Hidden Figures (2016)

Te veel Pharrell en te veel "De avond van rtl 5, gebaseerd op echte gebeurtenissen" melodrama. Zonde van het op zich interessante verhaal.

Sympathieke, geslaagde film waarin vooral het tijdsbeeld ontzettend goed word getroffen. Hoewel er dan ook rationeel niet zo gek veel negatiefs over Hidden Figures valt te zeggen, moet ik wel aantekenen dat de film op mij persoonlijk niet dermate indruk maakte om hem tot de betere van 2016 te rekenen. Daarvoor kleurt deze brave vertelling me iets te veel tussen de lijntjes(waar was Spike Lee toen ze hem hier zo nodig hadden? ), en word het voor deze makers blijkbaar centrale thema rassendiscriminatie zo vaak op verschillende manieren herhaald dat het tegen het einde eendimensionaal gaat ogen en wat vervelend word. Uiteindelijk gewoon prettig, bovengemiddeld degelijk vakwerk, waarin er door Henson en Costner(sinds Batman word hij steeds beter in bijrollen) uitstekend word geacteerd. Beide zetten schijnbaar moeiteloos echte mensen neer.
Wie geïnteresseerd is in het verhaal van de eerste Amerikaanse astronauten(wat hier jammer genoeg als een bijzaak word behandeld) kan beter een blik werpen op The Right Stuff. Een film van Philip Kaufman die ik toch wat hoger aansla dan deze redelijke maar minder gedenkwaardige Hidden Figures.

The Right Stuff en Hidden Figures zijn volgens mij niet helemaal vergelijkbaar, coumi. The Right Stuff gaat over de piloten/astronauten, deze film over de mensen achter de schermen (the hidden figures). Wat ze met elkaar gemeen hebben, is dat beide films over het begin van de Amerikaanse ruimtevaart gaan en dat het allebei goede films zijn.

Euhh lieve bbarbie, schrijf ook nergens dat ze helemaal vergelijkbaar zijn, maar wel(en dat geef je zelf ook aan), dat ze raakvlakken hebben en een vergelijking m.i. derhalve voor de hand ligt. Naast hetzelfde thema(begin Amerikaanse ruimtevaart), zitten er in beide ook nogal wat dezelfde personages in alleen worden de verhalen verteld vanuit een andere invalshoek. Beide films vullen elkaar eigenlijk goed aan, HF zou best een vervolg kunnen zijn op TRS, en je kunt ze ook los van elkaar zien. Net zoals Geer bij Goor hoort, yin bij yang, en jezelf bij Ken, zeg maar. I rest my case.

Dat zal mijn jongste kleindochter leuk vinden.
Maar terug bij de films: je hebt wel gelijk. De The Right Stuff en Hidden Figures vullen elkaar aardig aan.

Mooi verhaal.
De moeizame strijd van de drie gekleurde dames om gerespecteerd en gewaardeerd te worden had niet beter in beeld gebracht kunnen worden. Mooie rol ook van Kevin Costner als NASA topman.
Pluim ook voor de fraaie soundtrack.
4*

Rassendiscriminatie, ruimtevaartwedloop, JFK, etc. Amerikaanser kan het allemaal niet. Maar dat neemt niet weg dat deze film rustig en sympathiek overkomt. De rassendiscriminatie was er voor mij niet zo dik opgelegd zoals anderen op deze site beweren. Miste zelfs de geniepige opmerkingen op de werkvloer. Ik denk dat het in werkelijkheid zelfs nog wel erger geweest zou kunnen zijn in die ruimte. Veel spanning zit er niet in, de film blijft vrij vlak, en neigt naar zendtijd op een regenachtige zondagmiddag, maar ondanks dat sommige scenes en teksten mier en mierzoet zijn kun je je wel redelijk vermaken. Daarnaast geven de beelden een prima beeld van 1961. Tot slot, hulde aan Euler.

De film vertelt over het baanbrekende werk van drie Afro-Amerikaanse vrouwen bij de NASA aan het eind van de jaren vijftig en het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw. Het is niet alleen dat zij verantwoordelijk waren voor de succesvolle ruimtevluchten, maar met hun bijdrage ook een lans braken voor de positie van de gekleurde vrouwen in Amerika. Hoewel het meer dan terecht is dat de mensen achter de schermen eens in de schijnwerper komen te staan, komt de film qua uitwerking niet boven het niveau van de gemiddelde vrijdagavond tv-film.
Met een heerlijke onsympathieke rol van Kirsten Dunst. Dat dan weer wel.

Sterke film. Het verhaal is krachtig en mooi en wordt prima in beeld gebracht door Melfi. De opbouw is goed en de vaart zit er goed in. De film is kleurrijk, heeft een prima sixties sfeer met een lekkere eigentijdse soundtrack, is vrolijk maar ook hard en vol van emotie. De film laat goed zien wat de dames ondanks de discriminatie, met een flink portie wilskracht hebben kunnen bereiken. De aftiteling is daarbij een fraai eerbetoon aan de dames. Aanrader! 4.0/4.5

Zeker een goede film over drie vergeten zwarte vrouwen die een belangrijke rol gespeeld hebben achter de schermen van het Amerikaanse ruimtevaartprogramma van de NASA tijdens de Kennedy periode. Veel betere film over Afro-amerikanen dan het vervelende zelfbeklag uit het te veel bewierookte Moonlight. Best confronterend hoe de rassenscheiding nog volop meespeelde op de werkvloer, een onderdeel van de film waar veel belang aan wordt gehecht en toch menigeen de moed in de schoenen zou doen zakken. Wiskunde is niks voor mij maar ik heb wel bewondering voor mensen die goochelen met cijfers: Katherine is hier de centrale figuur en haar rekentalent heeft duidelijk de Amerikanen time&money bespaard. Dorothy was de meest ambitieuze van de drie en zag een leidinggevende functie wel zitten. Tot slot is er nog Mary, maar die leek op het einde wat vergeten. Het is allemaal leuk om volgen en de cast inclusief Costner, zitten dolenthousiast in hun rollen.

Vrij sterke feelgood-movie met een mooi onderwerp. De muzikale omlijsting van Pharrell is hier en daar aan de opdringerige kant en één en ander had wel wat minder oppervlakkig uitgewerkt mogen worden, maar verder valt er weinig negatiefs te melden. De drie hoofdrolspeelsters zijn uitstekend en Kevin Costner heeft een mooie bijrol. Hier en daar best somber stemmend en subtiel aangrijpend, maar overwegend positief qua aanpak en vaak erg grappig. Kortom, een vakkundig gemaakte, leuke film.

“Every time we get a chance to get ahead they move the finish line. Every time.”

Fijne film. Is Hidden Figures geromantiseerd? Sure, maar niet iedere film over zwarte mensen hoeft een arthouse drama te zijn die allemaal raciale kwesties aankaart zoals 12 Years A Slave, Fences of Moonlight. Hidden Figures is gewoon een positief en inspirerend verhaal over drie zwarte vrouwen binnen NASA.

Katherine G. Johnson, Dorothy Vaughan en Mary Jackson, alle drie indrukwekkende vrouwen die heel veel hebben betekend voor NASA. Het verhaal van de briljante Johnson komt het best uit de verf en Henson is weer eens geweldig. Ik ben al lang fan van haar en ook hier is ze weer geweldig. Spencer (Vaughan) en Monáe (Jackson) zijn ook goed, maar jammer genoeg sneeuwen hun verhaallijnen wat onder. Alhoewel de scene met Monáe die voor een rechter staat wel schitterend is. Mooie rol ook voor Kevin Costner als baas van Henson. Regisseur Melfi wil nog onderwerpen als racisme en seksisme aansnijden, maar echt diep op de materie gaat hij niet in. Hidden Figures is toch op zijn sterkst als het zich focust op Henson en haar strubbelingen binnen NASA. Mooi einde ook met de foto’s van de echte Johnson, Vaughan en Jackson.

MIddelmatig drama over racisme, ruimtevaart, segregatie en raketten.

Ruimtevaart vind ik nog altijd het grootste wapenfeit van de mensheid en films hierover weten me altijd te boeien, ongeacht de invalshoek. Maar met deze invalshoek weet ik het zo net nog niet. Natuurlijk is het absurd dat zwarte Amerikanen destijds compleet gescheiden leefden van de overwegend racistische blanken - no colored allowed, toilets for colored, verplicht achterin de bus zitten, niet mogen studeren waar je wil - vreselijk. Zelfs bij NASA bestond klaarblijkelijk dit apartheidsregime.

Deze film is een ode aan een club slimme vrouwen die door hard werken en inzet anderen zover kregen dat ze eindelijk eens werden beoordeeld op kunnen in plaats van op kleur. Het is ook een herinnering aan het feit dat gelijkheid niet vanzelfsprekend is en dat het generaties lang heeft geduurd, vanaf de afschaffing van slavernij tot ver in de 2e helft van de 20e eeuw, dat zwarte Amerikanen ook op papier 100% gelijk waren aan blanke Amerikanen. Hulde aan hen die zich hier voor hebben ingezet. Tot zover prima.

Maar het voelt wel als de zoveelste film over de achtergestelde positie van zwarten in Amerika. Het is dat Oprah gestopt is haar show, anders had ze deze film misschien nog wel harder geplugd dan 'twelve years a slave' (en tig andere neo-blaxploitation flicks). Al deze films proberen bewust of onbewust de (nare) gebeurtenissen van toen, te plaatsen in de context van nu. Dat hoeft van mij niet zo.

Er is een hele generatie zwarte Amerikanen die doen alsof ze de littekens van de zweep van de slavendrijver zelf op hun rug hebben staan en dat dit de grondslag is voor al hun problemen. Ze hebben het over ongelijkheid, terwijl die er (in tegenstelling tot 60 jaar geleden) niet meer is. Niet officieel althans, maar misschien nog wel in het hoofd van sommige mensen. Hoe zou dat komen? Omdat een hele generatie zwarte Amerikanen bezig is zichzelf buiten de maatschappij te plaatsen.

Beetje makkelijk. Je kunt een opleiding volgen en jezelf omhoog knokken, zoals de dappere dames in deze film. Díe hadden het zwaar. Díe hadden een achtergestelde positie. Maar je kunt ook gewoon een dikke joint draaien, je broek op half zeven laten hangen, Snoep Hond zijn gangsterrap gaan luisteren, je leven verkloten en dan klagen dat je het zo zwaar hebt. En dan films gaan maken over racisme. Katherine Johnson zou zich omdraaien in haar graf als ze zou weten dat er met haar nagedachtenis zo wordt gedweept.

De film zelf is wel OK. De context waarin hij is gemaakt, staat me niet aan. Maar dat had je vast al wel door.
En wat is Kirsten Dunst oud geworden!

2,5 sterren.

Wat een prachtige film over slimme, sterke, stoere en zelfstandige vrouwen die hun tijd voor waren.

Ik hou van dit soort films. Ook al weet je al na de eerste paar scenes wat er precies gaat gebeuren vind ik het dan toch altijd fijn dat het ook daadwerkelijk gebeurt. De film is uitermate goed geacteerd, chapeau voor de drie dames en wat verrassend om Costner weer eens te zien. Vind hem niet echt een briljant acteur, maar ook niet tenenkrommend slecht. En ja, de film is Amerika-minded, nou en? Dat maakt het verhaal er niet minder krachtig van. Gekeken vanaf Blu Ray. 4 *

de stereotypes ofwel de dik aangezette personages vliegen je in dit drama losjes gebasseerd op een waargebeurd verhaal om de oren .

Allereerst hebben we de drie dames , alledrie heel slim sociaal en goedhartig en alledrie moeten ze natuurlijk op een bepaald moment ook laten zien hoe slim ze zijn , dat daar tegenover moet worden benadrukt hoe dom , kortzichtig en negatief de rest van het personeel moet worden neergezet zorgt dat de film er niet geloofwaardiger op word .
De scene waarin 1 van de 2 andere dames zomaar die computer aan de praat krijgt komt ook totaal niet geloofwaardig over .
Trouwens als Katherine Johnson nou echt zo slim was geweest als deze film ons wil laten geloven waarom bleef ze dan al die tijd dat ze zover naar het toilet moest op hoge hakken lopen , komt niet echt slim over .

Nee deze personages komen erg 2 dimensionaal over , dat is ook van toepassing op kevin costners personage dat de rol van redder of white knight op zich mag nemen .

De rest mag dienst doen als halve racist of figurant .

In de privesfeer hebben we dan nog wat personages wat kids want natuurlijk zijn de dames superliefhebbende moeders en hebben we ook nog de nieuwe liefde van katherine die natuurlijk wel voor hij bij haar naar binnen mag eerst heel nederig zijn excuses moet aanbieden want hij had niet gedacht dat ze zo goed in wiskunde kon zijn .

Eigenlijk een serieus drama waarin ondanks de schrijnende rassenscheiding toch enkele zwarte dames het weten te maken bij de NASA, en dat omdat ze simpelweg niet om hen heen konden. Het wordt allemaal gebracht alsofdiscriminatie niet meer dan een misverstand was en iedereen diep van binnen eigenlijk helemaal niets tegen de afro amerikanen hadden. Het moet dan ook natuurlijk wel leuk blijven voor het bioscoop publiek.
Desalniettemin is het verhaal vermakelijk en de inkijk in het ruimtevaartprogramma interessant. Het tijdsbeeld is bovendien mooi getroffen.