Hachi: A Dog's Tale (2009)

Heel lang geleden gezien en later nog een keer. Aardige film, maar ook niet meer dan dat.

Nou, gelukkig heb ik niet écht een hart van steen, want er rolden op het einde toch nog wat traantjes, maar de lief- en zieligheidsfactor van deze film kon toch niet goedmaken hoe zwak en onlogisch het voor de rest is.

Sowieso gebeurt er de eerste drie kwartier, behalve dan een eventuele schattigheidsfactor, geen ene reet. En de tweede helft hangt van 'wtf? waarom?'-momenten aan elkaar. Het meest storende is nog wel dat die dochter van Richard Gere de hond gewoon vrijlaat, 'ga maar de wijde wereld in Hachi!' en zich vervolgens blijkbaar niet meer om hem bekommert. Op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Helemaal dat de vrouw van Richard Gere er pas jaren na dato achterkomt dat de hond blijkbaar nog steeds zit te wachten. Ze kwam nooit meer bij haar dochter thuis en vroeg van, joh hoe gaat het met Hachi? Ik kan best een plothole hier en daar accepteren, maar dit was gewoon te storend.

Alleen het einde is dan oprecht zielig, maarja, wat wil je ook met zo'n oude vermoeide hond die met zijn laatste krachten in de sneeuw gaat liggen sterven en zijn baasje weer ziet in de hemel. 'Huil! Huilen zal je!', schreeuwen de makers je toe.

Het is vooral jammer dat ze niet de originele Japanse setting hebben aangehouden. Het is echt gebeurd, dus tja, het kan. Hoe ongeloofwaardig het in deze film dan allemaal misschien overkomt, als het op de originele manier verfilmd was dan had je dat probleem waarschijnlijk niet en houd je een oprecht zielige en betere film over (die is er ook, zie ik nu. Had het daar lekker bij gelaten).

Tja jammer. Het stemgemiddelde hier lijkt me dan ook nogal een vertekend beeld geven, puur gegeven om de huilbui ('ik ben helemaal kapot ervan, dus het moet wel enorm goed zijn') dan om echte kwaliteit.

2*

Het originele verhaal van Hachiko is ontroerend en mooi tegelijk; niet alleen belichaamt Hachiko ultieme trouw en loyaliteit, het feit dat de hond jarenlang is blijven wachten op zijn baas die nooit meer terugkeerde is ronduit zielig te noemen.

Het is een verhaal dat zich prima leent voor een verfilming, maar dan wel trouw aan het waargebeurde verhaal. Dus opgenomen in Japan, met Japanse acteurs in een jaren '20 setting.

Door het gegeven te verplaatsen naar een hedendaagse, Amerikaanse setting wordt dit hele verhaal in één klap ongeloofwaardig gemaakt. Niet alleen de manier waarop Hachi naar Amerika komt is geforceerd (hij wordt door een Japanse monk op transport gestuurd, blijft per ongeluk achter op het station van een klein Amerikaans dorpje en wordt per toeval meegenomen door de eerste de beste reiziger?), ook het feit dat hij in een gezin wordt opgenomen maakt het uitgangspunt heel anders.

Ik verbaasde me over hoe laks men omging met de hond; hij werd nooit in huis gelaten, sliep 's nachts in een koud schuurtje, werd nooit aangelijnd, kon dus te pas en te onpas weglopen en behalve zijn baasje was er niemand die écht naar hem omkeek.

Wanneer Mr. Parker dan plots overlijdt, neemt zijn dochter de zorg voor de hond op zich, maar in plaats van hem te verzorgen, laat ze hem zómaar vrij om hem vervolgens op straat te laten zwerven. Welk weldenkend mens stuurt haar hond zomaar de straat op om hem aan zijn lot over te laten? Dat grenst aan verwaarlozing, wat wettelijk strafbaar is. Totaal ongeloofwaardig dus. In een Japanse 1920-setting had ik dat veel beter kunnen plaatsen, maar niet in een moderne Amerikaanse samenleving.

Dat de vrouw van Dr. Parker jaren later terugkeert naar het dorp (blijkbaar heeft ze nooit eerder haar dochter bezocht?), wetende dat haar dochter de hond heeft overgenomen en zich dan zich niet afvraagt waarom Hachi dag en nacht buiten rondzwerft rond het station is al helemaal belachelijk te noemen.

Wat dus een prima (mierzoete) tearjerker had kunnen zijn, is met deze verfilming een volkomen onlogisch verhaal geworden dat finaal de plank misslaat.

Toch 's opnieuw kijken dan, want dit klinkt wel heel erg inderdaad.

Eerlijk gezegd ben ik een beetje verbaasd waarom deze film de top 250 ingesluimerd is. Ik begrijp wel dat de film met de factor 'hond' een bepaalde tederheid met zich meedraagt waardoor hij zeker bij hondenliefhebbers hoog aangeschreven staat. De trouwe viervoeter, de dichtste dierenvriend wellicht, zal menig harten doen smelten hebben. Daar speelt deze film dan ook gretig op in. Vooral naar het einde toe werd de sentimentele tour opgedreven tot een hoogtepunt wanneer de gedachten van de hond nog eens door zijn kop flitsten.

Voor de rest stelt de film bitter weinig voor en moet hij an sich niet onder doen voor pakweg Benji, Beethoven of Free Willy. Een aangename familiefilm waarbij de hond niet aanvaard wordt door iedereen in het huishouden, er een oplossing moet gezocht worden, maar uiteindelijk toch de hond in ieders armen wordt gesloten. Niets meer, niets minder.

Gebaseerd blijkbaar op een waargebeurd verhaal. Alleen jammer dan dat deze film veramerikaniseerd is en men niet heeft vastgehouden aan de Japanse culturen die nu te weinig en te snel aan bod kwamen. Want dat was wel best interessant en tilde de film naar een hoger niveau. Hier en daar ook wat plotgaten mede doordat de focus te veel op het 'commerciële' werd gelegd. N00dles haalt hierbij enkele correcte opmerkingen aan. Alleen ben ik iets minder streng in mijn beoordeling ...

Een lief schattig hond(je) zoals zovelen.

Maar hoe dit idd momenteel op nr 235 in de film top 250 terecht is gekomen ...

Heb toch veel betere familiefilms gezien, zou dit echt aan Hachi liggen ?

Ik had hier toch vanwege de status veel en veel meer van verwacht.

meer drama, betere acteerprestaties, mooiere beelden, en vooral een beter verhaal.

Eigenlijk alles dus.

( ook al is het gebaseerd op een waargebeurd verhaal )

Prachtige "film". Kan beter zeggen verfilming.

Kan er niks anders van maken. Heb er ook niks op aan te merken.

Mooi verhaal, goed geacteerd, niet te dramatisch, precies goed.

Raakte bij mij echt een snaar. Wauw.

Hartverscheurende film. Dit is echt een film wat mij heeft geraakt.

Ja ik geef toe, eigenlijk is de film goedkoop sentimenteel. Je neemt een schattige hond, een mooi verhaaltje met een tragische wending en je doet eronder verdrietige muziek. Succes bijna gegarandeerd dat je de kijkers (in ieder geval de hondenliefhebbers) weet te ontroeren. Maar de opzet van de film werkt wel en het wordt nooit te sentimenteel. De hond is erg schattig en Richard Gere speelt op een erg sympathieke manier het baasje.

De film is losjes gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar als je er langer over nadenkt zijn sommige plotwendingen best onlogisch. Dat maakt op zich niet zoveel uit. Ik zie de film als een tragisch sprookje met een moraal over trouw, meer lijkt ook (gelukkig) niet gepretendeerd te worden.

4,5*

Lieve film. Zit mooi in elkaar met mooie muziek. De start van de film is het sterkst. Tegen het einde aan gaat het wel erg traag. Hoe mooi ook; het verhaal is eigenlijk te dun om een hele film te dragen. Niettemin leuk om gezien te hebben.

Hachi staat tegenwoordig op Netflix, het werd wel eens tijd voor een herziening na een kleine 10 jaar. De film maakte toen behoorlijk indruk op me, helaas is dat nu wel een stukje minder. Nog altijd een warme film met het tonen van de liefde tussen een man en zijn hond. Maar het deed me nu emotioneel nog vrij weinig, geen idee waarom. Het blijft wel een prachtig verhaal en de verfilming is gewoon goed gedaan. Mooi slot ook.

3,5* (was 4*)

Een must see volgens mijn baas, en waar ik hem The Elephant Man leende krijg ik deze in bruikleen ervoor terug. Hachi, een film die ik toch altijd succesvol wist te vermijden vanwege verschillende redenen. Zo vermoedde ik namelijk een overdadige sentimentele familiefilm, iets dat van mij persoonlijk niet hoeft.

Maar ik moet zeggen, een bepaalde charme kan de film niet ontzegt worden. En dat is met name te danken aan de pientere hond zelf, en het kostelijke beeld van de mens in het algemeen die toch altijd in een softie verandert met een dier in de buurt, of dat nu een hond of een kat is. Herkenbaar is het beeld van de band tussen mens en dier, en hoe je ermee opstaat en mee naar bed gaat, by figure of speech. Het verlies en de daarop volgende volharding van de hond is mooi, zal bij ieder en ook mij een gevoelige snaar raken maar neigt toch regelmatig een beetje naar overdramatisering.

En daarmee is eigenlijk het grote minpunt van de film mee gezegd. Het beeld van de hond onder de treinwagon en eindeloos lang liggend in de sneeuw grenst niet alleen aan het onmogelijke, het is eigenlijk ook gewoon niet kloppend met de werkelijkheid gezien het klimaat van Tokyo. Dan is er het beeld van de familie die behalve cliché, me niet echt aanspreekt en ik na het overlijden ronduit slap vind in hun gedragingen. Het lijken maar poppetjes voor de gehele aankleding, maar meer dan lege karakters die weinig toevoegen zijn het niet.

Hachi is voor mij dan ook niet bepaald een hoogvlieger te noemen, maar helaas toch wat ik al verwachtte, een over sentimentele familiefilm. Weliswaar één met aardige momenten maar ook niet meer dan dat, want wat een feit zien is Richard Gere in zijn sas met de hond en meer ook eigenlijk niet en dat is voor mij te weinig.