A Dog's Purpose (2017)

Een film waarbij alle mogelijke scenario's voor een hond wel aan bod komen. Alles waar een hond in terecht kan komen wordt in meer of mindere mate uitgewerkt.

Mijns inziens hoef je geen hondenliefhebber te zijn om het te waarderen, maar mogelijk denk ik daar als hondenliefhebber iets te makkelijk over. Ik denk wel zeker dat het bijdraagt aan hoe je de film beleeft en een hondenliefhebber/eigenaar zal veel herkenning in de film vinden. Er zit vaak een kern van waarheid in deze film, zoals de loyaliteit van een hond naar zijn baas.

Humor wordt goed afgewisseld met de drama eromheen. Deze film hoef je (gelukkig) niet alleen met een somber gezicht te kijken, maar ook zeker met een lach hier en daar. Ik heb de hele discussie rondom de dierenmishandeling niet zo meegekregen, enkele maanden slechts wat over gelezen en eigenlijk daarna ook gelijk weer vergeten. Bij het zien van deze film heb ik overigens ook niet het idee dat deze honden het slecht hebben gehad. De uitdrukking van een hond zegt vaak heel veel en al deze honden lijken stuk voor stuk gewoon gelukkige honden.

De beste scene, waar ik kippenvel van kreeg al was dat misschien meer omdat ik dacht dat hij dood zou gaan op dat moment, was het moment waarop het huis in brand stond. Dit was geweldig uitgewerkt. Daarna ging het ook allemaal wel redelijk snel met alle losse verhalen waar hij iedere keer terugkwam bij een ander baasje.

Het grootste minpunt uit de film vind ik echter wel de onafgewerkte stukken. Het gaat soms van de hak op de tak. Zeker in de jeugd van Ethan viel nog veel te behalen. Hoe is het bijvoorbeeld afgelopen met zijn ouders? Je hebt zijn vader niet meer gezien, zelfs niet na de brand. Maar ook in de losse verhalen mocht soms best wat meer verdieping gezocht worden. Bijvoorbeeld bij de politieman, op een foto na, weet je eigenlijk helemaal niet waarom hij eenzaam zou zijn.
Heeft hij zijn vrouw verloren? Waarom heeft hij die verloren? Dat soort kleine dingen vind ik dan wel erg jammer, waardoor de film toch wat minder voldoening geeft.

Enfin, uiteindelijk moet ik mijn fantasie daar maar gewoon op los gaan laten. Over het algemeen gewoon goed vermaakt met deze film en krijgt dan ook een ruime voldoende.

Bijzonder hoe Hallström dit soort films toch boven de middelmaat doet uitstijgen. Want call me a sucker, maar ik heb zitten janken als een kleuter.

Wij verdienen honden niet.

Ik kan heel veel over deze film zeggen, maar ik wil vooral zeggen dat ik heel de tijd heb gehuild en dat er een ontzettend mooie boodschap in deze film zit.

Prachtige film, eigenlijk een reeks short stories waarin een hond telkens als een andere hond gereincarneerd wordt en een heel verschillend leven leidt. Telkens gezien vanuit het oogpunt van de hond, Met zoveel humor en gevoel gebracht dat iedereen wel een traantje wegpinkt denk ik. 4,5 sterren

Tjonge jonge, sterkte.

Zeker geen Hachi, maar ik ging ondanks de clichés, voorspelbaarheid en het feit dat ik niet in reïncarnatie geloof toch voor de bijl. Wel alleen voor de hondenliefhebbers en wie niet vies is van wat onvervalst sentiment... dat ben ik zelf doorgaans wel, maar kon de doggies niet weerstaan.

I liked her. Plus she smelled like biscuits

Ergens in januari begin dit jaar was er opeens veel controverse rond A Dog's Purpose. Er dook namelijk een filmpje op van tijdens het filmen waarbij een Duitse Scheper werd mishandeld door hem in kolkend water te gooien. Het bleek uiteindelijk om #fakeNews te gaan maar het kwaad was al geschied. De Red Carpet première van de nieuwste film van Lasse Hallström werd afgelast en de film deed het, in tegenstelling tot de initiële verwachtingen, slecht in de bioscoop. Onterecht zo blijkt.

Want iedereen die A Dog's Purpose bekijkt, ziet een leuke en amusante film over een hond en de invloed die hij heeft op het leven van een aantal mensen en omgekeerd. Dat Hallström wel eens de mierzoete kaart durft te trekken, is eenieder die ooit een film van de man heeft gezien bekend en toch werkt het wel. Verspreid over een aantal decennia vertelt de regisseur het leven van de reïncarnerende hond Bailey en zijn zoektocht naar wat nu eigenlijk het doel in het leven is. Bailey komt in verschillende vormen terecht bij verschillende gezinnen en dat zorgt voor een aantal aandoenlijke scènes. Daar zit dan ook net de kracht van A Dog's Purpose. Dit is geen komedie in de pure zin van het woord maar eerder een erg herkenbare film voor iedereen die ooit op een goede manier met honden in aanraking is gekomen. Ik kan me in ieder geval voorstellen dat er sinds de release veel meer huishoudens opeens een viervoeter extra aan tafel hebben.

Het is dan ook een film om vrolijk van te worden en Hallström haalt visueel alles uit de kast om je een goed gevoel te geven. Veel warme kleuren, veel mooie natuur en bovenal veel schattige honden. Wie verwacht dat er maar één ras aan te pas gaat komen (iets wat wel wat geïnsinueerd wordt door de poster) staat nog een leuke verrassing te wachten. Veel verschillende verhaallijnen dus die met uitzondering van de hond niet veel met elkaar hebben te maken. Het stuk rond Ethan is het best uitgewerkt en het is altijd wel fijn om Dennis Quaid nog in iets te zien spelen. Het leukst is echter Josh Gad die zijn stem aan de trouwe viervoeter verleent.

Beetje jammer van al die controverse, heb toch het gevoel dat de film daardoor voor een groot stuk onterecht genekt is. Verder gewoon een fijn filmpje die het hart van menig dierenliefhebber zal doen smelten. A Dog's Purpose zit vol met de nodige clichés en sentiment maar Hallström weet er netjes mee om te gaan zodat het niet storend wordt.

3.5*

Natuurlijk ga je als dieren/hondenliefhebber een paar keer voor de bijl bij het zien van A Dogs Purpose. Maar dat maakt het nog geen goede film. De fragmentarische structuur, door de reincarnatiethematiek, nekt de film nogal omdat je nooit écht in het verhaal wordt gezogen. Daarnaast had ik liever meer focus op de mensen gezien, ipv Bailey letterlijk een stem te geven.

Film die lekker wegkijkt, heb me hier prima mee vermaakt.

Lekkere feel good movie. Had er niet al te hoge verwachtingen van, maar de film viel mij 100% mee.
Ben echt niet iemand die snel geëmotioneerd raakt bij een film, maar hier had ik toch bij sommige scene's een brok in mijn keel. Kan het met sommige commentaren wel eens zijn in hun vragen over de vader en waarom is de politie man alleen, maar dan was de film waarschijnlijk te lang geworden. Voor de rest, de honden stelen de show en zo hoort het in dit soort films.
Echt een film die je rond de kerst moet kijken.

Als hondeneigenaar (St. Bernard) ben ik helemaal voor deze film gevallen. Had er geen idee van en heb ook niets meegekregen van het fake nieuws over een mishandelde hond, ken ook het boek niet dus bekeek de film gewoon blanco. En ik heb er van genoten. De honden zijn erg leuk, de baasjes zijn zoals er nu eenmaal hondeneigenaren zijn: aardige en onaardige. Om van een boek een film te maken moet je enorm schrappen en dat schijnt Lasse Hallström ook gedaan te hebben. Misschien dat daardoor de film enigszins fragmentarisch is maar ik denk dat met uitgewerkte verhalen de film een heel stuk langer geduurd zou hebben. Ik vond hem in ieder geval een prettige avondvulling en heb de goed getrainde honden zeer bewonderd!!

Deze eens bekeken en het was geen misse film. De film bestaat uit een aantal verhalen, maar vond het eerste toch het boeiendst, omdat die toch ook het meest is uitgewerkt.
De cast deed het prima en verder zag hij er goed uit.
De film verveelde niet en mocht gerust nog wat langer geduurd hebben.

Zeer simpel, maar wel lief.

Omdat de regisseur de prachtige Hatchi in elkaar stak, en dit hetzelfde thema (honden) heeft ben ik hier aan begonnen. Ik was niet erg onder de indruk van de eerste helft toch, het was zeer basic en zeer simpel. Een hond die op straat woont, een jongen die hem dan heel lief vind en hem dan ondanks een boze ouder toch mag houden.

Als hij de tweede helft in gaat tracht hij echter wel origineel uit de kast te komen. Hierdoor was mijn aandacht er weer goed bij en vond ik hem eigenlijk toch wel lief. Veel heftige onderwerpen komen erin voor, en hoe deze film daarmee omgaat is ook wel mooi om te zien.

Kort samengevat, een leuk filmpje/

Een leuke komedie/drama/familie/fantasie film...
Leuk en prima verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende acteur Dennis Quaid...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek met Dolby Digital...
Prima camerabeweging...
Leuk voor jeugdfilm...

Ik wilde even geen bommen-, pistolen- en Nordic Dark-films (die eeuwige petrol-blue-kleur!) zien, maar een feelgood-movie. Dat is gelukt met A Dog's Purpose. Een ontzettend origineel verhaal, gezien vanuit honden! Het 1e gedeelte, verhaal van Bailey en Ethan, vond ik wat braafjes en een beetje kabbelend. Maar op 1.00 krijgt het verhaal een fragmentarische wending die absoluut niet stoort, maar heel goed bedacht is. Hoe gaan mensen met honden om? Op heel veel manieren, dat laat deze film zien. De schattigheid en loyaliteit van honden is brok-in-de-keel-makend. Gelukkig laten ze de honden niet zelf 'praten', maar is er een vertelstem. De honden moeten het hebben van hun mimiek en dat is prachtig gefilmd. Na 1.00 komen er hilarische scenes en heb ik echt een paar keer hardop gelachen (Toni en Roxy!) Meesterlijk! Wonderbaarlijk hoe de film dan van braaf naar hilarisch en dan naar gevoelig en romantisch overgaat. Ja! Ik vond dit echt buitengewoon origineel! Well done, scenarioschrijvers en regisseur!

Wat een mooie film. Ik ben een hondenliefhebber en dat maakt een film als deze extra leuk. Ik vind de film knap in elkaar gezet, goed acteerwerk, niet over sentimenteel en ik vind 'm erg lieflijk en ontroerend. De muziek, de sfeer, het verhaal. Alles vormt een sterk geheel en ik vind deze film zelfs iets beter dan Hachi. Ik heb me niet verveeld. Zeer vermakelijk en het bevat een boodschap, zonder saai of belerend over te komen. Vandaar een hoge score. 4,5*

Deze film krijgt een vervolg, getiteld ''A Dog’s Journey'' :

A Dog's Journey

Matige film waarin een hond tijdens een aantal verschillende levens en baasjes gevolgd wordt. Het is niet alleen vanwege de opzet dat de film fragmentarisch overkomt. Sentiment en voorspelbaarheid valt uiteraard niet te vermijden, wat op zich geen probleem is hier. Echter begint de voice-over vanuit het perspectief vanuit de hond al redelijk snel te vervelen.