En Man Som Heter Ove (2015)

Voor mij ook! Had niet verwacht dat een film me nog van gedachten kon doen veranderen na het bekijken van "land Of Mine" die eveneens genomineerd was voor beste buitenlandse film...maar deze doet het wel! Vermakelijk van begin tot eind, ernst met komedie heerlijk verweven, mooi geschoten, knappe editing.Uitstekend werkje!

Veel te zoete film. Echt alles waar wat extra drama of sentiment uit kan worden gewrongen wordt getoond. De best smakeloos in beeld gebrachte dood van Oves vader (en later dat rapport met bloedvlekken er nog op), Ove die een man en kindt redt uit een brandend gebouw, een ander voor een trein hem aanrijdt. Als het busongeluk op het einde krachtig in beeld wordt gebracht moeten we uiteraard ook nog even zien dat Ove zijn vrouw in het wrak vindt. Allemaal om te garanderen dat we als kijker precies voelen voor Ove wat we moeten voelen.

Lassgard verkocht dat zonder al die scènes al meer dan goed. En het had nog beter kunnen zijn als zijn personage niet zo overdreven moest worden. Lassgard maakt eigenlijk nog het meest indruk als hij niet zozeer kan mopperen maar echt boos kan worden met die basstem van hem. Hij is overigens ook wel de enige fatsoenlijke acteur in de film. Veel personages voegen niet eens echt wat toe en zijn enkel instrumenten om door Ove gered te worden of hem zelf te redden. Die dikke zou je niet gemist hebben als hij niet in de film had gezeten.

De thuis niet geaccepteerde homo verschijnt willekeurig nog even in de film zodat ook hij nog even gered kan worden door Ove. We zien terloops nog even hoe Sonja in recordtempo een modelleerling maakt van een onhandelbare jongen. Verder ook clichés zoals Ove die aan de jas van zijn overleden vrouw ruikt en nogal zwijmelige muziek.

Het einde is er ook zwaar overheen. Eerst redt Ove zijn buurman van die typetjes die hem op willen halen en wordt Ove opeens opa genoemd door de kinderen van de buurvrouw, en dan overlijdt hij (te groot hart...) en moeten we én zien hoe de buren hem vinden, en krijgen we de begrafenis te zien én een scène waarin hij zijn vrouw in het hiernamaals ontmoet. Zucht. Zo smerig veel klefheid dat je na de film gewoon een douche nodig hebt. Desondanks geen al te zware onvoldoende, want Lassgard is sterk, en mede daardoor weet de film nog wel regelmatig je hart te verwarmen. 2.0*.

Misschien dat ik hem niet op een goed moment zag maar ik vond het allemaal niet erg verheffend.
Vraag me af waar al die lof vandaan komt.

De brombeer die ontdooit wanneer hij met nieuw / jong / druk leven wordt geconfronteerd, niet echt een kakelvers gegeven (ik moet zelf vaak denken aan Burt Lancasters professor in Visconti's Conversation piece), maar ach, wanneer de hoofdrol wordt vervuld door zo'n acteur die duidelijk zoveel plezier in zijn rol heeft stoor ik me daar niet aan. Waar ik me wèl aan stoor is de hier al vaker genoemde sentimentaliteit, alsmede het feit dat alle buren verder aardig zijn en dat iedereen Ove's gescheld en geschoffeer maar accepteert zonder zich van hem af te keren. De flashbacks houden het verhaal wel op, maar maken ook een hoop duidelijk en zijn bovendien vaak ontroerend (en af en toe schokkend: de trein die Ove's vader overhoop rijdt, het busongeluk...), en zo eindig ik met een waardering waaruit hopelijk blijkt dat ik de hele film lang geboeid heb gekeken zonder er echter helemaal íngezogen te worden. Lassgård trekt de film uiteindelijk over de streep. "De ambulance... mag niet... over het pad rijden..."

Prima Zweeds drama/komedie met een uitstekende Rolf Lassgård in de hoofdrol.Het verhaal is zowel grappig als ontroerend en vooral daardoor is En Man Som Heter Ove voor het merendeel erg boeiend.Alleen werd het in het laatste stuk af en toe wel erg sentimenteel en ook werd het politiek correcte toontje wat irritant.
Toch kon ik me daar door de leuke kwinkslagen van Ove vrij makkelijk overheen zetten en bleef ik uiteindelijk met een goed gevoel achter.
Technisch geen bijzondere film maar met zo'n 'Leading character' hoeft dat ook niet altijd.
Ik had vooraf mijn twijfels maar tenslotte bleek En Man Som Heter Ove toch zeer de moeite waard.
Een kleine vier sterren.

Een goede komedie/drama film...
Prima verhaal...
Prima acteerwerk...
Zelfmoord lukt maar niet...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...

Deze feelgoodfilm uit Zweden over een grommende gepensioneerde knorpot van 59 jaar met een groot hart (letterlijk en figuurlijk) wist mij al vanaf het begin te bekoren. Rolf Lassgård die ik ken uit Zweedse crimi’s en politiefilms geeft de titelfiguur Ove op overtuigende wijze gestalte. Met een manie om alles te controleren vindt hij de meeste mensen idioot. Hij ergert zich aan personen die niet weten hoe ze een ladder moeten monteren of niet met een Zweedse auto rijden. Hij is een principieel argwanend persoon die ongelukkig is, herhaaldelijk zelfmoord probeert te plegen en het leven van anderen zuur maakt door zijn voortdurende kritiek. Nochtans was hij vroeger een vriendelijke en eenvoudige jongen. Je vraagt je af waarom hij zo veranderd is. Hij kon het niet aanvaarden dat hij zijn geliefde vrouw verloren heeft ten gevolge van kanker en ook zijn ongeboren kind in een tragisch autobusongeval tijdens een reis. Maar vooral onder invloed van de hoogzwangere Iraanse buurvrouw en haar twee schattige kinderen ontdooit zijn kil hart.
Deze hartverwarmende tragikomedie heeft een intelligente flashbackstructuur en is vlekkeloos gemonteerd. De cast zorgt voor een perfecte vertolking. Mooie soundtrack ook. Achter de pedante façade schuilt een ontroerend verhaal. De makers houden een sympathiek pleidooi om met een wat zachtere blik te kijken naar de mensen in je omgeving. Volgens mij had “A Man Called Ove“ zeker de Oscar voor de Beste Buitenlandse Film verdiend.

Idd feelgood, maar wel iets doorgetrokken. De controlfreak laat iets teveel zijn andere kant zien.
Desalnietemin, leuk om gezien te hebben.

Overgewaardeerde feelgood movie. Als er in het begin een oude knorrepot met zelfmoordneigingen word geïntroduceerd, dan weet je eigenlijk al in welke richting het verhaal zich gaat ontwikkelen.
Vooral de eerste helft van de film is mat en onopvallend, zonder hoogtepunten. In het tweede gedeelte zitten een paar sterk gefilmde momenten(het busongeluk), en voel je voor het eerst wat echte compassie voor Ove. Wat dan weer teniet word gedaan door het voorspelbare, sentimentele slot.
Alles bij elkaar niet beter dan een gemiddelde Amerikaanse tranentrekker, valt me tegen dat we over deze weinig creatieve film zo enthousiast doen.

Heerlijk verhaal, mooie film van gemaakt. Genieten van Rolf Lassgard.

Levensecht verhaal wat qua feelgood reuze meevalt. Het is wat het is en de schaduw kant van het leven kan alleen maar rechtvaardigen als daar feelgood tegenover staat. Anders merk je er namelijk niets van. Het acteerwerk is echt knap. Het er zeker van genoten.

De Zweedse knorrige Clint Eastwood uit Gran Torino

Een sympathiek tragi-komisch verhaal met alle voorspelbare ingrediënten die er in horen te zitten.
Een lach en een traan en naarmate de film vordert kom je door middel van flashbacks steeds meer te weten over het leven van Ove. Naar het einde toe wordt het wat sentimenteel, maar toch, als eindconclusie een prima feelgood film.

Na enkele min of meer recente en geprezen drama's uit het noorden te hebben gezien verloor ik de interesse in deze, met de verwachting dat het weer zoiets zou zijn. Maar ik zat daarmee dus behoorlijk naast, A Man Called Ove vond ik een geslaagde en tamelijk frisse tragikomedie / feelgoodfilm met een fijne lichtzwarte humor.

De film geeft inhoud aan een in Spanje bekende filosofische zin welke daarbuiten niet zo bekend is, namelijk "ik ben ik en mijn omstandigheid", wat aangeeft dat wie jij nu bent in belangrijke mate wordt bepaald door je omstandigheden. Zo zien we in de film hoe Ove door gebeurtenissen in zijn leven telkens wat verandert tot de uiteindelijke knorrepot die hij is met de doelstelling die hij heeft. Zo was hij bijvoorbeeld toen zijn vrouw nog leefde een heel ander persoon met een hele andere doelstelling, en voor het ongeluk waren hij en zijn vrouw ook hele andere mensen met hele andere doelen. Die zin gaat verder met "en als ik mijn omstandigheid niet overkom, dan overkom ik mij niet" (klik).

Een vermakelijk tussendoortje met luchtige diepgang en met gevoel. 3,5*

wat een mooie film met een lach en een traan...echt heel goed!

Het begin steekt vol knorrige (galgen)humor maar Ove is "slecht in het doodgaan", zodat we ons aan wat uitleg mochten verwachten over hoe het allemaal zo ver was kunnen komen.
En terwijl Ove beetje per beetje gaat ontdooien en meer en meer respect en genegenheid voor anderen krijgt en er zelf meer gaat voor openstaan, vernemen we zijn verhaal, aan de hand van keurig gekozen en passend ingelaste flashbacks, een verhaal van verdriet en schoonheid.
Mooie film, grappig, triest, en eigenlijk wel feelgood, after all. Mooie beeldvorming.
Die Rolf Lassgård is reuzegoed in zijn rol en aan zijn sarcastische replieken heb ik nog het meeste plezier beleefd :
Parvaneh : Ik heb eens nagedacht...
Ove : Niet zo opscheppen.

De film lijkt enigszins een kopie van Gran Torino (2008) - MovieMeter.nl, is qua ideeën dan ook weinig origineel en het script is niet altijd even sterk vanuit een ‘het doel heiligt de middelen’-opzet maar de film bevat wel leuke grapjes en is al met al een fijne feelgoodfilm.

Enorm genoten van dit Zweeds pareltje! De film is mede zo sterk omdat vele emoties samenkomen in één film. Drama, humor, een beetje romantiek zorgen ervoor dat de film een boeiend kijkstuk is. De vaart wordt ook aangehouden door de erg geslaagde flashbacks die op juiste moment meer duiding en diepgang geven aan het verhaal. De liefde tussen Sonja en Ove is erg aanstekelijk en geloofwaardig.

Je voelt van in het begin dat de grumpy Ove niet zomaar dwarsligt en geen hulp van anderen aanvaardt. Dagelijks bezoekt hij het graf van zijn vrouw, legt hij er bloemen neer en maakt hij met haar een praatje. Tussendoor noemt hij zijn buren idioten en stapt hij dagelijks den controleronde in de wijk. Regelneverij is zijn hoofdbezigheid en ondanks de vele kritiek die hij uit op zijn buren blijven zij hem min of meer positief benaderen. De dialogen met de andere buren zijn grappig en gevat. Rolf Lassgard doet het super en is een genot om naar te kijken. Het enige wat ik wel wat vreemd vond, waren de veelvuldige zelfmoordpogingen. Er klopt iets niet met de tijdsgeest als zij al dertig jaar dood is en hij nu pas aan zelfmoord denkt. Het zou anders wel sneu zijn dat dit al die jaren al zou mislukken.

Ontroerend is de film zeker, maar ook grappig. Zo waren de scènes tussen de Saab en Volvodiscussie geweldig, net als zijn soloprotesten tegen onwelgekomen auto’s. De band die hij opbouwt met zijn buitenlandse overbuur en diens kinderen was innig. Al blijven de contacten onbeholpen en stroef lopen. Gelukkig maakte hij geen metamorfose als goedgeluimde opa. Dat zou de film aan geloofwaardigheid gekost hebben. Erg mooie film, verdiende 4,0*!

Een film die mij in tranen weet te brengen en dan met één opmerking van een dokter die een eerder ernstige diagnose stelt kan doen uitbarsten in lachen moet gewoon uitzonderlijk goed zijn.

Rolf Lassgård laat voor mij één van de allersterkste acteerprestaties zien die ik tot heden heb mogen aanschouwen, ongelooflijke tour de force in een rol die toch écht niet zo simpel is lijkt me. Maar ook de bijrollen zijn perfect gecast en worden perfect uitgevoerd, van de wittenhemden over zijn buurvrouw tot de Marina met bijhorende Marina hond, geen halve seconde was ook maar één van hen ongeloofwaardig in de rol die ze moesten spelen.

En daarnaast weet de regisseur gewoon zo geweldig goed wanneer hij wat moet doen, zonder dat het daarom geforceerd is, net op het moment dat ik denk vrij in het begin ik heb het nu wel gehad met zijn mislukte zelfmoordpogingen om de x aantal minuten schakelt de film weer over richting een heel ander idee. Net als ik denk ok ik weet het nu weer wel voor even, je had een mooie intelligente vrouw waar je zot van was en zij van jou schakelt de film weer over.

Ook de muziek, die niet zo gek vaak aanwezig is komt voor mij én op het perfecte moment, keer op keer, én de muziek zelf is uitermate passend bij wat er zich afspeelt.

Tempo van de film, lag best hoog, denk ik, maar ook dat werkte gewoon zo goed, film, die toch de twee uur quasi aantikt vloog voorbij zoals ik het maar zelden heb meegemaakt en toch wordt er genoeg tijd genomen voor elke (zij)plot.

Qua camera en beeldvorming deed hij me zo hier en daar wat aan Wes Anderson denken, veel shots perfect "in het midden" het hoofdpersonage en een zekere mate van symmetrie, behoorlijk kleurrijk ook, toch zeker voor het onderwerp dat de film tracht te brengen.

Ik zou hier nog lang kunnen doorgaan maar ik vond simpelweg zo'n beetje alles goed, zoveel goede vondsten, zoveel mooie momenten, zoveel lichtheid over tegelijk toch best een zwaar onderwerp. Voor mij was dit tragikomedie op zijn aller, aller best. Volle 5* uiteraard, lang geleden dat een film mij zo achterliet.

Dat is niet zo. Ze verloren bij het busongeluk hun ongeboren baby, maar zij ging verder in een rolstoel. Het is pas kort geleden dat ze overleed, en hij beloofde met haar samen te gaan.

Volgens mij is zij niet al 30 jaar dood maar nog slechts enkele maanden (overleden aan kanker). Wel heeft ze 30 jaar of zo geleden een busongeluk gehad maar dat heeft zij overleefd.

Iets anders: het is vreselijk hoe mensen tegenwoordig iedereen het label autisme opplakken, maar eerlijk gezegd vind ik Ove wel een typisch voorbeeld van een (licht) autistische man met onder meer zijn regeldwang en moeilijke omgang met mensen. In dat opzicht is de film wel een mooie ode aan autistische mensen, want de film leert dat onder dat gemopper een groot hart schuil kan gaan en dat ook deze mensen een belangrijke bijdrage aan de gemeenschap kunnen leveren (bewezen door de hoge opkomst bij Ove's afscheid).

Dat komt overigens behoorlijk duidelijk terug in de film inderdaad, ze stierf zes maanden eerder aan kanker en hij had beloofd om haar achterna te komen

Een pareltje. Vooral door de sublieme Rolf Lassgard.

Sympathiek en goed verzorgd, maar de personages zijn wat stereotype en het verhaal wat eendimensionaal.

@ Diegenen die me corrigeerden: my mistake, blijkbaar het even gemist

Beetje sentimenteel en voor de hand liggend maar mán wat heb ik genoten.

mooie film

best wel tragikomisch !!
prima acteurs
leuke tijdsbeelden
kwaliteit uit zweden
pracht taaltje

Wat een prachtige rol van Rolf Lassgård als mopperpot Ove, de controlfreak van het eerste uur. Hij is eigenlijk wel klaar met het leven sinds zijn vrouw Sonja is overleden. Zijn dagbesteding is om op te letten of bewoners en passanten zich wel aan de regels houden ( en o wee als ze het hekje open laten staan of een sigarettepeuk op straat gooien!) Door middel van flashbacks zien we wat voor leven Ove achter de rug heeft en dat is niet bepaald rozengeur en maneschijn. Zijn leven krijgt weer wat zin als hij nieuwe buren met kinderen krijgt. Ik heb enorm genoten van deze tragikomedie.

Ik heb een film nog nooit 5 sterren gegeven.

Een gestileerd sprookje dat wankel balanceert tussen traditioneel en absurd. Wat een luchtig resultaat oplevert.

Je moet je een beetje kunnen overgeven aan de licht surrealistische en tegelijkertijd sentimentele toon van de film, maar dan valt er heel wat te beleven. De personages zijn innemend, visueel steekt de film fraai in elkaar en de plot loopt als de spreekwoordelijke trein. Hier en daar weet de film ook oprecht te ontroeren. Wellicht is alles iets te manipulatief en bedachtzaam uitgevoerd, maar uiteindelijk moest ik me toch gewonnen geven. Dit is gewoon goed gedaan; een mooi menselijk verhaal, gebracht met veel humor.

Sentimenteel of niet : ik heb vanavond met volle teugen genoten van deze film. Humor, sarcasme, tederheid, afstandelijkheid en warme gevoelens, het wisselt zich in een continu tempo af. Best wat traantjes gelaten !
Geweldig acteerspel, scherpe dialogen; vooral de teksten van Ove zijn prachtig, in zijn soms mopperpottige onbehouwenheid. Aan hoofdrolspeler te danken, dat het heel menselijk voelt; onbeholpen, maar toch innemend, soms lichtelijk absurdistisch en over de top (alles tesamen, in bijvoorbeeld de restaurant scene met Sonja - met een geweldig gesprek over 'de aandrijving van een auto'..); maar dat maakte het verhaal voor míj juist zo leuk. Band met zijn overleden vrouw wordt heel vertederend neergezet; stapje voor stapje wordt het verleden ontrafeld. Aanrader !

De boze witte man-thematiek is inmiddels niet heel origineel meer, maar de film weet bij vlagen een gevoelige snaar te raken. Het helpt dat alles goed in balans is.

Zowel de verworvenheden als de knulligheden van de Zweedse maatschappij krijgen terloops aandacht, dat vond ik bijvoorbeeld sympathiek gedaan. Hetzelfde geldt voor de rechtse en linkse standpunten van de personages, beide op een menselijke manier behandeld.