C'eravamo Tanto Amati (1974)

Veelgeprezen film.

Ja, maar ik moest eraan wennen. Maar Ettore Scola is altijd goed. 3*

Veelgeprezen weet ik niet, maar het is zeker wel een mooie film van Scola.

Hoewel de film zijn mindere momenten heeft en wat onevenwichtiger is dan zijn subtiele meesterwerk Una Giornata Particolare, is dit een bij vlagen erg mooie (en vooral: herkenbare) film over vriendschap, liefde, verleden, heden en over de illusies die iedereen zich maakt als men jong is, maar die iedereen ook weer zo makkelijk ziet vervagen bij het ouder worden.

"Wij wilden de wereld veranderen, maar de wereld heeft ons veranderd." zegt een van de hoofdpersonen, Gianni, en dat vind ik zeer treffend en herkenbaar. Wie heeft niet die momenten gekend dat je hoopt en verwacht iets bij te dragen aan een andere, betere wereld?

Maar naarmate je ouder wordt kom je er steeds meer achter dat de wereld niet veranderd. Nee, in plaats daarvan zul je zélf je dromen en verwachtingen bij moeten stellen om nog enigszins realistisch over te komen bij jezelf.

Maar goed, buiten de illusies die jong-volwassenen hebben is dit een mooi portret over de liefde, over vriendschap en over hoe complex relaties (vriendschappelijk of liefdesrelaties) toch altijd zijn en ook blijven.

Daarnaast is C'Eravamo Tanto Amati óók een film over de cinema zelf, over de liefde die Scola had en heeft voor de (Italiaanse) filmgeschiedenis (de film is opgedragen aan Vittorio De Sica, die kort na het zien van deze film overleed).

Deze liefde voor de cinema komt naar voren via vooral het personage Nicola, hartstochtelijk cinefiel die later in zijn carrière beroepscriticus en schrijver over films wordt.

We zien in C'Eravamo Tanto Amati een ode aan De Sica en zijn film Ladri di Biciclette, waarvan Nicola een tamelijk chaotisch discussieforum verstoord met zijn anti-burgerlijke praat (grappig deel in de film).

Verder komen Federico Fellini en Marcello Mastroianni, die zichzelf spelen, aan bod als de vrouwelijke hoofdpersoon een bijrolletje mag vervullen in de film die Fellini op dat moment aan het schieten is: La Dolce Vita.

Naast De Sica en Fellini wordt gerefereerd aan Antonioni (L'Eclisse) en aan Eisenstein, van wiens film Battleship Potemkin de beruchte trappenscène wordt nagespeeld door een gepassioneerde- en vooral: dronken- Nicola. Erg leuke scène ook.

Goed, al met al is dit een bij vlagen erg mooie en vooral herkenbare (qua gevoelens en qua verloren illusies) film van Ettore Scola, die bewezen heeft een prima regisseur te zijn met deze film en met zijn bekendere films Una Giornata Particolare en Brutti, sporchi e Cattivi.

C'Eravamo Tanto Amati is voor de liefhebbers uitgebracht in de NRC-reeks Moderne Europese Klassiekers. Wat mij betreft wel terecht.

Briljant. Qua vorm, scenario en spel. Zelden een film gezien waarin wordt gedweept met het Neo-realisme van de Italiaanse Cinema alsmede de soms tragische besoignes tussen vrienden en levenskameraden, en welke keuzes ze maken. En in zo'n enorm speelse modus waar alles kan, we zien ineens Fellini op de set van Dolce Vita en we zien hele stukken uit Il Ladri di Bicycletti, en welke verstrekkende gevolgen kunnen staan voor een keuze voor die film.

Allereerst is er de muziek, ik zou zweren dat het een Ennio Morricone-score is. Hoewel die niet op de credits staat, zelfs niet op IMDB. Maar de film neemt zoveel vormen aan, dat ik het niet zeker weet.

En dan de cast: SUBLIEM. Nino Manfredi als Antonio, en ook Vittorio Gassman als Gianni maakt veel indruk.

Ik zie in deze film geen enkel minpunt, zag ook weinig onevenwichtigheden waardoor ik tot een maximale score overga. 5*

Bijzondere film. Vol referenties naar oudere (merendeels) Italiaanse films en ook qua vorm veelal een mix van verschillende Italiaanse filmstijlen. Opvallend lichtvoetig, al worden er best dramatische onderwerpen aangesneden.

Een fiilm die vooral gaat over idealen en hoe daarmee om te gaan. Nicola maakt het zichzelf vaak erg moeilijk door sterk op te komen voor zijn idealen, maar erger is het als je als Gianni je idealen en jezelf ergens onderweg in je leven verliest. De film gaat voor een deel over het zoeken naar dat evenwicht, hoe blijf je trouw aan je zelf en manouvreer je je toch leefbaar door een maatschappij die je niet 1-2-3 aan kunt omvormen naar je eigen inzicht. "De toekomst is voorbij" zeggen ze ergens in de film. Uiteindelijk glipt het leven je vaak door de vingers.

De film is ook duidelijk een ode aan de film. Vooral aan DeSica (die de film nog heeft gezien en kort erna stierf) en zijn meesterwerk Ladri di Biciclette, maar eigenlijk aan de de hele Italiaanse film erna en er wordt zelfs nog gerefereerd aaan een aantal niet-Italiaanse films. De film zit vol met leuke grote en kleine referenties en dat maakt 'm voor een liefhebber van Italiaanse cinema nog extra leuk.

Ook de set van La Dolce Vita komt in de film voor. (Ik zie het trouwens al voor me: Scola belt Fellini: "Ïk wil jou en Marcello in mijn nieuwe film en we gaan de set van La Dolce Vita bij de Trevifontein herbouwen". Hij vond het ongetwijfeld een geweldig plan.)

Mooie muziek, fijne acteurs en een paar heel mooie scenes zoals de scene bij de foto-automaat of de scene op het einde bij de school. Wel een film die leuker is als je al wat klassieke Italiaanse films gezien hebt denk ik.

4.0*

Ook Bas Blokker dweept met deze film.

Bron

Wat een film. Wie dacht dat bijvoorbeeld Tarantino speels is en met vorm speelt oet dit maar eens kijken. En daarbij ontroert Scola ook nog eens. Een meesterwerk *****

(Tijd voor een originele poster, trouwens. Zal een zoeken)

Alleen regio 1 release?

Regio 2 release, NRC Handelsblad uitgave (met NLse ondertiteling), is al geruime tijd uit.

Nee hoor, zelfs een Nederlandse voor maar 10 euro. (In de NRC-serie Moderne Europese Klassiekers)

Ah bedankt. Vond m niet via vergelijk.nl.

Ik heb eigenlijk niet zo veel toe te voegen aan de voorgaande bijdragen. Er wordt niet alleen met de Italiaanse cinema 'gedweept'. Ik vond de stijl veelal de Franse nouvelle vague (alleen de beginscene al). De link met Bronenosets Potyomkin is reeds gemaakt. Verder is het opmerkelijk dat de bioscoopscene waarin de scene op het witte doek dialogen overneemt van de gedachten van de hoofdrolspelers, met nog betere lipsync dan normaliter. Het is de Zweedse flm Fröken Julie, die qua thematiek en gebeurtenissen linken met het gebeuren in C'eravamo Tanto Amati.

Het scenario mag veelgelaagd zijn en daardoor uitermate fascinerend, maar toch loopt het hier en daar niet lekker. Rare tijdssprongen voornamelijk zorgden voor mij te vaak uit de film te geraken. Maar wat veel prachtige scenes die geheel op zichzelf staan. Grote aanrader voor de cinefiel houdend van de klassieke Europese cinema.

Ik deel helaas de lofuitingen voor deze film niet.

Ik ben op zich liefhebber van het werk van Scola (Üna Giornata Particolare en Brutti Sporchi e Cattivi vond ik schitterend), maar hier kon ik geen moment meeleven met de personages. Ik vond de dialogen matig en de acties van de personages wazig. Daarnaast was de nasynchronisatie bar slecht. Nu hebben wel meer oude italianen daar last van, maar gezien de overige kritiekpunten die ik heb, kon ik me er nauwelijks overheen zetten.

Nino Manfredi vond ik geweldig in Brutti Sporchi e Cattivi, maar hier zit hij constant maar wat glazig voor zich uit te staren. Een irritant personage, maar nog irritanter vond ik de filmfreak. Wat een onuitstaanbaar hysterisch mannetje.

Cinematografisch zaten er wel een aantal mooie dingen in. Vier jaar na deze film gebruikte Woody Allen ongeveer dezelfde technieken (commentaar gevende personages, stilstaande omgevingen e.d.).

Hmm, nee dit was niet echt voor mij bestemd. Vond het begin te traag en het wat aparte sfeertje stond me niet aan. Daarentegen was het verhaal wel interessant en werd het goed vertolkt door de acteurs.

Al met al 2,5*

Ont-zettend mooie, ontroerende film, gemaakt door een idealist.

Punt.

En mocht het niet duidelijk zijn: *****

Schitterende film van Ettore Scola.

Vorig jaar al in het top 10 overzicht met La Nuit De Varennes en dit jaar gaat deze film hoog eindigen.

Een schitterende ode aan vriendschap, de liefde die roet in het eten kan gooien en de na-oorlogse Italiaanse cinema.

Het lijkt wel een Fellini-film en Fellini zelf speelt ook mee.

En natuurlijk aan het linkse idealisme (socialisme, communisme) dat zo rond 1974 langzaam plaats maakte voor het materialisme (na nog een korte periode RAF en Rode Brigades).

Schitterende vormgeving en typisch jaren zeventig en nog steeds een meesterwerkje.

Schitterende film inderdaad. Heel uniek qua vormgeving. Film zit vol goede ideeen en leuke vondsten, maar blijft altijd bij de kern. En die kern bestaat uit een meeslepend en geestig verhaal over vriendschap en liefde door de jaren heen. Efficient beslaat Scola een grote periode uit het leven van het quartet zonder dat dit framentarisch over komt.

Deze film is beter zelfs nog dan Una Giornatte Particolara. De film is speels als Godard, origineel als Fellini en mooi als de Sica. Vooral die laatste twee komen natuurlijk niet uit de lucht vallen als je de film zag. 4,5 sterren.

Mooie bijdragen trouwens van FisherKing, Gimli, Starbright Boy en Wouter. Ben het er helemaal mee eens.

Prachtige film met een fraai gevlochten verhaal en topprestaties van een absolute topbezetting. Met name de vrolijke noot die Scola veelvuldig hanteert, maakte mij een beetje melancholisch over m'n eigen idealen van vroeger en wat daarvan terecht gekomen is (ik heb goed geboerd hoor, maar toch?!). Dat de drie vrienden onbedoeld hun grote liefde (Stefania Sandrelli) aan elkaar doorgeven, waarbij de cirkel uiteindelijk rond blijkt te zijn, vind ik een mooie vondst. Een juweeltje.

Goede film, enig minpuntje vond ik de wat simplistisch uitgewerkte karakters van de 3 heren en het meisje in het bijzonder. Idealisme is een ding, maar zo cartoonesk ermee omgaan..

Verder wel een mooie romantische film, want weemoed is nooit zo goed in een film gelegd.

Mooie, speelse film in de traditie van de nouvelle vague, maar dan op z'n Italiaans. Een eerbetoon aan alle Italiaanse meesters, natuurlijk, maar toch ook meer dan dat. De film kan namelijk prima op eigen benen staan en vertelt eerst en vooral het verhaal van de naoorlogse generatie Italianen en hoe het hun verging met hun idealen. De stilistische frivoliteiten en de speelse verwijzingen (vooral de opnames van Ekbergs' scene in de Trevi- fontijn, heh) zijn daarbij een zeer prettige bonus. Mooi.

Erg mooie film van Scola, zowel qua thematiek, als inhoudelijk. Het acteerwerk is van een hoog niveau en het speelse toontje doet de film veel goed.

Het oogt allemaal erg natuurlijk en vooral de diverse verwijzingen naar en odes aan zijn illustere voorgangers zorgen hier voor een soort van kers op de taart. Scola weet dat de na-oorlogse Italiaanse cinema van een ontzettend hoog niveau is en dat o.a. zijn voorgangers als Visconti, Fellini, De Sica het erg groot hebben gemaakt. Scola eert daarom zijn leermeesters, maar laat daarnaast zien zelf een ontzettend goede leerling te zijn, die niet voor zijn voorgangers onderdoet.

C'eravamo Tanto Amati is een fijne wegkijker, met een mooi verhaal over vriendschap, dat filmisch van een zeer hoog niveau is en een ode aan de cinema zelf.

4,0*

Grillig opgebouwd en voor de kijker een zekere kennis van de Italiaanse politiek en samenleving in de naoorlogse periode wenselijk.

Scola doet het uit de doeken - en in de beginne is dit niet bepaald sappig of toegankelijk - aan de hand van het verhaal rond drie vrienden, ex-weerstanders.

Gelukkig zijn er doorheen het politiek, sociaal-economisch, phylosofisch gedoe en wat er in de jaren 50 (zwart-wit) en 60 (kleur) Italië bezighield, heel wat filmisch knappe, dikwijls grappige, vondsten in een originele enscenering, zonder de hulde te vergeten die Sola brengt aan zijn collega's cineasten.

Eten en drinken dus deze film die, niet te vergeten, kan bogen op het onmiskenbaar talent van zijn acteurs.

Speels als Godard, origineel als Fellini, mooi als De Sica...

Mooi gezegd, mister blonde! Voeg daar nog het experimentele van de eerste bij, het expressieve van de tweede, en het pakkende van de derde, en je bent inderdaad helemaal bij C'eravamo tanto amati...

We thought we'd change the world, instead the world has changed us.

Een tragisch-prachtige thematiek; het verliezen van je vrienden, je illusies en je idealen. We volgen drie vrienden die elkaar leerden kennen in het verzet in de na-oorlogse periode, waarbij we gelijk een dwarsdoorsnede krijgen van de Italiaanse geschiedenis én cinema, aangezien een van hen een cinefiel is. Scola trakteert ons op hommages aan filmmakers als De Sica, Eisenstein, Antonioni en Fellini, en oudere Italiaanse films. Of verliest zich in namedropping, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt. Ik voelde het eerste.

Toch had ik enige moeite om feeling met de karakters te krijgen. Hoewel ik sympathiseer met hetgeen hen overkomt, had ik bij vlagen weer eens ouderwets last van het krijsgillende-Italianen-syndroom. Uiteraard kunnen die ook weinig aan hun zuidelijke temperamentje doen, maar ik kan er horendol van worden, dat geschreeuw over en weer, wat dienst moet doen als communicatie. Dat ontneemt me tóch daadwerkelijk een deel van mijn filmplezier, het blijft een irritatie die ik niet uit schijn te kunnen zetten.

Scola bedient zich gretig van de filmische middelen die hem ter beschikking staan, en doet dit op speelse wijze. Het zwart-wit gefilmde eerste deel van de film lijkt in de neo-realistische traditie te staan, maar speelt leentjebuur bij de nouvelle vague, met het breken van de vierde wand, scènes die pauzeren terwijl één persoon doorpraat en complete freeze frames. Een erg mooi moment vond ik de overgang van zwart-wit naar kleur. Het humoristische element van de film is mij overigens ontgaan, ik zag vooral drama. Misschien een cultureel dingetje.

Een mooie, zij het voor mij toch ietwat gemankeerde film. Het is niet anders.

3,5*

Soort Italiaanse Jules et Jim, zowel inhoudelijk met een verhaal van vrienden door vele jaren heen en stilistisch, en dan vooral het eerste snel gemonteerde stuk en een aantal leuke ideeën (dat theatrale stilstaan). Jules et Jim was wel net wat frisser, deze Italiaanse film gaat emotioneel wat dieper. Erg mooi tijdsbeeld vol tijdsprongen terwijl het als geheel coherent blijft en je als kijker betrokken blijft bij de personages. Knap werk. Scheelt ook dat de meesten wel sympathiek zijn. Daarnaast een aantal erg leuke scènes (zoals bij de Trevi-fontein) en fijne bespiegelingen op de Italiaanse film in het algemeen. Film doet weinig fout maar excelleert niet voldoende voor een echt hoge score. Wel één van de mooiste overgangen van zwart-wit naar kleur ooit. 4,0*.

Uniek filmpje inderdaad, anarchistisch eigenlijk. Niet alleen wat betreft de maatschappelijk/politieke insteek maar ook zeker dat veel filmconventies het raam uit vliegen.

De vele filmreferenties zijn natuurlijk ook leuk voor ons 'kenners' , de making of Dolce Vita alleen al haha!

Blijft toch een heerlijke film dit. Mooie hommage aan de (Italiaanse) cinema, een geschiedenis over naoorlogs Italië en een karakterstudie van een vriendengroep in één. Ik vond vooral de filmnerd een geestig personage, vooral dat moment bij de quiz waarin hij zich verliest in details die later letterlijk worden nagesproken door De Sica himself tijdens een symposium. Gassman als idealist die zwicht voor succes en Manfredi als rechtlijnige socialist doen trouwens niet veel voor hem onder, het was een fraai stel. Ik vond alleen de rol van Sandrelli wat minder, maar dat komt ook omdat ik bij haar de Italiaanse charme mis die een Loren of Cardinale wel in ruime mate hebben. Ze is iets te noordelijk of zo, te bedeesd.
Verder is het vooral een originele film waar het plezier van afspat, naast de niet te missen melancholie.

De film die Luciana en Antonio kijken als het filmkoppel hun dialoog overneemt is overigens niet Fröken Julie (1951) maar Of Human Bondage (1964).

Wat moet het trouwens toch fijn zijn om een stamkroeg te hebben (of restaurant) waar je elkaar na decennia weer kunt treffen- alle plekken waar ik vroeger kwam zijn inmiddels verdwenen of onherkenbaar veranderd, en zo oud ben ik toch ook weer niet.