I.D. (1995)

Had meer van de film verwacht en ook een heel raar einde dat die in een keer een skinhead is. Niet bepaald realistisch wel enkele dingen maar zo makkelijk en snel opklimmen bij een hooligan groep kan niet als undercover agent. Cijfer : 2/5.

Voor Hooligans, The Football Factory en Rise of the Footsoldier, was er helemaal in 1995 nog: I.D.

En dit was zeker een prima film, zelfs een van de beste in de reeks. Voetbalhooligans zelf kunnen al hun lol op in deze film (ik ben er zelf niet een) maar wat psychologie betreft zit deze film ook helemaal goed inelkaar. En ja, dit is wel een voorbeeld van hoe ver je gaat met je beinvloedingen. Voorbeeld: Je moet als een politieagent, samen met een paar collega's undercover bij voetbalhooligans om zo langzamerhand bij de hoofdverdachte moet komen. Van de baas moet je half om half meedoen om niet op te vallen, dus dronken worden, lawaai schoppen, meebrullen bij voetbalwedstrijden kroeggevechten aangaan, allemaal binnen de dienst. Wat dus eerst als een undercover spelletje begon, mond uiteindelijk uit dat al die tralarie langzaam maar zeker het leven begint over te nemen van de agenten, met alle gevolgen van dien.

We krijgen ook vooral te maken met John, die de normen en waarden begint te verliezen en door de opdrachten, nu zelf een losgeslagen dolle hond is geworden ipv een goudeerlijke politieagent. Hij speelde behoorlijk overtreffend en je ziet gewoon op een bittere manier hoe hij er helemaal aan onderdoor gaat en de vicieuze cirkel alleen maar groter word. Ipv achter de hoofdverdachte aan te gaan word hij nu zelf dus een relschopper en helpt de hooligans een vrolijk handje mee. Ook het hele thuissituatie word schrijnend neergezet. Het sfeertje zelf is ook lekker rauw en hard en ook kwa relschoppen kom je in de film niks te kort. Het einde is huiveringwekkend.

Gewoon een keiharde en doeltreffende Hooligang film. De eerste en ook de beste tov van Hooligans en Football Factory. Dit keer ook veel meer dan enkel het rellen.

4,5*

Hele precaire hooligan film die zich meer richt op de emotie dan op het geweld. De setting en het acteerwerk zijn van een uitzonderlijk goed niveau, waardoor alles zeer indringend overkomt. Het verhaal waarbij men voor het werk in de wereld van het hooliganisme terechtkomt en daarbij elke vorm van realiteitszin verliest, is sterk neergezet.

Beetje gedateerd, maar wat speelt die Reece Dinsdale een geweldige rol!

Shadwell Army! Fuckin' wanckers! Geweldig. Wát een film. Die Reece Dinsdale speelt de rol van z'n leven. Althans, dat denk ik. Nog nooit van die gast gehoord, maar wat zet-ie hier een overtuigende prestatie neer.

Sowieso genieten geblazen dit. Je heerlijk even uitleven met de hooligans van Shadwell Town. Je legt de link misschien al snel met Millwall. Ook zo'n club met een vreselijk agressieve en enge supportersgroep. Het heeft ook wel weer wat. Allemaal van die gekken die altijd weer naar het weekend uitkijken om even lekker een potje te gaan rammen. Natuurlijk telt een overwinning, maar er moet gehouwd worden.

'I.D.' is een uitermate sfeervol en vermakelijke prent. Ik zat al heel snel in de film. Even wennen de 1e scene op het bureau, maar zodra de mannen de straat op gingen was ik los. Eén doldwaze rit met een stel hooligans. Geweld, humor en een rollercoaster van Britse scheldwoorden en geschreeuw. Fantastisch.

Het blijft toch vreemd dat hooligans en het leventje daaromheen toch vooral als cool wordt neergezet in films. In het kort zegt deze film dat zelfs de grootste tegenpolen van hooligans (politieagenten) ook vallen als een blok voor het spannende leventje van een hooligan, als ze maar eenmaal gevangen worden door het cultuurtje. De thuissituatie, baan en toekomst wordt daar dan zonder twijfelen voor op het spel gezet. Ja, ja, ja de keerzijde wordt ook getoond, maar als een terzijde en het weegt toch allemaal nauwelijks op tegen de prachtige sfeer die eromheen hangt. Ik vond de karakterontwikkeling van het viertal en dan met name het hoofdpersonage totaal niet geloofwaardig om die reden.

Maar de film vermaakt. Soms grappig, dan weer spannend en er zijn veel sterke scenes. Het einde vond ik ook wel goed (hoewel ook wel weer ongeloofwaardig) was ie nou echt under cover, of maakte hij dat zijn maat alleen wijs . Het acteren is wat onevenwichtig en visueel is het erg tv-achtig. Maar vind het de beste hooliganfilm die ik zag, wat ook wel weer veel zegt over dit treurige subgenre. Het blijft opvallend hoeveel mensen weglopen met deze vrij matige films die dit onderwerp behandelen en de personages structureel als cool, dapper en eervol neerzetten. I.D. is iets beter dan het leewendeel, maar doet eigenlijk toch gewoon hetzelfde.

Ach, een film voor gewelddadige, groepsgevoelige randdebielen.

Vrij minimalistisch gehouden film over hooliganisme, waarbij men geen enkele keer voetbal ziet spelen. De film focust zich volledig op het gedrag van het voetbalschorem. Het personage van John is een illustratie van hoe zo iemand in elkaar zit. Al van het begin af aan, wanneer hij als agent een kleine crimineel onder druk zet of zijn vriendin voortdurend wil domineren en kleineren, voelen we aan dat hij graag macht gebruikt. Macht vertonen is echter een vorm van zwakheid en onzelfzekerheid.

Wanneer hij in de undercover-operatie belandt, ontdekt hij een wereld waarin hij zijn agressiviteit kan uitleven want daar gaat het voor hem om: van een nietsbeduidende flik wordt hij een gerespecteerde hooliganheld, en wat geniet hij daarvan! De grenzen tussen zijn opdracht en zijn alter ego vervagen tot hij zichzelf verliest in een verslaving aan geweld en extremisme .

Het is weinig realistisch dat iemand zo'n transformatie ondergaat zoals John, maar in essentie blijft de analyse simpel: hooligans zijn niet meer dan pathetische figuren zonder enig doel in het leven, die het geweld en het kuddegevoel nodig hebben om hun sociale frustraties te ventileren en zich sterker te voelen daardoor. Een degelijk en meeslepend, zelfs redelijk diepgaand drama maar visueel valt er weinig te genieten en ziet het er soms niet uit. Ergens tussen 3* en 3,5* voor mij.