Seven Pounds (2008)

Er zit wat suikerzoets in inderdaad, maar zo zou ik zelf de film als geheel niet bestempelen, maar het is jouw keus natuurlijk!

Misschien komt het er wel een keer van hoor!

Seven Pounds is een dramafilm uit 2008. De film begint met het hoofdpersonage Ben die op het punt staat om zelfmoord te plegen. Vanaf dat moment krijg je allerlei momenten uit zijn leven te zien die leiden naar de zelfmoordpoging.

Seven Pounds is een hele aardige dramafilm die, onlangs dat sommige verhaal elementen voorspelbaar zijn, erin slaagt je met de personages mee te laten leven en het hield mijn interesse van begin tot eind vast. In de eerste 40 minuten speelt de film met waar het precies over gaat. Het is bekend dat Ben zelfmoord wil plegen maar wat hij precies voor die tijd doet is in het begin wat onduidelijk, maar op een goede manier. Het hield mijn aandacht vast en ik raakte nieuwsgierig naar waar Ben precies mee bezig was. Eenmaal duidelijk wat er aan de hand was merkte ik zo verwikkeld in het verhaal te zijn dat ik graag wou weten hoe het verderging.

Wat me als eerste opviel is hoe sterk de acteerprestaties zijn. Wil Smith ken ik van Fresh Prince of Bell-Air, Bad Boys en Hancock maar ik had hem nog nooit in een serieuze drama-rol gezien en hij doet het perfect. Iedere gezichtsuitdrukking, zijn lichaamstaal en de manier hoe hij praat maken het personage zo geloofwaardig als maar kan. Hetzelfde geld voor Woody Harrelson die ik enkel ken van sarcastische humor personages. In deze film speelt Woody een blinde onzekere man en ook hij slaagt erin iedere scene waarin hij zit een geloofwaardige dramarol neer te zetten. De andere acteurs zoals Rosario Dawson (Emily) en Barry Pepper (Dan) doen hun taak vlekkeloos.

Het verhaal is aardig maar ik was er niet opmerkelijk onder de indruk van. Het had een aantal voorspelbare onthullingen waar het naar probeerde op te bouwen, en er waren veel personages die je niet goed leert kennen waardoor het moeilijker is met ze mee te leven dan met andere. Persoonlijk vond ik dat in de laatste 20 minuten de film iets de bombastisch werd in zijn sentiment. Luide zielige muziek, slow-motion beelden en zelfs een gezongen nummer over verdriet. Onlangs dat het qua verhaal goed in elkaar zat had ik persoonlijk gewild dat ze het iets minder bombastisch werd benaderd, maar juist wat stiller met rustigere muziek.

Seven Pounds is een prima dramafilm. Sterke acteerprestaties, aardig verhaal, onlangs dat niet iedere scene even sterk is blijft het rechtop staan tot het einde door.

3,5*

Echt een ontroerende en hele mooie film en Will Smith speelt geweldig ze rol.

De verhaal is in begin moeilijk te begrijpen waarom die het doet en wat er is gebeurd.

En hoe meer je naar de film kijkt snap je het aan het einde wel.

Dat vond ik goed aan deze film dat je de laatste 30min gezien moet hebben tot je het snapt.

Je word daardoor helemaal ingezogen dat heb ik niet veel bij films en bij deze wel.

Als ik 10* kon geven had ik het gedaan helemaal top.

“I did something really bad once and I'm never gonna be the same…”

Indrukwekkend. Dat Will Smith me zo zou kunnen raken had ik niet verwacht, maar de man doet het hier toch. De Fresh Prince is hier een depressieve man die een aantal mensen wil helpen voordat hij (waarschijnlijk) zelfmoord pleegt. Waarom en hoe dit allemaal in elkaar steekt wordt door regisseur Muccino op ingenieuze wijze uit de doeken gedaan.

Er wordt heel erg op het gevoel van de kijker ingespeeld maar ik heb me er geen moment aan geërgerd. Integendeel, ik ging helemaal mee in de emotionele reis van Ben. Rosario Dawson maakt misschien nog wel meer indruk dan Smith als vrouw die wacht op een harttransplantatie en een band opbouwt met Smith. Wat een chemie hebben die twee. En een ingetogen Harrelson is altijd het bekijken waard, klasse acteur. Dat het verhaal te maken heeft met een oud trauma van Ben en orgaandonatie is al snel duidelijk, maar hoe het allemaal in elkaar steekt wordt pas op het eind duidelijk. Compliment ook voor de mooie muziek. Prachtige film, echt genoten.

Mooie film. Een film die indruk op mij heeft gemaakt. Will Smith zet zijn character sterk neer. Het mystieke in de film zit er ook goed en lang in en blijft daarom ook boeien. Het is sentimenteel, maar toch op een eerlijke manier, normaal gesproken kan ik me er flink aan ergeren. Het is krachtig neergezet en ook de muziek speelt daar een erg hypnotiserende rol in. Kan me herinneren dat ik de Pursuit of Happiness ook al erg goed vond en dat die zich best wel in hetzelfde sfeertje bevond.

Jep. Weinig op aan te merken. Camerawerk was best in orde. Hier en daar wat mooie shots met sfeervolle kleuren, maar mist af en toe wat eigenheid. Misschien had de regisseur daar nog wat artistieks uit kunnen halen. Verder een goeie regie. Een verhaal dat van begin tot eind weet te boeien en raakt. 4.0*

Ga niet beweren dat er geen paar hartverwarmende momenten inzitten, maar in zijn geheel is dit toch te flauw en blijft het bij pogingen om echte emoties los te weken bij de kijker maar daarvoor leek het mij toch te geforceerd en ongeloofwaardig.

Muccino maakte reeds voorheen "The Pursuit of Happyness" eveneens met Will Smith en in dezelfde stijl, maar dat leek me toch een stukje echter.

Toen ik Collateral Beauty (2016) in de bios ging kijken moest ik gelijk aan deze film met Will Smith denken.....

Een deprimerende of feel-good film?

Het is maar hoe je het bekijkt. Gaandeweg kom je er achter waarom de personage Will is zoals hij is en doet wat hij doet.

Halverwege was het mij wel duidelijk welke kant de film op zou gaan maar dat neemt niet weg dat ik het einde toch wel mooi vond.

Laat ik voorop stellen dat Will Smith hier fantastisch acteert. Helaas duurt en duurt de film maar. Lopen tijdlijnen door elkaar, zonder dat dit echt nodig is en ontbreekt een echte climax. Daarnaast vind ik, behalve het karakter van Smith dan, dat de overige karakters zo plat zijn als een dubbeltje.

Woody Harrelson vind ik een klasse acteur. Wat die man kan met zijn gelaat is bijzonder.

Maar buiten het acteerwerk, is de film een vrij ''standaard'' drama.

krijgtem mepjes

Goed opgebouwd dramatisch verhaal dat gelukkig niet op een flauwe manier te sentimenteel wordt.

Integendeel het einde maakt deze film sterker. Prima acteerwerk. 7/10

Het ziet ernaar uit dat ik één van de enige ben met een afwijkende mening. Langdradig, vergezocht, geen touw aan vast te knopen… Nee, dit was niet helemaal mijn ding.

Het eerste uur dacht ik alleen maar ‘waar zit ik naar te kijken?!’ Hier kwam geen duidelijk antwoord op en was geneigd hem maar gewoon uit te zetten. Ik had echter nog geen zin om te gaan slapen en een nieuwe film duurde me ook te lang, dus uiteindelijk toch maar afgekeken. Ik denk nog steeds: waar heb ik naar zitten kijken? Antwoorden komen er wel in de laatste paar minuten, maar dit gaf mij absoluut geen voldoening. Het zou een tranentrekker moeten zijn, maar op een enkel hartverwarmend momentje na, voelde ik hier zeer weinig bij. Ik huil overigens overal bij, zelfs bij Alfred J. Kwak en The Lion King, ik kan zelfs bij een of andere chickflick nog janken als het allemaal aandoenlijk genoeg is, dus nee, het ligt niet aan mijn vermogen van niet kunnen huilen bij films.

En dan die laatste minuten, geen touw aan vast te knopen. Goed, je krijgt antwoorden, maar daar blijft het ook wel een beetje bij. In detail klopt er helemaal niks van. Na zijn beenmergtransplantatie loopt hij enkele uren later alweer volledig normaal als hij ’s avonds naar Emily gaat. Bij Emily komt zijn broer op bezoek die in de auto wacht en nog zegt dat hij aan zal bellen als hij niet opschiet. Toch had hij nog uitgebreid de tijd om het bed met haar te delen en vervolgens naar huis te gaan, zonder zijn broer. Waar in hemelsnaam is zijn broer gebleven?! Twee uur lang naar een film kijken, waarvan ongeveer slechts een halfuur daadwerkelijk wat inhoud heeft.

Aan de acteurs ligt het overigens niet, want die doen het prima. Will Smith weet zijn rol goed en overtuigend neer te zetten, maar de chemie met Rosario Dawson mist volledig. Ook Dawson doet het allemaal verder goed, maar er lijkt gewoon geen klik tussen die twee, waardoor het ook op dat gebied allemaal veel minder wordt.

Het hele verhaal was mij overigens ook al vrij snel duidelijk, behalve dat Ben Thomas eigenlijk zijn broer was, terwijl je dat eigenlijk ook al wel had kunnen weten toen hij het verhaal aan Emily vertelde, verder had ik het allemaal al wel uitgestippeld. Het enige moment wat ik daadwerkelijk hartverwarmend vond en waarbij ik normaal gesproken wel een traantje zou laten, was de allerlaatste scene met Emily en Ezra. Alleen in die scene al was er tussen hen meer chemie te vinden overigens.

Ach, het is geen film die ik ooit weer ga kijken, maar denk ook geen film die ik zomaar even vergeet. Een voldoende kan ik het niet geven, want heb me hier echt totaal niet mee vermaakt 1.5*.

Prima film, maar niet heel bijzonder.

Smith heeft al vaker bewezen dat het één van de betere acteurs is. Zo speelt hij ook in Seven Pounds enorm sterk. Ondanks zijn sterke acteerprestaties, was er totaal geen chemie tussen Smith en Dawson.

Waar het een beetje de mist in gaat is dat er een mysterieus sfeertje gecreëerd wordt, doordat je aanvankelijk niet begrijpt wat Ben Thomas nou allemaal aan het doen is. Dit werd naar mijn mening iets te lang doorgetrokken, waardoor het eerder omsloeg naar saai dan mysterieus.

Ook had ik het prettig gevonden als er meer uitleg werd gegeven waarom hij bepaalde mensen nou als 'goede mensen' beschouwt. Ik snap niet helemaal hoe hij dit aan de hand van bijvoorbeeld dat telefoongesprek kon bepalen. Het was mooi geweest als er toch wat meer inzicht werd gegeven in zijn gedachtegang.

3*

Ik vond hem saai en begreep de hoge waarderingen niet .

De laatste 20 min , wow ...niet gedacht ..van 2 sterren en door het einde nu 4 sterren .

Het is niet mijn genre. Goed geacteerd dat wel. Lekker Amerikaanse sentiment.

Prima.

Maar niet zo ontzettend bijzonder naar mijn mening, want alhoewel Smith hier een schone rol speelt en deze met volle overtuiging uitvoert was er voor de rest niet veel voor mij aan de gang dat me echt mee kon slepen of kon ontroeren.

Nogmaals, Smith acteert goed en het is altijd leuk om Harrelson terug te zien. De film kent enkele sterke scenes, zoals het telefoongesprek met Harrelson in het begin, maar is daarna wat saaier en wat meer "standaard". De chemie tussen Smith en Dawson bleef zo goed als uit.

De hele film is vervolgens ook wat saai eigenlijk. Ik verloor mijn aandacht een paar keer goed om vervolgens uit te vinden dat ik zo goed als niks gemist had. Pas richting het einde is het wat pakkender maar dat kan de film net niet genoeg boven water halen voor een goede voldoende.

Prima voor een keertje, maar het deed me vrij weinig. Tja, dan verschillen de meningen dus denk ik zo.

Zonder enige twijfel een opmerkelijke film maar bracht toch niet helemaal wat ik er van verwacht had.

De film begint apart. Het telefoongesprek met Harrelson is een opmaat voor veel schimmig gedoe waarvan de echte reden gissen blijft en veel dingen niet zijn wat ze lijken. De immer getormenteerde blik op het gezicht van Smith is prima en de zorg die hij voor Dawson ontwikkeld is aandoenlijk. Toch vind ik het vanaf de eerste ontmoeting met Dawson tot het moment dat hij al flashbackend de beenmergtransplantatie besluit te doen te vlak. Er wordt wat mij betreft te weinig gedaan met wat Smith hier toe drijft en komt op mij over als gemakkelijke feel good. Pas na de beenmerg begint zich een beter beeld te vormen wat Smith voor 'rugzak' meesleept.

Het einde is bijzonder dubbel. De weldoordachte opoffering die voornamelijk beklijft en impact maakt omdat hij zich mede opoffert voor Dawson en van haar houd. Ergens laat hij haar in de steek maar offert hij ook zijn eigenbelang, liefde, voor haar op. Dat pas op de plaats maken voor eigenbelang kan je echter ook weer omdraaien, hij vind namelijk dat hij dít moet doen en doet dit zonder overleg met haar, haar daarbij in de steek latend terwijl ze wellicht haar keuze had kunnen herzien. Liever kort leven met hem, dan lang leven zonder. Leven zonder liefde of liefde zonder leven....voer voor discussie.

Prima rollen van Dawson en Smith maar ook een mooie ingetogen rol van Harrelson. Al met al een aardige drama op dat saaie middengedeelte, ik snap dat hier juist een beetje een transformatie voor Smith opgang moet komen maar toch. Dat gedeelte doet me net te weinig voor een hele hoge waardering.

This is one of mine favorite movies!! Ive seen it now for the 4th time and its still moves me!

Tgoh wat een pakkende film. Jammer dat sommige niet hetzelfde gevoel hebben bij dit alles. Ik had dat met Remains of the day ? Soit. Het is natuurlijk allemaal niet realistisch en inderdaad allemaal wat op zijn Amerikaans maar dit soort verhalen/films blijven mij toch bij. Als iedereen een beetje van Tim / Ben zou hebben... Acteerwerk ook nog eens top. Een dikke 4,5 * voor mij

Just gonna come out and say it: alles met Will Smith is goed.

Wat een prachtig verhaal...... Erg indrukwekkend!

Film waar je maar zeer moeilijk in komt. Op het einde van de rit wordt je geduld wel beloond.

Ik vind dit zo'n mooie film, dit is voor mij mijn favoriete film.

Mwah.

Will Smith is mij iets te druilerig in deze afgelikte tranentrekker. Het eerste half uur is het boeiendst, maar nadien valt de film stilletjes aan in z'n definitieve plooi en is het een beetje kwestie van de rit uit te zitten. Het plot met Rosario Dawson interesseert hoe dan ook niet - de toegevoegde waarde of symboliek ervan zijn mij niet duidelijk noch levert het goede cinema op.

2,5

Toch redelijk verbaasd dat deze film hier op MM zo hoog scoort met toch ruim 3500 stemmen. Het scheelt niet veel of hij maakte deel uit van de top250. Het verbaast me in die zin dat deze film toch wel erg op het sentiment speelt en dit niet altijd geslikt wordt door een filmpubliek. Met dieren (A Dog's Purpose (2017) of Hachi: A Dog's Tale (2009) wordt dat makkelijker aanvaard, maar hier dus ook.

Will Smith heeft natuurlijk het charisma om haast elke film tot een succes te maken. Hoewel hier best prima is het toch vooral Rosario Dawson die de show steelt. Veel dramagehalte, niet één maar verschillende keren bij de diverse personen die zijn pad kruisen. Het motief is onduidelijk, maar wordt later wel onthuld, hoewel eveneens voor de hand liggend. Naast drama komt er ook wat romantiek aan te pas, dit alles onder begeleiding van de nodige strijkers.

Alles behalve een perfecte film, deze georchestreerde tranentrekker. Wel verder ook een leuke rol van Woody Harrelson en ook Barry Pepper komt even piepen. Al bij a degelijk, maar niet wat ik ervan verwacht had. Nipte 3,0*.

De film krijgt een hoge score, maar voor mij was hij te warrig en te veel op het oproepen van sentiment gericht.

De film raakte me toch, het thema zelfmoord is toch wel pittig.... Eerst leek het er niet op.. Je moet door hebben dat er met flashbacks gewerkt wordt.. Anders is het inderdaad rommelig... Ook de gespeelde chemie ontbrak meestal, behalve aan het einde.... Ook de zelfmoord zelf was onrealistisch wat mij betreft ... zie de iceman .. Er was en bleef veel onduidelijk, ook de relatie met zijn broer... Hoe hij aan die badge etc kwam.... Jammer... Ook dat iemand zoiets doet lijkt me ongeloofwaardig en dat is bij een drama toch wel nodig.... Dus helaas te weinig diepgang zoals steeds bij Will Smith ... Maar wel een zeer pakkende film.....

Misselijkmakende film Zoeter dan zoet. Na een uur mee gestopt.

Waarom dan toch een stem?? Als ik een taart niet lekker vindt ik eet ik m ook niet helemaal op.

Man man man, wat een vreselijk onechte tranentrekker dit! Aanzwellende muziek, tranende ogen, maar totaal ongeloofwaardig allemaal. Wat een tegenvaller!