Nowhere Special (2020)

Het zit een eenvoudige glazenwasser niet mee. Zijn Russische vrouw heeft hem kort na de geboorte van zijn zoontje verlaten en sindsdien staat hij er alleen voor. Wanneer hij hoort dat hij nog maar kort te leven heeft, gaat hij op zoek naar adoptieouders die zijn zoontje alles kunnen geven wat hij zelf tijdens zijn jeugd gemist heeft.

Regisseur Pasolini heeft het gevoelige verhaal verwerkt tot een tedere film zonder valse sentimenten. Vooral de interactie tussen James Norton en de piepjonge Daniel Lamont zorgt voor menig hoogtepunt. Een aansprekend drama dat mij niet onberoerd liet.

Prachtig geobserveerd drama, subtiel en ingetogen uitgewerkt. Met een dergelijk plot had de film makkelijk kunnen verzanden in een stroperig RTL-4 woensdagavond-drama, maar regisseur Uberto Pasolini weet precies de juiste toon te treffen. Met zijn vorige film, Still Life uit 2013, bewees hij al een indrukwekkende draai te kunnen geven aan ogenschijnlijk melodramatisch materiaal. En het samenspel van vader James Norton en zoontje Daniel Lamont is gewoonweg onvergetelijk.

John [James Norton] is een 35-jarige ramenwasser die met zijn handen in het haar zit. Zijn vriendin is er tussenuit gepiept waardoor hij in zijn eentje voor hun zoontje Michael [Daniel Lamont] moet zorgen. Veel erger nog: John heeft zelf niet lang meer te leven. Daarom grijpt hij de unieke kans om met hulp van sociaal werker [Eileen O’Higgins] met Michael een aantal potentiële adoptieouders te bezoeken zodat John kan bepalen wie zich na zijn dood over Michael mag ontfermen. John is ontwapenend als de ruwe bolster, blanke pit van een vader die voor een onmogelijke keuze komt te staan en de gesprekken met de kandidaat-ouders zijn intelligent geschreven. Het grote minpunt is echter Lamont, wiens volstrekt mechanische, emotieloze vertolking de indruk wekt dat hij geen idee heeft waar het over gaat en dat hij zich niet op zijn gemak voelt voor de camera’s.

Vanaf 23 juni 2022 in de bioscoop (Cinéart)

Prachtige, harde film. Ruwe emoties en mooie beelden. Weinig muziek, maar daardoor des te meer beleving. Je voelt mee met de hoofdpersoon. Acteerwerk is uitstekend.

Gisteren deze film gezien in de sneak preview in het Forum in Groningen. Vanwege corona is gewacht met het uitbrengen van de film terwijl hij oorspronkelijk in 2020 in de bioscopen zou draaien.

Nu ben ik altijd al een fan geweest van Engelse films en wat is deze film toch ook weer steengoed. De film is mij behoorlijk onder de huid gaan zitten en heeft er voor gezorgd dat ik de afgelopen dag behoorlijk over de film heb nagedacht. Zoals al eerder aangegeven is de interactie tussen beide hoofdrol spelers fantastisch en het heeft ervoor gezorgd dat ik het af en toe wel even moest slikken

Ik vond vooral de onderliggende sfeer en gevoel prachtig gebracht. Hoe knap is het om in de bioscoop te zitten en iets van het gevoel te pakken te krijgen van wat de hoofdrolspeler door moet maken zonder dat dingen uitgesproken worden.

De film krijgt van mij 4.5 ster en ik weet zeker dat ik meer van deze regisseur ga zien.

Hoe vertel je je kind dat je terminaal ziek bent? Een brok in de keel is waarschijnlijk bij Nowhere Special, een beheerst, ingetogen drama over de relatie tussen een alleenstaande vader en zijn vierjarige zoontje.

“Mama moest gaan, heel ver weg.” Het zijn de gebruikelijke eufemismen van verleden leed, verteld van ouder op kind om de klap van een blijvend verlies te verzachten. In Nowhere Special is de moeder van Michael (kindacteur Daniel Lamont in zijn eerste rol) dan nog wel in leven, John (doorleefd vertolkt door James Norton) weet heel goed dat ze niet meer naar hen zal terugkeren. Ondanks de voelbare last van het gemis wordt de kennis van deze situatie vrijwel vanaf het begin overschaduwd door de onafwendbare tragedie die de film overspant.

Volledig

Ontroerend zonder dat het over the top is. Vreselijk ‘ alledaags’ drama.

Nergens speciaal.

Door Norton goed geacteerd filmpje, dat vooral repeterend is. Moeizaam op zoek naar de juiste adoptie-ouders, ondertussen een lach en een traan.

Dat ene stel, met die vent met die treintjes, was karikatuur, maar wel grappig.

De uiteindelijke keus was niet verrassend.

Het zoontje vond ik niet geweldig, ik heb kindertjes beter zien spelen. Deze was wel erg passief.

Die zie je van mijlenver aan komen inderdaad. Als de andere adoptie opties niet zo karikaturaal waren geweest was het iets minder overduidelijk geweest.

Vraag me vooral af of het normaal is dat je je kind meeneemt naar dit soort bezoekjes. Een kind van 4 is echt slim genoeg te snappen wat er aan de hand is.

Hoewel ze een ander onderwerp belichten, moest ik bij Nowhere special denken aan soortgelijke films (The Pursuit of Happyness (Film, 2006), Demain Tout Commence (Film, 2016) met de personages van een volwassen man die door omstandigheden gedwongen wordt om de zorg van een klein kind op zich moet nemen.

Nowhere special is een dramafilm, maar neemt dit op een vrij luchtige manier op zodat het nimmer echt zwaar wordt. Als ouder wil je het beste voor je kind en door de ziekte van John gaat hij via de dienst jeugdzorg op zoek naar de ideale adoptieouders voor zijn zoontje als hij er niet meer is. De veeleisendheid en de te hoge verwachtingen van John leiden echter niet tot het gewenste resultaat. Nu, bij sommige adoptieouders fronste ik nu ook wel mijn wenkbrauwen, maar (adoptie)ouders zijn nu eenmaal niet perfect of beantwoorden niet 100% aan jouw opvoedingsidealen. Ik denk zelfs dat ik mijn eigen opvoedingsidealen niet allemaal behaal ...

Al bij al ademt de film een soort feel good gehalte uit, beetje voorspelbaar ook, maar valt dit allemaal wel met de mantel der liefde te bedekken. Een fijne film, geen topper, maar met veel gevoel en beleving.

Goeie film over een terminale man die op zoek is naar adoptie-ouders voor zijn 4-jarig zoontje. Een mooi, ingetogen en gevoelig drama. Genoeg mooie, kleine momenten tussen vader en zoon die hier naturel overkomen. Het valt soms wat in herhaling, maar de film duurt niet te lang.

Hartverwarmend om te zien hoe mensen het geluk van het kind bovenal stellen: de vader (goed en minzaam vertolkt door James Norton), de mensen van het bemiddelingsbureau, de kandidaat adoptie-ouders.

Een pluim voor de casting en act van het jongetje dat precies in het naar waar gebeuren verhaal past, verstandig kijkend en precies alsof het begrip heeft voor het onvermijdelijk nakend onheil.

Geen speciale film dat maakt hem bijzonder.

Dit drama eens meegebracht en het was niet mis. Geen grootse film, maar daarom niet minder de moeite om gezien te hebben. De speelduur was goed, niet te lang en niet te kort. De cast kwam naturel over. De film kwam gelukkig niet te melodramatisch over.

Misschien een beetje een los verhaal, maar het was wel leuk om naar te kijken. Dus een mooie film.

Ik heb deze film net weergezien op VRT CANVAS en ik moet zeggen dat dit toch wel pure emotie is van britse bodem.

Ik begrijp de soms summiere vertolking van die jongen, maar dergelijke rol spelen is niet aan ieder kind gegeven op die leeftijd. Dus mea culpa voor zijn soms koele vertolking.

Het meest aangrijpende was het oranje klepje dat hij heel de film sheef heeft op gehad en dat eigenlijk een synoniem is voor hulpeloosheid en enorme afhankelijkheid van zijn vader.

Juist die man die hem gaat verlaten.

Mooie cinema...?

Het bestaat nog...ziehier het bewijs!.

Dertien in een dozijn arthouse. De enge benadering van dit verhaal viel me tegen. Een terminale vader zeult rond met zijn zoontje op zoek naar potentiële pleegouders. Daarmee kun je in één zin de hele film samenvatten. De situatie op zich is best wel droevig voor Michael. Verlaten door zijn moeder en met ook een vader die stilaan afscheid aan het nemen is. Ingetogenheid staat niet altijd garant voor kwaliteit. De film had voor mij baat gehad bij het uitwerken van de voorgeschiedenis van John want nu is het teveel een snapshot van een beperkte episode in dat geheel. Nowhere Special grijpt zo naast de potentie om een memorabele film te zijn. Nothing Special.

Wat een prachtige film.

Je moet hier wel van houden, want het is wel zo'n 'filmhuis' film. Soms weinig woorden, lange scenes, geen muziek. Maar het wordt prachtig in beeld gebracht.

Ik lees een paar reviews dat ze het kind niet goed vinden spelen. Ik vind juist dat dit kind het prachtig doet. Bijna natuurlijk.

Van James Norton heb ik nog niet veel gezien, maar hij speelt ook echt subliem. In de gids stond dat deze film een 'tranentrekker' was, maar dat vond ik juist heel erg meevallen. De hoofdrolspeler doet ook niet zielig of dramatisch. Hij blijft juist vrij goed met de situatie omgaan. Heel goed gedaan allemaal.

Zeker de moeite waard om nog eens te zien.

Iets te bruusk einde. Verder heel integer gebracht, sterk.

Een aandoenlijke en kleine mooie film.

Met fantastisch naturel acteer spel van James Norton en Daniel Lamont het kleine jongetje die zijn zoon speelt.

Een uitstekend spelende cast, ook de film muziek is mooi.

Een mooie en hele goede drama aangrijpende film, naar een waargebeurd verhaal.

Wat de film nog intenser maakt.

Het eind shot van de film is om even stil van te worden.