The Pursuit of Happyness (2006)

Erg genoten van deze film met Will Smith en zijn zoontje Jaden Smith in de hoofdrollen. Will Smith bewijst dat het een van de betere acteurs van deze tijd is door zijn adaptatievermogen op verschillende soorten films. Jaden speelt ook erg fijn in deze film.
De film zelf toont de contante sleur die blut zijn met zich meebrengt met daarbij een mooi onderhoudende vader-zoon relatie. Ondanks dat de film het waargebeurde verhaal volgt, vind ik het einde toch behoorlijk tegenvallen.

4*

Minder tenenkrommend dan ik vreesde. Is in ieder geval iets.

Behoorlijke film, waarin The American Dream centraal staat. Door hard werken het vanuit een slechte uitgangspositie toch ver schoppen: dat lukt hier. Will Smith zet een aardige rol neer en vertolkt een sympathiek hoofdpersonage. Echt meeslepend wordt het echter nergens, vooral omdat het toch wel redelijk voorspelbaar is.

Oh wauw, is het normaal dat ik zowat de hele film net traanogen zat. Ik ben normaal absoluut geen fan van Will. Maar die man weet het hier te brengen zeg!

one day we're broke together, next day we're rich forever...

Film vond ik indrukwekkend... Gebaseerd op ware gebeurtenissen. Na de film de extra's bekeken; na de uitleg waarom hier voor deze Italiaanse regisseur is gekozen, en voor het zoontje van Will, Jaden Smith, ging ik de film nog meer waarderen. Veel lof voor vader en zoon Smith!

Behoorlijk zeikerig filmpje.

Al vanaf het prille begin, zelf zonder het "waargebeurde verhaal" waarop dit gebaseerd is te kennen, is wel duidelijk waar deze film naartoe gaat. Een Amerikaans verhaaltje over doorzettingsvermogen, geloof ik eigen kunnen, de aanhouder wint en de American Dream.

Smith's personage wordt neergezet als een man die nogal wat tegenslag te verwerken krijgt, maar eerlijk gezegd is hij toch vooral wat naief en neemt hij gewoon enorme risicos. Als het dan wat tegenvalt, dan verzeil je in zo'n situaties. Daar kan Smith natuurlijk niet aan doen, maar daar heeft de film wel onder te leiden.

Dat hij uiteindelijk stock broker wordt en daar uitzinnig veel geld mee verdiend heeft is natuurlijk ook wat bedenkelijk, niet meteen het meest eervolle beroep dat er is. Maar ach, dat mag het moraaltje allemaal niet in de weg staat.

De vorm van de film is ook nogal duf. Het kindje erbij zorgt voor extra sentiment, alles wordt braafjes in beeld gebracht en de score is melig en beproefd. Typisch Hollywood werk dus, zonder al te veel franjes, maar vooral extreem sentimenteel.

Eentje om snel te vergeten. Smith doet z'n best, maar verder is het vooral vervelend en wachten to het voorbij is.

1.5*

“This part of my life is called running.”

Ongelooflijk zoetsappig en sentimenteel, maar op belangrijke momenten maakt The Pursuit of Happyness ook indruk. Iedere tegenslag wordt uiteindelijk overwonnen en het 'als je maar je best doet dan komt de Amerikaanse Droom uit' idee wordt er nog net niet ingeramd, maar Will Smith zorgt ervoor dat je als kijker toch betrokkenheid raakt en soms zelfs meeleeft met Chris Gardner en zijn zoontje. Ik heb wat tegenstrijdige gevoelens bij deze film, maar uiteindelijk overheerst het positieve.

Best goed.

In het begin had ik er weinig vertrouwen in, weer het zoveelste voorspelbare verhaaltje over de man (Smith) die alle ellende over zich heen krijgt en waarmee het waarschijnlijk toch wel goed gaat komen. Gelukkig slaagt Muccino erin echte emotie in de film te pompen, waar vele andere regisseurs in falen.

Smith speelt sterk, Smith junior is schattig en de chemie tussen de 2 is heel duidelijk voelbaar. Uitstekende keuze van Muccino om de echte zoon van Smith de zoon te laten spelen. Hiermee kan je je al sneller inleven en meeleven met de hoofpersonages.

De film is boeiend, ontroerend en erg pakkend. Niet dat ik ervan ging huilen, maar ik voelde hem toch wel eens goed aankomen soms. Soms wat te sterk aangezet, maar in het algemeen ging het allemaal best goed. 117 minuten waren niet te lang.

Wel emotioneel en ontroerend soms, vooral omdat het soms best realistisch is, maar Muccino weet het aardig uit te pakken allemaal. Goede dramafilm.

Herken me goed in bovenstaande. Meest beklijvend zijn wat mij betreft de vader-zoonscènes waarbij ook veel eer mag gaan naar Smith jr. Ben over het algemeen niet snel onder de indruk van kindacteurs, maar Jaden pakt me helemaal in. Verder is de film iets te voorspelbaar om echt hoog te scoren.