The Fault in Our Stars (2014)

De film wordt inderdaad een beetje verpest door verschillende onrealistische en belachelijke momenten. Desondanks wel een voldoende.

Een zeer mooie soundtrack zorgt voor een extra gevoelige laag. De film is ontroerend en lief. Maar is zodanig geromantiseerd dat er geen plaats is voor een realistische weergave.

Het is niet van mijn gewoonte om de maximale score te geven voor een film, en misschien gaat er in de toekomst nog een half puntje af. Maar op dit moment net na de film gekeken te hebben weet ik het effe niet meer zo goed. Ik heb al duizenden films bekeken van horror tot de meest romantische. Maar nog geen enkele film heeft me zo diep geraakt, zo diep dat er zelfs tranen over mijn wangen rolden. De film was misschien niet 100% perfect door de absurde rol van Willem Dafoe erbij en andere kleine zaken. Maar desondanks geef ik het toch een 5, want cinema & films zijn er voor de gevoelens te voelen en je te raken in het diepste van je ziel. The Fault In Our Stars is er eentje dat ik niet meer zal vergeten.. Man Man Man..

Peter van Houten, Fu*k off man

om te janken zo mooi deze film.

vind jezelf een man zoals Gus!

the fault raakt je..... zo hard dat je nu deze comment een like geeft!

Totaal een aanrader!

en we weten dat we cringe af zijn en zielig doen voor likes maar daarom verdienen we likes

use me as a so cringy button

love

Ik recenseer slechts heel sporadisch een film: alleen als ik deze vreselijk slecht of vreselijk mooi vind. A fault behoort tot de laatste categorie. Mijn god, wat had ik het te kwaad tijdens de film, het snot liep uit mijn neus en door de tranen zag ik soms niks meer. Dit meen ik serieus, niet sarcastisch. Het verhaal greep me bij m'n strot. Ik leefde zo erg mee met deze jonge mensen. En dan te bedenken dat deze situaties ook in het echt kunnen gebeuren. Hazel vond ik echt een lieverd, net als Gus. Uitstekende casting. De scene waarin Hazel op bed ligt en haar verdriet niet meer de baas kan vond ik hartverscheurend. Ik denk dat deze scene niet beter zou kunnen worden geacteerd. Net als de scene met Gus in de auto bij het tankstation.

Deze film wilde ik al lang zien. Ik ben zo blij dat ik ‘m nu eindelijk gezien heb. Hij heeft veel indruk op mij gemaakt en mij geen moment verveeld. Het acteerwerk vind ik erg naturel. Niet overdreven en het voelde echt en oprecht. De emoties kwamen bij mij binnen. Het verhaal kende ik al en ik wist wat er zou gebeuren, aangezien ik het boek heb gelezen. Toch heeft deze film mij verrast. Hij is nog beter dan ik had verwacht en wat mij betreft zeker niet minder goed dan het boek. Ik vind het erg mooi, ontroerend, soms dromerig, lief. Hazel en Gus vind ik erg leuke en innemende personages. Zij zijn de sterren in deze film die ‘m nog meer glans geven. Zonder meer een 10. 5*

Redelijk drama, overladen met emotie, die nooit helemaal onder het juk van de jongere doelgroep uitkomt waar hij voor bedoelt lijkt, en daardoor niet tot volle wasdom komt.

Een meer dan prima beeld wordt er rond de terminale Hazel neergezet die samen met partner in crime Gus een motivatie ziet om niet bij de pakken neer te gaan zitten en er nog wat van probeert te maken qua humor, beleving en ondernemingen. Op zich een prima uitgangspunt omdat het een niet doorsnee beeld is van twee tieners die hun onvermijdelijk lot vooral met veel sarcasme bestrijden. Toch, niet onverwacht, neemt de romantiek te veel over, wordt het een beetje te klef en is het vernieuwende er wel weer af. Meer dan aardig zijn nog wel het bezoek aan Amsterdam en het Anne Frank huis.

Het einde is in die zin onvermijdelijk en zelfs voorspelbaar, toch is het moment van het nachtelijke telefoontje wel goed opgebouwd. Woodley is overigens in haar rol prima, Elgort vind ik dan weer niets, iets dat niet perse aan de film ligt maar aan die stupide grijns die hij altijd heeft. Kan dat ventje niet bepaald serieus nemen. Dan de film zelf en de doelgroep, ondanks het behoorlijke interessante beginpunt, eens geen oude zieke mensen, hangt de film toch teveel op geforceerde emotie en daarna romantiek. En vooral met de zogenaamde liefdesperikelen ontstijgt de film daarna niet het niveau van de gemiddelde Twillight/Divergent film. Iets dat overigens niet voor iedereen zo zal zijn, maar voor mij wel in dit geval.

The Fault in Our Stars is voor een keer een aardige drama, maar daar houd het voor mij toch op.

Om te huilen, zo mooi en simpel

Oef, dat mijn vriendin het bij deze niet droog zou houden was niet onverwacht. Maar ook bij mij rolden wat tranen over m'n wangen. Wat een waanzinnige goeie actrice die de rol van Hazel speelt! Je voelt haar verdriet, wanhoop en angst. Met name de scène dat ze op bed ligt en haar ouders haar vertellen dat Gus is overleden, haar huilen zo hartverscheurend....... je voelt in elke vezel met haar mee.

Voor nu een verdiende 4☆

Een film die op voorspraak van mijn dochter en oudste stiefdochter opgezet moest worden. Ik en mijn jongste stiefdochter waren tegen. Ik kan best een romantische film op zijn tijd waarderen maar deze leek mij niets. Het verhaal van twee terminalen die liefde bij elkaar vinden leek in mijn optiek te veel op effect belust. Mijn vriendin stemde ook voor dus hij ging op. Hij viel me an sich mee. Hij heeft over het algemeen een positieve en vooral luchtige toon, wat knap is gezien het onderwerp. Er zijn ook mooie en zware momenten uiteraard maar die voerde niet de boventoon en waren ook niet duidelijk uit op tranentrekken maar gewoon onderdeel van het vrij sterke verhaal. Woodley en Elgort spelen een geloofwaardig stel. Willem Dafoe als de horkerige kluizenaar Peter van Houten is briljant. Maar zoenen in het Anne Frankhuis vind ik van zeer slechte smaak getuigen. Als ik met mijn vriendin daar ga staan zoenen dan denk ik dat we bedekt met pek en veren het gebouw uit gedragen worden maar omdat het een meisje met een zuurstoftank betreft oogsten ze applaus. Hier zakt de film wat mij betreft door de ondergrens van wat fatsoenlijk en geloofwaardig is. What is next? Een huwelijksaanzoek in Treblinka? Of een romantische dans bij maanlicht op de Killing Fields in Cambodja? Nee, er zijn plekken op de wereld where you just have to stand still and feel the hurt.

Een must see film als je van het genre houdt. Top acteerwerk, emoties goed - en niet over de top - neergezet. Wordt nooit zoetsappig. En hoe knap om van zo'n onderwerp geen zwaar drama te maken. Een goed uitgewerkt pittig onderwerp dat indruk maakt. Een film waar je de volgende dag nog over na blijft denken. 5 sterren volledig verdiend!

Vond het niet heel boeiend en het acteren mocht wel beter. Ben halverwege in slaap gevallen dus dat zegt wel wat, maar dit soort films zijn ook niet echt mijn ding.

Jammer, maar niet geslaagd.

Ik krijg de kriebels als een film over tieners begint met opmerkingen als “mensen denken dat het leven net zo is als in de film” en “maar dit is de waarheid”. Dit is de uitzondering die de regel bevestigt en dat is vooral te danken aan het scenario, gebaseerd op het gelijknamige boek van John Green, en aan de charmante vertolkingen van Woodley en Elgort. Hazel [Shailene Woodley] weet sinds haar elfde dat ze niet veel levensjaren meer heeft en lijkt zich te hebben berust in haar lot. Met frisse tegenzin sluit ze zich aan bij een steungroep met lotgenoten en daar leert ze Gus [Ansel Elgort] en Isaac [Nat Wolff] kennen. Hazel moet aanvankelijk niets hebben van Gus’ “glas halfvol”-mentaliteit, maar geleidelijk ontstaat er een innige vriendschap tussen de twee gedoemde tieners. Maar is er ruimte voor meer? En heeft dat wel zin? Een loodzwaar onderwerp krijgt een nuchtere, realistische en uiterst onderhoudende behandeling in een film die de belofte van onvoorspelbaarheid keer op keer waar weet te maken, al laat het einde zich raden. Het slot is een tikje aan de sentimentele kant, maar een kniesoor die zich daarover beklaagt.

Er zitten heus wel wat "faults" in deze film, maar ik vond hem toch heel sterk. Goede acteurs en een ditto verhaal. En bij een film als deze moeten ze van goede huize komen willen ze me echt ontroeren. Hier moest ik toch wel een traantje wegpinken en dat gebeurt me niet snel. Wat ik wel jammer vond is dat die schrijver in al zn dronkenschap ze iets duidelijk wilde maken wat best waardevol was maar wat maar niet overkwam. Ik heb verder ook niet echt meegehad dat dit achteraf wel het geval was en dat vond ik jammer