Meningen
Hier kun je zien welke berichten Flavio als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Faa Yeung Nin Wa (2000)
Alternatieve titel: In the Mood for Love
Fraaie film waarin vreemdgaan, lust, jaloezie en liefde wel heel subtiel worden getoond. Alhoewel, iedereen om de twee protagonisten heen lijkt er wel een vrij losse sexuele moraal op na te houden- de baas van Mrs Chan wisselt lekker af tussen zijn vrouw en maitresse, de beste vriend van Mr Chow gaat met zn laatste geld naar de hoeren, en hun eigen wederhelften hebben een relatie met elkaar- maar zij zijn anders dan de rest, zo wordt steeds maar gezegd, waardoor ze het zichzelf een stuk moeilijker maken dan nodig, en zichzelf wellicht het geluk ontzeggen.
Hoofdrolspelers Leung en Cheung zijn stijlvol, wat eigenlijk wel gezegd kan worden over de hele film. Het ziet er schitterend uit, met onconventioneel camerawerk waarbij de kijker vaak maar half wordt ge[informeerd over wat er gaande is. De muziek is ook geweldig- weliswaar repetitief maar ook na de 6e keer Maggie Cheung door beeld te zien wiegen op de tonen van Yumeji's Theme zat ik aan het scherm gekluisterd. En ook wel grappig dat Quizas quizas quizas...Het was goed te horen dat het geen Spaanstalige zanger was, dat bleek dus Nat King Cole te zijn. Een Amerikaan die in het Spaans zingt in een Hong Kong film, ach waarom ook niet- het paste op een of andere manier prima bij de beelden.
Fabelmans, The (2022)
Ik heb Spielberg sinds zijn Kuifjefilm lang links laten liggen, niks meer van zijn nieuwe films gezien, en ik was best een beetje (veel) bevooroordeeld toen ik zijn nieuwste ging bekijken. Maar films die over het vak filmmaken gaan hebben een streepje voor, en ondanks de nogal overdreven lengte bleek The Fabelmans onderhoudend genoeg. Hoofdrolspeler LaBelle is prima in de hoofdrol, maar ik ben er nog niet helemaal uit wat ik van Dano en met name Williams vond als de ouders. Williams was soms bloedirritant maar dat hoorde natuurlijk ook bij haar personage. Vooralsnog maar het voordeel van de twijfel want ik vind haar doorgaans wel een uitstekende actrice.
Leuk waren de vondsten waar de jonge Sam mee komt om zijn films beter te maken, de scenes over het maken van films waren sowieso de best geslaagde. Ik vond de familieperikelen niet altijd even interessant, al komt Hirsch in een memorabele bijrol nog wel wat orde op zaken stellen, en ook de highschool scenes waren een slap aftreksel van wat al ontelbare keren is vertoond. Pesten, meisje, respect, meestal in die volgorde. De komisch bedoelde Jezusfreak-scenes kwamen wel erg belachelijk over, maar ze bestaan ongetwijfeld van die types. De film gaat net naar een ruime voldoende dankzij de laatste 5 minuten. Ik herkende Lynch vooral aan zijn stem trouwens. En het laatste shot was geestig.
Fabiola (1949)
Alternatieve titel: The Fighting Gladiator
Een ambitieus maar op de laatste scène na weinig spectaculair epos (met wat elementen van een klassieke whodunit) over de christenvervolgingen in het oude Rome. De versie van 163 minuten gezien en de chronologie maakt één raar sprongetje in het begin, als Ruan van hulpje van de legionair Quadratus opeens als gladiator de gronden van Fabius Severus betreedt. Zoals wel vaker met dergelijke films is deze nogal overvol met personages, en karakterontwikkeling staat vooral in het teken van het tonen van de christelijke onbaatzuchtigheid en geweldloosheid. Religieuze propaganda dus maar wel goed gemaakt. Toch kakt de film geregeld in, er hadden iets meer epische scenes in gemogen.
De hoofdrolspelers Michele Morgan en Henri Vidal zijn wat saai maar doen het niet slecht, Louis Salou speelt wel een aardige schurk, en ook Michel Simon, o.a. bekend van Renoir klassiekers uit de jaren 30, heeft een opvallende rol als de man die alle gebeurtenissen in gang zet. Hoogtepunt van de film is zonder meer de scène in de arena met duizenden figuranten en al hierboven genoemde folteringen die de christenen in de film met gezwinde spoed tegemoet treden.
Face in the Crowd, A (1957)
Obnoxious Rhodes inderdaad, maar dat was ook een beetje de bedoeling lijkt me? Een schreeuwlelijk zonder veel kennis van zaken "die zegt waar het op staat" en daardoor goed valt bij het grote publiek- er zijn genoeg voorbeelden te bedenken van Lonesome's in onze tijd. Daardoor is deze film nog steeds bijzonder actueel. Hij noemt zichzelf ergens al een influence(r). Het begin vond ik wel vrij zwak, maar het werd werd wel snel beter, zeker nadat Matthau zijn intrede doet, om in het laatste deel dan weer door te slaan. Het werd wat te grotesk en ongeloofwaardig, al vond ik de allerlaatste scène waarin de gevallen held uit zijn raam aan het jammeren is terwijl Matthau opmerkt dat het vast geen zelfmoord wordt, wel weer sterk. Ze nemen trouwens niet het zekere voor het onzekere, want ze weten ook dat een wereld zonder Rhodes er niet per se slechter op wordt.
Face/Off (1997)
Alternatieve titel: Face Off
Grote hit in de 90s is na 20 jaar behoorlijk gedateerd. Het ziet er ten eerste vrij lelijk uit, met die vonkenregens en slowmo, en de wat koddig aandoende Woo-elementen als die eeuwige rondfladderende duiven- nog opvallender in negatieve zin vond ik de soundtrack, die vaak niet om aan te horen is.
Het verhaal is belachelijk maar wel origineel en Travolta en Cage leven zich uit in hun rol, waarbij met name Cage vaak de rand opzoekt en er overheen gaat. Face/off zit vol actie, inclusief een James Bond-achtige achtervolging per speedboot, maar na een tijdje had ik die ontploffingen en schietpartijen wel gezien. En toen duurde het nog een half uur.
Ik begrijp aan de ene kant wel dat deze film zo populair was, maar ik vond het al met al toch een zeer matig filmpje.
Fahrenheit 451 (1966)
Curieuze film over een toekomst waarin boeken lezen verboden is. Niet dat lezers heel erg hun best doen hun hobby te verbloemen. Zo gaat de brandweerman uit nieuwsgierigheid lezen, maar doet geen enkele moeite niet betrapt te worden door zijn vrouw en haar vrienden.
Op zich wel een aantal rake observaties: zo zit men de hele dag aan de pijnstillers en in plaats van te lezen kijkt men naar een gigantische, sort of interactieve TV, die duivelse machine die lange tijd als dé vijand van het lezen werd gezien. Truffaut zou nu eens moeten rondlopen om mensen naar hun telefoon te zien staren. De sfeer van de film is bijzonder, een beetje een mix tussen de hier al genoemde Tati, gekunsteld, heel gestileerd, en Monty Python- al speelt bij die laatste associatie wellicht mee dat het rond dezelfde tijd is gefilmd.
Fahrenheit 451 is qua toon een mix tussen ernstig en lollig, maar eindigt dan wel vrij serieus. Ik vroeg me onwillekeurig af hoe vaak je een boek wel niet moet lezen voordat je het volledig kunt reciteren. Je komt dan ook niet meer toe aan het lezen van andere boeken, anders ga je ze door elkaar halen. En je zal maar de werken van Proust of Joyce toebedeeld krijgen, ben je wel even mee zoet. Verstoppen lijkt me toch een betere optie, al was de voortijdige uitvinding van de e-reader natuurlijk een echte reddingsboei geweest.
Fahrenheit 9/11 (2004)
Michael Moore is boos, en kan zijn minachting voor Bush niet bedwingen. Daardoor mist het een beetje de lichte touch die andere Moore-docu's doorgaans hebben. Toch blijft dit wel een sterke film, die waarschijnlijk nooit aan urgentie inlevert want veel is er niet veranderd. Moore is op zijn best als hij door slimme (je zou ook kunnen zeggen: manipulatieve) editing nepotisme, corruptie, onethisch handelen en andere smerige praktijken voor het voetlicht brengt, meestal vergezeld van een lullig muziekje. Moore's films zijn inderdaad nogal eendimensionaal, er ontbreekt wederhoor, maar Moore doet nou eenmaal meer aan activisme dan aan onderzoeksjournalistiek.
Dat blijkt des te meer uit het opvoeren van Lila Lipscomb, die rouwt om haar omgekomen zoon. Zij vertegenwoordigt de duizenden moeders die hun kind hebben begraven, waarbij het idee dat ze zijn omgekomen voor een goede zaak nog troost zou hebben kunnen bieden, maar de gedachte dat ze zijn gesneuveld om de belangen van een clubje multimiljonairs te dienen is natuurlijk onverkwikkelijk. Daarom was het wel sterk dat Moore de congresleden vroeg of zij hun kinderen niet wilden opgeven als vrijwilliger aan het front. De architecten van oorlog en hun kroost staan over het algemeen op veilige afstand van de vuurlinie.
De beelden van omgekomen Irakezen en gewonde soldaten en burgers zijn best heftig. Oorlog is in al zijn facetten iets lelijks en Moore spaart de kijker dan ook niet.
Fallen Idol, The (1948)
Sterke op en top Britse thriller, ik verbaas me over het magere gemiddelde en de zuinige commentaren. Het jongetje acteerde erg goed vond ik, en ook Richardson doet het prima als aimabele butler die gehuwd is met een strenge helleveeg, een griezelige Sonia Dresdel. De opbouw van het drama is knap, en hoewel ik me verbaasde over de aanpak van Baines na het ongeluk moet dat ook in het tijdsperspectief gezien worden: een buitenechtelijke relatie zou hem en zijn geliefde ongetwijfeld het nodige kosten (het was dan wel niet strafbaar maar zou weinig goeds doen voor baan en reputatie).
Reed weet ook mooi de spanning op te bouwen, bijvoorbeeld tijdens het verstoppertje spelen, maar ook op het einde als Phile nog bijna alles weet te verpesten met zijn naïeve drang de waarheid te verkondigen. Overigens ironisch dat Baines gered wordt door de weigering van zijn toch zo propere vrouw het zand met haar afdruk op te ruimen. Visueel is er ook weinig mis met The Fallen Idol- zowel de scenes in het grote huis als de spaarzame maar knap geschoten buitenscenes ademen een en al sfeer.
Family Viewing (1987)
Fijn vroeg werkje van Egoyan dat wel doet denken aan het oeuvre van Hal Hartley, met name de manier waarop de personages met elkaar communiceren en ook wel de "look" van de film. Deze Family Viewing zit dankzij een intelligent scenario wel wat beter in elkaar, en is sowieso ook grappiger. Stan's uiteenzetting over nagels vlak voor hij in zijn gezicht gekrast wordt, heerlijk droog. Ook Oliver Stone heeft deze film wellicht gezien, het idee van een lachband onder een normale conversatie zoals te zien in zijn Natural Born Killers zou hij zo maar uit deze film kunnen hebben gehaald. Er zitten wel meer vervreemdende elementen in, denk bv aan de continue stroom aan feitjes over het dierenleven in het Arctisch gebied of de telefoonseksgesprekjes.
Naast een kritiek op het moderne gezinsleven speelt ook voyeurisme een grote rol, een thema dat Egoyan met Exotica nog verder zou verkennen.
Fanny (1932)
Fanny gaat verder waar Marius ophoudt, en het is weer erg vermakelijk. Het speelt zich weer grotendeels op dezelfde locaties af maar je krijgt nu ook iets meer van Marseille te zien. Opnieuw is Raimu de ster van de film, maar hij krijgt behoorlijk weerwerk van Charpin (Panisse). De film is vooral grappig als er geruzied wordt, waarbij gewedijverd wordt elkaar op een zo origineel mogelijke wijze uit te kafferen. Op het eind, bij de terugkeer van Marius, neemt het drama de overhand maar dat stoorde me totaal niet, ik vond het, met het eerste deel nog op het netvlies, eigenlijk een perfect einde. Ik zou de trilogie dan ook zeker in de correcte volgorde kijken anders mis je toch wel een hoop van de voorgeschiedenis.
Fanny och Alexander (1982)
Alternatieve titel: Fanny and Alexander
Mooie film waarbij veel thema's aan bod komen, waaronder de clashende werelden van de kunst, de dromers versus die van de religie, de traditie- als na de dood van de kunstminnende Oscar zijn weduwe kiest voor de bisschop is dat mooi gevangen in één shot van de kerk die uittorent boven het theater. Waar de sympathie van Bergman ligt is niet moeilijk te raden, het vreugdeloze, in strenge regels gevatte leven in de bisschopswoning contrasteert met het losbandige, warmere huis van de Ekdahls.
Ook als familiekroniek is Fanny och Alexander bijna onovertroffen, de vele familieleden en ook het personeel worden met een aandacht en detail beschreven zoals ik niet vaak zag op film. Zwart-wit wordt het nergens, en juist die nuance maakt het zo geloofwaardig. Ook de hoofdpersoon, overtuigend gespeeld, is soms een vervelend joch. Het maakt hem niet minder sympathiek, wel meer levensecht. De scenes bij de bisschop zijn indringend, vooral dankzij de geweldige rol van Jan Malmsjö. Hij maakt van de bisschop een enerzijds rechtlijnige maar ook onberekenbare en complexe figuur. Maar de acteerprestaties zijn eigenlijk zonder uitzondering goed. Ik las dat Bergman Liv Ullman, Max von Sydow en ook Ingrid Bergman had gevraagd voor een aantal van de hoofdrollen, had ook kunnen werken maar het casten van de uiteindelijke, internationaal minder bekende acteurs heeft goed uitgepakt.
De decors zijn mooi en de Oscarbekroning is terecht, toch ook wel verrassend gezien het een niet-Engelstalige film is en er wel een paar contenders waren.
Fantasia (1940)
Alternatieve titel: Walt Disney's Fantasia
Klassieke tekenfilm uit de tijd dat Disney nog toonaangevend en vooruitstrevend was.
Het idee om klassieke muziek aan animatie te koppelen pakt goed uit, al zijn niet alle stukken even interessant.
Qua animatie vond ik, naast de de tovenaarsleerling - het bekendste en ook beste deel, lekker kort ook- de "serieuzere" stukken het mooist. Sacre du Printemps zegt me muzikaal niet zo veel maar met de animatie van het ontstaan van het leven op Aarde was het zeer genietbaar. Ik verbaasde me trouwens over het evolutie-thema, onwillekeurig schaar ik Disney altijd onder het rechts-religieuze Amerika. Ook het einde met Night on Bald Mountain (niet geschikt voor kleine kinderen) en Ave Maria was een hoogtepunt.
Helaas waren er ook delen die wat langdradig waren (de opening, Pastorale, La Danse des Heures) en de introductie van elk stuk had wel wat creatiever gekund. Al met al een van de betere en zeker een van de meest avontuurlijke Disney-films.
Fantozzi (1975)
Alternatieve titel: White Collar Blues
Bijzonder flauwe komedie die nog een hele trits aan vervolgdelen zou krijgen, over sullige kantoorbediende die altijd pech heeft. De humor is mij te melig, de personages zijn op zn best irritant te noemen, en visueel valt er al helemaal niks te beleven. Met moeite uitgekeken. Twee sterren voor de nog wel aardige opening met de race tegen de klok.
Faster, Pussycat! Kill! Kill! (1965)
Alternatieve titel: The Mankillers
Ik verwachtte een zo slecht dat het leuk wordt cult-filmpje, maar slecht was dit toch allerminst, met stijlvolle beelden, maffe dialogen en een aangename jazzy soundtrack, vooral in het begin, en natuurlijk imposante vrouwen- de meest rondborstige was wel de minst aantrekkelijke en als ze weer eens een keel opzette was dat reden het volume snel weer terug te draaien, maar de andere twee waren leuk, en screen presence hadden ze sowieso wel alle drie.
Echt heel geweldig vond ik het echter ook weer niet, en dit schijnt de beste te zijn van Russ Meyer. Ik ben op zich nog wel benieuwd naar Mudhoney en Motorpsycho, en de samenwerking met Ebert (omdat ik dat altijd zo'n aparte combi vond), maar haast heeft het niet.
Fatal Attraction (1987)
Hoewel ik het eens ben met degenen die Archer veel knapper vinden dan Close is overspel natuurlijk niet alleen maar te herleiden tot hoe mooi je partner is versus je minnares. Spanning speelt ook een rol en misschien was Archer wel een saaie muts.
Close en Douglas zijn voortreffelijk, met name Close speelt overtuigend een psychopate. De spanning wordt goed gedoseerd, en de groeiende frustratie van Douglas en toenemende gekte bij Close worden geloofwaardig gebracht.
Eind jaren 80 zouden mannen massaal meegesleurd zijn naar deze film door hun vrouw, maar het is toch vooral de overspelige vrouw die aan het kortste eind trekt, Douglas zal wel een bosje bloemen moeten geven (vrij naar Hans Teeuwen) maar komt er verder vrij goed vanaf.
Father, The (2020)
Hopkins is erg goed, zo overtuigend in zijn moodswings, zijn hang naar zelfstandigheid, de manier waarop hij zichzelf staande probeert te houden in zijn totale verwarring. Confronterend ook, al weet iedereen natuurlijk wel dat het een afschuwelijke ziekte is, het zo verbeeld te zien heeft impact. Hoe verschrikkelijk moet het zijn om zo geestelijk af te takelen, niet meer op jezelf te kunnen vertrouwen, jezelf te verliezen in een maalstroom van herinneringen, gedachtes, gezichten, verzinsels. Niemand verdient het zo te eindigen maar helaas is het de realiteit voor een groot aantal mensen. PS Er komt mogelijk een nieuw medicijn aan als ik dit artikel mag geloven, al zal het nog wel jaren duren voordat het op de markt komt- áls het ooit op de markt komt.
Terug naar de film: het is natuurlijk sterk dat je alles door de ogen van Anthony ziet en dus als kijker deelgenoot bent van zijn verwarring en twijfels. Sommige vragen worden langzamerhand duidelijk, andere vragen blijven open. Waar komt dat verhaal over Parijs vandaan? In welk appartement woont hij - of zit hij toch al vanaf het begin in het verpleeghuis waar ook de nodige aanwijzingen voor zijn? Qua opzet en thema doet het erg denken aan Bernlef's Hersenschimmen, al vind ik in dit geval de film beter.
Fault in Our Stars, The (2014)
Matig drama met natuurlijk een zwaar onderwerp, nogal luchtig vertolkt, maar de film lukt het niet de juiste toon te vinden. Gus overtuigde me niet als zelfverzekerde grappenmaker. Hazel was wel beter maar vond haar ook niet heel sterk. Comic relief Isaac was ook niet geloofwaardig- het kwam eerlijk gezegd een beetje (goedbedoeld) amateuristisch over.
Laura Dern, die er altijd uitziet alsof ze net een uur op de WC heeft lopen huilen, speelt weer eens een moederrol, doet dat wel naar behoren hoor, maar zie haar toch liever in Lynch films. Defoe was de enige die me wel positief opviel als cynische zak.
Dat applaus in het Anne Frank huis was wel erg slecht, sowieso vond ik de Amsterdam scenes wat minder omdat het wat te overdreven blij was (natuurlijk om de deceptie bij "Peter van Houten" extra hard te laten aankomen).
Klinkt allemaal best negatief, zo slecht is het allemaal niet, maar het is me iets te braaf, op een of andere manier leken Gus en Hazel me typisch jongeren die op de EO jongerendag uit hun dak gaan- niet dat daar iets mis mee is, maar ik kon er niet zoveel mee. Ben ook niet de doelgroep want duidelijk bedoeld voor tieners.
Faust: Eine Deutsche Volkssage (1926)
Alternatieve titel: Faust
De eerste Duitse film van Murnau die ik zag, en hoewel sommige stukken indrukwekkend waren vond ik het soms ook wat langdradig, vooral als Faust naar die Heimat gaat, en er lange scenes zijn de tante met haar liefdesdrankjes, de schone Gretchen -tevens de dame met het langste kapsel van Duitsland- die met kindertjes in de wei speelt en dergelijke. Maar laat ik me concentreren op de positieve punten: voor die tijd spectaculaire effecten, vooral het eerste half uur zit er vol mee, een grimmige en licht waanzinnige sfeer als de pest heerst, goed spel, met name van de diabolische Emil Jannings, en opmerkelijk goede make-up: ik dacht dat de jonge en oude Faust door twee verschillende acteurs werd gespeeld.
Zoals gebruikelijk in stomme films is de versie (oftewel met welke muziek kijk je de film) van groot belang, en de Brock-versie werkt prima.
Faustrecht der Freiheit (1975)
Alternatieve titel: Fox and His Friends
Grappig genoeg (nou ja, sort of grappig) een soort tegenpool van Five Easy Pieces, die ik een dag eerder zag: waar Jack als cultureel onderlegde underachiever zijn heil zoekt in het blue collar milieu daar bewandelt Fox de omgekeerde weg, hij komt als eenvoudige jongen in de hogere kringen terecht. Die wereld wordt uiterst onsympathiek geschetst als één vol dedain, leugens en hypocrisie, allesbehalve een warm bad dus. Fox wordt aan alle kanten gebruikt en als er niets meer uit te persen valt afgedankt, waarna hij gedesillusioneerd zelfmoord pleegt. En zelfs dan wordt hij nog niet met rust gelaten, tot de laatste stuiver toe wordt hij bestolen.
Veel ellende dus, maar toch kijkt de film vrij makkelijk weg, op wat expliciete scenes na waarin lustig met blote piemels wordt gestrooid- maar preuts is Fassbinder nooit geweest. Er zitten zeker ook genoeg grappige momenten in (al vallen die meestal onder de noemer zo pijnlijk dat het grappig wordt), alleen het begin al met die sneue kermisact, of de vrij doorzichtige truc bij de bloemist. Fassbinder is erg goed in de hoofdrol van Fox/ Franz, andere acteurs waren ook OK. Ali uit Angst Essen Seelen Auf komt ook nog even langs
Faux Magistrat, Le (1914)
Visueel beter dan de vorige delen, maar het verhaaltje was dit keer wel erg matig, zelfs voor Fantomas-begrippen. Zo speelt toeval wel een heel grote rol, en de hoofdpersonen maken de ene onbegrijpelijke beslissing na de andere waardoor het kluchtige steeds meer de overhand krijgt: Juve die een totaal absurd plan bedenkt om de plek van Fantomas in te nemen, gevolgd door een ontsnapping die de geschiedenis in moet gaan als het slechtste succesvolle ontsnappingsplan ooit, daarna weer twee incompetente agenten die een potje maken van hun schaduwopdracht, Fantomas die criminelen zomaar laat opbiechten waar hun buit ligt, de lijst is eindeloos, er wordt daarmee (te) veel gevraagd van de suspension of disbelief van de kijker.
Daar tegenover staan dan wel een paar knappe scenes zoals die in de klokkentoren, en zowaar enkele aardige bedenksels van Fantomas, maar verder dan een nipte voldoende voor de hele reeks kom ik niet.
Fehér Isten (2014)
Alternatieve titel: White God
Goed idee maar niet altijd even sterk in de uitvoering, vooral in het begin. Het coming of age drama is matig geschreven en geacteerd. De spanningen tussen pa en dochter komen niet van de grond, en de vader ontpopt zich tot de zwakke schakel van de film. Jammer want hij begon zo goed, bellenblazend op de wc nadat hij een koe heeft ontleed. Het meisje in de hoofdrol speelt een onzekere stuurse puber, en dat doet ze best aardig, maar echt overtuigend vond ik haar niet tijdens de zoektocht naar de hond. Het ging een beetje alle kanten op met haar. Nou ja, de impulsiviteit van de jeugd misschien.
De avonturen van de hond waren soms wat kinderachtig, ik verwachtte op een gegeven moment een bord spaghetti, maar dan wordt het grimmig met beelden van dierenmishandeling. Echt los komt de film pas als de meute aan het moorden slaat- ik was best verrast toen Hagen die hondenvanger de keel afbeet en als een Napoleon zijn honden aanstuurt. De beelden van de losgeslagen honden die zich tussen de mensen begeven zijn amusant en hadden nog wel wat langer mogen duren, en verder mogen gaan.
Fellini - Satyricon (1969)
Alternatieve titel: Satyricon
Groteske film van Fellini, die wel vaker uitzinnig is in zijn films, maar hier toch iets te veel leunt op bizarre koppen, vettige vunzigheid en absurditeiten. Sommige scenes hadden nog wel iets grappigs- het enorme varken dat gevuld is met gebraden kippetjes en worsten bijvoorbeeld, het vierkante design van de schepen- maar het was verder wel een vermoeiende zit. Erg aparte atonale muziek, ook Rota was volop aan het experimenteren.
Dat de film geïnspireerd is op overblijfselen van Romeinse geschriften is interessant maar maakt de film niet beter, hooguit snap ik nu beter waarom de film zo van de hak op de tak sprong. Wel lef om dit uberhaupt te verfilmen.
Femme Infidèle, La (1969)
Alternatieve titel: The Unfaithful Wife
Degelijke en bij vlagen sterke thriller van Chabrol over een wat uitgeblust stel waarvan de man de vrouw verdenkt van een affaire. De aanloop is aardig, als het wantrouwen van de echtgenoot gevoed wordt door kleine details- een schrikreactie aan de telefoon, onduidelijke afspraken- en het verhaal speelt zich af in een leuke setting, van de werkvloer met whisky in de ochtend en een secretaresse in minirok (kom daar nu nog maar eens om) tot het dansuitje.
Het hoogtepunt is duidelijk het bezoek van de echtgenoot aan de minnaar, een scène die zowel ongemakkelijk als tragikomisch is, met een toch nog onverwacht gewelddadige afloop. Daarna wordt het wel erg ongeloofwaardig als het lijk als een zak aardappelen wordt versleept en dat midden op de dag, maar het einde is dan wel weer erg sterk. Dat licht-superieure glimlachje van Audran, geweldig- en ijzingwekkend.
Femmes de l'Ombre, Les (2008)
Alternatieve titel: Female Agents
Buitengewoon matig. Het scenario zit tjokvol onlogica:
Als de groep- na een behoorlijk omslachtige (go go girls ) actie- de geologist bevrijd heeft weten de Duitsers toch dat ze op t goede spoor zitten? Waarom zou de geologist anders met zoveel risico gered worden als hij niet inderdaad de spion was waar ze hem voor hielden? Ook was de Nazi al op de hoogte van D-Day, hij moest alleen de puntjes op de i nog zetten. t Moest alleen nog even met Rommel besproken worden.
Dan het tweede plan. dezelfde groep moet opeens de Nazi vermoorden omdat hij D-Day op het spoor is. Maar ook weer ongelooflijk omslachtig, met z'n ex nota bene. Tjongejonge wat een verhaallijn was dat...
Dan had je nog een Franse collabarateur die opeens een verzetsman wordt, Sophie die cyaankali uitdeelt aan iemand die volgens mij alles wat ze wist inmiddels al verteld had, een paar nogal bedenkelijke zelfmoordscenes, en dan vergeet ik nog een hoop andere dingen die nergens op sloegen. Ook het acteren hield niet over en de muziek is allesbehalve gedenkwaardig. Zeer teleurstellend kortom, de gouden jaren van de Franse cinema liggen duidelijk ver achter ons.
Ferris Bueller's Day Off (1986)
Alternatieve titel: Ferris Bueller's Baaldag
Aardig filmpje maar waarom dit nou zo'n hit was...de film volgt drie jongeren die een dag spijbelen, met als motto "Pluk de dag". Sommige grappen waren wel leuk maar soms was het wel erg flauw (zijplotje met dat bittere zusje bv), en de grap met het neptelefoontje werd zelfs herhaald. Over the top was dat optreden van Broderick voor die uitzinnige massa. Onnodig de bijna betrapt-momenten met Bueller sr.
Leuk om weer een keer gezien te hebben.
Fetten Jahre Sind Vorbei, Die (2004)
Alternatieve titel: The Edukators
Goede film over een aantal idealistische twintigers die de strijd aangaan met het kapitalisme. De film zit intelligent in elkaar en het spel van de drie -of eigenlijk vier- hoofdpersonen is zeer overtuigend. Leuke setting ook, in het nachtelijke Berlijn en de Alpen.
Ook roept de film interessante vragen op: de uitspraak "je hebt geen hart als je niet links bent onder de 30, en geen brein als je niet rechts bent boven de 30" heb ik ook meer dan eens gehoord, meestal van mensen boven de 50 trouwens, en het lijkt er inderdaad op dat veel idealisten als ze eenmaal een huis, baan, gezin hebben kiezen voor datgene wat ze ooit bestreden.
Het lijkt mij trouwens toch obvious dat Hardenberg ze op het eind verraadt, ik zie niet de mogelijkheid van een andere interpretatie. Overigens is hem dat ook niet helemaal aan te rekenen want het is toch een vrij ernstige misdaad, en in het begin was ik er nog niet zo zeker van dat hij het zou overleven. En als je dan je ontvoerders uitgezwaaid hebt vind je je bank in het zwembad, tsja, ik zou ook pissig worden.
Fever Pitch (1997)
Redelijke film over iets wat voor veel mensen wel herkenbaar zal zijn- de passie voor voetbal (of een andere sport) in combinatie met een niet erg enthousiaste partner. Zelf ben ik nooit zo fanatiek geweest maar toch herkende ik wel wat dingetjes. Het verhaal stelt weinig voor maar kijkt daardoor lekker weg. Firth en Strong zijn goede acteurs, al zijn ze niet supergeloofwaardig als voetbalfanaten. De wat nuffige Ruth Gemmell doet het redelijk.
Wisselvallig was de keuze voor de muziek, dat werkte soms goed (There She Goes) maar even vaak was het ongepast (How Can We Hang on to a Dream is een mooi nummer maar in combinatie met voetbalbeelden was het wat potsierlijk, om nog maar te zwijgen van dat vervelende nummer van Lisa Stanfield).
Verder is het natuurlijk opvallend dat het voetbal in Engeland zo enorm veranderd is: de sta-tribunes bij Arsenal, kaartjes kopen voor een paar pond, geen clubcard en alleen maar Engelse namen in de opstellingen: van een ongepolijste volkssport is het voetbal in Engeland onherkenbaar veranderd in een goed geoliede marketing-machine.
Fiddler on the Roof (1971)
Fiddler on the Roof is typisch zo'n film waarvan de titel bekender is dan de film zelf- ik had eigenlijk geen idee wat me te wachten stond, maar de films die ik eerder van Jewison gezien heb waren wel het bekijken waard en dat geldt gelukkig ook voor deze prent.
Het blijkt dus een musical te zijn, met een aantal bekende liedjes en verder een hoop elementen die je wel als romantisch-Joods (ashkenazi) zou kunnen betitelen. Topol, een acteur die kennelijk alleen onder zijn achternaam bekend is, raakt precies de juiste snaar als Tevye, die lijdzaam toeziet hoe de ene na de andere dochter zich afkeert van de veelbezongen tradities.
De film ziet er tot in de puntjes verzorgd uit en de humor was soms nog wel aardig, zoals het gebekvecht met de onfortuinlijke slager. Sommige scenes zijn grimmig maar zijn afgelopen voordat het echt uit de hand loopt. Sommige zaken worden misschien ook wat te licht aangeroerd om recht te doen aan de werkelijke gebeurtenissen, zoals de pogroms en de aankomende revolutie, maar dan krijg je ook meteen een ander soort film. De film duurt met drie uur wel vrij lang.
Fièvre Monte à El Pao, La (1959)
Alternatieve titel: Fever Rises in El Pao
Niet zo slecht als het cijfer doet vermoeden, maar dat dit niet een van Buñuels gekende klassiekers is geworden is wel duidelijk. Toch vond ik het portret van een brave, idealistische secretaris die in dienst van zijn idealen steeds verder van zichzelf afdrijft, redelijk geslaagd. Gérard Philippe vond ik, mede door zijn sympathieke uitstraling, bepaald geen miscast- na elke drastische beslissing toont hij zich schuldbewust, lijdt hij bijna, om vervolgens nog verder te gaan op zijn weg naar de top- het doel heiligt de middelen...of toch niet? Het zou zijn laatste film zijn, hij was al doodziek tijdens de opnamen. Maria Felix was zo'n beetje de grootste Mexicaanse diva, en zij acteert ook zo, maar dat paste bij het personage en zij zorgt voor wat pit, wat deze film wel kan gebruiken. Ook het derde acteer-kanon Jean Servais is goed als gluiperige gouverneur die met zijn eigen wapens wordt verslagen.
Aan de acteurs ligt het dus niet, en het verhaal heeft zeker potentie, maar het wordt wel erg droog gebracht en sleept daardoor nogal. Van een Midden-Amerikaanse koortsdroom is geen sprake.
Fifth Element, The (1997)
Alternatieve titel: Le Cinquième Élément
Weer eens gekeken, kon me na al die jaren nog redelijk veel details herinneren zoals het chaotische horizontaal én verticaal vliegende verkeer en de blauwe diva. Ruby Rhod had ik kennelijk weten te verdringen want dat personage zei me helemaal niets meer. Het verhaal stelt weinig voor, een boze planeet dreigt al het leven te vernietigen maar kan ook telefoontjes plegen (en dat gaat in 2200 AD nog steeds via een operator) en een paar gepantserde schildpadden die wat doen denken aan die slome wezens uit The Dark Crystal hebben een remedie.
Bruce Willis speelt dezelfde rol als in vrijwel al zijn films, als reddende bikkel, dat doet hij naar behoren, Jovovich moet voor supermooi doorgaan maar heeft eerder een androgyne uitstraling. Oldman hield in midden jaren 90 van gekke verkleedpartijen (zie ook True Romance) hij speelt ook hier een merkwaardig maar best geslaagd personage. Heel klein rolletje ook voor de onlangs overleden Luke Perry die overigens wel vrij prominent wordt genoemd, kennelijk om de Beverly Hills 912010 fans binnen te slepen. Muziek vond ik wat tegenvallen, Serra lijkt niet echt zijn best te hebben gedaan daar een futuristische draai aan te geven. Waar The Fifth Element het dan wel van moet hebben is het productie design dat er fantasierijk en imposant uitziet.