Il Sorpasso (1962)

Vanaf 6 juli in de NRC reeks verkrijgbaar op DVD, met nieuwe cover .

Dat is jammer, bovenstaand plaatje is prachtig!

ja, dat dacht ik al. De vrouw verdwijnt van de cover en twee mannen in auto komen in de plaats.

mooie roadmovie ten tijde van de twist, met tragische afloop!

Prachtige levenslustige roadmovie. Vittorio Gassman spettert van het scherm af als avonturier.

Begint als een heerlijk luchtig filmpje maar verandert gedurende de film in een vrij existentialistisch thema. De rol van een hele jonge Jean-Louis Trintignant is ook voortreffelijk.

De tijdsgeest, de muziek, de levensinstelling maken dit alles tot een hele complete film. het einde is een klap in je gezicht en verhoudt zich met thema van levenslustigheid

Voorlopig 4* maar een herziening zou meer kunnen geven.

(en wat hebben maar weinig mensen deze aantrekkelijke film gezien)

Zeer mooie film. Luchtig aan het oppervlak maar met een tragische ondertoon. 4*

Ja, ook zo'n film die je bijblijft. Dat zijn vaak klassiekers.

Slechts 5 stemmen hier?

Deze film verdient een veel groter publiek.

Eindelijk eens een roadmovie waarbij er ook daadwerkelijk veel scènes zich afspelen in de auto, op de weg. De hele film is een aaneenschakeling van de worsteling van een verlegen puber en een charismatische praatjesmaker. Deze combinatie leidt tot vele hilarische situaties onderweg. De film heeft een onnoemelijk hoog tempo.

Toch is er een serieuze onderlaag in deze film aanwezig. Kun je jezelf veranderen en voel je jezelf daar dan beter onder of moet je gewoon accepteren wie je bent? En welke levensstijl is nou de juiste? Aan beide levensstijlen zitten voordelen en nadelen. Gedurende deze film worden deze steeds duidelijker onderstreept aan de hand van contexten die zich onderweg voordoen. Humor neemt een essentiële plaats in deze film in, het weet onderhuids toch drama op te roepen.

Maar het is vooral genieten geblazen tijdens deze film, bereid je voor op een charmeur die iedereen weet in te pakken, waardoor er soms ongemakkelijke situaties ontstaan of juist hele losse situaties in kringen waar je het niet van verwacht. Muziek is alom aanwezig en er wordt ook volop gedanst. Geen neo - realisme in deze film, maar met al dat gepraat wel heerlijk Italiaans en sfeervol.

Het einde, daar moet je zelf over oordelen. bij mij, kwam het echter aan als een donderslag bij heldere hemel . Dit had ik nooit verwacht. de film krijgt nog een filosofische lading mee. Zo `n wilde levensstijl is niet alleen maar leuk. Maar ironisch genoeg heeft de jongen wel de 2 mooiste dagen van zijn leven achter de rug. In ieder geval, een beetje pendelen tussen de 2 uiteenlopende levensstijlen in lijkt mij het beste! Een dikverdiende 4* Kom op Italië - liefhebbers, jullie zijn aan zet.

Ik ga deze film onder het genot van een goed fles wijn samen met vrienden in mijn privé bioscoop bekijken.

LOL. Decadentie is vast geen vies woord in dragje z'n woordenboek

Il Sorpasso brengt hetzelfde teweeg als een uitstekende Italiaanse wijn. Hij ontroerd, en smaakt naar meer. Vittorio Gassman's optreden spettert van het witte doek en zorgt dat de film bruist en geen seconde verveelt. Il Sorpasso is een ode aan het leven, carpe diem quam minimum credula postero totdat deze letterlijk voor een verassende apotheose verantwoordelijk is.

4.5*

@Madecineman

Ach, je moet je het zo maar bekijken, de een betaalt zich krom voor een nieuwe dvd's, de ander voor een privé bioscoop. Alleen jammer dat ik voor beide koos

Wat te denken van deze poster:

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Il_sorpasso.jpg

Mooier.

Niet de beste Italiaanse komedie ooit,om de simpele reden dat dit geen komedie is.Verder een meesterwerk,in de 1ste plaats vanwege de weergaloze chemie tussen Gassmann,de extraverte larger than life epicurist en charmeur( Bruno),en zijn absolute tegenpool,het dode piepjonge vogeltje Trintignant( Roberto).

Deze film wordt wel als de eerste echte roadmovie beschouwd,en werd door Hopper en Fona gememoreerd als een inspiratiebron voor easy rider.Il sorpasso bevat talloze verwijzingen naar de popculture van die tijd,waarin la dolce vita binnen het bereik kwam van de massa's.De hele omgeving schijnt hoop en optimisme uit te stralen op een prachtige feestdag(15 Augustus) totdat,totdat....

Quote:ik begon aan l'eclisse van Antonioni,maar ik viel in slaap

Na een tip vanavond deze roadmovie gekeken over de zich ontwikkelende vriendschap tussen de introverte Roberto en de bon vivant Bruno. Een voor die tijd vlotte film, vol nostalgie en sfeer (begin jaren zestig), met als leitmotief: mooie Italiaanse vrouwen (Catherine Spaak; kan ook zingen), een toeterende claxon en vooral heerlijke muziek ("Quando quando") waarop wordt getwist dat het een lieve lust is. Het schijnt dat de muziek in Il Sorpasso Dennis Hopper inspireerde om ook liedjes te gebruiken in Easy Rider. Grappig vond ik dat de Lancia Aurelia ("B24 sport" voor de kenners onder ons - ik niet) is uitgerust met een platenspeler - nee, geen cd-speler - waar een singletje in kan worden gedraaid. Voelde bijna heimwee, ook al heb ik die tijd niet bewust meegemaakt. Is in ieder geval geen verspilde zondagavond geweest.

Heerlijke film: zomers, typisch Italiaans, schitterende beelden en prachtige muziek uit begin jaren 60 (Quando Quando Quando, St Tropez Twist).
Prachtig een platenspeler in de auto (zo'n eentje waar je de singles inschuift).
Maar ook een sfeer die langzamerhand serieuzer wordt (uitbundige komedie wordt het zowiso nergens) als ook de levensgenieter niet alles voor elkaar blijkt te hebben.
En een schitterende jonge Jean-Louis Trintignant die gedurende twee dagen uit z'n studiesleur wordt gehaald.
Doet af en toe wat denken aan La Dolce Vita maar dan met gewone mensen.
En regisseur Dino Risi laat uiteindelijk zijn cynisme toch de overwinnaar zijn.
Meesterwerkje!

Overgewaardeerd. Het ADHD-gedrag van Vittorio Gassman begint op d'n duur op je zenuwen te werken. Jammer ook dat Catherine Spaak maar een mini-rolletje heeft. Een enorme tegenvaller.

Die hoofdrolspeler Gassman is een vreselijke irritante eikel.

De film wordt totaal verziekt door deze kerel.

Eigenlijk is het verhaal en het camerawerk best ok en ja dat stuk van Spaak had maar een niemandalletje van een rol. Die Lancia is toch wel prachtig, I love roadmovies.

Ik was doodmoe van die Gassman en blij dat de film afgelopen was.

Zonde, het had zo mooi kunnen zijn.

Vind dat toch zo'n doodszonde he. Muziek albums gaan ze toch ook niet uitbrengen in een hele andere hoes.

Kraftwerk bijvoorbeeld heeft een kartonnen nieuwe hoes met daarin de cd met originele cover.

Maar goed, over de film kan ik kort zijn: zeer goed!

En direkt erna weer een vrolijke tune...

Te gek ook die singles draaien in de auto.

De handeling is hetzelde als een cd in de auto draaien. Visionair

Vier sterren.

Overdreven machogedrag van Bruno en het ongeloofwaardige einde - tenzij Bruno zelfmoord wilde plegen - doen deze film bijna de das om. Ik zeg bijna omdat ik dankzij het heerlijke nostalgische beginjaren zestig sfeertje en uiteraard de zeer aantrekkelijke Lilly (Catherine Spaak) toch nog enigszins van deze film heb kunnen genieten.

3,0*

Bruno wordt hierboven een aantal keer irritant (even samengevat) genoemd, w.m.b. niet geheel ten onrechte. Uiteindelijk is dat wat mij betreft geen probleem omdat in de tweede helft van de film duidelijk wordt wat voor rasopportunist hij is. Het is eigenlijk een loser zonder geld, gescheiden, geen contact met zijn dochter, geen perspectief. Zijn machogedrag wordt volledig ontkracht in scenes waarin zijn ex-vrouw te kennen geeft hem te zien als een kind, zijn dochter hem ziet als niet meer dan een grappig mannetje (en al een ander vader figuur heeft gevonden) of op het feestje waar men hem kent en nog geld (of een dienst) van hem tegoed heeft (en hij na afloop ook nog op zijn bek geslagen wordt). Tuurlijk, er gaat een bepaalde vrijheid-blijheid uit van zijn personage. Als je oppervlakkig kijkt, word je jaloers op de open auto in dat heerlijke Italiaanse landschap. Als je wat beter kijkt zie je het triestige van de inhaalacties in plaats van het geestige en is het onbeschofte gedrag niet meer heerlijk recht voor zijn raap, maar niet meer dan vervelend klieren. Gedrag dat ontstaan lijkt uit een soort schreeuw van onmacht jezelf staande te kunnen houden in de maatschappij. Bruno, al over de helft van zijn leven, ziet er nog goed uit (maar hoelang nog). En ja, kan ook nog goed op zijn handen staan. Maar dit soort nutteloze competenties lijken de enige te zijn die hij bezit. Hij wordt door vrouwen alleen maar afgewezen en heeft daar niet zoveel profijt van. Soms levert zijn vrijgevochten houding wel aanzien op zoals uiteindelijk bij Roberto (en eerder ook bij zijn familie), maar de mensen die hem echt lijken te kennen, hebben er al lang doorheen geprikt. Precies dezelfde ontwikkeling die je als kijker doormaakt.

Roberto is zijn (nogal opzichtige trouwens) tegenpool. Hij verbaast en ergert zich maar uiteindelijk geeft hij zich er toch wel aan over. Hij kent hem immers nog maar een dag en heeft nog niet de ontwikkeling door kunnen maken waarover ik sprak, ook omdat hij ergens wel meer wil dan wat de toekomst nu voor hem in petto lijkt te hebben. Hij stevent af op een uitgestippeld leven die lijkt op dat van die vervelende neef. Hij staat aan het begin van een nu al niet verkroppen sleur. Ergens in het midden van de twee levensopvattingen uitkomen zou mooi zijn. De regisseur laat dat niet toe. Waarom hij kiest voor het ergste alternatief, weet ik niet helemaal. Wellicht wilde hij keihard afrekenen met (des)illusies. Dit sombere eind plaatst het wel in een ander perspectief, want ondanks al dat ik schreef was het luchtig. Maar nu eigenlijk in een klap niet meer.

Vond om een lang verhaal kort te maken de personages dus juist interessant om te volgen, ondanks (of eigenlijk dankzij) hun tekortkomingen. Vooral omdat het verpakt wordt in een fraaie roadmovie vol interessante ontmoetingen. Het is een heerlijke tocht. Zo'n tocht waarvan je er misschien zelf eens wat vaker een van zou moeten maken. Maar niet ten koste van alles. 4 sterren.

Wat een prachtige film heeft Dino Risi gemaakt. Heb ademloos zitten kijken. Al zakt de film na tweederde wel een beetje in. Om dan weer met een verbijsterend slot te eindigen. Vittorio Gassman speelt de rol van z'n leven en geweldig om een piepjonge Jean-Louis Trintignant te zien. Catherine Spaak vond ik niet bijzonder, maar zij krijgt ook geen ruimte om te schitteren. Niet de vrouw staat centraal in deze 'roadmovie', maar twee mannen. Twee tegenpolen. De introverte brekebeen en de extraverte fixer, de macho, de charmante vrouwenversierder, de man die iedereen wel zou willen zijn. Maar het kan verkeren.

De echte ster in deze film is echter geen man, en geen vrouw, maar een auto. Een wonderschone auto: een Lancia Aurelia Sport, een van de mooiste sportauto's die in Italië gemaakt zijn. La dolce vita in een Lancia! Ze springen echter niet erg zachtzinnig met haar om in de film. Ik zat voortdurend van, voorzichtig, voorzichtig, ze had al een bijgewerkt spatboard. Nou ja, hoe het met haar afloopt moet de kijker zelf maar zien.

Dit is dus helemaal de jaren zestig: licht, lucht, zon, vrijheid, dolce far niente, zoals je dat ook ziet in de Franse films uit de jaren zestig (o.a. Tati). De bevrijding, eindelijk uit die verstikkende jaren dertig, veertig en vijftig. Bevrijding van armoede, oorlog en fascisme. Heerlijk die drukte, die levensvreugde en dat gekwek van die Italianen. Je gunde het hen zo.

Meesterwerk.

YouTube - Alexander Payne on Il Sorpasso

Leuke frisse Italiaanse komedie, met een heerlijk zomers sfeertje. Het personage Bruno wordt erg goed neergezet. Het is typisch zo'n persoon, die van de buitenkant het perfecte leven lijkt te hebben en barst van het zelfvertrouwen, maar in werkelijkheid toch een stuk onzekerder is.

Zijn tegenpool Roberto wordt al net zo goed gespeeld en samen vormen ze een leuk duo. De manier waarop het echte leven van beide mannen in de film wordt blootgelegd is zeer sterk gedaan en de boodschap vond ik ook erg goed. Tussendoor kijkt het allemaal heerlijk weg en vooral de stukjes waarbij beide mannen in de auto op de weg zitten zijn echt heel leuk om naar te kijken. Met dank ook aan de vrolijke claxon van de auto.

Het trieste einde, zet je dan wel weer even heel hard op de grond en sloeg er bij toch wel even hard in. Wel is het nogmaals een bevestiging van de sterke boodschap die Il Sorpasso uitdraagt. Fijne film hoor, fris, zomers en met erg leuke humor en personages. Een echte aanrader wat mij betreft.

4,0*

Heerlijke zomerse road movie over twee botsende karakters die een paar dagen met elkaar optrekken. Gassman is bepaald niet mijn favoriete acteur maar hier is hij perfect gecast als de levensgenieter met bravoure. Trintignant is ook prima als zijn tegenpool. Il Sorpasso begint al meteen goed met beelden van een scheurende sportwagen die onder jazzy tonen door lege Romeinse straten rijdt, en eigenlijk zakt het geen moment in. De film heeft vaart en humor, maar onder de luchtige toon gaat ook het nodige drama schuil. De film lijkt in het begin als thema Pluk de Dag! te hebben, maar die vrolijke levensles wordt hoe langer hoe meer onderuit gehaald.

Twee contrasterende persoonlijkheden trekken een dagje met elkaar op. De ene is extravert, roekeloos en impulsief; de andere introvert, voorzichtig en plichtbewust. In een Lancia Aurelio rijden ze door een land in volle heropbloei. Geleidelijk aan zie je Roberto's gedrag veranderen onder invloed van Bruno. De sfeer is meestal zomers en luchtig, al zit er ook een grimmig kantje aan, bijvoorbeeld in de confrontatie met Roberto's conservatieve plattelandsfamilie. Het eerste inhaalmaneuver is een voorafschaduwing van de tragische afloop.

Openluchtopnames zijn gecombineerd met close-ups van een stilstaande auto voor een scherm. Hier en daar is een dummy of een body double gebruikt. Italiaanse hits en vrolijke danspasjes uit die periode worden onderbroken door kleine ruzies. Het is een mooi tijdsbeeld van het moderne en jachtige leven dat toen opgang maakte, met z'n mooie en lelijke kanten.

Schitterende karakterstudie en maatschappelijk sfeer- en tijdsbeeld.
De hoofdrollen worden ingevuld door Jean-Louis Trintignant, als de bedeesde student zonder veel levenservaring, en Vittoria Gassman als de flamboyante playboy en mooiprater.
Onder de vele mooie scènes in de film is deze waarin Robert zich als vijfde wiel aan de wagen voelt bij zijn eigen famileleden terwijl de hen onbekende Bruno onmiddellijk charmeert - en dit op meerdere vlakken - representatief voor het verhaal..
Maar aan alles is een keerzijde.... Terwijl de minder goede kanten van Bruno tot uiting komen, doet Roberto er niet goed aan hem al te veel te bewonderen en te willen volgen...
Mooie film passend in de galerij van de indrukmakende Italiaanse cinema van begin jaren 60.
Film evenwel die oneindig veel dankt aan de prachtige vertolkingen. Steelt Gassman de show en zorgt voor de komische noot, Trintignant is minstens even goed in zijn soberheid.

Beter bij herziening.