E.T. the Extra-Terrestrial (1982)

Wie ooit een bananenbiertje heeft gedronken, heeft wellicht eenzelfde ervaring als ik gehad. Bij de eerste slok denk je: lekker zoet. Maar als het glas halfvol is (en hier toen ik me een pessimist!) komt alle zoetigheid je dusdanig de keel uit, dat je het maar laat staan. In mijn geval had ik dan ook nog eens het biertje gedeeld met een vriend, waardoor ik eigenlijk pas op een kwart zat.

Welnu, deze film heb ik volledig gekeken, maar het kan toch wel gelden als een filmisch equivalent van een bananenbiertje. De eerste helft was best aardig, de ontmoeting tussen de alien en het jongetje, en later broer en zusje, wordt best ontroerend uitgewerkt, maar daarna gaat het snel bergafwaarts. De schoolscène die de band tussen het jongetje en de alien uitbeeldt was al behoorlijk melig, maar dan wordt het dusdanig zoet-sentimenteel, dat het glazuur van mijn tanden springt.

Veel krijsende kinderen, met name het jongetje, wat het hele segment waarin de alien sterft en weer tot leven komt nog vervelender maakt dat het al was. Maar het meest irritante was de soundtrack. Het hoofdthema, wat "geleend" lijkt te zijn uit het vierde pianotrio van Dvořák, wordt tot vervelens toe herhaald en lijkt alleen maar bombastischer te worden per herhaling. Ik ben een groot fan van Wagner, en John Williams wordt nog wel eens met hem vergeleken, maar als je hem een derderangs Wagner noemt, doe je hem al teveel eer. Subtiliteit en sfeer is namelijk iets waar in mijn oren Wagner wèl gevoel voor had, maar dat tref je in deze soundtrack niet of nauwelijks aan.

En als een soundtrack niet bevalt, dan gaan meer dingen ergeren, zoals dat het orkest ook niet al te geweldig is. Hoor je vooral aan het einde wanneer de violen de hoogte in gaan, en daar duidelijk moeite mee hebben.

Wat wel positief is, is het ontwerp van de alien, wat zeker weet te vertederen met die grote ogen. Verder valt toch ook visueel op dat de film ouder begint te worden, met name in de blue screens waarvan het gebruik af en toe overduidelijk was. Tenslotte aardig om Barrymore als kindactrice te zien, doet het van alle kinderen ook het beste.

Conclusie: een film die aardig begint, maar uitdraait op een overdaad aan sentiment, met een vreselijke soundtrack. Wegens het begin nog 1,5*.

Eindelijk toch maar eens gezien. Leuk, maar niet wauw. Begin was prachtig en de film was mooi gemaakt, zeker voor die tijd. Maar duurde voor mij iets te lang.

mooiste film ooit

Ik had deze film nog nooit gezien, en zal het ook niet voor de tweede keer bekijken.
Toch een film die de tand des tijds niet helemaal goed doorstaan heeft.
Ik begrijp de nostalgie, en toch knap dat zo'n lelijk wezen met een ongeïnspireerd uiterlijk
toch enigszins je hart weet te stelen. Maar daar blijft het dan ook bij. Een krappe *3,5

Deze film is toch nog steeds echt goed. Op het einde gaat het af en toe er wel wat overheen, maar over het algemeen vind ik het behoorlijk meevallen met de overdreven sentimentaliteit, voor Spielbergs doen althans. Voor Elliots kennismaking met en afscheid van E.T. wordt echt de tijd genomen en in het middenstuk dat op de kennismaking volgt ligt de nadruk toch vooral op de humor. En deze scènes zijn ook echt grappig en het leukste gedeelte van de film. E.T. die zich voordoet als een pop en bier drinkt en tv kijkt, verkleed rondloopt voor Halloween, de scène waarin moeder Mary E.T. steeds net niet ziet en hem zelfs droog met de koelkastdeur doet achterovervallen, de eerste ontmoeting tussen E.T. en Michael en Gertie. Erg lollig allemaal. En eigenlijk ook wel opvallend dat we in een familiefilm E.T. aan het bier zien en Elliot zijn grote broer voor penis breath horen uitmaken. Andere tijden.

De kinderen spelen ook uitzonderlijk goed, en zonder te overdreven schattig te doen. Zelfs Drew Barrymore als het kleine zusje niet. Die valt perfect in tussen de twee types die kleine meisjes meestal in films spelen, de rol die vooral moet vertederen en het net iets te wijze kind. Eigenlijk is ze meer een komische sidekick dan iets anders in de film. En Henry Thomas lijkt aanvankelijk vooral het vervelende kleine broertje te spelen maar is toch behoorlijk overtuigend en leuk. E.T. ziet er ook voor deze tijd toch nog geweldig uit. Alleen die scènes metmet de ufo en de vliegende fietsen bevatten wel duidelijk gedateerde effecten.

Verder ook vooral een mooie belichting en erg mooi gebruik van schaduwen ook weer door Spielberg. De omgevingen en huizen zijn eigenlijk weinig mooi, maar Spielberg weet er nog alle sfeer in naar boven te halen. Ik vond het wat rommelige en niet al te mooi ingerichte huis van Elliot en zijn familie ook wel wat hebben. En al die eeuwig herkenbare klassieke scènes staan nog als een huis. E.T. die de bal terugrolt vanuit de schuur, "E.T. phone home", de vliegende fiets voor de levensgrote maan. Williams levert hier toch ook goed werk. Het klinkt zoals wel vaker bij hem wat oubollig, maar hier ervoer ik dat eigenlijk alleen als wat positiefs. Het klopt in deze film. Ik hou het wel op een dikke 3.5*. Op momenten sleept de film toch een beetje.

How do you explain school to higher intelligence?

E.T. the Extra-Terrestrial, zowat de klassieker onder jeugdfilms. Vreemd genoeg heb ik dit vroeger nooit echt gezien (sowieso voor mijn tijd uitgekomen, maar heb dit precies altijd meer toevalligerwijs gemist) maar stond al wel ettelijke jaren op de planning om eens te kijken. Gisteren nog wel zin in iets luchtigs en ik haalde dan eindelijk eens deze Spielberg uit de kast. Geen idee wat ik eigenlijk juist moest verwachten, maar ik dacht dat dit me wel voor even ging kunnen bezighouden.

Het probleem bij dit soort hooggewaardeerde films is dat er vaak een zweem van nostalgie verantwoordelijk is voor de hoge score. Ik ben daar zelf ook schuldig aan bij talloze films, maar het gebrek aan die nostalgie wordt hier pijnlijk duidelijk. Toegegeven, Spielberg regisseert een erg vermakelijke film met een aantal leuke scènes (hoewel ik heel de psychische link tussen Elliot en E.T. zelf een verkeerde keuze vind, is de scène waar E.T. dronken geraakt en naar een oude John Wayne film kijkt wel erg leuk) maar verder is dit vooral toch een film met de gebruikelijke Spielberg emoties. Visueel wel een paar leuke kunstjes trouwens. De film wordt toch vooral ook aanzien als een ode aan een kindertijd en Spielberg maakt dit geslaagd duidelijk door de film vooral uit het perspectief van een kind te vertellen. Zo valt met uitzondering van de moeder van Elliot het gezicht van de volwassen personages (zoals de leraar biologie) net buiten het kader. Leuk detail in ieder geval.

De grootste kracht van E.T. is echter het wezentje zelf. Ben nooit de grootste Spielberg fan geweest, maar je moet toegeven dat de man indertijd zich met een aantal erg geniale mensen heeft omringd. Het design van E.T. zelf ziet er na al die jaren nog erg geslaagd uit en de uitvoering is gewoon erg degelijk te noemen. Nu ben ik sowieso wel fan van dit soort 'echte effects' in plaats van al die CGI, maar in ieder geval kudos voor Spielberg en de zijnen. Qua cast niet al te goed jammer genoeg. Drew Barrymore heeft nog wel iets schattigs rond haar hangen en ook Henry Thomas kan er als Elliot nog nipt mee door, maar verder is het af en toe huilen met de pet op. Let vooral ook nog op een piepjonge Erika Eleniak als het meisje dat gekust wordt door Elliot tijdens de dronken E.T. scène, ik vermoed dat Thomas dat toch liever een aantal jaar later had gedaan..

Een aantal scènes die iconisch zijn geworden in de loop der tijd, de scène met de fiets blijft ook nog altijd overeind staan, en een erg amusant hoofdfiguur zorgen ervoor dat E.T. een film is die vast en zeker gezien mag worden. Een hoop geforceerde emoties, vaak nog eens onder invloed van de muziek van John Williams, en niet al te denderende cast behouden de film echter van een hogere score.

3.5*

Het beste aan deze film? Het heerlijke avontuurlijke sfeertje en de jaren 80' stijl die er van af druipt. Inhoudelijk vond ik het allemaal niet zo denderend. Het verhaal vond ik niet super en alhoewel de kinderen leuk acteren is dit ook niet van bijster hoog niveau. Zoals in verschillende reacties hierboven ook al aangegeven wordt, haalt deze film zijn hoge score toch ook wel voor een aardig gedeelte uit nostalgie.

“E.T. phone home.”

E.T. blijft een ontroerende, grappige, inspiratievolle en fantasievolle film. Waarschijnlijk de meest persoonlijke film van Spielberg en dat is te zien. Het sterke script, het wezen E.T., de heerlijke onbezorgde jaren 80 sfeer, de waanzinnige muziek, alles klopt.

Ik heb deze film in mijn jeugd vaak gezien en ik kan nu nog steeds lachen en ontroerd raken door de interactie tussen E.T. en de kinderen. Spielberg weet bijna altijd wel herkenbare en sterke personages te creëren en hier is dat niet anders. Dat komt ook door het sterke acteren van de kinderen. En de film heeft een aantal iconische scènes die in mijn geheugen gegrift staan. Met de muziek van John Williams die net zo iconisch is. Schitterende film vol verwondering, fantasie en nieuwsgierigheid naar het onbekende.

Snap de kritiek niet van sommige mensen,want dit is toch echt een klassieker die geweldig goed gemaakt is en zeker voor die tijd.
Zag m ooit voor t eerst in de bios toen ik 12 was geloof ik,maar heb m een elke paar jaar wel een keer gezien en blijf E.T 1 vd betere (sf) films ooit vinden .

E.T. is een film die me nooit heeft aangetrokken, maar toen ik hem op Netflix zag staan, dacht ik eigenlijk: waarom niet? Spielberg, 1984, klassiekerstatus, dat kon nog best een geniale verrassing zijn.

Een geniale verrassing is het niet, maar ik snap wel dat je dit fantastisch kunt vinden, vooral als je er mee bent 'opgegroeid'. E.T. is origineel, best zielig, sfeervol en heeft een hoog feelgood-gehalte. Ook de jonge cast doet het prima, Henry Thomas doet het geweldig als Elliot, denk niet dat je beter kan verwachten op die leeftijden.

Zelf vond ik het middenstuk de 'afknapper', het distantieerde van de film. Des te knapper, maar uiteindelijk jammer, dat het einde je gewoon wel weer beet pakt. Als het middenstuk mijn concentratie had weten vast te houden was dit een héél positieve review geweest, voorlopig toch slechts een 3.5*.

Voor de kenners: is in de originele bioscoopversie Tinkebel ook vertaalt met Rinkebel? Het voel me op in de niweuwe digitaal opgepoetste bioscoopversie... .

Vandaag gezien in Pathe, vroeger ook wel gezien, pure nostalgie, hij blijft leuk.

Dit weekend stond ET nog eens op het programma. Een nostalgische film voor jong en oud. In het gezelschap van mijn dochter van 5 genoten van deze familiefilm, zij niet in het minst. De film is beladen met emoties, ideaal voor kinderen eigenlijk. Het eerste deel is mysterieus en sfeerscheppend: Aliens die in het bos sluipen en rare geluiden maken, omvallende vuilnisbakken, bewegende schommel, het maisveld … Het allersterkte is uiteraard de schuur. Spielberg grijpt je hier echt naar de strot. Het effect op kinderen is zeer groot, dat merkte ik. Qua sfeer was dit top: mooie belichting met de maan, de mist en het geluid/stilte die de spanning extra onderstreept.

Nadien wordt de film luchtiger en gaat het de grappige toer op. ET die zich voorstelt aan de kinderen en zich verpersoonlijkt met Elliott. Het levert enkele leuke en grappige beelden op. Ook de Halloweenparty met Yoda was schitterend. “Home, home!” Nadien wordt het wat grimmiger met volwassen ‘bad guys’ en wordt het onrechtvaardigheidsgevoel van kinderen aangesproken. Items die je in vele familiefilms wel terugvindt (Free Willy, Beethoven, enz …). Naar het einde toe krijgt drama de overhand wanneer ET en Elliott ziek worden om dan uiteindelijk af te sluiten met een happy end. De vliegende fietsen blijven nostalgisch. De filmposter blijft dan ook hét sfeerbeeld dat de hele film samenvat in één beeld. Een gezellige familiefilm die je moet gezien hebben, vind ik. Ook het symfonisch orkest van John Williams, zo typisch voor films uit die tijd (en ervoor) maakte het aangenaam.

Op de acteerprestaties is niet veel aan te merken, niet top, gewoon ok. De quote van de jonge Drew Barrymore (Gertie) “What’s happining?” is me steeds bijgebleven en is erg goed en op de juiste toon uitgesproken. Ook Henry Thomas deed het goed, vol overtuiging en vooral naturel als kind. Een klassieker!