The Boy in the Striped Pyjamas (2008)

Opgeklopt sentimenteel, onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig drama.

Maar speciaal voor het extra realistische tintje spreken alle Duitsers, Joden en anderen allemaal Engels.

Dat is in ieder geval handig voor de onderlinge communicatie.

Misschien moet ik deze toch maar eens kijken, zodat ik (met wat meer recht van spreken) mee kan discussiëren.

Volgens mij moet jij niet zeggen wat ik moet.

Want volgens mij mag ik zelf mijn mening geven over films die ik zie, zelfs als die niet bij jou mening aansluit.

En mijn mening is dat dit een opgeklopt, sentimenteel en onwaarschijnlijk drama is.

A propos, Zelf denk ik ook niet dat dit een kinderfilm is, zelfs niet als die gebaseerd is op een kinderboek.

Het is uiteraard jouw goed recht om te denken dat dit geen kinderfilm is. Laten wij het er maar op houden dat wij daarin van mening verschillen.

Exact, we verschillen van mening.

Da's niet erg voor een forum voor filmliefhebbers

Exact, La Vita e Bella is een toonbeeld van soberheid vergeleken met dit.

Op zich wel met vakmanschap gemaakt, maar wat een edelkitsch verder.

Wat een ontroerend, maar ook vreselijk dramatisch en beklemmend oorlogsdrama! Het benadrukt wederom waar ze in WO II mee bezig waren...... Het begon met jonge kinderen indoctrineren waardoor hun mindset al meteen negatief over joden was. Daarna werd de jeugd voorgespiegeld dat ze met iets goeds bezig waren om hun land op te bouwen en groot te maken. En de volwassen waren de aanjagers. Een complete natie gehersenspoeld! Als de duivel/satan echt bestaat, dan heeft hij toen flink huisgehouden.....

Helemaal mee eens! De taal had Duits moeten zijn, maar teveel Engelstaligen zijn niet zo goed in ondertiteling lezen.......

Een film die niet gebaseerd is op waargebeurde feiten, maar uiteindelijk wel een film die op een afgrijselijke manier laat zien wat er in het verleden gebeurd is...

De film speelt zich af door de ogen van de 8 jarige Bruno, waardoor het in het begin een beetje als jeugdfilm overkomt.

Een gezin waarbij de vader (Nazi officier) "gewoon" naar z'n werk moet. Een kind die in een mooi groot huis woont en lekker, als een "vliegtuig", door het bos rent, op zoek naar nieuwe vriendjes bij de "boerderij".

Het bos is mooi groen, het is rustig, de vogeltjes fluiten en de zo'n schijnt prachtig door de bomen, tot dat Bruno bij het hoge hek van de "boerderij" aan komt.

Vanaf dat moment begint de film heel langzaam aan op te bouwen naar de gruwelijke climax.

De indoctrinatie van jonge kinderen, de haat naar de joden, propaganda films en het niet open staan voor andere opvattingen dan het Nazisme, zelfs niet door familieleden, het komt allemaal voorbij, maar nog steeds op een wat "matte" manier.

Richting het einde wanneer Bruno en Smoul hun plan bespreken voel je aankomen dat het wel eens wat onaangenamer kan worden.

Het einde maakt de hele film en vond ik heel erg aangrijpend, maar kijkend naar een totaal ontwricht gezin, werd ik door mijzelf al heel snel op andere gedachten gezet: Dit is nu eenmalig gebeurd, maar hoe moet dit zijn voor de miljoenen mensen op alle "boerderijen"....?

Goede film, mooi contrast neergezet, ook hier totaal geen probleem met het Engels en een gruwelijk einde met een eind shot wat je laat nadenken.

8- / 4*

Goed. Na Jojo Rabbit nog een film over de Holocaust die wat meer op kinderen gericht is, maar die stukken beter is. Niet alles komt geloofwaardig over, maar de film wordt nergens jolig en is gewoon serieus. Het verhaal weet te boeien en het einde is behoorlijk verpletterend.

Wat valt er verder over te zeggen? Het is degelijk opgenomen en ja, van mij had het Engels niet gehoeven, maar het is niet anders, en zoveel stoorde het ook weer niet. 3*.

Deze film blijft indrukwekkend en bijzonder schokken en tragisch.

En nu ik hem na meer dan 10 jaar opnieuw heb bekeken, dan kan je maar tot één besluit komen, nog steeds is dit een film die iedereen gezien moet hebben.

We zouden er lessen uit moeten trekken, althans sommige mensen onder ons, maar helaas gebeurt dat veel te weinig.

Film over het al dan niet weten, of willen weten, over de "werkkampen" en wat daar gaande was.

Vond het wat gekunsteld al grijpt het bij de relatie tussen de kinderen af en toe toch naar het hart en is het slot zeer, zeer suggestief.

Blijft aanbevolen voor al wie de kennis aan deze gruwelijke tijden dient bijgebracht, de jeugd in eerste instantie dus.

Ook al is de film " luchtig" neergezet, het is toch een tranentrekker.

De beelden van de kampen zijn niet heftig zoals ze in het echt waren, de gruweldaden zijn daar niet echt goed te zien om het voor jongere kijkers ook nog aan te kunnen zien.

Toch door de acteer prestaties, de achtergrond zit je al vrij snel helemaal in het verhaal.

Ik had uiteraard jaren gelee het boek gelezen, dus het plot wist ik al, maar dit blijft gewoon enorm ontroerend.

Na een handvol berichten sinds 2015, heb ik mezelf er toch maar eens toe gezet deze te kijken. En helaas werden mijn aanwezige verwachtingen, na een erg mooi gefilmde opening, geleidelijk aan steeds meer gestaafd, en vond ik The Boy in the Striped Pyjamas een behoorlijk problematisch filmpje. Om te kijken waar ik met die gedachte vandaan kom, zou je eventueel door die paar berichtjes kunnen gaan. Ik houd het hieronder spoilervrij, de links doen dat niet.

Kort gezegd: tijdens mijn studie heb ik geprobeerd in een aanloop naar een masterscriptie over Maus zoveel mogelijk vakken over holocaust te volgen, over hoe we die herdenken, hoe we die verbeelden, en specifiek over materiaal voor holocaust educatie, beeldmateriaal als graphic novels, strips, etc. Ik dacht dat dat vernieuwend was, maar dat bleek allesbehalve het geval, er was reeds een schat aan informatie. Met die scriptie is het nooit helemaal goed gekomen, maar mijn denkbeelden zijn wel voorgoed veranderd. Als je zoveel uur bezig bent met groepsdiscussies over historische bronnen, films, boeken en theorie daarover, en echt hier zo diep mogelijk op in te gaan, verandert dat hoe je naar iets kijkt. Een La Vita È Bella (1997) bijvoorbeeld, of deze verfilming van Boyne's in drie dagen geschreven fabel.

Hoewel de film verrassend goed gewaardeerd wordt door heel veel kijkers (dat is op MM niet anders), en bij behoorlijk wat mensen echt wel een gevoelige snaar raakt, kan ik me daar dus lastig iets bij voorstellen, wanneer je kijkt wat de film doet, en waar het emotionele gewicht wordt gelegd in het verhaal en de karakters. Want wie krijgen er het meest een gezicht, en met wie wordt je als kijker uitgenodigd te sympathiseren? Wat is de crux van de climax van de film? Wanneer je die vragen stelt en de narratief in een historische context plaatst, wordt het voor mij eigenlijk eerder een moreel verwerpelijke fictieve verbeelding van een historische tragedie, dan ontroerend. De specifieke manier waarop de kijker wordt uitgenodigd dit drama vanuit deze invalshoek met de karakters te beleven, staat me echt tegen.

Wanneer je zoekt op de kritiek die mensen op de film hebben, vind je best wat negatief sentiment dat uit die hoek komt.

En helaas snap ik het volledig. Er zijn betere manieren om kinderen over de holocaust te leren, dan dit fictieve verhaal met problematische bril. Mocht deze film je uitnodigen om je er meer in te gaan verdiepen, helemaal goed. Maar wees gewaarschuwd dat de holokitsch welig tiert, en dat niet alles je persé een goed beeld van het verleden geeft. Dat hoeft een film ook niet altijd noodzakelijkerwijs te doen, maar ik dit geval heb ik er wat meer moeite mee.

2*

Matig en ongeloofwaardige film met sterk einde...

De ongeloofwaardigheid komt voornamelijk door de slechte casting...het is vaak moeilijk te beseffen dat je naar de Wehrmacht kijkt omdat iedereen Engels met een sterk Brits accent praat en vrijwel iedereen ook gewoon een Britse uitstraling heeft! (logisch als dit de manier van casting is....)

Ook de gebeurtenissen die gebeuren in de film zijn behoorlijk ongeloofwaardig....

Einde was sterk, fucktop en ontzettend ironisch!

⁠☆2,5

Oh ja; Ik ben zeker niet vies van ongeloofwaardige films/verhalen maar als het gaat om "serieuze" (oorlog) drama's dan heb ik het liever wel geloofwaardig of dat de logica wordt geforceerd door een sterke manier van verhaal schrijven.

Een aangrijpende en prachtig gemaakte film.

Met een behoorlijk beladen onderwerp.

Een indrukwekkende film in dit genre waar ook subliem in geacteerd wordt door de cast.

Een bijzondere en geen doorsnee drama oorlogs film.

Leerzame film. Dat juist in Nazi-Duitsland, nogal behoorlijk nationalistisch volgens mij, men allemaal Engels sprak is echt een openbaring. En dan met een accent alsof ze op Oxford gestudeerd hadden. Dat wist ik niet.

Nu gebeurt dat vaker vanwege luie Amerikanen die geen ondertitels willen lezen en ik uit vaak genoeg mijn ongenoegen maar bij deze fim, juist vanwege dat accent, stoorde dat extra. Geen moment voelde ik aan dat we hier ergens in Duitsland rond de jaren 40-45 zaten. De film is hiermee nogal ongeloofwaardig. Voorts werkt zeker de tweede helft niet echt. Ik las hier ergens dat het boek beter is omdat je daar veel meer vanuit de ogen van een kind kijkt. Hier speelt dat deels wel het eerste stuk maar wordt allengs minder om nogal over the top te gaan in de finale. Enkele mooie momenten nagelaten (met die Joodse huishouder die vroeger arts was en het kind helpt met een verband) is dit nogal een film van grote gebaren en werkt daarom niet. De film kijkt nog wel makkelijk weg maar raakte me nergens. 2,0*.

Wat een draak van een film. Lelijk gefilmd, verschrikkelijk acteerwerk, te sentimenteel en ze spreken perfect Brits Engels. Want dat deden Duitsers zegmaar, het was ook echt een ding. Ik zag dit in de brugklas en toen vond ik het wel zielig maar als volwassene is dit te sentimenteel om serieus te nemen. Een halve ster voor dit wanproduct