Ferris Bueller's Day Off (1986)

Nog maar eens gekeken, op t.v., een feelgood tienerfilm die merkwaardig blijkbaar als een klassieker

wordt beschouwd want o.a. opgenomen in naslagwerken over films (Die je gezien zou moeten

hebben). Toch is het er een van dertien in een dozijn. Ludiek, met een vrij vlot tempo, maar zonder

echt geslaagde grappen. Eigenlijk zorgen vooral de scenes met de argwanende, boosaardige rector

voor de humor. Maar wel een plezante en sympathieke film, en blijft voor mij de 3.5 waardering gehandhaafd.

Leuke film, vooral de scene Twist & Shout is hilarisch. De film ademt ook sterk het gevoel van de jaren 80, voor mij is dit heel herkenbaar . Na zoveel jaar valt wel op dat de film erg traag is, maar ach dat word ik ook steeds meer .

Begrijp niet helemaal waarom vele de film zo bijzonder vinden. Ook de 7,8 op IMDB verbaasd mij ontzettend.

Slecht was het allemaal niet maar ik kan niet meer zeggen dan het voor even oké vermaak was. Het keek aardig weg maar daar blijft het ook bij voor mij.

2,5*

Vermakelijk waren de fascinerende rijkeluiskinderen, en verder een pak irritante subplots met de directeur op kop.

Ai.

Vroeger vond ik dit een leuke film, maar wat valt-ie genadeloos door de mand nu. Wat een flauwe verzameling toch vrij slecht en fantasieloos opgediste cliches. Misschien dat dat dertig jaar geleden kritiekloos doorkwam door de verschijning van Mia Sara, daar ben ik nu ook niet meer zo van onder de indruk - wat een suf tutje, bah. Het subplotje met Jennifer Grey en Charlie Sheen is dan nog een heel klein beetje leuk, maar te slecht uitgewerkt en veel te weinig.

Nee, bah. Maar snel vergeten, en nooit meer herzien.

Vroeger nooit gespijbeld? Nou, ik wel. En deze film roept dat gevoel weer op. Denk dat daarom velen deze film zo hoog waarderen.

omdat ik deze week een zware klap heb moeten incasseren in mijn professioneel leven, zag het even zwart voor mijn ogen. Aan wie beter dan Ferris Bueller om raad te vragen en zie, de kleur komt langzaam terug. Geel : de parade scene. Wat doet die daar eigenlijk ? Maar who cares, het enthousiasme spat er vanaf, een ongelooflijk feel good moment met de songs 'Danke Shön' en 'Twist and shout' een zeer sterk Beatles nummer. Nog steeds. Blauw : Save Ferris Bueller. Die details tussendoor waarin de steunbetuigingen voor een doodzieke Ferris in het verhaal sluipen zijn om van te smullen. In elke billboard, lichtreclame, ballon zit er wel iets. Groen : School. Die saaie lessen, hoe karikaturaal ook gebracht, blijven herkenbaar. En die leraars bestaan echt ! Rood : De Ferrari scene. Akkoord, het personage van Ruck is de enige met wat diepte maar die scene is treffend voor frustraties en woede van achttienjarigen. Een schop (tegen de kont van de normen maatschappij) doet deugd maar heeft gevolgen. Oranje : Het happy end. Schitterende finale waar Ferris probeert als eerste zijn huis en zijn bed te bereiken vooraleer zijn ouders thuis komen (die score met de slow motion op de trampoline - knap moment). Toch heeft Ferris tijd om zich voor te stellen aan 2 meisjes die liggen te zonnen in de tuin (lachkramp, iedere keer). FBDO geeft moed, zelfs al is het maar voor even. Daarna de reality check. Het leven gaat vlug. Als je af en toe niet stil staat om rond je te kijken, kun je het missen. Wie zei dit ook alweer ? Anyone ... Anyone ... Anyone ...

Nog ter info even melden dat Twist And Shout geen origineel Beatlesnummer is maar een cover van The Isley Brothers, zij het dat de cover in dit geval het origineel omverblaast. Mooie review verder cinemanukerke en ik hoop dat het snel weer goed komt in je professionele leven.

Zeer luchtige film met weinig verhaal, maar wel met een belangrijke boodschap, namelijk pluk de dag want het leven is maar kort. De film is zeker onderhoudend en heeft een aardige cast. Maar echt komisch is het echter niet. Er zitten weinig grappige momenten in de film . De komische situaties komen vooral van de rector ( Jones ) die het spijbelen van Ferris Bueller wil aanpakken en zelf op onderzoek gaat. De aanwezige muziek zorgt dat de film ook wel een leuk sfeertje krijgt. Charlie Sheen heeft hier een klein rolletje als een stoere jongen in het politiekantoor. Degelijk, maar meer ook niet. 6/10

'Ferris Bueller's Cast, Including Matthew Broderick, Reunite - Deadline

Ferris Bueller's Day Off is een film, op het eerste gezicht die je al je zorgen wil laten verdwijnen.

Dit blijkt op het eerste gezicht maar later merk je dat Ferris opgejaagd wordt door zijn directeur.

Ferris Bueller's Day Off is een feel good film waar je van kan genieten keer op keer.

De film behoort tot één van de must see films, het is een klassieker.

Eerlijk gezegd toen ik hem zag, was ik heel benieuwd waarom zoveel mensen het een toffe film vinden.

Ik was niet teleurgesteld maar ook niet omver geblazen en dat is een gevoel wat ik niet veel tegenkom.

Ik hoopte op een vervolg en dan zag ik dat de sequel was gecancelled, met een goede reden ook.

Toen besefte ik dat zo'n klassieker geen vervolg nodig heeft.

De film is niet perfect, niet lelijk maar hij is wel matig.

Grappige en vermakelijke film.

Vraag me af hoe lang het nog duurt voordat deze film verboden wordt of in ieder geval er een flinke disclaimer voor wordt gezet. Een film die spijbelen vergoeilijkt, kan natuurlijk echt niet meer anno 2020.

Niet alleen kan dat anno 2020, maar je wordt ook nog eens het gezicht van de klimaathysterie.

Goeie film over een tienerjongen die voor de zoveelste keer besluit een dag te spijbelen van school. Een simpel verhaaltje dat zich tijdens één dag afspeelt, met leuke personages (afgezien van het Alan Ruck-personage die toch een beetje buiten de toon valt). Vlot gemonteerd, genoeg grappige momenten en ook een paar prima monologen. Matthew Broderick is vermakelijk en is simpelweg Ferris Beuler.

Wat mij betreft één van de mindere Hughes-films. Zeer slechte casting met zeurderig pruilmondje Jennifer Grey uit Dirty Dancing en lulletje rozenwater Matthew Broderick van Godzilla. Ze waren zo irritant... Het constant doorbreken van de vierde muur was flauw en echt overkill. De meeste grappen sloegen nog geen deuk in een pakje boter. Enkel de directeur zorgde nog voor een komische noot.

"Life moves pretty fast; if you don't stop and look around once in a while, you could miss it!"

Deze film begint erg goed, een student die gaat spijbelen samen met een vriend en vriendinnetje.

Daarna zakt de film wat in imho. Typische jaren 80' film.

Iedereen die eens gespijbeld heeft of naar z'n werk gebeld heeft dat ie "ziek" is, zal zich wel hierin vinden.

Je moet ook nu en dan wat v je leven profiteren, typisch feel good film.

Een vd beste scenes was de scene waar studenten moeten luisteren naar extreem saaie leraren of super saaie leerstof, terwijl Ferris & company gewoon buiten zit te spijbelen... .

Eindelijk gezien en vrij verrassend. Want deze film probeert me niet héél de tijd grappen in de maag te splitsen. Broderick lijkt me wat te braaf om echt de rebel te spelen, maar dat is waarschijnlijk het idee. Dat ie met zijn engelengezicht overal mee weg komt.

De eindgeneriek vatte de film perfect samen. De rector die 'waarschijnlijk nog nooit een bus vol leerlingen geroken heeft', geen spier vertrekt en dan op het einde dodelijk getergd de camera inblikt. Leuk, zonder meer. Met gratis eighties-vibe.

Regisseur John Hughes staat bekend als de koning van de ‘highschool’ tienerfilms. In de jaren ’80 maakte hij klassiekers als Pretty In Pink, The Breakfast Club, Sixteen Candles, Weird Science en natuurlijk Ferris Bueller’s Day Off.

Waar The Breakfast Club het vooral moest hebben van de jonge, getalenteerde cast en de uitstekende dialogen, moet Ferris Bueller’s Day Off het hebben van de humor, het uitstekende script en wederom prima dialogen. Dat het merendeel van de acteurs feitelijk veel te oud zijn om nog als ‘highschool’ student te overtuigen, deert de film weinig. Matthew Broderick is op dreef als titelfiguur Ferris Bueller en krijgt leuk bijspel van Alan Ruck als zijn maatje Cameron Frye. Mia Sara krijgt helaas weinig te doen, behalve mooi zijn. In de bijrollen vallen verder Jeffrey Jones als schoolrector Ed Rooney en Jennifer Grey als het zusje van Ferris Bueller op.

Tegenwoordig wordt Ferris Bueller’s Day Off gezien als een onvervalste jaren 80 klassieker, die de carrière van Matthew Broderick lanceerde. Met een opbrengst van 70 miljoen dollar was ze tevens een commerciële hit. Een vervolg is er (gelukkig) nooit gekomen, maar in 1990 verscheen er wel een geflopte tv-serie, waar echter niemand van de originele cast & crew aan meewerkte.

Ferris Bueller's Day Off is een heerlijke 80's komedie. Leuk verhaal, leuke cast en leuke (onzinnige) subplotjes. Nergens probeert het ergens in uit te blinken maar stilzwijgend toch zo succesvol.

Heel leuk. Een komedie waarbij het hoofdpersonage, Ferris, duidelijk schoolmoe is en zijn ouders ervan weet te overtuigen om hem een dagje thuis te laten. Hij wil er vervolgens echt een memorabele dag van maken, maar krijgt het aan de stok met de directeur en zijn zus. Een herkenbare film die gewoon heel fijn ineen zit. Niet dat het allemaal zo humoristisch is, het is vooral een feelgood film, maar toch zit je er bij momenten met een grijns op je gezicht naar te kijken.

In het eerste halfuur is Ferris nog een behoorlijk irritante show-off, een ettertje lijkt het wel. En hoewel hij eigenlijk niet verandert tijdens de film, krijg je er toch sympathie voor en begin je behoorlijk veel zaken te herkennen. Dat maakt het laatste uur gewoon bijzonder prettig om volgen. De Twist & Shout-scène is echt geweldig. Een feelgood-klassieker uit de jaren '80!