Het grote probleem van
Scent of a Woman is dat ik hem 27 jaar te laat keek. Er zijn sindsdien zo veel films geweest waarin jongelingen noodgedwongen moeten optrekken met norse oudere personages, dat niets aan deze film origineel aanvoelt.
Sterker nog, het personage van Pacino lijkt vooral een parodie op zichzelf. Een oud-kolonel die leger-termen gebruikt voor elk facet in zijn leven en om de drie zinnen de US Army strijdkreet
"hoe-waah" bezigt is gewoon niet serieus te nemen.
Het is dan ook een grote verdienste dat ondanks het absurde, schijnbare, overacteren van Pacino, de beste man je op ongeveer tweederde van de film toch nog meetrekt en weet te overtuigen. Hij heeft een paar heerlijke momenten waarop hij helemaal los gaat.
Maar overtuigen is Iets wat zijn tegenspeler, de vergeten Chris O'Donnell, eigenlijk nooit doet. Nou is de rol van naïeve scholier ook niet een rol waarin je een Oscarwaardige prestatie kunt neerzetten, dus dat kun je hem niet echt kwalijk nemen. Misschien komt het ook doordat het personage (kostschool puber met jasje-dasje) ideologisch verder van mij af staat dan spareribs van een imam, maar echt interessant werd hij niet.
Ik kan me voorstellen dat deze film in 1992 origineler was en Pacino minder karikaturaal overkwam. Hij kreeg destijds een Oscar voor deze rol, maar zijn concurrenten van die tijd (
zie hier) waren nou ook niet bepaald ijzersterk.
3 sterren