Profumo di Donna (1974)

Origineel van 'Scent of a Woman'.

Schijnt nog beter te zijn dan de remake Scent of a Woman, genomineerd voor Oscar als beste buitenlandse film. Vittorio Gassman kreeg in Cannes de prijs als beste acteur.

Scenario is naar de roman Il Buio E Il Miele van Giovanni Arpino.

Helaas is deze film niet te verkrijgen.

Vanaf 3 april wel. DVD release bij Homescreen.

Agostina Belli was in deze film echt onwaarschijnlijk mooi. En dat leid ik enkel af uit de dvd-hoes.

Zoals reeds aangegeven, de originele versie van Pacino's te lang durende one-man-show 'Scent of a Woman'. Grootste verschil in de twee versies is echter de mate van preutsheid. Pacino danst graag de tango. Gassman 'danst' liever met hoeren, jonge meisjes en topless dames.

Vittorio Gassman schittert als de blindeman met twee gezichten. Het is echter niet zo dat hij alle aandacht naar zich toe trekt. Agostina Belli, in de laatste helft van de film, is - om Paalhaas' woorden te gebruiken - onwaarschijnlijk mooi, maar ze weet ook wat acteren is. En babyface Alessandro Momo is nog minder kleurrijk dan Chris O'Donnell. Momo lijkt als twee druppels water op Heintje (mama, je bent de mooiste van de heeeeeeeeeeeeele wereld). [Momo's laatste rol overigens, hij overleed tijdens een ongeluk met z'n motor]

En dat is nog niet alles. De film speelt zich veelal af in hoerenbuurten en donkere (rood-verlichte) nachtclubs. Iets wat wel past bij de vuilbekkerij van onze blinde anti-held. En dan worden de beelden ook nog eens bijgestaan door heerlijke seventies piano-riedels die zo maar zouden passen in een erotische film.

Andere koek dan 'Scent of a Woman', die nu toch wel toe is aan een herziening. 'Profumo di Donna' mag gezien worden: 3,5*

Het eerste uur van de film is bijzonder interessant, veel vaart en scherp. Totdat de drama alles overnam en het knulletje werd ingewisseld door een vervelend en aanhankelijk meisje.

Nog even iets over de meisjes: de foute meisjes zien eruit als Sabrina (boys, boys good time) en het interessante meisje is dan weer heel mooi en blond. typisch..

Heerlijke Italiaanse roadmovie.

Verbaast me keer op keer dat klassiekers als deze een re-make krijgen.

Films als deze moeten het meer van de sfeer en sublieme regisseurswerk hebben als van het script.

Hier een re-make van maken is gedoemd te mislukken, helemaal als het om Amerikaanse makelij gaat.

Vergeet dat hier een remake van gemaakt is. Niet omdat de remake slecht is (ik vond hem goed, al is het al weer een flinke tijd geleden dat ik hem voor het laatst zag), maar vooral omdat die opvallend weinig lijkt op het origineel. De setup is hetzelfde: een charismaloze jongen moet een blinde, schreeuwerige militair begeleiden. Het verhaal wordt door beide films al snel een andere kant op getrokken, waardoor ik ze al snel niet eens meer vergeleek met elkaar. Totaal andere toon, verhaal, stijl en thematiek. Saillant detail: in de remake spelen de vrouwen nauwelijks een rol, terwijl ze hier van groot belang zijn, waardoor de titel hier makkelijk op de film te plakken is. Ook opvallend: de bekendste en beste scène uit de remake, de tango, zit hier niet in.

Dit is een ruwere film. Zwartgalliger, geloofwaardiger, maar eigenlijk ook grappiger. Geen melodrama hier, maar een film over diepe zelfhaat. Erg goed geacteerd, natuurlijk door Gassman die de groteske blinde mag spelen en daarmee de opvallende rol krijgt, maar er is ook goed bijrolwerk van Belli, een rol die niet alleen een knappe, maar ook getalenteerde actrice vereist om het te laten werken. Wel jammer dat de jongen nooit méér wordt dan een aangever voor de militair. In tegenstelling tot in de Martin Brestfilm krijgt hij geen eigen verhaallijn en vooral in de scènes waarin de focus op hem ligt is de film niet al te boeiend. Vreemd ook dat je zijn gedachten af en toe in voice-over hoort, dat past hiet niet echt bij en voegt ook nooit iets toe. Gelukkig wordt dit tot een minimum beperkt. Leukste scène, de zoektocht naar de perfecte hoer door een blindeman. Doet het altijd goed zoiets.

4*

Hier zijn al genoeg zinnige dingen bijgeschreven waar ik me volledig bij wil aansluiten (de schoonheid van Belli met name ). Het enige dat ik zeker ook wil toevoegen is de prachtige muziek.

Ik verbaas me er voer dat Momo is omgekomen in een motorongeluk, maar hij blijkt toch al 20 te ijn in deze film, een babayface: 12 zou je'm geven. Maar zijn totale kleurlooshied werkt erg goed moet ik zeggen. En de aanvankelijke moeite die ik had met de "uitzinnige" Gassman werd toch wel weggenomen door die typische heerlijk Italiaanse melancholie en vooral rede-, zede- en laveloosheid die de film treffend weet te verbeelden, als in Scola's Brutti, ... etc. en de constante toon hierin.

Mooie film met een uitmuntende hoofdrol. Zeer grappig in het begin, maar de film verliest toch langzaam wat kracht richting het einde. Het stimuleert me ook om de remake weer eens te zien. Denk toch dat tie ietsjes beter was, want dat was Pacino in zijn toptijd.

Meer nog dan het verhaal van de verbitterde, onuitstaanbare kapitein, zijn slaafse begeleider en de jonge verliefde vrouw, heeft deze film vooral bekoord door de effenaf schitterende beeldcompositie, de mooie muziek en zekerlijk door de prima acts, niet in het minst van een verbluffende Vittorio Gassman.

Sfeervolle, maar gitzwarte komedie van Dino Risi over een ooit trotse officier, die helemaal aan het eind van zijn latijn is. Hij verkeert graag te midden van mooie jonge vrouwen, maar van de jeugdige, zwaar verliefde Sara, die hem nog kent van vóór zijn ongeluk, wil hij niets weten. Het einde is prachtig.
Voortreffelijke rol van Risi’s lievelingsacteur Vittorio Gassman. Agostina Belli is werkelijk bloedmooi.
Een stuk beter dan de Amerikaanse remake uit 1992, die overigens op onderdelen sterk afwijkt van dit Italiaanse origineel.

Ik kan me aansluiten bij veel van wat hier al gezegd is: erg sfeervol, knappe beeldcompositie, knappe regie, heerlijk ruw en mooi melancholisch, en vooral een schitterende Vittorio Grassman...

Maar des te meer viel ook voor mij de heel erg vlakke rol van de begeleidende cadet uit de toon. Hier was volgens mij veel meer mee te doen...

Een jonge soldaat moet een blinde commandant begeleiden en een jonge vrouw is verliefd op de commandant, maar hij moet niets van haar hebben. Het verhaal stelt allemaal erg weinig voor, maar toch weet de film wel te boeien. De film geeft ook een leuk tijdsbeeld. Het is meer een sfeer impressie.

Agostina Belli tilt met haar aanwezigheid de score voor deze film eigenhandig van predikaat ‘leuk’ naar ‘fantastisch’. Wát een verschijning zeg. Toprol ook weer van Gassman (al kan ik ook goed voorstellen dat je zijn rol niet echt trekt). In het prachtige Il Sorpasso (1962) was hij ook al lekker op dreef.

Me eigenlijk wel vermaakt met deze amusante Italiaanse film. Ik wist niet dat het de oorspronkelijke film was van de Amerikaanse remake met Al Pacino. Een leuke rol van Gassman als de kolerieke kapitein Consolo. Maar het valt inderdaad te verdedigen dat je deze man of diens rol uiterst irritant vindt. Ik zag er wel de humor van in hoe hij alles en iedereen naar zijn hand weet te zetten, de arme Ciccio niet in het minst.

Het levert sowieso enkele leuke en gevatte scènes op die me geregeld een glimlach op het gezicht deden toveren. Een melancholische film, magie is sterk overdreven, maar wel een film met een bepaalde schwung of joie de vivre welk veel te maken heeft met het charisma van de kapitein of gewoon omdat hij lekker sappig Italiaans is. En die films, zeker de oudere, roepen toch steeds die bruisende Italiaanse charme op.

Over Agostina Belli is hier precies al veel neergeschreven. Ik kan het alleen maar bevestigen natuurlijk. Prachtige dame.

Piepjonge militair Giovanni [Alessandro Momo] wordt aangesteld als gezelschap en begeleider van Fausto Consolo, een voormalige kapitein die door een ongeluk met een bom blind is geworden. De venijnige Vittorio sleept zijn jonge metgezel door de stad op zoek naar hoeren en andere oppervlakkige pleziertjes, maar later blijkt dat zijn losbandige gedrag een diep emotionele oorzaak heeft. Gassman en Momo zijn uitstekend in deze vlot geregisseerde komedie die vanwege het (deels bewust aangedikte) seksisme mogelijk minder goed in de aarde valt bij een modern publiek. De gelijknamige film uit 1992 met Al Pacino en Chris O'Donnell is een losse remake.

Verouderd. Paar leuke scenes. Maar vooral vrouwonvriendelijk. Maar who cares.

Nog maar m’n tweede film van Dino Risi maar dit is wel een voltreffer. De karakters, situaties en dialogen houden het boeiend tot op het eind. Een eind dat na een tijdje voorspelbaar werd al zitten er gelukkig nog wat twists aan. Vittorio Gassman steelt de show - pun not intended. Het is ook een trip langs enkele mooie Italiaanse steden in de seventies: Genua, Rome, Napels. Mag er allemaal zijn.

Het grootste drama aan deze film speelde zich off screen af: de jonge Alessandro Momo zou overlijden in een motorongeval enkele maanden na het beëindigen van de opnames.