The Sixth Sense (1999)

Films met een twist zijn natuurlijk van alle tijden, maar ik had in de jaren na het uitkomen van deze film het gevoel dat de twist ineens erg populair was met Fight Club uit hetzelfde jaar, en het jaar erop Memento[i], en van dezelfde regisseur als deze film [i]Unbreakable.

Het is altijd afwachten wat de herzieningswaarde van een dergelijke film is. Fight Club is nog steeds leuk, mede door de sfeer en de oneliners, maar toch ook om te zien hoe je de eerste keer op het verkeerde been gezet wordt. The Sixth Sense valt helaas wat herzieningswaarde betreft flink tegen. Het klopt grotendeels, maar men maakt het zich er wel erg makkelijk mee af met they only see what they want to see. En je hoeft niet eens een psycholoog te zijn om je eens stevig af te vragen of er iets grondig mis is als je vrouw je voor lange periode de silent treatment geeft. Ik zou het nog geen dag vol houden. Het enige dat ik niet kan plaatsen is hoe de hoofdpersoon geruime tijd na zijn moord (de film geeft next fall aan) een nieuwe patiënt opduikelt. Wie heeft dat contact gelegd? Het joch zelf duidelijk niet, en zijn moeder vast ook niet, want die ziet hem niet.

Kortom, het spel om te zien waar je de vorige keer op het verkeerde been bent gebracht valt tegen en is niet eens helemaal sluitend. Los van het plot is het ook erg matig. Audiovisueel standaard, personages ook niet heel erg inspirerend. Willis speelt z'n rol niet onverdienstelijk. Kindacteurs zijn vaak niet al te best, Osment was destijds de uitzondering, maar ik heb hem in dusdanig veel films gezien dat ik hem haast ook een beetje zat ben.

Geen film dus om een tweede keer te zien. 1,5*.

Toen ik deze film voor het eerst had gezien was ik helemaal verkocht. Niet in het minst door het in mijn ogen sublieme acteerspel van de toen zeer jonge acteur. Ook de welbekende plotwending verraste mij enorm en ik besefte mij dat ik ziende blind was geweest. Het gaf de film achteraf een heel andere waarde. Heel emotioneel ook de scene in de auto waarbij de jonge acteur aan zijn moeder een bericht van zijn oma doorgaf. Of de scene waarin het overleden meisje door gaf op welke manier haar moeder had bijgedragen aan haar dood... Ontroerde mij echt. Natuurlijk zullen er dingen zijn geweest die niet klopten. Maar als ik een film beoordeel ga ik puur af op welk gevoel en met welke indruk deze film mij achterliet bij de aftiteling. Dat was in dit geval overweldigd.

Ruim 25 jaar geleden deze film in de bios gezien. Nu op Blu-ray na zoveel jaar herzien en wauw, ondanks het gegeven dat het plot mij dus al bekend was, wat een steengoede film is dit. Misschien deed het gegeven dat het plot mij bekend was mij wel meer van deze film genieten omdat mij nu veel meer dingen opvielen die mij tijdens de eerste kijkbeurt zijn ontgaan. 5 sterren waardig.

Een film van 18 jaar oud heb je 25 jaar terug in de bioscoop gezien?

Lijkt me wel handig, van die connecties in de filmwereld zodat ze je matsen

Lol. Ik dacht ik de film al veel ouder was. Moet dan idd 18 jaar geleden zijn geweest.

Deze film 2 x gezien... maar blijft me absoluut positief verrassen.

Ik zie uiteraard dat de effecten wel wat verouderd zijn, maar het is dan ook een film uit 1999.

En daar komt bij dat veel films van de laatste jaren nog niet kunnen tippen aan de originaliteit van deze film!

Deze film krijgt, mede door mijn jeugd ervaring, toch wel 4* !!!

Mijn tweede Shyamalan op rij, wederom een herziening. Ik ging er steeds vanuit dat dat dit Shyamalan’s debuutfilm was, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het staat wel algemeen gezien buiten kijf dat dit zijn beste film is. Weinig andere producties kunnen aan The sixth sense tippen, hoewel ik al zijn films die ik al zag (een zestal) op een bepaalde manier best kan appreciëren en op zich wel wat potentieel hebben. Alleen is de uitwerking vaak zeer zwakjes (The happening is daar een mooi voorbeeld van, net als Signs) waardoor je ontgoocheld afdruipt. Maar het concept is vaak gelijkaardig: mysterieus, dreigend, goede sfeerschepping, een grote twist op het eind, enz ...

Bij The sixth sense valt alles wel min of meer in de juiste plooi. Eerst en vooral wegens de uitstekende acteerprestaties van een serene Bruce Willis. En Haley Joel Osment zal altijd wel verbonden blijven met The sixth sense. Ook de moeder (Toni Collette) doet het uitstekend. Goede actrice die ik eerder deze week ook al zag als moeder (wat dacht je?) in Little miss sunshine.

De scène waarbij Cole zijn geheim onthult aan Crowe is de beste van de hele film. De sfeer, de angst, lichtinval en camerapositie is subliem. De dialoog/monoloog van Cole (en Crowe) is daar werkelijk top. Ook de scène in de auto met het fietsongeval was een topmoment! De plottwist op het einde is fijn, maar niet zó verrassend te noemen, hoewel ik het destijds als minderjarige niet zag aankomen. De film bevat wel wat elementen dat er een aantal dingen niet kloppen (waarom spreekt niemand Crowe aan?). Die dingen vallen wel redelijk op na een tijdje, los van het feit of je de film al gezien hebt of niet.

Vroeger zou ik hem een 4,5* gegeven hebben. Met wat ouder geworden te zijn ben ik iets gematigder en merk ik aan de andere kant meer diepgang rond rouwverwerking en een serieuzere versie van Ghost met Patrick Swayze. Een dikke 4,0* alvast is op zijn plaats! Zoals gezegd zijn beste en sowieso sterker dan Unbreakable die ik ook quoteerde met een nipte 4,0*.

Wat een heerlijke herziening was dit weer. Ik heb de film sowieso al wel meer dan vijf keer gezien maar op één of andere manier heb ik er nooit een bericht voor achter gelaten, echt zonde vond ik het niet want dat gaf me vandaag mooi de kans om de film opnieuw te gaan kijken en ik heb uitermate genoten, zo erg zelfs dat ik de films misschien een tikkeltje leuker vond als vroeger zelfs. De film duurt helemaal niet lang waar ik al blij genoeg mee ben en ik denk, voor dat de film ook maar ergens langdradig kon worden, dat de tijdsduur van deze film uitstekend is. Ja, ik ben een fan van ‘The Sixth Sense’.

“Hey, come on! I'll show you where my dad keeps his gun. Come on!”

Met name de cast stond mij best erg aan. Ik ben altijd al wel een lichtgevoelige fan voor Bruce Willis geweest en ik vind hem in bijna alle films wel goed en leuk spelen. Ook met deze film wist Willis mij weer prima te vermaken met zijn acteerkunsten, en hij had me vaak goed te pakken, hield mij vast en interesseerde mij erg veel met zijn rol. Ook Haley Joel Osment deed het naar mijn mening best leuk en ondanks dat het een kind acteur is wat ik normaal nooit echt bijzonder vind vond ik zijn rol als Cole wel erg geslaagd en heb ik er misschien nog wel eens van genoten ook. Voor de rest deed Toni Collette het ook leuk als Lynn (de moeder van Cole) en de rest van de cast is ook prima alleen daar hoef ik niet zoveel over kwijt, waren merendeels wat kleinere rollen.

De setting is leuk maar word nergens héél bijzonder. Een paar standaard locaties die het naar mijn mening niet bepaald eng gingen maken. Echter hebben ze aardig wat mooie effecten gebruikt in de film, hoe onder andere de jongen er uit zag die begon over het geweer van zijn vader met het gat achter in zijn hoofd, lekker nasty maar niet bepaald eng. Of de vrouw die zichzelf verbrand had, en wat ik persoonlijk ‘vroeger’ echt eng vond om te zien waren de hangende mensen, nu allemaal leuke toevoegingen maar echt eng is het niet meer.

Je leeft je wel in het spel van de acteurs, en dat is iets wat ik heel erg positief vond in deze film. Je werd zelf lichtelijk verdrietig als de mensen pijn hadden of bang, en de angst werd eerder door de acteurs overgebracht dan de beelden. Dit zelfde geld voor blijdschap en noem zo maar op, er werd een ontzettend fijne sfeer gecreëerd waar ik echt over te spreken ben en wat me echt geraakt heeft.

“I see dead people”
“Walking around like regular people. They don't see each other. They only see what they want to see. They don't know they're dead.”

Ik vond het verhaal persoonlijk best mooi, beetje op verdeeld in wat mooie hoofdstukken. We beginnen bij het begin (dat is duidelijk) waar we Malcolm Crowe samen met zijn vriendin Anne zien die na een leuke avond richting bed vertrekken en daar een ontdekking doen: er is iemand het huis binnen gekomen die er niet hoort, dit is een oud patiënt van Malcolm die het niet eens was met de werkwijze wat Malcolm geleverd heeft. De beste man schiet Malcolm neer en vervolgens zichzelf waarna we een tijd sprong maken naar een paar maanden later waar we de kleine Cole ontmoeten, een nieuwe patiënt van Malcolm.

We komen er een beetje achter waar Cole aan lijd, hij ziet namelijk de dode mensen maar wil dit niet vertellen. We krijgen vaak genoeg hints in de film te zien die daar naar toe leiden, zie maar dat de keukenkastjes allemaal open staan of de krabben die hij krijgt. Als hij in een hok gestopt word door twee jochies en hier vervolgens niet goed uit komt komt Cole met de waarheid tegen over Malcolm (dat hij geesten ziet). Vanaf dat moment zien wij ze ook en word de film wat spannender.

Na mate het traject loopt om Cole te helpen lukt Malcolm dat beetje bij beetje maar zijn thuis situatie verbeterd niet, zijn vrouw eet constant alleen en elke keer als hij er is krijgt ze het kouder, dit zijn al aardige hints naar de plottwist: Malcolm is doodgeschoten maar zoals Cole al zei, de geesten weten dit zelf niet en denken dat ze nog functioneren en leven als normale mensen. Ook Malcolm is dit en dacht constant dat hij nog gewoon leefde zoals voorheen wat dus totaal niet zo is, heerlijk om te kijken en vooral om te volgen. Het verhaal blijft mij constant vast houden en daar ben ik best over te spreken.

Al om al, heerlijke thriller film waarbij Willis weer een perfecte rol heeft vervuld. Ik verhoog met een halve punt. Er zit toch dusdanige jeugdsentiment aan en ik heb weer een heerlijke zit gehad!

4.5*

Best wel sterk.

Shyamalans hoogste beoordeelde film. En met een reden, zeker voor die tijd is de film vrij origineel en soms ook verrassend goed uitgewerkt. Eng kunnen we hem inmiddels niet echt meer noemen, maar geslaagd is het nog steeds ja.

Niet spannend, maar wel boeiend om te volgen. Het jongetje speelt uitermate sterk en Willis zelf zet ook een bovengemiddelde prestatie neer. Hij is eindelijk eventjes niet dat zuur gezicht actiemannetje maar bewijst hier wel degelijk te kunnen acteren.

De twist aan het eind doet het hem vooral die ik erg origineel en sterk bedacht vind. Misschien wel wat onlogisch bij vlagen want een aantal scenes maken dus geen 'sense'. Voor de rest lekker sterke film die wel wat spannender had gemogen, maar uiteindelijk ook prima is.

Wat blijft dit toch schitterend. Een van die zeldzame films die nooit aan kracht inboet. Zoveel meer dan nostalgie.

De meest overgewaardeerde film ooit . Als Het kwartje eenmaal is gevallen en het einde zich opent, is de film al zodanig uitgewrongen. En dat laat zich letterlijk de laatste 10 minuutjes zien.Het sloeg overigens nergens op want op het begin kon elk gezond denkend mens al zien dat hij dood was, wat zou hem een paar maanden erna opeens levend maken? Ik wist het toen al gelijk... maar goed ik bleef verder kijken want ik was wel benieuwd naar de hoge stemmen op RottenTomatoes, IMdb en MM.

Ennnnnnnn......Wat een teleurstelling?!!!!! zo langdradig en saai. Dat vreselijke overdreven gefluister van dat jongetje. Dat gestaar en zogenaamd ‘volwassen’ gedrag siert een kind van die leeftijd niet. Zo komt het heel geforceerd en artificieel over. Hij was gewoonweg niet de juiste persoon hiervoor.

Dat theatrale Amerikaanse sentimeel tintje kon natuurlijk ook hier niet ontbreken, en toen ook nog op het laatst het sprookjes liedje opkwam was ik al helemaal overtuigd. Echt een regelrechte flop. Het moest ervan komen, zoooooo dramatisch en amateuristisch, net een B-film.

1* omdat ik mijn tijd hieraan heb verspilt.

Oooh, dáárom werd ie genomineerd voor een Oscar!

Tja, Ik deel ze niet uit he. Ik vind de meeste oscars onterecht uitgereikt, en dan sta ik maar buiten de lijnen, maar zijn acteerprestaties vind ik echt niet op zodanig hoog niveau. Waarschijnlijk speelt zijn leeftijd en de kijkcijfers gewoon een grote rol.

Een film die ik ooit in de bios zag en daarna vast nog wel een keer, en in beide gevallen de indruk van een intelligente paranormale thriller maakte. Maar is dat 20 jaar later nog steeds zo...?

Wat opvalt is de rustige en degelijke sfeer met de focus op de jongen waar niet meteen van duidelijk is wat hij nu precies heeft. Dat Crowe handelt in een soort schuldgevoel is wel duidelijk. Subtiel wordt opgebouwd naar de onthulling van wat Cole nu eigenlijk heeft en een scene zoals in de keuken met de kastjes en een totaal verstijfde Cole is van grote schoonheid en opbouw. Mysterie en griezel subtiel verweven. Toch is daar het meest mee gezegd, een paar aardige pseudo griezel momenten komen voorbij maar de geest is toch behoorlijk uit de fles met de wetenschap dat Crowe dood is. Wel heel aardig het plot naar het einde toe met een dubbele werking. De geest helpt in die zin de jongen en vice versa. Daarnaast overtuigd Collette meer dan als moeder en spelen er toch een paar aardige scènes tussen moeder en zoon zoals de scene in de auto en wanneer hij bang is en bij haast wil slapen.

Collette terecht een Oscar, HJ Osment zet zijn rol prima neer ook al is het jongetje wel heel wijs wat eerder script matig is. Daarnaast is Willis mooi ingetogen. Shamylan komt zelf ook nog even voorbij als kinderarts. Maar puntje bij paaltje maakt The Sixth Sense lang niet meer de indruk van vroeger ook al is het nog altijd een meer dan prima film om eens even mee te pakken. In dit geval gewoon leuk weer eens gezien te hebben.

Al vele malen gezien, en hoewel ik me dus al vanaf de tweede keer bewust was van de clou is de film daardoor eigenlijk alleen maar béter geworden : doordat ik nu al vanaf het begin van de film met andere ogen kijk krijgt de film een grotere emotionele impact. Bruce Willis is uitstekend onderkoeld en vervalt maar hoogst zelden in zijn maniertjes, Haley Joel Osment vertelt het hele verhaal met zijn gezicht, en bij de dialoog over Toni Collette's moeder in de auto hou ik het niet droog. Een nog altijd unieke filmervaring.

        Overigens, Lovelyboy, Collette heeft voor deze film niet een Oscar gekregen, alleen een nominatie (tot nog toe haar énige, net als Osment trouwens).

Dan bedoel ik de nominatie. Iets te snel getypt en gepost.

Een film die verrassend overeind blijft bij een tweede kijkbeurt. Uiteraard is de verrassing een groot onderdeel van de film, maar in tegenstelling tot een film als The Usual Suspects - waar de film zonder de climax vrij karig blijft - is The Sixth Sense meer dan een memorabele ontknoping. Sterker nog, ik denk dat dit verre van het beste van de film is. De film leunt enorm op zijn acteurs, met een Bruce Willis die nog enige moeite doet - ergens rond deze periode begon zijn automatische piloot het vaker over te nemen. Maar Haley Joel Osment speelt hem alsnog meteen van het scherm; wat een fenomenale rol van dat kleine manneke. Hij speelt uiterst overtuigend een bang, onschuldig kereltje en in de scènes met hem en zijn moeder Toni Collette spat het fantastische spel van het scherm.

Inmiddels weten we wat voor miskleunen M. Night Shyamalan allemaal op de wereld heeft gezet, maar in zijn debuutfilm doet hij echt een paar hele sterke dingen. Het is op sommige fronten bijna niet voor te stellen dat dit van dezelfde man komt die ook The Last Airbender of After Earth heeft neergezet. Het is dat Unbreakable, de film die hij hierna maakte, kwalitatief erg sterk was, anders zou je bijna denken dat The Sixth Sense puur een gelukje was. Wat ook opvalt is dat Shyamalan The Sixth Sense hier en daar lekker spannend en zelfs goed eng weet te krijgen. Er zitten niet veel typische horrorscènes in de film, maar zelfs de vrij clichématige scares pakt Shyamalan uitstekend aan. De ijzige sfeer, het sterke acteren en ook de aanwezigheid van Toni Collette deden me beseffen dat dit waarschijnlijk een perfecte double-bill zou zijn met Hereditary.

4 sterren.

Had verwacht dat de lol er vanaf zou zijn als je de twist al weet, maar na 3 keer blijft het nog steeds een ontzettend boeiende film! The Sixth Sense is een meeslepend verhaal over een jongen die geteisterd word en zijn psychiater, het verhaal bouwt zich mooi op, en het acteerwerk van Willis en Osment is zeer overtuigend. De geniale twist (een van de bekendste op het witte doek) op het eind is dan nog nieteens het mooiste aan de film. 4,5!

Vandaag weer op televisie, jaren niet meer gezien.

De eerste keer dat ik hem zag was in 1999 en in een vliegtuig gezien, ik ging toen naar Amerika... ach het was een mooie tijd

Net als de meneer hierboven heb ik hem gisteren ook gekeken op TV. Met reclameblokken die je compleet uit de sfeer halen, maar ik gebruikte ze om koffie te zetten en de afwasmachine in te pakken, dus dat is ook wel weer wat waard.

Hoe dan ook, het is een vakkundig gemaakte film die je prima nog een tweede keer kunt kijken. Wat vooral beklijft is het acteerwerk van Haley Joel Osment, die samen met het ventje uit A Perfect World met gemak mijn lijstje met goed acterende kinderen aanvoert. En een enorm gat slaat met eigenlijk alle andere kinderen in films, die ik meestal bizar slecht vind.

Apart eigenlijk dat beide jongetjes later een amper noemenswaardige carrière hebben gehad.

Osment werd door Spielberg voorgesteld als Harry Potter, maar van Rowling moest het per se een Brit zijn. Met die rol op zak was het misschien nog iets geworden. Alhoewel, het is ook niet dat Daniel Radcliffe superhard aan de weg timmert sinds hij van zijn bezemsteel is afgestapt. Nou ja.

4 sterren blijven staan en dan ben ik zelfs nog zuinig.

Overigens doet het plot rond het meisje dat ziek gemaakt wordt door haar moeder (Munchhausen by proxy noem je dat) me sterk denken aan een aflevering van The X-Files die me zeker al 25 jaar bij blijft.

Daarin wordt een jongetje vermist en men vermoedt dat hij is vermoord. Toch staat hij 2 jaar later ineens op de stoep bij zijn ouders. Maar er is iets vreemds aan hem: hij praat niet en ze krijgen niet echt contact met hem.
Mulder en Scully worden er bij gehaald om hem te onderzoeken. Op een gegeven moment loopt het jongetje weg en Mulder en Scully achtervolgen hem. Hij leidt hen naar zijn moordenaar, die op dat moment bezig is om zijn jongere broertje te ontvoeren. Als ze de moordenaar hebben ingerekend en zich omdraaien, is het jongetje ineens verdwenen. De geest van het vermoorde jongetje heeft dus zijn jongere broertje gered. Een indrukwekkende aflevering.
Die aflevering is ouder dan deze film, toeval meneer Shyamalan?

Wacht ik trek mijn keutel in, deze aflevering blijkt uit 2000 en is dus ouder dan deze film Invocation (The X-Files) - Wikipedia - en.wikipedia.org

Osmont zit met een rolletje in The Boys, ik herkende die honden-ogen van hem.

Inderdaad het is dan misschien niet zijn debuut film maar wel de film waar hij echt mee doorbrak. Ik heb inmiddels ook al zijn films gezien en hij behoort inmiddels ook bij mijn favorieten regisseurs. Zijn debuutfilm Praying with Anger heb ik nooit kunnen zien want die kon ik nergens vinden. Zijn 2e Wide Awake heb ik wel gezien maar dat vond ik niet veel. Daarom beschouw ik The Sixth Sense ook als DE film waar hij mee doorbrak. En wat voor een film he. Echt zijn beste film, en wat een talent was die Haley Joel Osment, echt niet normaal hoe die toen al acteerde als 10 of 11 jarig mannetje. Maar ik vind wel dat hij op jonge leeftijd zijn beste films gespeeld heeft.

Goeie film die je vanwege de ontknoping ook nooit meer hoeft te zien. Uit de tijd dat Willis nog als een bankable serieuze acteur werd beschouwd. De invoelend spelende Osment heb ik nooit meer in latere films gezien.

The Sixth Sense is zonder enige twijfel een steengoede film. Heerlijke twist en met name zeer maar dan ook zeer sterk acteerwerk. Jammer dat de heren na enige topfilms toch wat afglijden naar het goedkopere beeld milieu.

Maar een film is toch niet de optelsom van enkel plot en clou? Er zijn toch ook elementen als sfeer, dialoog, karakter, spanning, ontroering, interactie, stijl, kleurgebruik, emotie? Ik heb deze film nu vijf keer gezien, en elke keer vind ik hem nog even spannend – misschien beleefde ik hem de tweede keer zelfs intenser dan de eerste keer, omdat ik toen beter besefte wat het jongetje allemaal moest meetorsen (de wetenschap dat de psycholoog dood was zonder zich dat te realiseren) en omdat ik toen kon letten op de manieren waarop Shyamalan mijn blik stuurde en mij zo om de tuin leidde zonder vals te spelen. Allemaal dingen die deze film rijk maken en waardoor ik hem steeds opnieuw kan bekijken zonder dat de inmiddels bekende clou daar ook maar enige invloed op heeft, net zoals ik Lawrence of Arabia en 2001 en The Lord of the Rings steeds opnieuw kan bekijken zonder dat ze gaan vervelen terwijl ik de plot toch al kan drómen.

Alleen al de bijna bovenmenselijke acteerprestatie van Haley Joel Osment is reden genoeg om deze film talloze malen opnieuw te bekijken. De manier waarop hij "zijn geheim" na heel lang twijfelen uiteindelijk aan "zijn" dokter toevertrouwt, is ongeëvenaard en met geen pen te beschrijven. Een variatie op deze ontboezeming, van bijna gelijke proporties, is als hij "het" aan zijn moeder vertelt, helemaal aan het eind van de film.

Het is bijna als; je weet dat het gaat komen, maar de emotionele impact raakt keer na keer nog meer beladen.

Gisteren herzien maar met de wetenschap wat de clou van het verhaal is, want dat is iets wat je niet snel vergeet. Het verbaasde me dan ook dat al het andere wat ik me herinnerde niet gebeurd was of heel anders. Zo zie je maar weer hoe betrouwbaar herinneringen zijn. Was het door die kennis een minder goede film? Nee, absoluut niet. Het verhaal klopt gewoon op een paar zaken na die ik niet kan plaatsen.

Top film.

Had mij destijds voorgenomen om deze film nooit meer te bekijken. Door de bekende twist heeft deze film een bijzonder lage herzieningswaarde... zo dacht ik. Maar ja, ik had nog geen stem uitgebracht, dus een herziening moest dan toch gebeuren. Met de voorkennis die ik had even extra gelet of Shyamalan de wetten die hij opstelt ook naleeft. En ik moet toch positief zijn : hij blijft heel consequent en trekt de logica door tot het einde.

Het is toch ongelooflijk dat veel kijkers inclusief mezelf verrast werden door de twist terwijl de clues al van het begin voor het rapen waren. Zo praat Crowe met niemand anders in dialoog dan met het kind, wordt hij zo opgesteld dat niemand hem nooit lijkt te zien . Dat hij op een begrafenis rondloopt van iemand die hij niet kent, terwijl niemand op hem reageert, zou toch vragen moeten oproepen. Maar dat doen we niet omdat beelden interpreteren net iets moeilijker is dan woorden. Sixth Sense is hiermee een best sterke constructie. Er waren ook negatieve punten en dat zijn nog steeds dezelfde : het sentimentele weegt iets zwaarder door dan het thriller-deel waardoor de film nogal klef overkomt. Het begint eigenlijjk al bij het huilgezichtje van Osment. Vrij goed, maar geen topper voor mij.

Redelijk.

Een film gemaakt in de tijd dat twists de hype waren. Het zou kunnen liggen aan het feit dat ik 'I see dead people' al eens voorbij zag komen, maar zelfs zonder die voorkennis kan ik nauwelijks geloven dat ik de film anders had gezien. Het is totaal niet subtiel geregisseerd.

Dat wil niet zeggen dat het slecht is. Integendeel. Ik vind, voor wat het wil zijn, best genietbaar. Af en toe wat thrillerachtig met softe horror, maar al bij al toch vooral een mysterieus drama. Van Bruce Willis ben ik niet zo zot, Haley Joel Osment doet het m.i. heel aardig.

Audiovisueel vrij standaard gebracht. M. Night Shyamalan had het gerust wat naargeestiger mogen brengen. De film is behoorlijk traag en op het psychologische gefocust - dan verwacht ik toch net iets meer sfeer. Wel opvallend dat ik in een aantal films van hem wel telkens talent zie, maar er zelden een meesterwerk in herken. Ook deze hooggewaardeerde film komt daar voor mij niet van in de buurt.

3

Ik vond deze gewoon langdraderig en saai, je moet ervan houden, niet echt mijn ding.

Goed. Films van Shyalaman voelen bijna altijd aan als een drama over een persoon in een geloofscrisis. Willis is de kinderpsychiater die sinds een verkeerde diagnose aan lager wal is geraakt. Kan hij nog uitblinken in zijn vak ? Hij wil (moet ?) nu een kind redden van … tja, van wat ? Wat is het trauma van Osment en wie veroorzaakt het leed ? Shyalaman opent hier zeer slim de poort naar mysterie. Wanneer Osment bekent dat ‘I can see dead people” dan trekt Shyalaman ook het blik open van de thriller. Het levert hem een zeer genietbare, onderhoudende film op. Visueel zet Shyalaman reeds zijn stempel met zijn camera voering. Bv de scene met het fietsongeval : camera lange tijd op Osment die zijn verhaal doet en wanneer hij zegt dat de dode naast hem staat, zien we het niet (het raam van de auto staat net buiten het frame) en de camera zal niet onmiddellijk tot onze frustratie veranderen. Nee, we krijgen eerst de close up van Collette te zien en pas daarna cut de camera naar het raam naast Osment en zien we een flits van de dode. Het is met zo'n vakmanschap gecreëerd (camera voering, montage) en dat is waar Shyalaman in uitblinkt. Hoe een verhaal , een scene te vertellen met suspense en beheersing. Lange scenes, veel dialoog maar steeds met een onderhuidse spanning. Toch vind ik de film inhoudelijk oppervlakkig. De huwelijkscrisis, zijn loutering, ... Misschien niet verwonderlijk door zijn eigen slim scenario want Willis kan nooit confrontaties aangaan met anderen (zijn vrouw, de moeder Colette, de autoriteiten) behalve Osment zelf. Het beperkt het drama tot moeder-zoon relatie dat niet de volledige film kan dragen. The sixth sense is knap gemaakt en heeft prachtige momenten maar het mocht iets meer zijn.

Uitstekende film over een kinderpsycholoog die een jongetje helpt die geesten ziet. De combinatie drama horror pakt hier bijzonder goed uit. De film is dan ook zowel spannend als ontroerend. Het zit allemaal goed in elkaar en het geheel is strak in beeld gebracht. Uitstekend acteerwerk van de gehele cast met toch wel een speciale vermelding van de piepjonge Haley Joel Osment