Sixteen Candles (1984)

Viel me toch wat tegen voor een genreklassieker. De humor is echt zo braaf en knullig, met leuk bedoelde geluidseffecten en dingen die in koor worden geroepen etc. Zo kinderachtig. Ook genoeg van die cheesy momenten. Gelukkig is de film qua taalgebruik dan weer niet te braaf verrassend genoeg. Prima. Ook Molly Ringwald mag prima genoemd worden. Ze geeft haar personage karakter mee. Lekker cynisch en geloofwaardig onzeker. De actrice was zelfs daadwerkelijk van de leeftijd die ze speelde.

De bijpersonages zijn van wisselend niveau. Opa Howard is erg leuk en het grappigst van heel de film, maar Anthony Michael Hall heeft een erg irritante rol, en het personage Long Duk Gong is vooral erg slecht en naar de huidige standaard zelfs een beetje tegen het racistische aan. Op een gegeven moment roept hij zelfs "banzai". Dieptepunt was de "sportschoolseks". Pijnlijk gewoon.

Sommige momenten zijn ook wat onlogisch. In mijn ogen is het alleen maar griezelig als Ted aan Sam vraagt of hij haar ondergoed mag leren. Ondergoed dat ze aan had. En ze geeft het dan ook nog. Ze kent Ted zelfs amper. 1 gevoelig gesprek blijkt voldoende. Een gevoelig gesprek dat wel werkte was tussen vader en dochter. Die scène liet mooi zien hoe haar vader het wel probeert maar hij op een totaal andere golflengte zit dan zijn kind.

Het einde is ook veel te zoet. Het voorspelbare moment dat Jake langskomt is nog best mooi, maar het gaat veel te ver en is totaal ongeloofwaardig om Ted nog even aan Jakes kersverse ex te koppelen. Jammer dat de film niet wat realistischer is. Hughes heeft later veel beter gemaakt. 2.5*.

Overtrokken problemen van een zestienjarig meisje, dat is waar het allemaal omdraait in Sixteen Candles. Molly Ringwald was in The Breakfast Club al suf en vond ik hier ook niet al te best, vooral zeurderig. Dus die High School-sores van haar konden me weinig boeien. Het verloop van de film is eigenlijk ook direct voorspelbaar. Verder opvallend dat deze comedy een misplaatst Aziatisch karakter heeft. Dat stereotiepe kan eigenlijk niet meer.

"What's happenin', hot stuff?"

Aardige comedy van John Hughes, vooral omdat het zo lekker 80s is, maar toch wel stukken minder als Ferris Bueller's Day Off.

Het acteerwerk kon er wel mee door al waren sommige acteurs een beetje flauw. De problemen van een tienermeisje spreken mij niet zo aan en deze film laat eens mooi zien hoe ontzettend nutteloos dat gepieker is. Heel realistisch is de film ook niet (het is immers een comedy), welke ouder vergeet nou de verjaardag van z'n eigen kind? Maar anderzijds vond ik dat er toch een aantal erg vermakelijke capriolen inzaten. Die Aziaat was misschien een beetje stereotype maar ik vond hem geniaal.

Het hoogtepunt voor mij was de typische jaren '80 muziek. Niet alleen heeft de film een mooie soundtrack van Ira Newborn maar ook nummers van o.a. Madness, The Stray Cats, David Bowie, Billy Idol, Wham!, The Vapors, Kajagoogoo, Paul Young, AC/DC en zoals Hughes wel vaker doet wat filmmuziek, hier van The Godfather, Peter Gun en Twilight Zone: The Movie. De muziek zorgt voor een aantal erg grappige momenten.

Het is niet helemaal mijn cup-of-tea maar 80s-filmpjes kan ik altijd wel waarderen. Trouwens, is 16 niet wat oud voor een tweedejaars? Ik ben 15 en ga naar de 4e.

Een voldoende.

Wah een saaie film, niet verglijkbaar met breakfast club

Film speelt zich af in de VS, waar ze niet hetzelfde schoolsysteem hebben als hier. Na de lagere school heb je eerst nog Middle School en dan pas High School.

“That's why they call them crushes. If they were easy, they'd call 'em something else.”

Een echte John Hughes film. Een heerlijke jaren 80 sfeer, de strubbelingen van tieners, wat humor, drama en uiteraard Molly Ringwald. Samantha (Ringwald) is 16 geworden en iedereen binnen haar familie vergeet haar verjaardag.

Ze is verliefd Jake, die ook een oogje op haar heeft. Maar uiteraard lopen ze de gehele film om elkaar heen te dansen. Naast Ringwald is ook Michael Hall uitstekend. Ik miste wat diepgang en sommige karakters waren wel erg stereotype, maar Sixteen Candles heeft ontegenzeggelijk zijn charme.

Accapteble in the 80s.

Niet alleen de kledij en de muziek dateren duidelijk uit een ander tijdperk. Ook het script is best old fashioned. Ik schat dat ongeveer de helft van de dialogen vandaag geschrapt zou worden wegens politiek incorrect. Maar hey, wie houdt van aangebrande grappen en puberale pranks zal hier veel lol aan beleven. Ik vond het in ieder geval vermakelijk, al lag ik nu ook weer niet op de grond van het lachen.

Wat me verder vooral opviel, is het grote contrast tussen Molly Ringwald en de rest van de acteurs. Alsof Ringwald gecast werd voor een geheel andere film. Zij blijft altijd haar klasse behouden, hoe idioot de situatie ook, terwijl de rest eigenlijk van begin tot eind de clown uithangt. Zelfs haar crush (Michael Schoeffling) liep erbij als een malloot.

Geen meesterwerk dus. Wel eens fijn om gezien te hebben. En bonuspunten voor de coole 80s-sfeer! 3*

Matige jaren 80-meuk. Qua acteren en visueel enorm gedateerd waar ik daardoor er al moeilijk in mee kan komen. Zo'n film je al tig keer gezien hebt, met steeds net wat andere nuances. Anderzijds is het wel geinig hoezeer het high school leven in de jaren 80 lijkt dat van tegenwoordig (althans in ieder geval op film). Dat zal tussen de 80s en 50s toch wel anders zijn geweest? Maar echt boeien deed de film me nergens, daarvoor interesseerden de personages en gebeurtenissen me niet voldoende. De acteurs zelf zijn best oké. Sympathiek zelfs. Zelfs dat kneusje van de school haalt niet het bloed onder je nagels vandaan. 1,5*.

Iedereen is de zestiende verjaardag van Sam(antha) vergeten en daardoor voelt ze zich ellendig. Bovendien heeft ze een oogje op de mooie jongen van de klas, die reeds een vriendinnetje heeft. Hughes brengt zoals gewoonlijk een humoristische maar ook tedere kijk op de groeipijnen van jongvolwassenen. Soms werd het behoorlijk flauw en worden seksueel gekruide toespelingen afgevuurd maar het wordt zeker niet grof. Ferris Bueller's Day Off blijft absoluut de betere van Hughes maar Molly Ringwald blijft een ongelooflijk jaren 80 tienericoon voor haar lolita types.

Toch gelukt: een jaren '80-komedie die ik écht niet te pruimen vind. Oubollig gedoe met vreselijk onsympathieke personages, ook die van Michael Hall. Ringwald chronisch chagrijnig, rare dialogen en gedoe rond dat verloren slipje. Mooi iconisch eindschot en natuurlijk mooie muziek, dat hoe dan ook.

1,0*

Leuk voor de status.

Weinig stemmen op MM, maar Sixteen Candles krijgt duidelijk veel verwijzingen vanuit andere films. Toen ik zag dat deze bijna van Netflix af ging dacht ik dat het niet al te veel kwaad kon om deze klassieker van enkel 93 minuten maar even op te zetten. Het is een film die herkenbaar in de stijl van Hughes valt.

Nu heb ik nog niet al te veel gezien van Hughes, vooral zijn high-schoolkant eigenlijk. In dat opzicht lijkt deze film heel erg op de andere high-schoolfilms van Hughes. Dat is helaas niet echt een compliment. De high-schoolfilms van Hughes zijn bekend, maar ook knullig en regelmatig ongemakkelijk. Deze ook.

De humor is flauw en droog, en wordt ook duidelijk zo bedoeld. Toch is het allemaal maar van het ongemakkelijke niveau, en dat is wederom geen compliment. De humor lijkt namelijk vaak anders bedoelt te zijn, maar komt klunzig en gemaakt over. Het voelt aan alsof improvisatie in geen enkele manier was toegestaan terwijl deze film het toch duidelijk meer van het plezier moet hebben.

Visueel niet zo bijzonder. Het high-schoolgevoel heerst wel, maar voor de rest is het nogal leeg en makkelijk ingevuld. Het is wel voldoende, maar ook binnen de lijntjes en veilig. Acteerwerk is niet al te best. Een paar bekende acteurs zijn te spotten in jonge rollen, maar enkel Hall vond ik er een beetje bovenuit steken ondanks zijn zeer flauwe rol.

Ondanks dat de film kort is kan ik niet zeggen dat het gemakkelijk was om alle 93 minuten uit te zitten zonder op de klok te kijken. Het voornaamste probleem is dat het allemaal niet op stoom wil komen en klungelig aanvoelt. De grappen slaan niet aan en het gedrag van de kinders en tieners is te gescript. Wel luchtig en een memorabel gevoeltje heerst, maar daar eindigt het dan ook weer. Ik waardeer het nog een beetje extra voor de status en inspanning van de jonge cast.

"I can't believe my grandmother actually felt me up."

Vaag filmpje van Hughes, maar heb me toch wel vermaakt.

Vooral in de VS is dit met de andere films van Hughes wel klassieke popcultuur uit de 80's waar nog weleens naar verwezen wordt, maar de tand des tijds is hier heel wat minder aardig voor geweest dan voor de broertjes van deze film. Ferris Buellers Day Off is een stuk grappiger en frisser. Het wat serieuzere The Breakfast Club is onder meer een stuk beter in spelen met high school archetypen.

Bepaalde elementen zijn best aardig. Zoals het halen van grappen uit de 80's soundtrack (vol met jeugdsentiment, in de tijd van deze film was ik 9 en woonde zowat in de radio). En Ringwald die goed is. Daar tegenover staan veel grappen die leftovers lijken te zijn van een slechte sitcom (verwarring en persoonsverwisselingen vooral) en Long Duk Dong is wel héél fout stereotype. Nog net niet zo erg als mister Yunioshi in Breakfast at Tiffany's maar veel beter is het ook niet. Ondanks dat we 23 jaar later zijn.

Dit viel niet mee.