The Fault in Our Stars (2014)

De film richt zich wel op jongeren, maar waarom zou dat iets negatiefs zijn? Ik zag het in de bioscoop en de zaal zat tot mijn verrassing vol met meisjes van 15. Krijg een beetje de indruk dat sommigen zich bij zulke films dan te volwassen gaan voelen, zoals kinderen van 12 zichzelf véél te oud vinden voor tekenfilms... want het is niet stoer voor hun leeftijd om zo'n film goed te vinden. Zelf krijg ik dan de indruk dat men dan juist niet volwassen genoeg is om de film te waarderen.

Mooi en ontroerend verhaal met een Nederlands tintje geregisseerd door Boone, die ook al het (in mijn ogen) prachtige Stuck In Love onder zijn hoede had.

Heb het boek niet gelezen dus kan niks over de casting op basis daarvan zeggen, maar ik vond Woodley en Elgort gewoon érg goed, al wist ik dat al van eerstgenoemde. Dafoe is een held imo.

De muziek was niet áltijd mijn ding, maar M83 - Wait maakte voor mij veel goed. Een nummer die ik denk als één van de weinigen al kende.

Verschrikkelijke klote ziekte dat het ook is. Verder weet ik eigenlijk niet veel te zeggen. Gewoon kijken deze.

4,0*

Ik vind het heel lastig wat hier van te vinden. Het duurt best wel lang voordat duidelijk is wat de toon is van de film (als me dat ooit al duidelijk werd). Het begint lekker scherp en amusant, en ik zat al helemaal klaar voor een Juno-achtige quirky tienerfilm, maar alles rondom het Amsterdamavontuur is juist erg gezapig en bijna suf. Helemaal vanaf de bevreemdende scene met Peter van Houten (en aansluitend het Anne Frank huis) is het maar afwachten wat je precies voorgeschoteld krijgt, en wat de film nu uiteindelijk écht wil gaan doen. Wat mij betreft wordt dat nooit helemaal duidelijk, maar dat kan natuurlijk helemaal aan mij liggen. Wellicht dat het boek uitsluitsel geeft, en is het wat gemankeerd naar film vertaald, wie zal het zeggen.

Afgezien van die verwarring vond ik het wel erg fijn om te kijken, met name omdat de karakters zo geweldig neergezet zijn en hun romance ook weer eens écht leuk en oprecht overkomt. Niet zo vaak een film gezien waarin dat zo goed gedaan is en je ook echt nooit het idee hebt dat je naar acterende mensen zit te kijken. Met name Shailene Woodley is een geweldige actrice die een superrol neerzet.

Had misschien wel 4,5* kunnen worden als het de feel van pakweg het eerste half uur vast had kunnen houden. Zo'n toch wel 'quirky' scene als die van Isaac die op de achtergrond die de trophy's kapot gooit zie je de rest van de film totaal niet meer terug bijvoorbeeld. Nu verviel het toch iets teveel in serieusheid en iets teveel tranentrekkerij (natuurlijk is het een tranentrekkend onderwerp, maar Hazel die dan nog even een huilmomentje moet hebben met haar ouders over haar naderende dood vond ik overbodige 'oja, laten we dit ook nog even doen').

4*

De film is een ietwat vreemde mix van drama, romantiek en komedie. Het eerste deel lijkt het vooral een absurde komedie , met een gekkige groepstherapeut, een nerdy vriend van de hoofdrolspeler die trofeeën aan gort ramt en nog wat ludieke scenes. Daarna lijkt de romantiek de overhand te nemen en wordt de film -met name het deel in Amsterdam- wat gezapig.

Gus vond ik bijna onuitstaanbaar met zijn corny ,pretentieuze semi-poëtische geneuzel. Dat je positief in het leven staat is één ding, maar bij hem kwam het heel ongeloofwaardig en gemaakt over. Alsof alle cliché's van de 'de leuke romcom jongen' uit de kast zijn getrokken; extreem blij, geduldig, goedaardig zonder ook maar één slechte eigenschap.
Hazel daarentegen was een veel realistischer personage (uitstekend geacteerd trouwens!), hoewel ze soms iets te volwassen voor haar leeftijd overkwam, zoals Juno in de gelijknamige film.

Willem Dafoe als de norse schrijver vond ik ook sterk, en de scene bij hem thuis zette volgens mij de essentie van de film neer, hoewel ik nog niet helemaal heb doorgrond wat hij nu probeerde te zeggen.

De beelden van Amsterdam en het Nederlandse tintje aan de film waren erg leuk om te zien, hoewel het in feite niet veel toevoegde aan het plot; het had wat dat betreft net zo goed Londen of Parijs kunnen zijn.

Het slot van de film is één en al tear-jerker. Soms wat teveel van het goede, maar inhoudelijk vond ik dit het beste deel van de film.

Mooie film, goed uitgewerkte personages en een prachtige einde.

Toppertje.

3,5*

top film...kijken

Van tijd tot tijd zie je een film die je grijpt en die je eigenlijk gelijk opnieuw wil kijken. ER is genoeg aan te merken op deze film; maar het daadwerkelijk te doen lijkt mij op dit moment flauw. Er dan is er niets meer te zeggen.

Genoten in allerlei opzichten. Terwijl naast me de bank natter en natter werd, heb ik het droog gehouden. Ik ben gewoon niet zo van het huilen tijdens een film. Lukt me gewoon niet, maar ik snap wel dat dit er een goede film voor is. Mijn vrouw was wel zo handig om in haar samenvatting van de film ook meteen het plot te verklappen. Desondanks komt de relatie tussen de hoofdpersonen bijzonder sterk uit de verf op deze prent. Godzijdank zien de acteurs er vrij doorsnee uit en zien we op Willem Defoe (fakking gave rol!) eigenlijk geen bekende acteurs. Althans, ik heb verder niemand herkend. En stiekem is dat best fijn, want ik krijg dan in elk geval het idee over de schouder van een vreemdeling mee te kijken ipv een Hollywoodster. Het verhaal is erg fijn, maar echte verrassingen blijven uit. Ik zou alleen hetverslechtering van de gezondheid (van met name Gus) duidelijker in beeld brengen. Desalniettemin maakt de film genoeg emoties los en dat maakt de film zo geslaagd.

Ik hou echt van goede drama films man maar dit is een drama in een andere context lmao.
Doelgroep : 12-14 & maagden

Oei! Ik ben de leeftijdsgrens van de doelgroep al meer dan 5x gepasseerd en ik heb inmiddels niet meer dan een flauwe herinnering aan het verlies van mijn maagdelijkheid. Toch vind ik het een mooie film. Schort er iets aan mij?

Nee, je kan een film ook tof vinden zonder dat je onderdeel van de doelgroep bent

Moet je me wel quoten hè. Anders wordt het lastig om te reageren. Of denk je dat ik elke dag op deze site ga kijken of iemand me een vraag gesteld heeft?

Aan empathisch vermogen heb ik volgens mij geen gebrek trouwens. Misschien ben jij een typetje die een doos tissues wegsnottert bij All You Need is Love en waarbij tranen over zijn (haar?) wangen druipen bij de nieuwste gevoelige hit van Marco Borsato? Zou kunnen. Zo iemand ben ik niet. Maar zoals ik al eigenlijk al aan wilde geven, dat heeft verder niks met deze film te maken.

Dit was me wel weer een tranendal hoor. Nou zegt dat in mijn geval niet bijster veel, want zet The Lion King op en het moment dat Mufasa dood gaat jank ik nog steeds tranen met tuiten. Maar bij The Fault in our Stars is het niet alleen omdat het zo triest is, het is ook mooi. De boodschap die word meegegeven, of eigenlijk meerdere boodschappen. De oneerlijkheid van het leven. Het feit dat je altijd moet blijven genieten, zolang dat kan. Ik vond het een prachtige film, met een tikje humor en een hoop tranen. Maar dat is onlosmakelijk verbonden met die ziekte.

4*
8/10 (IMDB)

Een film die ik na het kijken direct de volle mep had gegeven. Nu, een tijdje verder, ga ik daar toch net onder zitten. Het is een geweldig drama, welke een hoop emoties van de kijker oproept, maar net niet alles heeft.

De film is zeer goed onderhouden en Hazel en Gus zijn echte toppers. Het onderwerp (misschien wat kort door de bocht) is kanker. Een verschrikkelijke ziekte die, helemaal bij het zien van de jeugdige karakters, direct al een hoop emoties oproept. Dit is natuurlijk slim gedaan door de schrijver van het verhaal (in boekvorm). Nu is dit een gevoelig onderwerp dus ik moet waarschijnlijk oppassen wat ik zeg, maar toch voelt dit inderdaad als een bewuste "zet". Bij vlagen licht dit er dan ook te dik boven op en lijkt er wel geschreeuwd te worden om medelijden.

Wat er verder allemaal omheen is gebouwd is, op zijn minst, indrukwekkend te noemen. De film is zeer sterk, hier probeer ik alleen het halve puntje verlies aan te duiden. Want zeg nou eerlijk, het gaat mij veel meer dan een handjevol zinnen kosten om de overige 4,5 sterren kracht bij te zetten.

Want wat is het een geweldig drama. De emoties en levenslessen van de jonge, wijze Hazel, Gus en vrienden / familie vliegen je om de oren en het complete verhaal zet eenieder aan het denken over zijn eigen leven. Want wees nou eerlijk (cliché in de maak); het leven is zeer fragiel. Tel je zegeningen en wees dankbaar voor wat je hebt, had zo een ondertitel van de film kunnen zijn. Voor iemand die normaal niet zo van de clichés is, heeft deze toch wel een diepe indruk op mij gemaakt. Op het moment dat de film je weet af te leiden van het overduidelijke, ben je naar mijn mening naar een pareltje aan het kijken. Menig persoon zal het niet droog weten te houden bij deze film, grote klasse.

Sympathieke en ontroerende film over 2 jonge tieners die beiden erg ziek zijn en daar op hun eigen wijze mee om weten te gaan. Erg goed geacteerd en zeker richting het einde erg pakkend op emotioneel gebied. De chemie tussen de 2 hoofdrolspelers is erg oprecht en mooi. Gelukkig is het niet de hele film een zware film en is er lange tijd genoeg ruimte voor luchtigheid, geestige dialogen en uitdieping van de personen. Maar wanneer het tijd is om de kijker te treffen, lukt dit ook goed.

3,5*

Nee, deze film deed mij eigenlijk helemaal niets. Huilen of geraakt worden bij een film is voor mij geen punt, maar deze film overtuigde mij nergens. Veel dingen waren mij te theatraal op een vervelende manier.
Dit is waarschijnlijk Amerikaanse kanker.

Uitstekend drama dat op een luchtige manier wordt verteld. Daarbij deden de beelden van Amsterdam natuurlijk leuk aan. Normaal gesproken ben ik geen liefhebber van ziekte en ellende films, maar zo af en toe pik ik er eentje mee. Zo vond ik Alice ook helemaal niet verkeerd. Nu hadden we te maken met twee kankerpatiëntjes die wisten dat ze geen lang leven zouden krijgen. Dus probeerde ze er maar het beste van te maken. Vooral de rol van Woodley vond ik subliem gespeeld. Die krijgt vast nog een mooie toekomst tegemoet. De rol van Willem Dafoe vond ik daarin tegen buitengewoon irritant. En helaas komt die vogel doodleuk op de begrafenis van Gus. Jammer en onnodig Daarbij wordt en werd er geen woord Nederlands gesproken in Nederland. Maar de beelden zijn mooi en de muziek vond ik ook dik in orde. Vervelend werd de film nooit ondanks die vervelende ziekte waar veel mensen aan lijden en sterven. Het foutje in onze sterren. Overall vond ik het een prettige film om naar te kijken ondanks het zware thema. En al helemaal om steeds maar weer met dat ding te lopen. Dan mogen we gezegend zijn dat we niets hebben.

waar kan je de film kijken. wat hier staat alleen de trailer

Thuis, op DVD of blu-ray?

Een Weeffout In Onze Sterren weet de ontroering te triggeren. Romantiek, tragiek en sentiment roepen emotie op en daar gaat het in deze film om. Doel bereikt! De twee jonge acteurs spelen een uitstekende hoofdrol en Willem Dafoe is in een kleine bijrol als asshole goed op dreef.
Familiepak tissues bij de hand houden!

Ik vond het een wat saaie, oppervlakkige film (ondanks de het zware onderwerp) die je nergens echt pakt.

Goede film.

Ik heb het meestal niet erg gericht op hele droevige drama's maar de cast deed mijn wenkbrauw wel optrekken dus heb ik hem aangezet. Was toch wel verrast. Het onderwerp is natuurlijk wel zwaar en dat maakt wel droevige momenten dat de film goed opbouwt.

Had misschien zelfs wel de top 250 kunnen halen maar als het einde in beeld komt, Ik bedoel Dafoe op de begrafenis. gaat de film naar beneden. Dafoe speelt een goed karakter maar hij neemt alle droevigheid weg die de film zo mooi maakte. Hierdoor had er met een einde nog een klap bovenop moeten komen maar dat gebeurde niet.

Tsja, kan aan mij liggen. Maar toch.

Mooie film, maar duurt wel een beetje lang. Ook af en toe wat te sentimenteel, maar daar ontkom je gezien het thema niet aan. Vond wel dat de rol van de schrijver onderbelicht bleef. Werd niet helemaal duidelijk waarom hij deed wat hij deed. En ook dat-ie op het eind zomaar ineens opduikt. De twee hoofdrolspelers doen het goed.

Geweldige film,van bij het begin direct in de film en enkel de eerste passage van Defoe was beetje minder.Vond zijn reactie niet echt passen in het geheel.De magie tussen hem en haar zorgt ervoor dat je telkens het gevoel hebt dat enkel zijn meespelen.Nog maar weinig meegemaakt.Mooiste moment was het moment dat de verteller in het Anne Frank museum het gevoel beschreef van haar.

Jeetje, best wel nog een hoge score... komaan, die eerste kus in het Anne Frank museum alleen al met dat applaus erbovenop...

Deze film wou ik een tijdje zien omdat door sommigen de vergelijking werd gemaakt met 'Me and Earl and the dying girl". Waar deze laatste me wat tegenviel, was deze "The fault in our stars" een schot in de roos. De thematiek is soortgelijk waarbij kanker bij jongeren centraal staat en vooral hoe zij en hun omgeving hiermee omgaat.

De één wordt steeds vergezeld door een zuurstoftank als trolley, de ander loopt rond met een beenprothese. The fault in our stars is een ontroerende liefdeshistorie die nooit te sentimenteel wordt, toch niet voor mij althans al begrijp ik dat de regisseur daar toch af en toe naar streeft. Daarentegen vond ik de cinematografie erg goed en waren de acteerprestaties van Shailene Woodley en Ansel Elgort uitstekend. Mooie chemie tussen die twee! En ook de dialogen en filosofische oneliners zitten snor. Het zorgt er ook voor dat dit de gemiddelde romcom overstijgt en je vragen gepresenteerd krijgt of het wel de moeite loont relaties aan te knopen in de wetenschap dat je er binnenkort toch niet meer bent. Waarom je netwerk uitbreiden als je weet dat je hen verdriet zal aandoen?

Ondanks het zware thema blijft de film bovenal luchtig en makkelijk verteerbaar. Fijne personages, duidelijk ingespeeld op elkaar, humoristisch, spitsvondig, mooie subplot met het boek en bovenal een leuke trip naar het mooie Amsterdam. Alleen de rol van Willem Dafoe vond ik een beetje uit de toon vallen - hoewel op zijn acteerprestatie niet aan te merken was. Bizarre ontmoeting en bovendien vond ik zijn aanwezigheid op de begrafenis niet geslaagd. Het andere minpunt was de kus in het Anne Frankhuis die op het randje balanceerde. Voor de rest prima film! Nipte 4,0*.

Niet mee eens met dit laatste stukje. Ik kan dan wel merken dat het iets uitmaakt of je een beetje bekend bent met het boek en de bedoelingen van de schrijver of niet. Want dit is juist een erg belangrijke scène voor het personage Hazel. De hele reden dat Hazel naar Amsterdam reist om met die schrijver te praten over wat er met de personages in het boek gebeurt, is omdat ze eigenlijk wil weten hoe het met haar familie zal vergaan op het moment dat ze er niet meer is. Ze maakt zich er grote zorgen over dat haar ouders geen leven zullen hebben na haar dood. Als ze er dus achter komt dat haar ouders wel degelijk plannen hebben over wat ze met de rest van hun leven willen doen, lucht haar dat enorm op. En het is eigenlijk het echte antwoord op wat ze wilde weten. Best belangrijk dus!

Er komt een Bollywood remake van The Fault in Our Stars. Ik heb nog nooit een Bollywood film gezien, maar ik ben benieuwd hoe zo'n totaal andere interpretatie van het verhaal eruit gaat zien. Dat het beter gaat worden dan deze lijkt me sterk. Iets aan deze film stijgt uit boven de gemiddelde film over dit thema. Dat is denk ik vooral vanwege de voor het grootste deel afwezigheid van vals sentiment. Let op, ik zeg 'voor het grootste deel', want de Anne Frank huis scène, is wel een dieptepuntje, maar het is een kleine smet op een verder hele goede film. Ik moet zeggen: het acteerwerk van Shailene Woodley doet veel, zij draagt de film echt. Maar je merkt aan alles dat dit verhaal met veel liefde en oprechtheid verfilmd is, en dat iedereen zijn of haar beste beentje heeft voorgezet om het boek en bijbehorende fanbase totale recht aan te doen. Dat weet ik ook omdat ik toen 'Tfios' gemaakt werd, ik één van die fans was. Jaren na de hype heb ik de film nog steeds hoog zitten. Mede daarom ben ik van mening dat dit niet alleen een film is voor de jonge fans of het 'Young Adult' publiek, maar dat iedereen dit kan waarderen. Als je dan een film moet kijken waarin de ziekte kanker een rol speelt, laat het dan deze zijn.

Genre ligt mij over het algemeen niet zo, maar dit was wel weer even een andere slag.

Het is een liefdesfilm, maar nu met als thema: Kanker. We maken kennis met Hazel, een meisje dat al bijna haar halve jeugd lijdt aan deze ziekte, en ook op het randje van de dood heeft gestaan. Blijkbaar was dit al goed genoeg om toch optimistisch en positief bij de dag te leven. Ze heeft helemaal geen zin in een praatgroep met lotgenoten omdat ze denkt dat ze daar alleen maar weer in het diepe wordt getrokken... maar dit lot brengt haar wel bij de zekere Gus.

Er volgt al snel een vlam tussen deze twee patienten en het lot dat ze heeft getroffen lijkt de verliefdheid en de hechtheid alleen maar sterker te maken. Zodanig dat zowel de prothese van Gus als de zuurstoffles van Hazel niet altijd opvalt. Hazel kan Gus ook wel gebruiken; ze is fan van een boek met de ziekte als thema, maar het einde ervan is niet helder. De enige persoon die weet hoe het precies eindigt is de zekere Peter van Houten, een schrijver die woont in, jawel, Amsterdam.

En in plaats van om thuis weg te zitten kwijnen met allerlei medicatie trekken Hazel en Gus erop uit in de Nederlandse hoofdstad. Er wordt uitgebreid aandacht aan geschonken, alsof de kijker zelf de toerist is. Vele mooie en bekende shots, de teleurstellende doch schrijnende ontmoeting met Peter van Houten (leuk vertolkt door Dafoe) en uiteindelijk het avontuur door de stad zelf, met als hoogtepunt, dat bankje. Jammer echter dat ze op het laatste half uur toch wel terug naar huis gaan. Maar ook dat levert nog wat ontroerende momenten op.

Leuke bijrol is ook de blinde Isaac en dat hele gedoe rond zijn vriendin. Ook de ouders van Hazel zijn erg sympathiek neergezet en nergens wordt de film hopeloos.... maar helaas vaak nog wel te Amerikaans, waarbij het over de toppe nog wel eens om de hoek komt kijken. Neem bijvoorbeeld die scene in het Anne Frank Huis... Ja, dat was nou toch wel even te veel voor het goede. En misschien is het ook wel een gewoonte van de Amerikanen in het algemeen om de dingen mooier te maken dan het al is... Echter blijft het gelukkig in deze film wel minimaal... ook al zijn de neigingen aanlokkelijk.

Het einde was wel, ondanks het soms overbeladen momentjes, wel erg sterk.

Al met al, wel een van de betere Romantische films uit de US.

3,5*

De film heeft zijn momenten maar het potentieel wordt niet waargemaakt helaas. Tot en met een dik uur liep het goed, hoewel ook niet alles perfect liep tot daar aan toe, maar dan is de intrede van een onuitstaanbaar personage toch wel de druppel die de emmer doet overlopen. Het maakt dat het geheel ook veel te gemaakt en niet realistisch overkomt. Ik vond het al vrij vervelend dat een boek al zo een belangrijke rol in dit verhaal speelde en quasi belangrijker werd dan het thema kanker zelf. Het lijkt er ook wel een beetje dat er naast de kanker niet anders bestaat in het verhaal dat hier gecreëerd wordt. En op het einde komt die schrijver dan nog eens in beeld, absoluut ergerlijk. Het verhaal is al even absurd als menig superheldenfilm, en uiteindelijk begin ik het idee te krijgen dankzij deze film dat kanker iets surreëel is, iets dat niet bestaat of iets van een andere wereld is, door de manier waarop het hier gebracht wordt in de film. Desondanks toch een 3* voor de mooie muziek, en de mooie momenten die de film had.