Hidden Figures (2016)

Fijne feel good movie die op een luchtige manier het levensverhaal vertelt van drie donkere vrouwen die als rekenwonders de vele mannelijke geleerde een hak zette. Uiteraard gaat dit niet zonder slag of stoot en zeker vanwege de rassenkwestie een lastige onderneming. De pijnlijke momenten worden weer eens duidelijk zoals een aparte koffiepot en een wc aan de andere kant van het terrein. Moet de extra's nog bekijken in hoeverre het verhaal klopt want hier en daar lijkt hij me nogal dik aangezet. Feit blijft wel dat deze ladies een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de NASA. Glansrol voor Taraji P. Henson die Katherine Johnson leuk neerzet. Onlangs 99 jaar oud geworden!! De andere twee zijn er niet meer maar wel heel oud geworden. Heb zelf niks met wiskunde en getallen, maar het blijft toch boeiend om zoiets te zien. De film heeft wel wat overeenkomsten met The Imitation Game. Het gevaar bij dit soort films bestaat dat hij saai kan worden. Hidden Figures is meer dan alleen cijfers berekenen en dat doet de film goed. Toch is ie wat lang en met name het tweede uur heb je zoiets van okay dat weten we nu wel. Een half uurtje korter was beter geweest. Nu is hij wat uitgerekt zonder echte nieuwe impulsen. Wat ik wel zeer prettig vond waren de thuismomenten. Een goede mix tussen werk en privé.

Beeld en geluid op de BD zijn prima verzorgd. Misschien geen film om elk jaar uit de kast te halen, het is zeker een kijkbeurt waard!

Aardige film over drie Afro-Amerikaanse vrouwen die werken bij NASA en hun steentje bijdragen. Een onderhoudend verhaal waarbij racisme en het ruimtevaartprogramma mooi gecombineerd worden. Het verloop is wat voorspelbaar en sommige momenten zijn nogal eenzijdig uitgewerkt. Een fijne cast en een prima aankleding.

Uitstekende biografische film is dit.
Waar gebeurde verhalen zijn altijd al mijn favoriete films geweest, over welk persoon of onderwerp het ook gaat.
Natuurlijk heeft het ene onderwerp meer voorkeur dan het andere, deze film gaat over drie dames, zwarte dames, in het Amerikaanse ruimtevaartprogramma.
Niet makkelijk gezien de sfeer in begin jaren '60 tegenover de zwarte medeburger verre van ideaal was, en dat is dan nog zacht uitgedrukt.
Maar deze drie geniale dames worden na veel moeilijke stappen wel aanvaard, en mede daardoor komt er ook bij Nasa een kentering wat betreft de rassenscheiding.
Ik heb de indruk dat ik al te veel aan het verklappen ben, dus kijken maar, dit is een zeer mooi gemaakte film die op het einde een emotionele toets heeft.
Zeer warm aanbevolen, ook voor wie niet in ruimtevaart is geïnteresseerd !!!

Even helemaal uitgezocht... conclusie: Een grotendeels verzonnen verhaal, dat ze als "true story" proberen te verkopen. Slechte propaganda film.

Wow, helemaal uitgezocht! Jammer dat je deze stellige bewering zonder ook maar het minste of geringste argument bijstaat. Zoals je hier kunt zien, en daarvoor hoef je het niet "helemaal uit te zoeken", zijn er genoeg bewijzen van dit op ware feiten gebasseerd verhaal.

Maar als Rickazio vanuit zijn luie stoel spreekt dan hebben de betrokkenen die dit hebben meegemaakt niets in te brengen. LOL.

Zeer degelijke film over 3 zwarte vrouwen die hun daadkracht, intelligentie en doorzettingsvermogen de NASA geholpen hebben de concurrentie met de Sovjets te verscherpen. Hoewel ik niet zo thuis ben in wiskundige natuurkunde en dit toch vaak aan bod komt in de film heb ik nergens het gevoel gehad van saaiheid of heb ik me er ook niet aan geërgerd. Ondanks deze wiskundige formules blijft de film erg ontspannen en luchtig.

De klemtoon van de film ligt eerder in de openlijke en subtiele verweving van de segregatie tussen blanken en zwarten, dit overgoten met een sausje ruimtevaartwedloop (en Koude Oorlog) tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie. En gooi er gerust de ongelijke behandeling tussen mannen en vrouwen ook maar bij. Dubbel fout dus voor deze drie hoofdpersonages.

Zeer fijntjes toont de film aan dat geïnstitutionaliseerd racisme ingebakken zat in de Amerikaanse cultuur en dat niet enkel rechtse populisten (om er maar één doelgroep uit te pikken) er zich aan bezondigen, maar eveneens (voor de overheid werkende) progressieve bollebozen. De film bevindt zich daar op glad ijs omdat het soms neigde tussen een (ongelijke) strijd tussen blanke slechteriken en arme zwarten. Theodore Melfi ving dat trouwens vrij goed op, want propaganda was niet zijn doel en werd mijn inziens ook niet bereikt.

Ik las hieronder dat er wat twijfels zijn rond de accuraatheid van de film. Het zal wellicht overgoten zijn met Hollywoodiaans drama en er is wel degelijk een verschil tussen een "waargebeurd verhaal" en "gebaseerd op ware feiten". Dat sommige zaken wat uitvergroot zijn, lijkt me duidelijk: bijvoorbeeld toen Catherine bij de lancering van Glenn de toegang werd ontzegt tot het Space Center en even later the chief haar toch binnen liet ...
Beetje veel nadruk op het feelgoodgehalte, maar best innemende en inspirerende film. Gewoon goed, zonder meer: 3,5*

Op zich geen slechte film, alleen een beetje jammer dat achteraf dan blijkt dat heel wat informatie gewoon niet klopt of volledig uit de context is getrokken, en het raciale plotlijntje er gewoon aan toegevoegd is, gezien men blijkbaar bij NASA iedereen gelijk behandelde. Op basis van de film zelf zou ik een 3,5* geven, maar het stoort me wel dat de film in die mate werd aangepast voor een biografie en of drama, en mocht ik dat dus in mijn cijfer meenemen zou ik wellicht naar 2,5* zakken. Dikke smet op deze film. Ik voel me echt in het zak gezet. Ik weet wel dat feminisme en anti-racisme wel in zekere mate gegrond zijn, maar om nu bewust alles door een feministische en anti-racistische bril te moeten gaan zien, vind ik er ook een beetje over. Ik heb gisteren een 3.5* gegeven, maar door die zure nasmaak zal dat cijfer wellicht nog wel dalen. Het voelt een beetje aan als de Lance Armstrong van de films.

Een biografie mag op zijn minst toch een beetje waarheidsgetrouw zijn, neem ik aan. Katherine Johnson heeft op zijn minst wel iets verwezenlijkt neem ik aan? Eer haar dan door een waarheidsgetrouw te vertellen, en niet door de helft er bij te gaan verzinnen. Als je een verhaal over racisme of feminisme had willen vertellen, had je beter voor iets anders gekozen. Daarbij ik vind het ook vrij racistisch dat elk verhaal, film of tv-serie over een zwarte vrouw vandaag alleen maar over racisme gaat. Alsof ze niets anders bijgedragen hebben tot onze maatschappij. Deze vrouw is bekend geworden omwille van haar bijdrages voor NASA, niet omdat ze het racisme bestreed op NASA en een omloop van 40 minuten moest maken om naar de wc te kunnen. Echter is hetgeen ze voor NASA gedaan heeft in deze film gedegradeerd tot bijzaak.

Een pracht van een film over drie zwarte vrouwen die voor de ruimtevaart in de USA veel hebben betekent. Het is ook ondanks moeilijke formules e.d. die toch een grote rol in hun leven hebben gespeeld vanwege het werk wat de dames deden, een luchtig verhaal gebleven. Er wordt wel een strijd in het begin geleverd tussen de 'nerd' op de afdeling en (ik meen) Dorothy Vaughn over wie de berekeningen uiteindelijk moest maken. Wel, we weten wie uiteindelijk het brein had en wie niet.
Een fraaie biografie met ook nu en dan humoristische stukjes.
Een mooie 8+!

Als het in deze Drama / Biografie film vooral had gedraaid om racisme, waarbij ook regelmatig het racistische woordje "Nigger" in zou voorkomen, dan had de filmtitel ook kunnen zijn "Hidden Niggers", maar dat is niet het geval en het woordje "Nigger" wordt gelukkig ook niet gebruikt. Het draait in deze film wel o.a. om racisme, maar dan vooral m.b.t. negeren en het minderwaardig stellen, oftewel het verschil destijds tussen "Blank" en "Zwart".

In dit verhaal draait het om drie briljante vrouwen van Afro-Amerikaanse afkomst, te weten Katherine Johnson (Taraji P. Henson), Dorothy Vaughn (Octavia Spencer) en Mary Jackson (Janelle Monáe), die in de jaren 60 voor de NASA werkten en die betrokken waren (o.a. met belangrijke wiskundige data) bij de eerste succesvolle Amerikaanse ruimtemissie (eerste Amerikaan in een baan om de aarde).

Voordat de film begint, wordt aangegeven dat deze film gebaseerd is op ware gebeurtenissen, maar dat "gebaseerd" is volgens mij wel behoorlijk aangedikt in deze film, waardoor ik het vooral een clichématige en voorspelbare film vond, die hier en daar ook wat langdradig (duurt ook circa 120 minuten) overkomt. Om dat laatste wat dragelijker te maken, heb ik dan ook alle flauwe en clichématige romantische (vaak niet voor mij weggelegd) scènes tussen Katherine Johnson en haar toekomstige man kolonel Jim Johnson (Mahershala Ali) vooruit zitten te spoelen, want dat bespaarde me tijd (ik denk iets van 15 minuten in totaal) en ook een aantal braakmomenten.

Het verhaal zit zeker mooi in elkaar en weet daarbij ook wel te boeien en te interesseren (is zelfs ook wat leerzaam en zeker m.b.t. de ruimtevaartwedloop tussen de Amerikanen en de Russen en de eerste IBM computer, te weten de IBM 7090, bij de NASA, zodat "rekenaars" eigenlijk niet meer nodig zijn), maar het wist me helaas wel niet te raken of te ontroeren en dat ondanks dat dit verhaal o.a. draait om racisme. Een goed voorbeeld daarvan is de dames-wc voor kleurlingen, welke op 800 meter afstand van kantoor ligt. Dat wordt op een gegeven moment wel subtiel opgelost door Al Harrison (Kevin Costner), waarbij hij ook zegt:

"Hier bij NASA hebben we allemaal gele plas"

Ook het scheiden van koffie en water is een goed voorbeeld hoe men in deze film omgaat met racisme. En als een blank persoon, te weten Vivian Mitchell (Kirsten Dunst), een zogenaamde positieve opmerking maakt m.b.t. racisme tegen Dorothy Vaughn, ontstaat de onderstaande dialoog.

Vivian: Dorothy, Weet je, wat je ook denkt ik heb niks tegen jullie.
Dorothy: Dat weet ik. Ik weet dat u dat zelf gelooft

Na het clichématige einde wat eigenlijk ook niet spannend is, en dan doel ik op het veilig landen van astronaut John Glenn (Glen Powell) op aarde, krijg je nog wat weetjes te lezen over Katherine Johnson, Dorothy Vaughn en Mary Jackson en krijg je ook wat echte foto's van hun te zien. M.b.t. de weetjes, wordt er o.a. gezegd dat Mary Jackson de eerste vrouwelijke Afro-Amerikaanse luchtvaartingenieur werd, dat Dorothy Vaughn de eerste zwarte supervisor werd bij NASA en dat Katherince Johnson alle berekeningen deed voor de "Apollo" missies naar de maan en tevens voor de Space Shuttle.

Het draait in deze film eigenlijk vooral om de cast en vooral natuurlijk om de drie "zwarte" hoofdrolspelers, te weten Taraji P. Henson (in de rol van Katherine G. Johnson, die zeer goed kan rekenen en wordt aangesteld als "rekenaar" voor NASA, ze berekent o.a. de "Go/No-Go", oftewel waar het ruimtevaartuig zal landen op de aarde), Octavia Spencer (in de rol van Dorothy Vaughan, die graag supervisor wilt worden en daarvoor o.a. de programmeertaal "Fortran" voor de IBM-computers zelfstandig gaat leren) en Janelle Monáe (in de rol van Mary Jackson, die graag luchtvaartingenieur wilt worden en daarvoor zelfs naar de rechter stapt), die alle drie gewoon goed en overtuigend speelden en de laatste vond ik ook best een mooie vrouw.

Ook de "blanke" cast deed het wel verdienstelijk en dan doel ik vooral op de bekende acteur en actrice, te weten Kevin Costner (in de rol van Al Harrison, die bij NASA de leiding had over de "Apollo" missie) en Kirsten Dunst (in de rol van Vivian Mitchell, die één van de leidinggevende is in het gebouw van NASA en die niet bepaald een hoge dunk heeft van de zwarte medewerkers), maar hun rol was wel behoorlijk clichématig. M.b.t. "Wie de leiding heeft", ontstaat er op een gegeven moment een leuke dialoog (i.v.m. het bijwonen van een vergadering) tussen Katherine en Al en wel de volgende:

Al: Maar wie is er de baas in dit gebouw ?
Katherine: U bent de baas, maar u gedraagt zich er niet naar.

Al met al is dit best een mooie Drama / Biografie film in typische "aangedikte" Hollywood stijl om eens gezien te hebben (gezien overigens op "Film1 On Demand"), maar het verloop van het verhaal is wel zeer clichématig en voorspelbaar en of het ook zo allemaal gebeurt is, daar heb ik sterk mijn twijfels over, maar is natuurlijk wel mooi voor het verhaal en dus ook voor deze film.

Naar ware gebeurtenissen, hulde aan drie vrouwelijke wetenschappers die in de States van de jaren 60, omwille van hun huidskleur, heel wat tegenkantingen ontmoetten op vlak van studie en beroep.
De weg naar erkenning en waardering is vlot verhaald, qua karaktertekening niet zo diepgaand, en het is vooral de rassendiscriminatie met scènes als wanneer Kevin Costner met woede en geweld het bord aan de toiletten, die het gebruik ervan aan "coloured people" voorbehoudt, vernietigt, die zullen blijven hangen.

Uitstekend biografie/drama/historie film...
Een waargebeurd verhaal...
Uitstekend verhaal en mooi ontroerend verhaal...
Uitstekend acteerwerk...
Bekende acteur Kevin Costner...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld en ouderwetse opname...
Perfect achtergrond geluid/muziek met Dolby Digital...
Prima camerabeweging...
Het is moeite waard...

De film eens bekeken en een aangename verrassing. Ondanks het serieuze thema werd het toch tof gebracht en verveelde de film niet. De cast deed het prima en verder zag hij er goed uit.
Toch wel een interessant om gezien te hebben een een stukje geschiedenis mee te pikken.
Toch wel een aanrader!

Leuke film, mooie beelden, goed verhaal.
Mooie film , op zo'n regenachtige avond na studio sport.
3.5 ***

Dit hebben we tienduizend keer eerder gezien.
Totaal oninteressante Hollwood film.
Wat een ellende om af te kijken.

Geweldige film. Schurkt tegen 4,5* aan wat mij betreft. Fijne dynamiek, toffe karakters, mooi tijdsbeeld en uitstekend geacteerd. Met name onder de indruk van Taraji Henson. En een fascinerend verhaal natuurlijk, gebracht met de nodige humor zonder de thematiek niet serieus te nemen. Een film waarin vele thema's verweven zitten; racisme, seksisme, nationalisme, de magie van getallen, hoogbegaafdheid, (de impact van) technologie en tot slot nog een stukje ouderwetse romantiek. Het gevaar van zoveel thema's is natuurlijk dat het allemaal aan het oppervlakte blijft, maar dat valt alleszins mee. Het script is sterk, geholpen door het indrukwekkende verhaal waar het op stoelt. Wat beklijft is bewondering voor deze sterke vrouwen, verwondering over de bijzondere tijd die begin jaren zestig zijn geweest en een glimlach, gewoon omdat het een heerlijke film is.

Echt een mooie film dit. En prachtig geacteerd, vooral Henson en Costner. Maar eigenlijk was de hele cast wel oke. Toch wel raar om te zien dat het verschil tussen blank en zwart zo groot was toen. Gelukkig is er wat dat betreft veel veranderd.