E.T. the Extra-Terrestrial (1982)

Ik kon er weinig mee.

Ik leefde niet mee met de personages en ik vond de vertrouwensrelatie tussen mens en alien ook niet geloofwaardig. Er was dan ook nog weinig spanning, want alles was redelijk voorspelbaar.

En ook de kinderachtige dialogen zijn soms irritant.

“E.T. phone home.”

En ik al die jaren maar denken dat het ‘Go home’ in plaats van ‘Phone home’ was, heb ik mezelf toch al die tijd voor de gek gehouden zonder dat ik het wist of überhaupt door had. ‘E.T.’ heb ik gisteren maar eens herzien, voor mij maar ook voor vele anderen een ware jeugdfilm (en hij was al aardig oud in mijn jeugd) die me wel bij stond (behalve de bovenste quote dan) maar, blijkbaar had ik mijn stem verwijderd hier op ‘MovieMeter’, van deze film. De film heb ik dus maar in de herziening gegooid en het was ook gelijk mijn eerste film voor het nieuwe jaar. Een leuk zit? Dat zeker maar, de film was minder pakkend dan hoe hij in het verleden op mij over kwam of beter gezegd, hoe ik het me nog herinner.

Het is in ieder geval een heerlijke film om het nieuwe jaar mee te starten en, ik heb soms ook best moeten lachen om de film. Het is helaas niet zo boeiend meer, tuurlijk een leuk werk van ‘Spielberg’ maar ik herinner mij alles heel anders. De film voelde soms wat langdradig aan, en kakte na een tijdje ook bij mij in. Het cliché gehalte is ook niet bepaald laag want als E.T. op het punt staat van dood gaan en zelfs ook doodgaat dan is het allemaal wel erg cliché hoor. Is dat erg? Nee, ik ervaarde dit niet als erg want je bleef er simpelweg wel naar kijken, het had alleen niet bepaald gehoeven maar om toch wat meer gevoel bij de film te krijgen kregen we het nog even mee.

Wat meer mijn aandacht trok nu was het moment dat de twee zich echt leren kennen en dat vond ik best een leuke bijzondere weg. Hoe ‘Elliot’ als eerst in contact kwam met ‘E.T.’ en dat de twee een leuke en vriendschappelijke band opbouwden, was best leuk om te volgen. Hierin worden ook treurige maar ook leuke en grappige scenes in verwerkt en je ziet dat ‘Spielberg’ zijn volle fantasie los liet om er iets van te maken. Dat loopje van ‘E.T.’ was bijvoorbeeld al leuk genoeg, (de karakter zelf, personage, hoe je wil noemen) en dat maakte toch uit hoe ook ‘E.T.’ op ons overkwam, als erg vermakelijk en vooral grappig.

Het verhaal is leuk maar, best simpel en de meesten zullen die bijna wel kennen ook al heb je de film nog niet gezien. Het is een zeer spraakmakende film, al jaren, en dat zal misschien ook niet snel verdwijnen. De scenes waren leuk gemaakt en het is allemaal erg leuk om te volgen, soms wat treurig maar nergens heel lastig. Een geslaagde zit dus.

3.5*

Uit nieuwsgierigheid heb ik E.T. nu eindelijk ook eens gekeken. Het is al snel duidelijk dat het een echte kinderfilm is en dat er een loopje genomen wordt met alle vormen van logica. Ik moest er dus voornamelijk hard om lachen, wat een onzin allemaal. Gelukkig komen er wel bier en fietsen in voor, dus daar krijgt de film nog enige punten voor.

Klassieker.

Ik begrijp de status wel van E.T. als familiefilm bij uitstek en ik kan zeker begrijpen dat dit voor veel mensen die in de jaren 1980 jong waren een hoop nostalgie met zich meebrengt. Die nostalgie is er bij mij uiteraard niet.

En mede daardoor zie ik hier toch ook weer niet een echt goede film in. Steven Spielberg maakt het uiteraard weer ontzettend klef - de soundtrack is daar m.i. de grootste schuldige aan. En van de kinderen zijn de jongens ronduit irritant - Drew Barrymore moet gewoon het schattige kleine zusje zijn.

E.T. zelf vind ik dan één van de meer geslaagde elementen, zowel in design als personage. Hij wordt ook niet té veel opgevoerd en is wellicht daardoor sympathiek genoeg om de film boven water te houden.

2,5

Echt zo'n typische oerklassieker van Spielberg, die in alles sfeer en een dikke laag nostalgie uitademt. Je kan de film een teveel aan zoetsappige emotie verwijten (en zeker tegen het einde klopt dat ook wel), maar toch past dat binnen die fijne, magische jaren 80 sfeer, iets dat Spielberg als geen ander kan neerzetten. Zeker in zijn pre-2000 periode heeft die man toch wat klassiekers afgeleverd, ongelooflijk. Het verhaal is simpel en doeltreffend, de personages zijn sympathiek en de kind-acteurs spelen goed (met een piepjonge Drew Barrymore), maar de echte ster is E.T. zelf. Een prachtige pop met emotieve ogen, grappig en aandoenlijk. Knap hoeveel emotie Spielberg hier uit weet te halen. Niet alleen E.T. is visueel heel mooi; de hele film ziet er nog steeds prachtig uit. Het shot met de vliegende fiets en de maan is natuurlijk alom bekend, maar ook de andere beelden, omgevingen en sets zijn prima in orde. In het laatste halfuur, vanaf dat E.T. wordt ontdekt en 'gevangengenomen', wordt het inderdaad af en toe iets te zoetsappig, inclusief het einde, maar ach, het is en blijft een hele mooie en iconische film. 4*.

Dan heb je jezelf toch weer voor de gek gehouden, want hij zegt toch echt E.T. home phone Ik dacht al die jaren dat die zei E.T. phone home, totdat ik de film weer eens zag. Blijkbaar een Mandela effect.

Ik weet niet of jij het goed hebt. Maar ik heb hem gequote van 'IMDb' en zo stond het ook in de ondertiteling van de film zelf.

ET zegt eerst "ET home phone". Nadien wordt dat door Elliot en zusje herhaald als "ET phone home", én herhaalt ET zelf ook nog een keer "ET phone home". Check E.T. the Extra-Terrestrial | Phone Home . Beide quotes kloppen dus Kondoro en Lucaij

Duidelijk, bedankt.

11 jaar oud bioscoop,al geloof in meer dan de aarde.

spielberg heeft vele films gemaakt 1 van mijn favorite regisseurs.

deze film is nu 40 jaar oud

en dat verdient een 5

hoop nog steeds dat hij terug komr et deel 2 zou een megahit worden.

als steven het zal doen 100%

phone home,home phone wat een discussie lol

hij wil gewoon naar huis.

hahahaha

Steven Spielberg Tells TCM Festival Stories of 'E.T.,' '1941,' 'Duel' - Variety

Zelfs als kind al, vond ik dit een draak van een film.

Mijn hele schoolklas vond het geweldig, ik vond en vind het 0.0

En dit is wat je noemt een klassieker en ook zeker 1 van de beste films van Steven Spielberg. Dit is zeker voor mij een jeugdsentiment film en alles klopt ook aan deze film, goed verhaal, cast en effecten. Het is een familiefilm die je na 40 jaar nog steeds met veel plezier kan en mag zien.

E.T. ofwel the Extra-Terrestrial, een titel die iedereen kent, van een al net zo bekende regisseur, zeg maar gerust een klassieker, kinderfilm of niet. Maar gezien had ik de film nog nooit, en hoewel absoluut geen fan van Spielberg's werk moest dat toch maar eens veranderen, dus daarom een paar weken terug opgenomen en er maar eens voor gaan zitten.

En ja het is Spielberg hé, had ik al gezegd dat ik daar geen fan van ben? Juist. Net als de samenwerking met John Williams, ik zie de man helemaal voor mee, zwetend, denkend, componerende, om vervolgens euraka te roepen en met iets te komen dat praktisch identiek is aan zijn vorige soundtrack. Je hoort altijd het zelfde, ook al is het ditmaal over een bombastische boeg, iets dat helemaal niet past bij de film en vooral hysterisch aanvoelt. En we kunnen wat Spielberg betreft aan het vinken slaan wat Spielbergiaanse momentjes. Williams met zijn soundtrack, check. De zogenaamde 'vrolijke' chaos binnen het gezin, check. De zogenaamde humor, zoals het koelkast moment tussen moeder en ET, check. De overdaad aan sentiment en emotie, check. Het happy end, check. En een beetje Spielberg magic, check. Ja, je moet er van houden denk ik. Ik zal nooit fan worden van de man, dat is wel duidelijk.

Maar toch buiten al de gebruikelijke koddigheid, check, maakt E.T. toch best wel een bepaalde indruk. Het is een kinderfilm uiteraard, dus de doelgroep ben ik niet. Maar binnen die kaders heeft de film toch best heel aardige momenten. Zo is E.T. zelf toch wel erg knap gemaakt en moest ik toch even zoeken om er achter te komen dat ene Pat Billon in het pak zat. Zoals gezegd, knap, overtuigend, en dat voor '82. Ook leuk is de jonge Erika Eleniak, knap kind destijds, en de jonge Barrymore die prima acteert. De fase rond de inval en het 'mama' momentje is toch ronduit bevreemdend en even lijkt de film op een sterk en onverwachte einde af te steven, maar...oja, het is Spielberg en een kinderfilm natuurlijk.

En zo valt E.T. toch best mee binnen de kaders van zijn genre en vermaakt de film best nog wel. Daarom geen super cijfer maar wel een voldoende.

Vanaf 1 september 2022 opnieuw in de Nederlandse bioscopen te zien, onder andere in 2D en IMAX (Universal Pictures International Netherlands)

Lang mee gewacht deze te kijken. Had zo'n zoetsappige kinderfilm verwacht, maar naar mate je ouder wordt sta je ook wel wat meer open voor dingen die niet altijd heftig hoeven te zijn.

E.T. Ook een van de beroemde titels van Steven Spielberg. Ik wist al waar het naartoe zou gaan; voor de verandering is er eens een buitenaards wezen die niet bloeddorstig of gevaarlijk is. Nee, het is een heel sympathiek wezentje die per ongeluk door zijn thuisschip op aarde is achtergelaten. De overheid is al ingeseind en rekent op het ultieme kwaad, terwijl dit wezentje slechts phone home wil.

Het wezentje vindt al snel een nest bij Elliot. Na wat mysterieuze verschijnselen en de angst voor dit vreemde wezen slaat dit al snel om tot een vriendschap. Ook Elliots broer en zusje en later zijn vrienden nemen deel aan de zorg op E.T. Ieder op zijn eigen manier... en op deze manieren leert ET de dingen van het menselijke leven te kennen en zelfs over te nemen. Hieruit wordt al snel duidelijk wat het wezentje slechts wil.

Maar ze worden opgejaagd door het ouderlijke gezag en de overheid. Dit zorgt echter voor klunzige en soms onlogische dubbelrollen (als ouder zal je toch allang wat in de smiezen krijgen?) Maarja, het is een kinderfilm.

ET wordt op deze manier van begin tot eind vermakelijk en blijft sympathiek. Vele elementen waarvan ik nu weet waar Stranger Things de mosterd vandaan heeft gehaald. Prima jaren 80-sfeertje en ook een hartverwarmend einde.

Nee, ik heb me vermaakt.

4,0*

Een film waarover al veel gezegd en geschreven is. Hoe je de film ook bekijkt - als een spannend verhaal over een op Aarde gestrand buitenaards wezen (zoals er in de jaren 80 zoveel werden gemaakt), of als een metafoor voor de dood en herrijzenis van Christus (zoals sommige critici deden) - Spielberg's vakmanschap is onmiskenbaar.

Persoonlijk denk ik dat E.T. - The Extra-Terrestrial , naast Schindler's List (1993), Spielberg's meest persoonlijk film is daar ook hij (net als Elliott in de film) een kind is van gescheiden ouders, en hij deze gebeurtenis in zijn jeugd als een moeilijke en pijnlijke tijd heeft ervaren. Vandaar dat in Spielberg's films de nadruk erg vaak ligt op het gezin (gelukkig of niet; gebroken of niet). Persoonlijk denk ik dat dit deels een bewuste keuze is: het gezin vormt immers de nucleus van het publiek waar Spielberg zijn films in de eerste plaats voor maakt: doorsnee, blue collar Amerika. Maar daarnaast denk ik ook dat die nadruk op het familiale leven indicatief is voor Spielberg's verlangen naar het hechte gezinsleven dat hij in zijn jeugd verloor, en dat hij sindsdien in zijn werk (soms) opnieuw creëert.

Let maar eens op hoe in ET de vader van het gezin de voortdurende afwezige is: er wordt (vaak) over hem gesproken, maar we krijgen hem nooit te zien, zelfs geen foto. Wel maken we uit hetgeen gezegd wordt op dat de breuk tussen hem en het gezin definitief is - hij heeft inmiddels een andere vrouw gevonden, waarmee hij in Mexico verblijft. Elliott is alleen met zijn verdriet en het gemis van zijn vader: moeder Mary heeft genoeg te stellen met haar eigen verdriet, broer Michael en zijn vrienden zijn te oud en zusje Gertie is te jong om Elliott écht aan te voelen en te begrijpen. Hetgeen waar Elliott op het moment dat de film opent het meest behoefte aan heeft is een vriend om hem door deze moeilijke tijd heen te helpen. En die rol vervult ET, een wezen van voorbij de sterren dat gestrand is op Aarde, en waarvan de pogingen van Elliott en zijn vrienden om hem naar zijn thuiswereld terug te brengen zowel Elliott troost brengen en hem tevens persoonlijk laten groeien. Dus hoewel ogenschijnlijk een film over een buitenaards wezen, handelt ET vooral over hoe kinderen worden geconfronteerd met de volwassen wereld, hoe ze zich daartoe verhouden en (zo goed en zo kwaad mogelijk) een plaats in proberen te vinden.

Toen de film uitkwam was ik twaalf, en ik zag de film maar liefst drie keer in de bioscoop. Sindsdien heb ik de film nog af en toe op dvd gezien, en Spielberg's beheersing van zijn metier blijft me fascineren. Natuurlijk zie ik ook dat hij zijn pijlen wel erg makkelijk op onze hartsnaren richt, en dat de film af en toe melodramatisch uit de bocht vliegt. Het gevoel dat desondanks overheerst is dat hier vooral een meesterlijk verhalenverteller aan het werk is, zoals Spielberg dat ook al toonde in Jaws (1975), Close Encounters of the Third Kind (1977), Raiders of the Lost Ark (1981) en het latere Empire of the Sun (1987).

Waarbij moet worden opgemerkt dat hij in ET enorm wordt geholpen door het fantastische camerawerk van DOP Allen Daviau, waar Spielberg sindsdien nog meermaals mee zou samenwerken. ET - The Extra-Terrestrial heeft mij en mijn hele generatie kennis laten maken met cinemagie in zijn meest pure vorm: het vertellen van verhalen in beelden. Natuurlijk heb ik sinds die tijd vele andere films gezien (zowel van Spielberg als van andere regisseurs) en hoewel hetgeen dat me in die films aanspreekt in de loop der jaren is veranderd, is ET - The Extra-Terrestrial zeker één van de films waar mijn levenslange fascinatie begon.

In 2002, twintig jaar na het verschijnen van ET, bracht Spielberg de film opnieuw uit, dit keer aangevuld met scènes die in de bioscoopversie van 1982 ontbraken en flink wat CGI-effecten (o.a. een meer vloeiend bewegende ET en een snazzier uitziend ruimteschip). Mijn voorkeur gaat nog steeds uit naar de oorspronkelijke versie, met de soms houterig bewegende ET (waarvoor de legendarische Carlo Rambaldi aardig wat effecten ontwierp) en waar de overheidsagenten shotguns en revolvers hebben ipv de CGI-walkie-talkies waar Spielberg in 2002 de wapens door verving. Naar eigen zeggen deed hij dat omdat hij in de twintig jaar sinds de première zelf vader geworden was, en hij de film in de heruitbreng een minder gewelddadig karakter wilde geven.

Mbt Spielberg's voorliefde voor doorsnee-Amerika doet een veelzeggende anekdote de ronde over Close Encounters of the Third Kind. Voor deze film schreef Paul Schrader, geen kleine jongen in Hollywood, een eerste versie van het scenario waarin de nadruk vooral lag op het religieuze en filosofische aspect van het eerste contact tussen de mensheid en een buitenaardse beschaving (in de lijn van het werk van astronoom Carl Sagan en SF-schrijver Arthur C. Clarke). Spielberg was niet onder de indruk van Schrader's werk, dat in zijn ogen hoogdravend en elitair was, en verlangde in plaats daarvan iets dat meer toegankelijk zou zijn voor het gemiddelde Amerikaanse filmpubliek. Naar verluidt zou Schrader gezegd hebben: 'Ik wil niet dat als de mensheid ooit contact maakt met een hogere beschaving, onze soort wordt vertegenwoordigd door iemand die eet bij McDonalds.' Waarop Spielberg antwoordde: 'Dat is precies wat ik wél wil.' Waarop Schrader met knallende deuren Spielberg's kantoor verliet, en deze Schrader's scenario met een grote boog in de prullenbak mikte. Uiteindelijk consolideerde Richard Dreyfuss in Close Encounters... met de rol van elektromonteur Roy Neary (een Spielbergiaanse 'Elckerlyck' pur sang) zijn carrière, nadat hij hiervoor al een stevig fundament had gelegd met de rol van mariene bioloog Matt Hooper in Jaws (1975).

En zo zag ik hem vandaag in de bios, eerste keer dag ik deze film zag. En ook de laatste keer. Wat een tegenvaller zeg. Slap niksig verhaal, megaslecht geacteerd, onnozele dialogen, wat een saaie kutfilm zeg.

Had ik dus nog nooit in zijn geheel gezien, wel stukjes.

Vond het altijd maar een zoetsappig verhaal, dus ook geen behoefte gehad de video, later DVD, eens te huren/lenen.

Maar gisteren dan op groot doek bekeken.

Vreselijk. Veel stompzinniger dan dit wordt het niet. En dan ook nog een uurtje voor het feest begon een mailtje krijgen dat Max live te zien is op NOS.

Was ik maar thuisgebleven.

Original animatronic 'E.T.' model used in Spielberg classic sells for $2.56 million.

Onlangs herzien, na wellicht wel tientallen jaren, en is niets aan magie verloren. Die muziek van John Williams is subliem! Die maakt de hele film en brengt de magie aan het twee uur durende meesterwerkje.