Les Amants du Pont-Neuf (1991)

Een opzet die een mooie film belooft lijkt te stranden door een te hoog slentergehalte.

Onze twee hoofdpersonen worden mooi geïntroduceerd, vanuit het perspectief van een autoganger, die toeterend de twee daklozen aan de kant wil hebben. Dat geeft mooi weer hoe er tegen hen - met name alcoholist Alex - aan wordt gekeken. Het Parijs van de Pont-Neuf is heel wat minder romantisch dan wij vaak krijgen voorgeschoteld maar des te reëler. Het verhaal draait om de romantische relatie die Alex (Denis Lavant) en Michele (Juliette Binoche), die kampt met een oogziekte. Op enkele momenten is dit prachtig, zo is het moeilijk om niet te genieten van de dansscène bij het vuurwerk terwijl Strauss uit de speakers komt.

In de net wat te lange speelduur weet het nergens iets te bereiken en vond ik de relatie tussen de twee helemaal niet zo mooi of pakkend. Dit ligt niet aan Michele, maar aan de egocentrische Alex, die Michele puur voor zichzelf wil, ten koste van wat het beste voor haar is. Daarom weet de film geen sympathie bij mij op te brengen en lijken de scènes waar Alex weer wat rondslenterd eindeloos. Natuurlijk zegt dit wat over de uitzichtloosheid en de gebrekkige wil tot verandering, maar dat maakt het niet veel interessanter. Alex schiet echt te kort als hoofdpersonage. Michele lijkt een stuk interessanter. Het blijft de vraag hoe het zit met haar verleden en haar liefde. Je moet geduld met me hebben, blijft ze zeggen. Dat geduld heb ik opgebracht in de hoop meer inzicht te verwerven in haar personage en uiteindelijk tot een bevredigend slot te komen, maar dit bleef uit. Tegen het einde aan wanneer ze simpelweg een fatsoenlijke dialoog aanging met Alex had het keerpunt voor mij moeten zijn, maar die scène ept dood doordat Alex niet reageert. Het einde voelt dan ook leeg aan, gezien dat we de personages niet beter zijn leren kennen door al dat geslenter heen. Het geduld wordt niet beloond, de film wist me door de magere inhoud niet te veroveren. Zonde, want er had zoveel meer in gezeten.

Filmisch zit het ook niet heel strak in elkaar. Wie weet is hier voor gekozen gezien de grote rol van alcohol in de film, maar de wat uit de lucht gegrepen shots en monteerwerk zijn geen verdienste voor de film. Erg storend is het verder ook niet, en zo nu en dan is er ook best wat moois op het scherm te zien. De muziek is ronduit merkwaardig. De film, die romantiek in het zware zwerversbestaan zou moeten combineren, blijft lijden aan soberheid door de stilte die de meeste scènes typeert, terwijl in enkele scènes er weer overmatig gebruik gemaakt van de muziek. Zo wordt er in één scène opeens vier-vijf nummers achter elkaar gedraaid en ook David Bowie lijkt iets belangrijks voor de film te moeten zijn: enkele minuten is er nadrukkelijk niets anders te horen. Dit vreemde contrast typeert de hele film: de cinematografie, het monteerwerk, maar ook de inhoud. Acteerwerk was dan wel weer aardig van de drie hoofdpersonages, maar echt memorabel? Ik betwijfel het. In de eindscène is te zien wat een prachtvrouw Juliette Binoche is. Een schrale troost.

2,5*

Jaren geleden voor het eerst gezien.

Werkelijk een dijk van een film over de zelfkant van de samenleving, met een dijk van een actrice, Juliette Binoche. Ik heb haar nog nooit op een slechte rol kunnen betrappen. Zonder twijfel een van de grootste actrices van de laatste decennia en zelfs als clochard ziet ze er nog geweldig uit.

Ook Denis Lavant levert trouwens een eerste klas-prestatie af.

Typisch zo'n film, waarvan je altijd onthoudt dat je die gezien hebt.

Welke Nederlandse film kan hier tegen op!!!

Heel af en toe komt het voor dat een titel me op het verkeerde been zet. Van tevoren dacht ik dat het om een wat suffig melodrama zou gaan. Je weet wel, zoals een Sirk of McCarey ze maakt. Ik werd dan ook aangenaam verrast toen plots een grimmig zwerversbestaan op het grote scherm verscheen. De twee acteurs overtuigen waanzinnig in het neerzetten van uitzichtloze lowlifes in Parijs, die hunkeren naar zekerheid en liefde.

Leos Carax is hier niet altijd stijlvast. Maar daarin schuilt zijn kracht. Even zo gemakkelijk wisselt hij gruizig realisme af met grootschalig spektakel. De zwierige handheld en vele close-ups zorgen voor het eerste. De film verloopt op dit soort momenten bijjna als een documentaire. In het tweede geval maakt hij gebruik van spectaculair vuurwerk, montage die grenst aan het hyperactieve en bombasme dat inslaat als een bom. Dat is ook niet zo moeilijk als je in één van de laatste scènes gebruikmaakt van Arvo Pärt. Maar goed, het effect mag er zijn.

De regisseur speelt het klaar om de grauwe werkelijkheid en fantasie naadloos in elkaar over te laten lopen. Zonder een zichtbaar duidelijke breuk waar je hard van gaat fronsen. Kortom, een samenspel van feit en fictie zoals je het in musicals aantreft. Maar dan zonder de tekortkomingen van musicals.

Een erg mooie romantische film, waarbij diverse genres op haast natuurlijke wijze in elkaar overlopen.

Een prachtige locatie ook voor zo’n film. Een liefdesverhaal op een brug in Parijs. Parijs is sowieso al een erg mooie stad, maar al die momenten bij de Seine maken het nog eens extra mooi. Visueel is het erg afwisselend qua stijl, maar ook qua niveau. Soms zitten er een paar minder mooie scènes tussen, maar ook een paar geweldige scènes. Soms oogt het allemaal erg onduidelijk, soms juist tot in de puntjes verzorgd. Het moment, waarbij het vuurwerk boven de Seine knalt, is echt schitterend om te zien. De Realiteit wordt soms ook afgewisseld met wat surrealisme, maar desondanks blijft het behoorlijk boeiend.

Binoche is ook zo’n actrice die iets speciaals heeft. Ze heeft een sterke uitstraling, en weet van haar rol als de steeds blinder wordende Michèle iets speciaals te maken. Tegenspeler Dennis Levant is bijna net zo goed. Vooral het spel tussen de twee geliefden is ontzettend krachtig en samen weten ze de romantiek echt over te brengen naar de huiskamer. Zelden zo mooi een opbloeiende liefde tussen twee mensen op visueel gebied uitgebeeld zien worden als hier. De boodschap lijkt duidelijk. Hoe zwaar mensen het ook hebben, hoe ze ook als oud vuil door de maatschappij worden behandeld, uiteindelijkoverwint de liefde alles.

Daarom vond ik het einde ook erg mooi en goed passend bij de rest. Wel is het jammer dat de film daarvoor wel een tijdje iets wegzakt. Ook lijkt de regisseur wat moeite te hebben gehad om er een echt einde aan te breien. Toch ben ik desondanks behoorlijk onder de indruk van Les Amants du Pont-Neuf. Het is een mooie film, met een uitermate sterk liefdesverhaal, en een film die in de toekomst nog wel eens in waardering zou kunnen stijgen.

4,0*

Ik weet het, ik loop achter wat betreft films kijken......het is een nieuw hoofdstuk in mijn (druk) leven, vandaar....

Ik ben gecharmeerd van ondermeer Franse films...deze zul je dan ook het meeste in mijn berichten tegenkomen....

Deze film vind ik goed, het 'lopen' van Alex irriteert mij af en toe wel....verder zit er veel rauwe werkelijkheid in de beelden....op een paar shots na, die vind ik net te 'overdreven'...

Na twee uren naar het scherm te zitten kijken laat Les Amants me met gemengde gevoelens achter.

Carax lijkt me geen keuze te kunnen maken tussen realisme en surrealisme. De mix die hij daardoor maakt is vaak storend.
Het ene moment kijk je naar de rauwe werkelijkheid van het leven van een dakloze, even later krijg je een sprookjesachtige scene die uit een Tim Burton-film zou kunnen komen (zoals de brandende affiches in de metro).
De cinematografie varieert van heel sterk - Parijs vraagt daar om - naar even later het gevoel dat de brug een theaterpodium is met een levensgrote foto erachter.

Bij momenten boeiend, maar een poosje later slenteren verhaal en personages weer inhoudloos verder.
Die personages... ik kan er met de beste wil van de wereld geen sympathie of begrip voor opbrengen; zelfs geen respect - nochtans in van de belangrijkste begrippen in de woordenboek. Ook hier zit ik met dat gevoel: kijk ik naar daklozen, of kijk ik naar een fee en de bultenaar ? Over het wie/wat/waarom van de hoofdfiguren wordt te weinig vrijgegeven om er echt een beeld van te kunnen maken; waardoor het opnieuw onduidelijk is wat voor verhaal, wat voor film Carax wil presenteren.

Ik hou van Frankrijk, ik hou van de Franse taal, ik hou van Parijs, ik hou zelfs van Juliette Binoche. Ik had graag meer van Les Amants gehouden.

Romantiek met een hard randje.

Waar het makkelijk is om met het uitzicht op La Samaritaine weg te dromen, is het leven van de zelfkanter toch beduidend harder dan dat van de toerist die even uitrust op de bankjes van de mooie brug. Zo barmhartig is het leven op de brug niet. Of de wandaden die zowel hij of zij uitvoeren nou gedroomd zijn of niet, geen van beide is onschuldig aan kwalijke motieven.

Daarmee des te breekbaarder, het romantische onderdeel van het verhaal. Juliette Binoche op haar sterkst, als onsmakelijke zwerfster met haar kapotte oog - makkelijk te verklaren waarom ze mijn favorite actrice ooit is. En dan die kat nog. Daarnaast Denis Lavant, die een prestatie van wereldformaat neerzet als de hinkelende dakloze, die met zijn zelfzuchtige motieven probeert vast te houden aan zijn lief.

De setting is daar. En omlijst door de mooiste soundtrack die je maar wensen kan, van Zoltan Kodaly tot Les Rita Mitsouko. Met het daarbij horende fragmentarisch vertelde verhaal, waarbij hier en daar al of niet de diverse doden vallen, afhankelijk van of het nou wel of niet een droom was, die de alcoholische gelieven doormaken. Het doet de vraag aan, wat de inhoud van die liefde is, waarom het werkelijk gaat.

Dat is het dan ook, die vraag - wat is liefde, wat bindt ons, waarom zijn we samen. Daar krijgen we in deze film dan geen antwoord op, alleen meer vragen - opgeroepen door de gaten in het plot, de onmiskenbare zelfzucht van de gedragingen van elk van de hoofdpersonen - hoe zeer ze elkaar ook nodig hebben, ze kiezen toch eerst en vooral voor zichzelf, op de brug van de zelfkant is geen plaats voor belangeloze romantiek.

Zonder meer een prachtige film, maar dat is toch vooral doordat Binoche en Lavant echt een wereldprestatie neerzetten, en de gelegenheid krijgen om dat in een van de meest romantisch denkbare settings te doen. Het verhaal dient vooral om daar een zwart randje aan te geven, maar is ook hier en daar wel wat flauw en makkelijk. Wellicht erg vergelijkbaar met hoe dat in het echt gaat, moet ik dan zeggen.

Het einde benadrukt, ben ik bang, wel ietwat de gemakzuchtige en oppervlakkige kant van het verhaal. Carax had hier wel iets beters voor kunnen verzinnen, het komt zoals het is vooral over als een gemakzuchtige uitvlucht. Hoewel de soundtrack, en vooral het geniale botte liedje van Les Rita Mitsouko daar dan wel weer heel erg goed in past.

En toch is het zeker wel een monument van de filmgeschiedenis, dit geval. Een schoolvoorbeeld voor heel veel films die daar op gevolgd zijn, in de voetsporen mochten treden. Een late variant op de Nouvelle Vague, een vroege variant van de Nouvelle Violence.

Dinsdag te zien in de Uitkijk

Schitterende film. Vooral in de manier waarop er in veel scenes enorm veel energie wordt gestoken, en in andere scenes juist weer subtiel drama boven komt drijven. Die scenes met dat vuurwerk zijn magistraal.

4*

Enkele visueel denderende scènes in een film die vooral cinematografische indruk maakt met een schitterende enscenering, wat niet belet dat ook de acteurs erg goed zijn (vooral Binoche) en dat het droeve lot van clochards sterk wordt onderlijnd.

Sterke en nazinderende film van Leos Carax, origineel in opzet, in een soort moderne en fantasierijk bewerkte nouvelle vague-stijl, met rauw realisme en dromerige romantiek keurig dooreengemixt.

Bijzondere film.

Net terug van een weekend in Parijs, dus leek het me een goed idee om deze Les Amants du Pont-Neuf van Leos Carax te bekijken. Leos Carax had me overigens met het vreemde Holy Motors en vooral met het slechte Merde nog totaal niet kunnen overtuigen. Gelukkig is dit een heel ander genre dat Carax aangaat, die op het eerste zicht ook in de stijl van zijn 2 eerste films ligt.

Les Amants brengt de negatieve sfeer die er in Parijs hangt, die niet expliciet zichtbaar is maar wel voelbaar is, naar boven en laat je je daar volledig in meeleven. Gevoelens van de hoofdpersonages worden afwisselend surrealistisch en realistisch maar altijd op prachtige wijze gebracht. Het ultieme voorbeeld daarvan is hun vreugdedans op de nationale feestdag terwijl er waanzinnig veel vuurwerk wordt afgeschoten. Het lijkt op dat moment wel of ze zich nooit beter hebben gevoeld als op dat moment dat ze dronken waren. Later begint de ellende terug en pakt Carax het weer op een, ik bedoel de andere manier aan. En zo gaat en komt het.

Naar het einde toe wordt het misschien allemaal wat teveel, het lijkt alsof de film nooit gaat eindigen, maar uiteindelijk is het gevoel dat je krijgt bij het kijken, enkele scènes en de meesterlijke aanpak van Leos Carax uniek en iets dat mij in ieder geval wel voor een zeer lange tijd gaat bijblijven en waar ik zeker nog van ga kunnen genieten.

Had deze direct gekeken na 'Un Coeur en Hiver', op dezelfde avond, die me al aangenaam wist te verrassen, vooral qua originaliteit. Dat ik meteen daarna iets zou zien die de voorgaande film overtrof, en zelfs zou horen bij het beste wat ik ooit heb gezien, had ik zeker niet kunnen vermoeden.

De rauw-realistische, diep voelbare toon werd al meteen gezet in de eerste minuten, en ik wist al meteen dat ik naar iets unieks aan het kijken was. Dat werd tot het einde toe alleen maar bevestigd, want op ieder mogelijk vlak is dit gewoon een filmisch pareltje. En ook kwam ik weer tot het besef waarom Juliette Binoche (en Lavant trouwens ook) zo goed is.

Ook m'n tweede Carax beviel me wel.

Redelijk touchant relaas van twee marginalen, waartussen - aan de onderkant van de samenleving - zich een romance begint te manifesteren. De twee tortelduifjes hebben in feite niks te verliezen, behalve elkander. Een enigszins merkwaardige relatie, doch aangrijpend, tot op zekere hoogte althans. Want hoewel ik er op zich graag 4* aan kwijt gewild had, stak de (té) forse speelduur daar net een stokje voor. Tegen het einde aan werden er voor mijn gevoel ook iets teveel gebeurtenissen in een té klein tijdsbestek gepropt.

Maar voor de rest mag deze film er zeker wezen. Initieel vond ik de personages maar een stel vreemde snijbonen, maar gaandeweg verkregen ze mijn compassie wel. Uitmuntend acteerwerk ook: Lavant bewees voor mij z'n kunnen al in Holy Motors, en het quirky personage van Binoche is ook met verve neergezet. De rest deed het ook naar behoren; geen dissonanten, maar uiteraard staan ze slechts in de schaduw van de twee hoofdrollen.

En ook op visueel gebied waarborgt de film kwaliteit, voornamelijk het eerste uur dan. Paar lekker extravagante scenes (dronken + vuurwerk), waarbij de welhaast surreële cameravoering erg sfeerversterkend werkt. De soundtrack was dan net wat minder mijn 'kopje thee', maar stoorde geenszins.

Al bij al knaagt het wat dat de film in de slotfase wat haperde, maar toch is Les Amants du Pont-Neuf een film die me wel degelijk wat deed. Vooralsnog hou ik het op een 3,5*.

Inmiddels een cultklassieker geworden dit surrealistische, intense, roerende en melancholieke drama over liefde en vernieling, macht en onmacht, noodlot en besluit, dat zich afspeelde binnen het daklozenmilieu. De beelden van de oevers van de Seine waren prachtig en vooral Juliette Binoche zette een overtuigende rol neer.

Goeie film waarin twee zwervers hun dagen doorbrengen op een brug die in de steigers staat. Een film over een tragische liefde en het zwerversbestaan. Rauw in beeld gebracht met goed camerawerk en de scene met het vuurwerk is een klein pareltje. Wel wat aan de lange kant, maar dit wordt wel goedgemaakt door het uitstekende acteerwerk.

Ik vermoed dat James Cameron deze film zag en er een scene uit jatte voor Titanic. Althans bij de laatste scene van de film moest ik aan Titanic denken. Toch altijd jammer dat Amerikaanse jatwerk.

Juliette Binoche is van de groep Franse actrices die doorbrak begin jaren 90 (o.a. Julie Delpy, Irene Jacob, Élodie Bouchez) de meest getalenteerde gebleken en ook hier is ze weer geweldig. Samen met Huppert wel m'n favoriete hedendaagse Franse actrice. Lavant is een merkwaardige acteur die hier ook wel op zijn plek is, maar de liefde tussen beide tegenpolen vond ik dan weer niet geloofwaardig, althans niet op het eind: dat Michèle met hem optrekt als ze helemaal naar de klote is valt nog wel te begrijpen, maar dan nog uit hun liefde zich toch vooral in zuippartijen en uitbundig gedrag, een soort kameraadschap. Maar dat ze eenmaal beter toch weer voor hem valt en zelfs met hem de boot richting de oceaan pakt, nee dat ging er bij mij niet in. Lavant is toch een beetje een bizarre gast, egocentrisch en jaloers bovendien, die haar gerust blind had laten worden puur in zijn eigen belang en degenen die haar zoeken saboteert en zelfs doodt. Het al te vrolijke einde is een klein minpunt (als je daar al over kunt spreken) van een zeer intrigerende film over mensen in de Parijse goot.

Visueel best apart, soms afstotelijk, dan weer overweldigend mooi, en bepaald geen toeristenfolder gelukkig, iets waar films over Parijs nog wel eens in dreigen te verzanden. De waterski-scène en het vuurwerk daaraan voorafgaand is denk ik voor veel mensen het hoogtepunt van de film, maar ook de scène met de brandende posters was stijlvol en de hele setting op de vervallen brug vond ik erg intrigerend. Soundtrack pakte ook goed uit.

Derde film van Carax die ik zie en de derde keer 4 sterren. Fijn dat er dit jaar -als alles goed gaat- ook eindelijk weer nieuw werk van hem verschijnt.

Magistrale film.

Ik werk me in een soort omgekeerde volgorde door het week van Carax heen. Zag eerst Holy Motors en kom via Mauvais Sang en Boy meets girl uit bij zijn bekendste werk. En weer eentje dat ik geweldig vind.

Ik ben verliefd op de levenslust van de vrijgevochten karakters. Het is natuurlijk sowieso niet moeilijk om verliefd te raken op Binoche. Maar het zijn ook de explosies van uitbundigheid afgewisseld met momenten van melancholie tegen het vaak surrealistische decor van nachtelijk Parijs die dit zo’n mooie parel maken.

En dat is knap, want de film speelt zich af aan de zelfkant van het leven. We beginnen zelfs in het Perron Nul (wat een geweldige naam is dat toch) van Parijs, maar vandaar weet de film via hoogte en dieptepunten toch uiteindelijk een boodschap van hoop mee te geven. En dat is wel fijn. Zeker in deze tijd.

4,5

Er is maar zelden een film met Juliette Binoche gepasseerd die me niet boeide. Erg interessante veelzijdige actrice die steeds wat toevoegt aan haar films. Meer dan zeker één van de absolute boegbeelden van de hedendaagse Europese cinema samen met Trine Dyrholm.

De setting in hartje Parijs met de beroemde brug met daklozen als personages is uiteraard haast de evidentie zelve. Geen bikkelharde film, maar de film toont toch wel hoe zwaar en hoe getekend het leven van een dakloze kan zijn. Ieder heeft zijn verhaal en omstandigheden. Niets is zwartwit. Aan de andere kant probeert Carax het positieve uit het ellendige bestaan te halen. Ook deze mensen hunkeren naar liefde en aandacht. Er is een fijne ontwikkeling tussen Alex en Michele. Prachtig camerawerk overigens bij de vuurwerkscène met het tweehonderdjarig bestaan van de Franse Revolutie. Hoogtepunt wat mij betreft van de film. Vat de film ook perfect samen denk ik in één scène.

Een film die ook het dilemma opwerpt om iemand te durven loslaten en het andere voorop te stellen wanneer Alex ziet dat Michele gezocht wordt. Hier ook prima in beeld gebracht met de brandende posters.

Rauw en romantisch, normaal passen de woorden niet samen, maar in deze film is de regisseur er toch wonderwel in geslaagd. Zo'n dertig jaar geleden voor het eerst gezien en nu weer. Heeft niets aan kracht ingeboet.

Een geweldige, liefdevolle en nu en dan rauwe film met een van onze favoriete actrices uit Frankrijk, Juliette Binoche!!

Een 8!