Ray (2004)

Man, you told me if I think pennies, I get pennies. I'm thinking dollars, man.

Ray is een biopic over het gevulde leven van soul legende: Ray Charles Robinson.

Met in de hoofdrol Jamie Foxx en ik wil graag met hem beginnen omdat hij de rol van Charles briljant maar dan ook echt briljant vertolkt!

Elke gewoonte, elk trekje, je vergeet echt dat je naar de cowboy uit Django Unchained kijkt.

Charles heeft zelf aangegeven bij het maken van de film dat hij gewoon wil dat de waarheid vertelt word, en dat word ook gewoon gedaan.

Van zijn traumatische herinneringen over zijn broertje en het blind worden op 7 jarige leeftijd.

Tot zijn drugsverslaving en relatieproblemen.

Een erg spijtig minpunt van de film is dat hij te lang duurt, ik zeg niet dat er stukken uit moesten, het had allemaal wat dichter op elkaar kunnen zitten.

De muziek is een groot deel van de film en ook dit word excellent uitgewerkt met een jaren 50 jazz vibe en al zijn bekendere nummers!

Ook Regina King is worth mentioning, als de moeder van Ray zorgt ze voor mooie scene's en oprechte reacties.

Ik ben erg blij met de special-edition van Ray uitgebracht door Universal en raad hem iedereen aan met een hart en een beetje funk in je genen.

Deze biografie is een hommage aan de man met de karakteristieke stem, die geldt als een van de meest invloedrijke musici van onze tijd. Enkel al door de verbazingwekkend goed spelende Jamie Foxx (hij won terecht een Oscar) wordt je enthousiast, ontroert en gefascineerd. De soundtrack is in één woord geweldig. Het slot is kitsch maar een kniesoor die daar nog op let.

Deze prima film opnieuw bekeken, ditmaal op blu-ray, en het probleem dat je had op de DVD heb je hier uiteraard niet.

De prent is prachtig, de vertolking van Jamie Foxx als Ray Charles is subliem.

Lange film, 2,5 uur die evenwel nooit verveeld, dit is natuurlijk ook te danken aan de prachtige muziek van Ray Charles.

Ook het private leven van Charles komt uitgebreid aan bod, en dat is in de eerste periode van zijn carrière, wanneer hij doorbreekt niet zo fraai.

De film loont de moeite om eens te bekijken, niet alleen voor wie de muziek van Ray Charles kent, maar ook om zijn muziek te ontdekken.

Ook mijn vriendin heeft de film nu gezien en hoewel zij niet echt bekend was met de muziek vond ze hem ook heel goed.

Voor mij is dit een aanrader !!!!

Het acteerwerk van de gehele cast vind ik uitermate sterk, plus de

muziek in de film is gewoonweg heerlijk & swingt lekker de pan uit.

Ik ben een tevreden man, de volle 5 sterren van mijn kant.

Veel wist 'k niet over Ray, dus me eens aan deze gewaagd. 'k vond het wel eens interessant om gezien te hebben.

'k heb de extended versie gezien op dvd, maar 'k vond het toch niet zo'n geslaagde versie, want er zitten toch wat overlappingen in en redelijk wat haperingen.

De film zelf was wel de moeite waard, mede door het overtuigende acteerwerk van Jamie Foxx.

'k vond het wel de moeite om gezien te hebben.

Die opengesperde bek en dan van opwinding het heen en weer schudden van zijn hele lichaam! Wat een bijzonder leuke muzikant is Ray Charles! Deze biopic is met 2,5 uur vrij lang, maar verloopt lekker vlot en heeft enorm veel muziek. Ik ben wel van mening dat dat de film alleen maar prettiger maakt: hoe meer, hoe beter! Vind de muziek van hem ook erg genietbaar, dus dat zal ook wel meespelen . Verder blijft de film ook interessant door de kwetsbaarheid van Ray Charles door zijn blindheid en het randje wat ie telkens opzoekt met zijn drugsverslaving.

Goede film. Van genoten deze. De muziek is niet echt mijn ding, maar desondanks wist de film mij steeds te boeien. Foxx speelt zeer goed als ray. Zeker en vast een goede biopic over ray charles die ondanks de lange speelduur snel voorbij vloog voor mij. Deed me een beetje denken charles zijn verhaal aan dat van johnnie cash (walk the line) die ik ook zeer goed vond. Krijgt van mij een dikke 8/10

Ik heb eigenlijk niets met Ray Charles maar deze filmbiografie is best aardig. Ik wist dan ook helemaal niets van hem (behalve dat hij blind was) en was verbaasd hoeveel bekende nummers er van hem zijn. Een interessant verhaal dus dat een kijkje geeft in het leven van de man, met alle ups en downs, en natuurlijk zijn muziek. Er wordt ook prima gespeeld, Foxx doet het echt uitstekend! Ook ziet alles er prima uit, je waant je echt in het verleden. Prima filmpje dus!

Enorm langdradig. Typisch een biopic die weer een heel leven wil verfilmen (nu ja, een kleine 20 jaar, maar toch) en daardoor wordt dit weer redelijk fragmentarisch. Als ik wil weten wat Charles allemaal gedaan heeft kan ik ook zijn wiki-pagina lezen, dan ben ik in 10 minuten klaar. Nu is het vooral een hoop hoogtepunten, tegen het eind wat meer dieptepunten en hosanna als de aftiteling loopt. Typische opbouw met nul verrassing. Blgh. Aan Foxx ligt het niet die heel knap de tics beheerst maar vooral in charachter blijft en zo geloofwaardig is. Dat is moeilijk genoeg te doen maar hij slaagt glansrijk, al is het ook niet zo dat hij emotioneel heel diep gaat. Bovendien heeft Foxx van zichzelf een enorme sympathie, dus een echte eikel kan hij nooit worden. Verder wel een mooi tijdsbeeld neergezet, maar de fotografie is ook gewoon heel degelijk, net als de hele film. Te degelijk.

Opvallend dat deze film uit hetzelfde jaar stamt als eenzelfde soort biopic, The Aviator, één van de weinige films waarin zo'n lange tijdspanne wel een goede prent opleverde, vooral doordat Scorsese zich daar veel meer richtte op één aspect en DiCaprio wel de diepgang wist te vinden. Zo krijg je toch een cohertente film die onder de huid glijdt. Voor Ray echter een magere 2,0*.

Fascinerende biopic over Ray Charles, een van de meest invloedrijke Amerikaanse entertainers van na de Tweede Wereldoorlog. Ik ben vanaf eind jaren 50 al een fan van zijn muziek, maar ik heb nooit geweten dat hij privé zo’n turbulent leven heeft geleid. En het schijnt in werkelijkheid allemaal nog heftiger geweest te zijn dan de film laat zien.

Jamie Foxx kruipt in deze film echt in de huid van Ray Charles. Dat heeft hem terecht een Oscar opgeleverd. Maar het draait uiteindelijk natuurlijk om de fantastische, tijdloze muziek. In mijn jonge jaren heb ik zijn singeltjes grijs gedraaid. Nu nog kan ik daar met volle teugen van genieten.

Ik ben er nog niet helemaal over uit of het specifiek iets is met muziek-biopics of meer met biopics in het algemeen, maar het is een type film waar ik weinig mee kan. Oppervlakkig volgen we de muzikant van moeilijke jeugd via een lange, harde weg via kleinere maar steeds grotere optredens naar doorslaand succes, we zien wat drugsgebruik en wat gerommel met groupies, en via een lokaal dieptepuntje werkt de ster zich weer omhoog tot eminence grise. Het gaat nu over Ray Charles, maar het had net zo goed over Johnny Cash of Freddie Mercury kunnen gaan, onderwerpen van net zulke inwisselbare ver-Hollywoodste biografieën. Walk the Line was een stukje beter dan dit, Bohemian Rhapsody een stuk minder, maar ook Ray was een lange, zelden echt slechte maar ook zelden boeiende zit, die gered wordt door een hele sterke Jamie Foxx en de prima muziek. Maar dit soort flauwe, oppervlakkige biografie-films, geef mijn portie maar aan fikkie.

Mooie film over het leven van Ray Charles.

Zelf was ik nauwelijks bekend met de muziek van deze man, maar gedurende de film bleek ik meer te kennen dan ik van te voren had verwacht. De film volgt een vrij standaard stramien dat kenmerkend is voor de muzikanten-biopic: stukje jeugd(trauma), de ster in wording en alle problemen die daarbij lijken te horen. Dus we zien Ray rondscharrelen in louche nachtclubs als onbekende muzikant, we zien hem succesvolle platen maken, en we zien narigheden in zijn persoonlijke leven dat flink lijdt onder het muzikantenbestaan.

De film ziet er fantastisch uit, als liefhebber van Amerika heb ik genoten van de prachtige ‘50’s sets. Daarnaast zit de film vol swingende muziek, en het nodige drama, dat vooral door Foxx goed vertolkt wordt. Hij verbeeldt Ray Charles prachtig met zijn eigenaardige lichamelijke trekjes, maar ook diens charmante kant.

4*

Gisteravond voor het eerst gezien en de eerste woorden die me te binnen schieten zijn: opvallend, bijzonder, maar ook niet helemaal mijn ding.

Dat de film overladen is met prijzen en/of nominaties, is vanaf het begin tot het einde duidelijk te merken. Er is veel tijd aan het verhaal, en het hele leven, besteed en de film is op interessante wijze gemonteerd. Zo is het niet onmiddellijk duidelijk hoe de jeugd geweest is, dat hij de nodige trauma's en lastige dingen meesleept is aan alles voelbaar, door dat mondjesmaat te brengen en niet met een standaard verhaallijn te komen leer je gaandeweg het karakter Ray kennen en met flashbacks komt er steeds meer over zijn moeilijke jeugd naar boven. Moet zeggen dat de flashbacks erg goed zijn, de momenten dat hij dan vervolgens in het heden iedere keer zijn dode broertje vind zijn nog beter, en de trip-achtige cold Turkey ontmoeting met zijn moeder en overleden broertje terwijl hij zijn detox ondergaat vind ik fantastisch.

Zo vallen verder natuurlijk het tijdsbeeld op, de fijne muziek, ik hoorde onder andere Andy Garcia in Black Rain voorbij komen en de sample die Jamie Foxx ingezongen heeft op dat nummer van Kanye West. En natuurlijk niet te vergeten Foxx die Ray in al zijn maniertjes, mimiek en loopje perfect lijkt neer te zetten, een Oscar die hij meer dan terecht gewonnen heeft. Het hele leven komt in die zin voorbij, sociale onrust, het gewicht van het succes en het daaraan gekoppelde leven met drugs en vrouwen en iedereen die een graantje mee wil pikken of hem uitbuit.

Toch na een drie kwartier in de film, kan het niet voldoende mijn aandacht beet houden en ondanks de moeite die in de film gestoken is en de uitmuntende prestatie van Foxx, spreekt het me niet genoeg aan. Niet in ieder geval om een film van 2,5 uur te laten boeien. Een gemiste kans is het zeker niet, er is genoeg uitgehaald toch spreekt het mij over de lange duur niet voldoende aan.

Degelijk.

Het jammere aan deze film is dat ze de unieke kwaliteiten van een bepaalde persoon in het licht proberen zetten, maar werkelijk elke film in dit genre verloopt zo ongeveer volgens hetzelfde stramien. Nog voor je begint te kijken, nog voor je iets over de persoon weet, weet je toch al welke richting het uitgaat.

Ook deze film heeft daar redelijk zwaar onder te leiden. Het lijkt me toch dat je met een interessantere focus of boeiendere structuur kan komen voor dit soort films. Momenteel zijn het enkele uitzonderingen die de regels bevestigen. Ook visueel trouwens. Best degelijk, maar wat oogt het toch ook best saai allemaal. En dat weer 150 minuten lang.

Het is dubbel jammer wat Foxx doet het hier wel érg goed. Ik ken Ray Charles niet echt, maar wel genoeg om een beeld van hem te hebben. Na een tijdje vergat ik bijna dat ik naar Foxx zat te kijken. De rest van de cast doet het aardig, maar verdrinkt net zoals de rest van de film is matigheid. Ik begrijp de keuze ergens wel om niet de film maar de persoon in de spotlight te zetten, maar door elke keer dezelfde film te maken is die opzet ook verloren gegaan.

2.5*

Best goed.

Regisseur Tyler Hackford maakt een biopic volgens het boekje. Men volgt de opkomst van muzikaal talent Ray Charles (rond 1950) en men eindigt als hij van heroïne probeert af te kicken, ergens eind jaren 1960. Alles daartussen is een soort compilatie van (het tot stand komen van) z'n grootste hits, afgewisseld met soms wat knullig geregisseerde flashbacks over z'n jeugd, om toch maar zijn latere idiote gedrag te kunnen duiden.

De figuur Ray Charles was mij echter onbekend genoeg om gans de speelduur geïnteresseerd te blijven kijken. Bovendien zijn de 1950ies geweldig in beeld gebracht en doet de film dus erg sfeervol aan. Hoewel niet meteen mijn genre, mag het repertoire van Charles er best wezen.

Jamie Foxx geeft de film ook net wat extra's. Hij maakt dankbaar gebruik van de typische Ray Charles-tics om hem te worden. Het verbaast me niks dat hij hiervoor een Oscar gewonnen heeft. De rest van de cast is inwisselbaar, maar dat hoeft niet te verbazen. Ray Charles is de ster, daarin is de film heel duidelijk.

3,5

Erg degelijk maar ik geef hem toch "slechts" 3,5 omdat het muziekgenre mij wat minder aanspreekt, en ik in de categorie "muzikantenbiografieën" films gezien heb die Ray de loef afsteken en ik heb het met name over Walk the Line (4*), Cloclo (4*) en Rocketman (4,5*). Beetje pech voor Ray dus dat ik deze films eerder zag, maar dat betekent niet dat de film in mijn ogen onderuit gaat. Verre van. Jamie Foxx zet de artiest schitterend neer als een man met zijn eigen zonden zoals vrouwen en heroïne. Hij worstelde ook met een diep schuldgevoel uit zijn jeugdjaren. Verder durfde hij ook de segregatiewetten in Georgia te boycotten, een episode waar ik nooit van gehoord had. Zijn blindheid was voor hem een zwakheid die hij al van jongsaf in sterkte omzette. Een fascinerende figuur die meteen ook onsterfelijke hits aan het cultureel patrimonium toevoegde zoals "Hit the Road Jack" en "What'd I Say" waarvan de origine ook een gepaste plaats krijgen in de film.

Jamie Foxx acteert prima en met de muziek in deze film is ook niets mis. Verder viel het mij een beetje tegen. Je komt wel het een en ander over Ray Charles te weten, maar de meeste andere rollen blijven toch behoorlijk oppervlakkig. Dat ligt overigens niet aan de speelduur van de film, want die is juist wat aan de lange kant. Delen van de film zijn beduidend minder interessant. Al met al niet slecht, maar wel erg lang en ik werd er niet echt door gegrepen.