The Help (2011)

Prachtige film

film reviews in 100 woorden: The Help (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.be

The Help is een leuke, luchtige en soms een emotionele vertelling over rassendiscriminatie in de VS (in deze film zijn het de jaren ‘60). Dit verhaal hebben we al een tiental keer gezien, maar hier wordt het allemaal niet zo groots en serieus aangepakt. De kracht van deze film ligt in het persoonlijke conflict tussen de personages en hun standpunt in deze kwestie. Sissy Spacek en Allison Janney waren fantastisch … iedereen was fantastisch in deze film, waardoor er voor mij niemand echt uitspringt. Het verhaal heeft enkele zwakke momenten, maar de film blijft luchtig en aangenaam om te kijken.

3.5*

Hele mooie film. Top 100 waardig. Verdiende misschien wel de oscar voor beste film in 2011.

Prachtige, mooie meeslepende film die zich afspeelt in de jaren 60 in Mississippi, waar er een grote klassenstrijd is tussen blank en zwart.
De film was realistisch opgebouwd, en vooral Emma Stone acteerde super!!

Wat een hoge scores en lovende kritieken, zeg. Is dat voor de film of voor het thema? Ik vond hem vooral uitzonderlijk saai en nikserig, zowel qua verhaal als uitvoering. Echt zo'n film die je de volgende dag al weer vergeten bent.

Een film kan ook op andere fronten goed zijn dan alleen een verhaal of de uitvoering ervan. De film zette mij vooral aan het denken namelijk. Overigens vind ik het verhaal en zeker de uitvoering best goed. Er werd een heel naar sfeertje neergezet, maar ik vrees dat de meeste criticasters die niet opgemerkt hebben. Het is ook niet zomaar een film waarin het 'goede' het 'kwade' wel even overwint. Ik had hier wel een heel luchtige film verwacht, gezien het vele geel op de poster.

De film is bloedserieus en laat zien hoe onze negroïde medemens in de zuidelijke staten van de VS vernederd werd in de jaren zestig, maar ook hoe moeilijk het is om uit die spiraal te komen. Veel huishoudhulpjes zullen er waarschijnlijk niet meer rondlopen, maar verder geloof ik niet dat, ondanks dat iedereen volgens de wet gelijk is, de situatie veel verbeterd is daar. Het deed mij vooral denken aan alle schijnheiligerds die afschuw roepen om de verdronken Aylan en dat vluchtelingen opgevangen moeten worden, maar op hun achterste poten staan als diezelfde mensen opgevangen gaan worden in hun eigen woonplaats. Eigenlijk zijn we geen steek veranderd. Het verhaal van The Help is nog altijd actueel en dat zal het helaas nog heel lang blijven.

Verder over de film eigenlijk niks negatiefs. Het hele verhaal heb ik moeiteloos uitgekeken, ondanks dat ik wel wat opzag tegen de twee en een half uur plus reclameblokken. alles was dik in orde en hier en daar nog wat verrassende wendingen met een grappige toon. Het is geen Schinder's List of Dances With Wolves, maar zeker de moeite waard.

Wat een een realistische film.
Hebben we wat geleerd NEE.
Het is nog steeds het zelfde in de USA,stupid rednecks patriotten.
Normaal gesproken hou ik niet van dat soort films,met rasistisch tintje.
Maar wat is dat goed weer gegeven,de film zuig je helemaal mee en er in.
Zeer goed geacteerd,aangrijpend, verhaal lijk me op waarheid gebaseerd.
Als grote kerel zijnde heb ik toch een paar keer moeten slikken.
Voor mij een hele dikke 5 met een goude griffel.
Zwolle84 vraag me af welke film jij heb gezien,het is gen actie film ,maar een mooie drama.

Vaak vind ik een verfilming van een gelezen boek tegenvallen.
In dit geval gelukkig niet al is het boek veel uitgebreider (die geef ik dan ook een 5).
Leuke film. Goed thema en goede acteurs.
Alleen de rol van Stone, die ik best prima vind spelen, had van mij door iemand anders gespeeld mogen worden.
Misschien wel omdat ik een heel ander beeld van haar had in mijn hoofd, tijdens het lezen van het boek.
Iedereen die deze film mooi vindt raad ik echt aan het boek te lezen. Die heb ik in een paar dagen uitgelezen!

“If you can love your enemy, you already have victory.”

Een indrukwekkend en intrigerend kijkje in de keuken van blanke gezinnen in het zuiden van Amerika in de jaren 60. Rassenscheiding en discriminatie waren nog aan de orde van de dag en Afro-Amerikaanse vrouwen werkten als surrogaatmoeder en hulp in het huishouden bij blanke gezinnen. Blanke kinderen werden opgevoed en grootgebracht door deze vrouwen en één van deze kinderen komt jaren later weer terug naar Mississippi om te gaan werken bij een plaatselijke krant.

Skeeter (de sprankelende Emma Stone) wil graag een boek schrijven vanuit het oogpunt van de Afro-Amerikaanse vrouwen en gebaseerd op hun leven. Dat de vrouwen daar in eerste instantie sceptisch tegenover staan is logisch want hun baan verliezen betekent geen geld voor de eerste levensbehoeften. Wanneer Aibileen (de geweldige Viola Davis) overstag gaat en haar ervaringen begint te delen komt er langzaam een ommekeer en nadat Minny (de eveneens geweldige Octavia Spencer) ook mee gaat doen is het hek van de dam. Op een schitterende manier weet regisseur Tate Taylor dramatische scènes te combineren met ontroerende, humorvolle en soms ronduit hilarische scènes (Eat my shit!). Je zit op sommige momenten met plaatsvervangende schaamte te kijken naar hoe de blanke vrouwen met hun hulpen omgaan maar daardoor voelt het allemaal wel levensecht aan. Vooral Hilly spant de kroon en wat een fabelachtige prestatie van Bryce Dallas Howard die het bloed onder je nagels vandaan haalt. Speciale vermelding voor Jessica Chastain die de wat naïeve en buitengesloten Celia op een geweldige manier speelt en op het laatst samen met Spencer filnk weet te ontroeren. Prachtig! The Help heeft mij weten te raken, aan het denken gezet, ontroeren en aan het lachen gemaakt. Een heerlijke filmbelevenis.

Films over rassendiscriminatie in de States zijn niet nieuw en meestal leggen zij schrijnende toestanden bloot die, hoe ge ook de rassenproblematiek benadert, niemand onverschillig laat en doorgaans woede om de geleden onrechtvaardigheid opwekt.
Dit is hier, naar mijn gevoelen, niet het geval. Eigenlijk slaat de film nooit echt overtuigend aan. Lijkt mij eerder een soort dorpskroniek vanuit één gezichtshoek bekeken.
Had een veel krachtiger film verwacht.

Prachtige film. Wat een supermooie, natuurlijke uitstraling heeft Emma Stone toch weer in deze film. De overige actrices spelen ook echt prachtig vooral de bitchy Bryce Dallas Howard! Ik kreeg vaak beschamende gevoelens dat wij als mensen zo dom konden zijn en nu ook nog steeds zo dom zijn. Hoe kan het dat mensen denken dat ze meer zijn dan een ander? Alleen maar door huidskleur of geloof of seksualiteit? Deze film laat dit maar weer eens prachtig zien. Helaas is het niet veel beter nu in deze tijd.

Ontzettend mooie film. Acteerwerk goed. En ook erg het idee dat het er zo aan toe ging in de jaren 50. Alle actrices doen het erg goed. Geweldig om naar te kijken ook al is het soms erg moeilijk te verkroppen dat het er vroeger zo aan toe ging.

Mooie en verrassende film, hoewel je dan toch eigenhandig het laagje sentiment te veel vakkundig dient weg te poetsen, en wat dan overblijft is zeker een geslaagd eindproduct. Emma Stone - zelf nog niet veel in actie gezien - is een prima cast. Heel erg mooie actrice, en ook de zwarte huishoudsters doen het zeer goed. Eigenlijk wist ik niet dat het zo een common good was om zwarte en blanke huishoudens gescheiden te houden, en dat er zoveel zwarten effectief bij blanke mensen de was en de plas gingen doen. Dat op zich, vind ik eigenlijk al vrij erg, maar de manier waarop ze dan nog behandeld worden, zet dan helemaal aan tot kwaad bloed. Vandaar ook deze film of de strijd die in de film wordt getoond, en dat element zorgt er voor dat het een film is die het wel goed zal doen in vele huiskamers in Europa en progressief Noord-Amerika. Uiteindelijk dus iets te veel sentiment en wellicht ook wel te stereotiep uitgewerkte personages, maar dat heb je natuurlijk wel meer in film. Een film die het toch vooral moet doen omwille van het verhaal dat het vertelt.

Ik kan er niet om heen dat de The Help een mooi verhaal vertelt en een overduidelijke boodschap overbrengt. Het maakt het natuurlijk niet zonder meer een goede film. Daarvoor ontbrak toch enig realisme. Bijna als in een klucht worden hier de tegenstellingen flink aangedikt en personages opgeblazen. De verhaallijn van de interviews was zeker dik in orde. Helaas wordt de film stevig ontsiert door een veelvoud aan overdreven aanstelligere dames, die flink op de zenuwen begonnen te werken. Dat er een dosis poep en plas humor bij moet om het nog leuker te maken is dan wel erg typerend.

Ik zag de voorbije maand(en) al een aantal films over rassenseggregatie en rascisme de revue passeren (Hidden figures, Fences, Fruitvale Station, Crash, ...), maar deze The help heeft iets bijzonders. Ondanks het feit dat één van de minder goede kanten van de samenleving wordt geprojecteerd probeert Tate Taylor er een luchtige kleurrijke film van te maken. En of dat hem gelukt is: je waant je midden in de golden sixties met die kleurrijke jurken, weelderige haardossen en giechelende bakvismoeders. In de andere hoek heb je dan zwarte huishoudsters die het hele huishouden runnen inclusief hun hofdames bijstaan met de opvoeding van hun kinderen en hen bovenop advies geven of hen opmonteren. Het blijft een vreemde contradictie: zwarten worden gediscrimineerd en als minderwaardig bestempeld. Ze zouden zelfs enge ziektes overdragen, maar ze worden wel ingeschakeld om het meest dierbare te verzorgen als suggrogaatmoeders. En als ze niet meer voldoen, worden ze aan de kant geschoven voor een nieuw exemplaar... echt gortig wordt het wanneer er bij een koffieklets luchtig gediscussieerd wordt over toiletten en zwarten en de zwarte huishoudster ter plaatse gewoon thee inschenkt, alsof ze er niets eens was.

The help is mede een topper dankzij de geweldige voornamelijke vrouwelijke cast. Viola Davis en Octavia Spencer schitteren en wat is het steeds een genot om naar Jessica Chastain te kijken! Hier en daar met een komische noot (bvb bij de chocoladetaart), maar zowel Spencer als Davis worden nooit karikaturen van zichzelf. Er is een perfectie balans tussen emotie, drama en humor ondanks het beladen thema. Mooie boeiende film, dikke 3,5*, zeer dicht aanleunend bij 4,0*!

Ik heb lang een haat-liefde verhouding gehad met deze film, staat al tijden in de top 250 wordt door velen ergens tussen de 6 en 8 op tien gegeven, verhaal leent zich op zich prima tot een "traditioneel" (bij gebrek aan beter woord) drama, ik zag met andere woorden de hopen zakdoekjes al passeren vermomd onder half degelijk en overdreven sentiment. Om nadien de film ergens een 6 a 7 te geven omdat hij echt wel goed zit op veel vlakken maar niet bijzonder of uniek genoeg is om hem echt hoog te scoren, iets dat ik tegenwoordig bij de top 250 films die overblijven toch vaker en vaker heb. Zeker nu er minder en minder overblijven die ik nog moet zien zijn het meestal films die op de één of andere manier "er niet van komen". Ik ben (nog) niet de persoon die de nieuwste hongaarse artmovie opzoekt of die op de hoogte wil blijven van de ontwikkeling van film in Turkmenistan, maar ben ook niet (meer) de persoon die nog écht vaak verrast wordt door een film uit de top 250, lijken toch vaak naar mijn mening films te zijn die gewoon door een hele hoop volk degelijk tot goed wordt gevonden en die door weinig of geen mensen slecht tot rampzalig worden gevonden. Nu goed genoeg over mijn idiote vooroordelen, over de film zelf:

Boy oh boy ben ik blij dat ik die domme vooroordelen (maak ik mij hier schuldig aan een tautologie of iets dergelijks? Vooroordelen zijn immers altijd dom) van me heb afgeworpen en net deze film (ja er is een zekere ironie aanwezig) gekozen heb om mij toch maar eens aan de top 250 te zetten en hem traag maar zeker af te werken. Ik heb werkelijk geen enkele slechte rol gezien in deze film, Davis en Chastain laten zonder twijfel de beste acteerprestaties zijn uit hun respectievelijke carrière, en dat zegt toch best wel wat. Ook "Miss Hilly" (al zou ik zo iemand de titel miss zelf nooit gunnen) speelt het fantastisch, Stone doet het goed (misschien vond ik haar nog wel één van de nét iets mindere main characters) en ook de mannen, die hier tweede viool spelen meestal, doen het goed, beste stuk van Chastain was meteen ook het beste stuk van eender welke man in deze film, het tweede gesprek met Stuart (al was het eerste ook al amusant).

Het verhaal zit verder gewoon prima, stuk geschiedenis uit Amerika dat misschien nog wat te weinig aandacht krijgt over alle media heen (ben bijzonder benieuwd naar het boek nu ook), het is nauwelijks te geloven met wat voor verhalen deze dames op de proppen kunnen komen en dat allemaal in een tijd waarin mijn beide ouders gewoon al aanwezig waren op deze wereld, het is niet zo dat we spreken over ergens rond 1780 ofzo, nee het is gewoon Amerika (zei het dan het minder "mooie stuk van Amerika") in de jaren 60. Een Amerika waarin zwarte vrouwen gedoogd worden zolang ze blanke kinderen opvoeden en verder ja knikken en zwijgen (niet dat de blanke vrouwen geen tijd zouden hebben gehad om hun kinderen zelf op te voeden moesten ze hun bridge partijen naar twee maal wekelijks verminderen hoor), een tijd waarin een WC bezoek spanningen met zich mee kon brengen, want what do you know ook zwarte dames moeten zo nu en dan eens naar het toilet, een tijd waarin eettafels gebruikt werden door blanke vrouwen om het eten dat zwarte vrouwen hadden gemaakt op te eten (die laatste kregen dan als ze geluk hadden wat restjes om apart aan een mini tafel op eten). Enfin te veel om op te noemen maar het is zeker een verhaal dat het recht heeft om op deze manier verteld te worden.

Als dit allemaal wat te donker klinkt voor je smaak, ook humor is aanwezig in deze film hoor, de gesprekken tussen twee zwarte huismeiden vond ik het glimlachen waard, het "shit" moment deed me schaterlachen en het moment waarop de moeder van "Miss Hilly" aangeeft wie de taart van Miss Milly gekocht heeft en waarom deed me uitbarsten in een lachbui die niet meteen stopte.

Is er sentiment aanwezig? Zeker wel, maar goedkoop wordt het nergens. Ik ben normaal niet de persoon die tranen huilt met tuiten omdat er weer maar eens iemand doodgaat terwijl het leven toch zo oneerlijk is (newsflash: het leven is effectief oneerlijk, deal with it en maak er het beste van). Maar hier had ik het laatste halfuur van A tot Z kippenvel, hoe mooi is het wanneer Chastain een geste terugdoet, of wanneer Stone de liefde krijgt die ze verdient (zij het dan niet van één of andere onbenul van een man).

Is de soundtrack (die mij niet eens zo gek opviel eerlijk is eerlijk) goed? Absoluut, nooit overdreven aanwezig maar hij is daar op een natuurlijke manier wanneer je hem ergens nodig hebt, hij kwam in ieder geval nergens ongepast opzetten.

Daarnaast is sfeer gewoon een sleutelwoord in deze film, en die sfeer zit goed (vermoed ik, ik ben nu niet overbekend met Zuidelijk Amerika in de jaren 60). Wagens zijn een lust om naar te kijken, het accent voegt veel toe aan de beleving, landschappen zijn zoals ze horen te zijn, normen en waarden zoals ze toen (tot spijt van ieder modern weldenkend mens) waren. Enfin ik had geen anderhalve minuut nodig om te geloven dat ik een goede vijftig jaar terug in de tijd ging en dat is gewoon een dik pluspunt want daar heb ik toch vaak nog wat problemen mee.

Nu goed ik ben hier al genoeg aan het lullen, ik kan nog kort samengevat zeggen dat ik dit één van de allerbeste films vind uit de top 250, zit hier enige tijd na het kijken nog steeds met kippenvel terwijl ik dit bericht typ, zelfs tranen konden maar op het nippertje bedwongen worden (nota: ik vind niks mis met een wenende man), dit is grootse film, die op een relatief simpele manier maar met fantastische acteurs en actrices, een fantastisch verhaal en geweldige beelden een mens doet nadenken over allerlei zaken.

Hoeft het nog gezegd? Voor mij de volle vijf sterren. En het is bijna jammer dat de andere films in mijn top tien ook zo verschrikkelijk goed zijn.

Laatst deze film gezien en vond ‘m erg goed.

Op voorhand best een interessant thema, al vond ik het jammer dat er weer een blanke heldin aan te pas moet komen. Niets ten nadele van Stone maar haar karakter past niet in de setting van the deep south.

Verder komt subtiliteit duidelijk niet voor in het woordenboek van regisseur Taylor. Eendimensionale personages alom, de enige die een soort van groei doormaakt is de moeder van Skeeter, maar dat gebeurt in zo’n lachwekkend slecht geschreven scène dat het totaal niet landt.

Ik hou niet van films die het de kijker te makkelijk maakt, soms wordt dat deels goedgemaakt door andere kwaliteiten maar ondanks enkele goede acteurs slaagt The Help daar niet in.