Scent of a Woman (1992)

Had bij deze film het idee dat ie richting ''Rain Man'' op wilde. Alleen vond ik die hoofdrol fenomenaal gespeeld en deze zwaar irritant van Al Pacino. Normaal toch wel een goed acteur maar vond hem hier veel te overdreven en irritant met zijn Huaa's en Hahs. En Chris O'Donnell was daarentegen slaapverwekkend.

Het grote probleem van Scent of a Woman is dat ik hem 27 jaar te laat keek. Er zijn sindsdien zo veel films geweest waarin jongelingen noodgedwongen moeten optrekken met norse oudere personages, dat niets aan deze film origineel aanvoelt.

Sterker nog, het personage van Pacino lijkt vooral een parodie op zichzelf. Een oud-kolonel die leger-termen gebruikt voor elk facet in zijn leven en om de drie zinnen de US Army strijdkreet "hoe-waah" bezigt is gewoon niet serieus te nemen.

Het is dan ook een grote verdienste dat ondanks het absurde, schijnbare, overacteren van Pacino, de beste man je op ongeveer tweederde van de film toch nog meetrekt en weet te overtuigen. Hij heeft een paar heerlijke momenten waarop hij helemaal los gaat.

Maar overtuigen is Iets wat zijn tegenspeler, de vergeten Chris O'Donnell, eigenlijk nooit doet. Nou is de rol van naïeve scholier ook niet een rol waarin je een Oscarwaardige prestatie kunt neerzetten, dus dat kun je hem niet echt kwalijk nemen. Misschien komt het ook doordat het personage (kostschool puber met jasje-dasje) ideologisch verder van mij af staat dan spareribs van een imam, maar echt interessant werd hij niet.

Ik kan me voorstellen dat deze film in 1992 origineler was en Pacino minder karikaturaal overkwam. Hij kreeg destijds een Oscar voor deze rol, maar zijn concurrenten van die tijd (zie hier) waren nou ook niet bepaald ijzersterk.

3 sterren

De poster is ook wel hilarisch: "From the director of Beverly Hills Cop". Dat is natuurlijk een volstrekt ander genre en doelgroep... En die film stamt uit 1984, vanwaar dacht Martin Brest in 1992 nog dat hij dat moest aandragen ter promotie? Vragen, vragen...

Ik denk dat dit wel de spijker op de kop slaat.

Onderhoudend, zo zou ik deze film omschrijven. Nergens saai, maar ook weer nergens echt goed. Natuurlijk acteert Al Pacino hier heel goed en natuurlijk is zijn bloemrijke karakter interessant. Echter oogt de film zelf nogal gefragmenteerd. Als los zand ploetert deze film een beetje voort en dat maakt de nasmaak een beetje belegen. De potsierlijke scène in de '(school)rechtbank' haalde er uiteindelijk zelfs nog een halfje af, want die was wel erg doorzichtig en gespeeld moralistisch.

Al Pacino was geweldig! Het duo samen was ook wel interessant en vermakelijk om te zien, omdat ze qua karakters erg van elkaar verschillen. Echter erger ik me weer aan die dramatische Hollywood muziek en Hollywood eindes. Maar toch wel blij dat ik deze film ff heb mee gepakt, voordat die Netflix verlaat.

Scent of a Woman is een echte Al Pacino show. Zijn personage is waar de gehele film om draait en zijn superieure spel versterkt dat nog eens. De vele stemmingswisselingen houden de film levendig, met als hoogtepunten het familiediner en de tango-scene. De snelle auto was me net te veel van het goede en het slot liet zich net te gemakkelijk raden, maar verder is dit smullen van de avonturen met Frank Slade in zijn donkere wereld.

Nou sorry, maar ik vond de song van Leonard Cohen, "Dance me to the end of Love" een sublieme keus.

Scent of a Woman gaat over Charlie (Chris O'Donnell), een student aan een prestige Prepschool. Hij studeert er met een beurs dus om wat extra geld te verdienen reageert hij op een advertentie van Karen Rossi om op haar bij hun inwonende oom te passen terwijl zij op familiebezoek gaan. Die oom blijkt de blinde, gepensioneerde luitenant-kolonel Frank Slade(Pacino). Slade is een onaangename man die te veel drinkt en de ene na de andere belediging of grove opmerking uit zijn mond laat rollen. Zodra de familie wegrijdt blijkt dat Frank een ander plan heeft. Hij besluit samen met Charlie naar New York te gaan om daar eens stevig de bloemetjes buiten te zetten. Charlie gaat hier met frisse tegenzin in mee en belandt in een achtbaanrit van allerlei enerverende maar ook een paar zeer ongemakkelijke gebeurtenissen. Scent of a Woman is een film waar Pacino op zijn allerbest is. Met verve speelt hij het type militair die na zijn pensioen wegens arbeidsongeschiktheid geen plek meer heeft in de maatschappij. Slade is het predicaat hork voorbij. Hij is gewoon een grofgebekte, onbeschofte en hondsbrutale hufter omdat hij doelbewust kwetst en beledigd. Hij teert vooral op mooie verhalen die hij onder het genot van veel sterke drank graag mag vertellen maar je voelt ook de onderhuidse bittere pijn van de eenzaamheid en de leegte in zijn leven die hij met zich meedraagt. Je begrijpt dan ook meteen waarom zijn nichtje hem er niet uitgesodemieterd heeft ondanks zijn onbeschofte gedrag. Ze heeft medelijden met hem. Chris O'Donnell is geknipt voor het type prepschoolkid maar niet het type elitaire bal. O'Donnell en Pacino vormen dan ook een prima duo die elkaars tegenovergestelde zijn maar elkaar ook aanvullen. Er is ook een kleine maar toch memorabele bijrol voor Gabrielle Anwar weggelegd waarin ze de Tango danst met Pacino. Anwar was in de 90's een hele mooie meid maar niet onbereikbaar omdat ze ook iets liefs heeft en daarom destijds vaak perfect gecast als love interest.

Erg matig. Over de rol van Pacino zal ik niets zeggen, die doet het meer dan prima. Hij kan echter de boel maar nauwelijks redden.
De rest van de film, een enkele scene uitgezonderd, is ronduit belachelijk.
Ik maak me bijna kwaad om de stompzinnigheid van die hoorzitting en eigenlijk dat hele subplot met de getuigenis. Ik begrijp best dat ze een set-up nodig hadden om Al Pacino een Oscarwinnende speech te laten geven. Maar hadden de makers nu echt niets beters kunnen vinden dan zoiets potsierlijks. Het gewicht dat gehangen wordt aan dat hele gebeuren slaat nergens op.