Genre: Drama / Romantiek
Speelduur: 125 minuten
Alternatieve titel: The Lovers on the Bridge
Oorsprong:
Frankrijk
Geregisseerd door: Leos Carax
Met onder meer: Juliette Binoche, Denis Lavant en Klaus-Michael Grüber
IMDb beoordeling: 7,6 (15.823)
Gesproken taal: Frans
Releasedatum: 31 januari 1992
On Demand:
- Bekijk via MUBI
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Les Amants du Pont-Neuf
"Romance... In a most unlikely place."
Film draait om een van de oudste bruggen van Parijs; de Pont Neuf. Omdat deze tijdelijk gesloten is, heeft Alex bezit genomen van de brug. Alex is een dakloze alcoholist die in het circus had gewild. Hij ontmoet Michele, een jonge kunstenares die vanwege een mislukte relatie en een oogaandoening die haar langzaam blind maakt op straat leeft, en ze beleven een zeer hevige passie. De film laat het harde bestaan van de twee, Hans, en anderen op straat zien.
Externe links
Acteurs en actrices
Michèle Stalens
Alex
Hans
Couple in car
Couple in car
Alex's friend
Marion
Julien
Sailor / Barge operator
Sailor / Barge operator
Video's en trailers
Reviews & comments
AddictedToMovies
-
- 1780 berichten
- 0 stemmen
Een opzet die een mooie film belooft lijkt te stranden door een te hoog slentergehalte.
Onze twee hoofdpersonen worden mooi geïntroduceerd, vanuit het perspectief van een autoganger, die toeterend de twee daklozen aan de kant wil hebben. Dat geeft mooi weer hoe er tegen hen - met name alcoholist Alex - aan wordt gekeken. Het Parijs van de Pont-Neuf is heel wat minder romantisch dan wij vaak krijgen voorgeschoteld maar des te reëler. Het verhaal draait om de romantische relatie die Alex (Denis Lavant) en Michele (Juliette Binoche), die kampt met een oogziekte. Op enkele momenten is dit prachtig, zo is het moeilijk om niet te genieten van de dansscène bij het vuurwerk terwijl Strauss uit de speakers komt.
In de net wat te lange speelduur weet het nergens iets te bereiken en vond ik de relatie tussen de twee helemaal niet zo mooi of pakkend. Dit ligt niet aan Michele, maar aan de egocentrische Alex, die Michele puur voor zichzelf wil, ten koste van wat het beste voor haar is. Daarom weet de film geen sympathie bij mij op te brengen en lijken de scènes waar Alex weer wat rondslenterd eindeloos. Natuurlijk zegt dit wat over de uitzichtloosheid en de gebrekkige wil tot verandering, maar dat maakt het niet veel interessanter. Alex schiet echt te kort als hoofdpersonage. Michele lijkt een stuk interessanter. Het blijft de vraag hoe het zit met haar verleden en haar liefde. Je moet geduld met me hebben, blijft ze zeggen. Dat geduld heb ik opgebracht in de hoop meer inzicht te verwerven in haar personage en uiteindelijk tot een bevredigend slot te komen, maar dit bleef uit. Tegen het einde aan wanneer ze simpelweg een fatsoenlijke dialoog aanging met Alex had het keerpunt voor mij moeten zijn, maar die scène ept dood doordat Alex niet reageert. Het einde voelt dan ook leeg aan, gezien dat we de personages niet beter zijn leren kennen door al dat geslenter heen. Het geduld wordt niet beloond, de film wist me door de magere inhoud niet te veroveren. Zonde, want er had zoveel meer in gezeten.
Filmisch zit het ook niet heel strak in elkaar. Wie weet is hier voor gekozen gezien de grote rol van alcohol in de film, maar de wat uit de lucht gegrepen shots en monteerwerk zijn geen verdienste voor de film. Erg storend is het verder ook niet, en zo nu en dan is er ook best wat moois op het scherm te zien. De muziek is ronduit merkwaardig. De film, die romantiek in het zware zwerversbestaan zou moeten combineren, blijft lijden aan soberheid door de stilte die de meeste scènes typeert, terwijl in enkele scènes er weer overmatig gebruik gemaakt van de muziek. Zo wordt er in één scène opeens vier-vijf nummers achter elkaar gedraaid en ook David Bowie lijkt iets belangrijks voor de film te moeten zijn: enkele minuten is er nadrukkelijk niets anders te horen. Dit vreemde contrast typeert de hele film: de cinematografie, het monteerwerk, maar ook de inhoud. Acteerwerk was dan wel weer aardig van de drie hoofdpersonages, maar echt memorabel? Ik betwijfel het. In de eindscène is te zien wat een prachtvrouw Juliette Binoche is. Een schrale troost.
2,5*
BBarbie
-
- 12893 berichten
- 7675 stemmen
Jaren geleden voor het eerst gezien.
Werkelijk een dijk van een film over de zelfkant van de samenleving, met een dijk van een actrice, Juliette Binoche. Ik heb haar nog nooit op een slechte rol kunnen betrappen. Zonder twijfel een van de grootste actrices van de laatste decennia en zelfs als clochard ziet ze er nog geweldig uit.
Ook Denis Lavant levert trouwens een eerste klas-prestatie af.
Typisch zo'n film, waarvan je altijd onthoudt dat je die gezien hebt.
HenkMul
-
- 30 berichten
- 554 stemmen
Heel af en toe komt het voor dat een titel me op het verkeerde been zet. Van tevoren dacht ik dat het om een wat suffig melodrama zou gaan. Je weet wel, zoals een Sirk of McCarey ze maakt. Ik werd dan ook aangenaam verrast toen plots een grimmig zwerversbestaan op het grote scherm verscheen. De twee acteurs overtuigen waanzinnig in het neerzetten van uitzichtloze lowlifes in Parijs, die hunkeren naar zekerheid en liefde.
Leos Carax is hier niet altijd stijlvast. Maar daarin schuilt zijn kracht. Even zo gemakkelijk wisselt hij gruizig realisme af met grootschalig spektakel. De zwierige handheld en vele close-ups zorgen voor het eerste. De film verloopt op dit soort momenten bijjna als een documentaire. In het tweede geval maakt hij gebruik van spectaculair vuurwerk, montage die grenst aan het hyperactieve en bombasme dat inslaat als een bom. Dat is ook niet zo moeilijk als je in één van de laatste scènes gebruikmaakt van Arvo Pärt. Maar goed, het effect mag er zijn.
De regisseur speelt het klaar om de grauwe werkelijkheid en fantasie naadloos in elkaar over te laten lopen. Zonder een zichtbaar duidelijke breuk waar je hard van gaat fronsen. Kortom, een samenspel van feit en fictie zoals je het in musicals aantreft. Maar dan zonder de tekortkomingen van musicals.
Spetie
-
- 38830 berichten
- 6758 stemmen
Een erg mooie romantische film, waarbij diverse genres op haast natuurlijke wijze in elkaar overlopen.
Een prachtige locatie ook voor zo’n film. Een liefdesverhaal op een brug in Parijs. Parijs is sowieso al een erg mooie stad, maar al die momenten bij de Seine maken het nog eens extra mooi. Visueel is het erg afwisselend qua stijl, maar ook qua niveau. Soms zitten er een paar minder mooie scènes tussen, maar ook een paar geweldige scènes. Soms oogt het allemaal erg onduidelijk, soms juist tot in de puntjes verzorgd. Het moment, waarbij het vuurwerk boven de Seine knalt, is echt schitterend om te zien. De Realiteit wordt soms ook afgewisseld met wat surrealisme, maar desondanks blijft het behoorlijk boeiend.
Binoche is ook zo’n actrice die iets speciaals heeft. Ze heeft een sterke uitstraling, en weet van haar rol als de steeds blinder wordende Michèle iets speciaals te maken. Tegenspeler Dennis Levant is bijna net zo goed. Vooral het spel tussen de twee geliefden is ontzettend krachtig en samen weten ze de romantiek echt over te brengen naar de huiskamer. Zelden zo mooi een opbloeiende liefde tussen twee mensen op visueel gebied uitgebeeld zien worden als hier. De boodschap lijkt duidelijk. Hoe zwaar mensen het ook hebben, hoe ze ook als oud vuil door de maatschappij worden behandeld, uiteindelijkoverwint de liefde alles.
Daarom vond ik het einde ook erg mooi en goed passend bij de rest. Wel is het jammer dat de film daarvoor wel een tijdje iets wegzakt. Ook lijkt de regisseur wat moeite te hebben gehad om er een echt einde aan te breien. Toch ben ik desondanks behoorlijk onder de indruk van Les Amants du Pont-Neuf. Het is een mooie film, met een uitermate sterk liefdesverhaal, en een film die in de toekomst nog wel eens in waardering zou kunnen stijgen.
4,0*
Ricardan
-
- 40 berichten
- 39 stemmen
Ik weet het, ik loop achter wat betreft films kijken......het is een nieuw hoofdstuk in mijn (druk) leven, vandaar....
Ik ben gecharmeerd van ondermeer Franse films...deze zul je dan ook het meeste in mijn berichten tegenkomen....
Deze film vind ik goed, het 'lopen' van Alex irriteert mij af en toe wel....verder zit er veel rauwe werkelijkheid in de beelden....op een paar shots na, die vind ik net te 'overdreven'...
Boenga
-
- 2519 berichten
- 1464 stemmen
Na twee uren naar het scherm te zitten kijken laat Les Amants me met gemengde gevoelens achter.
Carax lijkt me geen keuze te kunnen maken tussen realisme en surrealisme. De mix die hij daardoor maakt is vaak storend.
Het ene moment kijk je naar de rauwe werkelijkheid van het leven van een dakloze, even later krijg je een sprookjesachtige scene die uit een Tim Burton-film zou kunnen komen (zoals de brandende affiches in de metro).
De cinematografie varieert van heel sterk - Parijs vraagt daar om - naar even later het gevoel dat de brug een theaterpodium is met een levensgrote foto erachter.
Bij momenten boeiend, maar een poosje later slenteren verhaal en personages weer inhoudloos verder.
Die personages... ik kan er met de beste wil van de wereld geen sympathie of begrip voor opbrengen; zelfs geen respect - nochtans in van de belangrijkste begrippen in de woordenboek. Ook hier zit ik met dat gevoel: kijk ik naar daklozen, of kijk ik naar een fee en de bultenaar ? Over het wie/wat/waarom van de hoofdfiguren wordt te weinig vrijgegeven om er echt een beeld van te kunnen maken; waardoor het opnieuw onduidelijk is wat voor verhaal, wat voor film Carax wil presenteren.
Ik hou van Frankrijk, ik hou van de Franse taal, ik hou van Parijs, ik hou zelfs van Juliette Binoche. Ik had graag meer van Les Amants gehouden.
blurp194
-
- 4710 berichten
- 3703 stemmen
Romantiek met een hard randje.
Waar het makkelijk is om met het uitzicht op La Samaritaine weg te dromen, is het leven van de zelfkanter toch beduidend harder dan dat van de toerist die even uitrust op de bankjes van de mooie brug. Zo barmhartig is het leven op de brug niet. Of de wandaden die zowel hij of zij uitvoeren nou gedroomd zijn of niet, geen van beide is onschuldig aan kwalijke motieven.
Daarmee des te breekbaarder, het romantische onderdeel van het verhaal. Juliette Binoche op haar sterkst, als onsmakelijke zwerfster met haar kapotte oog - makkelijk te verklaren waarom ze mijn favorite actrice ooit is. En dan die kat nog. Daarnaast Denis Lavant, die een prestatie van wereldformaat neerzet als de hinkelende dakloze, die met zijn zelfzuchtige motieven probeert vast te houden aan zijn lief.
De setting is daar. En omlijst door de mooiste soundtrack die je maar wensen kan, van Zoltan Kodaly tot Les Rita Mitsouko. Met het daarbij horende fragmentarisch vertelde verhaal, waarbij hier en daar al of niet de diverse doden vallen, afhankelijk van of het nou wel of niet een droom was, die de alcoholische gelieven doormaken. Het doet de vraag aan, wat de inhoud van die liefde is, waarom het werkelijk gaat.
Dat is het dan ook, die vraag - wat is liefde, wat bindt ons, waarom zijn we samen. Daar krijgen we in deze film dan geen antwoord op, alleen meer vragen - opgeroepen door de gaten in het plot, de onmiskenbare zelfzucht van de gedragingen van elk van de hoofdpersonen - hoe zeer ze elkaar ook nodig hebben, ze kiezen toch eerst en vooral voor zichzelf, op de brug van de zelfkant is geen plaats voor belangeloze romantiek.
Zonder meer een prachtige film, maar dat is toch vooral doordat Binoche en Lavant echt een wereldprestatie neerzetten, en de gelegenheid krijgen om dat in een van de meest romantisch denkbare settings te doen. Het verhaal dient vooral om daar een zwart randje aan te geven, maar is ook hier en daar wel wat flauw en makkelijk. Wellicht erg vergelijkbaar met hoe dat in het echt gaat, moet ik dan zeggen.
Het einde benadrukt, ben ik bang, wel ietwat de gemakzuchtige en oppervlakkige kant van het verhaal. Carax had hier wel iets beters voor kunnen verzinnen, het komt zoals het is vooral over als een gemakzuchtige uitvlucht. Hoewel de soundtrack, en vooral het geniale botte liedje van Les Rita Mitsouko daar dan wel weer heel erg goed in past.
En toch is het zeker wel een monument van de filmgeschiedenis, dit geval. Een schoolvoorbeeld voor heel veel films die daar op gevolgd zijn, in de voetsporen mochten treden. Een late variant op de Nouvelle Vague, een vroege variant van de Nouvelle Violence.
Montorsi
-
- 9641 berichten
- 2301 stemmen
Schitterende film. Vooral in de manier waarop er in veel scenes enorm veel energie wordt gestoken, en in andere scenes juist weer subtiel drama boven komt drijven. Die scenes met dat vuurwerk zijn magistraal.
4*
Movsin
-
- 7992 berichten
- 8261 stemmen
Enkele visueel denderende scènes in een film die vooral cinematografische indruk maakt met een schitterende enscenering, wat niet belet dat ook de acteurs erg goed zijn (vooral Binoche) en dat het droeve lot van clochards sterk wordt onderlijnd.
Sterke en nazinderende film van Leos Carax, origineel in opzet, in een soort moderne en fantasierijk bewerkte nouvelle vague-stijl, met rauw realisme en dromerige romantiek keurig dooreengemixt.
Bijzondere film.
Serpicos
-
- 1086 berichten
- 3668 stemmen
Net terug van een weekend in Parijs, dus leek het me een goed idee om deze Les Amants du Pont-Neuf van Leos Carax te bekijken. Leos Carax had me overigens met het vreemde Holy Motors en vooral met het slechte Merde nog totaal niet kunnen overtuigen. Gelukkig is dit een heel ander genre dat Carax aangaat, die op het eerste zicht ook in de stijl van zijn 2 eerste films ligt.
Les Amants brengt de negatieve sfeer die er in Parijs hangt, die niet expliciet zichtbaar is maar wel voelbaar is, naar boven en laat je je daar volledig in meeleven. Gevoelens van de hoofdpersonages worden afwisselend surrealistisch en realistisch maar altijd op prachtige wijze gebracht. Het ultieme voorbeeld daarvan is hun vreugdedans op de nationale feestdag terwijl er waanzinnig veel vuurwerk wordt afgeschoten. Het lijkt op dat moment wel of ze zich nooit beter hebben gevoeld als op dat moment dat ze dronken waren. Later begint de ellende terug en pakt Carax het weer op een, ik bedoel de andere manier aan. En zo gaat en komt het.
Naar het einde toe wordt het misschien allemaal wat teveel, het lijkt alsof de film nooit gaat eindigen, maar uiteindelijk is het gevoel dat je krijgt bij het kijken, enkele scènes en de meesterlijke aanpak van Leos Carax uniek en iets dat mij in ieder geval wel voor een zeer lange tijd gaat bijblijven en waar ik zeker nog van ga kunnen genieten.
cucciolo
-
- 491 berichten
- 1083 stemmen
Had deze direct gekeken na 'Un Coeur en Hiver', op dezelfde avond, die me al aangenaam wist te verrassen, vooral qua originaliteit. Dat ik meteen daarna iets zou zien die de voorgaande film overtrof, en zelfs zou horen bij het beste wat ik ooit heb gezien, had ik zeker niet kunnen vermoeden.
De rauw-realistische, diep voelbare toon werd al meteen gezet in de eerste minuten, en ik wist al meteen dat ik naar iets unieks aan het kijken was. Dat werd tot het einde toe alleen maar bevestigd, want op ieder mogelijk vlak is dit gewoon een filmisch pareltje. En ook kwam ik weer tot het besef waarom Juliette Binoche (en Lavant trouwens ook) zo goed is.
leatherhead
-
- 3556 berichten
- 1813 stemmen
Ook m'n tweede Carax beviel me wel.
Redelijk touchant relaas van twee marginalen, waartussen - aan de onderkant van de samenleving - zich een romance begint te manifesteren. De twee tortelduifjes hebben in feite niks te verliezen, behalve elkander. Een enigszins merkwaardige relatie, doch aangrijpend, tot op zekere hoogte althans. Want hoewel ik er op zich graag 4* aan kwijt gewild had, stak de (té) forse speelduur daar net een stokje voor. Tegen het einde aan werden er voor mijn gevoel ook iets teveel gebeurtenissen in een té klein tijdsbestek gepropt.
Maar voor de rest mag deze film er zeker wezen. Initieel vond ik de personages maar een stel vreemde snijbonen, maar gaandeweg verkregen ze mijn compassie wel. Uitmuntend acteerwerk ook: Lavant bewees voor mij z'n kunnen al in Holy Motors, en het quirky personage van Binoche is ook met verve neergezet. De rest deed het ook naar behoren; geen dissonanten, maar uiteraard staan ze slechts in de schaduw van de twee hoofdrollen.
En ook op visueel gebied waarborgt de film kwaliteit, voornamelijk het eerste uur dan. Paar lekker extravagante scenes (dronken + vuurwerk), waarbij de welhaast surreële cameravoering erg sfeerversterkend werkt. De soundtrack was dan net wat minder mijn 'kopje thee', maar stoorde geenszins.
Al bij al knaagt het wat dat de film in de slotfase wat haperde, maar toch is Les Amants du Pont-Neuf een film die me wel degelijk wat deed. Vooralsnog hou ik het op een 3,5*.
gauke
-
- 9852 berichten
- 13069 stemmen
Inmiddels een cultklassieker geworden dit surrealistische, intense, roerende en melancholieke drama over liefde en vernieling, macht en onmacht, noodlot en besluit, dat zich afspeelde binnen het daklozenmilieu. De beelden van de oevers van de Seine waren prachtig en vooral Juliette Binoche zette een overtuigende rol neer.
scorsese
-
- 12182 berichten
- 10427 stemmen
Goeie film waarin twee zwervers hun dagen doorbrengen op een brug die in de steigers staat. Een film over een tragische liefde en het zwerversbestaan. Rauw in beeld gebracht met goed camerawerk en de scene met het vuurwerk is een klein pareltje. Wel wat aan de lange kant, maar dit wordt wel goedgemaakt door het uitstekende acteerwerk.
HK Senator
-
- 612 berichten
- 1343 stemmen
Ik vermoed dat James Cameron deze film zag en er een scene uit jatte voor Titanic. Althans bij de laatste scene van de film moest ik aan Titanic denken. Toch altijd jammer dat Amerikaanse jatwerk.
Flavio
-
- 4633 berichten
- 4918 stemmen
Juliette Binoche is van de groep Franse actrices die doorbrak begin jaren 90 (o.a. Julie Delpy, Irene Jacob, Élodie Bouchez) de meest getalenteerde gebleken en ook hier is ze weer geweldig. Samen met Huppert wel m'n favoriete hedendaagse Franse actrice. Lavant is een merkwaardige acteur die hier ook wel op zijn plek is, maar de liefde tussen beide tegenpolen vond ik dan weer niet geloofwaardig, althans niet op het eind: dat Michèle met hem optrekt als ze helemaal naar de klote is valt nog wel te begrijpen, maar dan nog uit hun liefde zich toch vooral in zuippartijen en uitbundig gedrag, een soort kameraadschap. Maar dat ze eenmaal beter toch weer voor hem valt en zelfs met hem de boot richting de oceaan pakt, nee dat ging er bij mij niet in. Lavant is toch een beetje een bizarre gast, egocentrisch en jaloers bovendien, die haar gerust blind had laten worden puur in zijn eigen belang en degenen die haar zoeken saboteert en zelfs doodt. Het al te vrolijke einde is een klein minpunt (als je daar al over kunt spreken) van een zeer intrigerende film over mensen in de Parijse goot.
Visueel best apart, soms afstotelijk, dan weer overweldigend mooi, en bepaald geen toeristenfolder gelukkig, iets waar films over Parijs nog wel eens in dreigen te verzanden. De waterski-scène en het vuurwerk daaraan voorafgaand is denk ik voor veel mensen het hoogtepunt van de film, maar ook de scène met de brandende posters was stijlvol en de hele setting op de vervallen brug vond ik erg intrigerend. Soundtrack pakte ook goed uit.
Derde film van Carax die ik zie en de derde keer 4 sterren. Fijn dat er dit jaar -als alles goed gaat- ook eindelijk weer nieuw werk van hem verschijnt.
Basto
-
- 10666 berichten
- 7019 stemmen
Magistrale film.
Ik werk me in een soort omgekeerde volgorde door het week van Carax heen. Zag eerst Holy Motors en kom via Mauvais Sang en Boy meets girl uit bij zijn bekendste werk. En weer eentje dat ik geweldig vind.
Ik ben verliefd op de levenslust van de vrijgevochten karakters. Het is natuurlijk sowieso niet moeilijk om verliefd te raken op Binoche. Maar het zijn ook de explosies van uitbundigheid afgewisseld met momenten van melancholie tegen het vaak surrealistische decor van nachtelijk Parijs die dit zo’n mooie parel maken.
En dat is knap, want de film speelt zich af aan de zelfkant van het leven. We beginnen zelfs in het Perron Nul (wat een geweldige naam is dat toch) van Parijs, maar vandaar weet de film via hoogte en dieptepunten toch uiteindelijk een boodschap van hoop mee te geven. En dat is wel fijn. Zeker in deze tijd.
4,5
Fisico (moderator films)
-
- 9383 berichten
- 5116 stemmen
Er is maar zelden een film met Juliette Binoche gepasseerd die me niet boeide. Erg interessante veelzijdige actrice die steeds wat toevoegt aan haar films. Meer dan zeker één van de absolute boegbeelden van de hedendaagse Europese cinema samen met Trine Dyrholm.
De setting in hartje Parijs met de beroemde brug met daklozen als personages is uiteraard haast de evidentie zelve. Geen bikkelharde film, maar de film toont toch wel hoe zwaar en hoe getekend het leven van een dakloze kan zijn. Ieder heeft zijn verhaal en omstandigheden. Niets is zwartwit. Aan de andere kant probeert Carax het positieve uit het ellendige bestaan te halen. Ook deze mensen hunkeren naar liefde en aandacht. Er is een fijne ontwikkeling tussen Alex en Michele. Prachtig camerawerk overigens bij de vuurwerkscène met het tweehonderdjarig bestaan van de Franse Revolutie. Hoogtepunt wat mij betreft van de film. Vat de film ook perfect samen denk ik in één scène.
Een film die ook het dilemma opwerpt om iemand te durven loslaten en het andere voorop te stellen wanneer Alex ziet dat Michele gezocht wordt. Hier ook prima in beeld gebracht met de brandende posters.
joost1964
-
- 76 berichten
- 655 stemmen
Rauw en romantisch, normaal passen de woorden niet samen, maar in deze film is de regisseur er toch wonderwel in geslaagd. Zo'n dertig jaar geleden voor het eerst gezien en nu weer. Heeft niets aan kracht ingeboet.
knusse stoel
-
- 3174 berichten
- 3950 stemmen
Een geweldige, liefdevolle en nu en dan rauwe film met een van onze favoriete actrices uit Frankrijk, Juliette Binoche!!
Een 8!
sinterklaas
-
- 11682 berichten
- 3244 stemmen
Een ander soort liefdesfilm. En dat is altijd welkom.
Leos Carax lijkt een van de regisseurs te zijn die een beetje aan me is voorbij gegaan. In 2013 heb ik Holy Motors gezien en dat was een waar kunstwerk. Nu weet ik ook een beetje wat ik al die tijd heb gemist.
Les Amants du Pont-Neuf is daar één van. Al bij het begin weet je al waar de absurdistische en surrealistische vandaan komen... of ik bedoel... zijn ontstaan als je weer eens terugdenkt aan Holy Motors. De film zuigt je er meteen in mee. En dan met kers op de taart de vele mooie (en minder mooie) shots van Parijs.
Centraal staan te dakloze Alex en Michelle, die elkaar na een ongeluk tegen het lijf zijn gelopen en op een een of andere manier weer bij elkaar terecht komen. Alex woont op de Pont Neuf in aanbouw, onder bewind van de norse oude rot Hans. Al snel ziet hij dat ene Michelle en haar kat zich op de brug heeft aangesloten, maar zij moet van Hans de biezen pakken. Gaandeweg komen we erachter dat Alex en Michelle al voor het ongeluk eens eerder hebben gezien, namelijk dat Michelle een portret van hem had getekend.
Michelle houdt de eerste tijd nog de boot af en blijft eenkennig. Ook over haar zieke oog wil ze niks vertellen en het liefst heeft ze Alex niet nodig. Toch lijken deze twee verschoppelingen toch naar elkaar toe te blijven trekken en brengt het lot hen constant samen en gaandeweg krijgen we, langzaam maar zeker, meer inzicht over deze twee protagonisten.... en lijkt de liefde toch nog op de duiken.
Dagelijks gaan de slapen nadat de stroomkabels van de lantaarns op de balustrade van de brug losgetrokken worden en dagelijks worden ze wakker wanneer de lichten van het warenhuis aan het einde van de brug opgloeien. Ze vinden vele manieren om aan geld te komen (bijvoorbeeld het verhandelen van die slaapmiddeltjes en pas op een reis naar de kust lijkt de vlam los te barsten. Bij die scenes in de ondergrondse zag ik overigens veel gelijkenissen met Luc Bessons Subway.
Wat ook fijn was was het rustige verloop, gepaard in seizoenen en waarin de sfeer van de stad op de voorgrond trad. Bijna een Jim Jarmusch uit Frankrijk. De tussenshots van de stadssferen, marktjes en de vele observaties van de bewoners vormen hierin mooie pauzes... bijvoorbeeld voor een innerlijke stem dat een verhaal te vertellen had. Maar... daarnaast zijn de andere shots weggelegd voor de andere kant van Parijs, waarop je je bijna in het Oostblok waant. Opmerkelijk was ook het feit dat de stemmingswisselingen en de situaties ook de gezichten van de hoofdpersonages als een kameleon van kleur deden veranderen. De ene keer bitter en afstotelijk, de andere keer een stuk aantrekkelijker; geheel op basis wat het moment zelf brengt. De wispelturigheid is hierbij helemaal niet misplaatst. Een romantische film hoort ook eigenlijk niet op de automatische piloot te gaan en deze film bewijst zich daarin. En het surrealisme is ook altijd heerlijk, zeker wanneer we in een situatie komen dat Michelle wordt gezocht voor de moord op haar ex. Die scene dat Alex die gezocht-posters in die wandeltunnel van de metro in brand steekt, en vervolgens ook bij de posterplakker terecht komt... Fe-no-me-naal!
Naar het einde toe lijkt het alleen maar mooier en levendiger te worden. Het vuurwerk, de kerstsferen, die onder water-scene, die politiespeedboot stelen om vervolgens er met een surfplank achter te hangen, tot dat moment op die vrachtschip met die gekke bestuurders.... Nu weet ik ook waar Titanic zijn mosterd vandaan heeft gehaald.
Om nog maar over de soundtracks te zwijgen, waarbij je de aftiteling even moet laten spelen.
Ja, dit was pure kunst. Blij dat ik weer achter Carax aan ben gegaan en er nu een nieuwe dvd van hem binnen is gekomen.
Dit is een echte ode aan echte liefde!
5,0*
james_cameron
-
- 6339 berichten
- 9334 stemmen
Rauw, magisch-realistisch sprookje over de relatie tussen twee zwervers die tijdelijk bivakkeren op één van de oudste bruggen van Parijs; de Pont-Neuf. De film oogt amper gedateerd en is visueel vaak oogverblindend mooi. Vooral de lange scene met het vuurwerk is van een haast onaardse schoonheid. Hoofdrolspelers Denis Lavant en Juliette Binoche zijn uitstekend in de hoofdrollen en regisseur Leos Carax heeft er met veel oog voor detail een tijdloze, ietwat pretentieuze maar gelukkig ook originele film van weten te maken.
ZAP!
-
- 5211 berichten
- 3577 stemmen
Na een stomp van een start, later toch af en toe iets minder. Vond de muziekkeuze ook niet altijd even geslaagd. Toch nog erg fijn om weer eens gezien te hebben. O my gosh, o my gosh, it's Juliette Binoche! En Denis Levant natuurlijk.
Het laatste nieuws
'El Secreto de Sus Ojos' is morgenavond (6 november) op televisie te zien: 'Magnifieke puzzel van een film'
Amerikaanse verkiezingen op grote én kleine schaal
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Tweede seizoen 'Shrinking' is de best bekeken titel op Apple TV+: 'Onmogelijk om deze show niet leuk te vinden'
Bekijk ook
True Romance
Actie / Misdaad, 1993
901 reacties
Crna Macka, Beli Macor
Romantiek / Komedie, 1998
170 reacties
Road to Perdition
Drama / Misdaad, 2002
601 reacties
Ich Will Doch Nur, Daß Ihr Mich Liebt
Drama, 1976
3 reacties
The Long Day Closes
Drama, 1992
8 reacties
The Unbearable Lightness of Being
Drama / Romantiek, 1988
97 reacties
Gerelateerde tags
parijs, frankrijkgevangenisdaklozemetrofireworksloss of eyesight artiestbrugtrampseineself-inflicted injuryfire-eater sneeuw
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.