maar dat maakt de film niet gelijk een stuk minder .

Geen onaardige film met een prima cast. Het 'probleem' dat ik met deze films heb is dat het allemaal zo academisch en uitgemeten is, mijlenver zie je aankomen dat het voor de Oscars is gemaakt, daardoor verliest het wat mij betreft originaliteit en het vermogen om te verrassen. Degelijk en onderhoudend, maar ook voorspelbaar en inwisselbaar met andere typische Oscarkandidaten. 3*.

'Je ziet dat dit voor de Oscars is gemaakt'.

Wat een aparte opmerking. Elke regisseur/producer probeert zijn of haar film zo goed mogelijk te maken. Natuurlijk wil iedereen graag een Oscard-waardige film. Dat valt echter pas te beoordelen na het uitbrengen van de film, en uiteraard niet ervoor.

En tuurlijk heb je ook films puur voor vermaak, waarvan zeker geen Oscar wordt verwacht, maar alsof deze film kitscherig zou zijn omdat hij puur voor de Oscars is gemaakt...

Wel goed lezen feyenoord126, "alsof deze film kitscherig zou zijn" zijn jouw woorden. Ik noem het "Degelijk en onderhoudend, maar ook voorspelbaar en inwisselbaar", ik praat nergens over kitsch.

Ik blijf achter mijn opmerking staan dat dit typisch voor de Oscaruitreiking is gemaakt, je hoeft echt niet op de uitreiking te wachten om te weten welke daarvoor gaan. Even kijken...

Release USA vlak voor de Oscars? 23-12-1992. Check!
Lange lengte? 157 Minuten. Check!
Oscarwaardige cast? Al Pacino... Check!
En de film is verder typisch oscarformulewerk, waardoor ik zei dat het inwisselbaar is met andere oscarfilms.
Was dat maar waar, oscarfilms gaan er echt voor, worden met dat doel gemaakt en worden in de USA vlak ervoor uitgebracht, en in de rest van de wereld rond de uitreiking of vlak erna. Pure marketing en commercie. Bij de oscars gaat het om de $$$.

Daarnaast heb je natuurlijk ook juweeltjes die zo goed zijn dat de Oscars er niet omheen kunnen maar die zijn zwaar in de minderheid en winnen meestal niet.

Lange lengte... Oscarwaardige cast... Vlak voor de oscars uitgebracht... Kijk maar naar eerdere winnaars.. The Revenant (154 min)... 12 Years a Slave (134 min.) ... Etc. Etc. Etc. Het is niet zo moeilijk om ze te eruit te plukken...

Uitstekende film over een student die een baantje neemt om een weekend op een blinde ex-luitenant te passen. De relatie die tussen de twee hoofdpersonages ontstaat is wellicht nogal voorspelbaar, maar levert meer dan genoeg mooie momenten op (zoals de inmiddels klassieke tango-scene). Onderhoudend ondanks de flinke lengte. Verreweg de beste rol van Al Pacino, maar het blijft genieten om hem hier aan het werk te zien.

Goede film, maar inderdaad ook duidelijk een Oscarfilm. Nu je kunt moeilijk naast de prestatie van Al Pacino kijken in deze film. De man draagt de film niet, hij IS de film.
Eerlijk gezegd vond ik het een heel onderhoudende zit en je voelt dat Al Pacino lang alleen is geweest en al een lange tijd zijn zegje niet heeft mogen doen. Dat stoort hem duidelijk want de tijd dat hij kolonel-luitenant was ligt al lange tijd achter hem. Hij speelt een klootzak, maar wel eentje die je naarmate de film vordert niet alleen maar gaat respecteren, maar ook appreciëren. Ook de jonge kerel leer je tijdens de film steeds beter kennen. Vanaf het begin bleken ze elkaars tegenpolen te zijn en zoals zo vaak passen die erg goed samen. Ze houden elkaar in het gareel en in deze film beschermen ze elkaars toekomst

Por Una Cabeza is een schitterend tangonummer uit 1935 en Al Pacino steelt de show terwijl hij een knappe deerne Gabrielle Anwar leidt. Het werd ook gebruikt in Schindler's List. Dit nummer blijf ik nog even na-neuriën.

Wat ik wel straf vond is dat ik tijdens de film de dialogen gewoon onderhoudend vond maar eenmaal de film bijna was afgelopen, snakte ik naar meer. Het gebeurt niet zo vaak, na er reeds 2u30 op te hebben zitten, dat je gewoon nog verder wilt kijken. Het einde is uitstekend met nog eens Pacino die een dijk van een speech aflevert. De laatste minuten vind ik eigenlijk een beetje onbevredigend. Ik blijf het zeggen, ik wil meer zien. Toch 4*.

“Whoo-ah.”

Het is raar om te zeggen over een acteur die Tony Montana, Michael Corleone en Sonny heeft gespeeld, maar dit is voor mij Al Pacino's beste rol. Lt. Kolonel Frank Slade, wat een charismatische en geïnspireerde rol van Pacino, die ook een sterke wisselwerking heeft met O'Donnell. Het verhaal van Scent of a Woman is soms iets te sentimenteel en voorspelbaar, maar wat maakt het uit als je Pacino zo ziet acteren.

Frank Slade is een op het eerste gezicht onsympathieke man die door zijn blindheid nog chagrijniger is geworden, maar toch heb je vanaf het begin een zwak voor hem. Vooral de scene waarin ze bij zijn familie op bezoek gaan springt eruit, en komedie en drama gaan hier hand in hand. Zoals de gehele film moeiteloos verschillende genres combineert. Sterke dialogen, prima chemie tussen Pacino en O'Donnell, leuke humor, goed uitgewerkt drama etc. Scent of a Woman doet heel veel goed. Het einde is iets te sentimenteel maar ach, wie zou er niet klappen na zo'n krachtige speech van Pacino. Ik wel in ieder geval.

Een film met twee gezichten.
De eerste scenes met Pacino zijn zwak te noemen. Een pijnlijke uitvergroting. Tot diep in de film is het niveau twijfelachtig.
Maar uiteindelijk gebeurt het toch... de grootmeester gaat onder je huid zitten en de film begint te leven. Een ultieme beloning van een toch wel lange zit. *3,5

Je slaat de spijker op z'n kop. Ondanks de twijfel of ik hem af zou zetten hem aan laten staan en uiteindelijk werd het beter. Toch wel een goede film.

Voorspelbaar en met vlagen sentimenteel, maar desondanks toch nog redelijk interessant. Dat heeft vooral te maken met het karakter van Pacino, die behoorlijk weet te intrigeren en te charmeren ondanks dat hij natuurlijk begint als een ruwe pit. Het lijkt me een personage waarbij je je niet snel verveelt ondanks dat hij soms onuitstaanbaar is. Voorspelbaarheid is ook minder belangrijk als de uitwerking maar weet te boeien. In dit geval gaat dat met name op voor de climaxscène die behoorlijk intens was. De tangoscène mocht er overigens ook wel zijn.

Pacino zet de rol over het algemeen sterk neer, maar lijkt op sommige momenten toch een beetje te schmieren. O'Donnell is er behoorlijk bleekjes bij vergeleken, wat eigenlijk ook voor zijn personage geldt. Verder leuk om een erg jonge Hoffman in deze film terug te zien. Hoe onnozel zijn personage ook is, misschien levert hij wel uiteindelijk de beste prestatie.

Visueel verder verre van bijzonder, er wordt geregistreerd, verder niets. Mede daarom blijft de film voor mij op 2,5* hangen.

Scent of a woman is een oerdegelijke film zonder echt hoge toppers te scheren. Het is vooral Al Pacino dit opvalt en de film naar een hoger niveau tilt. Als gepensioneerd hogerangsofficier uit het leger kan hij zijn verleden moeilijk loslaten. Vooral het feit dat hij blind door het leven moet, maakte van hem een nors verbitterd man. Zo erg zelfs dat hij op een bepaald moment zelfs overwoog er een einde aan te maken. Chris O'Donnell speelt de onzekere Charlie en zijn de acteerprestatie is nu niet echt memorabel te noemen, zelfs flets, en steekt af tav Al Pacino. De monologen van Frank Slade zijn geweldig en hij heeft op zijn eigen manier op alles wel een antwoord of mening.

De reis naar New York is fijn om te volgen en bij momenten zelfs erg leuk zoals de fantastische autorit met de Ferrari of de tangoscène.
Het andere plot waarbij hij als getuige van een studentengrap wordt opgeroepen boeide me langs geen kanten en vergat ik ook tijdens de momenten in New York. Het al dan niet klikken wordt te veel aangedikt tot een moreel sentimenteel verhaaltje.

Al bij al graag naar gekeken, maar de film heeft zeker zijn minpunten. Dankzij Al Pacino toch nog een nipte 3,5*. Film is al vaak herkauwd geweest met een man met een handicap die zit opgezadeld met een onbekende bleu.

Had bij deze film het idee dat ie richting ''Rain Man'' op wilde. Alleen vond ik die hoofdrol fenomenaal gespeeld en deze zwaar irritant van Al Pacino. Normaal toch wel een goed acteur maar vond hem hier veel te overdreven en irritant met zijn Huaa's en Hahs. En Chris O'Donnell was daarentegen slaapverwekkend.

Het grote probleem van Scent of a Woman is dat ik hem 27 jaar te laat keek. Er zijn sindsdien zo veel films geweest waarin jongelingen noodgedwongen moeten optrekken met norse oudere personages, dat niets aan deze film origineel aanvoelt.

Sterker nog, het personage van Pacino lijkt vooral een parodie op zichzelf. Een oud-kolonel die leger-termen gebruikt voor elk facet in zijn leven en om de drie zinnen de US Army strijdkreet "hoe-waah" bezigt is gewoon niet serieus te nemen.

Het is dan ook een grote verdienste dat ondanks het absurde, schijnbare, overacteren van Pacino, de beste man je op ongeveer tweederde van de film toch nog meetrekt en weet te overtuigen. Hij heeft een paar heerlijke momenten waarop hij helemaal los gaat.

Maar overtuigen is Iets wat zijn tegenspeler, de vergeten Chris O'Donnell, eigenlijk nooit doet. Nou is de rol van naïeve scholier ook niet een rol waarin je een Oscarwaardige prestatie kunt neerzetten, dus dat kun je hem niet echt kwalijk nemen. Misschien komt het ook doordat het personage (kostschool puber met jasje-dasje) ideologisch verder van mij af staat dan spareribs van een imam, maar echt interessant werd hij niet.

Ik kan me voorstellen dat deze film in 1992 origineler was en Pacino minder karikaturaal overkwam. Hij kreeg destijds een Oscar voor deze rol, maar zijn concurrenten van die tijd (zie hier) waren nou ook niet bepaald ijzersterk.

3 sterren

De poster is ook wel hilarisch: "From the director of Beverly Hills Cop". Dat is natuurlijk een volstrekt ander genre en doelgroep... En die film stamt uit 1984, vanwaar dacht Martin Brest in 1992 nog dat hij dat moest aandragen ter promotie? Vragen, vragen...