Fanny och Alexander (1982)

Zag deze week een stukje van deze film, die ik vroeger wel eens in zijn geheel heb gezien. En werd weer compleet beroerd ervan: bombastisch en gruwelijk. Het geestelijke en lichamelijke geweld naar de kinderen is zo weerzinwekkend, dat ik er schoon genoeg van had, na korte tijd. Die moeder is er al door verslonden en laat haar kinderen compleet in de steek.

Beroemde regisseur? het zal wel. Beroemde acteurs? het zal wel. Het vertelt vooral veel over het geestelijke klimaat van de regisseur zelf en in welke sferen hij is opgegroeid.

Dat weegt allemaal niet op tegen dit gedrocht van een film: de hersenspoeling op de kinderen is niet om aan te zien. Voor al die betweters die hier weleens proberen anderen op andere gedachten te brengen: doe geen moeite, want deze bekeringsneigingen zijn ook zeer ongezond en arrogant. Werken trouwens toch nooit. En uitleg over de regisseur en zijn bedoelingen, kennen we ook al lang.

Eerste Bergman.

Het heeft toch wel langer geduurd dan ik eigenlijk van plan was, maar uiteindelijk duurde het ook niet te lang. Althans, naar mijn mening. Ik wist wel een beetje wat me te wachten stond van Bergman, en lang had ik er eigenlijk gewoon geen zin in. Toen deze op TV kwam heb ik hem toch maar meegepakt en aangezet.

De film weet voor een groot deel van zijn lange speelduur te intrigeren, wat ook de doorslag geeft voor een voldoende. Waarom het geen hoge voldoende is heeft als reden dat ik de film erg wisselvallig vond. Misschien wel 1 van de meest wisselvallige films die ik ooit heb gezien.

Er schijnt een relaxte behind-the-scenes te zijn geweest, maar toch voelde het erg aan alsof de acteurs behoorlijk onder druk stonden. Vooral Guve speelt zeer geforceerd. Zijn bewegingen en dialogen komen mak over, alsof hij een bord aan het oplezen is of een spelletje Just Dance voor de camera speelt. Alles wat die koter doet voelt onnatuurlijk aan.

Een aantal andere castleden vond ik overigens niet veel briljanter. Iedereen eist veel ruimte op, maar deze benutten is een ander verhaal. Sommige rollen hebben zo wel z'n momenten, denk maar aan Malmsjö die best angstaanjagend is soms. Ook Edwall vond ik sterk spelen. Andere rollen verschillen tussen onzichtbaar en wel oké.

Het eerste uur (ik heb de 3-uur versie gezien) vond ik wellicht het beste stuk van de film, waarmee ik klaarblijkelijk tegen de stroming inga. Ik vond het vooral een intrigerend stuk, de details zijn magistraal en de sfeer zit er maximaal in. Het volledige eerste uur bleef boeien terwijl er niet perse veel werd laten zien. Dat is maar weinig regisseurs gegeven.

De twee uren daarna vond ik alweer wat minder, wat mij betreft een dalende lijn. Zodra de film meer druk en verantwoordelijkheid legt op de kinderen begint het allemaal wat houteriger te worden. Het gaat allemaal steeds minder intrigeren, ondanks dat ook het tweede deel van de film zo zijn momenten heeft.

De film verschilt van soms briljant naar soms compleet belachelijk. Briljant vond ik de surrealistische tussendoortjes en het sterfbed van Edwall. Die hand die werd losgetrokken is voelbaar. Prachtig geacteerd ook. Belachelijk vond ik bijvoorbeeld het verhaal van Alexander over de geesten en de scenes waarbij de film te veel begint te leunen op dialoog.

Zo blijft de film wisselen van zeer sterke emoties tot erg duffe stukken. Het cijfer is daarom ook tussenin omdat ik de balans gewoon niet kan leggen in wat ik goed vond en wat ik minder vond. Het verschilt constant. Daarbuiten vond ik enkele sceneovergangen waarbij de lawaaierige natuurbeelden overgaan in stille ruimtes wat slordig. Ik weet het niet, ik hou er niet zo van.

Het blijft allemaal wel intrigeren, en ik vond het eerste uur het beste stuk. De emoties zijn soms erg rauw en knap, maar de film heeft ook zo zijn duffe momenten. 188 minuten is erg veel gevraagd van de kijker, maar het feit van Bergman weet te intrigeren maakt het wel goed. Ik was allang blij dat er nog meer regisseurs waren die uit leegte op het eerste gezicht toch nog weten te "vullen" op het witte doek.

Film met krachtige momenten, maar het toneelmatige karakter van sommige scènes deed toch wat afbreuk aan mijn kijkvreugde.

Morgen ligt alles klaar voor de marathoncessie. 312 minuten Bergman. Mijn derde maal, maar al weer enige jaren geleden gezien. Maar ik weet wat ik voor moois kan verwachten. Zin in.

Filmtip: Care Bears to the Rescue (2010)

Pfoeh.

Dit moet één van de meest onevenwichtige films zijn die ik ooit gezien heb. De veel te lange speelduur van 3 uur zorgt daar wellicht voor. Maar wat is het een soep geworden, na dat olijke eerste uur vol kitsch en luidruchtige nonkels die zich bezighouden met overspel. De aankleding mag er dan wel naar zijn, qua cameravoering is het toch wat te saai om enige visuele flair op beeld te brengen.

Nadien neemt de film een ommezwaai van jewelste door toe te werken naar misbruik. Ik was de film zonder enige voorkennis ingegaan - behalve dan dat de regisseur Ingmar Bergman is, bekend genoeg maar waarvan ik nog niets gezien had -, en dan is dergelijke wending wel een verrassing gezien de sfeer van het eerste uur.

Helaas doet eigenlijk ook die wending behoorlijk soapachtig aan. Ik ben daar absoluut niet voor en bijgevolg heb ik me echt door de film moeten slepen. Qua kennismaking met een nochtans hoog aangeschreven regisseur kan dit tellen. Ik zal nog wel een klassieker van hem een kans geven, maar dan toch eentje die wat minder van mijn kostbare tijd in beslag neemt.

1,5