Seul contre Tous (1998)

Vrij zwak.

Het is duidelijk dat het budget een pak lager ligt dan bij zijn andere films. Het is een lelijke film, wellicht zelfs voor een stuk bewust gedaan omdat alles echt lelijkheid moet uitstralen. Op zich vind ik dat dan soms wel weer iets hebben, maar hier lukt het niet echt. Ook qua audio eigenlijk oninspirerend. Die bangs die er elke 30 seconden in komen zijn extreem irritant.

Het is een film die lelijkheid, ellende, armoe, idioterie moet uitstralen, en dat is bij mij vaak hit or miss. Maar ik heb gewoon betere films op dat vlak gezien. De intertitels vanwaar we de stijl later nog terug gebruikt zien worden bij de credits van Enter The Void, voegen hier niets toe. Het filosofische geleuter is zo zwartgallig en nihilistisch dat ik er niets aan heb, het begint te vervelen en het zorgt ervoor dat ik gewoon geen binding met de personages krijg (en het hele verhaal me gestolen kan worden). En ik ben zelf een pessimist, maar er zijn ook op dat vlak grenzen. Ik heb er gewoon heel weinig aan. Ik heb soms het gevoel dat Noe wil shockeren om te shockeren, maar voor mij moet het wel een gericht doel hebben, en passen binnen een bepaald kader.

Nee, ik zie het niet in deze film. Het audiovisuele dat in zijn latere films meer prominent worden, zie ik hier nog niet in terug, maar ook de inhoud zou veel beter worden.

Enig positieve puntje dat ik wel wil vermelden is dat op een gegeven moment de voice-over zodanig doorflipt dat het wel interessant en hypnotisch wordt, met name het overdenken en overredeneren van zaken tot het op een gegeven moment jezelf verlamd, wat ik wel goed gedaan vind. Maar dat redt de film totaal niet.

Binnenkort toch maar eens Climax kijken. Maar ik twijfel of Noe wel een regisseur voor mij is, of het enkel het audiovisuele is dat het doet voor mij. Ik had al een love-hate gevoel bij mij, en dat is alleen maar sterker geworden. Meh.

Seul contre Tous is een eentonige drammerige vertoning van een persoonlijk drama. De groezelige beelden doen hun werk prima, maar de geluidsdreunen en met grote letters over het scherm knallende teksten waren alleen maar irritant. Ook het continu blijven oplepelen van wel erg nihilistische teksten leidde snel tot een bepaalde verzadiging. Nu kan ik de ranzige bijzaken aan de onderkant van de samenleving normaal goed hebben, hier werd het wel erg eendimensionaal. Extreem was het zeker en dat kon ik waarderen. De uitvoering had wel wat meer dynamiek mogen hebben.

Nee, dit was toch niet zo goed. Wel (weer) uitgekeken. Ik kreeg het idee dat dit meer als zwarte komedie is bedoeld (en Noé de slager zichzelf voor schut laat zetten), maar dan wel zo over the top als maar kan...? Hij bleef maar dom door lullen...

Lekker neerslachtige, nihilistische film. In zijn boosheid en gescheld op de wereld deed de slager me denken aan Celine, de schrijver. Ik kan dat soort figuren binnen hun context altijd wel goed smaken. En hier wordt het erg overtuigend gebracht. Voice-over steelt de show. Je kunt dit zo uitgeven als luisterboek, daar is geen aanpassing voor nodig.