Meningen
Hier kun je zien welke berichten Flavio als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Racconti di Canterbury, I (1972)
Alternatieve titel: The Canterbury Tales
Aardige Middeleeuwse klucht wisselt flauwe met leuke scenes af, waarbij de Chaplin scene er wel uitspringt. Pasolini zelf is Chaucer, voorgesteld als een deugniet die "ooh la la verhaaltjes" neerpent. De sets zien er verzorgd uit, wat je van de gebitten van de meeste acteurs niet kunt zeggen. Acteerwerk oogt soms wel wat amateuristisch, wat ook deels door de nasynchronisatie komt. Af en toe wat merkwaardig stemwerk, met name Allison leek wel een helium-ballonetje tot zich te hebben genomen.
Leuk om een keer gezien te hebben.
Racconto dei Racconti - Tale of Tales, Il (2015)
Alternatieve titel: The Tale of Tales
Sprookjes zijn in essentie behoorlijk duister en gewelddadig, dus wat betreft lopen deze verfilmde sprookjes meer in de pas met de oorspronkelijke verhalen dan al die Disney classics. Tale of Tales is gebaseerd op Italiaanse sprookjes van de Italiaanse Middeleeuwer Basile, mij onbekend maar kennelijk een behoorlijke influencer, bijvoorbeeld op de gebroeders Grimm een paar eeuwen later.
De drie verfilmde verhalen zijn bijzonder aardig, twee van de verhalen (die met de twee oude zussen en de reuzenvlo) zijn bizar, en grotesk terwijl het verhaal met de twee broers zich, na een al even vreemde opening, op bekender terrein begeeft. Ook design en acteerwerk zijn prima in orde, zeker ook gezien het bescheiden budget van USD$14.5 miljoen en ik heb eigenlijk de hele film met een glimlach gekeken. Sowieso leuk dat deze film gemaakt is want de totstandkoming van dergelijke fantasierijke projecten is in deze tijden van prequels, sequels en remakes allesbehalve vanzelfsprekend.
Film die overigens op mijn pad kwam na een tip, anders had ik deze film waarschijnlijk links laten liggen.
Raiders of the Lost Ark (1981)
Alternatieve titel: Indiana Jones and the Raiders of the Lost Ark
Had nog niet gestemd op deze avonturenklassieker, die wat ouderwets aandoet (film is inmiddels ook al ruim 30 jaar oud). Een echte Spielberg, maar toch soms bloediger dan ik me kon herinneren.
Ford is prima als Indy, Karen Allen vond ik wat minder. De schurken kwamen niet helemaal uit de verf, waren er misschien ook te veel, beter hadden ze van de Gestapo officier en de Duitse expeditieleider één personage gemaakt. Het einde was mij iets te flauw, ondanks de exploderende en smeltende hoofden. Ogen dicht!
Het overbekende deuntje zit nog steeds in mn hoofd trouwens.
Rain Man (1988)
Aardige film met goed acteerwerk van Hoffman en Cruise- het zou de opmaat worden voor een schier eindeloze reeks Hollywood films over iemand met een gebrek, waarvan het einde nog niet in zicht is. Hoffman gaat op in zijn rol en is zeer geloofwaardig, al is zijn personage niet gebaseerd op iemand met autisme, en Cruise doet eigenlijk weinig fout als zijn opportunistische broer.
Maar verder gebeurt er toch te weinig om de volle twee uur te boeien. De scene op het vliegveld is bijna klassiek (Qantus never crashed- wat overigens nog steeds klopt) en ook de black jack scene in Las Vegas was leuk maar verder was het geregeld saai.
Ramrod (1947)
Fijne western met een degelijke zij het wat kleurloze McCrea- hij heeft wel een soepele tred op het paard, dat moet gezegd. De film draait echter vooral om Veronica Lake, destijds Mrs De Toth. Zij lijkt in eerste instantie de typische damsel in distress die in zo vele westerns opduikt, maar zij ontpopt zich al snel tot gevaarlijke wraakengel die een spoor van vernieling achter zich laat. Het is het noir-element dat deze western net even wat anders maakt. Verder heeft Ramrod mooie plaatjes en een aantal aardige scenes zoals de achtervolging van Bill. De climax is nogal bleekjes- de onvermijdelijke shootout stelt teleur.
Rancho Notorious (1952)
Alternatieve titel: De Ranch der Verdoemden
Vond dit toch wel een redelijk goede western. Anders dan de meeste users vond ik het begin juist wel aardig met die lange flashbacks. Het maakte de lange zoektocht ook wel geloofwaardiger. Ook een origineel script, wat altijd een plus is.
Wat de acteurs betreft, ik vind Dietrich niet erg aantrekkelijk - ze was overigens ook al over de 50 hier- maar ze heeft wel flink charisma, en ik vond haar een prima rol neerzetten als de dominante beschermvrouw die ook haar eigen zaakjes goed regelt. De altijd wat verbeten Kennedy was redelijk, Mel Ferrer, die wel wat wegheeft van Viggo Mortensen in deze film, was goed als sympathieke revolverheld. Verder ook een bijrol voor markant acteur Jack Elam, die ik altijd graag in westerns zie.
Verhalend vond ik het vrij goed, en sommige actiescenes zoals het vuistgevecht waren ook goed in beeld gebracht. De shootout en de bankoverval waren dan weer van matig niveau- het lijkt dat Lang zich op wat onbekend terrein bevond, hoewel hij toch nog wel meer westerns op zijn naam heeft staan.
Verder degelijk gefilmd, alleen was ik niet kapot van de art direction- het was soms wel erg nep met rotsen die in haast perfecte vierkanten afgesneden waren en eerder aan kartonnen dozen deden denken.
Rane (1998)
Alternatieve titel: The Wounds
Op papier best interessant, een Servische film van eind jaren 90, gedraaid tussen twee burgeroorlogen in, maar de lompe uitvoering en het matige acteerwerk maken dat het bepaald niet overhoudt. Kinderachtig gedoe (oma snuift coke, hihi) vermengd met zware misdaad, waarbij de kolder me te vaak de kop opsteekt. Kan ik bij Kusturica best hebben, hier voelde het vooral misplaatst. Geen idee waarom de titel Trainspotting hier valt, want die staat hier toch wel mijlenver boven. Pluspunten zijn wel de eurotrash soundtrack en de acteurs zagen er ook daadwerkelijk jonger uit als er werd geflashbackt.
Rani Radovi (1969)
Alternatieve titel: Early Works
Helemaal niet onaardig, vier vrienden (waaronder een schone blonde die vrij vaak uit de kleren gaat genaamd Jugoslava) gaan per 2CV de wereld verbeteren, maar komen er al snel achter dat de wereld daar niet per se op zit te wachten. Dat gaat van kwaad tot erger, en eindigt vrij bruusk met de moord op Jugoslava door haar kompanen, die haar ook nog in de hens steken. Bijna te zien als een voorbode voor wat zo'n 25 jaar na de film zou gebeuren. De film wordt doorspekt door communistische teksten, en hoewel er wel degelijk sprake lijkt te zijn van idealisme is het toch het nihilisme wat zegeviert. Early Works is een beetje rommelig gefilmd, heeft wel wat weg van een studentenfilm, maar is toch wel geslaagd wat mij betreft.
Ik zag een kortere versie, van slechts 66 minuten, ik kom online ook een runtime tegen van 78 minuten, maar waar die 87 minuten vandaan komt...?
Rashômon (1950)
Alternatieve titel: In the Woods
Rashomon had ik zo'n 13 jaar terug al eens gezien, het was wel tijd voor een herziening. Het was ook bepaald niet mijn best gewaardeerde Kurosawa, wiens moderne thrillers me iets beter lijken te liggen dan zijn samoerai-films.
De herziening beviel me best goed. De gebeurtenis zelf is niet zo heel bijzonder, maar de verschillende perspectieven, en omkering van de rollen van de verschillende personages, maken het onderhoudend. Zo is het personage van Mifune in zijn eigen versie een geweldenaar die moet toegeven dat zijn tegenstander een goede vechtersbaas was, in de versie van de houthakker (de waarheid?) zijn beide mannen een stel amateurs die elkaar halfslachtig en al struikelend te lijf gaan.
Visueel is Rashomon een plaatje. De mooiste scenes zijn die in het bos, al zijn de beelden bij de poort in de regen ook erg mooi. Visueel het minst interessant zijn de scenes op de binnenplaats, al vond ik het nog best origineel hoe de verhoren worden weergegeven- degene die de vragen stelt is niet alleen onzichtbaar, ook hoor je hem niet, de camera strak gericht op de ondervraagde (die wel zo vriendelijk is de vragen te herhalen om de kijker ook te informeren). Hoogtepunt vond ik de aanloop naar de ontdekking van het slachtoffer door de houthakker, zijn tocht door het bos vanuit allerlei verschillende camerastandpunten is schitterend in beeld gebracht.
Nog (net) niet in mijn Kurosawa top 5, maar wel een verhoging.
Reality Bites (1994)
Aangenaam filmpje, heeft niet al te veel om het lijf maar leuk portret van de jaren 90 generatie (Nix-?). Eigenlijk een vrij relaxte tijd, zo in retrospect, maar dat is achteraf, elke generatie meent waarschijnlijk dat ze overal tegen op moeten boksen.
In het geval van deze film zijn dat een onduidelijk toekomstperspectief (lijkt me de grote gemene deler voor elke generatie), geen werk kunnen vinden op je vakgebied , rijke gescheiden ouders die als afstudeercadeau een benzinepas geven: jaar gratis tanken (best een mooi cadeau lijkt me als starter met financiele problemen maar het wordt voorgesteld als een belediging. Those were the days...)
Kortom, het valt allemaal wel mee met de problemen in deze film. Maar prima geacteerd, goede dialogen, wat grappige scenes zonder dat het echt te lollig wordt- enige minpunt vond ik de score, voor een jaren 90 generatie film beetje brave muziekkeuze. En de muziek van Ethan Hawke was wel erg slecht maar dat was hopelijk de bedoeling als een soort ironisch commentaar op een zelfingenomen artiest zonder al te veel talent.
Rebecca (2020)
Hitchcock-remakes zijn nog altijd vrij zeldzaam, en ik hoop niet dat nu een nieuwe trend wordt gezet. Want ik vond dit best een tegenvaller van Wheatly. Niet dat Rebecca slecht is, zeker niet, maar het voegt weinig toe aan het origineel en de acteurs zijn toch echt te licht voor hun rol. Met uitzondering van Scott Thomas misschien, die haar personage wel aardig benadert, maar ook zij komt niet in de buurt van de oorspronkelijke Danvers.
Verder maakt Rebecca 2020 enkele opmerkelijke wijzigingen ten opzichte van Rebecca 1940. Zo wordt Rebecca in het origineel gedood door een klap, en niet door een wapen. Dat maakt het vervolg ook veel logischer want een kogelinslag lijkt me niet al te lastig te traceren bij een autopsie, ook niet als het lichaam is ontbonden. Dus in deze versie zou, met wat beter politiewerk, De Winter alsnog hangen. En Mrs De Winter's speurwerk bij de dokter in Londen sloeg natuurlijk nergens op en diende alleen maar om wat spanning op te wekken.
Wat me echter het meest tegenvalt is het ontbreken van de hand van Wheatly. Geen enkele scène leek zijn signatuur te dragen. Ik had toch wel een iets eigenzinniger film verwacht maar dat komt er bepaald niet uit. Degelijk maar allesbehalve bijzonder dus, met als voornaamste pluspunten de fraaie beelden van het oude huis en (vooral) de omgeving.
Maar voor degenen die weinig ophebben met zwart-wit cinema -en dat zullen er nogal wat zijn- zal deze versie wellicht welkom zijn.
Reconstruction (2003)
Goed! Origineel zowel met beelden als met de chronologie en het spelen met tijd en fantasie vs werkelijkheid. Het idee van iemand die opeens zijn identiteit verliest is natruurlijk niet nieuw maar verwordt nu eens niet tot B-thriller, het ontpopt zich tot een spannend, mooi en overtuigend verhaal over liefde/aantrekkingskracht en overspel, waarbij de aanwezigheid van sommige voorwerpen (de aansteker, ring) je steeds op het verkeerde been zetten, is het begin het eind of het eind het begin?
Lijkt me ook zeker een film die na herziening beter wordt.
Red (2010)
Wat een saaie bedoening. De actie was voorspelbaar, de humor met een vergrootglas nog niet te vinden, de acteurs waren ongeinspireerd, het voelde echt aan als een routineklus. En ergerniswekkend: de cheesy soundtrack die continu door alle dialogen tokkelde, met af en toe crappy hardrock om de zgn actiescenes wat sjeu te geven. Slechtste film die ik in lange tijd heb gezien.
Red Badge of Courage, The (1951)
Geen slechte poging van Huston een realistische film over de Amerikaanse Burgeroorlog te maken, vanuit het perspectief van gewone soldaten. Ironisch genoeg wordt de weinig heldhaftige Henry gespeeld door WWII oorlogsheld Audie Murphy. Hoewel bepaald geen All Quiet on the Western Front (daarvoor ontbreekt de scope), als (anti-)oorlogsfilm is het redelijk geslaagd. Beelden van de veldslagen zien er ook goed uit, zijn wat rauwer dan gebruikelijk in het Civil War genre. Als portret van een groepje Yankee soldaten komt de film minder uit de verf, deels door de beperkte screentijd van de meeste soldaten, deels omdat hun teksten ook niet altijd even overtuigend waren. De citaten uit het boek, waarschijnlijk bedoeld als eerbetoon, zijn overbodig. De film duurt vrij kort met 69 minuten, op zich niet erg maar er had gevoelsmatig meer in gezeten.
Red River (1948)
Ben niet zo'n fan van John Wayne, maar hier is hij toch wel sterk bezig als starre, megalomane dictator. Prima tegenspel van de meer menselijke Montgomery Clift en ook de bijrollen, waaronder de variant op A Boy Named Sue Nadine Groot , worden over het algemeen goed ingevuld. Westerns waarin cowboys doen wat ze ook zouden moeten doen, namelijk veedrijven, vind ik ook een streepje voorhebben, al is het natuurlijk nog steeds erg geromantiseerd. Een aanval van een honderdtal indianen wordt bijna terloops afgeslagen met behulp van een vijftiental cowboys, en tussen het schieten door wordt er ook nog wat geflirt en gebabbeld alsof ze in een kroeg zitten. Vreemde scene vond ik dat. Maar Red River kent ook veel indrukwekkende delen, met duizenden runderen als nietsvermoedende figuranten, met name de oversteek van de rivier en de stampede springen er uit.
Ik ben het met het merendeel hier eens dat het einde een beetje jammer is, zeker gezien de lange aanloop en het geschetste karakter van Dunson komt dat wel als een anticlimax. Maar tot dat moment geloof je echt dat Dunson, ondanks dat hij Matt als zoon heeft aangenomen, hem zonder pardon neer zou schieten, zelfs al bleek hij gelijk te hebben gehad. Wayne maakt dat geloofwaardig en dat is knap gedaan.
Reds (1981)
Epische vertelling over een Amerikaanse journalist die verslag deed van de Russische Revolutie. Ik kende de titel Ten Days That Shook the World als ondertitel van Eisenstein's Oktober, maar die is dus ontleend aan Amerikaans proza. Bijzonder optreden van Jerzy Kosinski als de voorzitter van de Comintern. Hoe kwam Beatty erbij hem te vragen voor een filmrol? Kan het nergens terugvinden, hij doet het in elk geval prima. Onder de getuigen een opvallende naam. De wat cynische man die eigenlijk maar weinig op had met Reed's idealisme was schrijver Henry Miller (wiens werk ook een rol speelt in Cape Fear).
Over de film zelf, die had zichtbaar een behoorlijk budget, en hoewel er niet in de Sovjet-Unie zelf werd gefilmd komen ook de Russische scenes redelijk authentiek over. Er werden ook scenes gefilmd in Spanje (Granada, Spanje, Madrid) dat kennelijk ook kan doorgaan voor Rusland. Het verhaal gaat soms stroperig, dan weer lijken er belangrijke episodes te worden overgeslagen, maar goed met ruim drie uur is het al flink aan de lange kant. Beatty en Keaton zijn goed, met name de laatste, en Nicholson speelt een rol die hem als gegoten zit als Eugene O'Neill. Dat Stapleton een Oscar kreeg verbaast me, vond haar rol niet zo opvallend.
Règle du Jeu, La (1939)
Alternatieve titel: The Rules of the Game
Verrassend gemengd ontvangen hier. Deze film stond al lang op mijn to see lijstje, maar om een of andere reden kwam het er nooit van. En dat terwijl ik La Grande Illusion toch wel erg goed vond. Zo goed als die vond ik La Regle du Jeu niet- misschien heeft dat ook te maken met de setting, maar toch een erg goede film. Ik heb geen moment gedacht aan een klucht tijdens het kijken, nu ik die term hier veel voorbij zie komen snap ik dat wel een beetje, maar daarmee doe je deze film toch tekort. Ik vond het niet eens een komedie, maar een vrij scherpe satire.
De film kent een nogal lange aanloop voordat het echt begint, als de gasten aankomen bij het landhuis van de markies. Die organiseert daar een upperclass feestje, dat me deed denken aan een 19e eeuwse Russische roman: een jachtpartij, een feest, en een hoop passie. De Franse held André is een romantische ziel, en haast Russisch in zijn ernstige passie. Daar tegenover staan de frivole Fransen en de Oostenrijkse Christine, die in haar lichtvoetigheid de Fransen nog naar de kroon steekt. Zij heeft geen moeite om twee verschillende mannen op één avond de liefde te verklaren, nadat ze zich liet inpalmen door een derde, om uiteindelijk toch maar bij de vierde (haar echtgenoot) te blijven. Maar ook de rest van de cast zijn volop aan het flirten, en zonder al te veel geheimzinnig gedoe. Een nogal vrijgevochten seksuele moraal voor 1939.
Het personeel doet vrolijk mee, en daarom is het niet eens een veroordeling van de elite, die zich bezighoudt met feestjes en jachtpartijen, maar eerder een zedenschets van de mens in het algemeen. Ook is er overlap, het dienstmeisje wordt door niet minder dan 3 mannen begeerd, en ze laat dat zich welgevallen. De enige met een sterke moraal is haar man Schumacher, waarschijnlijk niet voor niets behept met een Duitse achternaam: hij moet niks hebben van het geflirt van zijn vrouw. De meest karakterloze is Marceau, die met alle winden meewaait, en flink loopt te stoken. De ruzies en achtervolgingen tussen hem en Schumacher hebben iets kluchtigs nu ik er over nadenk, maar daarvoor was het toch te ernstig.
Tussen het geflirt en geruzie wordt je getracteerd op enkele prachtige scenes. De jachtscene is een voorproefje voor wat Europa te wachten stond aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. En de Danse Macabre was ook een voltreffer, niet alleen de dans zelf met die onheilspellende melodie, maar ook de camera die langs de toeschouwers glijdt.
Het wordt allemaal erg mooi in beeld gebracht. Lange zwierige bewegingen, een camera die niet zozeer zoekt naar waar de actie is maar die zich onder de mensen begeeft en dingen toevallig oppikt. Soms gaat een deur dicht en moet je maar raden wat er gebeurt, dan weer volg je Christine, dan weer André, of een van de personeelsleden. Het einde zag je al wel een beetje aankomen, maar vond het wel een treffend slot, zeker ook door de laconieke reactie van de markies op de dood van zijn rivaal.
Renoir wilde de film kennelijk in kleur opnemen maar dat werd (gelukkig) afgewezen- denk dat kleur, zeker de technicolor techniek a la The Wizard of Oz, de film geen goed had gedaan.
Relatos Salvajes (2014)
Alternatieve titel: Wild Tales
Erg leuke film waarin mensen tot het uiterste gedreven worden, hun maskers laten vallen en door het lint gaan- oftewel, hoe het dunne laagje beschaving, als je er maar lang genoeg tegen aanschopt, uiteindelijk breekt.
Pasternak was een verrassende opener, de gelijkenis met het drama met German Wings is al aangehaald- je vraagt je bijna af of Andreas Lubitz deze film heeft gezien. Goed geschreven korte film en prachtig eindshot.
Ratas was leuk met name dankzij de kokkin, en de scene dat zij opeens een mes in de rug van de politicus plant was toch nog wel verrassend. Leuke dialogen.
Bombita vond ik vooral geniaal vooral met de opbouw naar het (sort of) happy end- je verwacht dat hij steeds meer in de goot belandt maar iedereen houdt van hem omdat hij deed waar de meesten van ons wel eens over dromen: een arrogante bureaucratische instantie goed terugpakken. Iedereen inclusief de (ex)-vrouw, dochter, medegevangenen en de bewakers met een grote smile.
El más fuerte is misschien wel het beste- hoe een klein voorval uiteindelijk escaleert in moord en doodslag. Geweldige opbouw, goed geacteerd, en geweldig einde.
La Propuesta vond ik ook goed, ook weer met een prima cynisch einde.
Hasta que la muerte nos separe is een mooie afsluiter, al vond ik het iets te lang doorgaan. Maar alleen al de rol van de kok, en het shot waarin hij opgewonden tegen zn collega´s vertelt over wat er gebeurd is, echt super, lekker subtiel in beeld gebracht maar daardoor juist komischer.
Het zag er allemaal erg verzorgd uit, acteerwerk heel goed, leuke soundtrack, echt een aanrader.
Remember (2015)
Intrigerende film met een uitstekende Christopher Plummer als dementerende "camp survivor". Soms legt regisseur Egoyan het er wat te dik bovenop, zoals met de passerende goederentrein en andere details die doen denken aan de Holocaust, maar over het algemeen redelijk ingetogen, met naarmate de film vordert steeds meer nadruk op thriller-elementen.
Zeker het einde kan moeilijk subtiel genoemd worden, met een eindtwist die ik niet zag aankomen, en waarbij ik nog steeds niet goed weet wat ik ervan moet vinden. Het doet voorkomen alsof beul en slachtoffer niet zoveel van elkaar verschillen, elkaars identiteit kunnen aannemen, en dat is natuurlijk nogal wat in dit verband. Je zou echter ook kunnen aanvoeren dat dementie en soortgelijke ziektes zoveel van iemands persoonlijkheid afnemen dat de schaduw die overblijft zijn houvast alleen nog vindt in geschreven briefjes, met alle gevolgen van dien. Remember deed daarom ook wel denken aan Memento.
Rendez-vous d'Anna, Les (1978)
Alternatieve titel: De Afspraken van Anna
Sober relaas in sombere beelden, met een duidelijke voorliefde voor symmetrie, van een jonge vrouwelijke filmmaker die door West-Europa reist om haar films te promoten. Het zal dus wel auto-bio zijn. Vond deze niet zo sterk als Jeanne Dielman maar vond het wel boeiend te zien hoe verschillende mensen, soms volslagen vreemden die, zonder dat Anna daar nou heel veel reden tot geeft, hun levensverhaal, frustraties, dromen aan Anna toevertrouwen. Anna blijft er stoïcijns onder en geeft zichzelf nauwelijks bloot. Ze accepteert uitnodigingen zonder dat ze daar heel enthousiast over wordt, ze wil kennelijk conformeren of in elk geval aardig gevonden worden, maar lijkt zichzelf te verliezen.
De gesprekjes vond ik trouwens best interessant, maar of het heel realistisch is dat mensen zich zo openen, zonder alcohol dan? Grappig wel hoe Ida eerst redenen geeft om te trouwen en kinderen te nemen om vervolgens alleen maar met voorbeelden te komen waarom ze dat beter niet kan doen. Anna is zelf dus gesloten, tot ze haar moeder vertelt over een lesbische ervaring- het telefoontje van de vrouw met wie ze dat avontuurtje beleefde lijkt het enige te zijn waarbij ze even haar oren spitst als ze de band afluistert.
Het doet vermoeden dat het leven van een filmmaker on the road leeg en eenzaam is, of liever gezegd het leven in het algemeen, want iedereen lijkt ergens op te wachten of voor iets te vluchten. Geen vrolijke kost, maar een rake sfeertekening van de triestig ogende jaren 70, waarbij het recessiespook zijn sporen heeft nagelaten.
Repo Man (1984)
Ik zag deze ooit, toen ik denk ik een jaar of 18 was. Vond hem leuk, en ik heb de uitspraak "I Blame Society" altijd onthouden omdat ik het zo grappig vond dat iemand die ligt te creperen een halve speech houdt. Maar nu bij herziening blijkt de film toch nog een stuk leuker dan ik had gedacht. Heerlijke humor, met vooral de filosoferende Miller en de scheldende Lite, een anarchistisch sfeertje met een fijne soundtrack ook -Institutionalized van Suicidal Tendencies!- en leuke visuele grapjes zoals blikken voedsel met "food" erop en blikken bier met "beer"- heerlijk droog, a la Jiskefet's dierenwinkel, en al die blonde CIA-agenten. Vreemd dat deze hier toch vrij lauw beoordeeld wordt. Film om snel weer op te zetten.
Requiescant (1967)
Alternatieve titel: Kill and Pray
Matige "linkse" spaghetti western heeft het allemaal net niet: de soundtrack, de vuurgevechten, de held tegen wil en dank- ik vond Castel, die ik vorige week toevallig in I Pugni in Tasca zag en daarin indruk maakte, opvallend vlak acteren. Pasolini heeft een klein bijrolletje maar heeft wel iets intens over zich. Verder visueel lelijk, goed het is een B-film, maar locaties vond ik niet even mooi gekozen. Fletse kleuren, matig acteerwerk van onder anderen het stiefzusje, neer ik kan hier niet echt enthousiast over worden.
Respiro (2002)
Mooie film, komt ook erg authentiek over en dat blijkt ook wel te kloppen, de meeste acteurs komen van het eiland. Muziek vond ik ook erg geslaagd al werd het thema iets te vaak herhaald, als het maar een keer of twee was gebruikt had dat meer impact gehad. Acteurs overtuigen best, al was het kleine broertje soms wel vervelend. Vond het wel grappig hoe iedereen met drie, vier man op een scooter klimt, en ook de verliefde politieagent zorgt wel voor wat geglimlach. De beelden van het eiland, niet veel meer dan een kale rots, en de zee zijn soms schitterend.
Het einde is dubbelzinnig: wat je ziet is dat Pietro opeens Grazia opmerkt, hij duikt de diepte in om haar in levenden lijve aan te treffen, en brengt haar naar boven. Vond dat nogal ongeloofwaardig gezien al het voorgaande, en ik interpreteer het dan ook anders. Hij ziet iets onder de waterlijn en herkent zijn (verdronken) vrouw. Haalt haar naar boven waarna de rest van de eilanders naar hem toe zwemmen om hem te troosten en het stoffelijk overschot over te nemen. Waarschijnlijk is het de pessimist in mij, en ik vind ook nergens een theorie online die mijn interpretatie ondersteunt, maar dat vind ik meer passen dan het letterlijke einde.
Een andere boeiende film over het eiland is Fuocoammare (2016), al heeft die een totaal andere insteek. Omdat ook die film bevolkt wordt door lokalen vraag ik me af of er eilandbewoners zijn die in beide films optreden- zo groot is de bevolking van Lampedusa immers niet.
Retfærdighedens Ryttere (2020)
Alternatieve titel: Riders of Justice
Fijne film zeg. Van Jensen zag ik ooit Adams Aebler, die ik zuinigjes beoordeelde met drie sterren- misschien moet die maar eens in de herziening. Hij levert met de Justice Riders een originele zwarte komedie af, en is niet te beroerd daar ook zware thema's als rouw en misbruik in te verwerken. Hij heeft natuurlijk ook wel de beschikking over bijzonder fijne acteurs. Mikkelsen is inmiddels wel een favoriet, en erg prettig dat hij sinds hij internationaal doorbrak niet voor de gelikte Hollywood-producties gaat, of die ten minste afwisselt met eigenzinniger werk in zijn thuisland. Kaas lijkt met de jaren beter te worden, Bro is erg aanwezig wat in deze film prima werkt (soms kan hij ook wel iets too much zijn), maar ik vond vooral de mij onbekende Brygmann enorm overtuigend als beschadigd genie. Heerlijk hoe hij ook gewoon therapie geeft aan de dochter.
Het scenario zit slim in elkaar, met grappige dialogen over kansberekening en de botsing tussen de alfa- en de bèta-mannen. Maar de film laat ook op speelse wijze zien hoe tunnelvisie ontstaat door een theorie te linken aan bewijs, met alle gevolgen van dien. Het moment waaruit blijkt dat er helemaal geen sprake is van "daders" door ook even de Egyptenaar te volgen die uitlegt waarom hij zijn broodje en jus van samen 14 euro na één hap wegsmeet vond ik trouwens heerlijk droog. De film eindigt met grof geweld, van mij had dat niet zo gehoeven, ik hou doorgaans meer van een iets subtielere aanpak en bovendien was het wel erg out of character. Maar ach het is Jensen vergeven.
Revenant, The (2015)
Indrukwekkende film met prachtige natuurbeelden (geschoten in Canada en Patagonië), geweldig geschoten scenes, zowel de actiescenes als de scenes vol ontbering- zelden iemand zo naar de klote zien gaan als Leo DiCaprio in deze film- een kou die invoelbaar is (wat ook aan de te koud afgestelde airco in de bioscoop kan liggen), een lijdende Leo die zijn welverdiende Oscar nu toch eindelijk binnen zal slepen, en verdienstelijk tegenwerk van Tom Hardy.
Het verhaal is inderdaad vrij rechttoe rechtaan, maar de uitvoering had niet beter kunnen zijn. Fijn dat een film af toe zijn hype waarmaakt.
Rigor Mortis (1981)
Fijn dat Maas zijn eigen Rigor Mortis op Youtube heeft gezet, zou toch zonde zijn als dit in de obscuriteit was verdwenen. Ik had eerlijk gezegd lage verwachtingen maar werd aangenaam verrast, dit was toch wel geinig. Het verhaal is al lekker vaag, en leent zich prima voor een zwarte komedie die uiteindelijk wel een beetje voorspelbaar afloopt. Leuk spel van o.a. Zuiderhoek en De Gooyer. maar was het meest te spreken over Michiel Kerbosch, die zonder het in het belachelijke te trekken een geslaagde 'dorpsgek' speelt. Ook altijd leuk Wim T Schippers te horen.
Rio Bravo (1959)
Alternatieve titel: Howard Hawks' Rio Bravo
Ik had wel zin in een nieuwe samenwerking tussen Hawks en Wayne 10 jaar na hun prima western Red River die ik vorige week zag, maar vond deze erg tegenvallen.
Mijn voornaamste punten van kritiek zijn allereerst de casting en het acteerwerk. Waar Wayne een sterke rol neerzet in eerder genoemde Red River, is hij in deze film veel minder op dreef. Een nogal eendimensionaal figuur, die in de war raakt als de veel jongere Dickinson avances maakt. Dickinson is geen miscast maar haar rol is weinig geloofwaardig noch erg interessant en naar verhouding te groot. Ricky Nelson maakt weinig indruk als de jonge Colorado, en Brennan speelt een beetje dezelfde rol als in Red River als tandeloze mopperpot, dat doet hij met verve maar ik had het op een gegeven moment wel een beetje gehad met hem. De hotelbaas deed me denken aan Manuel uit Fawlty Towers, en dat is niet bedoeld als compliment. Van tevoren had ik ook mijn bedenkingen tegen Dean Martin, maar die redt zich verrassend goed als alcoholverslaafde.
Het scenario vond ik maar zwak. Ik had een epische western verwacht, ook gezien de lange speelduur, maar kwam bedrogen uit. Een flinterdunne plot uitgesmeerd over bijna tweeënhalf uur, zich afspelend op een paar locaties, met een bende schurken die nauwelijks dreigend overkomt, leidend tot een wat flauwe finale. De muziek is matig, en wordt ook nog eens verkeerd gebruikt. Veel ruimte voor een paar flauwe cowboyliedjes, terwijl het sfeervolle El Degüello meteen wordt afgekapt en alleen nog uit de verte doorklinkt. Juist op het moment dat de Mexicaanse trompetmuziek wordt ingezet verwacht je dat dat een leidend thema wordt, met beelden van schurken die hun revolvers laden, te paard het stadje in komen rijden, maar het zou kennelijk tot Leone's westerns duren voordat muziek op die manier werd gebruikt.
Voor mij onbegrijpelijk dat dit door velen als Hawks' beste western wordt gezien, of zelfs als een van de beste westerns period.
Riphagen (2016)
Vond het ook wel een geslaagde prent. Het is niet bepaald Nederland op zijn fraaist, als in het begin de Amsterdamse politie wordt gecomplimenteerd met de effectiviteit Amsterdam te ontdoen van zijn Joodse bevolking. Ik dacht overigens altijd dat dat vooral te maken had met de nauwkeurige registratie van de godsdienst van elke burger in de gemeentelijke administratie, niet zozeer door een bijzondere ijver van het politiekorps. Het een sluit het ander natuurlijk niet uit.
Verder is het ook wel bijzonder dat een amorele schoft zo'n beetje de belangrijkste protagonist is, naast het (fictieve) personage van Jan van Liempd. Ik kende die van Koningsbrugge eigenlijk niet zo, maar vond dat hij het prima deed. Wel jammer dat er gekozen is een fictief personage toe te voegen, het verhaal leek me interessant genoeg zonder diens inbreng. Op het eind vond ik de intrige wel steeds ongeloofwaardiger worden, als Riphagen zo makkelijk uit zijn kamer ontsnapt en Betje bedreigt terwijl de verzetsman, die me wel erg naïef leek, een belletje pleegde. Ook de verhaallijn van Sanders versus van Einthoven leek me niet even realistisch, al las ik later dat de ontsnapping via een doodskist wellicht echt gebeurd is. Wel hoogst onbevredigend dat Riphagen nooit voor het gerecht is gesleept maar niet elk verhaal loopt goed af.
Rippu Van Winkuru no Hanayome (2016)
Alternatieve titel: A Bride for Rip Van Winkle
Een titel die me al lang intrigeerde, al heeft het uiteindelijk niet zo veel met het bekende verhaal te maken. Ik was verder zonder enige voorkennis begonnen met kijken, en vond het vanaf het begin fascinerend, alleen de laatste akte deed me dan niet zo veel- de scène bij de moeder die iemand anders juist roemt vond ik zelfs erg slecht. Ik had veel sympathie voor Nanami, wat wel een beetje een vereiste is om van deze film te kunnen genieten, want ze is erg argeloos en bijna een willoos slachtoffer van alles wat haar overkomt.
Halverwege leek de film tot een climax te komen als duidelijk wordt dat het Amuro is die Nanami manipuleert, maar in plaats van een ontmaskering neemt de film dan opeens een afslag naar de villa. Qua plot loopt het dan een beetje dood, maar vervelen doet het niet. Film gaat nog wel wat te lang door. Muziek wordt hier veel genoemd en dat vond ik ook het zwakste punt van de film, natuurlijk wel mooi maar ook wel een beetje ongeïnspireerd en makkelijk.
Riso Amaro (1949)
Alternatieve titel: Bitter Rice
Dit melodrama met noir-trekjes viel me wat tegen eerlijk gezegd. De scenes in de rijstvelden waren mooi. Door het gezang en de barse opzichters legde ik wel een link met slavernij en chain gangs, iets wat waarschijnlijk de bedoeling was van de regisseur, omdat het ook wel een sociale misstand aan de kaak wil stellen.Beide vrouwelijke hoofdrolspeelsters waren overtuigend, het is niet moeilijk voor te stellen dat met name Mangano destijds de gemoederen deed verhitten.
Hoewel de film mooi is geschoten zijn sommige shots in de regen vrij duidelijk nep, en ziet het er uit alsof iemand een emmertje water voor de lens leegt. Jammer, want verder was die regenscene vrij krachtig.
Het scenario laat echter te wensen over. Zo was de plot met het gestolen collier wel wat mager. Vond het ook nogal suf dat bij het dansje tot drie keer toe wordt ingezoomd op de hals van Mangano en alsof dat nog niet voldoende was meerdere mensen naar hun keel grijpen als ze het collier zien - dat wel even duidelijk is ze het collier draagt, mensen. Als Mangano overigens later verneemt dat het collier maar nep is, schroomt ze niet de man die ze zo-even nog wilde trouwen in de rug te schieten. Nog zo'n onbedoeld komische scene: Volone die, na de nodige blauwtjes met Mangano, en tijdens de laatste shoot-out, tegen Dowling oppert dat hij misschien toch beter voor haar had kunnen gaan al die tijd.
Het zijn details, maar vond er toch te veel van dat soort zwakke momenten in zitten, waarmee de personages ongeloofwaardig werden. Ik had de film denk ik beter gevonden als het hele misdaad-element was weggelaten en het een aanklacht was geworden tegen uitbuiting.