The Pursuit of Happyness (2006)

Erg genoten van deze film met Will Smith en zijn zoontje Jaden Smith in de hoofdrollen. Will Smith bewijst dat het een van de betere acteurs van deze tijd is door zijn adaptatievermogen op verschillende soorten films. Jaden speelt ook erg fijn in deze film.
De film zelf toont de contante sleur die blut zijn met zich meebrengt met daarbij een mooi onderhoudende vader-zoon relatie. Ondanks dat de film het waargebeurde verhaal volgt, vind ik het einde toch behoorlijk tegenvallen.

4*

Minder tenenkrommend dan ik vreesde. Is in ieder geval iets.

Behoorlijke film, waarin The American Dream centraal staat. Door hard werken het vanuit een slechte uitgangspositie toch ver schoppen: dat lukt hier. Will Smith zet een aardige rol neer en vertolkt een sympathiek hoofdpersonage. Echt meeslepend wordt het echter nergens, vooral omdat het toch wel redelijk voorspelbaar is.

Oh wauw, is het normaal dat ik zowat de hele film net traanogen zat. Ik ben normaal absoluut geen fan van Will. Maar die man weet het hier te brengen zeg!

one day we're broke together, next day we're rich forever...

Film vond ik indrukwekkend... Gebaseerd op ware gebeurtenissen. Na de film de extra's bekeken; na de uitleg waarom hier voor deze Italiaanse regisseur is gekozen, en voor het zoontje van Will, Jaden Smith, ging ik de film nog meer waarderen. Veel lof voor vader en zoon Smith!

Behoorlijk zeikerig filmpje.

Al vanaf het prille begin, zelf zonder het "waargebeurde verhaal" waarop dit gebaseerd is te kennen, is wel duidelijk waar deze film naartoe gaat. Een Amerikaans verhaaltje over doorzettingsvermogen, geloof ik eigen kunnen, de aanhouder wint en de American Dream.

Smith's personage wordt neergezet als een man die nogal wat tegenslag te verwerken krijgt, maar eerlijk gezegd is hij toch vooral wat naief en neemt hij gewoon enorme risicos. Als het dan wat tegenvalt, dan verzeil je in zo'n situaties. Daar kan Smith natuurlijk niet aan doen, maar daar heeft de film wel onder te leiden.

Dat hij uiteindelijk stock broker wordt en daar uitzinnig veel geld mee verdiend heeft is natuurlijk ook wat bedenkelijk, niet meteen het meest eervolle beroep dat er is. Maar ach, dat mag het moraaltje allemaal niet in de weg staat.

De vorm van de film is ook nogal duf. Het kindje erbij zorgt voor extra sentiment, alles wordt braafjes in beeld gebracht en de score is melig en beproefd. Typisch Hollywood werk dus, zonder al te veel franjes, maar vooral extreem sentimenteel.

Eentje om snel te vergeten. Smith doet z'n best, maar verder is het vooral vervelend en wachten to het voorbij is.

1.5*

“This part of my life is called running.”

Ongelooflijk zoetsappig en sentimenteel, maar op belangrijke momenten maakt The Pursuit of Happyness ook indruk. Iedere tegenslag wordt uiteindelijk overwonnen en het 'als je maar je best doet dan komt de Amerikaanse Droom uit' idee wordt er nog net niet ingeramd, maar Will Smith zorgt ervoor dat je als kijker toch betrokkenheid raakt en soms zelfs meeleeft met Chris Gardner en zijn zoontje. Ik heb wat tegenstrijdige gevoelens bij deze film, maar uiteindelijk overheerst het positieve.

Best goed.

In het begin had ik er weinig vertrouwen in, weer het zoveelste voorspelbare verhaaltje over de man (Smith) die alle ellende over zich heen krijgt en waarmee het waarschijnlijk toch wel goed gaat komen. Gelukkig slaagt Muccino erin echte emotie in de film te pompen, waar vele andere regisseurs in falen.

Smith speelt sterk, Smith junior is schattig en de chemie tussen de 2 is heel duidelijk voelbaar. Uitstekende keuze van Muccino om de echte zoon van Smith de zoon te laten spelen. Hiermee kan je je al sneller inleven en meeleven met de hoofpersonages.

De film is boeiend, ontroerend en erg pakkend. Niet dat ik ervan ging huilen, maar ik voelde hem toch wel eens goed aankomen soms. Soms wat te sterk aangezet, maar in het algemeen ging het allemaal best goed. 117 minuten waren niet te lang.

Wel emotioneel en ontroerend soms, vooral omdat het soms best realistisch is, maar Muccino weet het aardig uit te pakken allemaal. Goede dramafilm.

Herken me goed in bovenstaande. Meest beklijvend zijn wat mij betreft de vader-zoonscènes waarbij ook veel eer mag gaan naar Smith jr. Ben over het algemeen niet snel onder de indruk van kindacteurs, maar Jaden pakt me helemaal in. Verder is de film iets te voorspelbaar om echt hoog te scoren.

Prachtig. Een film om niet snel te vergeten je zag het al een beetje aankomen

The American dream noemen ze dat daar aan de andere kant van de grote plas. Hoe iemand vanuit een miserabel bestaan met armoede en schulden door hard werken en doorzettingsvermogen een succesvol effectenmakelaar en miljonair kan worden. Ik vond het vooral een super irritante film omdat vanaf het allereerste begin al duidelijk was hoe de film zou gaan eindigen. En het duurt maar en het duurt maar en de ellende wordt alsmaar groter en groter ... (gaap gaap)

Een film voor de liefhebbers zal ik maar zeggen, want in zijn genre voldoet het aan alle eisen. Maar mensen als ik die al die clichés verder wel geloven raad ik aan om het eerste kwartier te bekijken dan doorspoelen en dan nog een beetje van het laatste deel te zien. Dat scheelt je minimaal anderhalf uur. Jammer dat ik heel die film uitgezeten heb.

...to pursue happines , and maybe we can actually never have it, no matter what.

Film uit de Will Smith fase waarin hij erg goede films en rollen afwisselde met flauwe meuk als de MIB vervolgen en Hitch, en hier laat hij zien in dit suikerzoete drama toch behoorlijk te kunnen acteren als de man maar een serieuze rol en film krijgt. In die tijd begon ik Will Smith films dan ook met een zekere scepsis, iets dat bij deze niet helemaal op zijn plek is ook al raakt de film me niet in het bijzonder.

Begin jaren '80, Gardner struggling met zijn werk als verkoper, een financiële strop om de nek van heb ik jouw daar met dat apparaat dat bijna niet te slijten is, en de daaraan gekoppelde problemen hoe rond te komen met relationele problemen tot gevolg. Het water staat Chris regelmatig tot de lippen maar met de nodige fortuin blijkt toch Luctor Et Emergo van toepassing te zijn. Het blijkt echter niet de gemakkelijkste weg met een jong kind, blut en de mogelijkheid tot internship die bijna niet een kans te noemen. Chris vecht door, soms onder mensonterende omstandigheden en ik neem aan dat ik niet veel verraadt als ik zeg dat er een beloning komt.

Eigenlijk voorspelbaar, toch doet de film dat niet veel pijn. Dat doet eerder het onmetelijke incasseringsvermogen van deze man, het beeld dat de man zo te zien regelmatig een nachtje doorhaalt zijn kind bewakend, al lerend of zelfs repareert. En dan nog vroeg op pad om weer zo'n ding aan de man te brengen. En dan toch nog de energie hebben om zo vaak achter een dief aan te zitten, zelf te vluchten, of naar een afspraak te rennen, wat heeft Smith een goede conditie. Dan dat kind, die uiteraard pienter is en praktisch nooit vervelend. Ja ik weet het, de film is natuurlijk geromantiseerd en moet niet te letterlijk genomen worden, althans dat neem ik aan, toch vind ik de toon van de film daardoor te vaak aan de vrolijke en levendige kant. Iets dat ook van de soundtrack gezegd kan worden die met zijn dromerige momenten vaak evenmin op zijn plaats is.

Positieve dingen zijn toch Smith zelf, de wisselwerking met zijn eigen zoon, Newton is ook goed, is het tijdsbeeld fraai en zie ik in de jacht naar 'happiness' toch regelmatig dingen voor bij komen die 'happiness' zijn. Namelijk de kleine dingen, het moment dat hij de kleine blij maakt met een reep, een cadeautje, eten in een Diner of hangen op het strand. Natuurlijk zit Gardner in de hoek waar de klappen vallen maar geluk zit toch vaak in de kleine dingetjes en dat is een detail dat toch door de film sijpelt en die de film toch nog een zekere aandoenlijkheid geeft.

Top is het allemaal niet, mede vanwege de eerder genoemde vrolijkheid. Niet dat ik oproep tot een hele zware en dramatische film want het zijn nu eenmaal feel good ingrediënten, daarom vooral de conclusie dat deze vorm van feel good mij niet heel erg ligt. Daarom aardig voor een keer.