Breaking Away (1979)

goed verhaal

Leuke, maar nogal oppervlakkige en voorspelbare film over 4 jonge wielerfanaten die niets te doen hebben en maar één doel voor ogen hebben: een wedstrijd winnen tegen de universiteitsstudenten.

Leuk om een jonge Quaid en Stern te zien.

Die samenvatting klopt niet en doet bovendien de film tekort.

Apart dat deze film zo weinig stemmen heeft, gezien het gemiddelde op IMDB. Niet dat het een enorme aanrader is, maar hij verdient zeker wel meer kijkers. Ik vraag me trouwens af of dit een Hollywoodfilm is; hij komt redelijk 'indie' over.

Het is eigenlijk een typische 'coming of age' film, waarbij ook de mooie zonnige locaties een belangrijke rol spelen. Grappig is ook het wielrengedeelte (was dat toen kort populair in de V.S. ofzo?).

De verhaalontwikkeling doet de film echter een beetje de das om. Het begint erg aardig, waarbij je in een fijne sfeer terechtkomt. Maar op een cruciaal punt wordt het wat rommelig, omdat er constant tussen subplotjes wordt geswitcht zonder dat er één echt goed wordt uitgewerkt.

Hoe dan ook, een kleine 3,5* verdient hij wel. En natuurlijk grappig om Quaid en Stern te zien, dat deel ik dan wel weer met het commentaar van mijn voorganger.

Deze film wordt hoog aangeprezen op bepaalde forums. Ben erg benieuwd!

Dennis Christopher in zijn beste rol maar dit was geen reden voor een succesvolle film carriere wel voor de tv. Wel was het de doorbraak van Dennis Quaid die als enigste uit deze film een echte ster status over hield. Verder een heerlijke feelgood movie uit de jaren '70.

Ach zitten wel wat mooie beelden in en een aantal humoristische scenes, meer dan dat en wat leuke fietsraces valt er niet te beleven.

Maar wel interessant genoeg voor een blogpost toch?

Goeie film waarin een jongen zichzelf weinig kans geeft om ooit weg te komen uit het stadje waarin hij is opgegroeid. Deels een coming-of-age film en deels een sportfilm. Vrij luchtig van toon en mede hierdoor onderhoudend. Ook heeft de film een fijn tijdsbeeld en een spannende finale (wielrennen komt niet zo vaak in films voorbij).

Luchtig en verfrissend. Niet meer dan een eenvoudige dorpskroniek over opgroeiende jongeren in de universiteitsstad Bloomingdale, Indiana tijdens een mooie zomer. Wat me opvalt is het positivisme in de film: zowel in hun relaties met meisjes, met hun ouders als met elkaar gedragen ze zich steeds vrij volwassen, wat de film ook erg laat aansluiten bij de realiteit. Met Dennis Quaid in één van zijn vroegste rollen. Wat betreft het fietsen vaak mooie en ingewikkelde shots en een goede finale. Toch nog even opmerken dat het coming-of-age thema iets meer dominant is dan het hele fietsgebeuren, voor degenen die op dat vlak verwachtingen zouden hebben.

Matige film over verveelde hangjongeren eind jaren ’70, die sportief revanche zoeken voor hun al dan niet zelfgekozen achterstelling bij studerende leeftijdgenoten, de klassieke tegenstelling arm vs. rijk. De film mist mijns inziens een duidelijk motief; ik heb het althans niet kunnen ontdekken. Ook de spaarzame en terloopse romantische momenten hangen er wat verloren bij. De acteurs (velen nog aan het begin van hun carrière) doen hun best, maar het beklijft allemaal niet. Een uitzondering geldt wellicht voor Barbara Barrie, die als zorgzame vrouw / moeder tussen twee vuren zit.

Ik weet niet of men in de Verenigde Staten in die tijd wel meer van zulke wielerwedstrijden (met baanfietsen !) hield op campussen, maar het kwam op mij nogal ongeloofwaardig over.

Een milde komedie, coming of age en sport drama ineen. Met wielrennen. De titel zal niet alleen slaan op een demarrage, mag je aannemen. Prijsbeest en lid van een lijstje inspirerende films, maar dat kan ik er niet echt van maken. Vier vrienden waarvan net de hoofdrol me niet aanstaat met z'n passie voor Italiaanse zaken en bijbehorend aanstellerig gedrag. Ik vond het maar een vervelend mannetje.

Z'n ouders en Mooch zijn wel goed voor een paar grappige momentjes. Verder is het wat je ervan kan verwachten. Onbezorgd begin met na ca. een uurtje het plichtmatige boogje waarbij het even tegenzit en onze Dave de schouders eronder moet zetten om er wat van te maken. Ja, het is net het leven, dat fietsen. Rare wedstrijd overigens, die Little 500 in een film die me te weinig doet. Oh fudge.

Uiterst vermakelijk filmpje.

Grappige combi ook van ultra Amerikaans stadje en Europees wielrennen (en taal)

Dik 25 jaar lang had ik slechts één Peter Yates film gezien, Krull (1983). De afgelopen week zag ik er (bij toeval) twee. Bullit wilde ik al héél lang zien, maar juist die klassieker deed me niet echt veel. En deze film waar ik tot vandaag nog nooit van gehoord had, bleek een aangename verrassing.

We zien een jonge Dennis Quaid en Daniel Stern en na een minuut of 20 herkende ik opeens een piepjonge 'Eddie Kaspbrak' uit It (1990). De film is misschien iets schatplichtig aan American Graffiti (1973), maar heeft genoeg eigen smoel om op zichzelf te staan. Ebert gaf de film het volle pond en dat is wel erg gul, maar dit filmpje mag best iets bekender zijn in het coming-of-age subgenre.

3,5*

Aardig portret van 4 jongens op de rand van volwassendom, maar het mist een beetje een eigen toon. Of nou ja, wielrenfanaten in een Amerikaanse film, jaren vóór de Amerikaanse inmenging in de top van het wielrennen, het is eens wat anders dan football of baseball. Maar het personage van Dennis Cristopher was nogal ongeloofwaardig met dat Italiaans van hem en daarom ook weinig interessant, en het einde was in die tijd nog niet zo cliché als nu, maar daar zat echt geen enkel origineel idee in.

Verder wel leuk bekende acteurs in hun jeugdjaren te zien, waaronder Daniel Stern, Jackie Earle Haley en Taggart uit Beverly Hills Cop. En de setting, met die afgraving, vond ik ook wel geslaagd. Verder geen film die me lang zal bijblijven.