In America (2002)

De film speelt zich af in een realistisch-ogende wereld, maar is dat niet. Het is de visie van een kind, en het is dan ook haar wereld. (zie mijn recensie)

Dat "Yes we can" is trouwens gewoon een doodnormale Engelse zin, en moet niet geassocieerd worden met Obama (die in 2002 alleen voor de doorgewinterde advocaat in Chicago bekend was).

sevens zien hoop dat ik hem OOK goed vind EN niet slecht

Leuke film, die vooral het 1e uur echt weet te overtuigen dankzij een zeer overtuigende cast. De kids doen het ook zeer leuk en weten je helemaal mee te slepen. Er zitten zelfs spannende momentjes in, zoals bijvoorbeeld op de kermis. Ook weet de film op veel momenten sympathie op te wekken, de ventilator scene is erg leuk gedaan.

Soms wordt het ietwat te zoet na de introductie van Mateo, die eerder een wandelende, oude en wijze man/jezus lijkt.

Leuke film om is een keer gezien te hebben!

3,5*

Mooi verhaal, goed verteld maar voor mij soms te sentimenteel. Over het algemeen goed acteerwerk, al zaten er ook een paar scenes tussen die even mijn tenen deden krommen. Daar tegenover zitten ook scenes zoals op de kermis die erg sterk zijn.
Het verhaal schiet m.i. teveel door met het hele Frankie gedoe. Op een gegeven moment wist ik het wel.
Conclusie; geen slechte film maar zonder de te sentimentele stukken, was de film een stuk beter geweest.

3*

Vreselijk saaie film, sentimenteel, ongeloofwaardig en wat wil de maker nu met deze film bereiken? Een familiefilm voor Kerst? Zelfs dat zie ik er niet in. Ben deze film gaan kijken om Samantha Morton, maar zelfs zij speelde niet echt goed.

Ongeloofwaardig als kritiekpunt gebruiken bij een film als deze, die niet voor niks een visie van een kind weerspiegelt geeft al aan dat je er, zoals je zelf ook al aangeeft, weinig van begrijpt. De mooie filosofische vraag wat er te bereiken valt met deze film wordt jammer genoeg door jezelf beantwoord met wel een heel triest antwoord.

En Samantha Morton speelt uiteraard wel "echt goed", met subtiliteit en finesse, net als vrijwel de gehele rest van de cast overigens.

Waar moet je beginnen met ongeloofwaardig, een arm gezin dat verhuist naar de duurste stad van de wereld. Hoe een Iers gezin met een auto over de grens komt, blijft onduidelijk, vermoedelijk uit Canada? Als je weet hoe streng de eisen zijn om Amerika binnen te komen, een lachertje. Ze rijden wat door de stad, vinden een ruimte groot genoeg voor een half weeshuis, voor een prikkie, want inkomsten zijn er hoe genaamd niet. Kinderen op een privéschool, het geld komt allemaal van de moeder die een baantje in een ijscowinkel heeft. Het overleden zoontje, die te pas en te onpas opduikt, valt van de trap en gaat dood aan een hersentumor, of er een connectie bestaat wordt niet duidelijk. Met nog 100 dollar op de bank, inmiddels al uitgegeven aan bioscoop en ijs, wordt er zwaar gegokt om een speelgoed knuffel op de kermis. Slim als je een gezin hebt om voor te zorgen.
Jij zegt dat dit een film van een visie van een kind is, hoe kom je daarbij?
Het valse sentiment ligt er duimendik boven op, maar dat is niet uitzonderlijk voor een familiefilm, kinderen en hun ouders smullen daar van. Maar zelfs voor dat genre rammelt de film aan alle kanten, is voor volwassenen al onbegrijpelijk, laat staan voor kinderen en er ontbreekt een feelgood karakter. Verder zou je eens moeten leren dat er meerdere meningen bestaan, als ik zeg dat ik vind dat Samantha Morton slecht speelt, alsof ze continu aan de slaappillen is zo slecht, is dat mijn mening. Jij hebt de jouwe al gegeven en alle respect daarvoor. Meningen kunnen heel goed naast elkaar bestaan.

Hoe ik erbij kom dat dit de visie is Ariel? Kan het qua cameravoering niet nóg duidelijker onderstreept worden dan? Ook het feit dat nadrukkelijk discontinuïteiten opgevoerd worden en dilemma's aan de orde gesteld worden zonder dat daar een sluitend antwoord op komt heeft alles te maken met het vertrekpunt dat dit geen alomvattende verteller is, maar de interne focalisatie pertinent aanwezig is. Daarom ook dat er nooit vertelt wordt dat Mateo aids heeft, want kinderen weten niet wat dat is. En toch kunnen wij er als - meer ervaren en ouder publiek - makkelijk achter komen. Dat je de reflectie theorie qua realisme dan ook opvoert - alles moet de realiteit zo echt mogelijk weerspiegelen - in plaats van de hier meer betrekking op hebbende conventie theorie - er wordt een wereld gecreëerd met de conventionele ideeën van wat realistisch oogt, met het vertrekpunt van de maker in ogenschouw nemend - is mij dan ook een raadsel. In America poogt helemaal niet realistisch over te komen, de kritiek daarop is - in mijn optiek - dan ook ongegrond dan wel van zeer weinig belang.



Ik vertrek bij mijn bevindingen specifiek op het karakter van de film en niet op genreconventies. "Het ontbreekt aan een feelgood karakter" - een lachertje, omwille van de eigen visie gecreëerd wat ook niets met de film van doen heeft, waarom zou deze aanwezig moeten zijn? Omdat "wij" de film in een genre plaatsen? Over de aanwezigheid van het sentiment hoeft uiteraard niet gediscussieerd te worden, alhoewel de oprechtheid dan wel valsheid ervan uiteraard wel interessant blijft.



Oh met dat laatste ben ik het zeer zeker eens, maar jij zou eens goed moeten begrijpen dat als je hier op moviemeter iets post - zonder al te veel retoriek - je een reactie kan verwachten. En dat ik je mening an sich respecteer lijkt me evident, ik bekritiseer je mening dan ook niet als ware "fout" - meningen blijven meningen, ik bekritiseer de (missende) retoriek. Jij stel(de) : Samanta is niet echt goed. Ik geef simpelweg mijn meer nadrukkelijke mening dat - ik vind dat - ze wel erg goed speelt. Als daar niet eens een discussie over mag ontstaan dan kan heel moviemeter opgedoekt worden.

Een overwegend tevreden gevoel hou ik over aan deze In America, hoewel de makers toch te veel op twee, zo niet drie gedachten hinkten. Het begint als een soort aanklacht tegen de Amerikaanse mentaliteit, om vervolgens een klein familiedrama gedeelte in te lassen en te eindigen in een tikkie zweverigheid met de kracht van vriendschap, leven en dood. Daarin hadden betere keuzes gemaakt moeten worden (in dit geval is bijvoorbeeld die lange, mooi opgebouwde kermisscène vrij overbodig). Neemt niet weg dat zoals hieronder genoemd beeld dat geschetst wordt door de ogen van de kleine Ariel toch ruim honderd minuten weet te boeien.

Emotionele film, ik heb het niet droog gehouden. Sommige stukken zijn misschien inderdaad te makelijk de scene dat mateo bijvoorbeeld de rekening ineens betaald heeft. Maar so what, ik was er juist blij mee. Voor sommige mensen is deze film dan gelijk ineens een stuk minder realistisch maar toch altijd vind ik het fijn als een film een goed eind heeft. Dus mij hoor je niet klagen. Erg goed geacteerd overigens, zowel door de zusjes als de rest van de cast!

Jaren geleden gezien in een sneak preview.

Vond het toen een intrigerende film, niet helemaal mijn genre, maar wil hem zeker nog een keer zien.

Omdat ik sommige dingen nog kan herinneren een dikke 4*

Een beetje een aparte film, omdat je hem niet echt in een vakje kunt stoppen. Het is naast een drama ook af en toe een komedie en het voelt allemaal magisch aan. 'k Vond het een hele goeie film, die 'k zeker zou aanraden.

De 2 zusjes acteerden ook heel goed en zijn in het echt ook zussen.

Mooi drama met sterk acteerwerk van Hounsou en Considine. Van Morton ben ik totaal geen fan, al kan ik niet ontkennen dat ze het zeer aardig doet.

Dat niemand de mooie muziek vermeld.. Prachtige film.

Na vele positieve reacties deze film gaan kijken, en vond he m goed maar niet super....

Het magische in de film was wel een leuk iets, en het acteerwerk was ook prima..

Maar toch wist het me niet helemaal te grijpen...

ondanks dat heb ik me prima mee vermaakt, gewoon een prima film voor een avondje 3*

Hele bijzondere en sfeervolle film, en niet eens alleen vanwege het fraaie verhaal en de manier waarop het wordt gebracht. De film scoort wat mij betreft hoog op zowat alle fronten. Ik had deze film al heel lang op mijn 'Nog Zien'-lijstje staan, en heeft aan mijn hoge verwachtingen voldaan.

Het verhaal is lekker veelzijdig, met rouwverwerking als één van de onderwerpen op de achtergrond, en verteld door de oudste dochter. Het beroep van de vader en de zieke buurman zorgen ook voor hele bijzondere scenes.

De muziek, het cameragebruik, en de montage zijn van een zeer hoog niveau. Ook het acteerwerk is zeer overtuigend. En ook het script weet meer dan eens te verrassen. De sfeer wordt ook erg goed gecreeerd. Kleding, licht en scenario zijn erg goed verzorgd. Het magische deed me ook aan The Green Mile denken.

Kortom, een cinematografisch hoogstandje. Ik had niet eens in de gaten dat de film niet in de jaren '80 was opgenomen. Een film die veel meer te bieden heeft dan alleen het sentiment wat hier vaak aangehaald wordt.

Dikke aanrader!

Mind = blown.

Behoorlijk cliché, maar best mooi en entertaining. Kortom typisch Sheridan. 3,5 sterren.

Familiefilm over leven, dood en vriendschap.

Toch wat te sentimenteel, tranerig en vaak melig.

De kinderen spelen wel zeer goed in hun ontroerende rol.

Eerste drie kwartier waren goed, daarna wordt een een lading vals Hollywoosentiment losgelaten op de kijker...

Jammer

Mij kon deze film niet echt bekoren en dat had vooral te maken met de standaard elementen waarmee het verhaal is opgebouwd. Het zijn dan vooral de schattige kindjes en stereotype culturele personen die de film vullen. Het verhaal zal uiteindelijk eindigen met een rijke weldoener die de misstappen van het gezin zal rechtzetten met het doneren van een pot met goud. Het was voor mij allemaal wat te gemakkelijk en hiermee behoorlijk ongeloofwaardig. Ik zeg niet dat de film niet leuk is om te zien, maar om het nu zo de hemel in te prijzen gaat mij toch echt wat te ver.

Gebaseerd op eigen ervaringen van de regisseur. Een spiritueel, bitterzoet familie-immigranten-melodrama, met als belangrijk item leven en dood, gezien door de ogen van een van de beide dochters, met ijzersterke scènes en helaas ook met saaie en te dik aangezette (inclusief overacting) delen, die vooral en teveel gericht waren op het sentiment van de kijker. Van de cast overtuigde Djimon Hounsou voor mij het meest.

“Make believe you're happy Johnny, please, for the kids.”

Sprookjesachtig. In In America zien we door de ogen van een jong meisje hoe zij en haar zusje, vader en moeder emigreren van Ierland naar Amerika. En in een oud gebouw/buurt komen te wonen met nogal wat criminaliteit en armoede.

Maar het gezin weet er het beste van te maken, en je voelt de liefde die de gezinsleden voor elkaar hebben. Sentimenteel en soms niet al te realistisch? Het zal best, maar voor mij werkte het, vooral ook omdat we alles bezien vanuit het perspectief van Christy. Fantastisch geacteerd door Sarah Bolger, die ik vooral kende uit The Tudors. Considine, Hounsou, Morton en Emma Bolger (zusje van) verdienen ook alle credits.

Wat mij betreft allemaal soms net wat te sentimenteel en te sprookjesachtig , dat gecombineerd met de
realistische setting ( de armoede , criminaliteit ed) zorgt er wat mij betreft voor dat de film niet echt meer serieus te nemen valt op de momenten dat de toon ook erg zwaar word .
de film probeert het wel maar slaagt daar niet echt in vind ik .
Ook heeft de film een paar rare keuzes , zoals de ontmoeting tussen de meisjes en Mateo , er word in het begin bewust gesuggereerd dat hij kwade bijbedoelingen heeft DMV het shot dat hij in de deuropening de gang in kijkt om te zien of er iemand hen naar binnen heeft zien gaan .

Rare keuze om de kijker op deze manier te proberen op het verkeerde been te zetten terwijl hij geen kwaad in de zin blijkt te hebben , als je dat subtieler had gedaan was het veel effectiever geweest .

Dit is zo zeer speciale outsider.

Die alle verwachtingen overtreft.

Een film met een wonder schone sfeer.

En zeer aandoenlijk.

En spelers die acteren, op het hoogste niveau.

Een ongelooflijk schitterende film.

Een echte Diamant waar je na afloop,van moet bijkomen zo prachtig.