Meningen
Hier kun je zien welke berichten Flavio als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
E la Nave Va (1983)
Alternatieve titel: And the Ship Sails On
Toch wel weer een knappe film van Fellini. De eerste 10 minuten werkten niet zo goed, in sepia kleuren zonder geluid- maar zodra het schip uitvaart begint een wonderlijk sprookje waarbij de elite van Europa zichzelf min of meer ten grave draagt. Daarbij worden sterke scenes (de zangwedstrijd die eerder leek op een wedstrijdje verpissen; het concert met de glazen; het interview met de groothertog; eigenlijk alle scenes met de zelfgenoegzame Sir Reginald) afgewisseld met flauwe scenes- zoals met de neushoorn, wel typisch Fellini op een of andere manier.
Als de groep bootvluchtelingen aan boord komt verandert de sfeer, maar het blijft toch wel mooie cinema, met het verbroederingsfeest en de professoren die de Serviërs uitleggen hoe zij hun volksdans moeten uitvoeren. Ook wel frappant hoe de reacties van een aantal gasten aan boord overeenkomen met reacties op vluchtelingen in onze huidige tijd.
Passend einde met verwijzingen naar het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, daarmee het einde van het Oude Europa bezegelend, letterlijk een zinkend schip. De allerlaatste grap met de neushoorn had achterwege gelaten mogen worden.
E.T. the Extra-Terrestrial (1982)
Alternatieve titel: E.T.
Herzien in het kader van de 80s revival waar ik me toe heb gezet, ET is typisch zo´n film die ik destijds wel heb gezien als kind, maar waar ik me nauwelijks wat van herinner. Nu herzien en het is nog steeds een aardige film, soms grappig, maar echt ontroerend vond ik het niet. Het "schattige" ligt er mij iets te dik bovenop, maar goed dat is niet anders bij Spielberg-films. Muziek vond ik erg bombastisch. Acteerwerk vond ik niet eens zo slecht, alleen de oudste zoon was matig, misschien had hij de rol gekregen vanwege zn fietskunsten.
Overigens jammer dat die luchtfietserij twee keer werd gebruikt, met een vrijwel identieke shot (een met de maan, de bekende postershot, en een met de ondergaande zon).
Eburi Manshi no Yûga-na Seikatsu (1963)
Alternatieve titel: The Elegant Life of Mr. Everyman
Eburi is een typische antiheld die op zijn 36e al een man van middelbare leeftijd is - de levensverwachting in Japan was destijds nog niet zo hoog als dezer dagen. Dat blijkt een fijn uitgangspunt voor een leuke, afwisselende film met nogal wat grappige intermezzo's. Zeker de eerste helft verloopt vlot, en zit vol speelse trucjes: freezeframes, animatie, en zelfs een gesprek tussen twee paar schoenen. Grappige scène als een Amerikaanse gast vertelt over zijn verwarring tijdens een begrafenisritueel.
Zo luchtig als het klinkt blijft het niet, want de laatste akte bestaat uit een dronken monoloog die Eburi's diepe frustratie over de oorlog blootlegt. Dat neemt nogal wat tijd in beslag, en op een gegeven moment voelde ik me als de laatste twee overgebleven collega's die niet wisten te ontsnappen aan de dronkenmanspraat, wachtend op de eerste trein.
Eclisse, L' (1962)
Alternatieve titel: The Eclipse
Bijzondere film met vaste Antonioni-thema's als de emotionele afstand tussen man en vrouw, eenzaamheid en de kilheid van de moderne maatschappij. Vitti wandelt door Rome, meestal in de vroege ochtend, waarbij bizarre bouwsels en lege straten een gevoel van vervreemding, exclusiviteit oproepen. Vitti staat bekend om haar knappe koele gelaat, af en toe breekt er wel een lach door en lijkt ze meteen 10 jaar jonger. Erg fijne actrice is het toch. Haar tegenspeler Delon speelt een nerveuze, springerige beurshandelaar die valt voor haar charmes, maar niet echt het geduld kan opbrengen- treffend is de scene waarbij Vitti hem opbelt, twijfelt wat ze zal zeggen, maar dan heeft Delon al in haar oor gebruld en de hoorn er op gegooid.
Als contrast met de trage ochtendwandelingen zijn er scenes van de Romeinse beurs, handel in lucht en speculatie- Vitti is echter niet geïnteresseerd in de dynamiek van deze lawaaierige omgeving, maar meer in persoonlijke drama's: ze volgt stiekem een verliezer, slachtoffer van wat een beurskrach lijkt te zijn, om te kijken wat het verlies met hem doet.
Zowel Delon als Vitti spelen zeer sterk, maar de film draait meer om beeldtaal dan dialogen of acteerprestaties. Antonioni gebruikt opvallende kadrering, bijzondere locaties, en hij neemt de tijd. Dat is niet erg want er zijn genoeg prachtige shots om je aan te vergapen. Daarbij zijn de laatste minuten een gedurfd experiment: minutenlang shots van leegte, afwezigheid. Even komt een blonde vrouw in beeld, maar het blijkt Vitti niet te zijn. Antonioni zette me wel meer op het verkeerde been: tegen het eind dacht ik zelfs even een echte eclips te zien, en een sterrenkijker, maar dat bleek bij nader inzien een waterwolk en een spuit.
Edge of Seventeen, The (2016)
Leuke film volgt te veel de gebaande paden om te verrassen maar het goede spel van de hoofdrolspeelster en de leuke rol van Harrelson tillen het naar een hoger plan. Die laatste komt lekker droog uit de hoek als verveelde leraar en heeft de beste momenten.
Tegen het eind wordt het wel wat te mooi afgerond, het blijft dan ook wel een beetje een genrefilm. En de acteurs zien er (zoals zo vaak in highschool films) te goed uit om te overtuigen als nerd of buitenbeentje.
Edge of Tomorrow (2014)
Alternatieve titel: Live Die Repeat: Edge of Tomorrow
Aardige SF met Cruise. Blunt deed het ook best aardig en verder mag o.a. Bill Paxton 10 x hetzelfde zeggen.
De film begon best grappig met Cruise die met een behoorlijke dosis zelfspot een angsthaas speelt die aan het front moet meevechten. Kennelijk was er een oorlog gaande in Europa. De scene op het strand is een van de hoogtepunten: een soort futuristische Saving Private Ryan, en op het moment dat Cruise dood gaat en weer wakker wordt begint het pas echt vorm te krijgen.
Ik had 0 voorkennis dus was best aangenaam verrast, maar het wordt allengs minder met een nogal vergezochte uitleg over het steeds opnieuw beleven van dezelfde dag- Omega Alfa etcetera, het zal allemaal wel, ik vond het vrij belachelijk en oninteressant, die mad scientist met zn theorie- ik had het leuker gevonden als het helemaal niet werd uitgelegd.
Het zag er verder prima uit, al vond ik de Aliens persoonlijk niet zo mooi vormgegeven. ik zie toch liever een variant op groene mannetjes. Tempo is de hele film hoog en hoewel het begin het sterkst is blijft het toch onderhoudend, jammer van het voorspelbare einde.
Education, An (2009)
Soms vraag je je af waarom een script verfilmd wordt. Er is weinig bijzonder aan het verhaal, behalve dat het een ongezonde relatie zonder al te veel morren voor lief aanneemt. Daar waar Lolita, om maar een vergelijking te maken, voor een spraakmakende film zorgt, is dit behoorlijk braaf uitgewerkt. Er is geen spanning, thema´s als racisme worden even aangestipt en verlaten, en de bakvis is af en toe behoorlijk irritant met haar Frans en haar nuffigheid- hoe ´bourgeois´.
Paar grappige momenten- niet zozeer de vader die de stijve Brit nogal fantasieloos verbeeldt - leuker was de argeloze blondine die weinig snapt van de wereld waarin ze leeft, en het grapje over de eerste keer (Carey Mulligan: "Zijn daar nou al die liedjes over geschreven, het duurt maar een paar minuten" Peter Sarsgaard: ¨Tsja...¨)
Edvard Munch (1974)
Wederom een fascinerende film van Watkins, met zijn herkenbare stijl die hier iets anders wordt ingezet dan in ander werk van hem. Zo had ik hier minder het idee dat er een cameraploeg aanwezig was en dat mensen geïnterviewd werden, eigenlijk alleen in het begin een beetje, hier is het toch meer het "fly on the wall"-principe. Het deed me ook een beetje denken aan de geschiedenislessen die Rossellini maakte aan het eind van zijn carrière.
Het is in elk geval een uitstekende manier om het leven en werk van Munch te leren kennen. Ruime aandacht voor zijn ontwikkeling als kunstenaar en de kritiek van zijn tijdgenoten- die dus maar weinig zegt en de hoop voedt van elke onbegrepen kunstenaar dat iedereen het mis heeft behalve hijzelf. En interessant de tegenstelling tussen zijn godvruchtige familie en de hippie-anarchisten van Kristiania-Bohème. Met aandacht en gevoel voor detail gemaakt, en de jonge acteur die Munch speelt leek best goed. Door de herhalende editing, waarbij sommige scenes wel tot tien keer terugkomen, werd het naar het einde toe wel een beetje zwaar. Ik denk dat ik La Commune 1871 maar in meerdere sessies ga kijken.
Ekstase (1933)
Alternatieve titel: Ecstasy
Inderdaad, een simpel verhaaltje (typische tragedie) maar gegoten in prachtige beelden. Shots als stillevens, verrassende camerabewegingen en een spannende auto-scène waar veel recentere films uit de jaren 50 en 60 nog een puntje aan kunnen zuigen.
De film heeft een aparte stijl, pas na een stief kwartier wordt de eerste staccato dialoog gevoerd, het doet inderdaad denken aan de Sovjet silents uit de jaren 20, niet in de laatste plaats door het slot vol noeste arbeiders. De naaktscène en niet-expliciete sex zijn zeer gewaagd voor die tijd maar Ekstase heeft nog veel meer te bieden.
Elena (2011)
Alternatieve titel: Елена
Boeiend portret over de tegenstelling tussen rijk en arm in het moderne Rusland, en Elena die daartussen balanceert. De arme kant wordt wel erg gemakzuchtig neergezet als een stel Russische Tokski's die zuipen, vechten en zich vermenigvuldigen, de rijke kant is dan weer puur op zichzelf gericht.
Fijn dat Zvyagintsev de film niet dichtmetselt met absolute waarheden, en een oordeel overlaat aan de kijker, maar het maakt het tegelijk lastig je te identificeren met iemand- Elena zou daar nog het meest voor in aanmerking moeten komen maar ze was tegelijk naïef en berekenend, ook geen fijne combinatie. Opvallende en sfeervolle score van Philip Glass.
Eliso (1928)
Alternatieve titel: Caucasian Love
Sovjet-film over de gedwongen volksverhuizing van Tsjetsjenen naar het Ottomaanse Rijk met de kozakken ,als de trouwste troepen van de tsaar, als de bad guys. Ironisch genoeg zouden grootschalige gedwongen volksverhuizingen, ook van Tsjetsjenen, een beproefde tactiek worden van Stalin om onrust in de kiem te smoren. Eliso kent typische Sovjet elementen als een snelle montage en een kloeke held (een christelijke Georgiër, een Tsjetsjeense held ging kennelijk nog iets te ver), en komt pas tegen het einde echt los: een jonge vrouw sterft waarna massale rouw volgt op het randje van hysterie -de vrouwen trekken zich het haar letterlijk uit het hoofd- gevolgd door een geweldige, nogal bizarre dansscène met opzwepende muziek en hypersnelle montage.
De versie die ik zag duurde overigens 71 minuten.
Elizabeth (1998)
Goed historisch drama ziet er soms prachtig uit, duidelijk geïnspireerd door Britse schilderijen van die tijd. Ook Blanchett lijkt soms sprekend op de portretten van de Virgin Queen, zij is uitstekend als aanvankelijk charmante dame en uiteindelijk trotse en statige koningin. De scene dat zij afrekent met al haar vijanden had wel wat van The Godfather trouwens. Rush is een fijne acteur en had ook een leuke rol. Ook een goede rol weer van Fanny Ardant die vaak dit soort rollen lijkt te spelen. Fiennes vond ik niet zo sterk, niet zozeer omdat er geen "chemie" tussen hem en Blanchett was, maar omdat alle emoties (gereserveerdheid, lust, liefde, twijfel) vrijwel allemaal met dezelfde droevige hondenblik werden gespeeld. En een aparte rol voor Daniel Craig - hij komt ook in deze film uit de zee lopen trouwens, zo origineel was die scene dus niet in Casino Royale.
Verder tal van bekende gezichten, waarbij dat soms wat onnodig afleidde (Eric Cantona bijvoorbeeld), maar meestal ging dat goed.
Het verhaal ging wat te veel van de hak op de tak, zelfs al heeft de regisseur gekozen voor maar een korte periode uit het leven van Elizabeth, het voelde soms toch nog te vol aan.
Ella Cinders (1926)
Alternatieve titel: De Keukensloof
Plezierige Assepoester-vertelling (let ook op de -achteraf nogal voor de hand liggende- naamgrap) vliegt echt voorbij - ik zag wel de korte versie maar heb niet het idee veel gemist te hebben. Het is de eerste film die ik zag met Colleen Moore, die nogal wat weg heeft van Louise Brooks, maar dat komt vooral door haar bob-kapsel. Moore heeft best wat komisch talent, de scenes dat ze poseert (waaronder met trucage uitgevoerde loensen) waren vooral geslaagd. Eenmaal in Hollywood loopt het allemaal wat stroever en het eindigt nogal corny, maar een uurtje kun je slechter besteden.
Elle (2016)
Prima thriller/ drama van Verhoeven, wiens niet-Nederlandse films ik toch stukken sterker vind (al moet ik de Vierde Man nodig herzien). Dat komt niet in de laatste plaats door de acteurs: Huppert is erg sterk als slachtoffer van een brute verkrachting.
Erg fijnzinnig gaat Verhoeven nooit te werk, maar hier werkt zijn soms wat lompe stijl prima. De achtergrond was wat over the top (vaderlief die 27 (!) mensen vermoordt) maar gelukkig ligt de focus op Huppert in het hier en nu. Film duurt iets te lang en niet alle zijplotjes waren even interessant (nogal flauw gedoe, die zoon met de donkere baby) maar al met al goede film.
Elling (2001)
Alternatieve titel: Brødre i Blodet
Film die ik al jaren wilde zien, blijkt ie op Netflix te staan. Helaas viel het nogal tegen, een paar aardige situaties, een enkele geslaagde grap maar ik zie niet zo veel bijzonders in deze film. Het lijkt er op dat het hoofdidee (twee onaangepaste tegenpolen worden met elkaar in een huis geplaatst) ook het enige idee was, want alle verwikkelingen rondom de nevenpersonages vond ik totaal niet interessant. Het had allemaal wel wat scherper mogen zijn, maar kennelijk was dit bedoeld als feelgood-film (?)
Wat zal Sven Nordin koppijn hebben gehad van al die kopstoten.
Elvis (2022)
Alternatieve titel: Baz Luhrmann’s Elvis
Geen Elvis-fan, maar meer op basis van vooroordelen dan dat ik nou heel veel van hem wist, en al helemaal geen Baz Luhrman-fan, en dan ook nog een biopic, ik ging hier -zacht gezegd- met enige tegenzin aan beginnen. Ik was ook nog eens best moe. Ik heb kortom wel eens onder betere omstandigheden een bijna drie uur durende film opgezet. Maar het viel me dus heel erg mee. Butler lijkt niet echt op Elvis maar was prima in de hoofdrol, hij maakt geen typetje van Elvis zoals Ramek deed met Freddy Mercury (dat blijft voor mij toch wel de norm zoals het niet moet), maar geeft er zijn eigen invulling aan. Natuurlijk valt het contrast met de echte Elvis op, als die in de laatste minuten ten tonele verschijnt, dat was toch wel even een verschil in charisma.
Muziek viel ook niet tegen, ik zal niet snel iets opzetten van The King, maar zo "soul-less" als Mos Def hem bezingt is ie toch ook weer niet. Net als in Moulin Rouge mixt Luhrman er eigentijdse liedjes doorheen, wat hier beduidend beter werkt. Het verhaal van Elvis was me een beetje bekend, maar het merendeel was nieuw voor mij, inclusief het wurgcontract in Las Vegas. Zijn films komen maar matig aan bod, het gaat over zijn muziek en de rol van Colonel Parker.
Dan zijn we wel meteen beland bij het grootste minpunt van de film. Het was een fout van de makers om Parker de verteller te maken. Zijn gezichtspunt is niet-boeiend en eendimensionaal en hij werd bijzonder vervelend gespeeld door Tom Hanks. Soms werkt anti-typecasting, maar hier duidelijk niet. Het accent was nogal afleidend, ik begrijp dat zijn verwensing "hotverdolle" voor Nederlands moet doorgaan. Voor niet-Nederlanders zal die ergernis waarschijnlijk wat minder groot zijn. Die Razzie zal Hanks waarschijnlijk wel krijgen, maar ik vraag me af of een andere acteur van Parker wel een interessant personage had weten te maken. Maar zelfs ondanks dat best grote minpunt een solide voldoende voor deze Elvis.
Elysium (2013)
Jammer dat het een actiefilm is geworden daar waar het verhaal zich juist goed leent voor een interessante SF film. Het begint veelbelovend, met duidelijke parallellen tussen de illegale immigratie nu en de ruimtemigratie naar Elysium, die de film een een interessante sociale context lijken tegeven. Ook het uitbuiten van goedkope arbeid en medische voorzieningen die slechts voor de happy few zijn worden aangehaald, maar dan komt die Zuid-Afrikaanse idioot in beeld en is het gedaan met de filosofische kant, en wordt er vooral veel geschoten, gevochten en gerend en verloor ik mn interesse. Niks mis met leuke actiefilms maar hier had meer in gezeten. Behoorlijk irritant die "dumbing down" van cinema.
Emma (1932)
Marie Dressler liet op latere leeftijd zien heel wat meer te kunnen dan fysieke humor in slapstick films, waarbij dan ook vooral gebruik gemaakt werd van haar weinig elegante voorkomen. Was ze me eerder al positief opgevallen in Dinner at Eight, in Emma speelt ze de hoofdrol en ze doet dat vol overtuiging. Ze kruipt echt in de huid van de moederkloek Emma, is zowel komisch als tragisch, en weet daarbij te voorkomen dat ze een typetje wordt- ze behoudt altijd haar waardigheid. Hoewel best grappig past de vliegtuig-scène waarbij Dressler in razend tempo over de kop gaat niet helemaal bij de toon van de film. Van de rest van de cast is vooral Jean Hersholt als de vader goed, de kinderen (waaronder Myrna Loy) spelen een te kleine, en vooral te eenzijdige rol om veel indruk te maken.
Emperor's Club, The (2002)
Degelijke film, rustig verteld, visueel weinig bijzonder maar het verhaal zat wel redelijk goed in elkaar. Acteerwerk van Kline was wat mat, al paste dat wel bij zijn stoffige personage, Hirsch was wel overtuigend als rebellerend rotjong.
Qua setting doet het natuurlijk erg aan Dead Poets Society denken, maar verder is het toch niet vergelijkbaar. Tempo kabbelt wat voort en de film kent eigenlijk geen uitschieters. De sleutelscene, waarin Kline's personage een minnetje in een plusje verandert en daar later wroeging over krijgt, is sterk in zijn eenvoud. Wel vraag ik me af of hij ook wroeging had gehad als Bell de gelegenheid had aangepakt wel drastisch te veranderen. Verfrissend dat Bell gewoon een onbetrouwbaar kereltje blijft in plaats van een louteringsproces te ondergaan.
Zoals te verwachten is Emperor's Club enigszins moralistisch maar het wordt nergens te sentimenteel, al had de scene dat het zoontje van Bell op de WC hoort hoe zijn vader heeft valsgespeeld van mij niet gehoeven.
Grappig om ook een jonge Jesse Eisenberg en Paul Dano te zien. En ironisch dat en passant Shutruk Nahunte aan de vergetelheid is ontrukt. Hij was binnen 5 seconden gevonden op Wikipedia.
Emperor's New Groove, The (2000)
Alternatieve titel: Keizer Kuzco
Een guilty pleasure, niet de mooist getekende maar misschien wel de grappigste Disney-tekenfilm. Waar ik hooggewaardeerde Disney-classics vaak met moeite uitkijk voelt deze film fris, vlot en grappig. De humor doet soms meer aan Road Runner denken dan aan Disney, het is ook allemaal wat minder braaf en cute. Vooral het domme hulpje heeft de nodige goede momenten, dat hij zijn eigen filmthema neuriet was de enige grap die ik me nog kon herinneren van vroeger. Dan boeit het me een stuk minder dat het allemaal wat minder fraai getekend is, en er weinig variatie zit in het design. Jammer dat Disney niet lang na deze film een heel andere kant opging met het herkauwen van talloze successen uit het verleden.
Enamorada (1946)
Beetje vreemde mix van historisch drama en kluchtige romance. De acteurs zijn goed, en Maria Félix had zeker een vurige uitstraling, maar het verhaal ging te veel langs me heen- de liefde was ook wel erg schooljongensachtig. De kluchtige elementen waren bovendien echt te slecht, die vuurwerkbom, dat gedoe bij de deur, het leek soms wel alsof ik een flauwe slapstick aan het kijken was. De muzikale intermezzo's waren het beste, het al door pippo genoemde Ave Maria maar ook (vooral) de mariachi's met de serenade. De vergelijking met Morocco begrijp ik wel gezien het einde maar vind het verder niet echt vergelijkbare films, Enamorada verliest het toch wel op elk vlak.
Enfant de Paris, L' (1913)
Charmant filmpje heeft een rechttoe rechtaan verhaaltje maar doet verder niet veel onder voor het werk van Feuillade uit dezelfde periode- Vampires, Fantomas, dat werk. Blijf het altijd wel leuk vinden die oude bewegende beelden van Parijs en in dit geval ook Nice, verder wel enigszins traag en voorspelbaar, en wat "ouwelijk" acteerwerk van de kleine Suzanne Privat. Er zijn betere stomme films, ook uit de jaren 10 van de vorige eeuw, maar toch leuk om eens gezien te hebben.
Enfer, L' (1994)
Alternatieve titel: Hell
Best goed. Het begint al met de totaal niet dreigende openingsbeelden van een toeristisch meertje in Frankrijk gevolgd door de omineuze titel. Daarna volgt een intro waarin alles eigenlijk hartstikke goed gaat. Hotel beginnen in een pittoresk plekje, trouwen met Emmanuelle Béart, veel verder van de hel kun je niet raken zou je zeggen.
Maar dan komt Paul’s jaloezie om de hoek kijken. En dan gaat het van kwaad tot erger. Chabrol kiest ervoor de escalatie van een ziekelijke jaloezie te tonen en zo zit er weinig variatie in de film. Halverwege de film zijn de kaarten al redelijk geschud en het verloop is verder enigszins voorspelbaar.
Het einde (dat geen einde is zo meldt de tekst) vind ik eigenlijk best goed. Als je de titel letterlijk neemt dan. Ik meen dat niet Nelly maar Paul is beland in de hel, en een kenmerk van die verdorven plek is dat die geen einde kent. Paul lijkt in een soort mentale toestand terecht gekomen waarin tijd en plaats van elkaar zijn gescheiden. Nelly zal de volgende ochtend worden gered (of worden gedood en zo ontsnappen aan haar hel, in de persoon van Paul) terwijl de helse toestand van Paul eeuwig is.
Cast is goed, met name Béart, en hoewel de plot wat te rechtlijnig is en nauwelijks verrast bleef l’Enfer me tot het raadselachtige einde boeien.
Enforcer, The (1951)
Fijne noir (die van sommigen geen noir mag heten) van een volslagen onbekende regisseur met de klinkende naam Bretaigne Windust. Als Bordewijk Brits was geweest had hij hem kunnen bedenken. Ik las later dat Raoul Walsh de film mederegisseerde, maar geen credit wilde.
De hier al aangehaalde structuur beviel me eigenlijk best, met een grote flashback en daarin ook flashbacks op basis van getuigenissen- dat klinkt ingewikkelder dan het is, alles binnen de flashback werd redelijk chronologisch verteld en was makkelijk te volgen. Misschien dat de rechttoe rechtaan stijl sommige noir-liefhebbers tegenstaat maar ik vond het niet erg. Vond het wel opvallend dat huurmoordenaars in die tijd nog een novum waren, en dat woorden als "contract" en "hit" niet begrepen werden door de politie.
Vlot verteld en gefilmd, geen grootse rol voor Bogey maar ik heb hier toch best van genoten. Geweldige boevenkop heeft die De Corsia ook. Vond de doorbraak uiteindelijk ook aardig gevonden, al werd die wel iets te nadrukkelijk aangekondigd met die "big blue eyes".
English Patient, The (1996)
Vrijwel alle negatieve commentaren benadrukken de saaiheid, nou is saai natuurlijk subjectief maar ik snap het wel, een film van epische duur wekt bepaalde verwachtingen. Minghella had best wat weg kunnen laten zonder veel afbreuk te doen aan het verhaal. De rollen van Binoche en Dafoe zijn die van veredelde toehoorder en het zijn vrij vlakke personages. Des te knapper dat Binoche er nog wat van weet te maken. De romance met Kip lijkt dan een beetje opvulling om haar personage wat meer cachet te geven en dat lukt dan maar matig. In het boek was Kip een belangrijker personage in mijn herinnering, een van de protagonisten. Dafoe had helemaal een kleine inbreng en kwam een beetje verdwaald over, alsof hij in de verkeerde film zat.
Wat me meer stoorde was de epiek die nadrukkelijk gezocht werd. Daar leent het kleine drama zich helemaal niet goed voor, ik had dit verhaal liever anders verfilmd gezien. Maar alles ademt Hollywood en de vitrinekast voor de Oscars was alvast besteld. Een jaar later zou de Academy weer voor een dergelijke film vallen, maar de bombast van die film werd nog enigszins gerechtvaardigd door het thema. Maar dat terzijde.
Wat tekortkomingen dus maar nochtans geen slechte film met goede acteurs, en de dramatische ontknoping werkt nog steeds wel.
Ennemi Intime, L' (2007)
Alternatieve titel: Intimate Enemies
Redelijk goeie film over Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd vanuit Frans perspectief, een beetje voorspelbaar maar zeker interessant. Ook redelijk actueel, een islamitisch land dat zich wil ontdoen van haar bezetter, en het al dan niet toelaten van marteling tijdens verhoor wordt ook aangekaart, maar toch vooral een film die laat zien hoe een idealist verandert in een nihilist. En de film laat het Franse publiek zien dat ze 45 jaar geleden een oorlog uitvochten, één die veel minder aandacht krijgt dan andere recente oorlogen.
Dat gezegd hebbend, het wordt ook tijd dat er eens een film over de politionele acties in Indonesië komt.
Enter the Dragon (1973)
Alternatieve titel: Long Zheng Hu Dou
The name is Lee. Bruce Lee.
Deze quote is natuurlijk uit de mouw geschud, het had me niet eens verbaasd als de grootmeester het op een gegeven moment had uitgesproken. Enter the Dragon lijkt zo uit het Bond-universum te komen: privé-eiland, megalomane schurk met eigen leger en mooie vrouwen, geheim agent die undercover gaat, zelfs de witte kat als overduidelijke knipoog ontbreekt niet. De spiegelscene kwam me ook heel bekend voor maar die komt weer terug in een latere Bond: kennelijk zag ook de James Bond franchise er geen been in te citeren uit deze spin-off.
ETD heeft dan wel een veel coolere protagonist, die echt kan vechten- maar kennelijk durfden de makers het ook weer niet aan alleen een Aziatische leading man te hebben, en is de hoofdrol nogal kunstmatig opgesplitst. De gevechten vormen het hoogtepunt, maar zijn niet altijd goed te volgen en het duurt nogal voordat het toernooi eindelijk van start gaat. Geheel in James Bond stijl eindigt de film met een massaal eindgevecht dat rommelig in beeld wordt gebracht.
Erin Brockovich (2000)
Verhaal dat lijkt op dat van Dark Waters, over een ziekmakende industrie die het verwoesten van levens als collateral damage beschouwt. Er zijn ook wat voorbeelden van te vinden dichter bij huis. Boosmakende films waarbij de sympathie natuurlijk ligt bij de strijders tegen het onrecht, maar boeiende cinema is het niet echt. Er is een hoge mate van voorspelbaarheid, en er valt audiovisueel weinig te beleven zodat het geheel draait op de acteerprestaties van Julia Roberts, in een van haar betere rollen (maar Oscar-materiaal? Mwah) en de altijd degelijke Albert Finney.
Wel bijzonder dat dergelijke bedrijven overal mee weg komen zolang ze de beurs maar trekken. Ook later raakte PG&E meerdere keren in opspraak, dir keer met door hun veroorzaakte bosbranden, en moesten ze elf miljard dollar aftikken, kennelijk geen probleem.
Erotikon (1920)
Alternatieve titel: Bounds That Chafe
Daar waar Gosta Berling Saga en Herr Arnes Pengar, die ik beiden recentelijk zag, me goed bevielen, valt deze vroege film van Stiller me toch best tegen. Zijn andere films zijn vaak behoorlijk meeslepend, met soms geweldige shots, dat is in Erotikon, ook gezien de technische (on)mogelijkheden een heel pak minder. De acteurs overtuigden ook niet helemaal, de bedrogen echtgenoot is een bestudeerd-sullige geleerde, zijn vrouw is nogal ouwelijk en allerminst onweerstaanbaar. Het nichtje dat haar brave voorkomen van zich afgooit zodra ze alleen is had nog wel wat grappigs.
Verhaaltechnisch ook duidelijk een hele vroege film. Het grote misverstand, ofwel het centerpiece van de plot, berust op een niemandalletje, en het loopt allemaal met een sisser af.
Escape from Alcatraz (1979)
Film die vroeger regelmatig op TV kwam en die ik waarschijnlijk wel een paar keer gezien heb in mijn jeugd. Het werd geen feest der herkenning. Komt natuurlijk ook omdat het een filmblauwdruk is van de ontsnappingsfilms, waarbij alle elementen keurig terugkomen, zonder dat er ergens een nieuwe draai aan wordt gegeven.
Zoals zo vaak in dergelijke drama's zijn de gevangenen, op een enkele bully na, de good guys, de bewakers zijn halve fascisten. Nou mag je blijkbaar een gevangenis niet zo ontwerpen dat ontsnapping werkelijk onmogelijk is (zo moeilijk zou dat niet moeten zijn) omdat de gevangenen wel een stip aan de horizon nodig hebben, maar de stip is in dit geval meer een strandbal. De reputatie van Alcatraz gaat al snel aan diggelen, eenmaal uit de cel gaat het eigenlijk verrassend makkelijk. Het is verder degelijk, zowel qua beelden als acteerwerk, maar de film legt het toch duidelijk af tegenover ontsnappingsklassiekers als Le Trou.