The Breakfast Club (1985)

Ooit gezien op school toen ik zelf die leeftijd had in 1984. Nu, 36 jaar later weer herzien. Niet echt een bijzondere film.

Slecht.

Eigenlijk van meet af aan een irritante film, niet in het minst door de bizar slecht geschreven en bizar slecht geacteerde typetjes. De film leunt dik anderhalf uur op dezelfde onzinnige scènes - stoere praat, kwetsbaar zijn, noem maar op. Naar het einde toe vind ik het ietsje beter worden, maar dat is misschien vooral omdat het duidelijk wordt dat de film op z'n einde loopt. De klassieker van The Simple Minds zal ik niet vergeten, deze film daarentegen..

1,5

Nergens echt slecht en op zich ook wel fijn om volgen. De film komt echter ook wel vrij hol over en is weinig diepgaand. Veel gepalaver maar het leidt nergens naar. Je ziet de groep een beperkte transitie doormaken maar het is allemaal zo egocentrisch waarbij elke tiener er om er slechtst aan toe is. Acteerwerk is ok maar ook zeker niet meer dan dat en het voelt bij vlagen wat geforceerd aan. Kan begrijpen dat dit een cultfilm was voor de jongeren uit die tijd, maar op vandaag stelt het nog te weinig voor om de hoge score te rechtvaardigen.

Goed, heb ik dat ook weer eens gezien. Een leuke soundtrack en een enkele goeie scene nagelaten is dit een typisch geval van 'ik had er bij moeten zijn'. Nu vooral een collectief slechte acteurs/actrices met over the top personages en een regisseur die niet weet of hij nu een grappige of serieuze film wil maken. Het serieuze gedeelte levert de enige goeie scene op, de openbaring over waarom iedereen daar zit, maar verder is het vooral ergeren hoe verschrikkelijk de characters van een Judd Nelson of Ally Sheedy zijn. Laatstgenoemde krijgt nog even een cliché make-over om het lelijke-eendje-blijkt-mooie-zwaan-cliché weer eens naar voren te halen, terwijl ik me ook nog goed heb geergerd aan de zoveelste keer dat Amerikanen niet lijken te begrijpen wat marihuana nu precies met je lichaam en geest doet. Een product van zijn tijd en zonder de nostalgische blik amper de moeite waard.

Vroeger enkele keren gezien op TV. Gisteren, in een vlaag van nostalgie, nog eens bekeken op Netflix.

Ik blijf het een leuke film vinden, al is het geen kunstwerk. Er gebeurt niet veel, de karakters zijn nogal ééndimensionaal, maar toch... een cultklassieker. Het jaren 80 sfeertje in dat soort films verveelt mij eigenlijk nooit.

Oh, dus jij hebt hem al in de toekomst gezien?

Die scherpzinnigheid mag je me uitleggen. 1984 is 36 jaar geleden, en HK Senator postte zijn bericht dit jaar.

De film komt zo te zien uit 1985.

Ah. Je moet ook overal op letten voor je hier iets post. Haha.

Hier en daar flauw, af en toe ook wel fijn. De personages zijn natuurlijk stereotiep in het begin, wat langzaamaan wordt afgevlakt, maar echt sterk was dat toch niet. Heb ik als kijker het gevoel dat de vijf jongeren op het einde een life changing experience hebben meegemaakt? Nee, echt niet. Dat klootzakkerige personage die uiteindelijk toch niet zo verkeerd is (ben z'n naam al vergeten) zit daar de volgende zaterdag gewoon weer, alsof die zich dan anders gaat gedragen. Wel het leukste of kleurrijkste personage overigens. De gesprekken die het vijftal voert zijn niettemin best oké, er komen wat geslaagde coming of age elementjes naar voor, de sfeer is luchtig genoeg en met de korte speelduur van 90 minuten verveelt het niet.

Een voldoende is dit zeker, 3*.

Mooie film. Mooi idee, hoe de studenten steeds meer naar elkaar toe groeien en elkaar beter leren kennen. Ook als kijker leer je ze steeds beter kennen, alsof ze zichzelf voor je ogen ontvouwen. Het bleef boeien, ondanks het zich op één locatie en veelal in één ruimte afspeelt. Fijn, goed acteerwerk en interessante personages, al had ik met de één meer dan met de ander. Allison intrigeerde mij het meest. Een fijne speelduur. Niet te lang of te kort. Hij voelde oprecht aan. Een 7. 3,5*

Heb deze cultfilm van Hughes altijd links laten liggen maar als 80s liefhebber kon ik hem niet voorbij laten gaan op Canvas enkele weken terug. Ik vreesde al een beetje dat ik er niks aan zou vinden. Na afloop vond ik het een heel oppervlakkige weergave van jongeren. De personages zijn te stereotiep en eng neergezet (de kwajongen, de sportman, de prom queen en de introverte weirdo). Ze hebben niks met elkaar gemeen maar in deze lange strafstudie beginnen ze toch raakvlakken te vinden en komen ze tot zelfinzicht. Niks beters dan een strafstudie om een beter mens te worden!

Een film die vooral uit zijn tijd is en hopeloos verouderd overkomt. Vooral het tenenkrommende simplisme waarmee de volwassen filmmakers aankijken naar de jeugd doen mijn ogen rollen. Een meer eigentijdse film als Entre les Murs deed het veel beter. Erg matig.

Uit verveling en nostalgie deze 80's cult classic in de bios gekeken, niet realiserend dat ik 'm zelfs beter vind dan wat ik me nog ervan kon herinneren. Een simpel maar verder prima uitgewerkt concept van een vijftal hormonale pubers, die gegijzeld door onzekerheid, stereotypering en sociale druk erachter komen toch niet zo verschillend van elkaar te zijn. De fijne chemie tussen de 'Brat Pack' levert ruim anderhalf uur humor én drama op. Nee Breakfast Club, ik ga je zeker niet vergeten.

Een cultklassieker zowaar, maar niet voor mij. Al erg veel over gehoord, maar nog nooit gezien. De verwachtingen waren dan ook torenhoog en deze werden nooit ingelost. Het was aftellen naar het slot eigenlijk, wat nog enigszins OK was, maar toen was het kalf reeds lang verdronken.

Zoals ook hier al meermaals aangehaald zeer stereotiepe personages, bovendien ook vervelende en irritante tieners. Vond de moraal van het verhaal ook ver gezocht. Alsof alle issues van tieners te maken hebben met verstoorde ouderrelaties of sociale druk. Ook vrij makkelijk en cliché dat er opeens twee relaties voortvloeiden uit de strafstudie. Nochtans waren ze allen heuse tegenpolen. Iets te geforceerd naar mijn zin allemaal. Jammer.

Mag ik even de helden van de jaren '80 voorstellen ? We hebben Arno die met zijn TC Matic de wereldsong ‘Oh la la la …’ elke parochiezaal onveilig maakte, we hebben Georges Grun die België voorbij het ongenaakbare Rusland kopte tijdens de wereldbeker (België in de halve finale !), we hebben Guy Mortier en Mark Uytterhoeven die in het radio programma 'de taalstrijd' verbale humor op een hoger niveau tilden en we hadden Marc Mijlemans de veel te vroeg gestorven reporter/schrijver die met zijn columns de ziel kon doen ontdooien zelfs op een ijskoude winterdag. Maar onze helden waren ook een beetje die bende van The breakfast club, een meesterwerk dat zich aankondigde als een tiener comedy maar zich in ons hoofd nestelde als een drama dat vooroordelen op de korrel nam. Jongeren waren geen onverantwoordelijke seks beluste klojo's (zoals in de populaire tienerfilms Porky's en Revenge of the nerds) maar naar zichzelf zoekende personen die moeite hadden met opgelegde waarden en normen. De scene waarin Estevez zijn relatie met zijn vader beschrijft, is zowel inhoudelijk als stilistisch magistraal. In een take, camera circelt rondom de groep, synthesizer score van een hoge toon terwijl Estevez emotioneel diep gaat (WIN ! WIN ! WIN !). Regisseur Hughes verraste vriend en vijand met deze film en het blijft een buitenbeetje in zijn korte oeuvre. Alhoewel hij met Weird science, Sixteen candles en het heerlijke hilarische (ga dat zien !) Ferris Bueler's day off reeds een tint adolescente pijn schilderde, waren deze films voornamelijk luchtige comedy's. Met TBC was het menens. Hughes (die ook het scenario schreef) nam deze keer de jongeren serieus en gaf ze een stem. Letterlijk. De film begint dan ook met een voice over die een opstel (wie ben ik' ) voorleest én er is de quote van David Bowie (geleend uit de song Changes). TBC toont messcherp hoe volwassenen jongeren zien én hoe jongeren elkaar zien. In de eerste helft zijn de jongeren nog strak omlijnd, alles in functie van het stereotiep gedrag (het binnenkomen bv typeert direct iedereen, de lunch die ‘je bent wat je eet’ idee boven brengt). Maar beetje bij beetje, laagje bij laagje ebben de uiterlijke verschillen weg. We zien hun woede, hun frustraties en langzaam ontstaat er een solidariteit. Het wantrouwen maakt plaats voor vriendschap, de maskers vallen af, er worden banden gesmeed. Ze beseffen dat ze in se niet zo verschillend zijn. Ze hebben dezelfde angsten zoals druk om te slagen en bij iedereen is er een slechte relatie met de ouders. Jongeren evolueren van type naar persoon. De narratieve structuur is even geniaal als simpel. Opbouw van een dag, huis clos gevuld met muzikale momenten (die dansscene is nu al een klassieker in de filmgeschiedenis). Hughes belicht ook de kant van de volwassenen. Alhoewel het personage van Gleason eerst wordt afgeschilderd als een autoritaire idioot wordt ook dit bijgesteld. In de scene waar de eerste confrontatie tussen Gleason en de rebel plaats vindt, is er een mooie aftermatch wanneer Paul Gleason alleen in de gang eventjes moet bekomen. Zijn dit nu de jongeren die later het land moeten besturen, zal Gleason zich later afvragen en dat is een bezorgdheid die zelfs nu nog bij elke leerkracht toeslaat. De film is opgesmukt met humor, onvermijdelijke romances en een pop soundtrack. Tijdens de release werd dit door de pers afgewimpeld als een knutselwerkje voor de jeugd. Het moest allemaal niet zo serieus genomen worden zolang de jeugd er maar plezier aan beleefde. Dan zijn ze van straat. Maar de film is nu net een protest tegen dit soort denken, dat de jeugd niet serieus genomen moet worden, dat ze niet kunnen denken voor zichzelf. Daarnaast schiet men ook op het schoolsysteem. dat hokjes denken stimuleert. Rijken met rijken en armen met armen en er is geen mix toegestaan. Een klassenmaatschappij binnen de school bestaat en zal blijven bestaan. Jongeren hebben een identiteit en willen niet op commando hun jeugd beleven. Net in deze periode ontstond er een vloed aan tienerfilms waarin een groep van jonge acteurs steeds terugkeerde. De pers was er als de kippen bij om dit een naam te geven ; The brat pack. Die tienergolf was vrij snel uitgeblust. De acteurs waren na een paar jaar terug in de vergetelheid beland (Ally Sheedy zat zelfs in de Red shoes diary) en Hughes kwam aan de kost als schrijver van familie films zoals Home Alone en Beethoven. Jammer genoeg overleed hij in alle anonimiteit in 2006. Ook Paul Gleason overleed in ditzelfde jaar. Maar hun erfenis is van onschatbare waarde. Met TBC kwam een ganse generatie aan het woord ongeacht het nu een rebel, een nerd, een atleet, een populaire leerling of een introvert was. Vanaf de opening met het wereld nummer van The Simple Minds tot aan de freeze frame van Nelson met de gebalde vuist in de lucht (nu het beeld van de generatie 80) krijgen we een inzicht in de perceptie van jongeren, van volwassenen en dus ook een beetje van ons. We zijn nu op een leeftijd dat we zelf tegen jongeren aankijken als losers maar ooit waren wij die losers, ooit maakten wij deel uit van TBC en daar waren we trots op.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 54 : The breakfast club

cinemanukerke

Het enthousiasme waardeer ik maar gelieve uw tekst op te delen in alinea's ten behoeve van de leesbaarheid

[Edit moderator: en gelieve geen volledige post te quoten die er pal boven staat.]

Deze film heb ik door de vrij hoge waarderingen goede kritieken eens bekeken. Had hem nog nooit gezien. Het kon me niet echt bekoren, maar door een jaren 80 bril en voor een jong publiek (destijds) wellicht toch aardig. Ik ben mild met 3 sterren.

Dag generatiegenoot,

Mooi stuk schrijven zeg! Je recensie over The Beakfast Club. Ik zat te twijfelen of ik nog eens TBC zou gaan kijken. Maar ik ben nu toch over de streep getrokken.

Maar euhhhh.....Georges Grun.....kopte die ook al niet de 1-2 binnen voor Belgie tegen Nederland in de Kuip in de play offs om naar het WK in Mexico te gaan? Man o man, dagen slecht van geweest. Gelukkig is dat met het ouder worden beter gegaan; relativeren.

@Man of Steel : Dank voor de waardering.

Euh Georges Grun ... het was inderdaad niet Georges Grun die de bal binnen kopte tegen Rusland maar Stéphane Demol. Mijn research heeft mij daar in de steek gelaten. Komt ervan als je op deze leeftijd enkel op het geheugen vertrouwt. Bedankt voor de aanwijzing. Wel degelijk tegen Nederland november '85 in de Kuip dat Georges Grun scoorde en daarmee een trauma voor de Nederlandse fans veroorzaakte. En 8 jaar later was het weer traantjes laten voor de Nederlandse fans. Ene Philippe Albert scoorde tegen Nederland de winning goal op het WK 94. Ik heb het liedje van de Nederlandse muziekgroep 'Het goede doel' toen wekenlang gedraaid maar ik ben de titel van het nummer vergeten ...

Ik wou het eerst niet vermelden maar ik weet, als generatiegenoten onder elkaar, we zijn op een leeftijd gekomen dat we dit soort nieuws gemakkelijk kunnen relativeren ...