Hachi: A Dog's Tale (2009)

Heel lang geleden gezien en later nog een keer. Aardige film, maar ook niet meer dan dat.

Nou, gelukkig heb ik niet écht een hart van steen, want er rolden op het einde toch nog wat traantjes, maar de lief- en zieligheidsfactor van deze film kon toch niet goedmaken hoe zwak en onlogisch het voor de rest is.

Sowieso gebeurt er de eerste drie kwartier, behalve dan een eventuele schattigheidsfactor, geen ene reet. En de tweede helft hangt van 'wtf? waarom?'-momenten aan elkaar. Het meest storende is nog wel dat die dochter van Richard Gere de hond gewoon vrijlaat, 'ga maar de wijde wereld in Hachi!' en zich vervolgens blijkbaar niet meer om hem bekommert. Op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Helemaal dat de vrouw van Richard Gere er pas jaren na dato achterkomt dat de hond blijkbaar nog steeds zit te wachten. Ze kwam nooit meer bij haar dochter thuis en vroeg van, joh hoe gaat het met Hachi? Ik kan best een plothole hier en daar accepteren, maar dit was gewoon te storend.

Alleen het einde is dan oprecht zielig, maarja, wat wil je ook met zo'n oude vermoeide hond die met zijn laatste krachten in de sneeuw gaat liggen sterven en zijn baasje weer ziet in de hemel. 'Huil! Huilen zal je!', schreeuwen de makers je toe.

Het is vooral jammer dat ze niet de originele Japanse setting hebben aangehouden. Het is echt gebeurd, dus tja, het kan. Hoe ongeloofwaardig het in deze film dan allemaal misschien overkomt, als het op de originele manier verfilmd was dan had je dat probleem waarschijnlijk niet en houd je een oprecht zielige en betere film over (die is er ook, zie ik nu. Had het daar lekker bij gelaten).

Tja jammer. Het stemgemiddelde hier lijkt me dan ook nogal een vertekend beeld geven, puur gegeven om de huilbui ('ik ben helemaal kapot ervan, dus het moet wel enorm goed zijn') dan om echte kwaliteit.

2*

Het originele verhaal van Hachiko is ontroerend en mooi tegelijk; niet alleen belichaamt Hachiko ultieme trouw en loyaliteit, het feit dat de hond jarenlang is blijven wachten op zijn baas die nooit meer terugkeerde is ronduit zielig te noemen.

Het is een verhaal dat zich prima leent voor een verfilming, maar dan wel trouw aan het waargebeurde verhaal. Dus opgenomen in Japan, met Japanse acteurs in een jaren '20 setting.
Door het gegeven te verplaatsen naar een hedendaagse, Amerikaanse setting wordt dit hele verhaal in één klap ongeloofwaardig gemaakt. Niet alleen de manier waarop Hachi naar Amerika komt is geforceerd (hij wordt door een Japanse monk op transport gestuurd, blijft per ongeluk achter op het station van een klein Amerikaans dorpje en wordt per toeval meegenomen door de eerste de beste reiziger?), ook het feit dat hij in een gezin wordt opgenomen maakt het uitgangspunt heel anders.

Ik verbaasde me over hoe laks men omging met de hond; hij werd nooit in huis gelaten, sliep 's nachts in een koud schuurtje, werd nooit aangelijnd, kon dus te pas en te onpas weglopen en behalve zijn baasje was er niemand die écht naar hem omkeek.
Wanneer Mr. Parker dan plots overlijdt, neemt zijn dochter de zorg voor de hond op zich, maar in plaats van hem te verzorgen, laat ze hem zómaar vrij om hem vervolgens op straat te laten zwerven. Welk weldenkend mens stuurt haar hond zomaar de straat op om hem aan zijn lot over te laten? Dat grenst aan verwaarlozing, wat wettelijk strafbaar is. Totaal ongeloofwaardig dus. In een Japanse 1920-setting had ik dat veel beter kunnen plaatsen, maar niet in een moderne Amerikaanse samenleving.
Dat de vrouw van Dr. Parker jaren later terugkeert naar het dorp (blijkbaar heeft ze nooit eerder haar dochter bezocht?), wetende dat haar dochter de hond heeft overgenomen en zich dan zich niet afvraagt waarom Hachi dag en nacht buiten rondzwerft rond het station is al helemaal belachelijk te noemen.

Wat dus een prima (mierzoete) tearjerker had kunnen zijn, is met deze verfilming een volkomen onlogisch verhaal geworden dat finaal de plank misslaat.

Toch 's opnieuw kijken dan, want dit klinkt wel heel erg inderdaad.

Eerlijk gezegd ben ik een beetje verbaasd waarom deze film de top 250 ingesluimerd is. Ik begrijp wel dat de film met de factor 'hond' een bepaalde tederheid met zich meedraagt waardoor hij zeker bij hondenliefhebbers hoog aangeschreven staat. De trouwe viervoeter, de dichtste dierenvriend wellicht, zal menig harten doen smelten hebben. Daar speelt deze film dan ook gretig op in. Vooral naar het einde toe werd de sentimentele tour opgedreven tot een hoogtepunt wanneer de gedachten van de hond nog eens door zijn kop flitsten.

Voor de rest stelt de film bitter weinig voor en moet hij an sich niet onder doen voor pakweg Benji, Beethoven of Free Willy. Een aangename familiefilm waarbij de hond niet aanvaard wordt door iedereen in het huishouden, er een oplossing moet gezocht worden, maar uiteindelijk toch de hond in ieders armen wordt gesloten. Niets meer, niets minder.

Gebaseerd blijkbaar op een waargebeurd verhaal. Alleen jammer dan dat deze film veramerikaniseerd is en men niet heeft vastgehouden aan de Japanse culturen die nu te weinig en te snel aan bod kwamen. Want dat was wel best interessant en tilde de film naar een hoger niveau. Hier en daar ook wat plotgaten mede doordat de focus te veel op het 'commerciële' werd gelegd. N00dles haalt hierbij enkele correcte opmerkingen aan. Alleen ben ik iets minder streng in mijn beoordeling ...