Scent of a Woman (1992)

Had bij deze film het idee dat ie richting ''Rain Man'' op wilde. Alleen vond ik die hoofdrol fenomenaal gespeeld en deze zwaar irritant van Al Pacino. Normaal toch wel een goed acteur maar vond hem hier veel te overdreven en irritant met zijn Huaa's en Hahs. En Chris O'Donnell was daarentegen slaapverwekkend.

Het grote probleem van Scent of a Woman is dat ik hem 27 jaar te laat keek. Er zijn sindsdien zo veel films geweest waarin jongelingen noodgedwongen moeten optrekken met norse oudere personages, dat niets aan deze film origineel aanvoelt.

Sterker nog, het personage van Pacino lijkt vooral een parodie op zichzelf. Een oud-kolonel die leger-termen gebruikt voor elk facet in zijn leven en om de drie zinnen de US Army strijdkreet "hoe-waah" bezigt is gewoon niet serieus te nemen.

Het is dan ook een grote verdienste dat ondanks het absurde, schijnbare, overacteren van Pacino, de beste man je op ongeveer tweederde van de film toch nog meetrekt en weet te overtuigen. Hij heeft een paar heerlijke momenten waarop hij helemaal los gaat.

Maar overtuigen is Iets wat zijn tegenspeler, de vergeten Chris O'Donnell, eigenlijk nooit doet. Nou is de rol van naïeve scholier ook niet een rol waarin je een Oscarwaardige prestatie kunt neerzetten, dus dat kun je hem niet echt kwalijk nemen. Misschien komt het ook doordat het personage (kostschool puber met jasje-dasje) ideologisch verder van mij af staat dan spareribs van een imam, maar echt interessant werd hij niet.

Ik kan me voorstellen dat deze film in 1992 origineler was en Pacino minder karikaturaal overkwam. Hij kreeg destijds een Oscar voor deze rol, maar zijn concurrenten van die tijd (zie hier) waren nou ook niet bepaald ijzersterk.

3 sterren

De poster is ook wel hilarisch: "From the director of Beverly Hills Cop". Dat is natuurlijk een volstrekt ander genre en doelgroep... En die film stamt uit 1984, vanwaar dacht Martin Brest in 1992 nog dat hij dat moest aandragen ter promotie? Vragen, vragen...

Onderhoudend, zo zou ik deze film omschrijven. Nergens saai, maar ook weer nergens echt goed. Natuurlijk acteert Al Pacino hier heel goed en natuurlijk is zijn bloemrijke karakter interessant. Echter oogt de film zelf nogal gefragmenteerd. Als los zand ploetert deze film een beetje voort en dat maakt de nasmaak een beetje belegen. De potsierlijke scène in de '(school)rechtbank' haalde er uiteindelijk zelfs nog een halfje af, want die was wel erg doorzichtig en gespeeld moralistisch.

Al Pacino was geweldig! Het duo samen was ook wel interessant en vermakelijk om te zien, omdat ze qua karakters erg van elkaar verschillen. Echter erger ik me weer aan die dramatische Hollywood muziek en Hollywood eindes. Maar toch wel blij dat ik deze film ff heb mee gepakt, voordat die Netflix verlaat.

Scent of a Woman is een echte Al Pacino show. Zijn personage is waar de gehele film om draait en zijn superieure spel versterkt dat nog eens. De vele stemmingswisselingen houden de film levendig, met als hoogtepunten het familiediner en de tango-scene. De snelle auto was me net te veel van het goede en het slot liet zich net te gemakkelijk raden, maar verder is dit smullen van de avonturen met Frank Slade in zijn donkere wereld.

Scent of a Woman gaat over Charlie (Chris O'Donnell), een student aan een prestige Prepschool. Hij studeert er met een beurs dus om wat extra geld te verdienen reageert hij op een advertentie van Karen Rossi om op haar bij hun inwonende oom te passen terwijl zij op familiebezoek gaan. Die oom blijkt de blinde, gepensioneerde luitenant-kolonel Frank Slade(Pacino). Slade is een onaangename man die te veel drinkt en de ene na de andere belediging of grove opmerking uit zijn mond laat rollen. Zodra de familie wegrijdt blijkt dat Frank een ander plan heeft. Hij besluit samen met Charlie naar New York te gaan om daar eens stevig de bloemetjes buiten te zetten. Charlie gaat hier met frisse tegenzin in mee en belandt in een achtbaanrit van allerlei enerverende maar ook een paar zeer ongemakkelijke gebeurtenissen. Scent of a Woman is een film waar Pacino op zijn allerbest is. Met verve speelt hij het type militair die na zijn pensioen wegens arbeidsongeschiktheid geen plek meer heeft in de maatschappij. Slade is het predicaat hork voorbij. Hij is gewoon een grofgebekte, onbeschofte en hondsbrutale hufter omdat hij doelbewust kwetst en beledigd. Hij teert vooral op mooie verhalen die hij onder het genot van veel sterke drank graag mag vertellen maar je voelt ook de onderhuidse bittere pijn van de eenzaamheid en de leegte in zijn leven die hij met zich meedraagt. Je begrijpt dan ook meteen waarom zijn nichtje hem er niet uitgesodemieterd heeft ondanks zijn onbeschofte gedrag. Ze heeft medelijden met hem. Chris O'Donnell is geknipt voor het type prepschoolkid maar niet het type elitaire bal. O'Donnell en Pacino vormen dan ook een prima duo die elkaars tegenovergestelde zijn maar elkaar ook aanvullen. Er is ook een kleine maar toch memorabele bijrol voor Gabrielle Anwar weggelegd waarin ze de Tango danst met Pacino. Anwar was in de 90's een hele mooie meid maar niet onbereikbaar omdat ze ook iets liefs heeft en daarom destijds vaak perfect gecast als love interest.

Erg matig. Over de rol van Pacino zal ik niets zeggen, die doet het meer dan prima. Hij kan echter de boel maar nauwelijks redden.

De rest van de film, een enkele scene uitgezonderd, is ronduit belachelijk.

Ik maak me bijna kwaad om de stompzinnigheid van die hoorzitting en eigenlijk dat hele subplot met de getuigenis. Ik begrijp best dat ze een set-up nodig hadden om Al Pacino een Oscarwinnende speech te laten geven. Maar hadden de makers nu echt niets beters kunnen vinden dan zoiets potsierlijks. Het gewicht dat gehangen wordt aan dat hele gebeuren slaat nergens op.

Mooie film. Juist omdat de twee hoofdrolspelers (Pacino en O'Donnel) zo verschillend zijn. De film was nergens saai, en heeft mij geboeid tot het einde!

Maar even meegepikt voor hij van Netflix verdwijnt. Al kan enige overacting Pacino niet ontzegd worden, hij komt ermee weg, en O'Donnell vond ik heel degelijk, die had hier volgens mij ook zo'n beetje zijn enige goede filmrol te pakken. Scent of a Woman begint wel aardig, al was het vooral leuk een piepjonge Hoffman te zien, en vanaf de eerste ontmoeting tussen Slade en Charlie is het behoorlijk onderhoudend, met de kleine, eenvoudige maar mooi uitgevoerde tango-scène als hoogtepunt.

Helaas zakt het daarna in tot een bedenkelijk niveau. Het gedeelte met de Ferrari was al op het randje en wordt gevolgd door een nogal overdramatische confrontatie omtrent het pistool (al levert dat wel een van de beste quotes van de film op: "I don't know if I want to kill you or adopt you"), maar echt uit de bocht vliegen doet Scent of a Woman tegen het einde, met de ronduit belachelijke schoolbijeenkomst. Een aanfluiting van jewelste en het laatste greintje realisme wordt vakkundig om zeep geholpen ten faveure van zo'n vervelende moraliserende speech die -uiteraard- kan rekenen op een staande ovatie. Heel jammer dat juist het einde me waarschijnlijk het meest bij zal blijven.

Hoo-hah! Of de onaangepaste luimen van een ex-luitenant die met blindheid kampt. Het is voor Lt. Col. Frank Slade (Al Pacino) een hard gelag dat hij niemand meer onder zich heeft, maar zijn dagen moet doorbrengen in het tuinhuis van een nichtje. Alwaar hij arbeidsongeschiktheidsgeld oppot en zijn tijd spendeert met sterke drank en sekslijnen. Totdat middelbare scholier Charlie (Chris O'Donnell) reageert op een advertentie om voor een weekend de blinde oorlogsveteraan te verzorgen. Net wanneer hij tegen een schorsing aanloopt omdat hij getuige is geweest van een strafbaar feit, maar zijn vrienden niet wil verlinken. Anders dan zij heeft hij echter geen bemiddelde familie met connecties. Dit grapje kan hem zijn toegang tot een prestigieuze universiteit kosten terwijl zij ermee wegkomen. Maar zo principieel als jonge Charlie is, zo egocentrisch en cynisch is Lt. Col. Frank Slade. Hij neemt de plooibare jongeman mee op sleeptouw door New York, maar zijn nukkige gedrag wordt steeds zelfdestructiever en gevaarlijker.

Al Pacino sleepte met 'Scent of a Woman' (1992) zijn eerste Oscar binnen. Zo'n veilige en voorspelbare film is het ook wel een een beetje; meer een publieksvriendelijk vehikel rond een steracteur dan iets waar werkelijk veel op het spel staat. En oh zo cliché dat de grote Pacino de rol speelt van een moeilijke man met een visuele handicap. Toch is Lt. Col. Frank Slade zonder meer een innemend personage als de dominante ex-militair met een suïcidale inborst. Nog altijd terend op zijn vermogen om autoriteit af te dwingen bij andere mensen, maar vanuit het triestige besef dat hij niet meer zo serieus genomen wordt als vroeger. En dat juist deze onhebbelijke persoon een mentorfiguur wordt voor een jongeman die zich op eigen kracht omhoog heeft gevochten in een elitebolwerk. De ene underdog ondersteunt de andere in een strijd voor rechtvaardigheid. Cliché is het absoluut, maar 'Scent of a Woman' (1992) komt er goed mee weg omdat het precies de juiste knoppen aanraakt. Een halve punt erbij omdat ik heb genoten van de smaakvolle tangoscéne waarin die gluiperige Slade nog even laat zien dat hij nog altijd verleiding in de heupen heeft.

Al Pacino speelt Frank Slade, een voormalige luitenant-kolonel die zijn carrière en zijn gezichtsvermogen verloor door een dom ongeluk. Frank woont in New Hampshire met tolerante familieleden en is verbitterd en boos geworden op de wereld, zozeer zelfs dat hij van plan is eruit te stappen na een 'laatste hoera' in New York City. En daar komt Charlie Simms (Chris O'Donnell) een student van 'Baird College' die $300 probeert te verdienen om op de rusteloze Frank te passen tijdens het Thanksgiving-weekend. Oorspronkelijk onwetend van Franks plannen, wordt Charlie onbewust medeplichtig aan wat Frank in gedachten heeft, maar ze hebben allebei nog geen idee hoe het leven dat het weekend bepaalt, zal eindigen.

Over het algemeen overleeft 'Scent Of A Woman' zijn duidelijke karakter vanwege Pacino's Oscar-winnende optreden. De film zelf is boeiend en leuk om te bekijken, misschien een iets te lang. Pacino als Slade wordt ondergedompeld in onwaarschijnlijke decorstukken, rijdt in een Ferrari, danst de tango met de tengere Donna (Gabrielle Anwar) en overbluft verkeersagenten met zorgeloze overgave. Maar dat is het enthousiasme en de overtuiging die Pacino in de rol legt, het maakt nauwelijks uit of het onwaarschijnlijk is, omdat we te veel plezier met hem hebben. Gesteund door O'Donnell, die helaas na deze film niet naar een beter acteerniveau zou gaan, slaagt Pacino erin de tekortkomingen in het stuk te compenseren.....

Van echt drama is in 'Scent Of A Woman' geen sprake. Een paar strakke momenten zoals een familiediner en het punt van Franks reis terzijde, is het een vrij eenvoudig en veilig geschreven scenario met een prima einde!

Het is een einde dat voor mij perfect in het verhaal past, in feite was het voor mij duidelijk dat het die kant op zou gaan. Dit is niet alleen Frank's reis, dit is ook die van Charlie, het einde brengt alles samen wat betreft twee tegenpolen die elkaar in het midden ontmoeten op een verschillend, maar cruciaal punt in hun leven. Verdorie!, ik sloeg op mijn borst en schreeuw 'Hoo-Hah'! bij iedere keer dat we deze film hebben gezien en dat is de impact en het resultaat, dat regisseur Martin Brest en zijn team door de film heen brengen.

Soms kan veilig en eenvoudig echt plezierig zijn, vooral wanneer het ondersteund wordt door een zekere zachtaardige Italiaans-Amerikaanse acteur uit de Bronx.

Een 8!

Onlangs deze film weer eens een keer gezien en ik kan niet anders zeggen dan dat ik als filmkenner zelden zo'n briljante en fenomenale vertolking heb gezien als die van Al Pacino.

De goede man heeft voor deze rol ook zeer terecht een oscar gewonnen en wat mij betreft had hij er wel 10 mogen winnen.

Geniaal en Al Pacino is overigens altijd geweldig, maar in deze film gaat hij werkelijk over alle grenzen heen en wat de man kan en neerzet is alleen maar weggelegd voor de allergrootste acteurs en hij is daar één van.

Perfecte film om op een zondagnamiddag in een staat van existentiële verwarring te kijken. Tien jaar geleden plaatste ik hier eens een laatdunkend berichtje over de film, waar ik mij nu echt niet meer kan achterscharen. Nochtans besef ik dat de film wel zoetsappig, clichématig, oscar bait.. genoemd kan worden. Maar toch ben ik er oprecht door ontroerd. Hoe kan het dat ik met de jaren der wijsheid minder kritisch wordt voor de manipulaties van Hollywood? Dit is niet hoe ik mij het volwassen leven had voorgesteld.

Ik was de premisse van de film eigenlijk al helemaal vergeten, maar de manische city trip naar New York is zeker eentje waar men deel van zou willen uitmaken. Het personage van Pacino laat ook absoluut geen ademruimte voor rationele vragen of redelijkheid, hij raast werkelijk maar door, zodat elke mogelijke weerstand verdwijnt als sneeuw voor de zon. Wat een goede keuze bovendien om voor zijn wederpartij een absolute nul als Chris O'Connell te casten. Met een goede acteur was de losgeslagen magie van Pacino sowieso teniet gedaan. Maar met een melkmuiltje, everyman, beta male als O'Connell hebben we een ideaal slachtoffer voor de overrompelende levensvisie van Kolonel Frank Slate. Ook wij als kijkers gaan geheel voor de bijl. Met dezelfde dociliteit als O'Connell, kunnen we enkel maar dromen om ooit zo'n goede mentor als Pacino te hebben, die ons uit deze verlammende impasse zou trekken. De apotheose in de zittingszaal is dan ook bijna van een religieuze schoonheid, hoe de nurkse Pacino als het ware neerdaalt uit de hemel om de koers van de geschiedenis te wijzen. We kunnen alleen maar juichen. Ik snap met de beste wil van de wereld niet hoe ik in 2012 kon beweren dat die prep school scènes geschrapt hadden moeten worden?! Ofschoon de film echt wel een tikje te lang is, zijn deze scènes echt het neusje van de zalm! Ze dragen bij aan de gezelligheid van deze ondubbelzinnig goedhartige prent en zo'n herfstige campus geeft natuurlijk goed op 35mm.

Dat is misschien nog wel de voornaamste reden dat de film mij bij herziening zo goed bevalt. Ondertussen heb ik tien jaar extra de teloorgang van Hollywood blockbusters moeten gadeslaan. Vergelijk bijvoorbeeld hoe visueel afstotelijk een thematisch vergelijkbare film als Green Book wel niet is naast Scent of a Woman. Dat blijft me immers het meest bij van de film, een warme kleurepracht, diepe texturen van rood en zwart, als ware het een doek van Rothko.

AL PACHINO*EN DAN NOEM IK IN 1 ADEM ROBERT DE NIRO*WAT IS ER NOU HEERLIJKER OM WEG TE DROMEN IN DE SFEER VAN EEN AL PACHINO FILM CQ ROBERT DE NIRO.GROOTE STATS SFEREN OP REGENACHTIGE AVONDEN IN NEON VERLICHTING*DEZE SFEER IS DEZO UNIEK*DIE VIND JE IN GEEN ENKELE ANDERE FILM*OF FIMS VAN REGISEURS*DE HEERLIJKE JAREN 80 SFEER*WAARDOOR JE EVEN ALLE STRESS LOS KAN LATEN*EN IN EEN ANDERE WERELD BELAND.AL PACHINO WAT EEN FENOMENTAAL ACTEUR*NIEMAND ZOU DIT OOIT KUNNEN EVENAREN*WAT AL PACHINO NEER ZET KAN IK GEEN ENKELE ACTEUR AAN TIPPEN*HELAAS ZIJN DIT SOORT ACTEURS BIJNA UITGESTORVEN*DEZE MAN VERDIEND EEN STANDBEELD*4 DIKKE STER VOOR DE HELD PACHINO*TEGEN IEDEREEN ZOU IK WILLEN ZEGGEN....KEN JE KLASIEKERS

Mwaaaah... Dit voelde soms nog langgerekter aan dan een Bollywoodfilm en de personages van zowel O'Donnell als Pacino vond ik geen mensen om meer dan 2,5 uur mee door te willen brengen, hoe-waaah! Dat hele verhaaltje op die kostschool vond ik ook vermoeiend, het stomme haantjesgedrag waarbij je blijkbaar geen man bent als je iemand verklikt die andermans eigendom vernielt. Ik kon er niet zoveel mee. Prachtige scene met de tango, en muziek van Thomas Newman stelt nooit teleur.

3,0*