Sheytan Vojud Nadarad (2020)

Winaar van de Gouden Beer. Regisseur Rasoulof kon de prijs echter zelf niet in ontvangst nemen, omdat hij Iran niet uit mag inzake de afwachting van een hoger beroep.

Prachtige film dat bestaat uit 4 kortfilms.

Zeer vergelijkbaar met en het deed me gedurende heel de film denken aan de Argentijnse film Relatos Salvajes (Wild Tales).

Werkelijk prachtige beelden in de film, met een mooie speling op contrast. Als enige opmerking moet ik zeggen dat de film wat lang duurt (hoewel dit niet aan het uitrekken van scenes lag, aangezien het hier over meerdere kortfilms gaat). Naar mijn mening mochten ze de eerste kortfilm (dus het eerste halfuur) uit de film halen en dan was ie perfect geweest.

Al bij al zeker een aanrader.

Vanaf 14 januari 2021 in de bioscoop (September Film Distribution)

EDIT: release verplaatst naar 2 december 2021

Een bijzondere film van vier aparte verhalen met dezelfde thematiek. Doet inderdaad sterk denken aan zijn Argentijnse tegenhanger Relatos Salvajes (Film, 2014). Vond de verhalen erg evenwichtig en heb ook geen uitgesproken favoriet. Prachtig geschoten en prima geacteerd. De thematiek rond het doden van een individu is een sterk moreel thema.

Het is even wennen in het begin omdat het eerste verhaal moeilijk de richting aangeeft en het lijkt alsof er geen lijn zit in het verhaal. De laatste scène is daarentegen zo krachtig dat het dit het alledaagse van ervoor zo fel in contrast trekt.

Het tweede en derde verhaal geven weer waarom deze film moeilijk ligt bij de Iraanse autoriteiten omdat het duidelijk een kritische noot is tegenover de dienstplicht en de wetgeving daaromtrent. Al heeft elk verhaal wel zijn specifieke kritiek op het harde regime waarbij executies nog steeds schering en inslag zijn. Burgers/ambtenaren en soldaten zijn alleen maar de marionetten die deze wetten dienen te handhaven.

Winnaar van de Gouden Beer, knap!

Ik kijk er naar uit om deze nog eens te herzien. Intussen Ghasideyeh Gave Sefid (Ballad of a White Cow) die wat hetzelfde thema behandeld.

In het eerste half uur volgen we Heshmat [Ehsan Mirhosseini], een ogenschijnlijk doorsneeman die met zijn vrouw Zaman [Zhila Shahi] naar de bank rijdt om zijn salaris op te halen, zijn dochter ophaalt en thuis afzet en vervolgens naar zijn werk gaat. Deze nauwkeurig geconstrueerde episode eindigt met een schokkende slotwending die het hoogtepunt is van de film. Hierna volgt een vertelling van drie minder, maar nog altijd prima episodes rondom hetzelfde onderwerp over morele dilemma’s omtrent hetzelfde thema en de gevolgen die de gemaakte keuze heeft op het leven van de persoon in kwestie. Een festivalhit, onder anderen in Berlijn, Seattle en Valladolid.

Vier korte films over de impact die het voltrekken van doodvonnissen heeft (of niet heeft) op de uitvoerder van executies. Bij de slotscène van het eerste deel ben ik mij rot geschrokken.

Regisseur Rasoulof omkadert de prangende kritische verhalen met een keur aan prachtige rustieke plaatjes. Zoals ik inmiddels verwacht van een film uit Iran is het acteerwerk weer tot in de puntjes verzorgd. Het is wel wrang deze film in alle rust te bekijken, terwijl je weet dat de regisseur vanwege zijn expliciete maatschappijkritiek in de gevangenis zit.

There Is No Evil is in feite de titel van de eerste van vier verhalen waaruit de film bestaat waarbij elk verhaal (of minifilm) heel anders voelt: de eerste toont de dagelijkse sleur in een drukke Iraanse stad, de tweede de stress van een dienstplichtige in een gevangenis, de derde een idyllische natuur waar twee geliefden herontmoeten en de vierde een verlaten woestenij naar welk ‘middle of nowhere’ een in Duitsland opgegroeid meisje is gestuurd. De verhalen worden langzaam verteld maar hebben alle meteen een zekere spanning omdat je nog niet weet wat er aan de hand is en/of wel duidelijk is dat er iets vreselijks dreigt te gaan gebeuren waarbij elk verhaal een onverwachte wending neemt. Sowieso zijn de dialogen sterk zodat het psychologisch boeit. Maar bovenal hebben de verhalen ondanks hun verscheidenheid dezelfde thematiek (en politieke boodschap): het (morele) dilemma van de dienstplichtige die een veroordeelde moet executeren c.q. de onrechtvaardigheid van de doodstraf. Wellicht is de boodschap juist niet dat de doodstraf inhumaan is: het is immers typisch menselijk om mensen die je niet eens kent te doden in plaats van uit zelfverdediging omdat in de beschaving de wet hoger wordt gesteld dan moraal of instinct. Het zijn aldus vier goede verhalen die samen een bont maar coherent geheel vormen.

Om te beginnen fantastisch in beeld gebracht, Rasoulof neemt zijn tijd om zijn verhalen te vertellen en doet dat oa met prachtige stillevens.

Ik hou niet van trage films, dat is deze film ook niet persé, de verhalen worden op een rustige manier verteld hetgeen voor mij bij deze film goed werkte

Vier korte films over mensen die verplicht worden iets te doen wat ofwel hun werk is of iets wat ze verafschuwen of doen omdat het moet. Het levert vier indrukwekkende verhalen vol drama op, al is de dramatiek de ene keer van een heel ander gehalte dan het ander. En dan denk ik vooral aan het voortkabbelende eerste verhaal over de dagelijkse bezigheden van een huisvader en de klap waarmee die episode eindigt.

Bizarre en indrukwekkende trip door en in de Iraanse manier van leven gelardeerd met prachtig natuurschoon, wat mogen we toch blij zijn dat we in Nederland wonen.

En Free Mohamed Rasoulof!

De film laat zien hoe executies een samenleving moreel uithollen. Geweldig gedaan. Alle verhalen brengen weer een nieuwe kant van de zaak, zonder dat het ooit prekerig wordt. Het laatste deel is het meest contemplatieve. Het tweede het spannendste, vol actie en dynamisch camerawerk. Het derde verhaal biedt het beste psychologische drama. En het eerste, tsja, dat spreekt voor zich. Topfilm.

Deze was eerst wat aan mijn blik ontkomen, waarschijnlijk omdat het in de pers vooral over de context gaat en niet over de film zelf. Maar dit is een ijzersterke film, zeer onder de indruk, en gaat hoog in mijn top-10 van 2022 eindigen (al is dat te laat voor deze site). De thematiek gaat in mijn optiek veel verder dan het bekritiseren van executies alleen, en betreft de ontwrichting van de samenleving veel breder met kwesties rond individuele vrijheid en morele dilemma's onder een autoritair en totalitair regime. There Is No Evil schept een uiterst intrigerend beeld van de Iraanse samenleving en laat de tweedeling zien die wordt bewerkstelligd tussen mensen die 'hun plicht doen' en dus officiële documenten, diploma's, paspoorten en andere rechten kunnen verkrijgen, en daarmee kunnen deelnemen aan de samenleving, en mensen die dat niet kunnen. Het deed me meermaals denken aan Centraal- en Oost-Europa onder het communistisch-totalitaire juk, waar men voor soortgelijke keuzes kwam te staan. Maar het Iraanse regime gaat toch wel een stuk verder. Mijn vermoeden is gewekt dat er in Iran een enorme sociale laag moet zijn van mensen die het maatschappelijk dus helemaal niet redden, een baan van niks hebben, nooit het land verlaten, maar met een hart van goud. De film deed mijn sympathie voor de opstand daar in elk geval flink aanwakkeren.

Verdeeld in vier verhalen heeft Rasoulof een prachtige film gecomponeerd die deze thematiek niet slechts van verschillende kanten belicht maar ook met de specifieke opbouw toegevoegde waarde biedt. Het eerste verhaal spreekt in zekere zin vanzelf, maar krijgt na het zien van de hieropvolgende verhalen met terugwerkende kracht veel meer betekenis (naast natuurlijk het schokkende einde). Het tweede en derde verhaal zijn respectievelijk vooral spannend en psychologisch zoals eRCee hierboven schrijft, met buitengewone vermelding voor het prachtige einde van deel twee: ik heb zelden zo mooi, ontroerend en bovendien toepasselijk het befaamde italiaanse revolutielied bella ciao in een film gezien/gehoord. Het vierde deel vond ik behalve contemplatief vooral inhoudelijk interessant omdat het - net als het eerste verhaal - de gevolgen van het autoritaire beleid en de executies laat zien voor de levens die mensen (kunnen) leiden en de keuzes waartoe het ze dwingt voor de lange termijn.

Voor de duidelijkheid, dit is niet zomaar een goede film omdat het een tragisch thema aansnijdt. De compositie en de cinematografie zijn ook prachtig gedaan, en het is inhoudelijk zeer sterk. Het enige nadeel vond ik de soms iets te gekunstelde dialogen, vooral in deel vier, maar dat onderstreept vermoedelijk de artistieke intenties van Rasoulof.

Een must-see, zeker in het licht van de recente protesten, en niet enkel omdat Rasoulof zelf in de gevangenis is beland. Mijn interesse voor Iran is in elk geval gewekt.

Na de vele lovende kritieken had er veel van verwacht. Ondanks het dramatische verhaal raakte het mij niet echt. Dit heeft misschien met de casting te maken. Het acteerwerk maakte te weinig indruk wat wel nodig is voor een dergelijke film.

Opgenomen en geprobeerd via Filmbox, en dan vooral vanwege het hoge cijfergemiddelde want verder was deze film mij redelijk onbekend en verraste het me tevens dat het een Iraans/Perzische film betrof. Niet iets dat negatief bedoeld is maar eerder dat je niet veel films uit die regio van de wereld op tv ziet

En het was best even zoeken wat deze film betrof rond vier korte verhalen, en vraag ik mij regelmatig af wat de bedoeling is rond Heshmat als rustige, geduldige en verzorgende huisvader. Wat gaat hier nu precies de bedoeling van zijn? De uiteindelijke clou en anticlimax is dan ook één die alles in een heel ander daglicht stelt en niet anders omschreven kan worden als contrast en tegenstelling, en daarmee in volle omvang toch best sterk. Laat de rest maar komen wat vervolgens gebeurt met een soldaat uitgekozen als beul die zich in alle hoeken wringt om hier aan te ontkomen, soldaat Javan in het derde verhaal op verlof die een verschrikkelijke ontdekking doet, en uiteindelijk de opmerkelijke biecht van een oom aan zijn nichtje. Alle vier onlosmakelijk verbonden met de dood, en in de context van het woord zo vaak gebruikt en zo gemakkelijk gezegd, zeg maar gerust achteloos, maar dat het zelden zo gemakkelijk is wanneer het dichtbij komt.

Zoals reeds gezegd is het eerste verhaaltje wel erg goed mede door de ontknoping, de derde mag er ook zijn qua ontdekking, uiteraard wordt er goed geacteerd en wordt een lastig onderwerp op sterke wijze behandeld. Toch duurt het mij regelmatig te lang zoals het geval bij het tweede en derde verhaal en vind ik de laatste zelfs gewoonweg niet interessant. Boodschap blijft niettemin dat het leven nooit weer hetzelfde is na de doodstraf of het uitvoeren van de doodstraf, en dat onderwerp verdient sowieso al de aandacht en is het knap dat men in een dergelijk land dit durft te maken. Toch vangt het mij niet helemaal en had het van mij compacter gemogen. De vergelijking met Relatos Salvajes snap ik enigszins vanwege de versplintering qua verhaal en karakters toch betreft die film een totaal andere toon waar het There Is No Evil toch dodelijk ernst is en laat dat samen met de speelduur en het lage tempo de film best wel taai maken. Afijn, ondanks goed momenten toch niet helemaal mijn ding.