A Monster Calls (2016)

Bij het eerste gedeelte van de film dacht ik.....nou is het dat, maar de film ging me steeds meer raken, mooi meeslepend verhaal.....3,5

Deze film even even de tijd nodig om op gang te komen, maar veranderd dan in een meeslepend verhaal over een jongen die bezoek krijgt van een monster. Neeson heeft er een goede stem voor, knul was af en toe wat irritant.

A monster calls is werkelijk prachtig mooi gemaakt, maar het monster zelf heeft bij mij niet de toegevoegde waarde voor de 12 jarige Conor gekregen. Het zijn nietszeggende verhalen die de impact van zijn eigen leven niet tot het gewenste resultaat brengt. Neem nu het eerste verhaal (dat weliswaar fantastisch mooi in beeld wordt gebracht) waar bepaalde aannames achteraf niet helemaal te kloppen. Mooi zou ik zeggen, maar wat heeft dat te maken met Conor's leven? Alleen het laatste verhaal waar de pestende scholier goed van langs kreeg was een ferme daad. Maar het het geheel overschaduwd de echte wereld. Zijn terminale zieke moeder die gaandeweg meer van hem af komt te staan doordat zijn oma vervelend tussen bij komt te staan. Jammer want ik vond juist de innerlijke band met zijn moeder zo sterk. De vader vond ik helemaal een nietszeggend persoon. Speelde een soort zombie vrij krachteloos zelfs. Vooral na de woede uitbarsting in oma's kamer volgt geen straf, terwijl je na zo'n ravage toch echt je zoon even langs de psychiater zou sturen. Maar zoonlief krijgt totaal geen straf. Vader kijkt 'm alleen aan met zijn hondenogen. Helemaal vreemd wordt het als zijn vader hem voor even naar Amerika wil brengen terwijl zijn moeder stervende is. En dit wordt notabene versterkt door zijn zoon zelf! Pfff.

A monster calls is wat onevenwichtig met verkeerde keuzes. De jongen speelt sterk, zijn moeder ook de oma is okay, de vader is een sul. En het monster is prachtig mooi gemaakt, maar heeft niet echt een toegevoegde waarde. Het is meer de schuld van de oma dat er een wig gedreven wordt tussen hem en zijn moeder. Op het laatst geeft notabene het monster zelf een zetje.

En zo zag ik nog wat gekke dingetjes. Bij het wachten van de overgang van de trein krijgen we eerst nog een heel verhaal te horen voordat de trein eindelijk voorbij komt. Ook mis ik veel omgeving. Het lijkt of andere mensen niet bestaan op de school na. Wel grappig dat ik toevallig een easter egg voorbij zag komen. Op het laatst komt het monster in beeld (stem van Liam Neeson) in een van de foto's in zijn nieuwe kamer.

De film is absoluut mooi gemaakt met een fantastische soundtrack. De rollen van de moeder en zoon zijn uitstekend. Maar het plot en de input van het monster deed mij te weinig voor meer sterren dan een 6.

Best redelijke film over zware thema's -terminale ziekte van moeder, eenzaamheid, gepest worden, moeizame relaties met vader en met name oma waar de jonge Conor onder gebukt gaat. De animaties en het monster waren ook mooi gemaakt, maar ik ben het met Boneka eens dat de verhaaltjes van het monster niet echt veel meerwaarde hadden. En ondanks de prima acteurs/actrices werd ik niet echt geraakt daar het verhaal, terwijl dit soort thema's daar toch uitermate geschikt voor zijn - wellicht is dat de uiteindelijk wat kinderlijke insteek van het verhaal. Niks mis mee, maar ook niet echt mijn soort film.

Hele fijne film, waar ik één vraagteken bij zette voor deze beoordeling en review. Misschien is het voor mij makkelijk met zulke thema's zulke emoties op te roepen namelijk, hoe goed de film ook is. Toch heb ik hier even over nagedacht en kan ik eigenlijk niet zeggen dat er 'misbruik' van is gemaakt, sterker nog, het is juist bijzonder origineel ingevuld.

Nu snapte ik al die verhalen van het monster niet helemaal, maar ik zie het zo: een 12-jarige jongen die logischerwijs aandacht nodig heeft van geliefden, maar dit gaat al lastig en het wordt steeds lastiger nu zijn meest geliefde persoon, zijn moeder, steeds zieker wordt. De jongen creëert zijn eigen vriend in de vorm van het monster, die hem wijsheden bij brengt en zo vooral het uiteindelijke loslaten van zijn moeder enorm verzacht. Dat het monster en zijn verhalen, bewust of onbewust, ooit blijkbaar door zijn moeder al verzonnen zijn maakt het nog mooier.

Verder is echt alles tegen perfectie aan gedaan. De sombere omgeving dat mooi gefilmd is, de visueel prachtige sprookjes, constant ontroerende soundtrack. Ja, tranen wouden ze allerminst vermijden maar ik kan hier nooit zo kritisch op zijn zolang het werkt. Lewis MacDougall doet het heel leuk, de moeder heeft een enorme gunfactor en Toby Kebbell is ook een belangrijke waarde als charismatische vader waarvan Conor twijfelt of hij wel van waarde is in zijn leven.

Alathir weer zo'n film met eenzelfde mening als jij. Vooral dat de vergelijking met Pan's Labyrinth er nauwelijks is vanwege het verschil in afstandelijkheid kan ik het alleen maar hartstikke mee eens zijn.

Sterke film, waar het venijn 'm in het einde zit. Had van mij bij vlagen nog wat dromeriger gemogen. Het jochie acteert niet slecht, zeker niet, maar nu en dan miste hij iets als jong acteur.

Het perfecte einde zat erin, als de film nadat de wekker bij het sterfbed op 12:07 sprong gestopt was. De laatste scène had niet gehoeven. Die blik van moeder naar boom en vice versa was mooi subtiel en genoeg.

Net geen 4*

Een beetje een vreemde kijkervaring. Bij vlagen had ik het gevoel dat de film weinig om het lijf had, maar aan de andere kant heb ik wel bijna dertig minuten lang tranen in mijn ogen gehad, dus de film raakt me wel hoewel ik misschien de filosofie achter alles niet begrijp, en ook het gevoel had dat het echte verhaal onderdeed voor de ontmoetingen met de boom en de symboliek. De animaties vind ik verder wel wonderschoon gedaan. Ik vind het een beetje een moeilijk te plaatsen film, maar hij lijkt een sterkere indruk achter te laten. Het verhaal zelf is niet eens zo uniek of speciaal, maar het zal de herkenbaarheid wel zijn die het doet, en op zich doet de inhoud toch onder voor de emoties die eronder zitten, en gaat het daaromtrent, en daar raakt de film wel de juiste snaar bij mij. Misschien moet ik Pan's Labyrinth toch nog maar eens een kans geven.

Herzien! En ik vond het nog steeds even schitterend verteld. De verhalen, de band van Conor met zijn moeder en de harde waarheid.

Samen met mijn moeder gekeken en ik denk dat mijn drietal tranen daar niets tegen waren haha.

Het viel me trouwens nu pas op dat Liam Neeson eigenlijk de grootvader van Conor is.
Hij stond op zeker één van de familiefoto's. Dat maakt het alleen nog maar beter dus de 5* blijven staan.

Een goede drama/fantasie film...
Leuk gemaakte film...
Prima verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende actrice Sigourney Weaver...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Prima camerabeweging...

Mooie opsomming!

Veel hoge scores voor deze film, wat me niet verwonderd.
Hij is goed gemaakt, puike cast, maar zelf had ik er meer van verwacht.
Het verhaal sprak me helemaal niet aan...

Een prachtig verhaal heel origineel verteld

Deze film neemt je mee naar de fantasiewereld van de 12-jarige O'Connor waarvan de kiem eerder door zijn moeder werd gelegd. Op verhalende wijze wordt de strijd die O'Connor met zichzelf voert in beeld gebracht. De animaties in deze film zijn werkelijk fantastisch, en zouden op zichzelf al een sterke kortfilm maken. De afwisseling tussen de animaties en 'het echte leven' is mooi uitgebalanceerd. Ook in de normale stukken blijft het fantasiewereldje een beetje doorschemeren waardoor alles mooi in elkaar overloopt. Lewis MacDougall speelt meer dan degelijk alsook de rest van de cast. Het enige wat misschien wat overbodig was is de relatie met de vader. De morele boodschap ligt er ook wel dik op, maar is zeker niet storend. Er wordt gespeeld met een aantal zware thema's en vaak doen de uitspraken me denken aan die van een aantal bekende psychologen. Kortom, dijk van een film: de moeite waard om eens te bekijken, al was het maar voor de animaties tussendoor.

"Most of us just get messily ever after. That's allright"

Dit uiterst duistere sprookje draait om de 12-jarige Conor [Lewis MacDougall] die het zowel thuis als op school moeilijk heeft. Zijn vader [Toby Kebbell] woont in de Verenigde Staten, zijn moeder [Felicity Jones] is ernstig ziek en Conor kan niet goed opschieten met zijn kille grootmoeder [Sigourney Weaver] die vaak voor hem moet zorgen. Op school is hij het favoriete mikpunt van de plaaggeest van de klas, die hem lastig valt en regelmatig een pak slaag geeft. Conor is een vat van emoties waar hij niet mee om weet te gaan, maar op een nacht verschijnt een enorme boom [stem van Liam Neeson] in zijn droom. Die laat weten dat hij Conor drie verhalen zal vertellen en dat Conor daarna zijn eigen verhaal (de waarheid) moet vertellen.
Goed gecast psychologisch drama is geen kinderfilm. De thema's zijn complex en MacDougall geeft een bewonderenswaardige vertolking in de hoofdrol. De verhalen die de boom vertelt zijn op prachtige wijze vormgegeven en hoewel er steeds een achterliggende boodschap is, valt die gelukkig niet gemakkelijk af te leiden. Patrick Ness bewerkte zijn eigen roman tot een intelligent scenario dat weliswaar zwaar op de hand is, maar toch blijft boeien tot het fraaie einde en profiteert van subtiele vleugjes humor.

Bijzondere film. Je kunt hem niet echt in een hokje plaatsen. En soms moet je dat dus ook niet doen. Dan krijg je een spannende, mooie, grappige en droevige film. De special effects zijn erg goed gemaakt. Sigourney speelt een zeikwijf. Jammer is dat. Ze had deze rol niet moeten nemen. Maar goed. Ze mag ook wel eens een 'misser' hebben. Het jochie speelt erg knap. Kan nog wel eens groot gaan worden. De muziek was zoetsappig, maar wel mooi. Samengevat: Apart, maar wel goed.

Het verhaal is weer briljant – het gaat over een artistieke creatie van de moeder (misschien gebaseerd op de grootvader) die de zoon de les leert dat je pas kunt loslaten door vast te pakken (en omgekeerd dat je jezelf vernietigt met schuldgevoel als je loslaat c.q. afstoot en niet eerlijk bent tegen jezelf) – en het drama weet opnieuw effectief de tranen bij de kijker op te wekken, maar de film pakte me toch minder dan de eerste en enigszins vergelijkbare film van de regisseur, El Orfanato (2007) - MovieMeter.nl.

Mooi gemaakt ziet er echt gelikt uit .
Het verhaal komt wat langzaam op gang.
Maar na gelang de film vordert wordt het wat interessanter.
En uiteidelijk is het een verhaal met een duidelijk onderliggende boodschap die je toch wel raakt.
Allemaal best mooi en goed gespeeld.
Ook Signoury Weaver speelt zoals altijd een goede rol als oma.
Film is geen hoogvlieger maar mede door de mooie "plaatjes" best de moeite waard.

Mooie, ontroerende film. Ik vind het een prachtig verhaal dat realisme vermengd met fantasie. Op die manier vind ik fantasy leuker. Goed acteerwerk en gelukkig minder oppervlakkig dan ik vreesde. Het is zelfs best diepgaand en het verhaal bevat achterliggende boodschappen. De aquareltekeningen heb ik vol bewondering bekeken. Ik houd van kunst en ik vind het leuk dat de film een artistiek tintje heeft. Fijn en tevens leerzaam vermaak. 4*

A monster calls stond al eventjes op mijn lijstje. De verwachtingen waren hoog gespannen. A monster calls is het best op te vatten als een modern sprookje waarbij de fantasie of droomwereld de harde realiteit van het echte leven draaglijker probeert te maken. Conor’s fantasie is een soort verwerkingsproces om de moeilijke momenten op school als thuis van antwoord te dienen.

En het leven van Conor is niet makkelijk. Geen vaderfiguur in het gezin, zijn moeder die vecht tegen een hardnekkige kanker, een kille grootmoeder die afstandelijk is en op de koop toe enkele bully’s op school. Zijn nachtmerries en zijn contacten met de reusachtige boom zijn een soort dieperliggend verhaal waarbij zich meester moet leren te zien maken van zijn eigen realiteit. De wereld is unfair en hij dient deze te accepteren, los te laten, zijn lot te aanvaarden. Niet zozeer een kinderfilm dus, eerder een psychologisch drama voor volwassenen met een fantasy sausje zoals ook het nog grimmerige A Pan’s Labyrinth dat is van Del Toro. Ik dacht eerder een “The BFG” te zien, maar dit is toch nog van een ander allooi.

Grafisch en visueel ok. Ook de acteerprestaties van de jonge Conor en Sigourney Weaver waren prima. Fijn sfeersetting ook. A monster calls schotelt een duidelijke ontroerende boodschap voor. Mooi!

Ik zag een trailer en bestelde de film. Een mooi sprookje, met realistisch eind....niet happy, maar ook weer wel.

De film is zeer ok, ziet er goed uit en werkt naar een kuteinde toe waarvan je weet dat het gaat komen. En dan toch nog raken. Het interessante rn mooid aan het eind is moeder die 'het monster' ook ziet, de stem van Neeson, grootvader op de foto, de tekening van moeder....het geeft het geheel meteen een meerwaarde en zet tot nadenken. Moeder zit als meisje op de schouder van 'het monster'.....heeft zij een soortgelijke ervaring/inbeelding gehad toen haar vader overleed...was 'het monster' getekend door/na verhalen die verteld waren aan de moeder? Er is een bepaalde mate van eigen invulling die je er aan kunt geven. Mooie film.

Film die langzaam toewerkt naar een geweldig einde.

Sentimenteel stuk over een lijdende tiener die tegen zijn wil in in therapie moet bij een imaginary friend: een soort van wandelende boomhut. En wat heeft hij een haast zeg om de knul iets te laten inzien. Werd er zelf overspannen van.

Wellicht goedgekeurd door oprah.

Begin was moeizaam, maar eindigt goed (en emotioneel).

Mooie onderhoudende film. Een verhaal zonder haast, maar dit resulteerde niet in verveling. Beoeind en aangrijpend verhaal, in combinatie met goed acteerwerk.

Onder de indruk!

Als fan van het boek was ik hier uitermate benieuwd naar, maar ook een beetje sceptisch. Toch veel interne belevingswereld, in het boek voorzien van magistrale illustraties en het is altijd nog maar de vraag hoe dat filmisch verwerkt wordt of wat er visueel van overblijft.

Wat dat laatste betreft kan ik kort zijn: voortreffelijk gedaan. De animatie uit de verhalen voorop, met aquarel-effecten die vlekkerig tot leven komen en afsteken tegen hoekig zwart. Mooie overgangen tussen het monster als verteller en aanwezigheid in het verhaal zelf. De uitvoering van het monster zelf is doorgaans wat tastbaarder, wat minder sprookjesachtig dan de rest; over het algemeen is het allemaal boven verwachting op naar het scherm vertaald.

Conor wordt gespeeld door een fantastische MacDougall: in neutrale houding een getergde jongen met een subtiele verhouding tussen zichtbaar en verborgen verdriet. Als hij uitschiet naar plotse boosheid, geveinsde onverschilligheid of de momenten dat hij zijn pantser laat vallen en oprecht toont hoe kwetsbaar hij is, blijft hij geloofwaardig. Goede casting en fenomenaal gespeeld door jongeling MacDougall.

De vertelling zelf blijft wat warrig, met de verhalen die ogenschijnlijk weinig lessen of waarde bevatten voor Conor zelf, behalve dat de dingen vaak anders in elkaar steken dan je verwacht; dat het de binaire juxtapositie tussen goed en kwaad is, die Conor op een tragisch pad van zelfkastijding stuurt. Hij vindt dat hij straf verdient maar niemand straft hem, zelfs niet als hij er doelbewust naar op zoek gaat.

Als hij middels drie verhalen tot inzicht kan komen, (dat hem niks te verwijten valt), wordt hij klaargestoomd om afscheid te nemen van zijn moeder. Een lange omweg voor een klein besef, zou je zeggen, maar juist dat besef raakt in al zijn eenvoud de kern van een (veelvoorkomend) zelfverwijtend deel van rouwverwerking. Ik vond het prachtig in het boek en ik vond het prachtig in deze film.

Een paar toetsen aan overbodige uitleg en het monster vervult, zeker aan het einde, iets teveel de rol van voice-over. Het weerhoudt de film ervan een echt meesterwerk te zijn, maar feitelijk valt hier weinig op af te dingen. Visueel redelijk uniek te noemen, met een indrukwekkende vertolking van een kind in de hoofdrol én een verhaal dat nog een oprechte snaar weet te raken ook. Hoe vaak kom je dat nou nog tegen? 4*

Ik heb deze film per ongeluk voor een tweede keer gezien (nu op Netflix). Ik vond hem toch wel enorm overdreven sentimenteel gedurende het gehele laatste stuk. Irriteerde me er best wel aan, vriendin naast me zat ook gruwelijk te janken. Daarom gaat er een ster af.

Het verhaal lijkt nogal op dat van I Kill Giants. Persoonlijk heeft die laatste mijn voorkeur. Alhoewel I Kill Giants later gemaakt is, is het gebaseerd op een ouder boek. Namelijk uit 2008 en het boek waarop A Monster Calls is gebaseerd is van 2011. Wel mooi gemaakt maar tegen het einde wellicht iets te langdradig.

Prutskoning ook die Bayona. Dat had hij kunnen weten.