L'Enfer (1994)

Ik begrijp de lage score hier niet, ik vond het een leuke film.

Het draait wel altijd om hetzelfde en het verhaal is misschien eentonig doordat het altijd om de man gaat die de dingen verkeerd ziet maar ik vond de uitwerking toch mooi.

Ik gaf hem een 4

Ik gaf het drie sterren, omdat het nou ook weer niet zo super is...

Ik vind het ook niet zo'n super film. Béart en Cluzet acteren wel aardig, maar het verhaal laat erg veel onbehandeld en onduidelijk. Dat vanaf de helft of zo ook nog eens onduidelijk wordt of wat we te zien krijgen alleen in Paul's hoofd gebeurt helpt dan ook nog eens niet echt - een dimensie van onduidelijkheid was wel genoeg geweest.

Jaloezie kan ver gaan, oké, kan zelfs obsessief worden, oké, maar als je bij dat ene gegeven blijft, krijg je toch een wat langdradige en ééndimensionale film, die op de duur gaat vervelen. Ikzelf kreeg alleszins het gevoel van "jaja, we weten het nu al..."

Remake of niet ( Henri-Georges Clouzot ) , in mijn ogen misschien wel de beste film van Claude Chabrol . Meesterwerk !

***** / *****

Oneens , vind deze film bijvoorbeeld veel minder verwarrend en onevenwicht dan Lost Highway (1997) van David Lynch . David , eat your heart out ...

Tijdje geleden dat ik deze zag. Vond 'm zelf niet goed.

Thematisch tapt deze film gedeeltelijk uit hetzelfde vaatje als Lost Highway, maar verder zijn de films compleet verschillend, toch. Lynch' surrealistische nachtmerrie doet mij veel meer dan deze wat langdradige Chabrol. Bij mij kroop deze film niet onder de huid.

Ik vind dit meesterwerk helemaal niet langdradig . Deze film is namelijk zeer speels en vooral veel humoristischer van toon waardoor hij nooit echt gaat vervelen . Thematisch zie ik onwijs veel overeenkomsten tussen L'enfer (1994) en Lost Highway (1997) , alleen behandeld L'enfer (1994) deze op een veel luchtigere manier .

Over het surrealisme gesproken , wat mij betreft staat deze film veel dichter bij het werk van Luis Buñuel dan de film van David Lynch . Het einde is absurd , speels en fenomenaal tegelijkertijd , terwijl Lost Hightway (1997) tamelijk abrupt eindigt en de kijker met een onverzadigd gevoel laat zitten .

Ook audiovisueel gezien vind ik deze film interessanter dan Lost Hightway (1997) ...

Een mix van een psychologisch drama en een zwarte komedie, met Hitchcock-trekjes, over een hardwerkende charmeur die gekweld werd door een ziekelijke en oncontroleerbare jaloezie. De spanning werd stap voor stap opgebouwd en de regisseur was vooral sterk in de duistere scenes, waarmee hij de gemoedstoestand van de hoofdpersoon nog meer nadruk gaf. Het einde was voor mij totaal onbevredigend.

Matige film. Acteren was in orde, maar allemaal te onduidelijk.

Naar het boek van Henri Barbusse.

L'Enfer - Henri Barbusse (1908) - BoekMeter.nl

Volgens mij klopt de link met het boek van Barbusse niet. Het plot is totaal anders. Deze film is gebaseerd op het script van Clouzot, die er zelf een film van probeerde te maken in de jaren '60 met Romy Schneider, maar het project strandde voortijdig (zie deze docu daarover).

Chabrol kiest voor Béart in de hoofdrol, wat natuurlijk altijd goed is. Het is jammer dat Paul vanaf het begin zo'n onuitstaanbaar personage is. Verder biedt het verhaal niet erg veel verrassingen, maar L'enfer kent elke keer wel z'n momenten (de verzoeningsscene zo halverwege is bijvoorbeeld krachtig). Ook het einde mag er zijn. Toch weet de film nooit echt bijzonder te worden. Het verhaal van een pathologisch jaloerse man is daarvoor denk ik al te vaak verteld.

C'est les autres

Ik heb een tijdlang een beetje weigerachtig over deze L'Enfer gestaan. Een aantal jaar geleden de documentaire L'Enfer d'Henri-Georges Clouzot gezien (L'Enfer was oorspronkelijk een film van de hand van Clouzot met Romy Schneider en Serge Reggiani in de hoofdrollen maar die uiteindelijk wegens allerlei omstandigheden waaronder de dood van Clouzot nooit werd afgewerkt) en de beelden die Clouzot schoot zagen er indrukwekkend uit. Het kon dan ook bijna niet anders of de invulling van Claude Chabrol ging teleurstellen.

In de eerste plaats omdat mijn kennismaking Chabrol via L'Ivresse du Pouvoir allesbehalve een succes was te noemen. Aangenaam verrast dan ook dat in L'Enfer toch een degelijk regisseur lijkt te schuilen. Beetje jammer van het ietwat abrupte einde, maar voor de rest is hier weinig op aan te merken. De manier waarop Paul helemaal begint door te draaien in zijn fantasieën is boeiend om te zien, maar het is vooral het heerlijke samenspel tussen hem en Nelly dat voor de grote drijfveer zorgt. Niet altijd even realistisch (dat er überhaupt nog gasten in het hotel zijn, je wordt verdorie beter behandeld in Fawlty Towers dan in het hotel dat Paul en Nelly runnen) maar Chabrol slaagt er in om je compleet mee te zuigen in het kleine universum dat hij creëert. Een knappe prestatie, want hij maakt er niet makkelijker op door af en toe opeens in de tijd vooruit te springen zonder dat daar enige aanduiding/aanleiding voor is.

Van alle actrices die ooit het witte scherm sierden, zijn er maar 2 die eenzelfde uitstraling hebben als Marilyn Monroe. Toevallig allebei Françaises en aangezien Brigitte Bardot nergens in deze film is te bekennen, is die andere naam uiteraard Emmanuelle Béart. Soms kinderlijk, soms naïef, soms provocatief, soms erotiserend, soms ... Béart kan op de seconde switchen tussen verschillende persoonlijkheden en dat is hetgeen dat deze film nodig heeft. Je keurt het niet goed maar toch begrijp je de waanzin waarin François Cluzet zich in bevindt, want hoe kan je als normale man ooit zo'n Godin voor je alleen hebben? Nodeloos om te zeggen dat Cluzet als Paul ook compleet weet te overtuigen en samen met Béart de film naar een hoger niveau tilt.

In die zin zelfs dat de rest van de acteurs er niet meer toe doen. Krijg in ieder geval meteen zin om me toch nog eens wat meer in het werk van Chabrol te gaan verdiepen. Heb hier nog La Cérémonie liggen met de immer bekoorlijke Jacqueline Bisset en dat gemaakt werd na L'Enfer. Hopelijk zit Chabrol in een goede vibe. Dat Isabelle Huppert daar ook weer in meespeelt (net als in L'Ivresse du Pouvoir) zullen we er dan maar bijnemen...

4*

De film is uit 1994. Toen werden ze nog zo gemaakt, al waren ze ook al aan het uitsterven. Een film op de klassieke manier gefilmd. Ik merk dat ik dit soort films toch echt begin te missen. En het verhaal stelt niet eens zoveel voor. Een echtgenoot is jaloers en dat neemt steeds obsessievere vormen aan. Maar het bouwt heel mooi op, ook al voel je vanaf het begin dat het fout gaat aflopen. Het is vooral de manier waarop het gedaan wordt. De stijl. En niet te vergeten de speciaal gecomponeerde abstracte klassieke muziek. Dit soort films worden echt niet meer gemaakt. Die moet je koesteren.

Best goed. Het begint al met de totaal niet dreigende openingsbeelden van een toeristisch meertje in Frankrijk gevolgd door de omineuze titel. Daarna volgt een intro waarin alles eigenlijk hartstikke goed gaat. Hotel beginnen in een pittoresk plekje, trouwen met Emmanuelle Béart, veel verder van de hel kun je niet raken zou je zeggen.

Maar dan komt Paul’s jaloezie om de hoek kijken. En dan gaat het van kwaad tot erger. Chabrol kiest ervoor de escalatie van een ziekelijke jaloezie te tonen en zo zit er weinig variatie in de film. Halverwege de film zijn de kaarten al redelijk geschud en het verloop is verder enigszins voorspelbaar.

Het einde (dat geen einde is zo meldt de tekst) vind ik eigenlijk best goed. Als je de titel letterlijk neemt dan. Ik meen dat niet Nelly maar Paul is beland in de hel, en een kenmerk van die verdorven plek is dat die geen einde kent. Paul lijkt in een soort mentale toestand terecht gekomen waarin tijd en plaats van elkaar zijn gescheiden. Nelly zal de volgende ochtend worden gered (of worden gedood en zo ontsnappen aan haar hel, in de persoon van Paul) terwijl de helse toestand van Paul eeuwig is.

Cast is goed, met name Béart, en hoewel de plot wat te rechtlijnig is en nauwelijks verrast bleef l’Enfer me tot het raadselachtige einde boeien.

Hoe ging dat liedje ook weer ? "If you wanna be happy for the rest of your life, never make a pretty woman your wife..."

Film over jaloersheid, een kolfje naar de hand van een Chabrol, die graag menselijke gevoelens als deze in de verf steekt en hierbij deze keer sterk geholpen wordt door het schitterend samenspel van François Cluzet en wondermooie Emmanuelle Béart.
Enkele erg sterke scènes maar een grootse Chabrol vind ik er in zijn geheel niet in terug.

Slot stelt teleur en vermeldt "sans fin". Doelend op het eeuwigdurende van dergelijke aspecten van menselijk gedrag ?

Zomer. Le grand bassin de Castelnaudary. Het geluk ligt voor het grijpen. Mooie vrouw. Mooie zaak. Mooie omgeving. Maar zoals de titel aangeeft zal dit allesbehalve geluk betekenen voor het koppel Beart/Cluzet. Chabrol zet heel knap de mentale labiliteit van Cluzet in kaart. Met een paar straffe scenes zoals de achtervolging op Beart in het dorp (die klokken als doem) of tijdens de dia voorstelling (camera op Cluzet, camera schuin en daardoor zijn we in de geest van Cluzet). Chabrol is in het eerste deel nog ambigue over de handelingen van Beart. Is wat we zien (samen met Cluzet) een onschuldige flirt of zit er meer achter ? Is ze aan het liegen over haar moeder ? Later is het duidelijk Beart alle twijfel probeert weg te nemen. Een beetje jammer, de ambiguïteit had mogen blijven. Spelen met wat is waar en wat niet door de POV van Cluzet, daar lag de weg open naar een meesterwerk. Maar intrige heeft Chabrol nooit veel geïnteresseerd. Meer in personages en hun psychologie. Beart zet haar rol neer als een naief speels meisje. Haar eerste verschijning met de paardenstaart, haar nonchalante gedrag met klanten en die scene waar ze pruilt omdat haar pop door haar zoon kapot is. Eenmaal de spanningen binnen het koppel losbarsten, zal haar personage ietwat volwassener worden. Cluzet speelt zijn labiel personage met een wat komische (karikaturaal ?) invalshoek (zeker op het einde bij de dokter). Montage speelt handig in op de desoriëntatie van personage Cluzet. Kijk naar het tijdsverloop. Scene A waarin Beart zegt iemand gezien te hebben en direct volgende scene B (die duidelijk later, op ander tijdstip afspeelt) waarin Cluzet gewoon inpikt op haar laatste zin en vraagt : wanneer ? Alsof hij al tijd die met die vraag heeft rondgelopen.

Om l'enfer bij zijn grootse films te rekenen, is te veel eer. Ik vind dat hij met het verhaal meer had kunnen doen dan enkel de ondergang van een man schetsen. Maar bij momenten is de film wel grandioos dankzij het vakmanschap en filmkennis van Chabrol.

Sterk psychologisch drama van Chabrol waarbij een man die alles heeft om gelukkig te zijn toch kapot gaat aan twijfel en de angst om alles te verliezen. Paul is te benijden en heeft alles waar menig man over droomt: een uiterst knappe en minstens even zorgzame vrouw, een kind, een bloeiende zaak waarbij anderen in de watten worden gelegd, kortom het perfecte geluk.

Jaloersheid daarentegen sluimert door het hoofd van Paul. Al is de jaloersheid van korte duur en ervaar je dat er wat meer aan de hand is. Waanvoorstellingen en paranoïde gedachten nemen meer de bovenhand en weegt enorm op het perfecte huwelijk. Mooi in beeld gebracht alvast door Chabrol. In bepaal scènes zie je Paul echt worstelen met zichzelf, praat hij tegen zijn spiegelbeeld of zie je hem ontploffen in het cinemazaaltje.

Nelly, prachtvrouw toch die Emmanuelle Béart, gelukkig kon ik haar enkele dagen later in Manon des Sources (1986) opnieuw bewonderen. Prachtige rol van Béart overigens die Nelly verschillende gezichten geeft in de film, maar adembenemend mooi bleef ze immer. Van de hemel naar de hel. De vraag is voor wie? Voor Paul? Nelly of toch voor beiden? Het is vooral Paul denk ik die het meest te verliezen heeft. Zijn gedrag zal niet enkel zijn huwelijk kapot maken. Prachtig rollenspel van beide acteurs. Mooi!

Komt uit op blu ray (Arrow) in een box met 5 andere films van Chabrol.

Ongelovelijk, wat een vreselijke schizofrene dumbo.
De waanzin wordt goed in beeld gebracht, maar ik vond het ook afschuwelijk om te aanschouwen, zo pijnlijk allemaal.
Zo'n mooie vrouw hebben en het dan alles zo verpesten... Ik had erg met Emmanuelle Béart te doen.
Als ik haar was had ik allang mijn spullen gepakt en was ik vertrokken met de zoon.
Chabrol is altijd wel een degelijke filmer. In de montage zie je de scènes die hij zich verbeeldt in een snellere montage. Verder is deze film opvallend degelijk gefilmd, vrij statisch, op enkele scènes na zoals die keer dat hij Béart volgt in het stadje.

kappeuter

We zijn het er toch over eens wat voor een prachtvrouw Emmanuelle Béart (het oog mag af en toe ook wel wat hebben) wel niet is. Prachtrol ook overigens als zorgzame Nelly hier!

Zo van onder de voet van het gedrag van Paul dat hij de hele film verpest?

Absoluut!

Manon des Sources was ook memorabel inderdaad.

Jammer dat haar zorgzaamheid alleen maar met achterdocht werd beantwoord...

Zo van onder de voet van het gedrag van Paul dat hij de hele film verpest?

Haha, nou beetje wel ja. Ziekelijke jaloezie is geen fijn thema om te aanschouwen.

Ik ben liefhebber van de films van Chabrol, ze hebben altijd wel iets dat me aanspreekt en ik waardeer zijn vakmanschap.

Niet echt geweldig, maar paar kleine hoogtepunten. Film is best lelijk, saai camerawerk, gedesatureerde kleuren en fletse belichting. Muzikaal heb ik ook amper iets gehoord. Máár naarmate de film vordert wordt het gelukkig steeds interessanter. Script is echt een slowburner en ik vond de climax erg sterk gedaan. Akelig realistische ontwikkelingen, lang geleden dat ik zoiets op film gezien (in tegenstelling tot het dagelijks leven). En daar weet het acteerwerk me ook beter te pakken. Cluzet bouwt zijn personage heel goed op waardoor het einde totaal niet over de top voelt. Ook Beart zet haar personage tragisch goed neer, waarin de worsteling zo duidelijk is.

En dat slotwoord vond ik meesterlijk. Kan me niet herinneren ooit zoiets gezien te hebben, maar hoe toepasselijk was dat! Kwam wel even binnen.

Ben overigens wel verbaasd dat mensen hier zoveel surrealisme in zien, want dit is behoorlijk realistisch (althans vanuit het perspectief van Cluzet). Lijkt me toch redelijk duidelijk wat er in werkelijkheid allemaal gebeurd.